Δευτέρα 20 Μαρτίου 2006

Λέξεις αιματοβαμμένες

Με αφόρμηση μια κουβέντα του φιλτάτου Φειδία στο προηγούμενο πόστ ("μπορεί κάποιος να γίνει γενναιότατος μαχητής και να κουραστεί πολύ μπροστά σ' έναν σάκκο πυγμαχίας") ήλθε στο νού μου η εξάντληση που αισθάνεται κάθε δρομέας σαν κόψει το σχοινί, σαν φτάσει στο τέρμα...

Δυστυχώς έτσι νιώθω κι εγώ. Μόνο που δεν ξέρω αν όντως φτάσαμε στο τέλος, επειδή μέχρι πριν λίγο καιρό κόβαμε συνεχώς μόνοι μας το σχοινί σ΄ ένα αγώνισμα που μας βρήκε απροπόνητους και με τις εξέδρες άδειες. Νά ΄ναι γι΄ αυτό που ώρες-ώρες δεν έχω αντέχω ούτε να μιλήσω, ούτε να σηκωθώ από την καρέκλα, ούτε να ακουμπήσω βιβλία και χαρτιά. Ακόμα και η βόλτα με το σκύλο, φαντάζει κάποτε μαρτύριο...

Θα ήθελα να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι, όλο ξεγνοισιά και με την αίσθηση ότι τώρα πια ζούμε κι εμείς σαν άνθρωποι, σε ρυθμούς φυσιολογικούς, σε συνθήκες έστω ρουτίνας. Ναι, ηρουτίνα και η πληξη του μέσου ανθρώπου, μου λείπει,τη ζηλεύω!

Από την άλλη, αν κατά την περασμένη τριετία χαλαρώναμε, αν ζούσαμε "σαν άνθρωποι", το παιδί τώρα ή θα είχε "φύγει" ή θα ήταν σε κώμα ή ημιπαράλυτο ή με σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες. Η αλήθεια είναι ότι γρήγορα προνοήσαμε κι ετοιμαστήκαμε για τα χειρότερα: μετατρέψαμε στο σπιτι μας σε κλινική! Χρονομετρήσαμε την απόσταση απο το σπίτι στο νοσοκομείο. Εφοδιάσαμε σπίτι και αυτοκίνητο με τον απαραίτητο εξοπλισμό. Διαθέτουμε πια και τα "κατάλληλα" (ντρέπομαι που το λέω) τηλέφωνα, για να κινήσουμε γη και ουρανό σε ώρα ανάγκης...

Ποτέ δεν αργήσαμε περισσότερο από είκοσι λεπτά. Και ποτέ δεν έμεινε το παιδί χωρίς οξυγόνο και το κυριότερο ποτέ δεν το αφήσαμε να πνιγεί στα σάλια του. (Και δεν μιλάμε για ένα και δύο επιληπτικά επεισόδια, αλλά για δεκάδες απρόβλεπτες κρίσεις!) Του εξασφαλίσαμε και επίβλεψη επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Τίποτε δεν αφήσαμε στην τύχη και οι γιατροι έχουν να λένε, κι εδώ, και στην Ευρώπη, και στις ΗΠΑ, παντού όπου πήγαμε.

Πάντως, θαυμάζω τον σύντροφό μου! Μα που το βρίσκει τόσο κουράγιο και τόση αγάπη! Και να σκεφτείτε ότι πολύ πριν γεννηθεί το παιδί μας, συμφωνήσαμε πως ο ίδιος θα ασχολείται ελάχιστα με το παιδί... Ευτυχώς που το γραφείο του είναι δίπλα στο σπίτι και προλάβαινε τα δεινά...

Δε σας κρύβω, με πονάει η ψυχή μου που τον βλέπω συνεχώς φυλακισμένο μέσα σ΄εκείνη την ετοιμότητα, έτοιμος να παρει το παιδί αγκαλιά και να τρέξει να του δώσει ζωή, έτοιμος να δώσει και σε μένα κουράγιο, ακόμα κι όταν τρέμουνε τα χέρια του, ακόμα κι όταν τρέχει η αγωνία από το πρόσωπό του...

Τι να απέγιναν, άραγε, εκείνες οι "συμφωνίες"; Φαίνεται πως τις κατασπάραξε η οδύνη ή, καλύτερα, η ευθύνη, το χρέος, το καθήκον... Τι λέξεις κι αυτές! Με πόσο αίμα καμωμένες!

11 σχόλια:

apousia είπε...

''Με πόσο αίμα καμωμένες'',γράφεις.
Θα υπερθεματίσω πως είναι καμωμένες με αίμα.
Ό,τι είναι πολύτιμο,ό,τι είναι ανεκτίμητο,είναι φτιαγμένο από αίμα!
''Το θαύμα,που δεν βρίσκεται αλλού,παρά μόνο κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες των ανθρώπων''.
Κι όταν κληθείς ν'αντιμετωπίσεις το Κακό,όπως κι αν κάθε φορά αυτό ονομάζεται,τη στολή σου του πολεμιστή,από τέτοια ''υλικά'' θα τη φτιάξεις.
Και για τούτο,η νίκη σου θα είναι σίγουρη!
Και,πίστεψέ με,πιότερη αξία η νίκη παίρνει,όταν γίνεται σε ''γήπεδο'' αδειανό,όταν δεν υπάρχει ''εξέδρα '' να σε στηρίζει...
Η φίλη σου.

Memento aka a moment in life είπε...

Τετοιες συμφωνιες ειναι καλο να σπαζονται... δειχνουν οτι ειμαστε ανθρωποι πανω απο ολα... Σας θαυμαζω! Σας θαυμαζω για το κουραγιο σας και τη δυναμη σας... Δεν ετυχε ποτε να ειμαι μαρτυρας σε κατι αναλογο, παρα μονο οταν η αδελφουλα μου
(οταν ητανε κατι λιγοτερο απο 2 ετων) ανεβασε πυρετο και εκανε σπασμους... Ε λοιπον αυτο ηταν! Για μενα ηταν αρκετο!οταν την ειδα να εχει μελανιασει και το βλεμμα της να ειναι απλανες, και τα ματακια της μετα να γυριζουν πισω...κοκκαλωσα, εμεινα ακινητος να κοιταζω την μητερα μου που προσπαθουσε να τη συνεφερει... Βασικα εκεινη την ημερα φοβηθηκα οσο δεν εχω φοβηθει ποτε στη ζωη μου... κι ακομη και τωρα σχεδον 8 χρονια μετα, αγχωνομαι οταν καποιος κοντινος μου ανθρωπος εχει πυρετο... φοβαμαι!

Σας θαυμαζω! ειστε πολυ δυνατη/οι!!!
Καλη ανοιξη!

FUFUTOS είπε...

Ο αντίπαλός σας δυστυχώς δεν ήταν ένας απλός σάκος πυγμαχίας, για να σας ...επιτρέψει να ασκείστε με χαλαρότητα και να μην πειράζει αν κουράζεστε.

Λένε ότι οι winners δε χρειάζονται γεμάτα στάδια ούτε ισοδύναμους αντιπάλους. Κι εσείς, ευτυχώς, είστε γενναίοι μαχητές και νικητές. Το ότι δημιουργήσατε τις συνθήκες για ασφάλεια και βελτίωση της τόσο δύσκολης κατάστασης οφείλεται στο ότι είστε ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ τόσο γενναίοι.

Εύχομαι να έρθει σύντομα η ώρα για εκείνο το ξέγνοιαστο μακρινό ταξίδι.

paragrafos είπε...

@ apousia

"Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει "

paragrafos είπε...

@ anathrika

Σ΄ ευχαριστώ, καλή μου, για τη συμπαράσταση.

Αν και ο λόγος που έκανα αυτό το μπλόγκ ήταν για να συμπαρασταθώ, μέσω της οδυνηρής μου πείρας, σε γονείς με παρόμοια προβλήματα, ωστόδο δεχτηκα ένα δώρο εξ ουρανού: την αγάπη και τη συμπαράσταση μακρινών και αγνώστων που ξαφνικά έγιναν εγκάρδιοι φίλοι, σπλαχνικοί γείτονες και γνωστοί από ... χρόνια!!!

Ε, αυτό κι αν ήταν έκπληξη! Για κάτι τέτοια αξίζει να ζει ο άνθρωπος! Για κάτι τέτοια αξίζει να παραμένουμε Άνθρωποι, όσες δυστυχίες και αν μας κατατρέξουν.

Στην Αμερική, μέσω του νοσοκομείου δεχτήκαμε βοήθεια από μια άγνωστη εθελόντρια: είχα χάσει το παιδακι της από εισρόφηση λόγω επιληψίας και είχε αφοσιωθεί (αφιλοκερδώς) στο να βοηθάει γονείς με παιδιά επιληπτικά!

Κάτι τέτοιο σκέφτηκα κι εγω να κανω, τόσω εδώ στην Κύπρο (ήδη ξεκίνησα) όσο και μακριά στην Ελλάδα.

Βεβαια, το ψευδώνυμο (αν και η περίπτωσή της κόρης μου στην Κύπρο είναι πασίγνωστη στους ιατρικούς κύκλους) με προστατεύει κάπως και μπορώ να εκφράζω όλους του μύχιους καημούς μου. Κάτι που δεν θα τολμούσα να κάνω εάν είχα ένα σάτι επώνυμο.

Έλεγα λοιπόν, ότι ξεκίνησα για να βοηθήσω και τελικά δεν μπόρεσα ακόμα κανέναν να βοηθήσω όπως θα ήθελα, εμπράκτως, αποτελεσματικά. Μόνο ένας βοηθήθηκε μέχρι τώρα και αυτό δεν το περίμενα: εγώ!!!

Εκράζοντας τα βάσανά μου εδώ μέσα, και με το να τα μοιραστώ μαζί σας, βρίσκω το κουράγιο να τα αντιμετωπιζω θετικά. Κλείνω δηλαδή λογαριασμούς με το υποσυνείδητό μου, με τις ενοχές μου, με αυτά που τότε δεν τολμούσα να κοιτάξω κατάταμα ούτε και μετά να τα θυμηθώ δίχως να τρομάξω.

Άρχισα πάλι την πολυλογία ενώ εκείνο που ήθελα να πω είναι ένα μεγάλο Ευχαριστώ!!!

paragrafos είπε...

ΠΡΟς ΟΛΟΥΣ ΤΟΣ ΓΟΝΕΙΣ

Φίλες και φίλοι,

σας εκλιπαρώ, μη διστάσετε να ρωτήσετε οτιδήποτε. Δεν θα με φέρετε σε δύσκολη θέση. Τόσες μέρες τώρα κοιτάζω τις πληγές μου. Νόμιζα ότι ακόμα χάσκουν. Αλλά σιγα σιγά παρατηρώ ότι άρχισαν να θρέφουν. Μένουν βεβαια ακόμα βαθιες ουλες, αυλάκια, αλλά άρχισα να τις αντιμετωπίζω ψυχοφελώς. Γι αυτό, μη ντρέπεστε και μη φοβάστε να ρωτήσετε ό,τι θελετε. Το εννοώ.

Μη διστάσετε, ακόμα, να καταθέσετε, αν το επιθυμείτε φυσικά, και τις δικές σας μαρτυρίες. Μπορεί να νιώστε καλύτερα μετά (όπως νιώθω τώρα κι εγώ) κι έτσι θα είστε σε θέση να φανείτε ακόμα πιο χρήσιμοι στα παιδάκια μας.

Με αγάπη

Παράγραφος

(Οποιος θέλει μπορεί να χρησιμοποιεί το Anonymous για μεγαλύτερη άνεση)

Σας ευχαριστώ και πάλι.

Υ.Γ. "Η αρετή μας είναι η αμοιβαία μας χρησιμόητα" λέει ο Ρίτσος.

paragrafos είπε...

Memento aka a moment in life said...

"(...) η αδελφουλα μου
(οταν ητανε κατι λιγοτερο απο 2 ετων) ανεβασε πυρετο και εκανε σπασμους... Ε λοιπον αυτο ηταν! Για μενα ηταν αρκετο!οταν την ειδα να εχει μελανιασει και το βλεμμα της να ειναι απλανες, και τα ματακια της μετα να γυριζουν πισω...κοκκαλωσα, εμεινα ακινητος να κοιταζω την μητερα μου που προσπαθουσε να τη συνεφερει... Βασικα εκεινη την ημερα φοβηθηκα οσο δεν εχω φοβηθει ποτε στη ζωη μου... κι ακομη και τωρα σχεδον 8 χρονια μετα, αγχωνομαι οταν καποιος κοντινος μου ανθρωπος εχει πυρετο... φοβαμαι!"

---------------------------

Κατ΄ αρχας σας συγχαίρω για το θάρρος σαν να αντιμετωπίσετε μέσω της μνήμης εκείνη την τρομακτική εμπειρία σας και το φόβο σας. Σας ευχαριστώ επίσης που τον μοιραστήκατε μαζί μας.

Αυτήν την τραυματική σας εμπειρία την έχουμε κι εμείς. (Δυσχυτώς ακολούθηθσαν άλλες τρισχειρότερες.) Κατατρομάξαμε ασφαλώς αφού νομίσαμε ότι το παιδάκι μας θα πέθαινε. Μετά διαπιστώσαμε ότι δεν έχουμε δίκαίωμα να το βάλουμε στα πόδια, και η απώλεια ψυχραιμίας είναι ίσως ο χειρότερος σύμβουλους σε τέτοιες περιπτώσεις.

Θα έλθει η ώρα που θα σας μιλησω για όλα αυτά. Σιγανά και ταπεινά...

Με αγάπη

Παράγραφος

lemon είπε...

Ηθελα κι εγώ απο καιρό να πω γιαυτό τον σύντροφο που φαίνεται τόσο συμμέτοχος, ώστε αναφέρεστε συνεχώς στον πληθυντικό, σαν να είστε ένας:πήγαμε, φοβηθήκαμε, σκεφτήκαμε...

Δεν αμφιβάλλω οτι γνωρίζετε πολύ καλά ποιόν έχετε δίπλα σας, και πόσο τρισχειρότερα θα ήταν όλα αν δεν συμφωνούσατε τόσο (δεν χρειαζόσασταν εμάς να σας το πούμε!), μόνο ήθελα να σας επισημάνω οτι τον προσέξαμε κι εμείς αυτόν τον άνθρωπο, και το πόσο απόλυτα συνταιριασμένοι είστε μπροστά στα προβλήματα σας.

Προσπαθώ να πω τόση ώρα, οτι πολλές φορές τα προβλήματα απομακρύνουν τα ζευγάρια. Το έμαθα κατα την προσπάθεια απόκτησης παιδιού, όταν μια καλή και ήρεμη σχέση δυαλύθηκε-ενω θα μπορούσε (ακόμη και χωρίς παιδί) να γίνει πιο σφιχτοδεμένη.
Δεν παραπονιέμαι και δεν κατηγορώ, όλα είναι θέμα τύχης, ο πρώην άντρας μου είναι ο πιο αγαπημένος μου φίλος τώρα, και μέσω αυτής της-επώδυνης- διαδικασίας μάθαμε και οι δύο πάρα πολλά, για τους εαυτούς μας και για την μεταξύ μας σχέση, και για την ίδια την ζωή.
Θέλω να σας πω μόνο οτι μέσα στην ατυχία του προβλήματος, έχετε-δόξα τω θεώ, την τύχη ενός συνταιριασμένου συντρόφου, συνειδητοποιείστε το και χαρείτε την όσο μπορείτε :)

paragrafos είπε...

lemon said...
Ηθελα κι εγώ απο καιρό (...) τον προσέξαμε κι εμείς αυτόν τον άνθρωπο, και το πόσο απόλυτα συνταιριασμένοι είστε μπροστά στα προβλήματα σας.

Προσπαθώ να πω τόση ώρα, οτι πολλές φορές τα προβλήματα απομακρύνουν τα ζευγάρια"
------------------------------
Καλή μου lemon,
μακάρι η ζωή να μη δώσει τέτοιες συμφορές σε κανένα ζευγάρι γιατί πράγματι έχεις δίκιο: τα βάσανα ή θα δυναμώσουν τη σχέση η θα την κονιορτοποιήσουν.

Κι εμείς δεν ξέρουμε τι μας περιμένει. Για την ώρα αντιστεκόμαστε και αγαπιόμαστε μέσα στην καταιγίδα. Θ΄ αντέξουμε; Σιγά-σιγά θα παρουσιάσω την κατανομή των ρόλων μας: του δικού μου και του συντρόφου μου. Θα παρουσιάσω επίσης και τη μοναδική νταντά που έχουμε. Εδώ σταθήκαμε τυχεροί: είναι και νοσοκόμα και παιδαγωγός. Αυτά όμως άλλη ώρα.

σε φιλω

Με αγάπη

Υ.Γ Σε θαυμάζω που κρατήσατε φιλική σχέση. Εγώ δεν θα αποκτήσω ποτέ μια τέτοια ωριμότητα.

lemon είπε...

Μη λες εγω δεν θα αποκτήσω ποτέ μια τέτοια ωριμοτητα - μπορούσες να ξέρεις οτι θα αντέξεις όσα άντεξες-και αντέχεις ακόμα? Φέρνω συχνά στο νού μου το λόγο του κυρίου Καζαντζάκη Θεέ μου, μη μου δώσεις όσα μπορώ ν αντέξω...
Ούτε εγω ήξερα οτι μπορούσα να είμαι χώρια του-και να αγαπιόμαστε ακόμη σαν φίλοι αληθινοί (τόσα χρόνια, σχεδόν μεγαλώσαμε μαζί) ούτε κι εκείνος.
(Εγραψα στη φίλη μου την butterfly οτι )Η ζωή στα φέρνει έτσι, που να σ αναγκάσει να έρθεις κατάμουτρα με οτι νόμιζες οτι δεν μπορείς να αντέξεις, για να δεις οτι το αντέχεις, και να προχωρήσεις μπροστά, μαθήματα ζωής, επώδυνα, το ξέρεις πολύ καλά εσύ καλή μου...

paragrafos είπε...

lemon said...
...(Εγραψα στη φίλη μου την butterfly οτι )Η ζωή στα φέρνει έτσι, που να σ αναγκάσει να έρθεις κατάμουτρα με οτι νόμιζες οτι δεν μπορείς να αντέξεις, για να δεις οτι το αντέχεις, και να προχωρήσεις μπροστά, μαθήματα ζωής, επώδυνα, το ξέρεις πολύ καλά εσύ καλή μου...
------------------
Τελικά, έτσι σωστά που τα λες, καλή μου λεμονίτα, σκέφτομαι ότι πίσω από κάθε μικρή, μεγάλη ή και ασήκωτη ανθρώπινη τραγωδία βρίσκεται ο Ανθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, δηλαδή η κοινή μας μοίρα.

Από τη δική μας δυστυχία κερδίσαμε και κάτι: θέλουμε να είμαστε περισσότερο ανεκτικοί, περισσότερο στωικοί, περισσότερο ευγενικοί, περισσότερο συγγνωμονικοί, περισσότερο πεισματάρηδες με τις αναποδιές, περισσότερο Ανθρωποι (θα τα καταφέρουμε άραγε;).

Είπαμε μέσα μας και μεταξύ μας: όχι, δεν θα επιτρέψουμε στις συμφορές μας να μας κάνουν ζηλόφθονες και παλιανθρώπους, όχι, δεν θα στεγνώσει μέσα μας η αγάπη για κανέναν.

Ακόμα και σ΄ εκείνους που τους πρέπει η χολή μας, εμεις θα τους δείχνουμε τη ψυχή μας, ξέρεις από τη μεριά που χάσκει η πληγή. Από εκεί συνήθως βγαίνει ή δηλητήριο ή αγιασμός.

Σ΄αγαπώ

Παράγραφος