Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Πάμε καλά. Σας ευχόμαστε Υγεία και Καλή Χρονιά !

Προχωράμε καλά. Ο πρόσφατος συνδυασμός των φαρμάκων ακόμη αποδίδει. Οι διαταραχές ύπνου εξαφανίστηκαν. Το παιδί πλέον δεν κοιμάται μονάχα μια-δυο ώρες την ημέρα και με το ζόρι. Τώρα πια ξυπνάει κανονικά στις έξι το πρωί, κοιμάται λίγο από τις 10.πμ μέχρι τις 12 και μετά το βράδυ στις εννιά (μέχρι τις έξι το πρωί).

Ως την άνοιξη θα ζουμε περιορισμένα, γιατί θέλουμε να αποφύγουμε τις ιώσεις. Δεν πάμε πουθενά, δεν μας επισκέπτεται κανείς, κι έχοντας κάνει όλοι (και όλα) τα εμβόλια, ελπίζουμε ότι θα την γλιτώσουμε: δεν θα αρρωστήσουμε και δεν θα πυροδοτηθούν (τώρα σύντομα) τα επιληπτικά επεισόδια.

Αν όμως προκύψουν, θα είναι επειδή πρέπει να ρυθμιστεί πάλι η φαρμακευτική αγωγή, οπότε φεύγουμε ξανά για Αμερική.

Ασφαλώς και μας τρώει η αγωνία, για το τι θα γίνει. Όμως δεν της κάνουμε το χατίρι να αγκομαχάμε. Γελάμε, τραγουδάμε, χορεύουμε και ζωγραφίζουμε!

Σαν δωράκι, σας... χαρίζουμε μερικές από τις πρόσφατες ζωγραφιές τής κορούλας μας. Οπως βλέπετε, ακόμη χαίρεται να παίζει με τα χρώματα, στον ίδιο ρυθμό, επί τρία χρόνια, εξελίσσοντας μάλιστα το... στύλ της. 

Σας ευχόμαστε ολόψυχα,  ΥΓΕΙΑ, ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Πολλά πολλά φιλιά - Με αγάπη και αισιοδοξία,

Α.,  Κ. και Μ-Φ


Δευτέρα, 21 Δεκεμβρίου 2009

Πάμε καλά. Σας ευχόμαστε Υγεία και Καλή Χρονιά !


Προχωράμε καλά. Ο πρόσφατος συνδυασμός των φαρμάκων ακόμη αποδίδει. Οι διαταραχές ύπνου εξαφανίστηκαν. Το παιδί πλέον δεν κοιμάται μονάχα μια-δυο ώρες την ημέρα και με το ζόρι. Τώρα πια ξυπνάει κανονικά στις έξι το πρωί, κοιμάται λίγο από τις 10.πμ μέχρι τις 12 και μετά το βράδυ στις εννιά (μέχρι τις έξι το πρωί).

Ως την άνοιξη θα ζουμε περιορισμένα, γιατί θέλουμε να αποφύγουμε τις ιώσεις. Δεν πάμε πουθενά, δεν μας επισκέπτεται κανείς, κι έχοντας κάνει όλοι (και όλα) τα εμβόλια, ελπίζουμε ότι θα την γλιτώσουμε: δεν θα αρρωστήσουμε και δεν θα πυροδοτηθούν (τώρα σύντομα) τα επιληπτικά επεισόδια.

Αν όμως προκύψουν, θα είναι επειδή πρέπει να ρυθμιστεί πάλι η φαρμακευτική αγωγή, οπότε φεύγουμε ξανά για Αμερική.

Ασφαλώς και μας τρώει η αγωνία, για το τι θα γίνει. Όμως δεν της κάνουμε το χατίρι να αγκομαχάμε. Γελάμε, τραγουδάμε, χορεύουμε και ζωγραφίζουμε!

Σαν δωράκι, σας... χαρίζουμε μερικές από τις πρόσφατες ζωγραφιές τής κορούλας μας. Οπως βλέπετε, ακόμη χαίρεται να παίζει με τα χρώματα, στον ίδιο ρυθμό, επί τρία χρόνια, εξελίσσοντας μάλιστα το... στύλ της. 

Σας ευχόμαστε ολόψυχα,  ΥΓΕΙΑ, ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !

Πολλά πολλά φιλιά - Με αγάπη και αισιοδοξία,
Α.,  Κ. και Μ-Φ

Monday, December 21, 2009


We are doing well. We wish you Health and a Happy New Year!



We are doing well. The current combination of medicines is still working. Sleep disorders have disappeared. Our child now does not sleep only for one-two hours per day by force. She wakes up at six in the morning, sleeps from 10am to 12 and then goes to bed at nine (until six in the morning).


Until spring we have to live in “isolation” in order to avoid viruses. We do not go anywhere, we have no visits at home, and having all of us done all the vaccinations we hope that we will not get sick to trigger (for now) any epileptic seizures.



But when they start, we will need to adjust the medication so we will need to leave to the States again.


Of course, we worry. However, we do not puff and blow. We laugh, sing, dance and paint!


As a gift… we offer to you few of our daughter’s recent paintings. As you can tell, she still enjoys playing with colours at the same pace for three years now, advancing, of course, on …her style.


We wish you heartily, HEALTH, HAPPY HOLIDAYS and HAPPY NEW YEAR!

Many kisses – With love and optimism,

A, K and M-F












Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Μάης - Νοέμβριος 2009: εφτά μήνες στις ΗΠΑ - Απολογισμός

Ύστερα από δεκάδες αναλύσεις και αρκετούς πειραματισμούς, η επιληψία μας νικήθηκε ακόμη μια φορά - έστω προσωρινά.

Η νίκη όμως είναι πύρρειος, γιατί τώρα η αντίσταση στην επιληψία μας βασίζεται σε ακόμη περισσότερα φάρμακα, των οποίων η αποτελεσματικότητα έχει ημερομηνία λήξεως...

Τέλος, επιστρέψαμε ξανά στην Κετογενική Δίαιτα, διότι μόλις προσπαθήσαμε να την εγκαταλείψουμε, ο οργανισμός του παιδιού αντέδρασε βίαια.

Διευκρινίσεις:
Ο πρώτος πίνακας περιλαμβάνει τα φάρμακα που παίρνει το παιδί καθημερινά (και τις δόσεις τους).
Ο δεύτερος πίνακας παρουσιάζει μία λίστα από εννέα κετογενικά γεύματα, που παρέχουμε στο παιδί εναλλακτικά. (Οι αριθμοί μετρούν γραμμάρια).
Ο τρίτος πίνακας μας δίνει το ημερήσιο πρόγραμμα φαρμάκων και γευμάτων, μιας συνηθισμένης ημέρας χωρίς προβλήματα (πχ της 30ης Νοεμβρίου) και σκοπεύει να δείξει πώς εντάσσουμε τις δόσεις των φαρμάκων ανάμεσα στα γεύματα

Το πιο εκπληκτικό όμως δεν φαίνεται. Πρόκειται για τη συνταρακτική ωριμότητα του παιδιού, το πώς δηλαδή αποδέχεται όλη αυτήν την κατάσταση, αυτό το τόσο αυστηρό πρόγραμμα. Μια ωριμότητα την οποία έχει εκμαιεύσει με αγάπη η γλυκιά μανούλα, ο άνθρωπος που σέβομαι, θαυμάζω κι αγαπώ.

Εντίμως

Κάπα






Δευτέρα, Δεκέμβριος 07, 2009

 

Μάης - Ιούνιος 2009: εφτά μήνες στις ΗΠΑ - Απολογισμός 

 

Ύστερα από δεκάδες αναλύσεις και αρκετούς πειραματισμούς, η επιληψία μας νικήθηκε ακόμη μια φορά - έστω προσωρινά.

Η νίκη όμως είναι πύρρειος, γιατί τώρα η αντίσταση στην επιληψία μας βασίζεται σε ακόμη περισσότερα φάρμακα, των οποίων η αποτελεσματικότητα έχει ημερομηνία λήξεως...

Τέλος, επιστρέψαμε ξανά στην Κετογενική Δίαιτα, διότι μόλις προσπαθήσαμε να την εγκαταλείψουμε, ο οργανισμός του παιδιού αντέδρασε βίαια.

Διευκρινίσεις:
Ο πρώτος πίνακας περιλαμβάνει τα φάρμακα που παίρνει το παιδί καθημερινά (και τις δόσεις τους).
Ο δεύτερος πίνακας παρουσιάζει μία λίστα από εννέα κετογενικά γεύματα, που παρέχουμε στο παιδί εναλλακτικά. (Οι αριθμοί μετρούν γραμμάρια).
Ο τρίτος πίνακας μας δίνει το ημερήσιο πρόγραμμα φαρμάκων και γευμάτων, μιας συνηθισμένης ημέρας χωρίς προβλήματα (πχ της 30ης Νοεμβρίου) και σκοπεύει να δείξει πώς εντάσσουμε τις δόσεις των φαρμάκων ανάμεσα στα γεύματα


Το πιο εκπληκτικό όμως δεν φαίνεται. Πρόκειται για τη συνταρακτική ωριμότητα του παιδιού, το πώς δηλαδή αποδέχεται όλη αυτήν την κατάσταση, αυτό το τόσο αυστηρό πρόγραμμα. Μια ωριμότητα την οποία έχει εκμαιεύσει με αγάπη η γλυκιά μανούλα, ο άνθρωπος που σέβομαι, θαυμάζω κι αγαπώ.

Εντίμως

Κάπα


MONDAY, DECEMBER 07, 2009

May-June 2009: Seven months in the USA – An Account


We have managed to beat epilepsy once more – even if it is only for now- after several tests, analyses and experimentations.



It is a pyrrhic victory as we need to rely (even more) heavily on medication to fight epilepsy now. But the effectiveness of medicines has an expiration date…




Also, we had to come back to Ketogenic diet since our daughter’s constitution reacted negatively when we tried to stop the diet.



Some clarifications:
The first table refers to the daily medication that our daughter takes (and the specific doses).
The second table refers to a list of Ketogenic meals that we provide to our daughter in turn (the numbers refer to grams).
The third table refers to the daily programme of medicines and meals of a day with no epileptic incidents and problems (e.g. that of 30th November).  It shows how we place the doses of medicines between meals.




The most amazing thing however cannot be displayed. It has to do with the shocking maturity of our daughter who takes up all this situation, the harsh and rigid programme. A maturity nourished and pumped out of her by her sweet mother with much love - a person whom I respect, admire and love.


Sincerely,

Kappa





KETOGENIC DIET    3.5:1                                               NOVEMBER 2009
Κetocal
475 Water
94 Κetocal


Chicken with Spinach
Chicken 10
Spinach 52
Butter 8
Mayonaisse 11
Creme 19
Chicken with Oil
Chicken 15
Vegetables 20
Olive oil 22


Chicken with Avocado
Chicken 15
Avocado 32
Olives 18
Olive oil 16


Cheese with Vegetables
Vegetables 22
Cheese 21
Butter 11
Olive oil 7
Chicken with Oil
Turkey 15
Vegetables 26
Olive oil 22
Beef with Cheese
Butter 22
Cheese 10
Beef 12
Vegetables 18



Broccoli with Cheese
Butter 12
Cheese 19
Broccoli 21
Crème 19
Omelette with Avocado
Egg 33
Avocado 34
Crème 15
Butter 11




Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Σε μια στιγμή αδυναμίας...

Η φτωχούλα

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που ώρες-ώρες με πληγώνει αφάνταστα:
που βλέπω το παιδί να υποφέρει
ή τη μανούλα του να θλίβεται βαθιά.

Ο μόνος τρόπος να ξεφεύγω
είναι η φριχτή ανάμνηση της μικρής Αλίκης
που κάποιος φίλος γλίτωσε, όχι από την επιληψία της
μα από τη μάνα της που της είχε στρίψει εντελώς

και κάθε Κυριακή, μετά τη λειτουργία, το σίδερο άφηνε να κάψει
κι ύστερα ξάπλωνε την μικρή Αλίκη μπρούμυτα
κι άχνιζε την πλατούλα της "να φύγουν τα δαιμόνια"...

Δεν ξέρω αν εκείνο που φέρνει δάκρυ είναι η πίκρα μας
ή μήπως που κρύβω την πληγή μου
πίσω από τα εγκαύματα
της φτωχούλας της Αλίκης...


Σε μια στιγμή αδυναμίας
Κάπα


------------------------------------------------------------------------------

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Προ ημερών  απέσυρα αυτό το πόστ που τώρα ξαναπαρουσιάζω. Σωστά ο φίλος ο Χάρρυ το βρήκε αποκρουστικό. Δεν είναι όμως αυτή η κακή μας διάθεση ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Κάποιες φορές λυγίζουμε, όχι για πολύ. (Δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα.) θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν έχουμε απελπιστεί ποτέ. Το περασμένο καλοκαίρι, για παράδειγμα, νομίσαμε ότι...

Παρά ταύτα, η υπομονή μας ανταμείφθηκε. Το παιδί, μετά τη νέα θεραπεία (θα παρουσιάσω τα φάρμακά του στο επόμενο ποστ) ξανάνιωσε. Οι κρίσεις ελέχθηκαν για άλλη μια φορά. Κατά το τρίμηνο Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου-Νοεμβρίου τα επιληπτικά επεισοδια σταδιακά εξαφανίστηκαν. Όλα βαίνουν καλώς!

Νικήσαμε, ξανά! Όμως, όταν δείτε τα φάρμακα, θα καταλάβετε ότι πρόκειται για πύρρειο νίκη. Δεν μας πειράζει. Έστω και με αυτόν τον τρόπο κερδίζουμε χρόνο. Η επιστημη προχωράει.

Αυτή είναι η ελπίδα μας!

Με αισιοδοξία., 
Κάπα 

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Η Χιονάτη και το φιλί της ζωής


Αρχισε πλέον να αντιλαμβάνεται τα επιληπτικά της επεισόδια: δηλαδή ότι πέφτει κάτω ξαφνικά, ότι τρέμει και μετά κλείνει τα μάτια και πως για να τα ανοίξει θα πρέπει να τρέξει να τη βοηθήσει κάποιος δικός της που την αγαπά, να τη φιλήσει, να της μιλήσει τρυφερά, να την αγκαλιάσει...

Πώς να μας μας τα πει όμως όλα αυτά, όταν ο λόγος της είναι "πλάγιος", όταν αδυνατεί να περιγράψει ευθέως όσα της συμβαίνουν, όταν ο μόνος τρόπος για να εκφραστεί είναι ο θεατρινισμός, οι ατάκες της Στρουμφίτας ("Κουράγιο Στρουμφίτα!") και της Ντόρας, οι χορευτικές φιγούρες του Μπάρνυ του δεινόσαυρου, τα Σουπερ Ζωάκια και τελευταίως η Κοκκινοσκουφίτσα; Τίποτε απ΄όλα αυτά δεν ταίριαζε στην επιληψία της. Κανένας από τους ήρωες και τις ηρωίδες της και καμία ατάκα του δεν προσφερόταν μέχρι τώρα ως"υλικό", μέσω του οποίου θα μας μιλούσε για τις λιποθυμίες της.

Έπρεπε, λοιπόν, να βρεθεί εξάπαντος μία γλυκιά ηρωίδα που να πέφτει στο πάτωμα, να κλείνει τα μάτια και να πρέπει κάποιος να τρέξει, να την βοηθήσει για την συνεφέρει. Και, να, που βρήκε και το κατάλληλο σενάριο και την αντίστοιχη ηρωιδούλα της: Είναι η Χιονάτη που "σωριάζεται", λέει το παραμύθι, "κάτω", κλείνει τα μάτια, σα να πέθανε, και τα ανοίγει όταν την φιλάει ο Πρίγκιπας του παραμυθιού!

Ελλείψει όμως του Πρίγκιπα, αυτοσχεδιάζουμε: φοράει πρώτα τα ρούχα τής "Χιονάτης" (ασχέτως εάν αυτά είναι της Νεράιδας του χιονιού, που τα προμηθεύτηκε τις προάλλες) κι ύστερα, αφού ρίξει μια ματιά με νόημα κατά τη μανούλα ή τη Ντιάνα, μιμείται φωναχτά τον αφηγητή του παραμυθιού:
"... και τότε η Χιονάτη σωριάστηκε στο πάτωμα !"

Σωριάζεται και η κορούλα μας, αργά και επιδεικτικά στο πάτωμα με την κάτασπρη στολή της, γέρνει το κεφάλι στο πλάι, πάνω στο χαλί, όπως ακριβώς κάνει η Χιονάτη στο DVD (συμπτωματικά, έτσι πρέπει να γίνεται και κατά την επιληπτική κρίση, για να αποφευχθεί ο πνιγμός από εισρόφηση), κλείνει τα μάτια της και περιμένει ανυπόμονα το... φιλί της Ζωής.

Τότε ο "Πρίγκιπας" τάχα του παραμυθιού (πότε η Ντιάνα και πότε η μανούλα) τρέχει, της λέει στο αφτί "σ΄ αγαπώ", της δίνει ένα φιλάκι κι αμέσως η "Χιονάτη" ανοίγει τα μάτια με ικανοποίηση, χαμογελά που πέτυχε η παράσταση και πετάγεται επάνω τρισευτυχισμένη!


Με αισιοδοξία

Κάπα

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Γράμμα από την Αμερική (της περασμένης Παρασκευής)


Καρδιά μου,
Αυτήν την ώρα ξέρω ότι δουλεύεις και δεν σου τηλεφωνώ για να μη σε διακόψω. Δυστυχώς εμείς είμαστε πάλι ξύπνιες από τη μία και μισή το πρωί. Παρόλο που το παιδί νιώθει κουρασμένο και ζητά να πάει για ύπνο, μόλις ξαπλώσουμε λίγο, ξαφνικά πετάγεται και σηκώνεται όρθια. Αυτό γίνεται έξι με εφτά φορές μέχρι τις 5 το πρωί, οπότε ξυπνά για καλά κι εμείς αρχίζουμε τη διαδικασία της πρωινής ρουτίνας: γάλα, φάρμακα, κέτοκαλ κλπ. Γύρω στις 7 και μισή πέφτει τέζα και κοιμάται για καμιά δυο ώρες. (Πάλι καλά να λες…)
Η αϋπνία της επιδεινώθηκε πολύ τις τελευταίες 3 μέρες που διπλασιάσαμε τη δόση του καινούριου φαρμάκου. Αποτέλεσμα: όλη μέρα ήταν σα ζόμπι, δεν είχε όρεξη να κάνει απολύτως τίποτα και ο τρόμος της ήταν και παραμένει τόσο πολύς, όσο ποτέ. Χτες ενημέρωσα τη γραμματέα του γιατρού, εκείνη αμέσως του τηλεφώνησε και σε μισή ώρα ειδοποιηθήκαμε να επιστρέψουμε στην αρχική δόση του φαρμάκου. Θα δούμε λοιπόν από σήμερα αν υπάρξει διαφορά.
Μπορεί να φταίνε και οι χαμηλές πλέον κετόνες της, αφού κατεβήκαμε ακόμα ένα επίπεδο στη δίαιτα. Αν το σκεφτείς επί 5 σχεδόν χρόνια ο οργανισμός της ζούσε με αυτές, εθίστηκε… Είναι πολλές οι αλλαγές, θα δούμε. Όσο για τους ισχυρούς πονοκεφάλους της, μάλλον ευθύνεται η απότομη πτώση της θερμοκρασίας στο μηδέν. Ακόμα κι εμείς έχουμε έντονο πονοκέφαλο! Δεν μας πιάνει κανένα παυσίπονο! Πόσω μάλλον το παιδί…
Χτες της πήρα καινούριους μαρκαδόρους και κάτι είδη χειροτεχνίας, δοκιμαστικά, να δω αν της αρέσουν- και ασχολήθηκε αρκετή ώρα, παρόλο που το καημένο δεν έσωνε. Την έβλεπα που… αγωνιζόταν να θέλει να παίξει και να χαρεί... Θα της πάρω και άλλα είδη να έχει να φτιάχνει πράγματα εδώ μέσα γιατί δεν μπορώ να τη βγάλω έξω με τόση παγωνιά και ούτε τολμώ να την πάω στο Μολ με τόσα άρρωστα παιδιά εκεί. Άσε που ανακοινώθηκε ότι στο Ρότσεστερ των 100 χιλιάδων πέθαναν 28 άτομα από τη γρίπη των χοίρων! Πανικός! Κανείς δεν διευκρίνισε αν αυτοί ήταν ευάλωτοι ασθενείς του νοσοκομείου ή κάτοικοι τού Ρότσεστερ. Πανικός σου λέω, κρύβεται ο κόσμος (κι εμείς μαζί) από το φόβο του! Τι απρονοησία! Χάθηκε μια διευκρίνιση!
Αυτές τις τρεις μέρες ξόδεψα κάμποσα για χειμωνιάτικα είδη. Πήρα για όλες μας βαριά παλτά, μπότες ζεστές, σκούφους μάλλινους και με γούνα ως τα αφτιά, αδιάβροχα, ένα φτυάρι για το χιόνι, αλυσίδες για το αυτοκίνητο και κάμποσα άλλα μικροπράγματα. Παναγιά μου, τι κρύο είναι αυτό και τι βροχή! Ασταμάτητη! Αμ, αυτός ο βοριάς που έρχεται από την Αλάσκα, μόλις σε χτυπήσει, νομίζεις ότι σε τρυπάνε με σίδερα! Ακόμη και η οι ντόπιοι τον τρέμουν!   
Έχεις πολλά φιλιά από την κα Ρίτα, της οποίας, προ ημερών, γιορτάσαμε τα ενενηκοστά γενέθλια. Βγάλαμε κάμποσες αναμνηστικές φωτογραφίες. Τις εμφάνισα, διάλεξα δύο, τις τοποθέτησα σε κάτι κομψές θήκες, που αγόρασα χτες, και τις χάρισα στην κα Ρίτα. Έκλαιγε σα μωρό απ΄ τη χαρά της! Μου είπε πως όταν φύγει από αυτόν τον κόσμο (σύντομα, λέει) η  πρώτη της αποστολή είναι να μιλήσει στο Θεό για την μικρή μας και μικρή της πριγκίπισσα που λατρεύει! Κι η κορούλα μας όμως την υπεραγαπάει. Μόλις τη δει, τρέχει πάνω της, την αγκαλιάζει και τη φιλά. (Μια μέρα παραλίγο να την ρίξει κάτω τη φτωχή.)
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ταιριάξανε κι αγαπηθήκανε τόσο τρυφερά, μια γριούλα σχεδόν εκατό χρονών κι ένα παιδάκι πολύ άρρωστο και αρκετά ιδιότροπο! Φαίνεται πως η μια "βρήκε" το παιδί και το εγγονάκι που ποτέ δεν είχε και πάντα ονειρευόταν, κι η άλλη τη γιαγιά που δεν πρόλαβε να γνωρίσει.... Ποιος ξέρει…
Την ακούω που με φωνάζει να κάνουμε ζυμαράκια.  Σε φιλώ, ψυχή μου... Τηλεφωνιόμαστε αργότερα…

Μααααα-κιααααα! που λέει κι η κορούλα μας!

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Γράμμα από την Αμερική

Καρδιά μου,
Αυτήν την ώρα ξέρω ότι δουλεύεις και δεν σου τηλεφωνώ για να μη σε διακόψω πάλι. Δυστυχώς εμείς είμαστε πάλι ξύπνιες από τη μία και μισή το πρωί. Παρόλο που το παιδί νιώθει κουρασμένο και ζητά να πάει για ύπνο, μόλις ξαπλώσουμε λίγο, ξαφνικά πετάγεται και σηκώνεται όρθια. Αυτό γίνεται έξι με εφτά φορές μέχρι τις 5 το πρωί, οπότε ξυπνά για καλά κι εμείς αρχίζουμε τη διαδικασία της πρωινής ρουτίνας: γάλα, φάρμακα, κέτοκαλ κλπ. Γύρω στις 7 και μισή πέφτει τέζα και κοιμάται για καμιά δυο ώρες. Πάλι καλά να λες…
Η αϋπνία της επιδεινώθηκε πολύ τις τελευταίες 3 μέρες που διπλασιάσαμε τη δόση του καινούριου φαρμάκου. Αποτέλεσμα: όλη μέρα ήταν σα ζόμπι, δεν είχε όρεξη να κάνει απολύτως τίποτα και ο τρόμος της ήταν και παραμένει τόσο πολύς, όσο ποτέ. Χτες ενημέρωσα τη γραμματέα του γιατρού, εκείνη αμέσως του τηλεφώνησε και σε μισή ώρα ειδοποιηθήκαμε να επιστρέψουμε στην αρχική δόση του φαρμάκου. Θα δούμε λοιπόν από σήμερα αν υπάρξει διαφορά.
Όσο για τις κετόνες της είναι πολύ χαμηλές, λόγω του ότι κατεβήκαμε ακόμα ένα επίπεδο στη δίαιτα και ίσως και γι΄ αυτό το παιδί νιώθει. (Αν το σκεφτείς, επί 5 σχεδόν χρόνια, ο οργανισμός του ήταν εθισμένος στις κετόνες!) Είναι πολλές οι αλλαγές, θα δούμε. Ίσως πάλι φταίει λίγο και ο καιρός. Η θερμοκρασία έπεσε ξαφνικά στο μηδέν! Ακόμα κι εμείς έχουμε έντονο πονοκέφαλο! Δεν μας πιάνει κανένα παυσίπονο! Πόσω μάλλον το παιδί…
Πάντως χτες της πήρα καινούριους μαρκαδόρους και κάτι είδη χειροτεχνίας, δοκιμαστικά, να δω αν της αρέσουν- και ασχολήθηκε αρκετή ώρα, παρόλο που το καημένο δεν έσωνε. Το έβλεπα που… προσπαθούσε να θέλει να παίξει και να χαρεί... Θα της πάρω και άλλα είδη να έχει να φτιάχνει πράγματα! Δεν μπορώ να τη βγάλω έξω με τόση παγωνιά και ούτε τολμώ να την πάω στο Μολ με τόσα άρρωστα παιδιά εκεί. Άσε που ανακοινώθηκε ότι στο Ρότσεστερ των 100 χιλιάδων ψυχών πέθαναν 28 άτομα από τη γρίπη των χοίρων! Πανικός! Κανείς δεν διευκρίνισε αν αυτοί ήταν ευάλωτοι ασθενείς του νοσοκομείου ή κάτοικοι του Ρότσεστερ. Πανικός σου λέω, κρύβεται ο κόσμος (κι εμείς μαζί) από το φόβο του! Τι βλάκες, θεέ μου! Χάθηκε μια διευκρίνιση!
Αυτές τις τρεις μέρες ξόδεψα κάμποσα για χειμωνιάτικα. Πήρα για όλες μας βαριά παλτά, μπότες ζεστές, σκούφους μάλλινους και με γούνα ως τα αφτιά, αδιάβροχα, ένα φτυάρι για το χιόνι, αλυσίδες για το αυτοκίνητο! Παναγιά μου, τι κρύο είναι αυτό και τι βροχή! Ασταμάτητη! Αμ, αυτός ο βοριάς που έρχεται από την Αλάσκα, μόλις σε χτυπήσει, νομίζεις ότι σε τρυπάνε με σίδερα! Ακόμη και οι ντόπιοι τον μισούν!   
Προ ημερών γιορτάσαμε τα ενενηκοστά έβδομα γενέθλια της κυρίας Ρίτας, που μένει δίπλα, και βγάλαμε κάμποσες αναμνηστικές φωτογραφίες. Τις εμφάνισα, διάλεξα δύο, τις καλύτερες, τις έβαλα σε κάτι ωραίες θήκες, που αγόρασα χτες, και τις χάρισα στην κα Ρίτα. Έκλαιγε σα μωρό από τη χαρά της! Μου είπε πως όταν φύγει από αυτόν τον κόσμο (σύντομα, λέει) η  πρώτη της αποστολή είναι να μιλήσει στο Θεό για την μικρή μας και μικρή της πριγκίπισσα που λατρεύει! Κι η κορούλα μας όμως την υπεραγαπάει. Μόλις τη δει, τρέχει πάνω της, την αγκαλιάζει και τη φιλά. (Μια μέρα παραλίγο να την ρίξει κάτω τη φτωχή.)    Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ταιριάξανε κι αγαπηθήκανε τόσο τρυφερά, μια γριούλα σχεδόν εκατό χρονών κι ένα παιδάκι άρρωστο και πολύ ιδιότροπο! Ίσως η μια να "βρήκε" το παιδί και το εγγονάκι που ποτέ δεν είχε και πάντα ονειρευόταν, κι η άλλη τη γιαγιά που δεν πρόλαβε να γνωρίσει. Ποιος ξέρει…
Την ακούω που με φωνάζει να κάνουμε ζυμαράκια. Σε φιλώ. Τηλεφωνιόμαστε αργότερα
Μααααα-κιααααα! που λέει κι η κορούλα μας!

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Η προσευχή του Ινδού











Ο γιατρός μας, ο Δρ Κόταγκαλ -εξαιρετικός άνθρωπος, επιφανής επιστήμονας και συνεπής ινδουιστής- αναλογιζόμενος το ρίσκο τής σταδιακής μείωσης τών υφισταμένων φαρμάκων (που κάποτε ήταν αποτελεσματικά) και της βαθμιαίας μετάβασης στο νέο (υπό δοκιμασίαν και με αμφίβολα αποτελέσματα) φάρμακο, αποφάσισε να παίξει το τελευταίο του χαρτί:

ανέβασε στη φουλ δόση το φάρμακο τής καταπληξίας (για τα χεντ ντροπς) και τα άλλα φάρμακα που έπαιρνε το παιδί στο παρελθόν (το ντεπακότ και το τοπαμαξ) ενώ ταυτόχρονα πρότεινε να ξεκινήσουμε μια πανίσχυρη και πανάκριβη βιταμίνη (δεν θυμάμαι το όνομά της) που συνήθως δίνεται προς ενίσχυση τού οργανισμού και ιδίως τού εγκεφάλου τών καρκινοπαθών εν μέσω χημειοθεραπείας.

"Μετά από αυτόν το συνδυασμό, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε, μα τίποτε άλλο! Ειλικρινά, προσεύχομαι, προσεύχομαι να πετύχει η νέα μας προσπάθεια", είπε με θέρμη στη μανούλα και πρόσθεσε: "Για όλα τα άρρωστα παιδάκια μου προσεύχομαι. Ποτέ όμως στη ζωή μου δεν προσευχήθηκα τόσο πολύ, όπως τώρα για τη Μαρία!"

Ασφαλώς, η μανούλα συγκινήθηκε, όχι μόνο από την αγωνία για το τι μας περιμένει (μαθημένα τα βουνά στα χιόνια), αλλά κυρίως από το γνήσιο ενδιαφέρον που διάβασε στα ανθρώπινα μάτια τού γιατρού μας, στον οποίο διαβίβασε και τους χαιρετισμούς μου:

"Γιατρέ, ο Κώστας μου σας στέλνει τους θερμούς του χαιρετισμούς, την εμπιστοσύνη του και τη βαθύτατη εκτίμησή του. Μου είπε πως, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στο τέλος, να ξέρετε ότι εμείς θα σας αγαπάμε και θα σας ευγνωμονούμε παντοτινά"

Εν τω μεταξύ, η κορούλα μας, παρά τα βάσανά της (και φέτος είναι πάρα πολλά), δεν το βάζει κάτω: αμέσως μόλις κάπως συνέλθει από μια κρίση, παίρνει την κιθάρα της (ανάποδα) και τραγουδάει: "Απόψε την κιθάρα μου / τη στόλισα κορδέλλες..."

Είναι να μην αισιοδοξείς;


Με συγκίνηση και αισιοδοξία

Κάπα

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

11/08/09 11:45
Εκτελέσεις σε αντίποινα
Ισόβια δεσμά σε 90χρονο πρώην αξιωματικό της Βέρμαχτ για εγκλήματα πολέμου

Associated Press
Ο κατηγορούμενος με τον δικηγόρο του
Μόναχο
Στείλε το άρθρο με emailΤύπωσε το άρθρο

Σε ισόβια δεσμά καταδικάστηκε από δικαστήριο του Μονάχου ένας 90χρονος πρώην αξιωματικός του γερμανικού Πεζικού, ο οποίος κατηγορείτο για τη δολοφονία 14 πολιτών σε χωρίο της Τοσκάνης, στις 26 Ιουνίου 1944.

Ο Γιόζεφ Σέουνγκράμπερ υποστήριξε ότι παρέδωσε τους πολίτες στην τοπική αστυνομία, χωρίς να γνωρίζει τι απέγινε στη συνέχεια

Ωστόσο το δικαστήριο απεφάνθη ότι ο 25χρονος τότε αξιωματικός της Βέρμαχτ διέταξε τις δολοφονίες σε αντίποινα για την επίθεση Ιταλών παρτιζάνων με θύματα δύο Γερμανούς στρατιώτες.

Τα γερμανικά στρατεύματα εκτέλεσαν μια 74χρονη Ιταλίδα και άλλους τρεις άνδρες και στη συνέχεια ανατίναξαν αγροτική κατοικία, όπου βρίσκονταν άλλα 11 άτομα.

Newsroom ΔΟΛ

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Ραγδαία επιδείνωση και ελπίδα

Δύο μήνες μετά, και δεν έχουμε καταφέρει να ελέγξουμε την επιληψία του παιδιού μας. Η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία. Εκτός από τις ασταμάτητες και παρατεταμένες αϋπνίες του παιδιού (και των μεγάλων), τις γενικευμένες κρίσεις του που μας επισκέπτονται κάθε πέντε μέρες, έχουμε τώρα και τις καθημερινές αιφνίδιες λιποθυμίες, που σε κλάσματα δευτερολέπτου, κυριολεκτικά πετάνε το παιδί στο πάτωμα με ορμή.

Κι αν η κορούλα μας δεν έχει τραυματιστεί σοβαρά μέχρι τώρα, είναι λόγω της συνεχούς επίβλεψης και της αγωνίας και της αγρύπνιας και των αντανακλαστικών της μανούλας και της νταντάς, οι οποίες επανειλημμένα έχουν αρπάξει το παιδί στον αέρα. (Κυρίως της νταντάς, γιατί εδώ και δέκα μέρες η μανούλα έσπασε τον καρπό του δεξιού χεριού, θα το έχει στο γύψο για μερικές βδομάδες και θα είναι κατά το ήμισυ εκτός μάχης - Έχουμε καλή ασφάλεια ταξιδίου και δεν πληρώνουμε τίποτε στο Μέιγιο)

Προκειμένου να μειωθεί κάπως ο κίνδυνος τραυματισμού του παιδιού, από τις συχνές ακαριαίες και απροειδοποίητες λιποθυμίες που το ρίχνουν κάτω σαν κούτσουρο, ο γιατρός μάς σύστησε μια εταιρία που κατασκευάζει ειδικά καροτσάκια, στα μέτρα των παιδιών που έχουν παρόμοια με μας προβλήματα. Παραγγείλαμε, επίσης και ένα ειδικό "κράνος" που μπορεί να προστατεύσει κάπως το κεφάλι της κορούλας μας, από το τσιμέντο, τα πλακάκια, τους τοίχους, τις γωνίες, τα κράσπεδα και τις σκάλες, σε περίπτωση που δεν προλάβει κανείς να την κρατήσει.

Αυτή η τελευταία εξέλιξη (δηλαδή τα χεντ ντροπς) να μην ξέρεις πότε το παιδί θα σωριαστεί ανήμπορο, νομίζω ότι τους έχει τσακίσει το ηθικό. Όλες οι ελπίδες μας πια έχουν στραφεί σε ένα νέο πειραματικό φάρμακο που κατασκευάζεται στη Ευρώπη. Στην Αμερική θα κυκλοφορήσει με τον όνομα Rufinamide, μετά από καιρό, αφού προηγηθούν δοκιμές και πάρει την τελική έγκριση. Στην βρετανική αγορά κυκλοφορεί μάλλον με το όνομα Benzel, ενώ στην Γαλλία έχει άλλη ονομασία που για την ώρα μας διαφεύγει. Εκεί ένας πολυαγαπημένος ξάδερφός μας γιατρός, έψαξε και το εντόπισε στις λίστες και μόλις το πάρει στα χέρια του, θα το ταχυδρομήσει στις ΗΠΑ. (Εκείνο που δεν ξέρει ακόμα είναι εάν το φάρμακο αυτό κυκλοφορεί στα γαλλικά φαρμακεία ή είναι μόνο για ενδο-νοσοκομειακή χρήση.)

Αυτήν την περίοδο, η υγεία της κορούλας μας πνέει τα λοίσθια. "Επιστρέψαμε" στο 2005, όπως δηλαδή ήμασταν πριν πάμε Αμερική και αρχίσουμε την Κετογενική Δίαιτα.

Φαίνεται πως η επιληψία της κόρης μας μοιάζει με ορμητικό ποτάμι που συνεχώς του φράζουμε το δρόμο με φάρμακα, η στάθμη όμως ανεβαίνει, υποτροπιάζει, βρίσκουμε άλλο φάρμακο, ωστόσο πάλι η στάθμη ανεβαίνει, βρίσκουμε άλλο φάρμακο (τη Δίαιτα) και μετά από τέσσερα χρόνια ξεμείναμε από φράγματα. Ελπίδα υπάρχει και έχει όνομα: Rufinamide ή Benzel.

.

Με αισιοδοξία

Κάπα



Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Σαν σήμερα "στου Μόρφου" *

Δουλεύω όλη μέρα και μερικές φορές δεν προλαβαίνω να πω στον παππού ούτε καλημέρα. Σήμερα όμως σηκώθηκα από τα χαράματα και πήγα στην μπροστινή αυλή που έχει ωραία σκιά, για να πιουμε μαζί καφέ, περιμένοντας τον ταχυδρόμο που κατά τους υπολογισμούς μας μάλλον σήμερα θα έφερνε το φάκελο με τις φωτογραφίες από την Αμερική.

Σε λίγο άρχισαν να ουρλιάζουν οι σειρήνες. "Δεκαπέντε, σήμερα", λέει ο παππούς σκεφτικός. ΤΟΤΕ, τέτοια μέρα, ήταν στα χωράφια, στο Συριανοχώρι, πέντε μίλια έξω από τη Μόρφου, προς τον Καραβά μεριά, και τέτοια ώρα ήλθε κλαίγοντας η θεία για να του πει ότι έγινε πραξικόπημα, σκότωσαν τον Μακάριο και πως καλά θα κάνει να φύγει από τις ερημιές, γιατί κυκλοφοράνε πολλοί οπλισμένοι κι απ΄τις δυο παρατάξεις και μπορεί να μπλέξει.

Η αλήθεια είναι οτι στο χωριό είχε μονάχα τέσσερις μακαριακούς "Πυρκώτες" [από τον Πύργο Τηλλυρίας] οπλισμένους, που κάνανε σχέδια να μαζέψουνε τον κόσμο στη Μητρόπολη, να τους μοιράσουν καλάσνικοφ κι από εκεί να αντισταθούν στους πραξικοπηματίες. Την άλλη μέρα μαζεύτηκαν "καμιά διακοσσά" στην εκκλησία και άρχισαν να κουβεντιάζουν, να φωνάζουν, να τσακώνονται και να βρίζουν. Δεν συμφωνούσαν με τους τέσσερις. Δεν είχαν όπλα, παρά μονάχα κάτι κυνηγετικά. Αλλά και πάλι ήταν οικογενειάρχες. Ποιος μπορουσε να αφήσει την οικογένειά του για να τα βάλει με τους πραξιοπηματίες;

Φαίνεται ότι κάποιοι αντιμακαριακοί ειδοποίησαν τη Λευκωσία από πολύ νωρίς και προτού μεσημεριάσει έφτασε στο κέντρο του χωριού, έξω από τη Μητρόπολη, ένα άρμα με τέσσερις στρατιώτες μέσα, έξι επάνω κι έναν "καλαμαρά" [ελλαδίτη] αξιωματικό. Ο παππούς, η θεία και το σόι της μένανε απέναντι από τη Μητρόπολη και μαζί με τους άλλους γειτόνους, που είχανε βγει κι αυτοί στα μπαλκόνια τους, παρατηρούσαν σιωπηλοί τα γεγονότα.

Κατεβαίνει ο "καλαμαράς" και παραγγέλνει με το Μουχτάρη, στους εντός της εκκλησίας συγκεντρωμένους, να παραδώσουν τον οπλισμό τους αμέσως και να μην ανησυχούν, "λόγω τιμής" δεν θα συλληφθεί κανένας, δεν θα χάσουν τα όπλα τους, θα τους δοθεί απόδειξη και μετά από μέρες που θα ηρεμήσουν τα πνεύματα θα τους επιστραφούν. Οι διακόσιοι που ήταν μέσα στην εκκλησία, αρπάχτηκαν μεταξύ τους για τα καλά, στο τέλος όμως πειθάρχησαν. Ένας ένας, έβγαιναν, έδιναν το όπλο, έπαιρναν απόδειξη και έκαναν στο πλάι, κοιτάζοντας με περιέργεια μέσα στην εκκλησία, σαν και να περίμεναν ότι κάτι θα συμβεί.

Οι τέσσερις "Πυρκώτες" δεν βγήκαν έξω, ούτε παρέδωσαν τα όπλα, παρά πήδηξαν από ένα πλαϊνό παραθύρι και ταμπουρώθηκαν στο διπλανό σπίτι. Οταν είδαν ότι όλοι παρέδωσαν τα όπλα στην αστυνομία και το άρμα έβαλε μπροστά να φυγει, έριξαν προς τον αξιωματικό και τους στρατιώτες που ήταν πάνω στο άρμα. Ένας στρατιώτης έπεσε τραυματισμένος στο δρόμο, οι άλλοι πήδηξαν κάτω και κρύφτηκαν πίσω από το άρμα και ο πυργίσκος με το μπράουνικ γύρισε κι άρχισε να γαζώνει το σπίτι, αλλά ψηλά, προς τα κεραμίδια, όχι στο ψαχνό. Ο "καλαμαράς" φώναξε ότι αυτές ήτανε προειδοποιητικές βολές κι πως αν δεν παραδοθουν οι οπλισμένοι σε ένα λεπτό, θα κάνουνε το σπίτι κόσκινο. Οι τέσσερις παραδόθηκαν. Τους πήρε το άρμα και φύγανε. Ποιος ξέρεις τι ν΄ απέγιναν...

Πάνω στην ώρα ήλθε κι ο φάκελος με τις φωτογραφίες για να γλυκάνει λίγο τη θλίψη της μέρας, αλλά και τη χρόνια πίκρα που έχω μέσα μου.

Με αισιοδοξία

Κάπα

*Η ετυμολογία του ονόματος Μόρφου είναι αμφιλεγόμενη. Κατά την κυρίαρχη εκδοχή, το όνομα προέρχεται από τη λέξη Μορφώ, προσωνύμιο της θεάς Αφροδίτης. Κατά τα βυζαντινά χρόνια, επεκράτησε ο τύπος Θεομόρφου. Μετά την κατάληψη της Κύπρου από τους Φράγκους αυτοί, λόγω ιδιώματος, πρόφεραν Τεμόρφου και εξέλαβαν το τε ως το γαλλικό κτητικό μόριο ντε (de). Από αυτή την εκδοχή προέρχεται και το γεγονός ότι η Μόρφου συνήθως αναφέρεται στη γενική, π.χ. πάω στου Μόρφου.[http://el.wikipedia.org/wiki/Μόρφου]

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Γραφειοκρατία με... φαντασία

Ολα τα προηγούμενα χρόνια το παιδί μας νοσηλευόταν στο εξωτερικό με συνεχή και αδιάλειπτη επιδότηση του Υπουργείου Υγείας Κύπρου, επειδή η σπάνια ασθένειά του δεν μπορούσε να αντιμετωπισθεί ούτε στην Κύπρο ούτε στην Ελλάδα ούτε σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

1. Το 2005, η επιληψία του παιδιού ελέχθηξε στο Μέγιο (ΗΠΑ), ύστερα από ένα μήνα νοσηλείας εντός του νοσοκομείου, με την εφαρμογή της Κετογενικής Δίαιτας.

2. Το 2007 είχαμε μια μικρή υποτροπή και το παιδί, εσπευσμένα, με απόφαση/παρέμβαση τού τότε Υπουργού Υγείας μετέβη εκ νέου στις ΗΠΑ (όχι όμως ως εσωτερικός, αλλά ως εξωτερικός ασθενής - για να μην έχουμε τα πολλά έξοδα τής εντος του νοσοκομείου νοσηλείας). Μετά από τρεις μήνες, η επιληψία του ελέχθηκε, αφού αναπροσαρμόστηκαν τόσο τα φάρμακά του όσο και η κετογενική δίαιτα.

3. Το 2008, η μεγάλη υποτροπή τού παιδιού ελέγχθηκε ύστερα από έξι μηνες νοσηλείας (ήταν πάλι εξωτερικό ασθενής, δηλαδή επισκεπτόταν τους γιατρούς με ραντεβού) δίχως εμπόδια από το Υπουργείο Υγείας και με την πλήρη επιδότηση τής ιατροφαρμακευτικής του περίθλαψης.

4. Φέτος είχαμε τη χειρότερη υποτροπή. Έτσι το παιδί μετέβη εκ νέου στο Μέιγιο. Τώρα όμως άρχισε η γραφειοκρατία να βάζει συνεχώς εμπόδια - όχι ένα και δύο, αλλά πολλά και πολυπλοκα, προσπαθώντας με την κωλυσιεργία να ακυρώσει στην πράξη ό,τι δικαιούται το παιδί, κι αν δεν τα κατάφερε μέχρι χτες, ήταν επειδή κάθε φορά βρίσκαμε τρόπο να ξεφεύγουμε.

Λέω, μέχρι χτες, γιατί σήμερα προέκυψαν νέα δεδομένα...

Σήμερα εγκρίθηκε μεν η επιδότηση του παιδιού μέχρι και τον Αύγουστο [τώρα αρχίζουν τα παράλογα], ωστόσο μου ανακοίνωσαν ότι "εάν η θεραπεία πρέπει να συνεχιστεί στις ΗΠΑ, τότε το παιδί θα πρέπει να... επιστρέψει στην Κύπρο προκειμένου να εξεταστεί από Κύπριο παιδονευρολόγο, που θα κρίνει εάν και πότε το παιδί θα πάει ξανά στην Αμερική! "

Να γελάς και να κλαις με την... ευφυία τους

Με αισιοδοξία

Κάπα

ΥΓ. Με τα γελοία πρέπει να γελάμε, αλλιώς θα χάσουμε την ψυχραιμία μας, κι άντε τότε να βρεις λύσεις...

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Ενα κείμενο από τα παλιά - Λευκανσία

Λευκανσία

Στην ιστοσελίδα τής Κυπριακής Δημοκρατίας, υπάρχει ένας χάρτης τού νησιού, εξαιρετικής ποιότητας και ακρίβειας. (Ακόμα και τη γειτονιά μου μπόρεσα να διακρίνω!) Εκείνο, όμως, που με συγκίνησε είναι ότι οι αρμόδιοι, για πρώτη φορά μετά το ΄63, συμπεριέλαβαν και το άλλοτε ακμάζον νησάκι (ξερονήσι σήμερα), τη Λευκανσία, που βρίσκεται στα ανοιχτά τής Πάφου και δεν έχει καμία σχέση με τη... Λευκωσία.

Κατά τον Ηρόδοτο, ονομάστηκε Λευκανσία, επειδή προμήθευε τον Πέρση βασιλιά (στην Ασία) με λευκή πέτρα. Γι΄ αυτό, ακόμα και σήμερα, με λίγη φαντασία, βλέπεις παντού, κάτω από τα λιγοστά, ξεψυχισμένα πεύκα, να αναδύονται προαιώνια νταμάρια, που θυμίζουν σακατεμένα αμφιθέατρα.

Επί Αγγλοκρατίας καταμετρήθηκαν 23 μουσουλμάνοι και 85 χριστιανοί, όλοι τους ντόπιοι ψαράδες, που είχαν υποστεί μία πρωτόγνωρη, διττή ώσμωση: γλωσσική (οι χριστιανοί μιλούσανε μια παράξενη ελληνοτουρκίζουσα διάλεκτο, ενώ οι μουσουλμάνοι ένα ασυνήθιστο τουρκοελληνίζον ιδίωμα) και θρησκευτική (αμφότεροι πηγαίνανε στο τζαμί και την εκκλησία).

Μετά την Ανεξαρτησία, οι Λευκανσιάτες απαίτησαν να αναγνωρισθούν ως ξεχωριστή εθνότητα, κάτι που εξόργισε τις επίσημες κοινότητες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, οι οποίες, επιτέλους, συμφώνησαν σε κάτι: να απορροφήσουν με το στανιό τούς ομοθρήσκους τους Λευκανσιάτες.

Κανείς πια δεν θυμάται τη Λευκανσία. Και στον χάρτη, όταν τη δείτε, σας παρακαλώ, μην την μπερδέψετε με τη Λευκωσία.

(4 Ιανουαρίου 2007)

Lefkansia

On the website of the Republic of Cyprus, there is a precise, high quality map of the island. (I could even see my neighborhood!) What however touched me was that it is the first time since ’63 that the small island of Lefkansia has been included in the map; a once prosperous island (today just a barren island) just off Pafos which is not at all related to… Nicosia (Lefkosia).

According to Herodotus, it was named Lefkansia, because it was a supplier of white stone to the Persian king (in Asia). That is why, even today, if one uses a little bit of imagination, one can see pieces of ancient marble lying around everywhere under the few and almost dying pine trees, reminding one of rumbled amphitheaters.

During British rule, there were 23 muslims and 85 christians living on the island, all of them local fishermen who had undergone a dual, unique amalgamation: in terms of their language (the Christian population used to speak an unusual Greek dialect with Turkish elements, while the Turkish population an unusual Turkish dialect with Greek elements) and in terms of religion (both would go to the mosque and the church).

After Independence, the people of Lefkansia asked for the recognition of their distinct national identity, infuriating the official Greek-turkish and Turkish-greek communities who agreed, at last, over one thing: to enforce an assimilation of the Lefkαsian people to their own religion.

No one remembers Lefkansia any more. When you see it on the map, please do not take it for Lefkosia.

(4 January, 2007)

Translated into English on 25 May 2009




Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Κάθε φορά που τα άλλα παιδάκια την κορόδιευαν και γελούσαν σε βάρος της, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να τους λέει, "μη γελάς, μη γελάς!". Εκείνα, βέβαια, γελούσαν ακόμα πιο πολύ, σαν καταλάβαιναν ότι το γέλιο τους την ενοχλεί. Κι εκείνη, με περισσότερο παράπονο, επαναλάμβανε μάταια: "μη γελάς, Στέφανε, μη γελάς Κωνσταντίνε!!"



Κι αφού δεν μπορουσε πια να κάνει παρέα με τα παιδάκια του σχολείου, τι επινόησε; Φωτογραφίες. Έτυχε και είχαμε βγάλει, σε μια μικρή εκδρομή, πολλές φωτογραφίες με τα παιδάκια της τάξης της, κι έτσι μπορούσαμε να τις δουμε στο πισί με την ησυχία μας: "Αυτός είναι ο Στέφανος, εκείνη η Εφη, αυτός ο Κωνσταντίνος, δίπλα ο Αντρέας" κλπ.

Εκεί, στο αλμπουμ μέσα, βυθιζόμασταν με τις ώρες και μιλούσαμε για τα μαύρα μαλλιά τους, τα κόκκινα μάγουλα, τα δοντάκια που δεν τους λείπανε, τα παπούτσια τους, τα βιβλία τους κοκ.

Επιτέλους, ειχαμε βρει ένα τρόπο να κάνουμε παρέα, δίχως να γελάνε σε βάρος μας. Παρέα εξ αποστάσεως.

Με αισιοδοξία και αγάπη

Κάπα


Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Οι χήνες και ο... Χίτσκοκ - Πέρσι στην Αμερική

Πέρσι, τέτοιον καιρό, που ήμασταν στο νοσοκομείο, τα πρωινά, όταν δεν είχαμε αιματολογικές εξετάσεις, εγκεφαλογραφήματα, φυσιοθεραπείες και εργοθεραπείες, πηγαίναμε σε ένα ευρύχωρο βιβλιοπωλείο με αναγνωστήριο, όπου η κόρη μας ξεφύλλιζε με τις ώρες, σχεδόν τελετουργικά, τις πάσης φύσεως φωτογραφικές συλλογές και εκδόσεις με ζωάκια. Μετά πηγαίναμε για ψώνια, στο Μολλ, όπου ήξερε ότι μπορουσε να αγοράσει, κάθε φορά, μόνο ένα πράγμα της αρεσκείας της κι ύστερα να παίξει με τις ώρες στην εκεί, ειδικά διαμορφωμένη για παιδιά, παιδική χαρά.

Το αργότερο στη μίαμιση επιστρέφαμε για να πιει το "γάλα" της (το λιπαρό, κετογενικό διατροφικό σκεύασμα, το κετοκαλ) και να κοιμηθεί. Στις πέντε εγερτήριο για τις βιταμίνες και το... πλήρες γεύμα της (13 γραμμάρια κοτόπουλο, 12 γραμ. λαχανικά και 20 γραμ ελαιόλαδο) κι ύστερα χορός, θεατρινισμοί και τραγούδι μέχρι τις 7.30, όπου έπρεπε να πάρει την άλλη σειρά των φαρμάκων της κι αμέσως φεύγαμε για τις πάπιες (που στην πραγματικότητα ήταν χήνες, χιλιάδες, στην κοντινή λίμνη).

Πρώτα αγοράζαμε, από το γειτονικό φούρνο, ψωμί (όχι βέβαια για μας, αφού το ψωμί περιέχει υδατάνθρακες που ευνοούν την επιληψία), αλλά για τις πανύψηλες γκρίζες χήνες που μπορουσαν να φάνε ως και μισό κιλο στην καθισιά. (Έκτοτε η κορουλα μας νομίζει ότι οι φούρνοι έγιναν για να εξυπηρετούν τον κόσμο που ταϊζει... πάπιες). Κατόπιν οδηγουσαμε 10 λεπτά, στρίβαμε στο στενό γεφύρι για την μεγάλη όχθη κι εκεί βρίσκαμε δεκάδες παιδάκια με τις οικογένειές τους που ταϊζανε τις μονίμως ορεξάτες εξημερωμένες χήνες και λιγάκι ανυπόμονες, γιατί αν έβαζες στο χέρι σου ψωμί και αργούσες να τις το δώσεις, κάποια θα σε τσιμπούσε στην πλάτη, στο γόνατο ή ακόμα και στο μπράτσο, υπενθυμίζοντάς σου το σκοπό της επίσκεψής σου.

Το πιο εντυπωσιακό ήταν η ώρα της μαζικής τους αποχώρησης. Μόλις έπεφτε ο καλοκαιρινός ήλιος (στις 9.30 το βράδυ - τότε νυχτώνει στη Μινεσότα) όλες οι χήνες αρχικά συγκεντρώνονταν στη μεγάλη γυμνή όχθη, αρχικά σαν ένα σώμα, και σιγά-σιγά χωρίζονταν σε μεγάλες σταθερες παρέες από μονογαμικά ζευγάρια. Υπήρχε όμως και μία τεράστια αρσενική χήνα που κυκλοφορούσε ελεύθερα από άκρη σ΄ άκρη, πότε περπατώντας και πότε πετώντας, μην υπακούοντας σε κανέναν κανόνα. Αυτή ήταν ο μεγάλος αρχηγός που περίμεναν όλα τα μπουλούκια. Και τι έκανε; Αφου βεβαιωνόταν ότι επιτέλους το μέγα πληθος διαιρέθηκε στα αναμενόμενα σμήνη, αυτός ξεχώριζε, έβγαινε στο ξέφωτο και έκραζε.

Τότε από όλο το πλήθος, προχωρούσε το πρωτο μπουλούκι και πλησίαζε τον αρχηγό που περίμενε. Μόλις τον έφτανε, ο αρχηγός έπαιρνε φόρα και απογειωνόταν, παρασύροντας μία-μία και τις χήνες της συγκεκριμένης παρέας, που τον ακολουθούσαν μέσα στη λίμνη, σε ένα μέρος της επιλογής του, κατά κανόνα ήρεμο, δίχως κύμα, απάνεμο. Εκεί τις άφηνε να κουρνιάσουν κι εκείνος επέστρεφε στην όχθη για να πάρει το δεύτερο σμήνος, μετά το τρίτο, το τέταρτο... το εκατοστό, πάντα γρήγορα, εντατικά και μεθοδικά, λες και επρόκειτο για "ασκήσεις ακριβείας", όπως άκουσα να λέει ένας στρατιώτης.

Το πιο συγκινητικό ήταν όταν άδειαζε η όχθη κι εκείνος, αφού έφευγε με το τελευταίο σμήνος, συνειδητοποιούσε "μεσοπέλαγα" ότι κάποιες χήνες απουσίαζαν. Τότε επέστρεφε στην όχθη κι άρχιζε το ψάξιμο και το κράξιμο (που κάποτε κρατούσε ως το χάραμα) μέχρι να εντοπίσει τις ξεχασμένες χήνες αλλά και τις άρρωστες, τις γερασμένες και συχνά τις πληγωμένες (από τον απέναντι αυτοκινητόδρομο) που με χίλια βάσανα φτάνανε στον τόπο συγκέντρωσης (πάντα κουτσές κι ανήμπορες, ίσως για ένα τελευταιό ασπασμό...) Τον έβλεπες, πρώτα να τις ενθραρρύνει πετώντας από πάνω τους, ύστερα περπατώντας γύρω τους και στο τέλος τον έβλεπες με το ράμφος του να προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει το λαιμό τους ψηλά, στη θέση που πρέπει να είναι λίγο πριν το φτερούγισμα για τον ουρανό...

Ο πιο πολυς κόσμος ερχόνταν για να δει αυτό το συγκλονιστικό θέαμα, που εμένα, εκεί στα ξένα, μου προκαλούσε αβάσταχτη θλιψη. Ευτυχώς, μερικές φορές νιώθαμε και όμορφα, γιατί κάποτε βλέπαμε τον αρχηγό να εντοπίζει ξεχασμένα χηνάκια, που ενώ ήξεραν να πετάνε και να κολυμπάνε, για κάποιο λόγο είχαν ξεκόψει από το μπουλούκι τους με αποτέλεσμα να φτάνουν στο ραντεβου τους αργοπορημένα, μοναχικά και αλαφιασμένα.Το τι χαρά κάνανε (και κάναμε) μόλις βλέπανε τον αρχηγό, δεν περιγράφεται!!!

Μια μέρα ο καιρός αγρίεψε λιγάκι, όμως το απόγευμα η βροχή κόπασε και τίποτε δεν συγκρατούσε την κόρη μας. Ήθελε εξάπαντος να επισκεφτεί ξανά τις φίλες της, τις χήνες (που τις λέει πάπιες), να πάμε στο φούρνο απέναντι, να αγοράσει αυτή το ψωμί, να το πάει στο ταμειο, να το πληρώσουμε, να της το δώσουνε στο σακουλάκι κομμένο φέτες, να μπούμε στο αυτοκίνητο, να στρίψουμε στο γεφύρι...

Μόλις φτάσαμε στο γεφύρι, είδαμε ένα αυτοκίνητο (το μοναδικό) να έρχεται βιαστικά από την αντίθετη κατεύθυνση και την οικογένεια που ήταν μέσα να μας κάνει κάτι παράξενα νεύματα γεμάτα τρόμο. Εμείς αναρωτηθήκαμε, κοιταχτήκαμε, αλλά συνεχίσαμε μέχρι το πάρκιν όπου δεν υπήρχε ψυχή! Πενήντα μέτρα παρακάτω δεν έβλεπες τίποτε άλλο παρά χήνες, μονάχα χήνες σε ένα τοπίο γκρίζο, με απολιθωμένο ημίφως από τη συννεφιά, που έκανε τις γκρίζες χήνες να φαίνονται σχεδόν καφέ.

Μόλις πλησιάσαμε στα είκοσι μέτρα, με τα ψωμιά στα χέρια, ξαφνικά ακούμε ένα θόρυβο που ερχόταν από το υπερπέραν, κάτι σαν βουή που προηγείται σεισμού, και με μιας ο αέρας δυνάμωσε, μας χτύπησε στο πρόσωπο και τα δέντρα έγειραν πίσω. Χιλιάδες χήνες, μια ατελείωτη γριζοκαφέ όχθη φτεροκοπώντας όρμησε απάνω μας κι άρχισε να μας τσιμπά με μανία όπου έβρισκε, κατά προτίμησιν στα... οπίσθιά μας, γιατί ήδη αρχίσαμε, σαν τρελές, να τρέχουμε προς το αυτοκίνητο, καταδιωκόμενες από τα τσιμπήματα που μοιάζανε με ήπιες δαγκωνιές σκύλου!

Οι αγαπημένες μας χήνες, λόγω κακοκαιρίας είχαν μείνει όλη μέρα νηστικές και μόλις μας είδαν με τα ψωμιά στα χέρια, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας...

Η κόρη μας έτρεχε μεν, αλλά γελούσε κιόλας, τόσο πολύ, που παραπατούσε από το ξεκάρδισμα. Προφανώς, είχε την εντύπωση ότι, ως συνήθως, παίζουμε κυνηγητό με τις χήνες, όμως τώρα οι χήνες που μας κυνηγούσαν για... πλάκα, δεν ήταν πέντε-δέκα, αλλά χιλιάδες των χιλιάδων... και μάλιστα, χήνες του... Χίτσκοκ!!!

Αύριο φεύγουμε πάλι. Πετάμε τα χαράματα για το Ρότσεστερ. Η κόρη μας περιμένει πως και πως να επισκεφτεί τις "πάπιες μου", όπως τις αποκαλεί. Μόνο που ελάχιστες απέμειναν πια. Λόγω της οικονομικής κρίσης, το δημοτικό συμβούλιο βρέθηκε σε μεγάλη ανάγκη. Πολλά από τα περιουσιακά του στοιχεία απαξιώθηκαν έως και ογδόντα τοις εκατό. Έτσι προέκυψε το δίλημμα: να απολύσει τους μισούς εργάτες του ή να ξεπουπουλιάσει τις χήνες; Γιατί, και οι χήνες ήταν περιουσιακό στοιχείο του Δήμου Ρότσεστερ...

Καλό σας καλοκαίρι!!!


Με αισιοδοξία και αγάπη - Παράγραφος

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Ευρετήριο κειμένων (επιλογή)

Με μαύρο: Βιωματικά κείμενα, προσωπικές εκμυστηρεύσεις, αφήγηματα και διηγήματα
Με μωβ
:
πληροφορίες γύρω από την επιληψία και την Κετογενική Δίαιτα
Με μπλέ: Μαχητικά κείμενα και δοκίμια
Με πράσινο: Αφιερώματα
--------------------------------------------------
99. Η επίμονα εξοντωτική αγάπη (αφιερωμένο στον ΝικόΔημο)
-Η Αννίτσα (και οι ελπίδες τής ντροπής) - σχόλια και στο δικό μου μπλογκ
-Το υπόγειο τής αφθονίας (και το τίμημα) - σχόλια και στο δικό μου μπλογκ

<!--[if !supportLineBreakNewLine]--> <!--[endif]-->
Με αγάπη
paragrafos@cytanet.com.cy