Λέξεις αιματοβαμμένες

Με αφόρμηση μια κουβέντα του φιλτάτου Φειδία στο προηγούμενο πόστ ("μπορεί κάποιος να γίνει γενναιότατος μαχητής και να κουραστεί πολύ μπροστά σ' έναν σάκκο πυγμαχίας") ήλθε στο νού μου η εξάντληση που αισθάνεται κάθε δρομέας σαν κόψει το σχοινί, σαν φτάσει στο τέρμα...

Δυστυχώς έτσι νιώθω κι εγώ. Μόνο που δεν ξέρω αν όντως φτάσαμε στο τέλος, επειδή μέχρι πριν λίγο καιρό κόβαμε συνεχώς μόνοι μας το σχοινί σ΄ ένα αγώνισμα που μας βρήκε απροπόνητους και με τις εξέδρες άδειες. Νά ΄ναι γι΄ αυτό που ώρες-ώρες δεν έχω αντέχω ούτε να μιλήσω, ούτε να σηκωθώ από την καρέκλα, ούτε να ακουμπήσω βιβλία και χαρτιά. Ακόμα και η βόλτα με το σκύλο, φαντάζει κάποτε μαρτύριο...

Θα ήθελα να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι, όλο ξεγνοισιά και με την αίσθηση ότι τώρα πια ζούμε κι εμείς σαν άνθρωποι, σε ρυθμούς φυσιολογικούς, σε συνθήκες έστω ρουτίνας. Ναι, ηρουτίνα και η πληξη του μέσου ανθρώπου, μου λείπει,τη ζηλεύω!

Από την άλλη, αν κατά την περασμένη τριετία χαλαρώναμε, αν ζούσαμε "σαν άνθρωποι", το παιδί τώρα ή θα είχε "φύγει" ή θα ήταν σε κώμα ή ημιπαράλυτο ή με σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες. Η αλήθεια είναι ότι γρήγορα προνοήσαμε κι ετοιμαστήκαμε για τα χειρότερα: μετατρέψαμε στο σπιτι μας σε κλινική! Χρονομετρήσαμε την απόσταση απο το σπίτι στο νοσοκομείο. Εφοδιάσαμε σπίτι και αυτοκίνητο με τον απαραίτητο εξοπλισμό. Διαθέτουμε πια και τα "κατάλληλα" (ντρέπομαι που το λέω) τηλέφωνα, για να κινήσουμε γη και ουρανό σε ώρα ανάγκης...

Ποτέ δεν αργήσαμε περισσότερο από είκοσι λεπτά. Και ποτέ δεν έμεινε το παιδί χωρίς οξυγόνο και το κυριότερο ποτέ δεν το αφήσαμε να πνιγεί στα σάλια του. (Και δεν μιλάμε για ένα και δύο επιληπτικά επεισόδια, αλλά για δεκάδες απρόβλεπτες κρίσεις!) Του εξασφαλίσαμε και επίβλεψη επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Τίποτε δεν αφήσαμε στην τύχη και οι γιατροι έχουν να λένε, κι εδώ, και στην Ευρώπη, και στις ΗΠΑ, παντού όπου πήγαμε.

Πάντως, θαυμάζω τον σύντροφό μου! Μα που το βρίσκει τόσο κουράγιο και τόση αγάπη! Και να σκεφτείτε ότι πολύ πριν γεννηθεί το παιδί μας, συμφωνήσαμε πως ο ίδιος θα ασχολείται ελάχιστα με το παιδί... Ευτυχώς που το γραφείο του είναι δίπλα στο σπίτι και προλάβαινε τα δεινά...

Δε σας κρύβω, με πονάει η ψυχή μου που τον βλέπω συνεχώς φυλακισμένο μέσα σ΄εκείνη την ετοιμότητα, έτοιμος να παρει το παιδί αγκαλιά και να τρέξει να του δώσει ζωή, έτοιμος να δώσει και σε μένα κουράγιο, ακόμα κι όταν τρέμουνε τα χέρια του, ακόμα κι όταν τρέχει η αγωνία από το πρόσωπό του...

Τι να απέγιναν, άραγε, εκείνες οι "συμφωνίες"; Φαίνεται πως τις κατασπάραξε η οδύνη ή, καλύτερα, η ευθύνη, το χρέος, το καθήκον... Τι λέξεις κι αυτές! Με πόσο αίμα καμωμένες!