Ο γιατρός μάς είπε, από τα μέσα κι όλας Φεβρουαρίου, να πάμε στις ΗΠΑ το συντομότερο δυνατό. Η τρεμούλα του παιδιού αφενός, και αφετέρου τα επαναλαμβανόμενα επιληπτικά επεισόδια (πρώτα είχαμε ένα κάθε πέντε βδομάδες, μετά έγινε ένα κάθε τέσσερις, και τώρα έχουμε ένα επεισόδιο μόλις δυο βδομάδες από το προηγουμενο).
Εμείς, από πολλές απόψεις, δεν ήμασταν έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Έπρεπε να κινήσουμε τις διαδικασίες, οι οποίες τώρα πια, μετά το χαμό και της αγαπημένης φίλης και θεράποντος γιατρτού του παιδιού, έγιναν πιο δυσκίνητες. Δεν έχουμε παράπονο. Μετά από τόσα χρόνια, οι αρμόδιοι ξέρουν την κατάσταση του παιδιού μας και κάνουν ό,τι μπορούν. Η γραφειοκρατία, όμως, δεν παύει να είναι... γραφειοκρατία. (Για ένα χαρτί που δεν χρειαζόμασταν, αλλά οι αρμόδιοι έκριναν ότι το θέλουμε, του πήρε είκοσι μέρες)
Τον τελευταίο καιρό το κακό παράγινε. Το ένα επεισόδιο διαδέχεται το άλλο. Πριν λίγο το παιδιί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου