Παραλίγο ατύχημα - σχέδια για ειδικό ανεκλυστήρα

Το μικρών διαστάσεων σπιτάκι μας, που χτίσαμε σε ένα, επίσης, μικρούτσικο οικοπεδάκι, έχει ισόγειο και δυο πατώματα.

Στο ισόγειο έχει μεταφέρει το γραφείο του ο αγαπημένος, για να είναι συνεχώς κοντά μας, τόσον επειδή μακριά του με πιάνουν πολύ εύκολα ταχυπαλμίες, όσο και γιατί, σε ώρα ανάγκης, πρέπει, εδώ και τώρα, να έχουμε στο τιμόνι κάποιον ψύχραιμο που θα μας πάει στο νοσοκομείο με ασφάλεια και εύστοχες οδηγίες.

Στο πρώτο πάτωμα είναι μια μικρούλα κουζινο-σαλο-τραπεζαρία. Παραδίπλα το δωματιάκι «πρώτων βοηθειών» (με τα πράγματα τού παιδιού: οξυγόνα, φάρμακα, σάξιον κλπ) και στο... μπαλκόνι (που το κλείσαμε όμως με ξύλο, κεραμύδια και τζαμαρία) είναι το πλέυ ρουμ.

Στο δεύτερο πάτωμα, από τη μια μεριά έχουμε το γραφείο μου με το μπάνιο τού παιδιού και παραδίπλα το μεγάλο υπνοδωμάτιό μας με όλα τα χρειώδη και για τους τρείς μας. Έτσι μπορουμε στα δύσκολα, ο αγαπημένος κι εγώ, να μοιράζουμε εύκολα τις... σκοπιές.

Με άλλα λόγια, το σπιτάκι μας είναι ό,τι χειρότερο για την περίπτωση τής κορούλας μας που είναι παιδί με ειδικές ανάγκες: ενώ δεν μπορεί τα σκαλιά, ωστόσο βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπη με δύο μεγάλες σκάλες, από είκοσι, τουλάχιστον, σκαλιά εκάστη. Αναγκαστικά, λοιπόν, καθημερινά την ανεβοκατεβάζουμε, ουκ ολίγες φορές με τα χέρια!

Οσο και να προσέξει κανείς, το κακό θα συμβεί. Και συνέβη τρείς φορές μέχρι τώρα: μία με τη νοσοκόμα μας (χωρίς ζημιά), μία, προ μηνών, με μένα (πάλι ανώδυνη για το παιδί αλλά με διάστρεμμα στο πέλμα μου) και μία ακόμα, σήμερα το πρωί: εγώ χτύπησα στο γόνατο και η κορούλα μας στραμπουληξε τον καρπό της - ευτυχώς δίχως κλάματα (μας έσωσε το σπρέυ που έχουμε για τα στραμπουλήγματα, το είχα φέρει από την Αμερική).

Σωθήκαμε και η δυο από μια αμέλεια του αγαπημένου: του είχα πει από χτες να απλώσει στο πλέυ ρουμ το καινούργιο χαλί, αλλά εκείνος το άφησε απέναντι από τη σκάλα, στην άκρη του τοίχου, για να το τακτοποιησει σήμερα το απόγευμα. Εκεί πάνω, στα μαλακά, βρεθήκαμε, όταν παραπάτησα στο προτελευταίο σκαλί!

Αποφασίσαμε λοιπόν, χωρίς άλλη αναβολή, εντός των ερχομένων εβοδομάδων (άλλη μια σπαζοκεφαλιά) να κάνουμε χρήση των ευεργετημάτων που προβλέπει η πολιτεία (μεγάλη γραφειοκρατία), για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, και να εγκαταστήσουμε έναν ανελκυστήρα, όχι κανονικό, τεράστιο και πολυέξοδο, αλλά από εκείνους που παραγγέλνονται για μικρά σπιτάκια που έχουν άτομα με αναπηρίες.

Ο μάλλον γυάλινος πύργος του, κολλάει έξω από το σπίτι στο οποίο θα δημιουργηθούν τρία ανοίγματα με πόρτες συρόμενες, ένα και μία, αντιστοίχως, σε κάθε πάτωμα. Ολος ο χειρισμός γίνεται μέσα από την καμπίνα, ημιαυτόματα: όσο πατάς το κουμπί, ανεβαίνεις, υπολογίζοντας με το μάτι που θέλεις να σταματήσεις. Η καμπίνα κινείται αργά: δέκα πόντους το δευτερόλεπτο - είκοσι δεύτερα το πάτωμα. Δεν είναι κι άσχημα.

Η καμπίνα, από μέσα είναι προστατευμένη από κιγκλίδωμα και η εσωτερική της πόρτα, ανοίξει με το χέρι. Χειροκίνητα θα ανοίγουν και οι πόρτες τού σπιτιού. Ολος ο χειρισμός γίνεται από μέσα από την καμπίνα. Δεν μπορείς δλδ να καλέσεις το ασανσεράκι αυτό από άλλο πάτωμα (έτσι νομίζω). Θα το χρησιμοποιούμε αποκλειστικά για τις πάνω-κάτω μετακινήσεις του παιδιού, γιατί πρέπει να σας πω και το άλλο: αν συνεχιστεί το κουβάλημα, σύντομα θα πάμε και οι τρεις μας (ο αγαπημένος, η νταντά μας και εγώ) για... εγχείριση σπονδύλου!

Αυτά μας τα είπε, πριν λίγο, ένας φίλος ενός φίλου μας, που ήλθε εκτάκτως, να είναι καλά ο άνθρωπος, επί τουτου. Μας συστησε και μια εταιρία (δεν ξερω αν είναι σωστό να πω το όνομά της). Μέσα στις επόμενες δυο-τρεις μέρες, θα μας επισκεφτούν για τα περαιτέρω.

Δεν ήταν μεσα στα σχέδιά μας να γίνει τώρα ο ανελκυστήρας, οπότε το πρόγραμμα μας φορτώνεται με έξτα υποχρεώσεις. Μάλλον όμως ήταν κάτι που έπρεπε να έχουμε κάνει εδώ και πολυν καιρό. Μας είχαν προειδοποιήσει οι αμερικάνοι, αλλά που μυαλο...

Με αγάπη - Παράγραφος
.