Αγρύπνια

Σήμερα ήθελα να παρουσιάσω την εξαιρετική κριτική (της Αφροδίτης μας) στην ταινία τού Τζιμ Αμπράχαμς για την επιληψία. Ηθελα αυτό το ποστ να το περιποιηθώ αρκετά, όμως ακόμα δεν αξιώθηκα... (σύντομα, ελπίζω).




Χτες, για πρώτη φορά ύστερα από τόσες βδομάδες, την ώρα που έτρεχε η καρδούλα μου στο σαλόνι, σταμάτησε απότομα, έκατσε προσεχτικά στά μαξιλάρια, μας κοίταξε κάπως φοβισμένα και είπε: "είσαι καλά;"

Ήταν σαν μας έλεγε "ρωτήστε με πώς είμαι". Πήγα κοντά της, χωρίς να δείξω την ταραχή μου. "Είσαι καλά;", τη ρώτησα. "Ναι", απάντησε κοφτά και ξεροκατάπιε. Της χάιδεψα το μέτωπο. "Σε πονάει το κεφάλι;". "Οχι", είπε πάλι κοφτά κι έτρεξε προς τον μπαμπά για αγκαλίτσα.

Και σήμερα είχαμε το ίδιο περιστατικό δυο φορές και πολύ πιο έντονο: εκεί που έτρεχε, σταμάτησε απότομα λες και την χτύπησε το ρεύμα, έγειρε πάλι προς τα μαξιλάρια κι έκατσε - ή μάλλον έπεσε. "Είσαι καλά;", είπε πάλι κοιτώντας με. "Πώς είσαι, καλή μου;", τη ρώτησα.
- "Καλά" . "Σε πονάει το κεφάλι;" -"Ναι". "Θέλεις μια αγκαλίτσα;" - "ε σελω", είπε και πήγε προς το κινητό του μπαμπά για να δει φωτογραφίες.

Τουλάχιστον για τη βδομάδα αυτή θα απουσιάσει η παραμάνα μας κι έτσι για να μη μείνω κι εγώ μόνη μου με το παιδί (άλλη φοβία κι αυτή) πήρε άδεια και ο αγαπημένος μου. Ευτυχώς γιατί εν τω μεταξύ τσάκισα το ποδι μου, άρπαξα κι ένα κρυολόγημα, οπότε...

Ούτως ή άλλως δεν ησυχάζουμε δευτερόλεπτο. Θα έχουμε το νού μας, λοιπόν. Μπορεί η Κετογενική Δίαιτα να απάλλαξε το παιδί από τις χιλιάδες μικρά επεισόδια που το βασάνιζαν μηνιαίως και το είχαν καταστήσει φυτό, ωστόσο το πρόβλημα υπάρχει. Είναι εκεί κι εμείς αμυνόμαστε.

Αμυνόμαστε και αργυπνούμε.


Με αγάπη

Παράγραφος