Αφού βάλαμε λυτούς και δεμένους (τον Πρόεδρο της Επιτροπής Υγείας της Βουλής, τον Έπαρχο, το Διευθυντή άλλου Νοσοκομείου, συγγενείς και φίλους γιατρούς και άλλους πολλούς που δεν θυμάμαι), μάθαμε επιτέλους ότι ένας πνευμονολόγος και ένας καρδιολόγος ήταν στα μαχαίρια για την περίπτωση του παππού. Ο πνευμονολόγος είχε διαγνώσει «πνευμονικές εμβολές» ενώ ο καρδιολόγος «καρδιακή αρρυθμία».
Όμως ο πνευμονολόγος ήταν υφιστάμενος του καρδιολόγου, με αποτέλεσμα να τραβήξει πίσω. Ο δεύτερος, όμως, επειδή είχε σπουδαία θέση, ήταν πολυάσχολος και η περίπτωση του παππού (ευτυχώς) δεν ήταν στις προτεραιότητές του. Και λέω ευτυχώς, επειδή οι αιματολογικές εξετάσεις δικαίωσαν τον πνευμονολόγο που έδειξε ένα κάποιο ενδιαφέρον ύστερα από νέες αφόρητες πιέσεις και πιέσεις γνωστών και αγνώστων, πολιτικών και συναδέλφων του, κουμπάρων και μητροπολιτών! Έτσι την τρίτη βδομάδα ξεκίνησε η φαρμακευτική αγωγή και ο παππούς άρχισε να απογαλακτίζεται από το οξυγόνο.
Το έντυπο, στην άκρη του κρεβατιού, έγραφε: βάρος, διατροφή, μπάνιο, νερό και ούρα ημερησίως, σάκχαρο κά. Το βάρος του παππού παρουσίαζε φοβερή "διακύμανση": τη μια μέρα ήταν 135 κιλά, την άλλη 116 , την παράλλη 108. Μέχρι το τέλος της δεύτερης εβδομάδας παρουσιάστηκε αυξομείωση της τάξης των... 40 κιλών και κανένας δεν έδειξε να παραξενεύεται: ούτε ο γιατρός μας ούτε και οι τόσοι ειδικευόμενοι γιατροί, κατά τ΄ άλλα, μελετούσαν το έντυπο. Εν τω μεταξύ οι νοσοκόμοι συνέχισαν απτόητοι τις... μετρήσεις.
Κάπου εκεί ο γιατρός μάς παρέπεμψε στη διαιτολόγο του νοσοκομείου, η οποία, ήλθε μια μέρα, χαράματα, και (όπως μας είπαν, απαθείς, οι νοσοκόμοι της βάρδιας που εκείνη την ώρα μοίραζαν φάρμακα) προτού ξυπνήσει καλά-καλά ο παππούς, του πέταξε ένα χαρτί στα μούτρα και του είπε «αυτά να τρως»!ο. Το περίφημο διαιτολόγιο (το έχω ακόμα) ήταν μια φωτοτυπία άλλης παμπάλαιης φωτοτυπίας από δακτυλόγραφο παρωχημένης τεχνολογίας, με γράμματα διακεκομμένα που θύμιζαν αρμένικα. Κι επειδή ούτε υπομονή είχαμε πια, ούτε γνώσεις γραφολογικές, φέραμε κρυφά (και από τον παππού) απ΄ έξω διαιτολόγο, που προσποιήθηκε την επισκέπτρια...
Και τα ουροδοχεία εξακολουθούσαν να γεμίζουν και να ξεχειλίζουν δίπλα μας, δίχως προφανή λόγο... Αλλά τώρα είχαμε αρχίσει να ψευτοσυνηθίζουμε τη βρόμα και να μειδιάμε (αντίς να οργιζόμαστε) γι΄αυτά και άλλα παράλογα... Τι σου είναι ο άνθρωπος!
18 σχόλια:
Στο τέλος ευτυχώς και δυστυχώς αυτό συμβαίνει.
Οι ωραίοι μηχανισμοί άμυνας που διαθέτουμε μας οδηγούν όχι απλώς στο να αντέχουμε, αλλά και να γελάμε αντί να οργιζόμαστε.
Ευτυχώς διότι αν δεν γινόταν δεν θα ήμασταν σε θέση ν' αντέχουμε τόσα.
Από την άλλη είναι λυπηρό να βλέπεις ότι οι ιθύνοντες μια τέτοια άμυνα την εκεμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο.
Σαν να λέμε: "Κάθε φορά που βλέπεις αγανακτισμένο πολίτη μην ανησυχείς. Σε λίγο θα γελάει."
Φιντείας...Finteias said...
"Στο τέλος ευτυχώς και δυστυχώς αυτό συμβαίνει.
Οι ωραίοι μηχανισμοί άμυνας που διαθέτουμε μας οδηγούν όχι απλώς στο να αντέχουμε, αλλά και να γελάμε αντί να οργιζόμαστε.
Ευτυχώς διότι αν δεν γινόταν δεν θα ήμασταν σε θέση ν' αντέχουμε τόσα.
Από την άλλη είναι λυπηρό να βλέπεις ότι οι ιθύνοντες μια τέτοια άμυνα την εκεμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο.
Σαν να λέμε: "Κάθε φορά που βλέπεις αγανακτισμένο πολίτη μην ανησυχείς. Σε λίγο θα γελάει."
----------------------------
Το ευστοχο σχόλιό σας μου θύμισε τους αληθιμούς εχθρούς μας: την απάθεια και τον ευησυχασμό.
Σας αφιερώνω λοιπόν το τραγούδι (στίχοι του Γιώργου Σκούρη):
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα
Με αγάπη
Παράγραφος
@ paragrafos
Με συγκινήσατε. Μου θυμίσατε και τον συγχωρεμένο τον Νίκο Ξυλούρη που το τραγούδησε.
Το καλύτερο σχόλιο επί του σχολίου μου.
αληθινούς εχθρούς και εφησυχασμό, ήθελα να γράψω αλλά ο δαίμων του πληκρολογίου και η βιασύνη...
και το Σκούρτη τον έκανα Σκούρη...
''Γιατί,καθώς όταν βαρούν απανωτές αναποδιές τους ίδιους τους ανθρώπους πάντα,συνηθάν εκείνοι στο Κακό,και τέλος του αλλάζουν όνομα,το λεν Γραμμένο ή Μοίρα...''
Συνηθίζουν λέει ο Ποιητής στο Κακό.Όμως στη φτήνια,στην αδιαφορία,στη χαμηλή στάθμη συνείδησης,στην απουσία κώδικα αξιών,ουαί,αν συνηθίσει ο άνθρωπος..
Κι εσύ,γλυκιά paragrafos,δεν πρόκειται να συνηθίσεις ποτέ!Στο απαγορεύει ο ίδιος σου ο εαυτός,η ομορφιά της ψυχής σου.Γι'αυτό και η λέξη ''ψευτοσυνηθίζουμε''...
Την αγάπη μου!
Ναι.(Ψευτο)συνηθίζουμε, (ψευτο)υπομένουμε καταστάσεις σαν κι αυτή.
Σας θαυμάζω. Τόσο αληθινά όλα, που πονάνε, ακόμα και να τα διαβάζεις κάποιο απόγευμα, μπροστά από την οθόνη.
Πόσο μάλλον να τα ζεις στα αλήθεια και να πρωταγωνιστείς.
Ειλικρινής η καλησπέρα μου και η εκτιμησή μου.
Πολύ καλησπέρα σας!
Στενοχωριέμαι πολύ να διαβάζω τέτοια... και εύχομαι τα γραφόμενα σας να φτάσουν κάποτε και σε κάποιους με τη δύναμη να αλλάξουν το κατεστημένο και να ξεριζώσουν, όπως λένε το κακό απο τη ρίζα του.
Μηπώς είμαστε εμείς όμως;
Μα εμείς/εσείς φωνάζετε, τα λέτε, κάποιος όμως δεν ακούει.
Να κάνουμε απεργία, να σταματήσουμε να αρρωσταίνουμε! Γίνεται;;
Να κλείσουμε τα νοσοκομεία!
Γίνεται;;
Αχ, που είσαι Ιπποκράτη να μας δεις!...
@the passenger
Επειδή διαπίστωσα πως σπουδάζεις στην Πάτρα,γενέθλια γη της μάνας μου,εύχομαι σ'όλα τα χρόνια της εκεί παραμονής σου,να μην αντικρύσεις ούτε σαν επισκέπτης το νοσοκομείο ''Άγιος Ανδρέας''.Υπάρχει βέβαια το Πανεπιστημιακό του Ρίου,και σώζει λίγο την αξιοπρέπεια της πόλης.
Αν όμως ''ζούσες''στοιχειωδώς το άλλο,θα έβλεπες πως το Μακάρειο και το Γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας,έχουν ''καλή παρέα''...
Οψόμεθα..
Στη Λευκωσία,έζησα το Ογκολογικό Ίδρυμα της τράπεζας Κύπρου και την Ευαγγελίστρια.Στην Ευαγγελίστρια τα πράγματα ασχέτως της ξενοδοχειακής υποδομής,δεν ήταν καλύτερα...Απ΄το Ογκολογικό,επειδή ο πόνος ήταν καταλυτικός και άφατος,δεν κατέγραφα λεπτομέρειες,σίγουρα όμως και η υποδομή και η επιστημονική επάρκεια,περίσσευαν.
Άρα,λίγο ακόμα,να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα,παντού....
καλώς σε βρήκα, αν και αυτά που διάβασα με έκαναν να θυμηθώ ό,τι ήθελα να ξεχάσω εδώ και καιρό. Δυστυχώς πρέπει να έχεις λεφτά για να δεις καλό νοσοκομείο, καλούς γιατρούς, καλούς νοσοκόμους. Είχα φοβεία με τα νοσοκομεία καθώς στο παρελθόν είχαν συμβεί πολλά σε φίλους και συγγενείς. Έχεις πάει ποτέ μια βόλτα στα έκτακτα περιστατικά; ξέρεις ότι για να μπει κάποιος στην εντατική πρέπει να λαδώσει ή να βάλει μέσω; Πάρα πολλά τραγελαφικά περιστατικά, ένα από αυτά ήταν με τον κολλητό μου τον Τ που είχε σπάσει το πόδι του ήταν στη Βούλα και αφού του βάλανε γύψο, τον βάλανε σε μια αίθουσα όπου αργότερα τραυματιοφορείς φέρανε ένα πτώμα, το αφήσανε δίπλα του και τον ξέχασαν καθώς έκλεισαν και τα φώτα. Ο Τ φώναζε όμως ποιος άκουγε... Από την άλλη έχω έναν φίλο γιατρό που ειδικεύεται πραγματικά πολλές φορές τον βλέπω και τον λυπάμε με ό,τι τραβάει όταν διανυκτερεύει, αν και το γουστάρει. Πριν από λίγο καιρό πέρασα μια περιπέτεια και χρειάστηκε να μπω στο νοσοκομείο όμως ήμουν τυχερός γιατί είχα κάνει ιδιωτική ασφάλεια και μπήκα σε καλό ιδιωτικό νοσοκομείο όπου πράγματι είδα έναν διαφορετικό κόσμο, όπως φοβερή καθαριότητα, ανθρωπιά, νοσοκόμες και νοσοκόμους που πραγματικά τούς θαύμασα. Το χαμόγελο είναι το όπλο μας για να πέρνουμε ενέργεια και να ξεπερνάμε τα προβλήματα, μα πάνω από όλα να μην τους κάνουμε τη χάρη να μας δουν ότι μας καταβάλανε ;)
Καλημέρα!
Σκέφτομαι καμιά φορά αν η καθημερινή εξοικείωση του προσωπικού των νοσοκομείων με τον πόνο είναι που μερικούς απ'αυτούς στο τέλος τους κάνει αναίσθητους.
Πιστεύω ότι ένα στοίχημα πρέπει να βάζει ο καθένας καθημερινά με το εαυτό του: Να παραμείνει άνθρωπος.
Εύχομαι ό,τι το καλύτερο και φυσικά καλό κουράγιο!
@ apousia
Δεν ξέρω αν μου φαίνεται, αλλά είμαι σε μόνιμη κατάθλιψη. Οι απώλειες των τελευταίων ετών είναι αβάσταχτες. Ο άνθρωπός μου, βέβαια, είναι βράχος. Ακουμπώ πάνω του και παίρνω λίγη δύναμη. Το ξέρω οτι δεν πρέπει να υπόκύψω, η κορούλα μου με χρειάζεται, είναι, βλέπεις, η υγεία της μονίμως ετοιμόρροπη.
Πρέπει να μάθω να ζω με τόσες απώλειες και όλη αυτήν την καθημερινή αβεβαιότητα.
Ώρες-ώρες όμως με παίρνει το παραπονο: μα πώς μπορούν οι άνθρωποι να ζουν με τόση οδύνη; Σκληραινει η ψυχή τους; Ή γυρίζουν απλώς το φύλλο; Ή μήπως τραβάνε μπροστά, καθε φορά δυο μέτρα παραπάνω, γιατι αν σε πάρει λίγο πίσω, γκρεμοτσακίστηκες...
Μπορούμε, δεν μπορούμε, πρέπει να συνεχίσουμε... Και για να συνεχίσουμε θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να μη χαθεί εντελώς το χαμόγελο από το στόμα. Κι ακόμα δεν τον βρίσκω...
Ας ψευτοσυνηθίσουμε λοιπόν, ας προσποιηθούμε ότι ναι μεν ήρθαν οι συμφορές, αλλά εμείς δεν πτοούμαστε. Που ξέρεις, ίσως και να μην πτοηθούμε στο τέλος...
Με αγάπη
Παράγραφος
@ χνουδι
Αγαπημένο χνούδι,
με βοηθάς πολυ. Το ποίημά σου (στο ποστ της 12ης Μαρτίου) το βρήκα υπέροχο. Μέσα απ το κρύο βρήκες τρόπο να μας ζεστάνεις!
Με αγάπη
Παράγραφος
The Passenger said...
....Επισκεπτόμουν το μέρος για δύο μήνες,το 2000,κάθε Σάββατο, στα πλαίσια του προγράμματος εκμάθησης Πρώτων Βοηθειών που παρακολουθούσα στο σχολείο.Το σοκ που έπαθα όταν πρωτομπήκα εκεί μέσα δεν θα το ξεχάσω ποτέ.Ούτε και την θέα των ασθενών
-------------------------
Τώρα να δείτε τι γίνεται εκεί μέσα. Επειδή όλοι περιμένουν να μετακομίσουν στο νέο νοσοκομείο, επικρατεί ένα χάος μέσα στο χάος...
Σκληραίνουν,αλλάζουν σελίδα,ήταν πάντα σκληροί,όλα ''παίζουν''...
Είδες,κάποτε,μια λέξη,ένα όνομα τόσο σκληρό,πέτρινο,''ο βράχος'',μπορεί και γεννά ανάσες,ζωή,αντοχές αστείρευτες και έρωτα!
Αγκάλιασέ τον αυτόν τον βράχο,δέσου πάνω του,αντέχει χίλιες φορές το βάρος σου,πίστεψέ με!
Τα νοσοκομεία δείχνουν το επίπεδο μιας κοινωνίας. Τι κρίμα που οι απόγονοι του Ιπποκράτη και εκείνων που ίδρυσαν τα Ασκληπεία βρίσκονται σε τέτοιο χαμηλό επίπεδο! Και η Ευρωπαϊκή Ένωση δυστυχώς δεν μπορεί να βοηθήσει γιατί «η υγεία δεν αποτελεί κοινοτική αρμοδιότητα αλλά υπάγεται στην ευθύνη των κρατών μελών».
Βέβαια αν μερικοί αποφασισμένοι και επίμονες «τρελλοί» το αποφασίσουν και αυτό μπορεί μέσα σε λίγα χρόνια να διορθωθεί ...
Νοσοκομειο Λεύκωσίας - προσωρινό κλείσιμο
Είχα σκοπό να συνεχίσω την αφήγηση, να σας δώσω να καταλάβετε τι εστί δημόσια υγεία και περίθαλψη εδώ στην Κύπρο. Και να σκεφτείτε, εμείς που ζούμε στη Λευκωσία, είμαστε, υποτίθεται, από τους τυχερούς, αφού έχουμε έστω και αυτές τις προσβάσεις εύκολες. Φανταστείτε ο λαουτζίκος που μένει παραέξω...
Ήθελα να σπρώξω το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο. Μεσα από τη δυσάρεστη εμπειρία που βίωσα εκείνες τις πέντε εβδομάδες στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, πήρα μια ιδέα (και ήθελα να την κοινοποιήσω) για το τι τραβάει ο κοσμάκης, ο φτωχόκοσμος δηλαδή, που ούτε "μέσα" έχει ούτε χρήματα ούτε φωνή να φωνάξει για ν΄ ακουστεί.
Δεν έχω όμως το κουράγιο να συνεχίσω... Προσωρινά διακόπτω. Άλλωστε, το μπλόγκ αυτό το ξεκίνησα για εντελώς προσωπικούς λόγους: θέλω να μαθει ο κόσμος, από πρώτο χέρι, τι σημαίνει επιληψία. Ν΄ ανοίξουν οι πόρτες της κοινωνίας για τους επιληπτικούς. Να βοηθηθούν οι οικογένειές τους και όσοι έχουν παρόμοιο πρόβλημα (βρεφικής και νηπιακής επιληψίας) να αξιοποιήσουν την οδυνηρή πείρα μου.
Λένε ότι τώρα που θα ανοίξει το νέο Νοσοκομείο Λευκωσίας, όλα θα διοθρωθούν. Μακάρι...
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν ήταν μόνο το κτίριο. Ηταν και ο άνθρωποι, γιατροί και νοσοκόμοι.
Άραγε, τα ουροδοχεία θα συνεχίσουν να υπάρχουν χωρίς λόγο δίπλα σε πολλούς ασθενείς, βρομερά και απαίσια, με το πρόσχημα της καταμέτρησης υγρών;
Άραγε, οι νεκροί θα αφήνονται στο κρεβάτι τους (με τους κουρτίνες απλώς τραβηγμένες - όπως συνέβη στο θάλαμο του παππού) επί ένα σαββατοκύριακο (δίνοντας... κουράγιο στους ζωντανούς), επειδή εργάζεται πενθήμερο ο υπάλληλος που τους μεταφέρει στο "ψυγείο" (μ΄ εκείνο το τσίγκινο, θορυβώδες, τροχοφόρο κουτί του οποίο όλοι γνωρίζουν τον θανατηφόρο ήχο);
Οι νοσοκόμες/οι, της νυχτερινής βάρδιας, που αγγίζουν τα ουροδοχεία, συχνά χωρίς γάντια, θα συνεχίσουν να δίνουν τα φάρμακα στους ασθενείς με γυμνά και άπλυτα χέρια τους ή και μέσα σε αιωνόβια ακάθαρτα πλαστικά ποτηράκια γεμάτα μικρόβια;
Άς γίνει μια έρευνα για το πόσοι εισήχθησαν στο γενικό νοσοκομείο με αναπνευστικά και καρδιακά προβλήματα και πόσοι από αυτούς πέθαναν την ίδια ή την άλλη μέρα (ενώ αν είχαν πάει σε ένα ιδιώτη καρδιολόγο...)
Αν γίνει μια τέτοια έρευνα θα φρίξει ο κόσμος γιατί θα μάθει ότι ολοι αυτοί, γέροντες και γριούλες συνήθως, πεθαίνουν είτε από αμέλεια των γιατρών (αργούν να επισκεφτούν τούς ασθενείς τους - αφού οι αναλύσεις αίματος αργούν απελπιστικά - ή το κάνουν ανόρεκτα και επιπόλαια) είτε λόγω αμέλειας του νοσηλευτικού προσωπικού που δεν τους πηγαίνει έγκαιρα το οξυγόνο...
Το χρωστάω σε αυτόν τον κοσμάκη. Αν δώσει ο Θεός και πάει καλύτερα το παιδάκι μου, θα τηρήσω την υπόσχεσή μου: να καταγράψω όσο το δυνατόν περισσότερες ιστορίες καθημερινής νοσοκομειακής τρέλας, με την ελπίδα ότι κάποτε θα αφυπνιστούν οι πολιτες και θα διεκδικήσουν τα αυτονότητα.
Με συγκρατημένη αισιοδοξία
Παράγραφος
Προχτές περνούσα απο τον κέντρο και τυχαία έπεσα σε μια ταμπέλα ενός γραφείου "Κινηση υποστήριξης ασθενών".
Θα είναι σαν τον κίνηση υποστήριξης εξαρτημένων, με την οποία, επί μήνες, προσπαθούσα να έλθω σε τηλεφωνική επαφή και να βοηθήσω εθελοντικά.
Κι ενα απόγευμα, σε κέντρικό δρόμο, μια κοπελίτσα κρατούσε βιβλία για τους εξαρτημένους, για την υποστήριξή τους (ΚΕΝΘΕΑ). Αμέσως αγόρασα δύο (τα ίδια φυσικά).
Ανοίγω και τι βλέπω; Τον πρόεδρο και γνωστό ψυχίατρο να φιγουράρει δεξιά και αριστερά πότε με τον ένα βουλευτή, πότε με τον Πρόεδρο, πότε με τον Αντιπρόεδρο της βουλής και δεν ξέρω εγώ με ποιους άλλους μεγοσχήμονες κοσμικούς...
Για τέτοιο έργο και περιοδικό, μιλάμε! Να μας χαιρόμαστε!
Δημοσίευση σχολίου