Τα πρωτοβρόχια φέρανε πλημμύρες στη Λευκωσία και αναπάντεχη χαρά στην κόρη μου που απαίτησε, εν μέσω κατακλυσμού, βόλτα με το αυτοκίνητο! Δε χόρταινε να βλέπει αστραπές και ν΄ ακούει βροντές! Ρουφούσε με τα μάτια τη βροχή λες κι ήτανε χρόνια διψασμένη!
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, πρώτη φορά γεύεται ζωντανή, πυκνή βροχή, αστροπελέκια και μπουμπουνητά, ό,τι δηλαδή εγώ απεχθάνομαι και φοβάμαι (φοβία, όχι αστεία)! Είχα όμως προειδοποιηθεί να μην αντιδράσω δραματικά για να μη έχει κι η κόρη μου τη δική μου τύχη, δηλ. να μη της μεταδώσω τη φοβία μου, αφού ακόμα και σήμερα (παρά την επίμονη ψυχοθεραπεία) δεν μπορώ να διακρίνω τη διαφορά ανάμεσα στους κεραυνούς μιας καταιγίδας και στους βομβαρδισμούς του 74...
Αν και πεταγόμουνα από τη θέση μου ακόμα και με την πιο απομακρυσμένη αστραπή, αν και έτρεμε η ψυχή μου έτσι που ένιωθα τη δυνατή βροχή να κοχλάζει στον ανεμοθώρακα, ωστόσο έπαιρνα δύναμη από το τρανταχτό χαμόγελό τής κορούλας μας, που το έβλεπα να πάλλεται στο στήθος, στα χείλη, στα μάγουλά της και ν΄αντηχεί στην καρδιά μας και τον κόσμο ολόκληρο!
Αλλο σόι φθινόπωρο και τούτο! Ούτε να μελαγχολήσω δεν πρόλαβα!
Με αγάπη
Παράγραφος
[Σχόλιο που έκανα στο πόστ τού πολυαγαπημένου μου ΝικόΔημου http://doncat.blogspot.com/2006/09/blog-post_24.html ]
16 σχόλια:
@ anke
Καλησπέρα και από εμάς!
Πάνω που νόμιζα ότι όλα πάνε καλά, έπεσα στη σκάλα με το παιδί στα χέρια. Κατασκοτώθηκα. Χτύπησα το αριστερό γόνατο και πολύ άσχημα το μεγάλο δάκτυλο του αριστερού ποδιού (γύρισε από την άλλη μεριά).
Η κούκλα μας, δεν έπαθε απολύτω τίποτε, νόμιζε ότι έκανα πλάκα! Και τι μου λέει; "Πάλι;".
Να επαναλάβουμε, δηλαδή το πέσιμο!
[Ο μπαμπάς της τη μαθαίνει να... πέφτει! Σαν παιγνίδι δηλαδή. Πέφτουμε και βάζουμε τα χέρια μποστά και τα γόνατα και γελάμε.]
Αμέσως έβαλα σπρέι (αυτό που μοιάζει με παγο) και στο γόνατο και στο δάκτυλο. Ομως η ζημιά στο δάκτυλο ήταν από την κάτω μεριά... Αυριο θα πάω για ακτινογραφίες.
Είναι δύσκολη περίοδος γιατί απουσιάζει η (ποντιακής καταγωγής) παραμάνα μας (είναι στην Ελλάδα για τα χαρτιά της).
Αντε τώρα να ανεβοκατεβαίνεις τις σκάλες με το παιδί στα χέρια, αφού το καημένο δεν μπορεί ακόμα να χειρίζεται τα σκαλοπάτια.
Αυτά όμως είναι ικρά βάσανα. Μακάρι στη ζωή μας να έχουμε μονο τέτοιες περιπέτειες!
Με αγάπη
Α.
anke said...
Περαστικα σου γλυκια
--------------
Σ΄ευχαριστώ, καρδούλα μου. Κι εσείς εύχομαι να είστε πάντα καλά! ΟΛΟΙ ΣΑΣ!
Με πολλή-πολλή αγάπη
Α.
Βαρέθηκα, κουράστηκα, απηύδησα.
Θα φύγω, θα φύγω για πάντα.
Δεν φτάνει που δεν με καθαρίζουν κάθε μέρα,
δεν φτάνει που με ανεβαίνουν και με κατεβαίνουν 50 φορές την ημέρα,
δεν φτάνει που δεν με χαϊδεύουν,
δεν φτάνει που με πατάνε με τα λερωμένα τους παπούτσια,
τώρα κάνουν και δοκιμές τούμπας και κωλοτούμπας ΠΑΝΩ ΜΟΥ!
Δεν με νοιάζει αν το κάνουν επίτηδες ή κατά λάθος.
Σημασία έχει ότι με κάνανε πεδίο δοκιμών.
Χάθηκε το παρκέ; Χάθηκε ο κήπος; Το πεζοδρόμιο;
Ας πάν να γκρεμοτσακιστούν στα βράχια.
Μωρέ, μια μέρα θα φύγω, θα τους παρατήσω.
Θα πάρω τα σκαλοπάτια μου και θα χαθώ.
Για πάντα.
Χμμμ...
Ναι αλλά δεν πλανάται στη μυρωδιά της φθινοπωρινής βροχής μια γλυκειά αίσθηση νοσταλγίας...;
Αυτές οι μπόρες που γαυγίζουν αλλά δε δαγκώνουν, δεν είναι από ευχάριστες ως λυτρωτικές μερικές φορές...;
Δεν ξεπλένουν ψυχές και αμαρτίες...;
Και όταν την άλλη μέρα βγει ο ήλιος, δεν είναι σαν την επαναφορά της τάξης σε έναν κόσμος με αρχές...; Σαν τη στέψη του νέου βασιλιά...;
Πολλά φιλιά από μένα.
@ harrygreco
Είστε γενναιόδωρος και μ΄ αγαπάτε.
Πάντως, οι καλές στιγμές των κειμένων μου οφειλονται στον... ΝικόΔημο, που με έμαθε ότι το σημαντιγκότερο στη συγγραφή είναι το... σβήσιμο: γράφω κάτι και αμέσως αρχίζω "έξω εκείνο, έξω το άλλο". Οσο λιγότερα τόσο τόσο το καλύτερο.
Με πολλή αγάπη
Α.
@ andy dufresne
Χα χα χα χα χα χα χα χα! ! !
- "πάλι;"
[είσαι υπέροχος! Σου πάει η μπαμπα-ιδιότητα. Η μπαμπίνα σου είναι τυχερή!]
Με πολλή αγάπη
Α.
Jason said...
Χμμμ...
Ναι αλλά δεν πλανάται...
-------------------------------
Καλημέρα σας!
Τέτοιες σκέψεις (για το φθινόπωρο), σαςν τη δική σας, εύχομαι να κάνει "αύριο" και η κορούλα μου!
Από την πλευρά μου είναι πρώτη ας πούμε ευχάριστη νεροποντή της ζωής μου. Μπορεί να μ΄ έπιασε ταχυπαλμία λόγω της φοβίας μου, όμως η χαρά της κορούλας μου ειναι μεγάλο γιατρικό.
Σας ευχαριστώ
Με πολλή αγάπη
Α.
Πολύ ωραία βόλτα στη βροχή. Ακόμη και το πέσιμο μια υπέρβαση.
Στα κέφια σου σε βλέπω με υπερβάσεις και νοήματα. Μπράβο.
@ Eleni63
Καλή μου Ελένη,
έχεις δίκιο, το πέσιμο κι αν ήταν... υπέρβαση :)))
(κατά ένα σκαλοπάτι, με φορά προς τα κάτω, φυσικά)
σε φιλώ
με αγάπη
Α.
Απ’ όλα, κράτησα την αντίδραση της κούκλας σου στη βροχή.
Εικόνα πανέμορφη!!!
harrygreco said...
Εκ μεταφορας απο το αλλομαγαζι,ο συσχετισμος ποιοτητας & χρηματος,ειναι αλυτο προβλημα,σαν το...Κυπριακο &...Μακεδονικο
----------------------------
Σε ορισμένες περιπτώσεις, όμως, το χρήμα φέρνει ποιόητητα: αν γινει μια στέγη ηλικιωμένων, η μια κατασκήνωση για παιδιά με ΕΠΙ.
Ειδικά η κατασκήωνση για παιδιά με επιληψία, είναι το ονειρό μου. Μια κατασκήνωση στο βουνό (με χαμηλη θερμοκρασία το καλοκαίρι) όπου θα υπάρχουν πρώτες βοήθειες.
Ονειρο θερινής...
Με αγάπη
Α.
g help me said...
Απ’ όλα, κράτησα την αντίδραση της κούκλας σου στη βροχή
------------------------
Στην Κύπρο είμαστε πολυ φοβιτσιάρες οι γυναίκες... τουλάχιστουν αυτές που ξερω (δεν είναι σωστό να γενικεύουμε).
Των περισσοτέρων νέων γυναικών οι φοβίες (αυτών που ξέρω) έχουν μεταβιβαστεί από τις μητερες τους (εντομοφοβίες, ερπετοφοβίες, κατσαριδοφοβίες, θορυβοφοβιες, βροντοφοβίες κλπ).
Αντί να χαιρομαστε που βρέχει και αστραφτει, εμείς... φοβόμαστε... Εντελώς παράλογες καταστάσεις.
Αυτό μου προκαλεί θυμό, όσο το σκέφτομαι. Ετσι υποσχέθηκα στο ευαυτό μου να μη μεταβιβάσω καμία φοβία στην κορούλα μου (δεν της φράνουν όλα τα άλλα...).
Τώρα όμως διαπιστώνω ότι κακώς έδωσα τέτοια υπόσχεση! Τις φοβίες μου τις αντιμετωπίζει ως προσποιητή πλάκα! (Δεν τις παίρνει στα σοβαρά) Ισως επειδή ο καλός μου τις αντιμετωπίσει (τη στιγμή που συμβαίνουν) λες και πρόκειται για... ανέκδοτο.
Εκείνο που δεν μπορεί η κορούλα μας, είναι οι φωνές. Δεν φωνάζουμε ποτέ στο σπίτι μας και όταν βλέπει ανθρώπους να μιλάνε δυνατά και έντονα, τους κοιτάζει παράξενα και με συγκρατημένη φοβία.
Με αγάπη
Α.
harrygreco said...
Ξυπναω & βλεπω νέκρα. Με πιανει νοσταλγια. Θα σας φερω γουρι & μεχρι Κυριακη που γυρναω,θα ανεβει το πρωτο σκαλι. Η δυναμη της θελησης
--------------------------
Σας εύχομαι καλό ταξίδι!
Το πρώτο σκαλί, μάλλον θα αργήσει για μας. Αυτο που στα άλλα παιδιά μοιάζει ως αντανακλαστική κινηση, σε μας φαντάζει... χορογραφία.
Θα πρέπει τις φυσικές κινήσεις των άλλων παιδιών, η κορούλα μας να τις μάθει λες και πρόκειται για τεχνητές κινήσεις, σαν αυτες που μαθαίνουν με δυσκολία όσα παιδιά κάνουν κλασικό μπαλέτο.
Ασφλαλώς και πρόκειται για τη δύναμη της θέλησης.
Και πάλι σας εύχομαι καλό ταξίδι και καλή... αντάμωση την Κυριακή.
Με πολλή αγάπη
Α.
Πάντως αν το σκεφθείς, η συμπεριφορά της κούκλα σας στις φωνές, είναι κάπως, φυσιολογική.
Όλοι μας θα έπρεπε να αντιδρούμε...
Καλησπέρα!
Τι καλά!!
Τι να σου κάνει ο θεραπευτής? Μια κόρη θα σε κάνει καλά από αυτό!!!
@ g help me said...
Πάντως αν το σκεφθείς, η συμπεριφορά της κούκλα σας στις φωνές, είναι κάπως, φυσιολογική.
Όλοι μας θα έπρεπε να αντιδρούμε...
Καλησπέρα!
------------------------
Η αλήθεια είναι οτι έχουμε κάνει πολλή πρόοδο. Το παιδί ήταν ένα φυτό κι άρχισε να αποκτάει ομιλία, κίνηση... Εχουμε δρόμο μπροστά μας. Πολύ και μακάρι να γλιτώσουμε τα πισωγυρίσματα - αν και αυτά απ΄ο,τι διαβάζω, είναι (ώρες-ώρες) μέσα στο πρόγραμμα.
Debby said...
Τι καλά!!
Τι να σου κάνει ο θεραπευτής? Μια κόρη θα σε κάνει καλά από αυτό
-----------------
Καλή μου Debby, φτάνει να μην έχουμε τα παλιά! Οι χαζοαρρώστιες μου δεν με νοιάζουν πιά! Παλιά ήμουνα μή μου άπτου. Μετά από τα βάσανα της κορούλας μου, θυμάμαι τις δικές μου αρρώστιες και ... γελάω!
Με αγάπη
Α.
Δημοσίευση σχολίου