Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2006

Γράμμα της... κόρης μου σε μια φίλη της

Στο εορταστικό ποστ/έκπληξη [ http://doncat.blogspot.com/2006/08/blog-post_15.html ] τού πολυ-αγαπημένου μου ΝικόΔημου ενας επισκέπτης (με νικ "το σωστό να λέγεται") μετέφερε τα λόγια της ανεψιάς του Χαρούλας:
"Μαρία-Φωτεινή χρόνια πολλά. Πολύχρονη στην γιορτή σου. Σε παρακαλώ μια μέρα να 'ρθείς στο σπίτι μου να παίξουμε. Ήθελα να σου πω όταν έρθεις θα πάμε στο λούνα πάρκ. Θέλω να μάθω πόσο αγαπάει την μαμά της και ποιό είναι το αγαπημένο της παιχνίδι.

Χαρούλα"
-----------------------------------------


Αγαπημένη μου Χαρούλα,

καταλαβαίνω καλά τα ρωσικά (12 ώρες την ημέρα μου μιλάει η αγαπημένη μου παραμάνα) και τα ελληνικά. Όμως, αν και είμαι τεσσερισήμισι χρονών, ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν μπορώ ακόμα να συντάξω μεγάλες προτάσεις. Το κάνω με νοήματα. Λέω "μπαμπά, δείχνω με το χέρι εμένα, λέω "ανέβα" και "ποδήλατο" και αυτό σημαίνει: "Μπαμπά ανέβασέ με στο ποδηλατο".

Με ρωτάς, αγαπημένη μου Χαρούλα, πόσο αγαπάω τη μαμά μου. Βέβαια, εγώ δεν μπορώ καλά-καλά να μιλησω, πόσο μάλλον να γράψω! Τα καταφέρνει όμως η μαμά και για μένα: κοιτάζει τα μάτια μου και διαβάζει την ψυχή μου! Διάβασε λοιπόν κι εσύ και θα καταλάβεις πόσο την αγαπώ...

Παραμονή της γιορτής μου, δηλαδή το βράδυ τής 14ης Αυγούστου, λίγο προτού νυχτώσει, βγήκαμε στην μπροστινή αυλή ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ για να κάνουμε παρεϊτσα στον παππού, που κατά το δειλινό τού αρέσει να κάθεται στην ψάθινη πολυθρόνα του και να αγναντεύει προς τα σύννεφα που ροδίζουν αλλά και προς τις μνήμες του που τώρα τελευταία όλο και περισσότερο τον σπρώχνουν στα παιδικά του χρόνια...

Εκεί που καθόμασταν οι τέσσερις μας, κι εγώ έπαιζα με το σκυλάκι που πάντα προσέχει να μη με σπρώξει και χάσω την ισορροπία μου (ακόμα δεν μπορώ να περπατήσω καλά), ήλθε ένα αυτοκίνητο και σταμάτησε έξω από τα κάγκελα τής αυλής μας, κοντά στην εξώπορτα.

Πήγαμε με τη μαμά έξω να υποδεχτούμε μια φίλη της με τον άντρα της και το συνομίληκο μου αγοράκι τους. Ο μπαμπάς μου έμεινε πίσω με το σκυλάκι, επειδή το άλλο παιδακι φοβάται τα ζωάκια. Ζήτησα από τη μανούλα να με αφήσει κάτω να δώσω μια αγκαλιά στο αγοράκι.

Τότε κάτι δυσάρεστο πρέπει να είπε στη μαμά ή φίλη της κι εκείνη ξεχάστηκε ολότελα και ξέφυγα από την προσοχή της. Χεράκι-χεράκι πήγαμε με το αγοράκι παράμερα και παίζαμε. Ξάφνου το αγοράκι, εκεί που παίζαμε, παραπάτησε, έπεσε πάνω μου. Ε, δεν ήθελα και πολύ: έχασα την ισορροπία μου και έπεσα στα πλακάκια του πεζοδρομίου!

Ο μπαμπάς άκουσε το "γκουπ" από δέκα μέτρα μακριά, η μαμά έχασε το χρώμα της και ο παππούς σοκαρίστηκε τόσο που δεν μιλούσε για μια ώρα...

Είχα πολύ καιρό να πέσω κι όλοι τους ταράχτηκαν πολύ. Ο μπαμπάς ως συνήθως, όταν κλαίω, με πήρε αγκαλίτσα και μου είπε "μη κλαις ψυχούλα μου, σ΄αγαπάω πολύ, πάααρα πολύ..." (μου το έχει πει ένα εκατομμύριο φορές).

Εγώ περισσότερο επειδή φοβήθηκα και λιγότερο επειδή πόνεσα (είμαι και καλομαθημένη) έγκλαιγα με μαύρο δάκρυ και ζήτησα την αγκαλίτσα τής μαμάς. Εκείνη με πήρε στα χέρια και ο μπαμπάς έτρεξε να φέρει πάγο και κρύο νερό. Οι επισκέπτες μας (ήταν να τους λυπάται η ψυχή σου) χάσανε τη μιλιά τους από το φόβο τους.

Να μη σου τα πολυλογώ, έτσι στα σιωληπά τη βγάλαμε για καμιά ώρα έξω στο πεζοδρομιο... μέχρι που οι καημένοι οι επισκέτες μας έφυγαν τελικά δυο φορές πικραμένοι: μία για το κακό που τους βρήκε - δεν κατάλαβα τι - κι άλλη μια που το παιδάκι τους άθελά του με έσπρωξε κι έπεσα κάτω.

Όταν έφυγαν, η μαμά αφού με έδωσε "ααλίτσα" (αγκαλίτσα) στον μπαμπά, πήγε πίσω από ένα δεντράκι κι έκρυψε το πρόσωπό της. Σε λίγο επέστρεψε και με πήρε πάλι "ααλίτσα". Ομως είδα ότι τα μάτια της ήτανε υγρά και της είπα:

"μην κλαις μαμά, μην κλαις! Σ΄ αγαπώ πολύ, πάαααρα πολύ!"


Με αγάπη

η φίλη σου

Μ-Φ

ΥΓ. Χαρούλα μου, άμα γίνω καλά και μπορώ να ταξιδέψω, θα έλθω στην Ελλάδα.

Πρώτα θα πάω στον αγαπημένο τής μανούλας, ξέρεις ποιον, αυτόν καλέ, που έχει δεκάδες γατιά και απολύτως κανένα σκυλάκι. Εκεί πρέπει να είναι πολύ ωραία γιατί όπου και να πέσω, λέει η μαμά, αποκλείεται χτυπήσω. Όλο και κάποιο γατί θα βρεθεί για... μαξιλάρι...
Μετά θα δω δυο παιδάκια που με έχουν προσκαλέσει από καιρό, τα κοριτσάκια τής Αφροδίτης, και ύστερα εσένα Χαρούλα μου, γιατί εσύ είναι το τρίτο παιδάκι που με προσκάλεσε.


Κατόπιν, θα κοιτάξει η μαμά τον κατάλογο τής αγάπη κι αφού μείνουμε στην Ελλάδα μας μέχρι να δουμε από κοντά όλους τούς ανθρώπους που τους αγαπήσαμε από τοσο μακριά, θα επιστρέψουμε στην πατρίδα και θ΄ αρχίσουμε κι εμείς, λέει η μαμά, να καλούμε κόσμο από την Ελλάδα μας. Ηδη στο σπιτι μας, καλου κακού, ετοιμάζουμε ένα δυο δωμάτια για τους φιλοξενούμενούς μας...

Σε φιλώ ξανά

με αγάπη

η φίλη σου Μαρία-Φωτεινή

15 σχόλια:

paragrafos είπε...

Κε Χάρρυ,

αν ήξεραν οι άλλοι που βιάζονται να σας καταδικάσουν, τι μάλαμα άνθρωπος είστε, τι γλυκός Ανθρωπος κρύβεται πίσως από την (κυριολεκτικώς) ακανθώδη κοινωνιοβιολογία σας!

Δεν πειράζει, το ξέρουμε εμείς. Ολη η οικογένεια!

Με αγάπη, συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη

Α.

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Αχ, Παράγραφε, η ζωή σού χρωστάει...

paragrafos είπε...

harrygreco said...

" Θα μπορουσατε να γραψετε ενα ωραιοτατο παραμυθι για επι. παιδια,η μικρη Επη που επεφτε στα γατακια,αλλα τελικα εγινε καλα & τα υιοθετησε..."
-----------------------

!!!

Σας ευχαριστώ

Με αγάπη - Α.

paragrafos είπε...

harrygreco said...
Και μαλιστα το παραμυθι αυτο μπορειτε να το μεταφρασετε στα αγγλικα & να το στειλετε στον παραγωγο της τανιας/DVD ,ο οποιος μπορει να το κανει & καρτουν,την little Lippie ( απο το epileptic ),να ειναι μια φιγουρα συμβολικη & να φερει & εσοδα στον αγωνα . Φιλια.
----------------------------

Κύριε Χάρρυ, είστε θησαυρός!!!

Οι ιδέες σας, είναι συναρπαστικές!

Μας τα χαλάει όμως λίγο το στομάχι μου: Με την παραμικρή συγκίνηση, με εκδικείται! (Ετσι ήταν και ο παππούς μου και μητέρα μου.)

Σας έπιασα, όμως, στην κουβέντα

Εύχομαι και πάλι, ολοψυχα, να περάσετε υπέροχα!

Διασκεδάστε και για μας!

Με πολλή-πολλή αγάπη

Α.

paragrafos είπε...

synas said...
Αχ, Παράγραφε, η ζωή σού χρωστάει...

-------------------------------

Καλη μου φίλη,

αχ και νά ΄ξερες τι έχουν δει τα μάτια μας στα νοσοκομεία αυτά τα τέσσερα χρόνια! Πόσα παιδάκια είδαμε να "φεύγουν", με προβληματα, θεωρητικώς, πολυ μικρότερα από τα δικά μας!

Μερικές φορές νιώθαμε τυχεροί! Μιλάω, για πριν ακόμα βρεθεί η λυση!!! Πόσο μάλλον τώρα (για την ώρα, δηλαδή).

Ας ελπίσουμε ότι αυτό το πανηγυρι της ζωής (η υγεία της κορούλας μας) θα κρατήσει!

Κι ας έχουμε ένα σωρό άλλα προβλήματα. Εκείνα μπορουν να αντιμετωπιστούν αν έχουμε την υγειά μας.

Σ΄ αγαπώ

Α.

Ανώνυμος είπε...

Για άλλη μια φορά μένω άφωνος εδώ. Δεν έχω κάτι να σχολιάσω. Απλά να πω ότι σε διαβάζω. Κι ότι είμαι κι εγώ μια κουκίδα στους πολλούς που σας σκέφτονται και που εύχονται ό,τι καλύτερο.

paragrafos είπε...

mpampakis said...
Για άλλη μια φορά μένω άφωνος εδώ. Δεν έχω κάτι να σχολιάσω. Απλά να πω ότι σε διαβάζω. Κι ότι είμαι κι εγώ μια κουκίδα στους πολλούς που σας σκέφτονται και που εύχονται ό,τι καλύτερο.
----------------------

Σας ευχαριστούμε!

Κι εμείς σας ευχόμαστε ό,τι καλύτερο για σας!

Με αγάπη

Παράγραφος

andy dufresne είπε...

Γράμμα από την 3 εβδομάδων μπαμπίνα μας:

Αγαπητέ μπαμπά,

σε παρακαλώ στείλε αυτό το γράμμα στην Μαρία-Φωτεινή, μιας κι ο παλιομπλόγκερ δεν επιτρέπει συμμετοχή κάτω των 13 ετών (μου λείπουν 12 χρόνια και 51 εβδομάδες).


Αγαπητή Μαρία-Φωτεινή,

θέλω κι εγώ να σε καλέσω να παίξουμε μαζί, αλλά φοβάμαι ότι επειδή είσαι μεγαλύτερη, δεν θα θέλεις να παίξεις μαζί μου.

Παίρνω το θάρρος να σε καλέσω γιατί είδα ότι και συ πήρες το θάρρος να μπλογκάρεις!

Θα φτιάξουμε πολλά μαξιλάρια για να μην πονέσεις άμα πέσεις.

Τόσα πολλά που θα δεν θα χωράμε να μπούμε στο σπίτι!

Μόλις ανοίξουμε την πόρτα του σπιτιού, θα πέσουν τα μαξιλάρια πάνω μας!!

Άντε να γίνεις καλά, να έρθεις να τρέξουμε, να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε.

Το σπίτι μας είναι μικρό, αλλά σας χωράει όλους.

Και θα σας χωράει, όοοοοοοσο και να μεγαλώσετε.


Με ανυπομονησία,

μπαμπίνα

paragrafos είπε...

@ andy dufresne

Νά ΄σαι καλά Αντυ μου, μ΄ έκανες και γέλασα και χάρηκα πρωί-πρωί!

Καλού-καλού, ανοιξτε μία μαξιραλοποιία και μέχρι να έλθουμε θα είμαστε πληρεις!

Σας φιλούμε ευχομενοι υγεία σε όλους σας

Με πολλή αγάπη

Α + Μ-Φ

Jason είπε...

Κάθε κείμενο και μία συγκίνηση...

Eleni63 είπε...

Μαρία - Φωτεινή, αυτά είναι πολύ απλά πράγματα. Οι αδυναμίες του κορμιού υπάρχουν και αλοίμονο σε όποιον νομίζει ότι δεν τον αφορούν. Κρίμα όμως για τις αδυναμίες της καρδιάς. Εκεί τα πράγματα είναι ζόρικα.

Παρότι προσωπικά δεν συμφώνησα καθόλου με τον τρόπο που αναρτήθηκε η εικόνα σου στο διαδίκτυο από τρίτον χωρίς να σε ρωτήσουν νομίζω ότι ήταν όλοι καλοπροαίρετοι και γι΄αυτό και εγώ λέω να πάμε παρά κάτω.
Στο κάτω κάτω υπάρχουν πολλοί τρόποι να αγαπάς και να νοιάζεσαι.

Φιλιά Μαρία Φωτεινή - για κάποιους γιορτάζεις κάθε μέρα και τους δίνεις κουράγιο να αντέχουν τους γερούς και ζόρικους τριγύρω-
μια ακόμη φίλη σου

silk123 είπε...

αγαπητή Α. θα ήθελα να σου πω οτο η κόρη σου είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΗ, άκουσέ με, δεν υπάρχουν μητέρες σαν εσένα.
Μου αρέσει τόσο πολύ το πόσο προσπαθείς για όλους μας.
Σας περιμένουμε στην Αθήνα.

paragrafos είπε...

@ Jason

Εκλεκτέ φίλε, για κάθε κείμενο έχετε κι ένα καλό λόγο.

@ Eleni63

Αγαπημένη μου Ελένη, στις μεγάλες συμφορές η τσακίζεται και η αγάπη ή θεριευει. Μη νομίσεις, περασαμε κι εμείς και περνάμε ακόμα από σαράντα κύματα.

@ silk123

Εχω γνωρίσει (στα νοσοκομεία) μητέρες με δύναμη ανεξάντλητη. Από εκεί πήρα και παίρνω κι εγώ κουράγιο. (Στις ΗΠΑ μάλιστα έλαβα μέρος σε πολλές συναντήσεις γυναικών - εκεί να δείτε Ανθρώπους!!!) Δυστυχώς στην περίπτωση της επιληψίας, τα μυαλά σε Κύπρο και Ελλάδα είναι "παλιά". Γι΄αυτό ακούγεται μόνο η δική μου φωνή. Αν ανοίξετε τις αντίστοιχες ιστοσελίδες σε Ευρώπη και ΗΠΑ θα δείτε τι μανάδες ηρωίδες υπάρχουν.



Σας ευχαριστούμε και τους τρεις σας, μέσα από την καρδιά μας


Με πολλή αγάπη και εκτίμηση

Παράγραφος

Debby είπε...

Ανατρίχιασα όταν το διάβασα αυτό σου το post πριν μερες... Δεν είχα τι να σχολιάσω.

Ενα μόνο, που μάλλον το έχεις ακούσεις πολλές φορές!
Η κόρη σου είναι πολύ τυχερή που σε έχει μαμά!

paragrafos είπε...

@ Debby

Αυτή είναι η ζωή μας, αγαπημένη φίλη μας. Μια διαρκής αγωνία.

Ξορκίζουμε, όμως, την αγωνία μας με αγώνα και για τα άλλα παιδάκια που έχουνε επιληψία.

Το να δίνεις, είναι πολύ... εγωιστικό! Δίνεις στους άλλους, αλλά τελικά εισπράττεις εσύ! Και αυτό που εισπράττεις είναι χαρά και αισιοδοξία. Αυτά δεν θα τα έβρισκα ποτέ μου αν ήμουνα κλεισμένη στη θλιψη μου και την απόγνωσή μας.

Σε φιλώ

Με ευγνωμοσούνη και αγάπη

Α.