Τρίτη 16 Μαΐου 2006

Αφιέρωμα σε μια αξιοθαύμαστη φίλη, την N-s

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο στην φίλη N-s, η οποία κατάφερε και νίκησε μόνη της την επιληψία της!
Tην ευχαριστώ ολόψυχα που μπήκε στον κόπο να μας αφηγηθεί την περιπέτειά της και το κατόρθρωμά της!
Σας παρακαλω, διαβάστε το κείμενό της. Αξίζει τονκόπο.
Με αγάπη , Παράγραφος


…Και ζήσαν αυτοί καλά και ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!

Ευτυχώς το δικό μου παραμύθι είχε ωραίο τέλος. Η αρχή βέβαια δεν ήταν ό,τι καλύτερο…

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6 το πρωί. Έπρεπε να σηκωθώ να διαβάσω για το μάθημα των αγγλικών. Σηκώθηκα, κάθισα στην κόκκινη καρέκλα του γραφείου μου, άνοιξα τα βιβλία μου, stop. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Η αμέσως επόμενη μνήμη μου είναι οι γονείς μου από πάνω μου να προσπαθούν να με συνεφέρουν. Νοσοκομείο επειγόντως.

Μετά από ώρες εξετάσεων οι γιατροί αποφάνθηκαν. Φωτοευαισθησία. Η ελαφρύτερη μορφή επιληψίας. Τρία χάπια κάθε μέρα και… για όλη μου την ζωή! Οι κρίσεις δεν θα σταμάταγαν σίγουρα, αλλά θα ήμουν καλύτερα.

Ήμουν μόλις 14! Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε. Δεν ήξερα καν τι είναι αυτό. Το «γιατί εγώ» διαδέχτηκε το συναίσθημα την ντροπής. Έπρεπε να ενημερωθεί το σχολείο για να ξέρουν πώς θα με αντιμετωπίσουν σε περίπτωση κρίσης. Οι συγγενείς από την άλλη δεν έπρεπε να μάθουν τίποτα. Τι ντροπή! Οι έξοδοι με τους φίλους έγιναν εφιάλτες. Τι θα γίνει αν πάθω κάτι; Ποιος θα με σώσει; Μετά τα φάρμακα. Αχ τα φάρμακα. Δεν ήταν μόνο το «για όλη σου τη ζωή» που με είχε στοιχειώσει. Ήταν το ότι δεν μπορούσα να έχω φυσιολογική ζωή. Ήθελα μόνο να τρώω και να κοιμάμαι. Πήρα 20 κιλά σε μερικούς μήνες!

Εκεί κάπου στα 20 μπήκε και ένα άλλο πρόβλημα. Τι επάγγελμα θα ακολουθήσω. Προγραμματίστρια είπα! Απόλυτα φυσιολογικό για ένα παιδί που φτιάχνει προγράμματα από τα 9 του. Αποκλείεται! Δεν έπρεπε να βρίσκομαι μπροστά σε υπολογιστή! Επιβάρυνε την υγεία μου. Ξεκίνησα λοιπόν να σπουδάζω λογιστικά….

Μέχρι τα 24 η ζωή μου συνεχίστηκε στους ίδιους ρυθμούς. Χάπια, φαΐ, ύπνος. Οι φίλοι με τον καιρό ενημερώθηκαν, οπότε ευτυχώς δεν έχασα την κοινωνική μου ζωή. Οι εξετάσεις έδειχναν ελάχιστη βελτίωση. Οι κρίσεις μου ήταν σχεδόν σταθερές. Μία φορά τον χρόνο.

Δεν άντεχα. Δεν ήταν ζωή αυτή! Δεν μπορούσα να φαρμακώνομαι 364 μέρες για 1 μέρα τον χρόνο! Ήμουν πλέον ενήλικη. Όσο και να προσπάθησαν, γιατροί, γονείς, φίλοι, ήμουνα ανένδοτη. Θα έπαιρνα το ρίσκο. Σταμάτησα τα χάπια.

Οι κρίσεις συνεχίστηκαν. Σταθερά. Μία κρίση κάθε χρόνο. Αλλά άντεχα. Επόμενο βήμα μου να αλλάξω κατεύθυνση στη σχολή. Θα έκανα αυτό που ονειρευόμουν. Θα γινόμουν προγραμματίστρια! Μετά τα κιλά. Έπρεπε να τα χάσω. Δίαιτες, δίαιτες, δίαιτες. Δύσκολο πράγμα. Στα δύο χρόνια που ακολούθησαν δεν κατάφερα απολύτως τίποτα. Έγινα όμως προγραμματίστρια!

Η αρχή του τέλους για την επιληψία ήρθε στα 26 μου. 28 Φεβρουαρίου 2005. Χαμένη στο διαδίκτυο έψαχνα ακόμη για την θαυματουργή δίαιτα. Μέχρι που έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του BBC. Η δίαιτα Atkins –η απλούστερη μορφή κετογενούς δίαιτας- βοηθά στην αντιμετώπιση της επιληψίας! Σύμφωνα με τις μελέτες τα παιδιά και οι ενήλικοι που ακολουθούσαν την διατροφή του κυρίου Atkins ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΚΡΙΣΕΙΣ! Η δίαιτα Atkins; Αυτή ήταν καταστροφική! Μόνο αυτό ήξερα.

Η υπόλοιπη μέρα αφιερώθηκε στο ψάξιμο. Τα συν, τα πλην, τι έπρεπε να προσέξω. Θα έπρεπε να μειώσω στο ελάχιστο την καθημερινή πρόσληψη υδατανθράκων. Αρκετά αγαπημένα μου φαγητά θα έπρεπε να κοπούν. Όχι μακαρόνια, όχι ζάχαρη. Θα το δοκίμαζα. Δύσκολο, αλλά άξιζε τον κόπο. Καλύτερα από το να παίρνω φάρμακα.

Η δοκιμή πέτυχε. Ένα χρόνο μετά δεν έχω κάνει καμία κρίση, ούτε καν αυτά τα μικρά τικ που έκανα αρκετές φορές και που μπορούσαν να οδηγήσουν σε κρίση. Έχω χάσει σχεδόν όλα τα περιττά κιλά μου, και ζω σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Έχω μάθει να δίνω αποστομωτικές απαντήσεις σε όσους αναρωτιούνται γιατί δεν τρώω τα πάντα, και να σκάω συνωμοτικά χαμόγελα σε όσους με καταλαβαίνουν.

Αν είχα μείνει στα λόγια των γιατρών τώρα θα ήμουν απλά άλλη μια περίπτωση επιληψίας. Όσα δεν μου είπαν και όφειλαν να μου πουν τα έμαθα μόνη μου. Εσκεμμένα ή μη μου έκρυψαν μια αλήθεια που ήξεραν από το 1900. Απλά δεν ήθελαν να το παραδεχτούν.

Υπάρχει εναλλακτική μέθοδος αντιμετώπισης της επιληψίας: Οι κετογενείς δίαιτες.

Ειρωνεία; Σύμπτωση; Αν δεν είχα ακολουθήσει το όνειρο μου, ποτέ δεν θα έλυνα το πρόβλημά μου.

Ο τολμών, νικά! :)


N-s

32 σχόλια:

paragrafos είπε...

Με την Ν-s γνωριστήκαμε εδώ, χάρη σε σας που με τόση στοργή στέκεστε δίπλα μας, και αμέσως γίναμε φίλες καρδιακές.

Μακάρι, σιγά-σιγά, να ξεθαρρέψουν κι άλλες φίλες και φίλοι και μέσω των βιωματικών τους κειμένων να μας κάνουν, ως ανθρώπους, περισσότερο πλούσιους, περισσότερο Ανθρώπους.

Το κείμενο τής N-s είναι μάθημα ζωής. Το διάβασα και πήρα κουράγιο. Μας ενθαρρύνει να παλέψουμε ενάντια σε κάθε προσωπική αντιξοότητα και κοινωνικά εμπόδια, να επαναστατήσουμε ενάντια στο δήθεν πεπρωμένο μας και να το νικήσουμε κι όλας!

Μακάρι, αύριο, και η κορούλα μου να βρει μέσα στην ψυχούλα της, έστω και λίγο από το θάρρος και την παλικαριά που βρήκε μέσα της η φίλη μας N-s.

Με αγάπη

Παράγραφος

apousia είπε...

Αγαπημένη Ν-s!
Θόλωσαν τα μάτια μου διαβάζοντας το κείμενο!
Από συγκίνηση και θαυμασμό!
Από συγκίνηση και περηφάνεια!
Γιατί είστε η ολοζώντανη απόδειξη,πως οι πραγματικοί ήρωες,οι αληθινοί μαχητές της ζωής,οι ΝΙΚΗΤΕΣ,δεν είναι τα ονόματα που συνηθίσαμε να παρελαύνουν στις σελίδες,είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας,είστε ΕΣΕΙΣ!
Άνθρωποι ''ανώνυμοι'',που αθόρυβα και με γενναιότητα,δίνουν νόημα στις λέξεις,ΑΓΩΝΑΣ,ΘΑΡΡΟΣ,ΝΙΚΗ!
Άνθρωποι που μας κάνουν να θέλουμε να τους σφίξουμε το χέρι,να χαμηλώσουμε τα μάτια με σεβασμό,και να πούμε:
''Παραμερίζουμε,για να περάσετε!''


Χάρηκα που σας ''γνώρισα''.
Σας εύχομαι κάθε καλό!

Γλυκιά paragrafos,ευχαριστούμε για ένα ακόμα ''μάθημα ζωής'',που μας προσέφερες...

resident είπε...

Καλησπέρα σας .Πρώτη φορά που έκανα την κετογενη δίαιτα για χάσιμο λίπους ήταν το 95. Θυμάμαι που χρησιμοποιούσα κετοστιξ. Ακόμα έτσι γίνεται η μέτρηση?

Ανώνυμος είπε...

Κάποια στιγμή ένα ηλεκτρικό πουλί ήρθε και κάθισε στο κάγκελο του μπαλκονιού μου. Το ονειρο ανυψώθηκε μες στις αντένες, έγινε φύλλο στον άνεμο, παιδικό αεροπλανάκι, χαρταετός, έπαθε ηλεκτρική εκκένωση στα καλώδια, μεταμορφώθηκε σε καράβι και χάθηκε μέσα στο νέφος. Κι εγώ σταμάτησα να πλάθω όνειρα από σακουλές απορρυπαντικού και σάλπαρα μαζί του. Γιατί τα όνειρα έχουν χρώματα και γεύσεις από ανθρώπους, από ζώα, φυτά και θάλασσες.
Αχόιιιιιιι!!! το ταξίδι άρχισε.

Αγαπητες Ν-ς και paragrafos καλο ταξιδι σ αυτο τ ανηφορι που λεμε ζωη και οπως εγραψε η apousia : ''Παραμερίζουμε,για να περάσετε!''


Χάρηκα που σας ''γνώρισα''.
Σας εύχομαι κάθε καλό!

Σταυρος

andy dufresne είπε...

Μπράβο N-s! Μπράβο,μπράβο, μπράβο!

Σ'ευχαριστούμε πολύ.

Αγαπητή παράγραφε, το blog σας είναι ένα λιμάνι που γαληνεύει την μπλογκόσφαιρα και τις ψυχές μας.

Finteias είπε...

Χαίρομαι που μέσω της Παραγραάφου γνωρίζουμε και την Ν-s.

Διαπιστώνω όλο και περισσότερο αυτό που είχαμε πει στην αρχή της καταστευής αυτού του blog. Το ότι θα γίνει ένας τόπος συνάντησης ανθρώπων με παρόμοιες εμπειρίες που ο ένας θα υποστηρίζει τον άλλον, έτσι ώστε να καταργείται το αίσθημα της μοναδικότητας που πολλές φορές αισθάνεται κάποιος μέσα στα προβλήματά του.
Όλοι εμείς στεκόμασται δίπλα.

Παράγραφε, ευχαριστούμε για τη γνωριμία.
Μπράβο σου που κάνεις τέτοια αφιερώματα.

Φιντείας

Debby είπε...

Άλλο ένα τρανό παράδειγμα ανθρώπου που με την θέληση του άλλξε την ζωή του.

Αλλο ένα πραδειγμα που δειχνει πόσα λίγα μας προσφέρουν τα φάρμακα (τό λέει άλλωστε και η λέξη. Φάρμακο από το φαρμάκι. Ιδια ρίζα)

Αλλο ένα παράδειγμα ανθρώπου που ξεπέρασε τις προκαταλήψεις του περιβάλοντος του και τράβώντας τον δικό του δρόμο βρήκε την "ευτυχία" του.

Τι να πω άλλο? Ενα μεγάλο μπράβο. Ας γίνει παράδειγμα σε όλους μας.

cindaki είπε...

Την καλημέρα μου!

Μακάρι να ακούμε καθημερινά όλο και περισσότερα τέτοια παραδείγματα!!!

Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω,δεν μπορώ να το χωνέψω...
Πώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι οι οποίοι όταν τους πεις ότι έχεις κάποιο παρόμοιο πρόβλημα σε αντιμετωπίζουν λες και είσαι ανάπηρος,λες και αν πας δίπλα τους θα τους κολλήσεις κάποια μεταδοτική ασθένεια...
Είναι ντροπή να αναγκάζονται άτομα με προβλήματα υγείας να κρύβονται,να μην μιλούν στους φίλους τους και να στερούνται κοινωνικής ζωής...
Είναι ΝΤΡΟΠΗ μας να φερόμαστε ρατσιστικά!Γιατί αυτό είναι,ρατσισμός!

Έχουμε πολλή αγάπη μέσα μας οι άνθρωποι, και το αποδεικνύουμε όλοι εδώ!
Ας το δείχνουμε λοιπόν πιο έμπρακτα!...

Την αγάπη μου!

paragrafos είπε...

Μια κάπως "σκληρή" ΓΕΥΣΗ ΕΛΠΙΔΑΣ

(Για να γυρίσετε τις σελίδες κάνετε κάθε φορά ένα αριστερό κλικ)

Με αγάπη

Παράγραφος

cindaki είπε...

Καλή μου παράγραφος

Σ Υ Γ Κ Λ Ο Ν Ι Σ Τ Η Κ Α!!!!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα σε όλους. :)

Παράγραφε σε ευχαριστώ πολύ που δημοσίευσες την ιστορία μου. Εύχομαι η μικρή να βρει τη δύναμη να το αντιμετωπίσει. Είναι ένας δρόμος δύσκολος, αλλά με γονείς σαν εσάς είμαι σίγουρη οτι θα τα καταφέρει. Θα είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείτε. :)

apousia δεν θέλουμε να παραμερήσετε. Θέλουμε να πορευτείτε μαζί μας. Τα σχόλια σας μας δίνουν δύναμη.

theresident τα κετοστίξ υπάρχουν ακόμη ναι. Αν και από ένα σημείο και μετά βέβαια, καταλαβαίνεις αν είσαι σε κέτοση χωρίς αυτά.

Σταύρο τα όνειρα μας δύσκολα, ακατόρθωτα, μέχρι να τα αποφασίσουμε να τα κάνουμε πραγματικότητα.

andy ευχαριστούμε που συνταξιδεύετε μαζί μας.

φιντεία μακάρι να δούμε σύντομα και άλλες ιστορίες με όμορφο τέλος.

debby είναι ένας δρόμος δύσκολος, αλλά δεν το μετάνοιωσα ούτε στιγμή.

sofi-k δυστυχώς η κοινωνία είναι σκληρή. Ευτυχώς έχουμε μάθει πλέον να ζούμε μέσα σε αυτή.

Titika είπε...

Πριν από 11 χρόνια -ήμουν 21- μπήκα στην εντατική γιατί είχα ένα σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά μου, χωρίς όμως να μπορέσουν οι γιατροί να κάνουν διάγνωση.
Επειδή η ιστορία είναι μεγάλη... θα την πω πολύ επιγραμματικά.
Έμεινα μέσα στα νοσοκομεία συνολικά περίπου 3 μήνες. Οι γιατροί κατέγραφαν τα δεδομένα μέσα από καρδιογραφήματα και χίλιες δύο άλλες εξετάσεις όμως επειδή δεν έβγαζαν καμία άκρη επέμεναν να με κοροϊδεύουν λέγοντάς μου "μήπως είσαι ερωτευμένη;
Εγώ πολύ απλά ένιωθα κάθε μέρα που πέρναγε οτι αργοσβήνω...
Η τελευταία εξέταση που έκανα ήταν η στεφανιογρφία, η οποία ήταν μια τραυματική εμπειρία για μένα. Δε θα μπω σε λεπτομέριες.
Τελικά η στεφανιογραφία έδειξε οτι περνούσα έναν ιο που είχε χτυπήσει στην καρδιά και λεγόταν coxakie. Oι γιατροί δεν έδωσαν καμία σημασία και μου έδωσαν εξητήριο λέγοντας στους γονείς μου "δεν έχει τίποτα το παιδί".
Εμένα όμως μου πήρε 3 χρόνια να επανέλθω σωματικά αφού τα άσχημα συμπτώματα επέμεναν.

Μετά από 7 χρόνια, άνοιξη ήταν θυμάμαι, τα κεντρικά δελτία ειδήσεων μιλούσαν συνέχεια για τον επικίνδυνο ιό που κυκλοφορούσε σε όλη την Ελλάδα έχοντας προσβάλλει ενήλικες και παιδιά. Αν θυμάμαι καλά είχαν πεθάνει δύο ή τρεις νέοι άνθρωποι τότε.

Τότε κατάλαβα τι είχα περάσει. Τότε σταμάτησα να νιώθω οτι ήμουν κατά φαντασίαν ασθενής (όπως με ήθελαν οι γιατροί).
Τότε επίσης κατάλαβα πόσο δυνατή είχα υπάρξει χωρίς καν να το ξέρω.

Όλα αυτά τα γράφω γιατί θέλω να σας πω, πολυαγαπημένες paragrafos και N-s, οτι νιώθω πολύ βαθιά μέσα μου ό,τι μας περιγρέφετε από τη ζωή σας. Δεν παίζει ρόλο που δεν είμαι επιληπτική. Κάθε ιστορία πόνου είναι τελικά... ανθρώπινη.

Διαθέτουμε μέσα μας ταιράστια αποθέματα δύναμης. Ταιράστια όμως. Αρκεί να αποφασίσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε.
Κι όταν το κάνουμε... θαύματα παντού!

paragrafos είπε...

Έλαβα το κάτωθι ιμέιλ και, αφού ζήτησα την άδεια του αποστολέα και μου την παραχώρησε, σας το παρουσιάζω αυτολεξεί και ανώνυμα, όπως μου ζήτησε.
-----------------------------------

Καλημέρα κυρία paragrafos,
παίρνω το θάρρος να σε ξαναενοχλήσω. Αιτία, ένα άρθρο που διάβασα και μου έφερε στο νου εσάς. Το στέλνω με την ελπίδα να σας εμψυχώσει, επειδή δεν είσατε οι μόνοι που προσπαθείτε.

Πάντα ευχές - X.

* * *

Υπάρχει χώρος για όνειρα... (ΤΟΚΙΟ)

Ο Κενζαμπούρο Οε είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Ιαπωνίας και νομπελίστας λογοτεχνίας. Σπούδασε στο Τόκιο γαλλική φιλολογία και στα βιβλία του ασχολήθηκε κυρίως με τον πόλεμο και τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα. Σε πρόσφατη συνομιλία του με γερμανική εβδομαδιαία εφημερίδα μιλά για τη σχέση του με το γιο του, ένα άτομο με ειδικές ανάγκες και την εξέλιξή του, η οποία ξεπερνά τα όνειρά του....
«Με τη γυναίκα μου αποκτήσαμε έναν γιο με νοητική υστέρηση. Ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου του λείπουν σημαντικές συνάψεις, λόγος για τον οποίο δεν θα κατόρθωνε σ' όλη του τη ζωή να συνδυάσει τις λέξεις και το νόημά τους -είπαν οι γιατροί μετά τις πρώτες δύσκολες εγχειρήσεις. Ο Χικάρι ήταν τότε μωρό.

Η διάγνωση μας συγκλόνισε. Προς τα έξω μπορεί να μη δείξαμε τίποτε, αλλά μέσα μας γινόταν αληθινή πάλη με όσα συνέβαιναν και ταυτοχρόνως μισούσαμε τον εαυτό μας. Για την τραυματική περίοδο μετά τον τοκετό έγραψα το βιβλίο "Ενα προσωπικό βίωμα" και η συγγραφή με βοήθησε να ξεπεράσω τον εσωτερικό μου "παγετό". Ο Χικάρι έγινε το κέντρο της ζωής μου. Εμαθα να ζω με τη σιωπή του γιου μου και πέρασα ένα μεγάλο διάστημα -τους πρώτους μήνες ζωής του, όταν υποβλήθηκε πρώτη φορά σε εγχείρηση εγκεφάλου- χωρίς καθόλου όνειρα, είτε καλά είτε άσχημα. Συχνά σκεφτόμουν ότι θα 'ταν καλύτερα να πέθαινε ο Χικάρι και το επόμενο δευτερόλεπτο αμφέβαλλα για την ανθρωπιά μου.

Εν τω μεταξύ ο γιος μου είναι 42 ετών και το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του το πέρασε κλεισμένος στον εαυτό του χωρίς επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Ωστόσο, με τα χρόνια άρχισαν ν' ανοίγουν μικρά παραθυράκια. Στα τέσσερά του αντέδρασε για πρώτη φορά σε φωνές-κελαηδίσματα πουλιών που άκουσε σε κασέτα. Τα άκουγε για δύο χρόνια, ώρες και μέρες ολόκληρες. Δύο χρόνια αργότερα κοντά σε μια ορεινή λίμνη ακούσαμε το σφύριγμα ενός αληθινού πουλιού κι ο Χικάρι το αναγνώρισε και το ονόμασε μιμούμενος τη φωνή της κασέτας. Ετσι ξεκίνησε η λεπτή γραμμή επικοινωνίας ανάμεσά μας.

Στα επόμενα τρία χρόνια ο Χικάρι εξελίχθηκε τόσο ώστε άκουγε με προσοχή μουσική Μπετόβεν, Μπαχ και Μότσαρτ. Μετά άρχισε να συνθέτει μικρά δικά του κομμάτια - όχι αντιγραφές, αλλά εντελώς πρωτοποριακά, όπως είπαν μερικοί φίλοι μου συνθέτες. Στα 20 (το 1985) ο Χικάρι κυκλοφόρησε το πρώτο του CD, που στην Ιαπωνία είχε τεράστια επιτυχία - η μουσική του είναι βαθύτατα ανθρώπινη και θαυμάσια.

Ο Χικάρι στα 42 του εξακολουθεί να βρίσκεται στο γλωσσικό επίπεδο ενός 4χρονου, αλλά σε κάθε εκδήλωσή του προς το περιβάλλον, η γυναίκα μου κι εγώ αισθανόμαστε πανευτυχείς - όλα αυτά δείχνουν πως βρισκόμαστε πολύ κοντά σ' ένα όνειρο που δεν τολμούσαμε να εκφράσουμε. Δεν φανταζόμασταν ποτέ τέτοια εξέλιξη για τον γιο μας, στη ζωή μας για μεγάλο διάστημα δεν υπήρχε χώρος για όνειρα. Κι όταν μου απονεμήθηκε το Νόμπελ, ένιωσα μεγάλη ευτυχία διαβάζοντας σε μια εφημερίδα "ο Κενζαμπούρο Οε συνοδευόταν από τον θαυμάσιο γιο του".

Τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Χικάρι σταμάτησε ξαφνικά να συνθέτει, η μητέρα του πίστευε ότι πρόκειται για μια αλλαγή φάσεων στη ζωή του. Πάντως η αδερφή του του τηλεφωνούσε κάθε μέρα κι αυτός πότε γελούσε, πότε κουνούσε το κεφάλι, είμαι σίγουρος πως "ρουφούσε" ό,τι του έλεγε. Οταν συμπλήρωσα τα 70 μου, μου χάρισε πάλι ένα μουσικό του κομμάτι, που άρχιζε απίστευτα λυπητερά αλλά κατέληγε με αισιόδοξους τόνους. Αναρωτιόμουν γιατί, όταν θυμήθηκα, πως είχα εκφράσει στην οικογένειά μου τη λύπη μου για την προχωρημένη ηλικία μου - συνειδητοποίησα πως ο Χικάρι είχε κατανοήσει τις λέξεις, όχι όμως και το ειρωνικό μου ύφος. Με τη σύνθεσή του ήθελε να μου πει "πατέρα, μη στενοχωριέσαι και στα 70 σου είσαι άνθρωπος καλός - να χαίρεσαι τη ζωή!". Αυτό με συγκίνησε βαθύτατα, πρώτη φορά αναγνωρίσαμε συναισθήματα στη μουσική του! Ο γιος μου συνεχίζει να στέλνει μηνύματα σε μας και τον κόσμο. Ο συνδυασμός φράσεων και τόνων είναι για μένα μια ευτυχία ανέλπιστη και άφατη.

Αν ένας ηλικωμένος άνδρας σαν κι εμένα έχει ακόμη κάποιο μέλλον, μόνον ένα όνειρο μπορεί να 'ναι. Δεν φοβάμαι το θάνατο, τον περιμένω σαν μια φυσική μετάβαση σε κάποια άλλη κατάσταση ή χώρο. Ο μόνος φόβος μου αφορά τον Χικάρι. Ονειρεύομαι να μπορέσω να προετοιμάσω την οικογένειά μου για το θάνατό μου κατά τρόπο ώστε μια μέρα να καταφέρουν να δώσουν στον Χικάρι να καταλάβει τι σημαίνει "πέθανα". Μόνον έτσι μπορώ να μάθω να αποδεσμεύομαι σιγά σιγά από τον γιο μου, όπως πρέπει να γίνεται στη σχέση πατέρα και γιου».

Επιμέλεια: ΟΛΓΑ ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ koliatsu@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/05/2006

silk123 είπε...

Καλημερα paragrafos, και καλημερα σε ολους τους αναγνωστες εδω. Οι ιστοριες, ο τροπος αφηγησης και τα σχολια σας μου δινουν ελπιδα, αισιοδοξια και ανθρωπεια.

Το blog αυτο για μενα ειναι σαν ενα διαλειμμα με καθαρο αερα.

Σας ευχαριστω apousia, N-s, Σταύρο, andy dufresne, Φιντείας, Debby, sofi-k, the resident.

exilio είπε...

Δεν περίμενα ποτέ μου να βρώ τόση ανθρωπιά μέσα στο διαδίκτυο.Είναι συγκλονιστικά αυτά που έχω διαβάσει μεχρι στιγμής.Λυπάμαι ειλικρινά που υπάρχει τόσος πόνος παντού..μα εξίσου χαίρομαι που βρίσκω ανθρώπους με όλη τη σημασία της λέξεως(νόμιζα ότι είχε χαθεί αυτή η έννοια)...που παλεύουν για τους άλλους και για τους εαυτούς τους.

Εύχομαι να είστε καλά και να μην εγκαταλείψετε ποτέ!
..σας χρειάζονται και σας χρειαζόμαστε..

Aphrodite είπε...

ΜΠΡΑΒΟ! ΜΠΡΑΒΟ! ΜΠΡΑΒΟ!
Συγχαρητήρια που το κοιτάξατε κατάματα και... το νικήσατε! Νίκη σε μία μάχη τη φορά... Και στο τέλος η σούμα, πάλι νίκη!

Τι στο διάολο, τι κανουν οι γιατροί ώρες-ώρες, μπορώ να μάθω? Ανοίγει κανείς το ίντερνετ?... Οικογενειακώς σωθήκαμε διάφορες φορές από φωτισμένους, ενώ οι "κλασσικοί" ή /και μπαστουνόρθιοι μας είχαν ξεγράψει!...

Αν μη τι άλλο, να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον, η πίστη στις δυνάμεις μας, ότι είμαστε σώμα συν ΕΝΑ ΚΑΡΟ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ θα μας πάει μπροστά...

Προωθώ το άρθρο, εύχομαι για πάντα γερά & δυνατή!

Με πολλη-πολλή-πολλή αγάπη,
και στην κορούλα σου παράγραφε,
και σε όλους τους φίλους Ανθρώπους, Συνανθρώπους εδώ,

Αφροδίτη

el-bard είπε...

N-s λέει: "Εσκεμμένα ή μη μου έκρυψαν μια αλήθεια που ήξεραν από το 1900".
Ναι, την αλήθεια την έκρυβαν ή δεν είχαν την όρεξη να ψάξουν και να την βρουν. Η αλήθεια, άλλωστε, είναι ένα ψέμα που δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί.
Υποφέρω από ουρική αρθρίτιδα. Δεν μπορώ να πάρω το φάρμακο που πρέπει, γιατί δεν το δέχεται ο οργανισμός μου και το ίδιο το φάρμακο προκαλεί κρίσεις αρθρίτιδας. Αυτή είναι η γνώμη μου μετά από χρόνια. Ζω μ' αυτήν, την αγαπημένη μου αρθρίτιδα. Τη μια κουτσαίνω λίγο, την άλλη περισσότερο, άλλες ημέρες καθόλου. Είναι σπουδαίο, πάντως, να βλέπεις το δρόμο μπροστά σου, να θες να πας μέχρι το περίπτερο και μερικές φορές να το νιώθεις σαν μεγάλο ρίσκο και δυσκολία που πρέπει να τη νικήσεις. Ποτέ δεν είχα καταλάβει πόσες ανωμαλίες μπορεί να έχει ένα πεζοδρόμιο, πόσες λακούβες, λακουβίτσες κι άλλες μικρότερες, αλλά τόσο επώδυνες για κάποιους, ανορθογραφίες.
Έχω δοκιμάσει πολλούς γιατρούς. Όλοι λένε να μην τρώω αρνί, κυνήγι και τέτοια. Ξέρω πολύ περισσότερα απ' αυτούς.

paragrafos είπε...

el-bard said...

"Υποφέρω από ουρική αρθρίτιδα. Δεν μπορώ να πάρω το φάρμακο που πρέπει, γιατί δεν το δέχεται ο οργανισμός μου και το ίδιο ..."
----------------------

Sto Mayo Clinik, που πήγαμε εμείς, έχουν εξειδικευτεί στα νευρολογικά και τα μυοσκελετικά. Εκεί κάνουν θαύματα.

Βεβαια, δεν γνωρίζω αν η εν λόγω πάθηση υπάγεται στα μυοσκελετικά. Πάντως, τι να σας πω, αν ήμουν στη θέση σας θα επικοινωνούσα με κάποιo ιδιωτικό νοσοκομείο στην Αμερική.

Με συγχωρείτε και πάλι που πήρα του λόγο και συγγνώμη αν είπα κοτσάνες μέσα στην ασχετοσύνη μου. Την αισιοδοξία μου προσπαθησα να εκφράσω.

Με πολλή αγάπη και ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον

Παράγραφος

(Περαστικά σας εύχομαι, ολόψυχα!)

Aphrodite είπε...

Αγαπημένη μου παράγραφε,

Τι ανακούφιση να βλέπω φωτισμένους ανθρώπους να θέλουν μα βοηθήσουν με ό,τι έχουν & δεν έχουν τους άλλους, ανιδιοτελώς, με αγάπη. Και προσεκτικά κιόλας ώστε να μην πατήσουν κατά λάθος.. κάνα κάλο!

Χάρηκα σαν μικρό παιδί όταν διάβασα:

"Το παιδί μου, τώρα μπορεί να μιλησει

τώρα να περπατήσει

τώρα να χαρεί."

Καταλαβαίνεις (και λόγω όλω αυτών που σου έχω εξηγήσει) ότι δε με βλέπω να μπορώ να συμμετέχω στο "αλλού" σήμερα...

(Ε, όχι!)

Θέλω να χαρώ αυτά που έγραψες για το παιδί σου... Να χαρώ κόντρα σε ό,τι μετρήσιμο σας έκοψε την ελπίδα τόσα χρόνια...

ΔΕ ΤΗ ΜΠΟΡΩ ΤΗ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΙΑ!

Σε φιλώ πολύ γλυκά, κι εσένα και την κόρη σου!

Με πολλή αγάπη,

Αφροδίτη

Stavros Katsaris είπε...

Το παραδειγμά σας γίνεται για μένα μάθημα ζωης.

Για σένα παράγραφε τα έχουμε ξαναπεί. Το blog σου εξελίσεται αν δεν είναι ήδη μια όαση δροσιάς και ευοδίας στη ζωή μας.΄

Με εκτίμηση και ειλικρινή αγάπη

Σταύρος

paragrafos είπε...

aphrodite said...
Αγαπημένη μου παράγραφε,

Τι ανακούφιση να βλέπω φωτισμένους ανθρώπους να θέλουν μα βοηθήσουν με ό,τι έχουν & δεν έχουν τους άλλους, ανιδιοτελώς, με αγάπη. Και προσεκτικά κιόλας ώστε να μην πατήσουν κατά λάθος.. κάνα κάλο!
-----------------------

Τι να πω ΑΦροδίτη μου, τι να πω;

Διάβασε το σχόλιο που έστειλα, πριν ένα λεπτό, στου ΝΔ να καταλάβεις τι εννοώ.

Σ΄ αγαπώ

Παράγραφος

Aphrodite είπε...

Γλυκό μου κορίτσι,

Είσαι "καινούρια" στον χορό με την συγκεκριμενη λέξη-κόκκινο πανί, γι'αυτό στη δίνει τόσο!... Σσσστ! Μην πούμε τίποτε ομοιο-, θα μας ρίξουν και μπαζούκας!

Προσπέρασε τα! Delete, delete & delete some more!

Σου μιλάω εκ πείρας!

Με πολλή αγάπη και στοργή

(πραγματικά, θα ήθελα να σ'αγκαλιάσω, να σου πω ότι θέλει λίγη αδιαφορία στην απέραντη κακία & βλακεία... Λυπάμαι την πίκρα που ξόδεψα μέχρι να καταλάβω ότι δεν έχουν σημασία αυτές οι επιθέσεις, και πόσο μάλλον αυτοί που τις κάνουν! Σημασία έχει το αποτέλεσμα, ειδικά σε φάσεις "ξεγραμμένες"!)

paragrafos είπε...

aphrodite said...
Γλυκό μου κορίτσι,

Είσαι "καινούρια" στον χορό με την συγκεκριμενη λέξη-κόκκινο πανί,
----------------------

Μα εγώ νόμιζα ότι αυτα που λέω ανοίγουν τα μάτια του κόσμου!

Από κάτι τέτοια παραιτείται ο καλός ο κόσμος που αγωνίζεται: του αποδίδουν ταπεινά κίνητρα και τον αναγκάζουν να κρυφτεί για να προστατέψει την αξιοπρέπειά του.

σ΄αγαπώ πολύ

η Φίλη Σου

Παράγραφος

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Παράγραφος,
το μπλογκ σου όχι μόνο γίνεται τόπος συνάντησης ανθρώπων με παρόμοιες εμπειρίες αλλά και καταφύγιο των "άλλων Ελλήνων" (ξέρεις!)
Με πολλές ευχές από την καρδιά μου.

resident είπε...

paragrafos said...
Από κάτι τέτοια παραιτείται ο καλός ο κόσμος που αγωνίζεται: του αποδίδουν ταπεινά κίνητρα και τον αναγκάζουν να κρυφτεί για να προστατέψει την αξιοπρέπειά του.

Ελπίζω να μην τους κάνετε την χάρη.

paragrafos είπε...

@ Deafinition

Μας ενδιαφέρουν τα βιώματα και των "άλλων" συμπολιτών μας. Ο κοινωνικός ρατσισμός είναι ένας. Τα παρακλάδια του πολλά. Θα θέλαμε την γνώμη σας.

Το ιμέιλ μου είναι στη διάθεση όλων Σας. Και κυρίως των "διαφορετικών" των "άλλων" συνανθρώπων μας. Θέλουμε κάποτε να πάρουν το λόγο και οι "διαφορετικοί" συνάνθρωποί μας. ΈΤσι θα μάθουμε να βλέπουμε τον κόσμο μεσα από το μάτια τους και να γίνουμε πραγματικά άνθρωποι.

Ο προππάπους μου τυφλώθηκε στα εξήντα του. Ήταν που ήταν στριμμένος, κάπου εκεί στα εξήντα έχασε το μυαλό του ολότελα κι έκανε τη ζωή δύσκολη στη κόρη του, στη γιαγιά μου που τον περιποιούνταν. -"Και πώς τα εβγαζες πέρα γιαγιά;" τη ρώτησα μια μέρα. -"Να σου πω: κάθε φορά που θύμωνα με τη συμπεριφορά του, έκλεινα για λίγο τα ματια και προσπαθούσα να περπτήσω στο δωμάτιο. Κι ύστερα τον συγχωρούσα..."


Με απέραντη αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

the resident said...
paragrafos said...
Από κάτι τέτοια παραιτείται ο καλός ο κόσμος που αγωνίζεται: του αποδίδουν ταπεινά κίνητρα και τον αναγκάζουν να κρυφτεί για να προστατέψει την αξιοπρέπειά του.

Ελπίζω να μην τους κάνετε την χάρη.
-------------------

Ειλικρινά σας ευχαριστώ για τη άμεση αντίδρασή σας και τη συμπαράστασή σας.

Με πολλή αγάπη

Παράγραφος

(ΥΓ. πείσμωσα και δεν θα εγκαταλείψω με τίποτε!)

paragrafos είπε...

@ Apousia

Σε θέλου δίπλα μας, να προχωρήσουμε ΜΑΖΙ μπροστά, και δεν πειράζει που τα ματωμένα αχνάρια μας θα μας ακολουθουν για πάντα. Πρέπει να προχωρήσουμε, τους το χρωστάμε! (Σ΄αγαπώ πολύ - κουράγιο)

@ Anonymous

Αγαπητέ μας ανώνυμε, πράγματι όλοι μας έχουμε δικαίωμα στο ονειρο!

@ andy dufresne

Το λιμάνι της μλοκοψυχής μας είναι απάνεμο γιατί έχει κυματοθραύστες σαν κι εσάς!

@ Φιντείας

Φίλετατε και αγαπημένε ντόκτορ, ελπίζω εσύ που μας παρατηρείς μέσα από την επιστήμη σου (νευρολογίας) να μη σιωπήσεις αν δεις ότι υπερβάλλουμε. Έχουμε ανάγκη και τη δική σου ψύχραιμη ματιά.


Debby

Πράγματι, αγαπητή μου φίλη Debby, κι εγώ συγκλονίστηκα από το θάρρος της Ν-ς και την έχω πια ως πρότυπο!

@ sofi-k

Ο αντιρατσισμός μας! Είναι η άλλη ηθική υποχρέωσή μας απέναντι στους διαφορετικούς ανθρώπους. Σας ευχαριστούμε που μας το θυμίσατε!


Titika said...
"Δεν παίζει ρόλο που δεν είμαι επιληπτική. Κάθε ιστορία πόνου είναι τελικά... ανθρώπινη. Διαθέτουμε μέσα μας τεράστια αποθέματα δύναμης. Αρκεί να αποφασίσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Κι όταν το κάνουμε... θαύματα παντού!"
---------------
Αυτή είναι η ουσία: να μην εγκαταλείψουμε ποτέ τον αγώνα μας!



silk123 said...
"Το blog αυτο για μενα ειναι σαν ενα διαλειμμα με καθαρο αερα."
--------------------
Και τα λόγια σας είναι για τα πνευμόνια της ψυχής μας, ολόδροσο οξυγόνο αισιοδοξίας!

Funky_MouToN said...
"Λυπάμαι ειλικρινά που υπάρχει τόσος πόνος παντού..μα εξίσου χαίρομαι που βρίσκω ανθρώπους με όλη τη σημασία της λέξεως(νόμιζα ότι είχε χαθεί αυτή η έννοια)...που παλεύουν για τους άλλους και για τους εαυτούς τους."
--------------------
Δεν είμαστε όμως μόνες: έχουμε τώρα έναν ακόμα Ανθρωπο δίπλα μας: εσάς!


@ Deafinition

Σας παρακαλώ, εάν μπορείτε επικοινωνήστε μαζί μου μέσω ιμέιλ. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που ίσως σας ενδιαφέρουν. (με αγάπη και εμπιστοσύνη - Παράγραφος)


@ Stavros Katsaris

Κύριε Σταύρο, είστε από τους πρώτους συμπαραστάτες μας, και η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται ποτε!

@ Αφροδίτη + the resident

η εμψύχωση, ειδικά την ώρα της απογοήτευσης, μετατρέπει τα σκοτάδια της απαισιοδοξίας σε άνοιξη, χαρά και αισιοδοξία. (Σας ευχαριστώ)


Εκ μέρους και της αγαπημενης μας N-s, σας ευχαριστουμε θερμά.


Με απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη


Παράγραφος

An-Lu είπε...

Δεν σας ξεχνώ...απλά περνώ σιωπηλά κάποιες φορές.....και σας σκέφτομαι πολύ.

paragrafos είπε...

@ An-Lu

Κι εγώ καλή μου, σε θυμάμαι παντα με αγάπη. Έχω πολλούς λόγους...

σ΄ αγαπώ

Παράγραφος

Ανώνυμος είπε...

συγχαρητήρια για το blog σας και για τις προσπάθειές σας - θέλουν δύναμη που δε θα αναγκαστώ να επιδείξω ποτέ στη ζωή μου.

Διαβάζοντάς το από παλαιότερα μου έκανε ΦΟΒΕΡΗ εντύπωση το γεγονός ότι αυτή τη θεραπεία δεν την προτείνουν οι σχετικοί γιατροί. Εντύπωση που προέρχεται από το γεγονός πως όταν χρειάστηκε να κάνω μία μίνι έρευνα για την παιδική επιληψία της τάξης των 25 σελίδων η κετογενετική δίαιτα εμφανίστηκε πολλές φορές μπροστά μου.

Βέβαια το ότι έχω κάποια επαφή με το χώρο ίσως κάνει και πιο εύκολη την αναζήτηση στοιχείων, αλλά πραγματικά έμεινα άναυδος όταν διαπίστωσα ότι ένας κλινικός γιατρός δεν το είχε στα υπόψιν του...

καλή τύχη

paragrafos είπε...

Καπως αργοπορημένα είδα το σχόλιό σας και τώρα είδα και το ιμέιλ σας στο οποιο θα απαντήσω σύντομα

Σας ευχαριστώ θερμά

με αγαπη

Παράγραφος