Πέμπτη 30 Μαρτίου 2006

Βοήθεια!

Περιμέναμε το παιδάκι μας να γεννηθεί κι εν τω μεταξύ είπαμε να μελετήσουμε και τη σχετική βιβλιογραφία: "Το παιδί σας πρέπει να έχει δικό του δωμάτιο", "το παιδί σας πρέπει να κοιμάται μόνο του", "να κάνετε τα εμβόλια στο παιδί σας" κλπ.

Εκείνο το πρωινό του Σεπτέμβρη, ο αγαπημένος μου πήρε το παιδάκι και, συνοδευόμενος και από την νηπιοβρεφοκόμο, πήγαν στην παιδίατρο για το πρώτο εμβόλιο. Το κουκλί μας πόνεσε αφάνταστα και όλη μέρα έκλαιγε. Όλη μέρα, ασταμάτητα.

Το μεσημεράκι ησύχασε λίγο αλλά και μετά που ξύπνησε πάλι ήταν κακόκεφη κι εκλαιγε, φαινομενικά χωρίς λόγο. Αργά το απόγευμα τη βγάλαμε βολτίτσα, ηρέμησε λίγο, ήλθαμε σπίτι, μπάνιο, λίγο φαγητό και την έβαλα στο δωματιάκι της, καλοδιάθετη πια, να κοιμηθεί.

Πήγα κάτω στην κουζίνα, έχοντας μαζί μου και το μηχανάκι για τους θορύβους. Μετά από λίγα λεπτά, όχι πανω απο δέκα, μια παράξενη φωνή μου μέσα μου, μου είπε να τσακιστώ τώρα αμέσως και να πάω επάνω, στο παιδί!

Πάω επάνω και τι να δω; Το παιδί είχε βγάλει το φαγητό του, τα μάτια του ήταν γυρισμένα επάνω και δεν ανέπνεε. Μου κόπηκαν τα γόνατα και δυστυχώς τότε κυριολεκτικά έχασα για πρώτη φορά τη φωνή μου.

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια μάνα είναι να χάσει τη φωνή της την ώρα που το παιδί της χρειάζεται βοήθεια! Τα χείλη μου έγραφαν τη λέξη, μα ο λαιμός μου δεν υπακουε.

11 σχόλια:

Finteias είπε...

Με έκανες να αισθανθώ τον όρο "βολβοστροφή" εντονότερα παρά ποτέ.
Ίσως οι ιατρικοί όροι στα συγγράμματα να χάνουν ένα μέρος από την πραγματική τους διάσταση.

Τα κείμενά σου είναι πολύτιμα ακόμη και σε όσους δεν δίνουν την ίδια μάχη με σένα.

Συνέχισε. Σε διαβάζουμε και μαθαίνουμε, όσο γίνεται.

paragrafos είπε...

Ωστε αυτή είναι η περιβόητη βολβοστροφή!!!

Νομίζω, ότι οι επιστημονικοί όροι, οι ουδέτερες λέξεις, έχουν μια χρησιμότητα: διδάσκουν ψυχραιμία και σε σας τους γιατρούς και σε μας τους κοινούς θνητούς.

Με αγάπη

Παράγραφος

Finteias είπε...

Νομίζω ότι το επόμενο post που θα ανεβάσω θα αφορά αυτό το θέμα.

Υπήρξε κάποιος γιατρός (Όλιβερ Σάκσ) που το είχε θίξει.

Αν θέλεις ρίξε μια ματιά στο blog της Απουσίας και το δικό μου. Γίνεται ένα μικρό μπέρδεμα.
Ποιά είναι η κρύπτη;
Μήπως η anathrika;
ή μήπως...

paragrafos είπε...

@ Finteias

Δεν μπορώ να στείλω σχόλιο από το μπλογκ σας για κάποιον λόγο που δεν ξέρω! Εμφανίζεται η παρακάτω ένδειξη: Comments have been disabled on this post.

Με αγάπη

Παράγραφος

Artanis είπε...

Έχω αφήσει μία αφιέρωση για σένα και την anathrika στο blog μου.

Καλημέρα και φιλιά πολλά σε όλους

paragrafos είπε...

Φιντείας...Finteias said...
Νομίζω ότι το επόμενο post που θα ανεβάσω θα αφορά αυτό το θέμα.
--------------------------
Πολύ θα χαρώ να μάθω νέα πράγματα!

Με αγάπη

Παράγραφος

apousia είπε...

Καλή μου φίλη,ίσως χαθούν τα ίχνη μου.
Κάτι συμβαίνει,αν δεν διορθωθεί,δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να κάνω κάτι καινούργιο.
Δεν μπορώ ν'αλλάζω ονόματα,blog και άλλα.
Και,ξέρω πως είναι ηλίθιο αυτό που λέω,αλλά ως και δυο λόγια που γράφτηκαν στο διαδίκτυο με τ'όνομά του,θα χαθούν κι αυτά.
Ακόμα κι ένα απλό post για κείνον,
να μην παραμείνει.
Όλα σ'αυτό το παιδί,που έλεγε και η γιαγιά του...
Με συγχωρείς,δεν είμαι καλά.
Συγγνώμη,έχω επηρεαστεί κι από την anathrika.
θα σ'αγαπώ πάντα!

Xνούδι είπε...

συγκλονηστικό. Τόσο που δεν αντέχεται. Δεν λέω τίποτα.

Καληνύχτα.

Memento aka a moment in life είπε...

τετοιες στιγμες σας (και μας) κανουν πιο δυνατους... Ευχομαι να ηταν λιγοστες οι φορες που ηρθατε αντιμετωποι με τετοιες καταστασεις, και αν γινεται να μην το ξαναζησετε ποτε στη ζωη σας θα ηταν πολυ σημαντικο και ευχαριστο... Σας νιωθω, οι παρομοιες εμπειριες ευτυχως μετρημενες στο ενα μου δαχτυλο... αλλα ειναι πραγματικα ακριβως οπως το περιγραψατε... χανεις την ομιλια σου, τα ποδια σου τα νιωθεις βαρεια και κομμενα στα δυο...Και το ξαναλεω... ειστε πολυ δυνατη/οι!!! Φιλακια στην κοπελαρα σας που σιγουρα ειναι πολυ πιο δυνατη απο ολους μας...

paragrafos είπε...

Xνούδι said...
συγκλονιστικό. Τόσο που δεν αντέχεται. Δεν λέω τίποτα.

Καληνύχτα.
-----------------------
ΈΤσι είναι στην αρχή, έτσι είναι και μετά. Δεν αντέχεται, δεν αντέχεται. Και το κρύβουμε από τον εαυτό μας, αναγκαστικά, επειδή δεν αντέχεται. Και η θλίψη μένει μέσα και πολλαπλασιάζεται και κάθε φορά δεν αντέχεται περισσότερο.

Να όμως που ακολούθησαν τρισχειροτερα. Εκείνα κι αν δεν αντέχονταν... Αφού όμως μπορέσαμε και αντιμετωπίσαμε τα χείριστα, επιστρέφουμε τώρα στις αρχικές "πληγίτσες". Τις παίρνουμε με τη σειρά μία-μία, για να τις περιθάλψουμε.

Αν όλα πάνε καλά, θα πρέπει η κορούλα μου να έχει δίπλα της και μια μαμά ψυχικά υγιή. Μια μανούλα που θα έχει ξεφύγει οριστικά απο την ψυχική κατάρρευση και θα μπορεί να μεγαλώσει την κορούλα της φυσιολογικά.

Γιατί τώρα συμβαίνει το άλλο, επίσης κάπως παθολογικό:σε ανύποπτο χρόνο, την ώρα που τη βλέπω να περπατάει, να γελάει και να παίζει, είναι τόση η χαρά μου που με πιάνουν τα κλάματα!

paragrafos είπε...

Memento aka a moment in life said...
τετοιες στιγμες σας (και μας) κανουν πιο δυνατους...
----------------------------

Ναι, έχετε δίκαιο, ό,τι δε μας τσακίζει μας δυναμώνει.