Το αγόρι που γνώρισα και δεν πρόλαβα να αγαπήσω

Πότε ξύριζε το κεφάλι του γουλί, πότε ερχότανε με κοντομάνικο μέσα στο καταχείμωνο, πότε έβριζε τα άλλα παιδιά και τους καθηγητές. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος μικρών και μεγάλων - ακόμα και οι φτωχές οι καθαρίστριες τον έτρεμαν! Δακτυλοδεικτούμενος, βίαιος και συχνά αυτοκαταστροφικός. (Μερικές φορές έβλεπες στα μπράτσα και στους καρπούς του τεράστιες γρατσουνιές σχήματος χι. Μια φορά και στο κεφάλι του είχε χαράξει αυτό το χι). Γενικώς όσοι τον ξέρανε και τον βλέπανε από μακριά, έλεγαν "νάτος, αυτός είναι" και παραμερίζανε...

Όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για τα υπόλοιπα παιδιά ενός κυπριακού Λυκείου με πλήθος από συνεσταλμένα αγόρια και κορίτσια. Απορούσαμε κι όλας πώς τον ανεχόντουσαν οι καθηγητές και κυρίως οι καθηγήτριες, τις οποίες μονίμως "πουτάνες" τις ανέβαζε, "πουτάνες" τις κατέβαζε! Εκείνο, δε, που κυριολεκτικά με σοκάριζε, ήταν οι "χριστοπαναγίες" του. Τέτοιες βρισιές ήταν πρωτάκουστες για όλους μας! Εμείς στην Κύπρο δεν βρίζουμε τα θεία.

Ο Φι, όμως - ένα ξανθό, πανέμορφο, πανύψηλο και γυμνασμένο αντράκι - όλα τα έσφαζε και όλα τα μαχαίρωνε. Νομίζαμε ότι απολάμβανε αυτήν την σκανδαλώδη ασυλία λόγω του ότι ο πατέρας του ήταν αποσπασμένος, υψηλόβαθμοός στρατιωτικός από την Αθήνα. (Στην πραγματικότητα ο λόγος ήτανε άλλος.) Να μη σας τα πολυλογώ, κανείς δεν τολμουσε να μιλήσει στον Φι.

Αρρώστησε μια μέρα η φιλόλογος μας και ήλθε μία αντικαταστάτρια που δεν ήξερε τίποτε για τον Φι και τον αντιμετώπισε εντελώς απροκατάληπτα, με σεβασμό και τάκτ. Αυτό ήταν, τον κέρδισε! Μοίρασε εργασίες σε όλα τα παιδιά ανά δύο, και έμενα μου έπεσε το ποίημα "Θερμοπύλες" του Καβάφη κι έπρεπε να το... μοιραστω με τον Φι.

Ήλθε στο σπίτι μου, βοήθησε και η μανούλα και βγήκε καλή δουλειά. Από τότε ο Φι είχε έναν άνθρωπο να μιλάει στο σχολείο κι ένα φιλαράκι που το επισκεπτόταν συχνά στο σπίτι του, εμένα.

Με τους άλλους τα ίδια (εξαιρουμένης την αναπληρώτριας την οποία σεβότανε, γιατί είχε βρει τα κουμπιά του). Μαζί μου όμως ήταν άλλος άνθρωπος. Στη μανούλα, δε, όταν μας επισκεπτότανε, ήταν κύριος: τι τρόποι, τι ευγένεια, τι καλοσύνη!

Ώρες-ώρες αναρωτιόμουνα πώς είναι δυνατόν ένα παιδί να έχει τόσο διαφορετικές και αντιφατικές συμπεριφορές! Ο διχασμός του συχνά μού προκαλούσε τρόμο, κάποτε όμως, δεν σας κρύβω, με γοήτευε!

Προς την άνοιξη, μου εκμυστηρεύτηκε πως το περασμένο καλοκαίρι πνίγηκε η αδελφή του (η Χι) και τα είχε με τον εαυτό του που δεν κατάφερε να την σώσει... Ένιωθε ένοχος... Τα κλάματά του έμοιζαν με κραυγές αγρίου ζώου... Τρόμαξε και η μανούλα μου...

Από τότε μαλάκωσε προς τους άλλους η συμπεριφορά του. Άρχισε μάλιστα να διαβάζει (ήταν διάνοια, τα έπιανε με την πρώτη) και κατάφερε να κερδίσει μια υποτροφία για την Αμερική (στα μαθηματικά).

Τελειώσαμε κι έπρεπε να φύγουν οικογενειακώς γι΄ Αθήνα. Τους συνοδέψαμε μέχρι το αεροδρόμιο της Λάρνακας, τους αποχαιρετίσαμε έναν-έναν. Φιληθήκαμε με τους γονείς του κι όταν ήλθε η ώρα να φιληθούμε οι δυο μας, δεν ξερω τι μ΄έπιασε κι ένιωσα πως δεν θα τον ξαναδώ ποτέ πια κι εκεί που τον φίλησα απαλά στο μάγουλο, δάκρυσα κρυφά...

Ήταν το αγόρι που γνώρισα και που θα ήθελα να αγαπήσω, αλλά δεν το έφερε η ζωή.

Η ζωή είχε επιλέξει για μένα ένα άλλο σενάριο, που ακόμα και σήμερα κάποτε δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω.

Με αγάπη

Παράγραφος

Σχόλιο που έκανα στο ποστ τού λατρευτού μου ΝικόΔημου "Η πρώτη σας γνωριμία" (26/8/06).