Κυριακή 5 Μαρτίου 2006

Νοσοκομείο Λευκωσίας - 2

Στο πνιγηρό, από τη μπόχα και τη ζέστη, δωμάτιο, ήταν τέσσερα κρεββάτια, αντικριστά ανά δύο. (Ευτυχώς ο παππούς έκατσε κοντά στο παράθυρο.) Δίπλα από τον παππού ήταν ένας μικρόσωμος και στρογγυλοπρόσωπος νεαρός, με μια κοιλιά, ασυνήθιστα μεγάλη για το μπόι του. Φορούσε μαύρη μπλούζα κοντομάνικη (δυο-τρία νούμερα μεγαλύτερη από το σάιζ του) και για παντελόνι και πιτζάμα μαζί, μια χοντρή, χειμωνιάτικη φόρμα. Κι έξω η Λευκωσία έβραζε! Αύγουστος γαρ...

Όταν του απευθυνόσουνα, αν και ήταν όλο χαμόγελο, δεν έβγαζε μιλιά (θά ΄ναι κωφάλαλος, σκέφτηκα.) Μισοξαπλωμένος, κοιτούσε επίμονα την πόρτα, μα κανείς δεν ερχότανε για κείνον. Όποτε κι αν τον έβλεπες, μπεγλέριζε μια πετσέτα (απροσδιορίστου χρώματος) και μ΄αυτή, κάθε λίγο και λιγάκι, σκούπιζε πότε το μέτωπο και το καραφλό του κεφάλι, και πότε τις μασχάλες του. Οι γιατροί τον προσπερνούσαν και οι νοσοκόμοι τον αγνούσαν. Λες και δεν υπήρχε!

Απέναντι, τυλιγμένος στις πάνες, ήταν κατάκοιτος ο Γιάγκος, ένας εύσωμος πενηντάρης με απολιθωμένο «παιδικό» πρόσωπο, καθώς η φύση δεν του επέτρεψε "να μεγαλώσει". Και σαν να μην έφταναν τα βάσανα της αδελφής του (της κυρά-Αφρούλας, που τον περιέθαλπε επί δεκαετίες) πρόσφατα έπαθε βαρύ εγκεφαλικό που τον μετέτρεψε ολότελα σε μωρό. Και πώς να πλυνεις και πώς να καθαρίσεις και πώς να φροντίσεις ένα μωρό ενενήντα κιλών, όταν ακόμα και οι πολύπειροι νοσοκόμοι αγκομαχούσαν;

Δίπλα στο Γιάγκο, ήταν ένας συνομίληκός του Λεμεσιανός που δεν έβγαζε το οξυγόνο απο τη μύτη του, ακόμα κι όταν... κάπνιζε κρυφά στο μπαλκόνι! (Έσερνε τη φυάλη!) Παραπονιότανε για το «σέρβις»: για να φαγητά που δεν τρώγονταν, για το οξυγόνο που δεν του΄φέρναν έγκαιρα, για τα ουροδοχεία που έπρεπε να ξεχειλίσουν για να τα αδειάσουν, για το μπάνιο που δεν έκαναν σε κανέναν ασθενή, για το Γιάγκο που τα σαββατοκύριακα τον άφηναν να πλέει σε πελάγη ακαθαρσίας κ.ά. Μονολογούσε διαρκώς: «αυτό είναι φασισμός», «αυτή η συμπεριφορά είναι φασιστική», «θα ενημερώσω τον πρόεδρο της Βουλής» [ανήκει στην κομμουνιστική αριστερά], «οι φιλοι μου συνδικαλιστές θα με υποστηρίξουν». Είχε δώσει το στίγμα του (ήταν συνδικαλιστής), αλλά ουδείς θορυβήθηκε! "Σκύλος που γαβγίζει...", είπε με νόημα μια νοσοκόμα.

Εν τω μεταξύ, πέρασε μια βδομάδα και γιατρός δεν είχε εξετάσει τον παππού. Ζούσε χάρη στο οξυγόνο που συχνά του φέρναμε από τις αποθήκες εμείς (μέσω κάποιου γνωστού) κι οχι οι νοσοκόμοι, ως όφειλαν...

29 σχόλια:

apousia είπε...

Ο παππούς,είναι τώρα στο σπίτι?Κι αν έπρεπε να κάνουμε μια ΄΄επιλογή΄΄,ο Γιάγκος,ο Λεμεσιανός ή ο διπλανός του παππού σε πόναγε περισσότερο?Μπορεί ο Γιάγκος με την αφοσιωμένη αδελφή, να ήταν πιο μόνος απ'τον νεαρό που τον είχαν ξεχάσει όλοι?
Φιλιά στο μωρό!

lemon είπε...

Αμα μπείς σε νοσοκομείο, όλα σε πονάνε, ακόμα και η θέα των νοσοκόμων, που είναι αναγκασμένες να περάσουν όλη τους τη ζωή βλέποντας τέτοια, όταν όλοι εμείς θα γυρίσουμε σπίτια μας...

Αν θέλετε κι άλλες εμπειρίες νοσοκομείου, δείτε το σχόλιό μου σ αυτό το-θαυμάσιο πόστ του Πάνου, να μην τα ξαναγράφω..

Γράφεις πολύ όμορφα, παράγραφε, μόνο να γινότανε να μην τα παρατηρούσαμε όλα αυτά, να είμασταν λίγο αναίσθητοι, να μη σκεφτόμασταν..δυστυχώς δε γίνεται, άνθρωποι είμαστε..

paragrafos είπε...

Ναι, αγαπημένη μου απουσιά,
ο παππούς είναι τώρα σπίτι.

Με πόνεψε η ψυχή μου όμως και γι΄αυτούς που άρχισα να μιλώ και μερικούς άλλους που θα "περάσουν" από το... θάλαμο.

Το περιστατικό συνέβη το καλοκαίρι του 2004 (όχι το περασμένο, το πρόπερασμένο).

Ήθελα από τότε να μιλήσω για όσα συνάντησα εκεί μέσα, τα τρομερά, τα παράξενα και τα παράλογα. Όμως ένας κόμπος με έπνιγε και δεν ήξερα τι να πρωτοπώ.

Τώρα που καταλάγιασε εκείνος ο κουρνιαχτός, ή καλύτερα, τώρα που εκείνα τα βάσανα φαίνονται μηδαμινά μπροστά σε αυτά που συνέβησαν αργότερα, τώρα μπορώ να τα διηγηθώ με καποια "τέχνη", δηλαδή με κάποια ψυχραιμία, ελπίζοντας ότι έτσι θα επελθει μια καποια κάθαρση.

Θα μιλήσω σε συνέχειες για τις εκεί εμπειρίες μου. Θέλω, έτσι, να προετοιμάσω το έδαφος και για τά άλλα, τα σκληρά, που μου συνέβησαν αργότερα.

Στρώσω το έδαφος δηλαδή. Κατάλαβες τώρα. Έχει πολύ πύον η ψυχή μου. Δέν θέλω όμως να στεγνώσει κι η καρδιά μου από αίμα...

Με δόσεις λοιπόν, κι όσο αντέχω κάθε φορά.

με αγάπη

Παράγραφος

apousia είπε...

@hioniam:
Απολογούμαι εκ των προτέρων αν παρεξήγησα το σχόλιό σου,και άλλος βέβαια είναι ο οικοδεσπότης του blog.Πλην όμως,δυο επισημάνσεις:ΝΑΙ,στον τόπο που κατοικούν οι πιο ωραίοι Έλληνες,οι Έλληνες της Κύπρου,πολλά μένει να γίνουν αναφορικά στην ξενοδοχειακή υποδομή των νοσοκομείων και αλλού.
Δεύτερη επισήμανση:μια εθνική,συλλογική ενοχή για την ανοιχτή πληγή αυτού του πολύπαθου λαού,πρέπει να κουβαλούν ΟΛΟΙ οι Έλληνες,ακόμα και οι αγέννητοι.Αν όχι αυτό,τουλάχιστον μια διακριτική σιωπή,αντί για πικρόχολα σχόλια.Ζητάω συγγνώμη και από σένα και από την paragrafos για την κατάχρηση της φιλοξενίας....

paragrafos είπε...

Υπάρχουν σχόλια και σχόλια. Εγώ δεν διαγράφω κάνενα. Γιατί σε μπλογκ σαν το δικό μου και της αγαπημένης μου apousias, η προσωπική ειλικρίνεια είναι η σημαία μας. Κι αν κάποιος έχει μόνο χολή κι αυτή είναι η ειλικρίνειά του, τον συγχωρώ και τον εκλιπαρώ να το ξανασκεφτεί.

Αν ενοχλεί την apousia κι εμένα κάτι, είναι η έλλειψη αγάπης. Γιατί κι εμείς ξέρουμε ότι έχουμε ξενοδοχεία κι όχι νοσοκομεία και κλινικές. Κι εμείς ξέρουμε ότι έχουμε υψηλό κατα κεφαλήν εισόδημα αλλά η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση ακόμα πάσχει ακόμα σε πολλά...

Ξέρουμε όμως και με τι κόπο και τι θυσίες οι γονείς μας (πρόσφυγες από τη Μόρφου οι δικοί μου), έφτιαξαν την προσωπική τους περιουσία ξανά και φτάσαμε σε καποιους "οικονομικούς δείκτες" αξιπρόσεκτους.

Από τη άλλη, εμείς η επόμενη γενιά έχουμε ιερό καθήκον να παραδώσουμε στα παιδιά μας, όχι μόνο καλές περιουσίες αλλά και μια κοινωνία πλούσια σε ευαισθησίες και κοινωνικές υπηρεσίες.

Γίνεται αγώνας, αλλά με αγάπη. Κοιτάμε τις πληγές μας, όχι για να τις χλευάσουμε, αλλά για να τις περιθάλψουμε.

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

@ arousia 4:38

Όπως θα διαπιστώσεις στο τρίτο επεισόδιο, ο μόνος ήταν ... τουρκοκύπριος. Και αν έζησε τελικά είναι βέβαιο ότι δεν ήταν μόνος αφού κόσμο πολύ που τον αγαπούσε. όπως θ΄αποδειχθεί αργότερα. Ο Γιάγκος όμως...

φιλιά

FUFUTOS είπε...

Εντυπωσιάζομαι δυσάρεστα από τις άσχημες συνθήκες νοσηλείας και φροντίδας. Ελπίζω στο "ιατρικό" κομμάτι να μην είναι τόσο άσχημα τα πράγματα.

paragrafos είπε...

to fufutos

Οι συνθήκες νοσησείας ήταν προσβλητικές. Στην περίπτωσή μας, η στάση των γιατρών, απερίγραπτη. Μόνο μια νοσοκόμα κι ένας νοσοκόμος ξεχώριζαν κι όλος ο κοσμάκης περίμενε πώς και πως τη βάρδια τους.

Για το "ιατρικό κομμάτι" δεν ξέρω. Δεν γνωρίζω πόσο καλούς γιατρούς έχει η Κύπρος. Άλλωστε δεν είναι σωστό να γενικεύουμε.

Είμαι σε θέση όμως να σας πω ότι όλοι οι πολιτικοί και η άρχουσα τάξη, για τα σοβαρά ζητήματα και τις χειρουργικές επεμβάσεις πηγαίνουν στο Λονδίνο, ενώ για τα σοβαρά έκτακτα περιστατικά, στο Ισραήλ. Ο κοσμάκης σαπίζει στο σάπιο κτίριο και στη σάπια φροντίδα.

Οι δήθεν πρώτες βοήθειες είναι ΑΠΑΙΣΙΕΣ. ο θεός να μας φυλάει. Μάλιστα, για τις Πρώτες Βοήθειες έχω προσωπική πείρα. Δεν είναι όμως του παρόντος...

Με αγάπη

Παράγραφος

lemon είπε...

Κορίτσια δεν νομίζω οτι το σχόλιο του hioniam ηταν ειρωνικό προς την Κύπρο ή προς εσάς, ήταν απλά ειρωνικό ως προς την κατάσταση σ όλο τον κόσμο σήμερα, που δίνουν παντού βαρύτητα στις πολυτέλειες και τον τουρισμό, κι όχι στις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων...Κάτι τόσο παράλογο, μόνο με τόση ειρωνία εκφράζεται σωστά, νομίζω...

Αα, τώρα είδα και το δεύτερο σχολιό του..
Το βρίσκω υπερβολικά ειρωνικό και σκληρό, δεν θέλω να σχολιάσω άλλο, αλλά πρέπει να σας πω οτι και εμένα με ξένισε αυτή η φράση : μια εθνική,συλλογική ενοχή για την ανοιχτή πληγή αυτού του πολύπαθου λαού,πρέπει να κουβαλούν ΟΛΟΙ οι Έλληνες,ακόμα και οι αγέννητοι

Δεν είναι υπερβολική?

paragrafos είπε...

@ hioniam

Υποθέτω ότι προτιμάτε τις ατάκες αντί της προσεκτικής τοποθέτησης. Αυτές όμως εύκολα μπορούν να παρεξηγηθούν και τελικά αντίς για ένα παραγωγικό διάλογο να καταλήξουμε σε πρικρόχολους μονολόγους.

Να σας πω όμως κάτι. Εσείς έχετε Πληροφορίες για την Κύπρο και το κυπριακό, για τον κατακτητή κτλ. Η apousia, όμως, κι εγώ έχουμε δυστυχώς οδυνηρά Βιώματα. (Δείξτε λίγη κατανόηση.)

Αν για σας είναι δύσκολο να κάνετε μια κουβέντα πολύ προσεκτική (που δεν θα αφήνει περιθώρια παρερμηνειών), φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για μας που ζήσαμε εκείνη τη συλλογική τραγωδία στην πιο τρυφερή μας ηλικία (ακόμα και σήμερα έχω εφιάλτες).

Πολύ εύκολα σάς βγαίνουν φράσεις όμως "αντίσταση στον κατακτητή". Μάλλον θα πρέπει εσείς θα πρέπει να αντισταθείτε στην αβασάνιστη θέαση των πραγμάτων. Ισως τότε μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε σαν άνθρωποι και ως Έλληνες.

Στον πονεμένο άνθρωπο αναγνωρίζεται το δικαίωμα της ψυχικής οδύνης. Κι εμείς στην Κύπρο που χάσαμε και συγγενείς και τις γειτονιές των παιδικών μας χρόνων και τα πατρικά μας σπίτια και περιουσίες, εμείς ως παθόντες έχουμε δικαίωμα, που και που, να μιλάμε με μια δόση υπερβολής για την ευθύνη που βαραίνει τον νέο Ελληνισμό εξαιτίες της χουντικής αφροσύνης.

Οταν μερικοί πραξικοπηματίες (πολλοί ήταν αμούστακα παιδιά παρασυρμένα είκοσι και εικοσι δυο χρονών) κατάλαβαν το έγκλημα που διέπραξαν εξ αμελείας, προτίμησαν να σκοτωθούν, τραβώντας για το ανύπαρκτο μέτωπο με τρεις σφαίρες στην τσέπη, παρά να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους με το όνειδος της προδοσίας και της ατίμωσης.

Αυτά τα παιδιά, με θυσία τους, μας θυμίζουν και σε μας τους νεότερους ότι οι ηθικοί άνθρωποι μετά το σφάλμα του ή το έγκλημά τους ζητούν συγγνώμη και συγχώρεση ή και μιλούν αυτοκριτικά με συντριβή ψυχής. Δεν ζητούν τα ρέστα.

Αν είπα κάτι που σας ενόχλησε ζητώ συγγνώμη. Κι έχετε να μας πείτε κάτι, σας παρακαλώ πάρα πολύ, σας εκλιπαρώ, διατυπώστε το όσο γίνεται με περισσότερη ευαισθησία. Σας ευχαριστώ προκαταβολικά.

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

lemon said...
"Κορίτσια δεν νομίζω οτι το σχόλιο του hioniam ηταν ειρωνικό προς την Κύπρο ή προς εσάς, ήταν απλά ειρωνικό ως προς την κατάσταση σ όλο τον κόσμο σήμερα, που δίνουν παντού βαρύτητα στις πολυτέλειες και τον τουρισμό, κι όχι στις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων...Κάτι τόσο παράλογο, μόνο με τόση ειρωνία εκφράζεται σωστά, νομίζω..."

Γλυκιά μου lemon,
από αυτήν την άποψη, συμφωνώ μαζί σου. Αν ήταν αυτό το νόημα δεν θα υπήρχε καμιά αντίρρηση. Ίσως αυτό να προσπάθησε να πει και να παρερμηνεύσαμε. Ποτέ δεν είναι αργά για διευκρινίσεις.

Με αγάπη

Παράγραφος

apousia είπε...

@lemon
Ναι η φράση είναι υπερβολική,ακραία,όπως θέλεις βάφτισέ την.Όση υπερβολή όμως και να μαζευτεί,δεν θα μπορέσει ποτέ ν'απεικονήσει την πληγή που φοράνε στα μάτια τους μόνιμα,χιλιάδες άνθρωποι,παιδάκια του τότε,που μόνο με τα ρούχα που φορούσαν και την μπάλλα τους στην αγκαλιά,έτρεχαν έντρομα να γλυτώσουν,αφήνοντας για πάντα πίσω τα σπίτια τους και τις αυλές τους,επειδή ΕΛΛΗΝΕΣ αξιωματικοί,βομβάρδιζαν λίγες μέρες πριν το Προεδρικό Μέγαρο και τη Λευκωσία.Αν δεν υπήρχε το πραξικόπημα της Ελλάδας,η Τουρκία δεν θα μπορούσε να βρει πρόσχημα να εισβάλλει στο νησί.Σαν εγγυήτρια δύναμη όμως,βασει των συμφωνιών της Ζυρίχης,είχε ''υποχρέωση'' να επέμβει για να προστατεύσει την τουρκοκυπριακή κοινότητα.Και επενέβη.Και παραμένει.Με 40000 Τούρκους στρατιώτες....

paragrafos είπε...

Αν και και βγήκαμε από το θέμα, αξίζει τα πάτε στο μπλογκόσπιτο της apousias. Προσφέρεται για συζήτηση πάνω στο κυπριακό. Εγώ δεν θα την τολμούσα επειδή κατάγομαι από την Κύπρο και θα μπορούσα να κατηγορηθώ για προκατάληψη...

http://mtheofilou.blogspot.com/

lemon είπε...

Παράγραφε, δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να μιλάει τόσο προσεκτικά κι ευγενικά, και να τα καλύπτει όλα ταυτόχρονα, και να κυριολεκτεί, με εντυπωσιάζει πάρα πολύ ο τρόπος που εκφράζεσαι-αλλά και η ευγένεια με την οποία σκέφτεσαι. Αυτά δεν σπουδάζονται, έμφυτα είναι.

Και για να αστειευτώ λίγο, σαν να σ ακούω να μιλάς, έτσι γράφεις. Κοφτά, με εκφράσεις προφορικού λόγου, και λίγα ανεπαίσθητα κυπριακά που χτυπάνε στο μάτι, θαυμάσια δηλαδή!

Απουσία, τώρα μιλάς σαν να πρέπει να μισούμε τους σημερινούς γερμανούς γιαυτά που έκαναν οι παπούδες τους-ενω είδα προχθές ενα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ για έναν γηραιό εβραίο που είχε μια θαυμάσια σχέση με μια γερμανίδα-της ηλικίας του..
Καταλαβαίνω τον πόνο σου, καταλαβαίνω οτι οι εμπειρίες πόνου δεν ξεχνιούνται ποτέ, επίσης ξέρω οτι μιλάω εκ του ασφαλούς, αλλα εσύ καταλαβαίνεις οτι εμείς δεν έχουμε χαμπάρι απ αυτά που λές, και πόσο χαστούκι στα μούτρα μας έρχεται να μας ρίχνεις ενοχές?
Είναι σαν να μου λές "πως κοιμάσαι ήσυχη ενω στην αφρική δεν έχουν να φάνε, αλλού γίνεται πόλεμος, γιατί δεν κάνεις κάτι, φταίς διότι δεν αντιδράς"...

apousia είπε...

@lemon
Παρεξήγησες το σχόλιό μου,ίσως ήταν συναισθηματικά φορτισμένο.Μίσος?Μίσος και ενοχή είναι έννοιες εντελώς ασύμβατες.Μακάρι να μπορούσες να αισθανθείς πόση αγάπη έχουν, παρά την όποια πικρία τους,οι Έλληνες της Κύπρου,για μας τους Ελλαδίτες.Η Ελλάδα είναι η λαχτάρα τους!Προσωπικά εσύ,φαίνεται ότι είσαι καλοπροαίρετος κριτής,πώς θα μπορούσα να σε κατηγορήσω όπως λες,εσένα ή μεμονωμένα οποινδήποτε άλλον?Στηλίτευσα κάποια εμπαθή και μικρόψυχα σχόλια,και πάντα φοβάμαι πως όποιος ξεχνά την ιστορία του,είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει...
Σου εύχομαι κάθε καλό!Δεν θα γράψω κάτι άλλο,ήδη καταχρώμαι την φιλοξενία.

paragrafos είπε...

@ lemon k apousia

είναι χαρά μου να μιλάτε εδώ για ό,τι θέλετε και πολύ περισσότερο για την Κύπρο μας. Να συνεχίσετε την ωραία σας κουβέντα κι ας διαφωνείτε και λιγάκι. (Η απόλυτη συμφωνία οδηγεί στην πλήξη). Άλλωστε ουδείς διεκδικεί το αλάθητο. Με βοηθάτε κι εμένα να βλέπω να πράγματα πιο καθαρά.

@ lemon

Γλυκό μου χρυσό λεμονάκι,
τα σχόλιά σου είναι τόσο κολακευτικά που με κάνουν να νιώθω λιγάκι άβολα.

Ήθελα όμως να πω και κάτι άλλο: διάβασα το σχόλιο σου στον Παναγιωτη για τη δική σας περιπέτεια στην κλινική... και "συνήλθα" λίγο.

Εννοώ ότι ο μέγας κίνδυνος του ταλαίπωρου ανθρώπου ειναι να κλειστεί με πείσμα εγωιστικό στη δική του θλιψη και να νομίζει ότι όλοι οι άλλοι ζουν σε πελάγη ανεμελιάς. Γι΄αυτό λέω ότι με ξύπνησε λιγάκι, μου έδωσες ένα κίνητρο να αγωνιστώ για να πάω λίγο πιο πέρα. Μου θύμησες, κατά κάποιον τρόπο, τον Ηρόδοτο που έλεγε: οι θεοί τύλιξαν με γλύκα τον καρπό της ζωής μας, αλλά έκρυψαν όμως στα σπλάχνα του τον σπόρο της πίκρας.
Ας ελπίσουμε πως απο δω και περα η ζωή θα με κεράσει και λίγη από τη γλύκα της.

@ apousia
"Δεν θα γράψω κάτι άλλο,ήδη καταχρώμαι την φιλοξενία"

Αν ξαναπείς κάτι τέτοιο, θα με σταναχωρέσεις αφάνταστα. Να είσαι εδώ. Να γράφεις ό,τι θέλεις! Το Εννοώ! Φιλάκια

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

@ hioniam

Χαίρομαι που επανήλθατε με αναλυτική διάθεση και πολλαπλά ερωτήματα.

Επειδή βλέπω οτι η ενημέρωσή σας γύρω από τα της Κκύπρου δεν είναι ενδελεχής, σας συστήνω την τρίτομη "ιστορία της Κύρπου" του Παύλου Τζερμιά (από την Αρχαιότητα μέχρι το Σχέδιο Ανάν). Είναι η επαρκέστερη, κατά την γνώμη μου, εστημονική εργασία, που κυκλοφορεί.

Μελετώντας αυτες τις "αναπτύξεις", όπως αποκαλεί ίδιος τις αναλύσεις του, (μη σας τρομάζουν οι τρεις τόμοι, επειδή ο τρίτος είναι μόνο βιβλιογραφία και υποσημειώσεις)θα μπορέσετε να ξαναθέσετε νέα ερωτήματα που άπτονται της ουσίας του κυπριακού.

Τότε θα καταλάβετε τη διαφορά που έχει η αγγλοκρατία από την ντε φάκτο διχοτόμηση του 74 με τον ξεριζωμό 180.000 ψυχών.

Και ποιος ν΄ αντισταθεί στους τούρκους τη στιγμή που στα κατεχόμενα δεν έχει μείνει ψυχή; Δεν έχετε ακούσει τίποτε για τους πρόσφυγες;

Από την άλλη οι τούρκοι στρατιώτες πυροβολούν ακόμα και γέροντες που βρέθηκαν τυχαία στην πράσινη γραμμή; Τι μας προτείνετε δηλαδή, αυτοκτονία; Δεν μας φτάνουν τόσες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι;

Η ένταξη μας στη ΕΕ είναι κάτι. Με μυαλό και επιδεξιότητα ίσως μπορούμε να περισώσουμε τα κεκτημένα και να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας.

Για να νοσοκομεία: τώρα έγινε το νέο νοσοκομείο και δεν κατέστη δυνατόν ακόμα να λειτουργήσει. Δυστυχώς κι εδώ υπάρχουν αγκυλώσεις, ανορθολογισμός και κομματοκρατία.

Έχουμε όμως, όπως και στην Ελλάδα, ένα μεγάλο επίτευγμα: οι δημοκρατικοί μας θεσμοί διαρκώς βελτιώνονται, όλα διαρκώς βελτιώνονται φτάνει να αγρυπνούμε.


Με αγάπη

Παράγραφος

lemon είπε...

Παράγραφε, πάλι πέτυχες διάνα!
να κλειστεί με πείσμα εγωιστικό στη δική του θλιψη και να νομίζει ότι όλοι οι άλλοι ζουν σε πελάγη ανεμελιάς : κόντεψα κι εγώ να μπώ σ αυτό το ταξίδι, μπήκα δηλαδή αλλά βγήκα, με βοήθεια (=καφέδες!) με τις φίλες μου... Τελικά έμαθα (ακόμη μαθαίνω) οτι είναι άδικο να κρίνεις (να νομίζεις οτι είναι σε πλεονεκτική θέση) κάποιον απο αυτά που βλέπεις διότι δεν ξέρεις ποτέ πως περνάει απο μέσα του, αν αυτά που έχει συμπίπτουν με τα ονειρά του...

Xνούδι είπε...

Τα πράγματα πάσχουν και εδώ. Αν κάποιος τα γνωρίζει εκ των έσω, είναι ακόμα χειρότερα.

Διαβάζω την ιστορία με μεγάλο ενδιαφέρον.
Και περιμένω την συνέχεια.

Με εκτίμηση.

hardrain είπε...

Η Κύπρος, δεν είναι «ωραία».
Η Κύπρος δεν είναι «άσχημη».

Η Κύπρος Είναι το δεν Είναι της.
Ούτε κανείς μπορεί να μιλάει για την Κύπρο αν δε τη ζήσει, αν δε τη νιώσει, αν δεν την περπατήσει, αν δεν την αφουγκραστεί, αν δεν την αφήσει να σου μιλήσει μέσα από τα Δεν και από τα Θέλω.
Τι είναι η Κύπρος; Ήρθα εδώ, στην Κύπρο, πριν από σχεδόν τέσσερα χρόνια νομίζοντας πως τη γνωρίζω μέσα από τα πολλά βιβλία που έχω για την ιστορία της και το Κυπριακό. Νόμιζα πως τη γνώριζα μέσα από τους στίχους του Μόντη.

Τίποτα δε γνώριζα. Άρχισα να την ανακαλύπτω στο δάκρυ όσων ψήφισαν Ναι και όσων ψήφισαν Όχι στο δημοψήφισμα. Στην Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αυτόν τον διπλό λυγμό.

Συνεχίζω να μην ξέρω τίποτα, παρά μόνο, πως μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια, δεν έχω μετανιώσει διόλου που ήρθα.

Αγαπητή Παράγραφος, πολύ χάρηκα που ανακάλυψα το blog σου. Κεντάει σε λεπτομέρειες, υφαίνει την αθόρυβη αγάπη. Σαν τα βράδια στη Λευκωσία όταν το αεράκι επιμένει να φέρνει στη βεράντα μου τα αρώματα της λεμονιάς.

Κι ας μην έχει –ακόμα- τα νοσοκομεία που της πρέπουν.

Ακόμα, περιθάλπει τις πληγές της σε πεντάστερα ξενοδοχεία.

Ως πότε άραγε;

paragrafos είπε...

@ Δυων Ανατελλων

Άντε ρε ήλιε, μ΄ έκανες και βούρκωσα απογευματιάτικα!

Με αγάπη

Παράγραφος


ΥΓ. Τώρα που βρεθήκαμε δε θα χαθούμε με τίποτε!

Stavros Katsaris είπε...

Καλησπέρα και από μένα!
Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου οι δυσκολίες που αντιμετώπιζεις να ξεπεραστούν και να γίνουν μια ανάμνηση!
Στο θέμα που έθεσες τώρα!
Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοια κατάσταση στα νοσοκομεία της Κύπρου. Πίστευα πως η κατάσταση λόγω της οικονομικής ευχέρειας θα ήταν άριστη.
Δεν έχω έρθει ποτέ στην Κύπρο αλλά έχω ακούσει πως η οικονονομική κατάσταση εκεί δεν έχει καμμία σχέση με την Ελλάδα!
Φαίνεται όμως πως τα χρήματα δεν ξοδεύονται ούτε εκεί για ανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη.
Θα τα λέμε συχνά!
Φιλικά!

apousia είπε...

@hioniam
Ουδέποτε στα χρόνια της ζωής μου,έχω απαξιώσει απόψεις και δη ανθρώπων με τους οποίους διαφωνώ.
Με εσάς,κάνω μια εξαίρεση,και τις -συγκεκριμένου ύφους-απόψεις σας,τις απαξιώνω πλήρως.
Καλή σας νύχτα,ό,τι ώρα κι αν είναι...

paragrafos είπε...

hioniam said...

"Μπορειτε να συνεχισετε ελευθερα να ξεπλενετε το
αισχος της απουσιας οποιαδηποτε αντιστασης με Johnie Walkers στις saiz-long της Αγιας Ναπας."
-----------------

Οι χουντικοί που ευθύνονται για το κακό της Κύπρου, αντί να κάνουν χαρακίρι, τα έβαλαν με τον κοσμάκη που δεν έμεινε να σφαγιαστεί και να βιαστεί.

Έτσι γίνεται συνήθως, όταν οι ένοχες συνειδήσεις παίρνουν τον λόγο: ρίχνουν τις ευθύνες στα θύματα.

Με αυτοσυγκράτηση

Παράγραφος

Finteias είπε...

hioniam said...

Η χωρα με το υψηλοτερα κατα κεφαλην εισοδημα στην ΕΕ τι να τα κανει τα αξιοπρεπη νοσοκομεια;

Αν δεν πρόκειται για σοβαρό σφάλμα πληκτρολόγησης, τότε απορώ.
Η ανάγκη για αξιοπρεπές νοσοκομείο δεν είναι θέμα εισοδήματος. Αξιοπρεπές νοσοκομείο δεν χρειάζεται κάποιος λαός που δεν αρρωσταίνει κι όχι που δεν πτωχεύει. Τέτοιος δεν νομίζω ότι υπάρχει.
Το υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα απλώς κάνει το ερώτημα πιο επιτακτικό.
Γιατί κι εκεί ακόμα;

Σε ό,τι αφορά το σχόλιο της Απουσίας για την ενοχή που πρέπει να κουβαλούν ΟΛΟΙ οι Έλληνες,ακόμα και οι αγέννητοι το εκλαμβάνω περισσότερο ως συναισθηματική αντίδραση παρά ως μια πρόταση με λογικό υπόβαθρο.

hardrain είπε...

Χωρίς φόρτιση-όσο μπορώ-να πω τούτο και δεν το λέω αβασάνιστα...

Η Κύπρος, μπορεί να είναι στην κυριολεξία ένας επίγειος παράδεισος αξιοπρέπειας για τους ανθρώπους της. Σε όλα εκείνα τα ζητήματα που συνιστούν αυτό που λέμε ευνομούμενη πολιτεία, κοινωνία Πολιτών κλπ.

Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, η εισβολή και η κατοχή και η ανοιχτή πληγή του στα δύο κομμένου τόπου, δημιούργησε, πέρα από άλλα και μια σειρά από ''πολιτικούς'' που χτίζουν τη διαδρομή τους πάνω στο πρόβλημα. Και φοβάμαι πολύ, πως από ένα σημείο και πέρα, το διαιωνίζουν, γιατί τους βολεύει. Αν κάποιος αποστασιοποιηθεί, αν δει τα πράγματα πρώτα από πολύ μέσα και μετά σταθεί δέκα βήματα πιο πέρα, θα δει, θα νιώσει, θα κατανοήσει, πως η πλειοψηφία των ''πολιτικών'' στην Κύπρο με μία ενδεχόμενη Λύση του ζητήματος, θα πάψει να έχει λόγο ύπαρξης.

Τον Μάιο έχουμε εκλογές εδώ. Και για άλλη μια φορά, τα κόμματα κάνουν επίδειξη της πολιτικής τους ένδειας καθώς δεν έχουν στην ουσία το παραμικρό να πουν σε ζητήματα όπως είναι η διαχείριση της Υγείας της Παιδείας, του Περιβάλλοντος κλπ. Τα προγράμματά τους , είναι στην καλύτερη περίπτωση φτωχά copy&paste των Ελλαδικών κομμάτων.

Η δουλειά μου –Επικοινωνία- μου έδωσε την ευκαιρία να εμπλακώ πολύ βαθιά στα τεκταινόμενα , από τις προηγούμενες Προεδρικές εκλογές μέχρι σήμερα και σε όσα έχουν μεσολαβήσει. Και η συντριπτική πλειοψηφία όσων διαχειρίζονται τις τύχες αυτού του θαυμάσιου τόπου , είναι για μένα , εξαιρετικά απογοητευτική.

Είναι πολύ οδυνηρό να βλέπεις να στήνονται ολόκληρες καριέρες πολιτικές και όχι μόνο πάνω την ανοιχτή πληγή της Κύπρου. Και να τη διατηρούν ανοιχτή με κάθε τρόπο επί τούτο.

paragrafos είπε...

Δυων Ανατελλων said...
"Χωρίς φόρτιση-όσο μπορώ-να πω τούτο και δεν το λέω αβασάνιστα..."
-------------
Η θλιβερή και απογοητευτική διαπίστωσή σας είναι Ακριβέστατη. Σας ευχαριστώ για την τόλμη σας.

Με αγάπη

Παράγραφος

Marina είπε...

Για όνομα του Θεού! Διαβάζω αυτά για τα νοσοκομεία στην Κύπρο και μου σηκώνεται η τρίχα..Τέτοια αδιαφορία, τέτοιο χάλι. Μα που ζούμε τέλος πάντων!

paragrafos είπε...

Marina said...
Για όνομα του Θεού! Διαβάζω αυτά για τα νοσοκομεία στην Κύπρο και μου σηκώνεται η τρίχα..Τέτοια αδιαφορία, τέτοιο χάλι. Μα που ζούμε τέλος πάντων!
--------------

Ας ελπίσουμε ότι με το νεο νοσοκομείου θα γίνει και νέα αρχή...