Τα σαββατοκύριακα έμενα μέσα, τάχα για "να ξανακοιτάξω τις σημειώσεις μου". Κι αντίς γι΄ αυτές ατένιζα από το μπαλκόνι το κενό ανάμεσα στον Πενταδάκτυλο και την κόκκινη θάλασσα τ΄ουρανού.
"Τι κλείνεσαι σπίτι κόρη μου και μελαγχολείς;" -"Δε μελαγχολώ, μάμμα, απλώς ξεκουράζομαι" τής έλεγα. "Καλά κόρη μου, καλά", επαναλάμβανε η καημένη η μανούλα...
Αν και δεν ήθελα να το παραδεχτώ, ήμουνα όντως θλιμμένη. Μ΄επνιγε η μοναξιά: "τι να κάνω έξω χωρίς εκείνον;". Όταν όμως μου έλεγε η Κική ότι σήμερα θα βγουμε Όλη η παλιά παρέα, έτρεχα πρώτη.
Ντρεπόμουνα, βέβαια, πολύ. Σπανια τον κοιτούσα στα μάτια (για να μη προδοθώ) κι ελάχιστα τού μιλούσα. Ξεκαρδιζομουνα όμως στα γέλια με τ΄ αστεία του, ακόμα κι όταν οι άλλοι έμεναν απαθείς (και με κοιτούσαν περίεργα). Για μένα αυτός ήταν Ο τέλειος, αλλά ένιωθα οτι δεν του άξιζα (κι ακόμα έτσι νιώθω!).
Κι όταν μου είπε να ζήσουμε μαζί και φτιάξαμε το σπιτικό μας και γεννήθηκε το παιδάκι μας, ένιωσα ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κοσμο! "Να μ΄ αγαπάει, Θε μου, να μ΄αγαπάει όπως τώρα και δεν θέλω τίποτε άλλο στον κόσμο", προσευχόμουνα...
Και η προσευχή μου, δυστυχώς, εισακούστηκε από την ανάποδη... Μ΄ αγαπάει ακόμα, στ΄ αλήθεια, με λατρεύει. Το βλέπω. Το ζω. (Χωρις αυτόν, τι θα γινόμουνα;) Όλα τα άλλα, όμως, τι απέγιναν, πού πήγαν, γιατί έσβησαν τόσο γρήγορα;
Έπρεπε, δηλαδή, στις προσευχές μου να βάζω και τη μανούλα μου και τον αδελφούλη μου και την υγεία της κορούλας μου;
Σχόλιο που έκανα στο ποστ του Ν.Δ της 27ης Μαρτίου του 2006 με θέμα τον Έρωτα
14 σχόλια:
Μεταφέρω από το ποστ του Ν.Δ ένα σχόλιο που μου αφιέρωσε η georgia.m:
*************
@paragrafos, Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Alain de Botton,που,νομίζω ότι συμπληρώνει το δικό σας:
''Δε μ ενδιέφερε να βρω στα λόγια της στοχαστικές διαπιστώσεις ή ποιητικές αλήθειες -δεν είχε καν σημασία τι έλεγε όσο το γεγονός ότι το έλεγε εκείνη και ότι εγώ ήμουν αποφασισμένος να βρίσκω τέλειο καθετί που επέλεγε να αρθρώσει.Ένιωθα έτοιμος να την ακολουθήσω σε κάθε μικροπεριπέτεια,να ξεκαρδιστώ με τα αστεία της,ακόμη κι αν ξεχνούσε την ατάκα που προκαλούσε το γέλιο,να μάθω τις σκέψεις της κι ας έχανε τον ειρμό.Αισθανόμουν έτοιμος ν αποποιηθώ τον εγωκεντρισμό μου για να δω με τα δικά της μάτια,να ταυτιστώ με καθέναν από τους πιθανούς εαυτούς της,να καταλογογραφήσω μια προς μια τις αναμνήσεις της,να γίνω ο ιστορικός της παιδικής της ηλικίας,να μάθω για όλους τους έρωτες,τους φόβους και τα μίση της - κάθε τι που είχε κάποτε περάσει από το νου ή το σώμα της μου φαινόταν ξαφνικά συναρπαστικό''.
Όσο προνοητικοί και να είμαστε, πάντα κάτι θα ξεφεύγει από τις προσευχές μας. Η προσευχή σου ήταν ολόκληρη, διότι είστε ακόμα μαζί και παλεύετε μαζί και αυτό σας κάνει πιο πολύ ΕΝΑ.
Ποτέ δεν μας καλύπτουν τα ''κομμάτια'',θέλουμε πάντα το Όλον,ακόμα και σε θέματα όχι κεφαλαιώδους σημασίας.
Πόσο μάλλον λοιπόν,σε ό,τι αφορά στη Ζωή,στην ίδια την Ύπαρξη.
Αυτό το ''κομμάτι'' όμως της προσευχής σου που εισακούστηκε,η παρουσία του άντρα που αγάπησες και αγαπάς δίπλα σου,κράτα το σφιχτά μέσα σου,σαν αυτό που είναι,σαν Θείο δώρο,μην σε παρασύρει ο πόνος για τις απώλειες-τις τρομερές-και το παραγνωρίσεις,ΠΟΤΕ!
Και η γιαγιά και ο θείος,σου έγραψα χτες,πως τις νύχτες,''φωτίζουν ''τα παράθυρά τους,από χαρά,από χαρά για το μωρό!
Που,σε πολύ λίγο καιρό,η ζωντάνια του και η απόλυτη υγεία του,θα σπρώξουν βαθύτερα στην λήθη,πολλούς πόνους,πολλή πίκρα και οδύνη.
Θα μείνουν μόνο τα ''γιατί''..
Αναπάντητα για καιρό ή για πάντα..
Η φίλη σου.
Καλή μου φίλη,αν δεν ''περάσει''από εδώ η anathrika,έχει γράψει κάτι για σένα και τον Φιντεία ,στο δικό μου blog.
Όποτε έχεις διάθεση έλα!
Παράγραφε
στις δυνατές κολώνες πέφτουν τα μεγάλα βάρη.
Στις δυνατές αγάπες οι μεγάλες δυσκολίες.
Αυτή η δύναμη, όμως, πολλές φορές μετατρέπει τα προβλήματα σε αιτίες δημιουργίας.
Μη φοβάσαι, προχώρα!
Να μη ντρέπεσαι γιατί είσαι θλιμμένη.
Να μη ντρέπεσαι γιατί είσαι ερωτευμένη.
Να μη ντρέπεσαι που θέλεις να είσαι ευτυχισμένη.
Να μη νοιώθεις ενοχές που δεν προσευχήθηκες για κάποιον ή που δεν προσευχήθηκες αρκετά.
Να μη νοιώθεις ενοχές επειδή σου έτυχαν κάποιες αναποδιές στη ζωή (τέλος πάντων που σου έτυχαν μερικά γεγονότα τα οποία εσύ θεωρείς αναποδιές και που ίσως να αποδειχτούν μακροπρόθεσμα ευλογίες).
Έχεις δίπλα σου ένα άνθρωπο που σ' αγαπά και τον αγαπάς.
Έχεις μια κόρη που εδώ και κάποιους μήνες δεν έχει κρίσεις.
Έχεις κάποια οικονομική άνεση - που σου επιτρέπει να επικοινωνείς στο διαδίκτυο και να μπορείς να πας την κόρη σου στην Αμερική.
Ζεις σε μια από τις πιό όμορφες γωνιές του πλανήτη μας.
Μιλάς και γράφεις μια από τις δύο προ-φιλοσοφικές γλώσσες του κόσμου.
Ευτυχία είναι να φτιάξεις μιαν ανθοδέσμη με τα λουλούδια που μπορείς να φτάσεις, είπε κάποιος σοφός. Κοιτάξου στον καθρέπτη και θύμισε στην αντανάκλασή σου ότι είσαι ευτυχισμένη - και δεν χρειάζεται να νοιώθεις ενοχές που κάποτε έκανες μισή την προσευχή σου ...
Επειδή έχω αρχίσει να σου γράφω καμιά δεκαριά φορές και ό,τι σου έχω γράψει το καταβρόχθισε το μαγικό κουμπάκι του πληκτρολογίου πού ονομάζεται Delete, παίρνω βαθιά ανάσα και πληκτρολογώ, χωρίς να σκέφτομαι αν αυτό πού σου γράφω είναι ωραίο, καλό , άσχημο, ασφαλές, διακριτικό, λίγο ή πολύ ή δε ξέρω κι εγώ τί.
Την πρώτη φορά που διάβασα το blog σου έκλαιγα όλο το βράδυ.Τη δεύτερη απόρησα με τα κουράγια σου/σας και τη τρίτη σε θαύμασα όσο δεν έχω θαυμάσει κανέναν. Εύχομαι εσύ και ο σύντροφός σου να είστε πάντα καλά, ερωτευμένοι κι αγαπημένοι.
Η κοράκλα σας θα γίνει καλά με την αγάπη σας, την επίμονή σας, την υπομονή σας και τη βοήθεια της επιστήμης. Και με σας γονείς θα γίνει κουκλάρα, έξυπνη και φοβερή γυναικάρα.
Αγαπητή παράγραφος έκανες για μένα κάτι που έχουν κάνει 2 άνθρωποι σε όλη μου τη ζωή και είναι αυτό πού κάνω εγώ για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους(γνωστούς κι αγνώστους):με υπερασπίστηκες. :)))
Την Κυριακή 26 Μαρτίου στο blog του Νίκου Δήμου, όταν είχε θέμα τον έρωτα.Λίγο μετά από τη δημοσίευση του σχολίου μου, ο αγαπητός "σαλτάρω στο κενό" έγραψε ένα αντίστιχο.Δε με πείραξε ό,τι έγραψε. Αλλά δεν περίμενα ότι κάποιος θα μιλούσε για μένα έτσι.Και σ' ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ.Ένιωσα πολύ όμορφα.
Η εκτίμηση πού τρέφω προς το πρόσωπό σου προέρχεται από την εποχή πού άρχισα να διαβάζω το blog του Νίκου Δήμου και τα σχόλιά σου σ΄αυτό. Έχεις φοβερή σκέψη, συγκροτημένη και διεισδυτική, ευαισθησία, πάθος και αποφασιστικότητα. Την Κυριακή σε χάρηκα πολύ με το ξεσάλωμά σου στο blog του κ.Δήμου:κάθε τρίτο σχόλιο έριχνες και ένα ποίημα ή τραγούδι.Φτου σου!
Δεν μπορώ να θυμηθώ τί άλλο ήθελα να σου γράψω.Σε έχω "δουλέψει" πολύ μέσα στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες και δεν τα θυμάμαι όλα. Σιγά σιγά θα έρθουν.
Συνέχισε να ξορκίζεις τον πόνο και το φόβο.Δεν είναι στο χέρι τους και δε θα σε βάλουν κάτω.Είσαι ένα από τα λίγα παραδείγματα πού κάνει πράξη το παρακάτω ως στάση ζωής:
"θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία".
Έχεις και τα δύο θα έχεις και το τρίτο.
ΚΑΙ την υγειά της κορούλας σου.
Είμαστε μαζί σου, μαζί σας και θα συναντηθούμε στα σοκάκια της μπλογκόσφαιρας.
Με βαθύτατη ειλικρίνεια, σεβασμό και εκτίμηση
Σόνια
@ Artanis
Επειδή τα λόγια σας είναι κάπως δακρυσμένα και με συγκίνησαν, θα αφήσω να περάσει λίγη ώρα και θα επανέλθω.
Αναφορικά με την υπεράσπισή σας: μακάρι να είχα χρόνο και να υπερασπιζα κάθε αγνή ψυχή που την υποδέχονται με αγκάθια και τσουκνίδες. Αλλά βλεπετε, δεν καταφέρνω να διαβάζω τα πάντα. Έχω δυο μέρες τώρα που δεν βρήκα χρόνο ούτε τους επισκέπτες μου να καλωσορίσω.
Είστε καλός άνθρωπος (όπως και οι Απουσία - αν βρείτε χρόνο επισκεφτείτε το μπλογκ της, θα καταλάβετε γιατί σας το λέω). Δυστυχώς οι καλές ψυχές ευκολα τρομάζουμε από τις ύαινες και τα τσακάλια. Χρειάζεται όμως να πεισμώσουμε, να περιφρονήσουμε τη φτήνεια και την ποταπότητα και ν΄ αντισταθούμε στην εξαχρείσωση δίχως να χάσουμε ούτε ένα ροδοπέταλο από την τρυφερότητά μας για τον κόσμο.
Με αγάπη
Παράγραφος
@ Takis Alevantis
Ο παραινετικός σας λόγος μου δινει μεγάλο κουράγιο και θα ήθελα να το μοιραστώ και με άλλους γονείς που βρίσκονται στη θέση μου.
Επιτρέψτε μου να αξιοποιήσω την "άδεια" που μου έχετε δώσει!
Σας ευγνωμονώ
Με αγάπη
Παράγραφος
An-Lu said...
"Όσο προνοητικοί και να είμαστε, πάντα κάτι θα ξεφεύγει από τις προσευχές μας. Η προσευχή σου ήταν ολόκληρη, διότι είστε ακόμα μαζί και παλεύετε μαζί και αυτό σας κάνει πιο πολύ ΕΝΑ."
--------------------
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Τώρα μου δώσατε μια λαβή από κάπου να πιαστώ κι έτσι θα μπορέσω να χειριστώ τις ενοχές μου με λιγότερες απώλειες και περισσότερο θάρρός. Ξέρω ότι δεν μπορώ να τις νικήσω. Αλλά αξίζει τον κόπο.
Με αγάπη
Παράγραφος
@ apousia
Αργά η γρήγορα πρέπει να γίνει κι αυτό. Δεν είναι "φυσιολογικό" λένε να βιβλία (και η επιστήμη) μια ψυχή να θρηνεί ασταμάτητα. Πρέπει η οδύνη να υποχωρήσει μπροστά στα νέα χαρμόσυνα γεγονότα, ή τέλος πάντων μπροστά στην υπόλοιπη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά μας.
Αχ, αγαπημένη μου Απουσία, μετά τα βάσανα των τελευταίων ετών, βρέθηκα στα πρόθυρα ολοκληρωτικής ψυχικής κατάρρευσης.
Χρόνια είχα μέσα μου "κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα". Νόμιζα ότι τα είχα απομονώνει και τα είχα φυλακίσει αεροστεγώς δε ειδικό κέλυφος για να μην προσβληθούν και άλλά μέρη της ψυχής μου. Οποία αυταπάτη! Εκ των υστέρων φάνηκε ότι εκείνα με κρατούσαν φυλακισμένη μέσα τους!
Τώρα η κορούλα μου είναι (σε ένα μήνα) τεσσάρων ετών. Επί τρία χρόνια ζούσαμε και πεθαίναμε μαζί της. Κι όταν άρχισε να γίνεται καλά έφυγαν στα ξαφνικά οι άλλοι αγαπημένοι μου.
Κατέρρευσα. Η συγκλονιστική χαρά που με καχυποψία αντικρίζουμε κι εγώ και ο καλός και η γιατρός του παιδιού, δεν άντεξε να αντισταθμίσει τα θανατικά.
Έχω βέβαια κάποια σημαντική βοήθεια: μια παλιά φίλη και συμμαθήτρια (ψυχίατρος και ψυχαναλύτρια) μου συμπαραστέκεται τον τελευταίο καιρό συστηματικά.
Δεν ξέρω αν το θάρρος που βρήκα να Εκθέσω τον εαυτό μου (έστω και κάπως ανώνυμα) οφείλεται στη τέχνη τής παιδικής και λατρεμένης μου φίλης, η οποία με συμβουλεύει να μην κρύβομαι πια ούτε από τον εαυτό μου ούτε από τον αγαπημένο μου.
Από την άλλη, αισθάνομαι ότι έχω μέσα μου το θάρρος που γεννά η απόγνωση, η οριακή απελπισία. Έτσι μπόρεσα να παραδεχτώ ότι πάντοτε ήμουνα ψιλοκαταθλιπτική. Αλλά λίγο η καριέρα (για την οποία δεν σκοτίζομαι πλέον ιδιαίτερα -κι εδώ που είμαι καλά είναι), λίγο οι συνήθειες τής καλής διατροφής και μιας κάποιας άθλησης (όποιος δεν έχει μυαλό έχει ποδάρια...), λίγο η απέραντη αγάπη και αντοχή του συντρόφου μου, όλα αυτά (και άλλα που μου διαφεύγουν) ανέβαλλαν διαρκώς την αναμέτρηση με τον εαυτό μου, το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τις αιμορραγούσες μνήμες.
Ήλθε όμως το πλήρωμα του χρόνου. Επιτέλους βρήκα τον κουράγιο να σταθώ στα πόδια μου και με την ενθάρρυνση του συντρόφου μου (με τον οποίο πλέον δεν έχω Κανένα μυστικό) ξεκίνησα αυτήν την μπλογκοπεριπετεια η οποία, πρέπει να ομολογήσω μας έδωσε τόση δύναμη, όση δεν μου έδωσαν οχτώ μήνες εντατικής ψυχοθεραπείας και αυτοανάλυσης!
Εδώ καθοριστική ήταν και είναι αναπάντεχη αγάπη που συνάντησα εδώ και που σα βάλσαμο έρχεται κάθε φορά και επικάθεται πότε στη μια και πότε στην άλλη πληγή της ψυχής μου.
Άγνωστοι, παντελώς άγνωστοι συνάνθρωποι, μέσα από το πουθενά, έρχονται να προσφέρουν την αλληλεγγύη τους και τα ανθισμένα λόγια τους σε βάρος του ελεύθερου χρόνου τους. Πώς να μην τους Ευγνωμονώ;
Μακάρι την αγάπη που εισπράττουμε εμείς από τη μεγαλοψυχία σας, να τη δουν και άλλοι γονείς. Γιατί συνήθως οι πιο πολλοί είναι υποταγμένοι στο μαράζι κι αντίς να αγαπούν τα παιδάκια τους, τα λυπούνται (αυτό όμως δεν βοηθάει κανέναν) και δυστυχούν όλοι μαζί.
Μακάρι, επίσης, να συνεχίσω αυτόν τον αγώνα που ξεκίνησα, χάρη στη συμπαράστασή σας, προκειμένου να βοηθηθούν οι ελληνόφωνοι γονείς με επιληπτικά παιδιά, οι οποίοι για την ώρα δεν έχουν βρει ακόμα τη δύναμη να μιλήσουν δημοσίως και επιλέγουν να μιλούν μαζί μου ιδιωτικώς (μέσω ιμέιλ).
Απουσία μου, ξεκίνησα να πως ένα "σ΄ ευχαριστώ" κι ένα "σ ΄αγαπώ" κι ακόμα δε λέω να σταματήσω...
Με αγάπη
Παράγραφος
Αγαπητή paragrafos, μπορούμε να μιλάμε στον ενικό; Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησα προηγουμένως να σου γράφω, τα μισά ήταν στον πληθυντικό και τα μισά στον ενικό. Μετά τα γύρισα στον ενικό, γιατί ο ενικός έβγαινε από την οικειότητα πού απεκτησα μαζί σου, όσο "δούλευα" την ιστορία της ζωής σου στο μυαλό μου.
Η εκτίμηση μου σε σένα δεν χρειάζεται τον πληθυντικό για να φανεί. Το παθαίνω με λίγους ανθρώπους αυτό. Όταν απευθύνομαι στον πληθυντικό 1 στους 10 ανθρώπους τον αξίζει πραγματικά. Είσαι σ' αυτό το 1.
Αλλά ο ενικός βγήκε αυθόρμητα...
Artanis said...
Αγαπητή paragrafos, μπορούμε να μιλάμε στον ενικό;
---------------------------
Καλή μου φίλη, artanis, νομίζω, κι εγώ άρχισα να σου μιλάω στον ενικό!
Φιλιά
Παράγραφος
Takis Alevantis said...
(...)Ευτυχία είναι να φτιάξεις μιαν ανθοδέσμη με τα λουλούδια που μπορείς να φτάσεις, (...)
----------------------------
Κύριες Τάκη,
από εχθές το απόγευμα τη σκέφτομαι και την ξανασκέφτομαι αυτήν τη σοφή κουβέντα.
Δημοσίευση σχολίου