Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί με γενικευμένη επιληψία είναι να αρρωστήσει βαριά με υψηλό πυρετό. Γιατί τότε είναι βέβαιο ότι ο πυρετός θα προκαλέσει επίμονους σπασμούς, που ενδεχομένως να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή του, αν δεν φτάσεις έγκαιρα στο νοσοκομείο... και αν δεν πέσεις σε έμπειρο γιατρό εκείνη τη στιγμή...
Αυτή ήταν και είναι και η δική μας αγωνία: να μη αρρωστήσουμε και κολλήσει και το παιδάκι μας... Ατυχήσαμε όμως, διπλά.
Συνέβη τα προπέρσινα Χριστούγεννα. Αρρώστησα βαριά: γρίππη φριχτή, με πόνους στα κόκκαλα, υψηλό πυρετό, ρίγη αδυναμία. Τα ξέρετε... Και προτού καλά-καλά αναρρώσω, αρρώστησε και η κορούλα μας. Θε μου, τι συμφορά!
Κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις γιατί ο άνθρωπος ανακάλυψε ή επινόησε το Θεό. Δεν σταμάτησα ούτε δευτερόλεπτο να προσεύχομαι. Δεν εισακούστηκαν οι προσευχές μου. Και να μη μπορώ να πάρω τα πόδια, να μη μπορώ να συνεννοηθώ, γιατί είχα πάθει και ωττίτιδα, να μη μπορώ να μιλήσω γιατί από τότε που άρχισε η περιπέτεια τη κορούλας μου, πανικοβάλλομαι εύκολα και χάνω τη φωνή μου...
Μπήκαμε κακήν κακώς στο αυτοκίνητο (που το έχουμε κατάλληλα διαμορφωμένο) και βουρ για το νοσοκομείο. Οδηγούσε ο καλός μου, εγώ να προσπαθώ πότε με το σάξιον να προστατέψω το παιδί από εισρόφηση και πότε με το οξυγόνο να μη παθει υποξία και καταλήξει με εγκεφαλική παράλυση...
Φτάσαμε γρήγορα, γιατί ήταν χαράματα. Τόσο το χειρότερο. Ο εφημερεύων παιδίατρος κοιμόταν. Είδαμε και πάθαμε να τον ξυπνήσουμε. Και αγουροξυπνημένος μας κοιτούσε χωρίς να ξέρει τι να κάνει! Με τα χίλια ζόρια βρήκαμε ότι στο παιδί έπρεπε να χορηγηθεί βάλιουμ ενδοφλεβίως για να ηρεμήσει ο εγκέφαλός του... Τρύπα το πόδι εδώ, τρύπα εκεί, στο άλλο χερι καλύτερα, μήπως στα δάχτυλα, καλύτερα στον καρπό... Επί δύο ολόκληρες ώρες το παιδί σπαρταρούσε, ο γιατρός τρυπούσε κι εμείς κλαίγαμε. Ήρθε άλλος γιατρός, δοκίμασε κι αυτός, "εδώ καλύτερα", "εκεί έσπασε η φλέβα", "μα τι του έκανες του παιδιού, το κατατρύπησες και δεν βρίσκω φλέβα σωστή..."
Ευτυχώς το παιδί λιποθύμησε... Τη άλλη μέρα μετρήσαμε εβδομήντα οχτώ τρύπες... Στην καρδιά μου τις έχω ακόμα κι είπα να σας μιλήσω για να νιώσω λίγο καλύτερα αλλά ... τίποτε...
με απέραντη θλίψη
Παράγραφος
Σχόλιο που έκανα στο συναφές ποστ του Ν.Δ τής 12ης Μαρτίου २००६, ο τίλτος είναι παρμένος από σχόλιο του Νίκου Δήμου (¨ιστορία τρόμου")
21 σχόλια:
Δεν θα κλείσουν ποτέ οι εβδομηνταοχτώ αυτές τρύπες γλυκιά μου,το ξέρεις καλύτερα από εμένα...
Θα καλύπτονται μόνο,θα σκεπάζονται:φιλιά ,φίλοι,λέξεις ζωγραφισμένες με όση αγάπη μπορεί να μαζευτεί και να υπάρξει,χάδι από δάχτυλα ακριβά,και το γέλιο του μωρού που θα νικήσει, ΝΑΙ θα νικήσει,όλα αυτά θα ''επιστρατεύονται'',για να καλύψουν αυτές τις τρύπες της οργής και της οδύνης,όχι να μην πονάνε,αυτό δεν γίνεται,να μην αιμορραγούν,αυτο!
Μείνε δυνατή!Σου ξαναγράφω,παραλλαγμένους τους στίχους:
''Αν έρθουν μέρες δύσκολες και καταιγίδα,
κλείσε την πόρτα με κλειδί,κι υπερασπίσου το παιδί!
Υπερασπίσου το παιδί,γιατί αν γλυτώσει το παιδί,ΥΠΑΡΧΕΙ ελπίδα!''
Από το πρώτο σας Post έχω έναν πόνο στο στήθος, κάθε φορά που μπαίνω να διαβάσω εδώ.
Κι αυτό γιατί το διάβασα και "ξέρω" την ανηφόρα που κάθε μέρα ανεβαίνετε.
Μανούλα κι εγώ και καταλαβαίνω. Οχι ότι έχει σημασία, ούτε μετρά παραπάνω ο πόνος αν έχεις παιδί.
Απλά, για μένα, ανήκει στην σφαίρα μια αρρωστημένης φαντασίας, κάτι που εσείς βιώνετε καθημερινά ως πραγματικότητα. Να υποφέρει το παιδί μου.
Ο άνθρωπος είναι δυνατός. Παίρνει δύναμη από τον πόνο για να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Να ζήσει, να συνεχίσει, να βοηθήσει.
Αυτό εισπράτω από την ιστορία σας. Και ειλικρινά, από την πρώτη μέρα που σας "γνώρισα", βλέπω με άλλο μάτι την καθημερινότητά μου.
Νοερά κοντά.
Μελίνα.
αυτό το "ευτυχώς το παιδί λιποθύμησε" σκίζει καρδιές.
Τι να πω...
@ apousia
Μεγάλο σχολείο ο πόνος, καλή μου απουσία, μεγάλο σχολείο... Τον σπούδασες κι εσύ. Ξέρεις. Δυστυχώς ξέρεις.
Γι΄ αυτό με τα λόγια της αγάπης σου πλάθεις αντίβαρο στο πόνο μου, τον πόνο που τότε προσπάθησα όπως-όπως να παρακάμψω, αλλά τώρα επανήλθε και με πείσμα γυρεύει αντεκδίκηση για τις ήττες τού τότε. Με βοηθάς με βάλσμο που φτιάχεις με την αγάπη σου.
σε φιλώ
Παράγραφος
εβδομήντα οχτώ τρύπες;
Τουλάχιστον πήγαν όλα καλά με το παιδί;
Μια καλή έκβαση μας κάνει κάποιες φορές να ξεχνάμε τον επώδυνο δρόμο ως εκεί.
Φιλικά
Φιντείας
Xνούδι said...
Από το πρώτο σας Post έχω έναν πόνο στο στήθος, κάθε φορά που μπαίνω να διαβάσω εδώ.
Κι αυτό γιατί το διάβασα και "ξέρω" την ανηφόρα που κάθε μέρα ανεβαίνετε.
Μανούλα κι εγώ και καταλαβαίνω. Οχι ότι έχει σημασία, ούτε μετρά παραπάνω ο πόνος αν έχεις παιδί.
-----------------------
Τα λέτε αυτά γιατί είστε πραγματική μανούλα. Και τα βιώνετε γιατί έχετε πραγματική αγάπη μέσα σας.
φιλάκια και στην κορούλα σας
Με Αγάπη
Παράγραφος
Φιντείας...Finteias said...
εβδομήντα οχτώ τρύπες;
------------
Δυο μέρες μετά, για να αποφύγουμε παρόμοια δοκιμασία, ζητήσαμε από ένα ξάδελφο παιδοχειρούργο να τοποθετήσει καθετήρα στην αρτηρία του μηρού. Επειδή το αγαπούσε το παιδάκι μας δεν ήθελε να κάνει την επέμβαση ο ίδιος και ζήτησε τη βοήθεια ενός συναδέλφου του. Εκείνος όμως δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί και ανέλαβε ο δικός μας. Πρέπει να πέρασε τη χειρότερη μέρα της ζωής του. Δεν αντέχω να συνεχίσω...
ελπίζω στην κατανόησή σας
ΜΕ αγάπη
Παράγραφος
--------------------------
"Τουλάχιστον πήγαν όλα καλά με το παιδί;"
--------------------
Από τότε περάσαμε τότες, πολλές και διαφορετικές επιπλοκές ταλαιπωρίες και περιπέτειες που λίγο έλειψε να ξεχάσουμε τα αρχικά μας βάσανα...
Αλλά τώρα που ηρεμήσαμε λιγάκι, έρχονται όλα στην επιφάνεια... ένα ενα.. ΈΤσι έπρεπε να γίνεται;
Αγαπητή παράγραφος,
από το πρωί που διάβασα το ποστ σας, σας σκέφτομαι όλη μέρα!
θέλω μόνο να πω δύο πράγματα:
1. Νιώθω μια απέραντη αγάπη για σας και την οικογένειά σας, και ας μη σας έχω γνωρίσει.
2. Νιώθω μια περίεργη σιγουριά (και δε θα διαψευστώ σ'αυτό), ότι από δω και πέρα όλα θα πάνε πολύ καλύτερα! Θα έρθει γρήγορα η μέρα που θα χαμογελάτε και εσείς και το παιδάκι σας και τότε πια ως δια μαγείας θα ξεχάσετε όσα έχετε τραβήξει!
Είμαστε κοντά σας!!!
Antonis said...
Αγαπητή παράγραφος,
από το πρωί που διάβασα το ποστ σας, σας σκέφτομαι όλη μέρα!
θέλω μόνο να πω...
--------------------------
Φίλτατε Αντώνη,
και για την Αγάπη σας και για τη βεβαιότητά σας και για το κουράγιο που μας δίνετε σας ευχαριστούμε.
Λίγο ακόμα και θα βγουμε από τον γκρεμό. Λίγο ακόμα και θα κρατηθούμε στο τεντωμένο σχοινί. Λίγο ακόμα και το τσακισμένο κλαδί θ΄ αντέξει το βάρος μας. Λίγο ακόμα και με την ενθάρρυνσή σας θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Λίγο ακόμα και δεν θα πάει εντελώς στράφι το βάσανο που τραβήξαμε.
Τουλάχιστον βρήκαμε την ανώνυμη αγάπη και συμπαράσταση εκεί που κανείς δεν θα την περίμενε: σε μια οθόνη όπου συνδυάζονται ψηφία.
Ποιος θα μας τό λεγε και θα τον πιστεύαμε: σ΄έναν κόσμο "εικονικό", βρήκαμε αληθινή αγάπη!
"Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα", σας ακούμε που μας ενθαρρύνετε.
Με αγάπη
Παράγραφος
Είμαι συγκλονισμένος! Πριν από λίγο έγραφα στο δικό μου ημερολόγιο για τη χαρά που πήρα γιατί ο 6μηνών γιος μου είπε μπαμπά! Αμέσως μετά άρχισα να διαβάζω τα ημερολόγια φίλων και έπεσα πάνω στο δικό σου. Μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου κουράγιο!
Δεν ξέρω αν αυτό που θα πω μπορεί να βοηθήσει αλλά έχω πάντα την αίσθηση οτι οι δυσκολίες πηγαίνουν πάντα σε ανθρώπους που είναι γεννημένοι να αντέχουν!
Να είσαι πάντα δυνατή για να δίνεις τη μάχη σου για την οικογένεια σου!
Φιλικά!
Καλή μου φίλη, το παιδί να γίνει καλά και οι 78 τρύπες θα κλείσουν, θα φύγουν, θα σβήσουν απο τις θύμησες, θα διαγραφούν απο τις μνήμες..
@ Stavros Katsaris
Να σας ζήσει το αγοράκι! Να είστε καλά να το χαίρεστε και να το αγαπάτε! Η αγάπη διδάσκεται κι από αυτή την άποψη το αγοράκι σας είναι τυχερό.
Σας ευχαριστώ για το "κουράγιο"
---------------
@ Marina
"θα σβήσουν απο τις θύμησες, θα διαγραφούν απο τις μνήμες.."
Μακάρι να έρθουνε οι στιγμές που καρτερούμε, οι λιγες στιγμές ξεγνοιασιάς κι ας τις θυμόμαστε εκείνες τις άλλες σαν κακό εφιάλτη. Φτάνει να μην έχουμε τα ίδια...
Με αγάπη
Παράγραφος
και γω κλαιγόμουν για έξι τρυπούλες και σπασμένες φλέβες;;; :(
street spirit said...
"και γω κλαιγόμουν..."
Κάποτε η ταλαιπωρία μάς κάνει εσωστρείς με αποτέλεσμα να μη βλέπουμε τίποτέ άλλο από τα δικά μας βάσανα.
Βέβαια, η περίπτωση της κορούλα μας είναι μοναδική στην Κύπρο.
Στα νοσοκομείά όμως του εξωτερικού (όπου πήγαμε) το τι είδαν τα μάτια μας δεν λέγεται: να κλαις με μαύρο δάκρυ για παιδιά και παιδάκια...
Αυτή την δύναμή που βρίσκετε δίνει νόημα στη ζωή όλων μας. Με κάνει να καταλαβαίνω για άλλη μια φορά πως διάλεξα σωστά τι θα κάνω σε λίγα χρόνια και πως αξίζει να παλέβεις για να καλυτερεύεις την ποιοτητα της ζωής σου και των γύρω σου... για να υποφέρει ο κόσμος λιγότερο.
Να 'στε καλά και μην σταματάτε να σκορπάτε την αγάπη γύρω σας και να πιστεύετε στην δύναμη που κρυβετε μεσα σας.
Φιλιά στο μικράκι και μακάρι όλα να γίνουν κάποτε (σύντομα) απλά ένα παλιό κακό όνειρο...
Με βαθιά εκτίμιση.
Pegasus said...
"... καταλαβαίνω για άλλη μια φορά πως διάλεξα σωστά τι θα κάνω σε λίγα χρόνια και πως αξίζει να παλέβεις για να καλυτερεύεις την ποιοτητα της ζωής σου και των γύρω σου... για να υποφέρει ο κόσμος λιγότερο"
---------------------
Πράγματι, αξίζει να παλεύεις γι΄ αυτό και όνειρό μου είναι, αν ποτέ "βρούμε για λίγο τα πόδια μας", να ξεκινήσω μια πρωτοβουλία για να βοηθήσω (εδώ στην Κύπρο) τα παιδάκια με επιληψία και τις οικογένειές της.
Έχω επιχειρήσει ήδη, ανεπιτυχώς για την ώρα, επειδή εδώ στην Κύπρο υπάρχει η προκατάληψη που αναφέρω στο πρώτο μου ποστ. Θέλω να πω, πολλοί γονείς ντρέπονται για τα επιληπτικά παιδιά τους, τα κλειδώνουν στο σπίτι να μην τα βλέπει και να μην τα ακούει κανείς, απομονώνονται ζώντας στο περιθώριο και την κατάθλιψη η οποία συχνά οδηγεί σε διαζύγια με τις γνωστές συνέπειες...
Όταν πήγαμε στο Mayo Clinic (στο Ρότσεστερ της Μινεσσότα) δεχτήκαμε ψυχολογική βοήθεια από μια μητέρα που έχασε το παιδί (έπασχε από βαριά βρεφική επιληψία) και αφιερώθηκε στο να βοηθάει άλλες οικογένειες με παρόμοια βάσανα. Μεγάλο "σχολείο" εκείνος ο άνθρωπος. Ακόμα τον ευγνωμονώ νοερώς.
Σας εύχομαι να πετύχετε αυτό που θέλετε. Η κοινωνία μας, και κάθε κοινωνία, χρειάζεται ανθρώπους σαν και σας, ανθρώπους με οράματα, κι όχι άτομα που κοιτάζουνε μονάχα την τσέπη τους.
Με αγάπη
Φιλιά
Παράγραφος
@Αγαπητή μου Παράγραφος, ''η αγάπη διδάσκεται'' είπατε λίγο πιο πάνω.
Τι θαυμάσια κουβέντα! Πόσο απλή και μεστή συνάμα. Σας ευχαριστώ πολύ, μιας που την ''απάντησα'' πρωί πρωί με τον καφέ μου στο σπίτι καθώς σας διάβαζα. Καλημέρα σας, καλημέρα σας. Έχει πάλι παγωνιά η παγωνιά η Λευκωσία μας σήμερα αλλά τουλάχιστον ο ήλιος μας κλείνει λίγο το μάτι... Άντε! γιατί τον χειμώνα, χρόνια τώρα δεν τον αντέχω!
@ Δυων Ανατελλων
Καλημέρα ήλιε, καλημέρα!
Το ξαναθυμήθηκα....
Εβδομήντα οχτώ εκατομμύρια χρόνια να περάσουν, όταν το θυμαμαι θα κλαίω με μαύρο δάκρυ...
με θλιψη
Παράγραφος
10 Σεπτεμβρίου 2006
εδω κλαίω εγώ για τις τέσσερις τρύπες που μέτρησα στο γιό μου όταν είχε πάθει αλλεργικό σοκ
μπουνιά στο στομάχι η ιστορία σας και δεν έχω λόγο να σας πω.
Χαίρομαι μόνο που τουλάχιστον τώρα με τη διαιτα η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
εδω κλαίω εγώ για τις τέσσερις τρύπες που μέτρησα στο γιό μου όταν είχε πάθει αλλεργικό σοκ
μπουνιά στο στομάχι η ιστορία σας και δεν έχω λόγο να σας πω.
Χαίρομαι μόνο που τουλάχιστον τώρα με τη διαιτα η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.
16 Ιανουάριος, 2008 15:24
---------------
Ευχόμαστε κι εμείς να μην ταλαιπωρηθεί το παιδάκι σας ξανά. Οσο για μας τους γονείς, θα πορευτούμε όπως μπορουμε
Με αγάπη
Παράγραφος
Δημοσίευση σχολίου