Δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα καταφέρνει και φτιάχνει ζωγραφιές παρόμοιας "τεχνοτροπίας", οι οποίες πρέπει τώρα να κοντεύουν τις διακόσιες. (Αν προσθέσουμε κι εκείνες που έχουμε στις ΗΠΑ, ξεπερνούν τις τριακόσιες.)
Φυσικά η μέθοδος είναι πολύ απλή: έχει καμιά δεκαριά πινέλα και εναλλάξ τα βουτάει πότε στο ένα και πότε στο άλλο χρώμα κι ύστερα τα απλώνει στο χαρτί με ένα τρόπο στερεότυπο και εντελώς δικό της, αφού όταν ζωγραφίζει δεν επιτρέπει σε κανέναν να την κατευθύνει ή να παρεμβαίνει.
Για να μην πλήττει, χρησιμοποιεί ενίοτε τις... παλάμες και τα δάχτυλα και μετά ξανά στα πινέλα. Κι όταν περάσει η ώρα και πρέπει κάποτε να σταματήσει (είτε γιατί τελειώσανε τα χρώματα και το χαρτί, είτε για να παρει τα φάρμακα, είτε για να φάει, είτε για να κοιμηθεί) τότε είναι που την πιάνει η μανία και αρχίζει το πιτσίλισμα.
Όλα με την ίδια σειρά, όλα με τον ίδιο τρόπο και με κέφι αμείωτο!
Η ώρα της ζωγραφικής, όπως και η ζωή της κορούλας μας, είναι απολύτως στερεότυπες και προγραμματισμένες. Με τη διαφορά ότι τη ζωή της την κατευθύνουμε εμείς και την προγραμματίζουμε σύμφωνα με τις ανάγκες της υγείας και τις επιταγές της ασθένειάς της, ενώ τη ζωγραφική της την οργανώνει εκείνη, εντελώς αυτόνομα και πάντα με τον ίδιο τρόπο - ίσως επειδη δεν μπορεί αλλιώς.
Η ζωγραφικής της είναι η ώρα της ελευθερίας. Μόνο αυτήν την ώρα είναι και νιώθει ελεύθερη. Ποτέ άλλοτε.
Με αγάπη - Α+Κ
