Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

Πάλι

Της αρέσει να πηγαίνουμε οι δυο μας στο γειτονικό σούπερ-μάρκετ (απέχει ελάχιστα από το σπίτι μας). Εκεί αναζητά ηλικιωμένες κυρίες που μοιάζουν με τις πρωταγωνίστριες τής αγαπημένης της σειράς "Καμώματα τζι Αρώματα". Άλλη την αποκαλεί Μάριον, άλλη Βικτώρια και άλλη Άντρεα. Τις χαιρετάει, τους μιλάει δειλά και αν τύχει να πάρει καμία αγκαλίτσα, πετάει στα σύννεφα!

Μέχρι σήμερα πηγαίναμε οι δυο μας με το μεγάλο το αυτοκίνητο, το βιάνο, του οποίου η τρίτη σειρά καθισμάτων γίνεται κρεβάτι περίθαλψης. Φτάνουμε, πρώτα βγάζω το πολύ βολικό καροτσάκι που φέραμε από την Αμερική, μετά ανοίγω στη Μαρία-Φωτεινή, της φοράω γυαλιά ηλίου και καπελάκι  για να μην της προκαλέσουν επιληπτική κρίση τα έντονα φώτα του καταστήματος, και πάμε μέσα.

Α, παίρνω μαζί μου και το αντιεπιληπτικό άμεσης δράσης, το "επιστάτους", ένα μπουκαλάκι με τέσσερα λεπτά σωληνάρια. Αυτή τη φορά όμως, για κακή μας τύχη, το ξέχασα στο αυτοκίνητο...

Εκεί που κοτσομπολεύαμε, πέφτει στην αγκαλιά μου: "φοβάμαι" μου λέει, αρχίζει να τρέμει και αμέσως λιποθυμά. Κατά τύχη, το καρότσι μας ήταν εκεί δίπλα. Τρέξαμε προς το αυτοκίνητο. Με ακολούθησε κάποιος κύριος για να μου δώσει το καπελάκι που μας έπεσε. Του είπα να κρατήσει το κεφαλάκι της Μαρίας-Φωτεινής να μη χτυπήσει στο σίδερο του καροτσιού. Άνοιξα το σωληνάριο τού "επιστάτους", γύρισα ανάποδα το μπουκαλάκι, τράβηξα πίσω τη σύριγγα, γέμισε με φάρμακο και το έσταξα ανάμεσα στα ούλα και στα δόντια.

Αλλά η κρίση ήταν πολύ δυνατή και όταν άρχισε, το κεφάλι και τα μάτια γύρισαν προς τα επάνω, με αποτέλεσμα άλλα σάλια να πάνε στο στομάχι και άλλα στα πνευμόνια και τώρα που έβαλα το "επιστάτους" και έγειρα λίγο το κεφάλι μπροστά, η Μαρία-Φωτεινή άρχισε να βήχει και να πετάει πάνω στο μανίκι μου πολλά σάλια που είχε ειροφήσει. Γλίτωσε δηλαδή.

Ζητώ από τον κύριο, που με βοηθούσε, να ανοίξει το κινητό του, του υπαγόρευσα τον αριθμό τής Αντιγόνης που ευτυχώς ήταν σπίτι μας με τον αδελφό της τον Κλεάνθη και κατεύθασαν αμέσως. Άνοιξα πίσω το αυτοκίνητο και την ξαπλώσαμε στο "κρεβάτι".

Φτάνοντας σπίτι, βλέπω απ΄ έξω να περιμένει ο δικός μου αδελφός. Είχε έλθει από τη Λεμεσό, εκτάκτως για μια δουλειά και πέρασε να μας δει. Αυτό κι αν ήταν σύμπτωση. Τα αδέλφια μάς βοήθησαν και ανεβάσαμε τη Μαρία-Φωτεινή στον καναπέ τού πρώτου ορόφου όπου είναι η κουζίνα και το καθιστικό με τις Πρώτες Βοήθειες.

Τώρα κοιμάται η ψυχούλα μας.

Σκεφτόμαστε ότι άρχισαν να πυκνώνουν οι κρίσεις και πρέπει να πάμε ξανά στην Αμερική προς το Μάη. Αλλά νοσοκόμα δεν έχουμε, ούτε βοήθεια. Ή μάλλον, πρόκειται να έχουμε (ελπίζω), στα μέσα Απριλίου, την Άρπια από τις Φιλιππίνες. Είναι βοηθός νοσοκόμας, με σπουδές ενός έτους είπε. Κάτι είναι κι αυτό. Να όμως που δεν μπορεί να έλθει στην Αμερική, γιατί αποκλείεται οι Αμερικανοί να της δώσουνε βίζα. Τα χέρια τής Αντιγόνη είναι διαλυμένα. Εγώ έχω πολλή δουλειά εκείνον τον καιρό...

Όπως μπορείς πια δούλεψε μυαλό...

Με αισιοδοξία,
Κώστας

ΥΓ. Σε μία ώρα ξύπνησε ορεξάτη. "Μα πού είμαι" αναρωτήθηκε. Και μετά "Δεν ζαλίστηκα εγώ. Δεν έπεσα. Δεν είμαι άρρωστη εγώ. Η Μάριον είναι δυνατή! Η Βικτώρια είναι άρρωστη, όχι εγώ... Γελάμε. Δεν κλαίμε. Τρα λα λα, τρα λα λα".

Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Παραλίγο

Ήταν κάτασπρη σαν το πανί και ανάπνεε με πολύ κόπο στην ιδιωτική κλινική όπου νοσηλευόταν επί τρεις μέρες με γρίπη. Καλεί τη νοσοκόμα η Αντιγόνη, εκείνη σκοτώθηκε να φέρει οξύμετρο αλλά δεν έβρισκε και πήγε στις Πρώτες Βοήθειες απ΄ όπου επιτέλους επέστρεψε: το οξυγόνο, που φυσιολογικά έπρεπε να βρίσκεται στο 95 με 97, ήταν κάτω από... 70. Χαράματα και το τι επακολούθησε...

Το πρωί μάς βρήκε στην ανήμπορη εντατική τής εν λόγω κλινικής. Κινήσαμε γη και ουρανό να πάμε κάπου ασφαλέστερα και πριν νυχτώσει ήμασταν στην εντατική τού Μακαρείου, όπου σώσανε το παιδί μας! Μισό μήνα κράτησε το μαρτύριο. Δεν ξέραμε πώς θα είναι όταν ξυπνήσει. Η μόνη απώλεια είναι στο αριστερό πόδι: δεν το πατάει πλέον, το σέρνει.

Τρεις βδομάδες μετά κι ενώ είμαστε σπίτι μας χαρούμενοι και ανέμελοι, σήμερα, στις δέκα το πρωί, εκεί που η Μαρία-Φωτεινή χόρευε (με την Αντιγόνη δίπλα της) έπεσε με ορμή στο πάτωμα. 

Από την κάμερα βλέπω την Αντιγόνη που μάταια προσπαθούσε να σηκώσει το παιδί... (Τα χέρια της πλέον δεν πιάνουν. Οι εγχειρισμένοι καρποί της δεν θα συνέλθουν ποτέ.)

Η επιληπτική κρίση ήταν βαριά, αίμα έτρεχε από το δεξί μάγουλο, τα δόντια και τα ούλα, η μισολιπόθυμη Μαρία-Φωτεινή έκλαιγε γοερά και έτρεμε στο πάτωμα... (Μεγάλωσε το παιδάκι μας. Δεν είναι μωρό που το πιάναμε στα χέρια και τρέχαμε.)

Τη σήκωσα με χίλια βάσανα και την κάθισα στη γωνία τού καναπέ ώστε να μη γέρνει. Η Αντιγόνη έσταξε το "επιστάτους" ανάμεσα στα ούλα και τα δόντια τής αριστερής παρειάς και σε λίγο η Μαρία-Φωτεινή χαλάρωσε κάπως. 

Τώρα, δέκα ώρες μετά, ισορροπήσαμε κάπως. Η οδοντίατρος είπε ότι το μπροστινό δόντι που εξείχε, τώρα σπρώχτηκε στο κόκκαλο και ελπίζει μέχρι αύριο να σταματήσει η αιμορραγία - ο πόνος θα κρατήσει.

"Η Μάριον φοβήθηκε", μου είπε πριν λίγο. (Έχει μία περσόνα, τη Μάριον. Μιλάει για εκείνη, αλλά εννοεί τον εαυτό της.) Και συμπλήρωσε: "Τώρα η Μάριον είναι καλύτερα. Γελάει". (Αυτό συνηθίζει να το λέει περισσότερο ως ευχή, όταν πονάει.)

Με αγάπη,
Κώστας

ΥΓ. Μάριον λένε την πρώτη της ξαδέλφη που λατρεύει και θαυμάζει και θα χαιρόταν απίστευτα αν την έβλεπε έστω αραιά και που. Έτσι, βάφτισε τον εαυτό της Μάριον και την έχει συνεχώς μαζί της...