΄Ετυχε;

Θυμάμαι τον πρώτο καιρό που αρρώστησε το παιδί μας, πόσο εύκολα εγώ κατέρρεα και πόσο ευέξαπτος γινότανε ο αγαπημένος, δεν ήθελε να δει άνθρωπο….

.

Τις περισσότερες φορές το παιδί πάθαινε κρίσεις την ώρα που το μπανιαρίζαμε (ζεστό νερό). Τότε, εκείνος, μας γκρίνιαζε για λίγο και μας μιλούσε απότομα (εμείς σιωπούσαμε) και μας έλεγε πως δεν έπρεπε, αφού έχει ευπάθεια τι τα θέλουμε τα μπάνια». Μας γέμιζε, πάνω στα νεύρα του, με ενοχές και μας έκανε να κλαίμε... (Κι ας ήξερε πως δεν ήτανε το μπάνιο η αιτία, παρά η αφορμή, ο "εκλυτικος παράγοντας", που έλεγε και η παιδονευρολόγος...)

.

Μετά από κάθε κρίση τού παιδιού και ιδίως την ώρα που αγωνιούσαμε για την ανάνηψη (το παιδί συνερχόταν μετά από μια ή δυο ώρες και σχεδόν πάντα μισοπαράλυτο) τον έβλεπα να κλείνει τα τηλέφωνα και να περπατάει σαν αγριεμένο θηρίο μέσα στο σπίτι, έτοιμος να κατασπαράξει κάθε τι που θα ανέκοπτε τη μάταιη γυροβολιά του. Με τα κόκκινα μάτια του, έγδερνε τους τοίχους για απαντήσεις κι έσφιγγε τα χείλη, μέχρι που ματώναν, αναθεματίζοντας την ώρα και τη στιγμή που παντρευτήκαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί...

.

Εκείνες τις ώρες, μη αντέχοντας το διπλό στρες, έγερνα στον καναπέ εξοντωμένη, αφήνοντας την ταλαίπωρη νταντά μας στο προσκέφαλο τού παιδιού.

.

Βέβαια, όταν συνερχόταν το παιδί, έβρισκε τα λογικά του και ο αγαπημένος μου, αλλά μέχρι τότε…

.

Και μόλις το παδί πήρε την πανω βόλατα για τα καλά, "χασαμε" τον αδελφό μου. Τότε κατέρρευσα ολοκληρωτικά. Σερνόμουνα από την κατάθλιψη και δεν μπορούσα ούτε τον εαυτό μου ούτε το παιδί να φροντίσω. Και συχνά γινόμουνα απότομη, υπερβολικά εριστική και απελπιστικά απαισιόδοξη για τα πάντα...

.

Ήταν η σειρά του να υπομένει τη δική μου ανάνηψη. Όμως, περνούσαν οι μήνες δίχως να αποδίδει η ψυχοθεραπεία και η απόσταση μεταξύ μας μεγάλωνε. Έβλεπα ένα χάσμα να γεννιέται ανάμεσά μας κι αυτό με σκότωνε ακόμα περισσότερο, γιατί ο γάμος μας κλυδωνιζόταν, την ώρα ακριβώς που το παιδί μάς είχε ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά...

.

Και τότε, εντελώς τυχαία ήλθε η ώρα του nikosdimou.blog και η επικοινωνία μου με όλους εσάς, μα πιο πολύ η γνωριμία μου με τον Νίκο Δήμου, που στάθηκε στο πλεύρο μου σαν πατέρας και με ανάστησε - ίσως γι΄ αυτό και ο σύντροφός μου ώρες-ώρες μου λέει πως θαυμάζει και αγαπάει τον ΝικόΔημο περισσότερο απ΄ό,τι εγώ εκείνον!

.

Άλλα ήθελα να πω και αλλού κατέληξα.

.

Ήθελα να πω ότι μέχρι τώρα ο γάμος μας κινδύνεψε σοβαρά δυο φορές και έτυχε την ώρα τής δικής του ανημποριάς να είμαι εγώ η δυνατή, και την περίοδο της δικής μου παραίτησης να είναι εκείνος δίπλα μου.

.

Ετυχε;

.

Με αγάπη - Παράγραφος

.