Στην Αμερική γνώρισα μια μητέρα, τη Λίντια, που έχασε το αγοράκι της: έπασχε απο την πιο ελαφρά μορφή επιληψίας, λιποθυμησε ένα μεσημέρι στο σπίτι της γιαγιάς, μετά το φαγητό, εκείνη δεν κατάλαβε και το παιδί πέθανε απο ασφυξία (εισρόφηση).
Από τότε αυτή η χαροκαμένη μανούλα, μετά τη δουλεία της (δασκάλα) τρέχει από νοσοκομειο σε νοσοκομείο για να είναι δίπλα σε γονείς με επιληπτικά παιδιά. "Θέλω να τους μιλήσω για να μην πάθουν ό,τι συνέβη σε μένα. Κι όσο πιο πολλούς ενημερώνω τόσο πιο πολύ ζωντανεύει το παιδάκι μου στην ψυχή μου και το ακούω να μου λεέι "ευχαριστω μανούλα, ευχαριστώ."
Αυτός ο άνθρωπος -κάναμε πολλή παρέα- ήταν σταθμός στη ζωή μας. Μας έμαθε να κοιτάμε προς τα "έξω". Μια αγάπη μονάχα για έναν δεν φελάει τίποτε, τίποτε δεν είναι για τον ίδιο, αν δεν υπάρχει για όλους (παραφράζω τον ποιητή που μιλάει για ελευθερία).
Πάντως ο έρωτας είναι ζωογόνος. Δίχως τον έρωτά μας, ούτε εγώ ούτε ο καλός μου θα είχαμε την ψυχική δύναμη να γυρίσουμε τον κόσμο, να σώσουμε (για την ώρα) την κορούλα και να συνατήσουμε τη Λίντια που μας δίδαξε πώς να αγωνιζόμαστε και για τους άλλους.
Έρως ζωογόνος, έρως θεραπευτής, έρως ανθρωπιστής. Έρως, κατάφαση ζωής!
Σχόλο που έκανα στο περί Έρωτος ποστ του Ν.Δ τής 26ης Μαρτίου 2006
10 σχόλια:
''Αν έχω κάτι,και δε στο δώσω και σένα,δεν το είχα ποτέ..'''
Σκέφτομαι,πολλά λεξικά, πλάι στις λέξεις,ανθρωπιά,αλληλεγγύη,προσφορά,αντί για την ετυμολογία,θα έπρεπε να βάλουν την φωτογραφία σου!
Σ'αγαπώ πάντα,η φίλη σου.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο π. Παΐσιος μου είπε..."
Μια φορά έμαθα ότι ένας παιδικός μου φίλος, που είχα χρόνια να τον δω, είχε προσβληθεί από λευχαιμία. Πήγα να το πω στο γέροντα να τον κάνει καλά.
- Τι θες, να κάνουμε καλά το σώμα ή την ψυχή με ρώτησε.
- …και τα δύο, γέροντα!
- Γέλασε!
- Καλά, θέλεις να το πάρουμε μισό-μισό;… Να πάρεις εσύ το 50% του καρκίνου και τα υπόλοιπα εγώ.
- …(Δηλαδή να πάθω εγώ καρκίνο, στη θέση του φίλου μου; σκέφτηκα).
- Θέλεις; ξαναρώτησε ο γέροντας.
- …
Φοβόμουν, δεν έλεγα τίποτα.
- Καλά…Συμφωνείς να πάρω εγώ το 99% και εσύ το 1%; ξαναρώτησε.
- Ναι, γέροντα συμφωνώ, απάντησα αμέσως καθώς μου φάνηκε εύκολο αυτό.
- Εντάξει, γέλασε χαρούμενα, τα συμφωνήσαμε! είπε.
- …(Σιωπή). Αλήθεια γέροντα, θα πάρετε τον καρκίνο πάνω σας τώρα; ξαναρώτησα.
- Κοίτα να δεις…για να ακούσει ο Θεός μια προσευχή και να κάνει καλά κάποιον, πρέπει να προσευχόμαστε με τέτοια διάθεση. «Θεέ μου…κάνε εκείνον καλά και δώσε σε εμένα την αρρώστια» ή αν είναι παράλυτος να έχουμε τη διάθεση να πούμε «Θεέ μου, πάρε από μένα τη μισή δύναμη από τα πόδια μου και δώσε την σε εκείνον». Κατάλαβες; Η προσευχή πρέπει να γίνεται με κόπο… με αυτοθυσία… Ο καλός Θεός, βλέποντας την αδυναμία μας να σηκώσουμε την αρρώστια, και εκείνον τον κάνει καλά και σε μας δε δίνει την αρρώστια… Αλλά για να εισακουσθεί μια προσευχή, πρέπει να γίνεται με τέτοια διάθεση… Καμιά φορά βέβαια μπορεί στα αλήθεια να μας δώσει ο Θεός καμιά αρρώστια που μπορούμε να σηκώσουμε.
Συγγνώμη για τον ενικό, αλλά paragrafos για μένα είσαι πια πολύ γνώριμη μετά από αυτό το άνοιγμα της ψυχούλας σου. Είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, αν και σε παρακολουθώ καιρό. Είμαι πατέρας 4 παιδιών (12 ετών, 5, 3(δίδυμα)) και μπορώ περίπου να φανταστώ την ψυχολογία σου. Ίσως απορείς γιατί σου έγραψα το παραπάνω. Το παραπάνω κείμενο λοιπόν είναι του γέροντος Παϊσίου, τον οποίο γνώρισα, και μας δίνει πολύ έντονα να καταλάβουμε την ψυχούλα ενός αγίου (σσσστ... μην μας ακούσουν από το διπλανό blog και μας αρχίσουν για παπαδαριά και διαφωτισμό και μεσαίωνα και άδικο Θεό που τυρρανά τα πλάσματα Του κ.λ.π.) Ξέρεις κάτι; Είμαι παραπάνω από σίγουρος ότι, εφόσον δεν επηρέαζε την ζωή της κόρης σου και του καλού σου, θα δεχόσουν να δώσεις και την ζωή σου για τον μικρό Tomaso και για το κάθε παιδάκι στον κόσμο. Και θα το έκανες με χαρά. Προσπαθώ να συμπάσχω μαζί σας, να ξέρεις ότι άρχισα να προσεύχομαι και για εσάς (αλήθεια παράξενα μου ακούγεται μια διαδικτιακή προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε την Paragrafos, το παιδί της και όλα τα παιδάκια του κόσμου», αλλά είμαι σίγουρος ότι τα packets δεν χάνονται κάπου στον κυβερνοχώρο, αλλά πηγαίνουν κατευθείαν επάνω. (σσσστ... μην μας ακούσουν).
Πολύ δύσκολο πράγμα ο πόνος στη ζωή μας, αλλά από την άλλη όμως δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στο μυστήριο που συντελείται. Να βλέπω μια γυναίκα, τρυφερή, έξυπνη, ευαίσθητη, με δίψα για ζωή, μια σύγχρονη γυναίκα να μετατρέπεται σε ΜΑΝΟΥΛΑ, και όχι μόνο για το δικό της παιδί, αλλά και για τα παιδιά όλου του κόσμου.
Συγγνώμη για την πολυλογία μου.
@ apousia
Και για τις λέξεις γενναιδωρία, υπομονή, κουράγιο και αγάπη, τη δική σου φωτογραφία.
@ Άσχετος
Υποκλίνομαι στη δική σας αγάπη και μακάρι όσοι αγαπούν να λένε πολλά λόγια, αλλά βλέπετε, συνήθως οι άνθρωποι λένε πολλά όταν μισούν πολύ. (σσσ... δε μας ακούσανε!)
Με συγκινήσατε, γέλασα κι όλας!
Να είστε καλά, να φροντίζετε την μεγάλη σας οικογένεια, να σας αγαπά κι εκείνη και να σας σέβεται. Το αξίζετε.
Με αγάπη
Παράγραφος
Πόσοι να είναι οι καθημερινοί ήρωες που η ιστορία δεν θα καταγράψει;
Έχω υπ' όψιν μου παρόμοια περίπτωση ανθρώπου που κάνει κάτι ανάλογο (με πάσχοντες από καρκίνο).
Το περιστατικό με τον γ. Παΐσιο επίσης καίριο.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ο ανθρώπινος πόνος γίνεται κάποιες φορές ένας κήπος, από τον οποίο προβάλλουν τα ωραιότερα λουλούδια.
Χαιρετισμούς σε όλους.
Φιντείας.
"ο ανθρώπινος πόνος γίνεται κάποιες φορές ένας κήπος, από τον οποίο προβάλλουν τα ωραιότερα λουλούδια."
είναι το πιο περιεκτικό που μπορεί να πει κανείς για τους ανθρώπους που πονούν, παλεύουν και μοιράζονται ουσιαστικά τις εμεπειρίες τους, λόγω του περισσεύματος αγάπης που διαθέτουν.
Πως θα μπορούσα άραγε να γράψω σε χαρτί το κελάηδημα των πουλιών,
πως θα μπορούσα να περιγράψω τον ήλιο που σβήνει μέσα στην θάλασσα?
Πως να σε κάνω να δεις το γλάρο την στιγμή που απογειώνεται και ο χρυσαφένιος ήλιος αντανακλάται στα φτερά του και οι σταγόνες του νερού λαμουρίζουν πάνω του?
Πως να σε κάνω να ακούσεις ττην αγέλη των λύκων στην απεραντοσύνη της άγριας υπαίθρου?
Πως αλήθεια να απαλύνω τον πόνο σου, πως να γιατρέψω τις πληγές σου?
Χαμογέλα, αλήθεια μοιάζεις άλλος άνθρωπος....
Κε Φιντεία,
θα μπορουσα να μεταφερω εδώ το ιμέιλ που ειχατε την καλοσύνη να μου στείλετε ως απόκριση σε σχόλιό μου στο μπλογκ σας;
@ Φιντείας...Finteias
@ An-Lu
Δυστυχώς, για ν΄ανθίσουν πολλά λουλούδια στην καρδιά μου έπρεπε περάσω από το σχολείο του πόνου. Εκει βρίσκεται το φυτώριο μιας πλειάδας συγκλονιστικών συνασθημάτων αποκαλύψεων του μυστηρίου της ζωής. Φοβερό το τίμημα.
Με αγάπη
Παράγραφος
@ stavroskatsaris
Η αγάπη που εχετε για τον κόσμο, σας δίνει φωνή ποιητική.
Σας ευχαριστώ.
Με αγάπη
Παράγραφος
Δημοσίευση σχολίου