Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2007

΄Ετυχε;

Θυμάμαι τον πρώτο καιρό που αρρώστησε το παιδί μας, πόσο εύκολα εγώ κατέρρεα και πόσο ευέξαπτος γινότανε ο αγαπημένος, δεν ήθελε να δει άνθρωπο….

.

Τις περισσότερες φορές το παιδί πάθαινε κρίσεις την ώρα που το μπανιαρίζαμε (ζεστό νερό). Τότε, εκείνος, μας γκρίνιαζε για λίγο και μας μιλούσε απότομα (εμείς σιωπούσαμε) και μας έλεγε πως δεν έπρεπε, αφού έχει ευπάθεια τι τα θέλουμε τα μπάνια». Μας γέμιζε, πάνω στα νεύρα του, με ενοχές και μας έκανε να κλαίμε... (Κι ας ήξερε πως δεν ήτανε το μπάνιο η αιτία, παρά η αφορμή, ο "εκλυτικος παράγοντας", που έλεγε και η παιδονευρολόγος...)

.

Μετά από κάθε κρίση τού παιδιού και ιδίως την ώρα που αγωνιούσαμε για την ανάνηψη (το παιδί συνερχόταν μετά από μια ή δυο ώρες και σχεδόν πάντα μισοπαράλυτο) τον έβλεπα να κλείνει τα τηλέφωνα και να περπατάει σαν αγριεμένο θηρίο μέσα στο σπίτι, έτοιμος να κατασπαράξει κάθε τι που θα ανέκοπτε τη μάταιη γυροβολιά του. Με τα κόκκινα μάτια του, έγδερνε τους τοίχους για απαντήσεις κι έσφιγγε τα χείλη, μέχρι που ματώναν, αναθεματίζοντας την ώρα και τη στιγμή που παντρευτήκαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί...

.

Εκείνες τις ώρες, μη αντέχοντας το διπλό στρες, έγερνα στον καναπέ εξοντωμένη, αφήνοντας την ταλαίπωρη νταντά μας στο προσκέφαλο τού παιδιού.

.

Βέβαια, όταν συνερχόταν το παιδί, έβρισκε τα λογικά του και ο αγαπημένος μου, αλλά μέχρι τότε…

.

Και μόλις το παδί πήρε την πανω βόλατα για τα καλά, "χασαμε" τον αδελφό μου. Τότε κατέρρευσα ολοκληρωτικά. Σερνόμουνα από την κατάθλιψη και δεν μπορούσα ούτε τον εαυτό μου ούτε το παιδί να φροντίσω. Και συχνά γινόμουνα απότομη, υπερβολικά εριστική και απελπιστικά απαισιόδοξη για τα πάντα...

.

Ήταν η σειρά του να υπομένει τη δική μου ανάνηψη. Όμως, περνούσαν οι μήνες δίχως να αποδίδει η ψυχοθεραπεία και η απόσταση μεταξύ μας μεγάλωνε. Έβλεπα ένα χάσμα να γεννιέται ανάμεσά μας κι αυτό με σκότωνε ακόμα περισσότερο, γιατί ο γάμος μας κλυδωνιζόταν, την ώρα ακριβώς που το παιδί μάς είχε ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά...

.

Και τότε, εντελώς τυχαία ήλθε η ώρα του nikosdimou.blog και η επικοινωνία μου με όλους εσάς, μα πιο πολύ η γνωριμία μου με τον Νίκο Δήμου, που στάθηκε στο πλεύρο μου σαν πατέρας και με ανάστησε - ίσως γι΄ αυτό και ο σύντροφός μου ώρες-ώρες μου λέει πως θαυμάζει και αγαπάει τον ΝικόΔημο περισσότερο απ΄ό,τι εγώ εκείνον!

.

Άλλα ήθελα να πω και αλλού κατέληξα.

.

Ήθελα να πω ότι μέχρι τώρα ο γάμος μας κινδύνεψε σοβαρά δυο φορές και έτυχε την ώρα τής δικής του ανημποριάς να είμαι εγώ η δυνατή, και την περίοδο της δικής μου παραίτησης να είναι εκείνος δίπλα μου.

.

Ετυχε;

.

Με αγάπη - Παράγραφος

.

25 σχόλια:

Sarah είπε...

Κοτσια χρειαζεται για να γραψει κανεις για τις "αδυναμίες" του. οι περισσοτεροι παρουσιαζουμε μια ειδυλλιακη εικονα, φοβούμενοι κυρίως το κουτσομπολιό. Το οτι θα γινουμε το θεμα συζήτησης σε κάποιο απογευματινό καφε ηλιθιων κυριων.


Εγω δεν νομιζω οτι διαθετω τετοια κοτσια.

Αλλα αυτο που ενωνει δυο ανθρωπους δυνατα ειναι το να εχουν περασει μαζι μια γερη δυσκολια.
Ο πιο γερος συνδετικός κρικος ειναι οι κοινες αποσκευές.

paragrafos είπε...

Καρδούλα μου, όταν κάποιος γυρίσει από την "κόλαση", μιλάει όχι επειδή διαθέστει κότσια, αλλά επειδή δεν τον νοιάζει τι θα πει ο καθένας.

Χαιρεται τους πραγματικούς φίλους, ειδικά εκεινους που λένε ότι είναι... πανάσχημοι...

σε φιλώ

με απέραντη αγαπη

Α.

harrygrath είπε...

Η μετατραυματικη καταθλιψη χτυπαει το 20% του πληθυσμου,οσους ειναι υπερευαισθητοι. Δεν ειναι ψυχανωμαλια. Με τα φαρμακα γινεσαι περδικι. Δεν ειναι ντροπη & κανεις δεν πρεπει να τη κρυβει. Επαθα & εγω οταν πεθανε ο πατερας μου.Ο,τι θεραπευεται,μας κανει δυνατοτερους.Και η επι θα τελειωσει σε 3 χρονια το πολυ.

Ανώνυμος είπε...

Για την επιληψία δεν ήξερα τίποτα. Θυμάμαι λοιπόν στο πανεπιστήμιο όταν ένας συμφοιτητής μου έπαθε κρίση. Στην αρχή κοκκάλωσα, μετά ο καθηγητής το χειρίστηκε ψύχραιμα γιατί είχε κ αυτός παιδί επιληπτικό. Ο συμφοιτητής μου βρήκε πρώτος από όλους δουλειά κ μάλιστα την καλύτερη. Προχτές έμαθα πως έπιασε δουλειά στον ΟΗΕ(όνειρο για όλους τους πολιτικούς επιστήμονες) κ γενικά τον θυμάμαι ως ένα από τους καλύτερους τύπους στην τάξη.
Απλά ήθελα να σου πω την ιστορία.

Να είστε καλά κ οι τρεις κ αγαπημένοι

Fraoula είπε...

Pws na ekfrastw twra gia na mh 8ewrh8w ypervolikh? Esy kai o antras sou eiste hrwes pou antexete kai palevete kai paroles tis duskolies eiste akomh mazi. Ta kalutera den mporei para na er8oun sutnoma kai sto efxomai olopsuxa.

athanasia είπε...

Aντιγόνη μου,

Στέλνω ένα μεγάλο φιλί και την εμπιστοσύνη μου ότι οι σχέσεις που δεν κατέρρευσαν στα δύσκολα είναι πολύ δυνατές και πολύτιμες.

Αθανασία

An-Lu είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
An-Lu είπε...

Δεν έτυχε...ΠΕΤΥΧΕ!

(που έλεγε και μια διαφήμιση)
Νομίζω πως μέσα από αυτά, τελικά δυναμώνει πιο πολύ η αγάπη σας αλλά και εσείς οι ίδιοι...
;-)

Artanis είπε...

Έχω να καταγγείλω την κυρα-γοργόνα από πάνω μου, διότι μου έκλεψε το σχόλιο!!!!!!!!
:-ppppp (αυτό είναι για την an-lu και σημαίνει "βγάζω την γλώσσα")

Οπότε, θα το πω πάλι:

ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ...ΠΕΤΥΧΕ!

paragrafos είπε...

harrygreco said...

"Και η επι θα τελειωσει σε 3 χρονια το πολυ."
---------------------

Ομολογώ ότι η αισιοδοξία σας με σκλαβώνει!

Με αγάπη

Α.

paragrafos είπε...

@ zoi20

Σας ευχαριστουμε για το αισιόδοξο περισταστικό. Η αλήθεια είναι ότι κατά μεγάλο ποσοστό η επιληψία είναι κυριολεκτικά αθέατη, αρκεί ο ασθενής να παίρνει το φάρμακο που αποδεδειγμένα τον ωφελεί.

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Fraoula said...
Pws na ekfrastw twra gia na mh 8ewrh8w ypervolikh? Esy kai o antras sou eiste hrwes pou antexete kai palevete kai paroles tis duskolies eiste akomh mazi. Ta kalutera den mporei para na er8oun sutnoma kai sto efxomai olopsuxa.

08 Φεβρουάριος, 2007 07:22
-------------------------

Η επιληψία της κόρης μας ειναι εξεζητημένη. Πέρασε πολυ δύσκολα χρόνια (τα πρώτα τρία). Μακάρι να είμαστε πάντα όπως είμαστε τώρα, και το παιδί και εμείς!

Με αγάπη και εκτίμηση

Παράγραφος

paragrafos είπε...

@ An-Lu


@ Artanis

Καλές μου φίλες, δεν ήξερα ότι υπάρχει σλόγκαν "δεν έτυχε, πέτυχε"!!!

Σας ευχαριστώ που αλλάξατε τόσο δημιουργικά και όμορφα το "τέλος": πέτυχε, πέτυχε!!!

με πολλή αγάπη

Α.

Sarah είπε...

Οι προειδοποιησεις στα εδω μεσα για την χρηση αντικαταθλιπτικων γινονται συχνοτερες. Αρκετες αυτοκτονίες διαπιστωνονται σε ασθενεις που έπαιρναν Προζακ και παρομοια. Η καταθλιψη ειναι σοβαροτατη ασθενεια αλλά υπολογιζεται στην Αμερικη ότι μονο το 25% αυτων που παιρνουν τα φαρμακα πάσχουν απο πραγματικη καταθλιψη. Τα φαρμακα μπορουν να βελτιωσουν την κατασταση αλλα προσωρινα και οι κινδυνοι ελοχεύουν. Το Προζακ και τα όμοιά του εχουν κατηγορηθει ως και για αυτοκτονίες ασθενων. Αντιγραφω από το αρθρο The Dangers of Prozac


The result is that a drug intended to relieve depression may have the opposite effect. As Dr. Breggin states, "[People] start taking the drug and in the beginning they feel better... Maybe the drug gives them a burst of energy. Stimulants will do that. They make people feel energized. Then they get more depressed. They may get suicidal feelings. They don't know that Eli Lilly once listed depression as an effect of the drug. And so they end up thinking they need more Prozac, and their doctor agrees."

In a related area, doctors at Johns Hopkins University School of Medicine have reported that five patients developed apathy, indifference, and loss of initiative when they took fluoxetine or fluvoxamine, another antidepressant. The doctors noted that the mechanisms producing these side effects bore a clinical resemblance to "those of frontal lobe dysfunction," in which patients may "display apathy, flatness of affect and lack of emotional concern, childishness and euphoria, socially inappropriate behavior, and difficulty in foreseeing the outcome of an action."

harrygrath είπε...

No junk science studies please...Ο καθενας το κοντο & το μακρυ του,σαν ανδρικο ...μοριο. Παιρνεις τα χαπια σου & γινεσαι καλα. Εγω το επαθα μονο σε θανατο πατερα ( 4 μηνες ) & αδελφης του ( 1 εβδομαδα ). Τωρα δεν την ξαναπαταω & δεν θα το παθω ουτε...στο δικο μου. ( Φτου).

Sarah είπε...

Εσυ αν δεν φερεις αντιρρηση σε ο΄τι λεω, δε γινεται, θα παει στραβα η μερα σου.
Συνεχισε αυτο το βιολι και η Θεος θα σε περιποιηθει μια μερα όπως σου αξιζει.

harrygrath είπε...

Ξυπναω & βλεπω οτι χτυπησε η Μαυρη Αντιδραση ( οπως... Μαυρος Σεπτεμβρης ).
Η ...Θεος αξιζει να με περιποιηθει με ενα...θεικο ικυοπμιστ...

paragrafos είπε...

Κε Χάρρυ, εξαρτάται την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Προσωπικά, χάπια παίρνω (δύο συν ένα ποτό) στα (εξ ανάγκης) αεροπορικά μου ταξίδια.

Τα χάπια όχι μόνο δεν μου έκαναν καλό (στην κατάθλιψή μου) με έβλαψαν κι από πάνω (με τις παρενέργειές τους). Η ψύχοθεραπεία υποτίθεται ότι κάτι θα έκανε, αλλά...

Βρήκα άλλη, όμως, πολυ πιο αποτελεσματική!!!

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν υπάρχουν ψυχασθένειες γενικώς, αλλά ασθενείς που στο ένα ή στο άλλο φάρμακο αντιδρούν έτσι ή αλλιώς.

Τα ψυχο-φάρμακα από μόνα τους δεν κανουν τίποτε (περιοδικά ίσως βοηθούν - συστηματικά δεν βοηθούν). Βοηθούν λιγάκι, στην αρχή, μετά όμως χρειάζεται προσωπική μάχη με πολλές ήττες...

Βέβαια, δεν θέλω να γενικεύω, δεν είμαι ειδικός. Εκ πείρα μιλώ.

Με αγάπη

Α.

Sarah είπε...

Ας μη μαγαρισουμε το μπλογκ Χαρυ.
Αλλωστε σε ψάχνουν καποιες φεμινιστικες οργανωσεις Ευρωπης και Αμερικης να σε κανουν "επιτιμο μελος."

paragrafos είπε...

harrygreco said...
No junk science studies please...Ο καθενας το κοντο & το μακρυ του,σαν ανδρικο ...μοριο. Παιρνεις τα χαπια σου & γινεσαι καλα. Εγω το επαθα μονο σε θανατο πατερα ( 4 μηνες ) & αδελφης του ( 1 εβδομαδα ). Τωρα δεν την ξαναπαταω & δεν θα το παθω ουτε...στο δικο μου. ( Φτου).

09 Φεβρουάριος, 2007 02:43
----------------------------

Πολύ απλά και εύκολα κάνετε να φαίνονται ακόμα και τα φριχτά. Μακάρι να είχα κι εγώ τέτοιες ευκολίες.

Με αγάπη

Α.

harrygrath είπε...

Ναι,η οργανωση...Loreena Bobbit feat. Tampa"girl".

Eleni63 είπε...

Καλή μου παράγραφε, ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ. Η αφορμή ήταν. Ενα σημείο να πιαστείς. Ανθρωποι σαν εσένα δεν καταρρέουν εύκολα. Γιατί έχουν πολλά να πουν, πολλά να δώσουν και πολλά να ζήσουν.
Με την ευκαιρία μπορείς να μου πεις τη συνταγή για τα αεροπορικά ταξείδια???

paragrafos είπε...

Eleni63 said...
Καλή μου παράγραφε, ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ. Η αφορμή ήταν. Ενα σημείο να πιαστείς. Ανθρωποι σαν εσένα δεν καταρρέουν εύκολα. Γιατί έχουν πολλά να πουν, πολλά να δώσουν και πολλά να ζήσουν.
Με την ευκαιρία μπορείς να μου πεις τη συνταγή για τα αεροπορικά ταξείδια???

11 Φεβρουάριος, 2007 15:05
------------------

Καλη μου Ελένη,

η συνταγή είναι απλή:

1. Ενα ζάντακ μία ώρα πριν την απογείωση

2. Αλλο ένα με την επιβίβαση

3. Και ένα τζιν-τόνικ στους αιθέρες!

Γίνομαι αγνώριστη: χαμογελάω, λύνεται η γλώσσα μου, λέω ανέκδοτα, μιλάω ανετα με τον κόσμο και ψιλοκοιμάμαι λιγάκι.

Και όλα αυτα΄επειδή εκτός απο μένα, είναι μαζί μας η νταντά (δεύτερη μάνα της κορούλα μας, κάτι σαν αδελφούλα μας συν η συνοδός γιατρός).

Αυτή ειναι συνταγή και... καλά ταξίδια!!!!!!!!!!!!

σε φιλω

με πολλή αγάπη

Α.

Ανώνυμος είπε...

καλησπέρα παράγραφε,
η ζωή μας έχει πάντα εκπλήξεις. και συνήθως οι δύσκολες μας φέρνουν στα όριά μας. και τις σχέσεις μας, και την ίδια μας την ύπαρξη.
ότι μένει, γιατί έτσι πρέπει, έτσι τυχαίνει (δεν το ξέρω αυτό), είναι τόσο δυνατό που ούτε οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουμε... με τις ξαστεριές μας, με τα ηλιοβασιλέματα αλλά και τις καταιγίδες...

έτσι είναι η ζωή.

φιλιά στην ψυχή σας, τη μικρή σας δύναμη.

paragrafos είπε...

αλεξανδρα said...
καλησπέρα παράγραφε,
η ζωή μας έχει πάντα εκπλήξεις. και συνήθως οι δύσκολες μας φέρνουν στα όριά μας. και τις σχέσεις μας, και την ίδια μας την ύπαρξη.
ότι μένει, γιατί έτσι πρέπει, έτσι τυχαίνει (δεν το ξέρω αυτό), είναι τόσο δυνατό που ούτε οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουμε... με τις ξαστεριές μας, με τα ηλιοβασιλέματα αλλά και τις καταιγίδες...

έτσι είναι η ζωή.

φιλιά στην ψυχή σας, τη μικρή σας δύναμη.

17 Φεβρουάριος, 2007 19:31
-----------------

Αλεξάνδρα μου, ευχαριστούμε πολυ! Την περασμένη βδομάδα, είχαμε πάλι, λόγω πυρετικού σπασμού του παιδιού, ενα μικρό δράμα... Το ξεπεράσαμε γρήγορα. Είπαμε: εμείς θα προσπαθήσουμε να ζήσουμε όσο πιο φυσιολογικά γίνεται, έστω μέσα σε αυτές τις αφύσικες συνθήκες και αγωνίες.

με απέραντη ευγνωμοσύνη και αγάπη

Α.