Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Η ξινή βόλτα και το φευγαλέο παράπονο

Α. ....Έξι μηνών ήταν το παιδάκι μας, όταν έπαθε το πρώτο και παρατεταμένο (πάνω από 40΄) επιληπτικό επεισόδιο κι αμέσως φύγαμε για το Λονδίνο, όπου οι γιατροί διάταξαν να μην αφήνουμε το παιδί από τα μάτια μας, γιατί το επόμενο επεισόδιο ίσως είναι πιο επίμονο κι αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα, μπορεί να χάσουμε την κόρη μας από αμέλεια, όπως έχει συμβεί σε αρκετές περιπτώσεις (που σκεπάστηκαν) ανηλίκων με επιληψία (όπου η συμφορά χρεώθηκε τάχα στο SUDEP, δηλαδή στο Σύνδρομο Αιφνιδίου Θανάτου). Από τότε άλλαξε η ζωή μας ριζικά. Δεν τολμήσαμε ούτε στιγμή να απομακρυνθούμε από το σπίτι και κόψαμε. με το μαχαίρι, γυμναστικές και εξόδους, ακόμα και το από χρόνια καθιερωμένο, βραδινό μας περπάτημα.

Ακόμη, φέραμε, από την πρώην Σοβιετική Ένωση, μία νοσοκόμα που είχε ειδικότητα στην παιδονευρολογία και που αποδείχτηκε σπάνιος και εκλεκτός άνθρωπος και φύλακας άγγελος του παιδιού μας και δικός μας, αφού , κάθε φορά που πάθαινε κρίση το παιδί κι εμείς ήμασταν στις δουλειές μας (που φροντίσαμε να τις φέρουμε κοντά στο σπίτι), εκείνη μπορούσε να του προσφέρει τις Πρώτες Βοήθειες (οξυγόνο και υπόθετο βάλιουμ) κι αμέσως μας ειδοποιούσε. Εμείς τσακιζόμασταν να πάμε σπίτι (το πολύ σε 10΄), κι αν το επεισόδιο συνεχιζόταν, βάζαμε το παιδί στο ειδικά διαμορφωμένο αυτοκίνητό μας: εγώ οδηγούσα, η νταντά έδινε οξυγόνο, και η μανούλα, με τρεμάμενη φωνή, ειδοποιούσε φίλους και συγγενείς γιατρούς, ώστε εκείνοι, με το που φτάναμε στο νοσοκομείο, αμέσως να παραλάβουν το παιδί για τα δέοντα (χορήγηση βάλιουμ ενδοφλεβίως).

Β......Ύστερα από πέντε χρόνια εγκλεισμού, αποφασίσαμε, πέρυσι το Σεπτέμβρη (του 2007), μετά την αισιόδοξη επιστροφή της οικογένειας από τις ΗΠΑ, να απομακρυνθούμε λίγο από το σπίτι και βγήκαμε με τη μανούλα μια βόλτα προς το κέντρο της Λευκωσίας (είχε πεθυμήσει τη "Λήδρας"), όχι όμως με το αυτοκίνητο -που ενδεχομένως, σε ώρα ανάγκης, να κολλούσε στην κίνηση- αλλά με τη "μοτόρα", δηλαδή τη μηχανή.

Ήταν ένα γλυκό, ζεστούλικο σαββατόβραδο. Ο κόσμος είχε επιστρέψει από τις διακοπές και κάποιοι ντόπιοι (ανάμεσά τους κι εμείς) αποτόλμησαν ένα περίπατο (για το παραδοσιακό παγωτό/χωνάκι) στο ανθρωπόβριθο, ιστορικό κέντρο, ανάμεσα στους μαρμαρωμένους (με τις μπύρες στο χέρι) αθλητικούς, φρεσκοξυρισμένους και δουλευταράδες Ποντίους, και στις πυκνές, πολύχρωμες παρέες από πανευτυχείς και ανοιχτόκαρδες Φιλιππινέζες και Σριλανκέζες, που μόλις ανταμώνανε φίλες τους, σε ξεκούφαινε η διαπεραστική χαρά τους.

Από ένα τραπεζάκι του «Ηράκλη», με ανάμεικτα αισθήματα, εισπνέαμε αχόρταγα την απλόχερη και ζηλευτή δροσιά που ανέδυε αυτό το πρωτοφανέρωτο, ανθρωπόμορφο και άναρχο ποτάμι ανεμελιάς, κι η ώρα πέρασε δίχως να το καταλάβουμε. "Τι κρίμα που πρέπει να φύγουμε", την άκουσα να μονολογεί με παράπονο.

Γ. .....Για να κερδίσει ακόμα λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς και ρέμβης, της είπα να περιμένει κι εγώ πήγα να φέρω, από απέναντι, τη μηχανή (την είχα αφήσει σε ένα πλαϊνό δρομάκι, πενήντα βήματα πιο κάτω). Ερχόμενος, πάνω στη μηχανή, όσο πιο αργά και προσεχτικά γινότανε, βλέπω δεξιά μου δυο αγριεμένους αστυνομικούς να με κυνηγούν, λες και καταδίωκαν εγκληματία! Ο ένας, μάλιστα, ήταν σχεδόν σε έξαλλη κατάσταση και φώναζε όσο πιο δυνατά μπορούσε ότι έχω στραβωμάρα, ότι είμαι βλάκας και δεν ξέρω πως απαγορεύεται η μηχανή στον πεζόδρομο, ότι είμαι γουρούνι και πεζεβέγκης και πολύ θα ήθελε να με πάει στο τμήμα να με κανει μαύρο στο ξύλο για να βάλω νου...

Εγώ, φυσικά, επειδή είμαι δειλός άνθρωπος, σε τέτοιες περιπτώσεις αναγκαστικά καταφεύγω στην ευγένεια και την χαμηλών τόνων διαμαρτυρία. Δεν τον διέκοψα, παρά το γεγονός ότι με είχε πλησιάσει τόσο πολύ, που τα σάλια της παθολογικής του οργής έπεφταν με ορμή στα μούτρα μου. Μόνος του σταμάτησε, μάλλον για να πάρει ανάσα. Τότε, όσο πιο ψύχραιμα και χαμηλόφωνα γινότανε, του είπα ότι, ναι μεν, αυτό που έκανα ήταν παράνομο (μηχανή σε πεζόδρομο) και είμαι έτοιμος να πληρώσω αδιαμαρτύρητα ό,τι πρόστιμο προβλέπει ο νομός, ωστόσο και ο ίδιος παρανομεί, καθώς παραβιάζει τα δικαιώματά μου, τα οποία συμβαίνει, λόγω της εργασίας μου, να τα γνωρίζω καλά.

Ποιος είδε το Θεό και δεν τονε φοβήθηκε! Έγινε κατακόκκινος από θυμό. Χειρονομώντας και ουρλιάζοντας αφρισμένα (προς στιγμήν φοβήθηκα μην πάθει κανένα εγκεφαλικό και μπλέξουμε για τα καλά) άρχισε, μπροστά στους περίεργους που συνέρρεαν γύρω μας, να με περιλούζει μοχθηρά με τις πιο αισχρές βρισιές και απειλές του κόσμου! Μάλιστα, σήκωσε το χέρι του να με χτυπήσει στο πρόσωπο! Ευτυχώς τον σταμάτησε ο συνάδελφός του, που τον πήρε παράμερα, κάτι του είπε και φύγανε το ίδιο απότομα όπως εμφανίστηκαν!

Δ. ..... Καθ΄ όλη τη διάρκεια του περιστατικού, η μανούλα είχε κολλήσει στο αριστερό μου μπράτσο και με τα μεγάλα, γαλήνια μάτια της, μετάγγιζε ήρεμη αποφασιστικότητα που με βοήθησε να κρύψω την ταραχή μου.

Κατά την επιστροφή μας, σε ένα κόκκινο φανάρι, θέλοντας να παρακάμψω το παράπονο τής κακόκεφης σιωπής μας, γύρισα κάτι τάχα να της πω κι είδα στο μάγουλό της ένα δάκρυ φευγαλέο.

- "Κλαις;" τη ρώτησα.
- "Όχι, μωρέ, από τον αέρα είναι...»



Με εκτίμηση

Κάπα

ΥΓ. Αφιερώνεται σε όσους έχουν βιώσει την όποια μικρή ή μεγάλη αστυνομική αυθαιρεσία

21 σχόλια:

lemon είπε...

Τους χαιρετισμούς μου σας στέλνω Κ., σε σένα και στα κορίτσια σου. Ελπίζω να είστε όλοι σας καλά-όσο πιο πολύ γίνεται.
Τόσο χρονών έγινα κι ακόμη απορώ, πως γίνεται κι είναι έτσι (σαν τον αστυνομικό "σου") οι μισοί άνθρωποι κι αλλιώτικοι ("δειλοί" σαν εσένα) οι υπόλοιποι. Συμπέρασμα δεν έβγαλα. Μόνο ελπίζω μην τύχει και βρεθώ σε τέτοιου ανθρώπου το έλεος καμιά φορά.
Μια ακόμη δειλή, αλλά φίλη σας.

Ανώνυμος είπε...

Φανταζομουν οτι στην Τσιπρον,με το ΑΚΕΛ & την αγγλικη παραδοση,οι μπατσοι θα ηταν πιο ευγενικοι απ' οσο εδω...

Σκεφτομαι οτι αμα περασετε σεμιναριο paramedic (¨" Α Βοηθειων " ) ,ισως μπορειτε να κανετε εσεις την ενεση στο παιδι,να μην εξαρταστε απο χοσπιταλια...

gnik είπε...

Γεια σας παιδιά
Κ. είναι από αυτές τις ¨εμπειρίες¨ που πολλές φορές σου κολλάνε στο μυαλό και διώχνουν τον ύπνο όταν είσαι ξαπλωμένος να κοιμηθείς.
Αυτό το άτιμο βασανιστήριο το ζω και εγώ αρκετές φορές.
Μια αγκαλιά από μένα στην μικρή.

inthesweetshop είπε...

Καλε μου Καπα, μην χαραμιζετε ενεργεια σε υπανθρωπους και βαρβαρους...ειναι πολυ πηχτη η ομιχλη στην οποια ζουν, δυσοσμη και επικινδυνη. Εχετε αλλες μαχες εσεις, μην σπαταλιεστε στους ασημαντους!
Μια καλημερα και τις καλυτερες σκεψεις μου σ'εσας και στα πολυτιμα κοριτσια σας.
Νινα

Kαπα είπε...

Ο/Η lemon είπε...

Τους χαιρετισμούς μου σας στέλνω Κ., σε σένα και στα κορίτσια σου.
---

Καλη μας φίλη, σ΄ ευχαριστουμε πάρα πολυ για τις ευχές. Ολοι μας είμαστε καλά. Το παιδάκι βρίσκεται σε καλή φάση, δεν έχουμε κρίσεις κι εμείς πλέουμε, για την ώρα, σε πελάγη ευτυχίας! Κάθε μέρα που περνάει δίχως κρίση, είναι και μια μεγάλη νίκη.

πολλά φιλιά

Με εκτίμηση

Κάπα

Kαπα είπε...

Ο/Η harrylogy είπε...

Φανταζομουν οτι στην Τσιπρον,με το ΑΚΕΛ & την αγγλικη παραδοση,οι μπατσοι θα ηταν πιο ευγενικοι απ' οσο εδω...

Σκεφτομαι οτι αμα περασετε σεμιναριο paramedic (¨" Α Βοηθειων " ) ,ισως μπορειτε να κανετε εσεις την ενεση στο παιδι,να μην εξαρταστε απο χοσπιταλια...

14 Δεκέμβριος, 2008 20:03
-----------------------------

Δυστυχώς η αγγλική παράδοση μας κληροδότησε βία και βασανιστήρια. Κατά τον αγώνα του 55, παιδιά αμούστακα, αγόρια και κορίτσια, βασανίζονταν από ειδικούς βρετανούς ανακριτές που για τη βρομοδουλειά χρησιμοποιούσαν το "επικουρικό σώμα", δηλαδή κάποιες εκατοντάδες τουρκοκυπρίους δήθεν χωροφύλακες. Ας μην ανοίξουμε τώρα άλλες πληγές...

Φίλτατε Χάρρυ, η συμβουλή σου για τις Πρώτες Βοήθειες είναι πολύτιμη. Σύντομα θα εκπαιδευτούμε κιεμείς στις ενδοφλέβιες ενέσεις. Απλως τώρα είναι μικρό το παιδί και είναι πολύ δύσκολο να βρει φλέβα ένας ερασιτέχνης νοσοκόμος, και μάλιστα σε αντίξοες συνθήκες όπως μία κρίση που αναγκάζει το παιδί να χτυπιεται από τους σπασμούς... Είναι όμως απαραίτητο, να μάθουμε πώς να βοηθάμε εμέις το παιδί μας, κι έτσι, όπως πολυ σοφά λέτε, δεν θα εξαρτιόμαστε από νοσοκομεία και θα μπορουμε να κάνουμε και καμιά βόλτα προς τη θάλασσα, κάποτε.

Με εκτίμηση

Κάπα

Kαπα είπε...

Ο/Η gnik είπε...

Γεια σας παιδιά
Κ. είναι από αυτές τις ¨εμπειρίες¨ που πολλές φορές σου κολλάνε στο μυαλό και διώχνουν τον ύπνο όταν είσαι ξαπλωμένος να κοιμηθείς.
-----------------

Φίλε Ν., σ΄ευχαριστουμε για τη συμπαράσταση.

Η αλήθεια είναι ότι δεν φέρω βαρέως εκείνο το περιστατικό. Περισσότερο το είδα ως ατυχία: μια φορά που είπαμε κιεμείς να πάμε μια βόλτα και...

Υγεία σε όλους σας, εύχομαι.

Με εκτίμηση

Κώστας

Kαπα είπε...

Ο/Η inthesweetshop είπε...

Καλε μου Καπα, μην χαραμιζετε
--------------------

Αγαπητή και καλή μας Νίνα, όσο κι αν σας φανεί παράξενο, μετά το περιστατικό περισσότερο λυπήθηκα για τον αστυνόμο! Αναρωτήθηκα για το τι ζωή έχει αυτός ο άνθρωπος με τους φίλους και την οικογένειά του.

Πολλά φιλιά και υγεία

Με εκτίμηση

Κάπα

athanasia είπε...

'Αλλοι "δειλοί" συμπεριφέρονται με ευγένεια στα δύσκολα, κι άλλοι δειλοί (χωρίς εισαγωγικά) εκμεταλλεύονται την θέση τους...

Ανώνυμος είπε...

Μεγαλο θεμα το...Κυπριακο & οχι..." της παρουσης "...

Σε ολα τα αυταρχικα καθεστωτα,οι αστυνομικοι ειναι μπατσοι...

Το τουρκικο karakol σημαινει μπατσος ή αλλο ?

Yannis H είπε...

Πριν χρόνια, στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης γινότανε κόντρες με μηχανές. Δεν είμαι φαν, αλλά έτυχε με την παρέα μου να περνάμε και σταματήσαμε. 15χρονα παιδιά. Μετά από λίγο, ήρθαν και τα ΜΑΤ. Τώρα, το να έρθει η αστυνομία είναι λογικό: σε δρόμο της πόλης βρισκόμασταν και μάλιστα ταχείας κυκλοφορίας – μπορούσε κάποιος μηχανόβιος να σκοτωθεί ή να σκοτώσει έτσι όπως γκάζωνε. Αλλά τα ΜΑΤ;

Τέλος πάντων, με το που επεμβαίνουν από το πουθενά, όλοι διαλυθήκαμε. Μαζί κι εγώ που προχωρούσα προς τα πάνω. Ίσως αργά, αλλά στο κάτω-κάτω κοιτούσα, δεν έκανα και κανένα έγκλημα. «Προχώρα ρε!» ακούω ένα ματατζή να ουρλιάζει από πίσω μου. «Ε, προχωράω». Σχεδόν το είπα στον εαυτό μου, ίσως σήκωσα και τα χέρια, σαν να λέω ‘τι θέλεις, να τρέξω;’ Αμέσως μετά ένιωσα το γκλομπ. Πήρε από τη λεκάνη μέχρι τον ώμο, όλη την πλάτη μου διαγώνια.

Θυμάμαι πως έτρεμα, όχι από πόνο αλλά από νεύρα. Ήμουν εντελώς ανίσχυρος απέναντι στον τελευταίο μαλάκα. Ο αλήτης έκανε ό,τι γούσταρε και μάλιστα πάνω μου - κι εγώ αν έβγαζα κιχ θα έτρωγα ακόμα μια ή θα με παίρνανε.

Αχ, τι μου το θύμισες!

Περισσότερο επί των ημερών: Καλές Γιορτές! Ο Καινούριος Χρόνος με περισσότερες χαρές και υγεία σε όλους, σε σένα, τη σύζυγο και την κορούλα!

Kαπα είπε...

Ο/Η Yannis H είπε...

Πριν χρόνια, στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης γινότανε κόντρες με
---------------

Φίλε μας Γιάννη,

Σ΄ ευχαριστουμε για τις ευχές
και είθε η ζωή, για σένα και τους αγαπημένους σου, να έλθει όπως ποθείς και αγαπάς.

Οσο για τη βία που γνώρισες, θα άξιζε να δημιουργηθεί ένας χώρος όπου ο κάθε πικραμένος θα μεταφέρει ό,τι αυθαιρεσία κατά καιρούς έχει υποστεί.

Χρόνια πολλά και καλά να περάσετε!!!

Με εκτίμηση

Κάπα

gnik είπε...

Χρόνια Πολλά και μια καλύτερη χρονιά σε όλη την οικογένεια.

Ανώνυμος είπε...

Καλές γιορτές.
Πρεσβύωψ

Ανώνυμος είπε...

Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος για όλη την οικογένεια.
Γεωργία από Αθήνα

vasilis tsiknakos (philosofos) είπε...

Σας εύχομαι Καλά Χριστούγεννα και ένα νέο έτος που κάθε μέρα που θα περνάει θα είναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη.

Καλές Γιορτές

heinz είπε...

Χρόνια Πολλά και ευτυχισμένα και στους τρεις σας!

inthesweetshop είπε...

Χρονια σας πολλα και καλα και φωτεινα! Να χαιρεστε παντα ο ενας τον αλλο και την Μαρια-Φωτεινη σας!
Με αγαπη και τις καλυτερες σκεψεις μου απο την μουντη και βροχερη (αλλα, εστω κι ετσι γιορτινη) Αθηνα.
Νινα

Aphrodite είπε...

Ποιοί ρίχνουν τη σφαλιάρα στους σφαλιαρωτές?

Πόσο χρειαζόμαστε επιτέλους έναν μπάτσο πάνω από το κεφάλι μας για να συμμορφωνόμαστε? Γιατί κάτι τέτοια θρασύδειλα ανθρωπάκια κλάνουν μέντες (pardon my French) μπροστά στους ανωτέρους τους, θέλουν τον σφαλιαρωτή αλλιώς δεν μπορούν να συμπεριφερθούν ηπίως...

Τα βλέπετε φαντάζομαι και τα εξ Ελλάδος, της μαϊμούς ο γάμος γίνεται με δαύτους!

Τεσπα, να ευχηθώ πάντα καλά και όσο πάει και καλύτερα, να τις προσέχεις τις γυναίκες σου κι αυτές εσένα Κάπα!

Χρόνια Πολλά και ολοένα πιο δυνατά και γερά!

ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

mtryfo είπε...

Σας ευχομαι κάθε χρονιά που έρχεται να είναι καλύτερη απο την προηγούμενη με υγεία, ευτυχισμένες στιγμές και πολλη αγάπη!

paragrafos είπε...

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ

σας ευχαριστουμε πολυ που μας σκέφτεστε!

ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ, ΟΛΟΨΥΧΑ,
ΥΓΕΙΑ, ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ !

Ευγνώμων - Κάπα