Γράμμα της... κόρης μου σε μια φίλη της

Στο εορταστικό ποστ/έκπληξη [ http://doncat.blogspot.com/2006/08/blog-post_15.html ] τού πολυ-αγαπημένου μου ΝικόΔημου ενας επισκέπτης (με νικ "το σωστό να λέγεται") μετέφερε τα λόγια της ανεψιάς του Χαρούλας:
"Μαρία-Φωτεινή χρόνια πολλά. Πολύχρονη στην γιορτή σου. Σε παρακαλώ μια μέρα να 'ρθείς στο σπίτι μου να παίξουμε. Ήθελα να σου πω όταν έρθεις θα πάμε στο λούνα πάρκ. Θέλω να μάθω πόσο αγαπάει την μαμά της και ποιό είναι το αγαπημένο της παιχνίδι.

Χαρούλα"
-----------------------------------------

Αγαπημένη μου Χαρούλα,

καταλαβαίνω καλά τα ρωσικά (12 ώρες την ημέρα μου μιλάει η αγαπημένη μου παραμάνα) και τα ελληνικά. Όμως, αν και είμαι τεσσερισήμισι χρονών, ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν μπορώ ακόμα να συντάξω μεγάλες προτάσεις. Το κάνω με νοήματα. Λέω "μπαμπά, δείχνω με το χέρι εμένα, λέω "ανέβα" και "ποδήλατο" και αυτό σημαίνει: "Μπαμπά ανέβασέ με στο ποδηλατο".

Με ρωτάς, αγαπημένη μου Χαρούλα, πόσο αγαπάω τη μαμά μου. Βέβαια, εγώ δεν μπορώ καλά-καλά να μιλησω, πόσο μάλλον να γράψω! Τα καταφέρνει όμως η μαμά και για μένα: κοιτάζει τα μάτια μου και διαβάζει την ψυχή μου! Διάβασε λοιπόν κι εσύ και θα καταλάβεις πόσο την αγαπώ...

Παραμονή της γιορτής μου, δηλαδή το βράδυ τής 14ης Αυγούστου, λίγο προτού νυχτώσει, βγήκαμε στην μπροστινή αυλή ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ για να κάνουμε παρεϊτσα στον παππού, που κατά το δειλινό τού αρέσει να κάθεται στην ψάθινη πολυθρόνα του και να αγναντεύει προς τα σύννεφα που ροδίζουν αλλά και προς τις μνήμες του που τώρα τελευταία όλο και περισσότερο τον σπρώχνουν στα παιδικά του χρόνια...

Εκεί που καθόμασταν οι τέσσερις μας, κι εγώ έπαιζα με το σκυλάκι που πάντα προσέχει να μη με σπρώξει και χάσω την ισορροπία μου (ακόμα δεν μπορώ να περπατήσω καλά), ήλθε ένα αυτοκίνητο και σταμάτησε έξω από τα κάγκελα τής αυλής μας, κοντά στην εξώπορτα.

Πήγαμε με τη μαμά έξω να υποδεχτούμε μια φίλη της με τον άντρα της και το συνομίληκο μου αγοράκι τους. Ο μπαμπάς μου έμεινε πίσω με το σκυλάκι, επειδή το άλλο παιδακι φοβάται τα ζωάκια. Ζήτησα από τη μανούλα να με αφήσει κάτω να δώσω μια αγκαλιά στο αγοράκι.

Τότε κάτι δυσάρεστο πρέπει να είπε στη μαμά ή φίλη της κι εκείνη ξεχάστηκε ολότελα και ξέφυγα από την προσοχή της. Χεράκι-χεράκι πήγαμε με το αγοράκι παράμερα και παίζαμε. Ξάφνου το αγοράκι, εκεί που παίζαμε, παραπάτησε, έπεσε πάνω μου. Ε, δεν ήθελα και πολύ: έχασα την ισορροπία μου και έπεσα στα πλακάκια του πεζοδρομίου!

Ο μπαμπάς άκουσε το "γκουπ" από δέκα μέτρα μακριά, η μαμά έχασε το χρώμα της και ο παππούς σοκαρίστηκε τόσο που δεν μιλούσε για μια ώρα...

Είχα πολύ καιρό να πέσω κι όλοι τους ταράχτηκαν πολύ. Ο μπαμπάς ως συνήθως, όταν κλαίω, με πήρε αγκαλίτσα και μου είπε "μη κλαις ψυχούλα μου, σ΄αγαπάω πολύ, πάααρα πολύ..." (μου το έχει πει ένα εκατομμύριο φορές).

Εγώ περισσότερο επειδή φοβήθηκα και λιγότερο επειδή πόνεσα (είμαι και καλομαθημένη) έγκλαιγα με μαύρο δάκρυ και ζήτησα την αγκαλίτσα τής μαμάς. Εκείνη με πήρε στα χέρια και ο μπαμπάς έτρεξε να φέρει πάγο και κρύο νερό. Οι επισκέπτες μας (ήταν να τους λυπάται η ψυχή σου) χάσανε τη μιλιά τους από το φόβο τους.

Να μη σου τα πολυλογώ, έτσι στα σιωληπά τη βγάλαμε για καμιά ώρα έξω στο πεζοδρομιο... μέχρι που οι καημένοι οι επισκέτες μας έφυγαν τελικά δυο φορές πικραμένοι: μία για το κακό που τους βρήκε - δεν κατάλαβα τι - κι άλλη μια που το παιδάκι τους άθελά του με έσπρωξε κι έπεσα κάτω.

Όταν έφυγαν, η μαμά αφού με έδωσε "ααλίτσα" (αγκαλίτσα) στον μπαμπά, πήγε πίσω από ένα δεντράκι κι έκρυψε το πρόσωπό της. Σε λίγο επέστρεψε και με πήρε πάλι "ααλίτσα". Ομως είδα ότι τα μάτια της ήτανε υγρά και της είπα:

"μην κλαις μαμά, μην κλαις! Σ΄ αγαπώ πολύ, πάαααρα πολύ!"


Με αγάπη

η φίλη σου

Μ-Φ

ΥΓ. Χαρούλα μου, άμα γίνω καλά και μπορώ να ταξιδέψω, θα έλθω στην Ελλάδα.

Πρώτα θα πάω στον αγαπημένο τής μανούλας, ξέρεις ποιον, αυτόν καλέ, που έχει δεκάδες γατιά και απολύτως κανένα σκυλάκι. Εκεί πρέπει να είναι πολύ ωραία γιατί όπου και να πέσω, λέει η μαμά, αποκλείεται χτυπήσω. Όλο και κάποιο γατί θα βρεθεί για... μαξιλάρι...
Μετά θα δω δυο παιδάκια που με έχουν προσκαλέσει από καιρό, τα κοριτσάκια τής Αφροδίτης, και ύστερα εσένα Χαρούλα μου, γιατί εσύ είναι το τρίτο παιδάκι που με προσκάλεσε.

Κατόπιν, θα κοιτάξει η μαμά τον κατάλογο τής αγάπη κι αφού μείνουμε στην Ελλάδα μας μέχρι να δουμε από κοντά όλους τούς ανθρώπους που τους αγαπήσαμε από τοσο μακριά, θα επιστρέψουμε στην πατρίδα και θ΄ αρχίσουμε κι εμείς, λέει η μαμά, να καλούμε κόσμο από την Ελλάδα μας. Ηδη στο σπιτι μας, καλου κακού, ετοιμάζουμε ένα δυο δωμάτια για τους φιλοξενούμενούς μας...

Σε φιλώ ξανά

με αγάπη

η φίλη σου Μαρία-Φωτεινή