Βρεθήκαμε, έναν καιρό, στο πανεπιστήμιο του Luton. Και κάποιος είχε την ιδέα να πάμε στο Λούνα Πάρκ και να πάρουμε εκείνο το βαγόνι που ανεβαίνει στα ουράνια, πέφτει σε γκρεμό, εκσφενδονίζεται προς το κενό για να στρίψει ξαφνικά πλάγια και να βρεθεί ανάποδα με διαολεμένη ταχύτητα.
Ουρλιαχτά, φωνή, κακό... Είπαμε:"εδώ θ΄ αφήσουμε τα κόκκαλά μας!" και πώς "αν τη τη βγάλουμε απόψε καθαρή, τίποτε δε θα μας ξανατρομάξει πια". Γιατί αν και σκηνοθετημένη η διαδρομή, υπήρξε ανεπανάληπτα τροματική. Έτσι νομίζαμε...
Κι όταν επιστρέψαμε, αρχίσαμε να βάζουμε σε τάξη τη ζωής μας. Μόνο που η αληθινή ζωή δεν είναι Λούνα Πάρκ κι ουτε πας γυρεύοντας για αξέχαστες συγκινήσεις με εισιτήριο.
Και μπήκαμε στο αληθινό βαγόνι της ζωής χωρίς εισιτήριο. Και από μια στροφή, έπεφτε κι ένας, και από μια κατηφοριά, γρεμιζόταν άλλος.
Αχ και να γυρνούσε ο χρόνος πίσω, να ξαναπηγαίναμε στο Luton και να μέναμε σ΄ εκείνο το απρόβλεπτο σκηνοθετημένο, τρομακτικό τρεχαλητό, για πάντα, όλοι μας, όπως τότε, χωρίς καμιά απώλεια!
Με νοσταλγία
Παράγραφος
Σχόλιο που έκανα στο συναφές ποστ του Ν.Δ τής 8ης Μαρτίου του 2006
5 σχόλια:
1. "αξέχαστες συγκινήσεις με εισιτήριο"
2. "χωρίς καμιά απώλεια!"
Νομίζω οι πιο εύστοχες φράσεις για το σημερινό σου post Παράγραφε.
Πράγματι, η ζωή έχει το αβέβαιο στοιχείο της κι αυτό είναι που την κάνει το δυσκολότερο, αλλά και το πιο ενδιαφέρον (τι λες;) Λούνα πάρκ.
Συμφωνώ, πάντως, ότι το θάρρος και η αντοχή μόνο σε πραγματικές συνθήκες μπορούν να μετρηθούν.
Κάτι ανάλογο:
Μπορεί κάποιος να γίνει γενναιότατος μαχητής και να κουραστεί πολύ μπροστά σ' έναν σάκκο πυγμαχίας, αλλά ο τελευταίος δεν ποτέ δεν ανταποδίδει το χτύπημα.
Φιντείας
Πράγματι!
Θυμάμαι κάποιους σκόρπιους στίχους:
''σ'ένα λουνα-παρκ,ό,τι και να συμβεί,
....
μια σε χάνω εδώ,μια σε βρίσκω εκεί
...
κέρδος και ζημιά,μια μουκάλα κρασί''
Δυστυχώς,όπως το γράφεις,στο λεωφορείο,στο τρενάκι της ζωής,τα κέρδη και οι ζημιές,μετριούνται διαφορετικά.
''Άμα περάσεις από κει,είναι σκληροί οι νόμοι''
Όμως,δεν γίνεται να αποβιβαστούμε οικειοθελώς,δεν πρέπει,ίσως να είναι φυγομαχία..
Αγαπημένη μου φίλη!
Κράτησε το λούνα-παρκ σε μια άκρη πολύτιμη της καρδιάς σου,κι ας ευχηθούμε,μέχρι εδώ,να σταματήσει ο αριθμός όσων πέταξε έξω η στροφή.
Να τελειώσει η καταμέτρηση.
''Πού ξέρεις,ίσως να ξέχασα και να μετρώ'',όπως τόσο γλυκόπικρα γράφει ο γιατρός ο Λυσσαρίδης!
Σ'αγαπώ πάντα!
@ φιντείας...finteias
"Μπορεί κάποιος να γίνει γενναιότατος μαχητής και να κουραστεί πολύ μπροστά σ' έναν σάκκο πυγμαχίας, αλλά ο τελευταίος δεν ποτέ δεν ανταποδίδει το χτύπημα."
Δεν ξέρω ακριβώς τις πρωτοεννοήσω με τη σκέψη αυτή που μου έδωσε την αφορμή να κάνω το επόμενο ποστ.
Δίνω αυτό το παράδειγμα ως κάτι συμπληρωματικό στον εικονικό τρόμο του Λούνα παρκ, σε αντίθεση με τον πραγματικό τρόμο της ζωής.
Όπως ο τρόμος είναι κατ' ουσίαν ψεύτικος στο ασφαλές και με εισιτήριο Λούνα παρκ, έτσι και η γεναιότητα είναι ψεύτικη όταν ο "αντίπαλος" δεν αμύνεται και είναι ένας απλός σάκκος.
Υ.Γ. Συγνώμη για το λάθος κατά την πληκτρολόγηση. Έγραψα: "...αλλά ο τελευταίος δεν ποτέ δεν ανταποδίδει το χτύπημα"
Θα έπρεπε: "αλλά ο τελευταίος ποτέ δεν ανταποδίδει το χτύπημα"
Τo "δεν" με έντονη γραφή διαγράφεται.
Ευχαριστώ που έκανες τη φράση μου αφορμή για το νέο σου post.
Φιντείας
apousia said...
"(...)Κράτησε το λούνα-παρκ σε μια άκρη πολύτιμη της καρδιάς σου,κι ας ευχηθούμε,μέχρι εδώ,να σταματήσει ο αριθμός όσων πέταξε έξω η στροφή.
Να τελειώσει η καταμέτρηση."
------------------
Μέχρις εδώ. Σωστά τα λές, καλή μου Απουσία.
Εν τω μεταξύ, θέλοντας και μη, το πένθος μάς οδηγεί στο τόπο τής ψυχικής μας καταστροφής. Στεκόμαστε εκεί ευλαβικά, σκύβουμε και συλλέγουμε ένα-ένα τα συντρίμμια των ονείρων που εμείναν ορφανά και της ελπίδας που αλλαξοπίστησε κι τώρα λέγεται απελπισία.
Ευλαβικά αγγίζουμε ό,τι απέμεινε από τη συντριβή τής καρδιά μας, προσπαθώντας να μη χάσουμε και μυαλό μας, να μη πνιγούμε κι εμείς στη άβυσσο του πόνου, στην καταιδίδα της θλίψης, γιατί μας έχουν ανάγκη οι ζωντανοί, και πιο πολύ οι ανήμποροι από αυτούς.
Σ΄ αγαπώ
Παράγραφος
Δημοσίευση σχολίου