Βοήθεια!

Περιμέναμε το παιδάκι μας να γεννηθεί κι εν τω μεταξύ είπαμε να μελετήσουμε και τη σχετική βιβλιογραφία: "Το παιδί σας πρέπει να έχει δικό του δωμάτιο", "το παιδί σας πρέπει να κοιμάται μόνο του", "να κάνετε τα εμβόλια στο παιδί σας" κλπ.

Εκείνο το πρωινό του Σεπτέμβρη, ο αγαπημένος μου πήρε το παιδάκι και, συνοδευόμενος και από την νηπιοβρεφοκόμο, πήγαν στην παιδίατρο για το πρώτο εμβόλιο. Το κουκλί μας πόνεσε αφάνταστα και όλη μέρα έκλαιγε. Όλη μέρα, ασταμάτητα.

Το μεσημεράκι ησύχασε λίγο αλλά και μετά που ξύπνησε πάλι ήταν κακόκεφη κι εκλαιγε, φαινομενικά χωρίς λόγο. Αργά το απόγευμα τη βγάλαμε βολτίτσα, ηρέμησε λίγο, ήλθαμε σπίτι, μπάνιο, λίγο φαγητό και την έβαλα στο δωματιάκι της, καλοδιάθετη πια, να κοιμηθεί.

Πήγα κάτω στην κουζίνα, έχοντας μαζί μου και το μηχανάκι για τους θορύβους. Μετά από λίγα λεπτά, όχι πανω απο δέκα, μια παράξενη φωνή μου μέσα μου, μου είπε να τσακιστώ τώρα αμέσως και να πάω επάνω, στο παιδί!

Πάω επάνω και τι να δω; Το παιδί είχε βγάλει το φαγητό του, τα μάτια του ήταν γυρισμένα επάνω και δεν ανέπνεε. Μου κόπηκαν τα γόνατα και δυστυχώς τότε κυριολεκτικά έχασα για πρώτη φορά τη φωνή μου.

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια μάνα είναι να χάσει τη φωνή της την ώρα που το παιδί της χρειάζεται βοήθεια! Τα χείλη μου έγραφαν τη λέξη, μα ο λαιμός μου δεν υπακουε.