Το μωράκι

Και οι δυο έχουμε ευπάθεια στη σπονδυλική στήλη. Την πιο μεγάλη ζημιά, την έχει η μανούλα, που τον τελευταίο καιρό, κυριολεκτικά, σέρνει το δεξί της πόδι. Ο γιατρός της είπε ότι αν συνεχίσει να κουβαλάει το παιδί στα χέρια, δεν θα το γλιτώσει το χειρουργείο.

Χτες, όσο πιο έντονα και γλυκά γινόταν, παρακάλεσα τη μανούλα να αποφεύγει το κουβάλημα, τη στιγμή μάλιστα που το παιδάκι μας, πατάει πλέον στα πόδια του καλούτσικα και μπορεί άνετα να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες. "Στο κάτω κατω, καλό θα του κάνει και λίγη άσκηση..."

Της είπα, ακόμη, ότι πρέπει κάποτε να πάψει να συναισθηματοποιεί την "αγκαλίτσα", γιατί το παιδί την εκλαμβάνει ως αποδοχή και τρυφερότητα. Πρότεινα, να πάψει να λέει στο παιδάκι μας "Μωράκι μου, μωράκι μου, πόσο σ΄ αγαπώ!" κι ύστερα να τρέχει πάνω της και να την παίρνει αγκαλίτσα! Υποσχέθηκα, τέλος, να βοηθήσω κι εγώ όσο μπορώ, επιβλέποντας την κατάσταση με την... αγριάδα μου.

Συμφωνήσαμε πως όταν το παιδί ζητάει αγκαλίτσα για να ανεβεί στο δεύτερο πατωμα ή να κατεβεί από αυτό, εμείς θα λέμε "τώρα καλη μου, δεν είσαι μωράκι! Μεγάλωσες πια, και μπορείς να ανεβαίνεις και να κατεβαίνεις μόνη σου τη σκάλα!"

Πριν λίγο το έκανα και πετυχε. Πράγματι, η κορούλα μας ανέβηκε, αδιαμαρτύρητα, τη σκάλα μόνη της. Εκεί την παρέλαβε η μανούλα και πήγαν για μπανιο χέρι-χέρι.

Μετά, έπρεπε να κατεβούν ξανά κάτω (τι άβολο κι αυτο το σπίτι!). Έσπευσα κι εγώ να... επιβλέψω την κατάσταση και ακούω τη μανούλα να λέει με απρόθυμη αυστηρότητα:

- "Αντε, καλή μου, μεγάλωσες πια! Κατέβα μόνη σου!

- Δεν μπορώ, μαμαααά! Είμαι μωράκι...


Με αισιοδοξία

Κάπα

ΥΓ. Η φράση αυτή της κόρης μας έχει ξεχωριστή σημασία για την ψυχοδιανοητική της ανάπτυξη: είναι το πρώτο της επιχείρημα.

Μέχρι πριν τη φράση αυτή ήταν όλο άρνηση και "δεν θέλω". Δεν μπορούσε να κάνει διάλογο. Μονολογούσε, συμφωνούσε ή διαφωνούσε.

Τώρα ξεκίνησε να... "επιχειρηματολογεί".

Δεν περιμένουμε θαύματα. Ξέρουμε ότι η κατάστασή είναι δύσκολη. Δεν το βάζουμε όμως κάτω, επειδή το παιδί μας είναι αυτό που δεν παραιτείται με τίποτε!

Παρασκευή, 3 Απριλίου 2009 Το μωράκι Και οι δυο έχουμε ευπάθεια στη σπονδυλική στήλη. Την πιο μεγάλη ζημιά, την έχει η μανούλα, που τον τελευταίο καιρό, κυριολεκτικά, σέρνει το δεξί της πόδι. Ο γιατρός της είπε ότι αν συνεχίσει να κουβαλάει το παιδί στα χέρια, δεν θα το γλιτώσει το χειρουργείο. Χτες, όσο πιο έντονα και γλυκά γινόταν, παρακάλεσα τη μανούλα να αποφεύγει το κουβάλημα, τη στιγμή μάλιστα που το παιδάκι μας, πατάει πλέον στα πόδια του καλούτσικα και μπορεί άνετα να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες. "Στο κάτω κατω, καλό θα του κάνει και λίγη άσκηση..." Της είπα, ακόμη, ότι πρέπει κάποτε να πάψει να συναισθηματοποιεί την "αγκαλίτσα", γιατί το παιδί την εκλαμβάνει ως αποδοχή και τρυφερότητα. Πρότεινα, να πάψει να λέει στο παιδάκι μας "Μωράκι μου, μωράκι μου, πόσο σ΄ αγαπώ!" κι ύστερα να τρέχει πάνω της και να την παίρνει αγκαλίτσα! Υποσχέθηκα, τέλος, να βοηθήσω κι εγώ όσο μπορώ, επιβλέποντας την κατάσταση με την... αγριάδα μου. Συμφωνήσαμε πως όταν το παιδί ζητάει αγκαλίτσα για να ανεβεί στο δεύτερο πατωμα ή να κατεβεί από αυτό, εμείς θα λέμε "τώρα καλη μου, δεν είσαι μωράκι! Μεγάλωσες πια, και μπορείς να ανεβαίνεις και να κατεβαίνεις μόνη σου τη σκάλα!" Πριν λίγο το έκανα και πετυχε. Πράγματι, η κορούλα μας ανέβηκε, αδιαμαρτύρητα, τη σκάλα μόνη της. Εκεί την παρέλαβε η μανούλα και πήγαν για μπανιο χέρι-χέρι. Μετά, έπρεπε να κατεβούν ξανά κάτω (τι άβολο κι αυτο το σπίτι!). Έσπευσα κι εγώ να... επιβλέψω την κατάσταση και ακούω τη μανούλα να λέει με απρόθυμη αυστηρότητα: - "Αντε, καλή μου, μεγάλωσες πια! Κατέβα μόνη σου! - Δεν μπορώ, μαμαααά! Είμαι μωράκι... Με αισιοδοξία Κάπα . Σχόλιο Η φράση αυτή της κόρης μας έχει ξεχωριστή σημασία για την ψυχοδιανοητική της ανάπτυξη: είναι το πρώτο της επιχείρημα. Μέχρι πριν τη φράση αυτή ήταν όλο άρνηση και "δεν θέλω". Δεν μπορούσε να κάνει διάλογο. Μονολογούσε, συμφωνούσε ή διαφωνούσε. Τώρα ξεκίνησε να... "επιχειρηματολογεί". . Οκ, δεν περιμένουμε θαύματα. Ξέρουμε ότι η κατάστασή της είναι δύσκολη. Δεν το βάζουμε όμως κάτω, επειδή το παιδί μας είναι αυτό που δεν παραιτείται με τίποτε!

.Friday, April3, 2009 . A Little Baby . We, both, have a spinal sensitivity. Mother is the one who suffers more and lately she has been literally dragging along her right leg. Our doctor told her that she will go under surgery unless she stops carrying our daughter in her arms. . Yesterday, I kindly begged mother to avoid taking our daughter in her arms, since she is now walking relatively well and she can go up and down the stairs. ‘She will also benefit from the exercise, after all…’ . I even told her that she should not sentimentalize over ‘hug’ as our daughter takes ‘hug’ for acceptance and affection. I suggested her to stop saying ‘I love you so much my little baby’ while rushing towards her taking her into her arms. . Finally, I promised to help as much as I could by overseeing things and making use of my… austerity. . We agreed that whenever our daughter wants us to carry her in our arms to or from the upper floor of the house, we will say ‘you are not a little baby anymore, my dear one. You have grown up and you can go down the stairs on your own!’ . I did that successfully just a while ago. Indeed, our daughter went up the stairs on her own with no complains at all. There, on the top of the stairs, her mother took her hand in hand to the bath. . After a while they had to go down the stairs again (what an inconvenient house!). I rushed to ... oversee the situation and I heard mother saying unwillingly in an strict manner: . - Come on, my dear, you have grown up now! Go down on her own! - I can’t muuum! I am a little baby…. . With optimism, . Kapa . Comment This phrase of our daughter has a special importance for her psychological-mental development: she has put forward her first argument. . Until she said that phrase, we would only meet with her refusal, she would just say ‘I do not want to…’. She could not enter into a dialogue. She would only agree or disagree and engage into monologues. . She has now started ‘arguing’… . We do not, certainly, expect any miracles. We know that she is in a difficult situation. However, we do not give up. It is her, our daughter, who is not giving up for anything!