Στο διπλανό γραφείο βρίσκεται από πέρσι μια πολύ διακριτική συνάδελφος (αρκετά μεγαλύτερή μου) την οποία, λόγω των αδειών μου, δεν έβλεπα και πολυ συχνά. Έτυχε όμως να συναντηθούμε, κάποιες φορές, στο διάδρομο, και να πούμε μια "καλημέρα" σαν άνθρωποι, κι οι δυο μας μ΄ ένα χαμογελο στανικό: σφίγγαμε πρώτα την καρδιά και μετά τεντώναμε τα χείλη...
Προχτές την Παρασκευή το πρωί, κάποιος χτύπησε την πόρτα. Ήταν η κυρία Κατερίνα και ήθελε ένα συρραπτικό. Τώρα τα χαμόγελά μας διέφεραν: το δικό μου ήταν (παραδόξως) χαρούμενο, ενώ το δικό της παρέμενε χαμόγελο της καλής θέλησης, αφού δεν άνθιζε σ΄ενα περιβόλι ανοιξιάτικο, αλλά σαν απρόθυμος κρίνος έστεκε παράταιρα μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής της, πασχίζοντας μάταια να ξεγελάσει τη μελαγχολία της.
Οι διακριτικοί κι ευγενικοί άνθρωποι μήτε ρωτάνε, μήτε στήνουν αφτί αρρωστημένο και πολύ περισσότερο δεν συμμετέχουν σε δήθεν καλοπροαίρετες συζητήσεις για... άλλους. Δεν ήξερε λοιπόν τίποτε για μένα. Αλλά και η δική μου παρατεταμένη απουσία δεν με είχε διαφωτίσει ιδιαίτερα για την κυρία Κατερίνα.
Με το ζόρι δέχτηκε να της παραγγείλω έναν καφέ. Στην αρχή δεν άφηνε το συρραπτικό από τα χέρια για να μου θυμίζει ότι βιαζόταν. Η όρεξή της όμως για λόγια τής καρδιάς, δήλωνε πως είχε ανάγκη την κουβέντα μας.
Ωσπου κάποια στιγμή δεν αντεξε: "τις τελευταίες βδομάδες στο σπίτι έχουμε δράματα... Πέθανε ξαφνικά η αδελφή του άντρα μου. Την είχα καλύτερη και από αδελφή μου και τα παιδία μου την είχανε σα δεύτερη μάνα... Ξέρεις τι είναι να χάνει ένα σπίτι μάνα κι αδελφή;"
Άφησε το συρραπτικό στην άκρη τού γραφείου κι έπιασε τον καφέ με τα δυο τα χέρια, σαν να κρατούσε κάτι πολύτιμο και δεν ήθελε να το χάσει, ή καλύτερα, με τον τρόπο που αγγίζουν τη ζεστή κούπα οι εργάτες έξω στο χειμωνιάτικο δρόμο, καρτερώντας τάχα να ζεσταθούν.
Δεν ήθελα να βεβηλώσω εκείνη την ιερή σιωπή με μια κουβέντα μου που ίσως να μου έφερνε και δάκρυα.
"Ξέρω, ξέρω...", είπα μέσα μου, όσο γινότανε πιο σιγά κι έφερα στο νου την κορούλα μου για να πάρω κουράγιο...
Έμεινε λίγο ακόμα και τα είπαμε, σαν άνθρωποι. Τα βρήκαμε κι όλας και χαρήκαμε! "Άντε να φύγω και σου έφαγα όλο το πρωινό", μου είπε εγκάρδια. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και χαιρετηθήκαμε κι οι δυο μας μ΄ ένα χαμόγελο πηγαίο και φωτεινό.
Μετά από ώρα, παρατήρησα ότι το συρραπτικό δεν είχε αλλάξει θέση. Παρέμενε εκεί στην άκρη του γραφείου, προξενητής αγάπης και ελπίδας.
Με αγάπη
Παράγραφος
[Με αφορμή το σημερινό ποστ του πολυαγαμένου μου ΝικόΔημου http://doncat.blogspot.com/2006/09/blog-post_16.html ]
29 σχόλια:
Να που ένα συρραπτικό μπορεί να μη λειτουργεί μόνο συρράπτοντας χαρτιά, αλλά συνδέοντας καρδιές και ιστορίες.
Φαίνεται σπουδαίος άνθρωπος η φίλη σας...
Μην τη χάσετε.
Ενα "ασήμαντο" περιστατικό"
1 Comment -Show Original Post
Jason said...
Να που ένα συρραπτικό μπορεί να μη λειτουργεί μόνο συρράπτοντας χαρτιά, αλλά συνδέοντας καρδιές και ιστορίες.
Φαίνεται σπουδαίος άνθρωπος η φίλη σας...
Μην τη χάσετε.
-------------------------
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι!
Σας ευχαριστώ!
Με αγάπη
Παράγραφος
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που θέλεις να τους εκμυστηρευτείς τα πάντα. Κάποιοι γνήσια ευαίσθητοι άνθρωποι...
Ότι και να συμβαίνει σε μας, ο κόσμος γύρω μας εξακολουθεί να υπάρχει έστω και ερήμην μας. Η επαφή, έστω και σύντομη μα όχι χωρίς ουσία, με τους γύρω μας, μας ξαναδίνει το μέτρο, μας επαναφέρει στην απτή πραγματικότητα των άλλων. Είναι λύτρωση...
Καλημέρα!
Είναι περίεργη η διάθεσή μου σήμερα και τα λόγια σας μου θύμισαν μελαγχολικά τραγουδια:
synas said...
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που θέλεις να τους εκμυστηρευτείς τα πάντα. Κάποιοι γνήσια ευαίσθητοι άνθρωποι...
---------------------------
Όπως, "υπάρχουν [και] άνθρωποι που ζουν μονάχοι, σαν το ξεχασμένο στάχυ"
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...
g help me said...
Ότι και να συμβαίνει σε μας, ο κόσμος γύρω μας εξακολουθεί να υπάρχει έστω και ερήμην μας. Η επαφή, έστω και σύντομη μα όχι χωρίς ουσία, με τους γύρω μας, μας ξαναδίνει το μέτρο, μας επαναφέρει στην απτή πραγματικότητα των άλλων. Είναι λύτρωση...
Καλημέρα!
-----------------
Και δική σας καλημέρα!!!
"Μια καλημέρα είναι κι αυτή"
Στο μονοπάτι σαν θα βγεις,
Μιας ανοιξιάτικης αυγής,
Να μη ξεχάσεις να της πεις
Μια καλημέρα της ζωής
Μια καλημέρα είν'αυτή
Πες τη κι ας πέσει χάμω
Πες τη κι ας πέσει χάμω
Παλάτια χτίζουν οι θεοί
κι εμείς πάνω στην άμμο
κι εμείς πάνω στην άμμο
Με τα χαράματα σαν βγεις
Από την πόρτα της ζωής
Μια καλημέρα να της πεις
Κι ας είσαι μόνος μες στη γη
Μια καλημέρα είν'αυτή ...
Σας ευχαριστώ
Με πολλή αγάπη
Α.
Αυτό το τραγούδι της Μοσχολιού είναι από τ' αγαπημένα μου...
synas said...
Αυτό το τραγούδι της Μοσχολιού είναι από τ' αγαπημένα μου...
---------------------------
Κι εσύ είσαι από τις αγαπημένες μου.
Υ.Γ Είδες καρδούλα μου, τι κακό κι αυτό! Μερικές φορες η ψυχή μου συννεφιάζει χωρίς λόγο.
Μμμματς!!
Κορίτσι μου,
Εσύ διώχνεις τα δικά μας σύννεφα όταν διαβάζουμε την υπέροχη γραφή σου. Πώς να διώξουμε τα δικά σου; Με μια αγκαλιά σφιχτή; Με ένα χάδι στα μαλλιά; Με ένα Βαρδαράκο από τα μέρη μου;
Γέλα μου!
gravoura said...
Κορίτσι μου,
Εσύ διώχνεις τα δικά μας σύννεφα όταν διαβάζουμε την υπέροχη γραφή σου. Πώς να διώξουμε τα δικά σου;
---------------------
Θυμίζοντάς μου τραγουδια, αγαπημένη μου gravoura, θυμίζοντά μου τραγούδια! (τραγουδο-θεραπεία)
Σου το αφιερώνω
Της νύχτας κυλάνε οι ώρες
τον ύπνο μου πήρ' η βροχή,
μη χάθηκες σ΄άγνωστες χώρες,
μη σ'έδεσαν ξένοι καημοί,
μη χάθηκες σ'άγνωστες χώρες,
μη σ'έδεσαν ξένοι καημοί
Να διώξω τα σύννεφα
θα γίνω αγέρι
να φέγγω στο δρόμο σου
θα γίνω αστέρι
κι αν πάλι τ' απόβραδο
καημό θα μου φέρει
θα μείνω στο δρόμο σου
να γίνω φωτιά
Την πόρτα χτυπάει αγέρας
το σπίτι βαραίνει σιωπή
γυρεύω το φέγγος της μέρας
ζητώ τη δική σου φωνή
γυρεύω το φέγγος της μέρας
ζητώ τη δική σου φωνή
Να διώξω τα σύννεφα...
Της νυχτας κυλάνε οι ώρες
τον ύπνο μου πήρε η βροχή
φοβάμαι μην σ' άρπαξαν μπόρες
κι απόμεινα εγώ μοναχή
φοβάμαι μην σ' άρπαξαν μπόρες
κι απόμεινα εγώ μοναχή
Να διώξω τα σύννεφα...
Σ΄ ευχαριστώ
Με αγάπη
Α.
@ anke
Καλησπέρα Άννα μου!
Σε παρακαλώ, δώσε τους θερμούς μου χαιρετισμούς στον καλό σου και άπειρα φιλάκια στα κουκλακια σου!
Με άπειρη αγάπη
Α.
καλημέρα παράγραφε της αγάπης :)
πίσω από τη διπλανή πόρτα πάντα κρύβονται υπέροχοι άνθρωποι..
:))))
@ mary
Εκείνο που κατάλαβα είναι πως οι καλοί άνθρωποι είναι συνήθως δειλοί και κρύβονται στην σεμνότητά τους.
Καλή σου μέρα καλή μου Μαίρη!
Με αγάπη
Α.
Πόσο λείπει η πραγματική επικοινωνία από τις σχέσεις μας...
Και όταν συμβαίνει πόσο εντύπωση μας κάνει τελικά...
Καλημέρα Παράγραφε!
Τι ΩΡΑΙΑ έγραψες πάλι... Καθόμουν σα χαζή αρκετήν ώρα αφ'ότου σε διάβασα και τα σκεφτόμουν...
Λοιπόν, χτες ξημερώματα που ξανα-ματα-φτιάξαμε το η-μαιηλ μου διαπιστώσαμε πως πολλά μου γύρισαν πίσω (επί σειρά ημερών), χωρίς να ξέρω μέχρι τότε ότι δεν τα έχουν λάβει οι παραλήπτες, και εννοείται πως η γκαντεμιά ήταν χειρότερη σε μαιηλς που καιγόμουν να στείλω, όπως σε σένα!
Όπότε... στείλε η-μαιηλ-κουλούρα, σωσίβιο, σε παρακαλώ, μπας και πιαστώ και διορθώσω και τα προς τα εσένα...
(ναι, όσο εκνευρίζομαι με τα διαχειριστικά του πισι, τόσο με φτύνει κατάμουτρα!)
Φιλιά πολλά και στο μικρό μας το κοριτσάκι, το μωρό, που πολύ μου λείπει αυτές τις μέρες... Οταν φθινοπωριάζει έχω την τάση να θέλω να χωρέσω σε πολύ σφιχτή αγκαλιά όσους νοιώθω κοντά μου, να τους σκάσω αν γίνεται...
(καλά, κανονικά τους σκάω έτσι ή αλλιώς, γάιδαρο σκάω, αλλά τέλος πάντων!)
Φιλάκια, φιλάκια, φιλάκια!!!
Debby said...
Πόσο λείπει η πραγματική επικοινωνία από τις σχέσεις μας...
Και όταν συμβαίνει πόσο εντύπωση μας κάνει τελικά...
------------------------
Πραγματικά μας κανει εντύπωση! Ξεχάσαμε να εμπιστευόμαστε. Ο καθένας μας κοιτάει την τσέπη του... Ωσπου, κάποια στιμγή, χτυπαει η πόρτα την επικοινωνίας. Κι αν εν τω μεταξύ έχουμε ξεχάσει να επικοινωνούμε;
Με αγάπη
Α.
@ aphrodite
Αφροδίτη μου, θα σου στείλω το τελευταίο ιμέιλ που έλαβα από σενα για να ξέρεις τι γίνεται.
Με αγάπη
Α.
Αφού το συρραπτικό δεν άλλαξε θέση, αυτό σημαίνει ότι περιμένουμε την επανασυρραφή.
Αυτή τη φορά όμως, μην τα αφήσετε όλα στο συρραπτικό. Κάντε το με δική σας πρωτοβουλία.
Φιντείας said...
Αφού το συρραπτικό δεν άλλαξε θέση, αυτό σημαίνει ότι περιμένουμε την επανασυρραφή.
---------------------
Άγαπημένε φίλε Φιντεία,
καλώς όρισες!
Να είσαι βέβαιος ότι η συμβουλή σου έχει εισακουσθεί!
φιλιά
Με αγάπη
Α.
Επανάληψη μιας παλιάς κουβέντας μας:
"Η ομορφιά βρίσκεται παντού και μια μέρα θα την δούμε"
Και ξεκινά από τα πιο έντονα.
Χμμμμ.
Εσύ ξέρεις τι είδες. Και το ταξίδι του συρραπτικού έδεσε όμορφα τις πονεμένες σας ψυχές. Γι αυτό, never give up!
Συγγνώμη που χάθηκα, παράγραφέ μου.
Ο browser μου έκανε νούμερα και το ποστ σου το είδα σήμερα, γιατί δεν ανανέωνε σωστά τις σελίδες.
Σας φιλώ και τους τρεις σας!!!
Yπάρχει το λογοτεχνικό μέρος και το περιεχόμενο.
(πολλές φορές
δύσκολο να τα διακρίνεις...)
Για το περιεχόμενο μίλησαν πολύ, μιλάει και το κείμενο μόνο του.
Να μου επιτρέψετε να τονίσω τις λογοτεχνικές αρετές, την απλότητα, την αμεσότητα, τη ζεστασιά, τη λιτή αλλά περιεκτική γραφή.
παράγραφε γίνεσαι ολοένα και καλύτερη.
@ Artanis
Καρδούλα μου, καλημέρα! Σου εύχομαι και από εδώ "χρόνια πολλά"!
Θυμηθήκα τα... δικά μου 29! Ηταν πριν έξι χρόνια. Ζούσα σε πελάγη ευτυχία. Ολα έδειχναν ότι η ζωή μου θα είναι ένα ατελείωτο παραθύθι με τη σταχτοπουτα που βρήκε το βασιλόπουλο κλπ κλπ κλπ...
Σε ώρες δύσκολες, θυμάμαι εκείνη την όμορφη χρονιά! Ημουν στ΄ αλήθεια ευτυχισμένη! Δηλαδή ζούσαμε όπως οι πιο πολλοί άνθρωποι της... ρουτίνας. Ξυπνούσαμε, πηγαίναμε στη δουλειά χωρίς έγνοιες, επιστρέφαμε χωρίς έγνοιες, κάναμε διακοπές, τα σαββατοκύριακα είναι είχαμε μικρές εξόδους... αυτά ήταν η δική μας ευτυχία. Αυτά μας λείπουν, δηλ τα μικρά καθημερινά της ρουτίνας! Ονειρό μας είναι να ζήσουμε κι εμείς κάποτε τη... φθορά της ρουτίνας! Πλάκα θα έχει!
Αν πρέπει λοιπόν, καρδούλα μου γλυκειά, να σου ευχηθώ κάτι, είναι "και μη χειροτερα"!
Μερικές φορές έχουμε την ευτυχία δίπλα μας, ολοζώντανη και δεν το ξέρουμε!
Σ΄αγαπώ πολύ
η φίλη σου
Α.
ΥΓ. Εχεις πολλά-πολλά φιλιά και άπειρες ευχές και από τον Κ.
@ andy dufresne
Φίλε Αντυ, καλή σου μέρα!
Η αλήθεια είναι το κείμενο γράφτηκε "στο πόδι". Αν και ήθελα να το "συμπιέσω" κατά δυο τουλάχιστον παραγράφους ακόμα (το αρχικό ήταν τριπλάσιο), δεν τα κατάφερα λόγω... Κυριακής (η παραμάνα μας έχει την αργία της).
Ο λόγος που βιάστηκα ήταν επειδή επιθυμούσα να υποδεχτώ τον αγαπημένο μας ΝικόΔημο με κάτι που θα ταίριαζε στη "νέα πορεία" του μπλογκ.
Τέλος, ξέρω ότι μας αγαπάς και πως έχει καρδιά μάλαμα.
τη αγάπη μου σε όλους σας (σε ΟΛΗ την οικογένεια).
Αν και αντίχριστη, τη νύχτα που ξαπλων δίπλα από την κορούλα μου κάνω μια προσευχή για όλα τα παιδάκια, και για τη μπαμπίνα μας φυσικά!
η φίλη σου
Α.
ΥΓ. Χαιρετισμούς από τον Κ. Εχει ξεσκονίσει ολα τα μπλογκ σας και με ενημερώνει ανελλιπώς! Νομίζω ότι εκείνος σας ξέρεις καλύτερα από εμένα! Μου μιλάει για σας λες και σας ξέρει δέκα χρόνια! Τι παράξενο!
Ποιος περίμενε ότι θα ζούσαμε τέτοιες ιστορίες ένα χρόνο πριν...
Απίστευτα πράγματα!
Κι εγώ σαν νοιώθω σαν να σα ξέρω χρόνια, πιο κοντά από πολλούς ανθρώπους που γνωρίζω κι ας μην έχουμε γνωριστεί (ακόμη...).
Κ είσαι ο αφανής ήρωας και γω είχα πάντα ιδιαίτερη εκτίμηση στους αφανείς ήρωες.
Τον πρωταγωνιστή όλοι τον αγαπάνε,
το αφανές στήριγμά του;
Υγεία και καλοπέραση,
ο αντίχριστος φίλος σας
@ andy dufresne
Φίλε Αντυ, θα σου πω και το άλλο το τρελό:
εγώ είμαι πολυ-πολύ μαζεμένη. Ντρέπομαι να κάνω ακόμα κι ένα τηλέφωνο! Ξέρεις ποιος τηλεφωνάει για μας; Ολη την τελεφωνική επικοινωνία με τον κόσμο ο οποίος ζητάει τη βοήθειά μας, την διεκπεραιώνει ο Κ.
Εγώ είμαι πολυ δειλή στη διαπροσωπική επαφή. Μπορεί εδώ μέσα να δείχνω θαρραλέα, στην καθημερινή μου ζωή ειμαι μάλλον άτολμη.
Το άλλο:
ο Κ. δεν τολμάει να δει την ταινία με την επιληψία. Ομως συζητάει με τον κόσμο πολύ ψύχραιμα! Μιλάει για τα δικά μας, ακούει τα δικά τους εντελώς ψυχρά και αποστασιοποιημένα. ΚΑι το πιο σημαντικό: όταν οι άλλοι στο τηλεφωνο "λυγίζουν" εκείνος παραμένει τρυφερή... παγοκολόνα, διακριτική και υποστηρικτική!
Εγώ παρεμβαίνω στις λεπτομέρειες της δίαιτας. Την εφαρμόζω, τη ζωή και την ξέρω (μπορώ να πω) πολυ καλά.
Το ένα χέρι νίβει το άλλο...
Με πολλή-πολλή αγάπη
Α.
Α, έτσι εξηγείται γιατί είστε αυτοκόλλητοι: αλληλοσυμπληρώνεστε!
Εμείς δεν είμαστε και στα καλύτερά μας.
Ο χαζός μου ο χαζομπαμπάς κρύωσε (δεν προσέχει ο άτιμος), πιθανώς να κόλλησε και τη μαμά.
Κι εγώ είμαι 31 ημερών και δεν τα αντέχω αυτά...
Με πολύ αγάπη,
μπαμπίνα
@ andy dufresne
Περαστικά σου, μπαμπίνα μου!
Κι εγώ μη νομίσει ότι είμαι πολύ μεγάλη! Είμαι τεσσάρων και κάτι. Ομως ξέρω αρκετά πράγματα για τη μαμά (για το μπαμπά, ελάχιστα).
Σε παρακαλώ, μπαμπίνα μου, παρακάλεσε εκ μέρους μου τη μαμά και τον μπαμπά σου να μείνουν αγαπημένοι για πάντα κι όταν διαφωνούν να συζητούν υπομονετικά.
Ετσι θα σε βοηθήσουνε και σένα να μεγαλώσεις ήσυχα και να μην έχεις τραύματα σαν αυτά που έχει η μαμά μου.
με πολλή αγάπη
Μ-Φ
Το κείμενο σου μου γλύκανε την καρδιά και γιάυτό σ'ευχαριστώ.
@ αθεόφοβος
Καλημέρα σας!
Εύχομαι πάντα να βρίσκονται άνθρωποι που θα γλυκαίνουν την καρδιά σας.
Με αγάπη
Παράγραφος
Δημοσίευση σχολίου