Μετά την εισβολή, κι αφού κατεβήκαμε από τα κατσάβραχα όπου είχαμε καταφύγει για να γλιτώσουμε από τους Τούρκους, μας περίμενε μια άγρια ατμόσφαιρα: τη νύχτα οι ακροδεξιοί πυροβολούσαν αριστερούς, έστηναν ενέδρες κι έλεγαν (άκου θράσος!) ότι έπαιρναν το αίμα τους πίσω! Τη μέρα, αριστεροί ξυλοφόρτωναν μη αριστερούς και μη μακαριακούς, μόνο και μονο επειδή διαφωνούσαν μαζί τους, αφού πρώτα τους βάφτιζαν "πραξικοπηματίες".
Ο παλιάνθρωπος ο πατέρας μου, που κατά τ΄άλλα ήταν καταξιωμένος δημοκρατικός πολίτης και στέλεχος της αριστεράς, εκείνη την εποχή, κινδύνεψε μια φορά σε ένα... ποδοσφαιρικό αγώνα. (Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο, ακόμα και τώρα οι ποδοσφαιρικοί αγώνες στην Κύπρο, γίνονται μεταξύ... δεξιών και αριστερών.) Όσο για τις προεκλογικές εκστρατείες τής εποχής, συχνά θυμιζαν μικρούς εμφυλίους πολέμους...
Όταν ήλθε η ώρα να πάω για σπουδές στην Αθήνα, η μανούλα, κατατρομαγμένη απ΄όσα γίνονταν μέσα κι έξω από το σπίτι μας, με συμβούλεψε: "κόρη, μεμ (μην) πάεις στα κόμματα, εν να μπλεξεις, εν να βουρείς, εθ θα διαβάζεις".
Η καλύτερή μου όμως φίλη (από το νηπιαγωγείο ήμασταν μαζί) με την οποία συγκατοικούσα κι όλας, ήταν στέλεχος τού (σοσιαλιστή) Λυσσαρίδη. Κι ένα απόγευμα με έπεισε να πάμε σε μια συνέλευση.
Εκεί μέσα ανανέωσα τις τραυματικές μου εμπειρίες. Γνώρισα αρκετούς από τους "άλλους" ομοϊδεάτες τού πατέρα μου: φώναζαν, έβριζαν, απειλούσαν, "ξετίμαζαν", ξυλοφόρτωναν, βανδάλιζαν, χωρίς προφανή λόγο. Εμένα μ΄έπιασε ταχυπαλμία, όπως συνέβαινε κάθε φορά που το κτήνος ο πατέρας μου φοβέριζε ή έδερνε τη μανούλα. Αλλά, πού να φύγω! Δεν ήθελα ν΄ αφήσω την Έλλη μόνη της. Αλλά και νά ΄θελα, δεν μπορούσα, αφού η Παπαρηγοπούλου ήταν φίσκα: καρφίτσα δεν έπεφτε.
Κι όταν πήρε το λόγο η Έλλη, πόνεσε η ψύχη μου. Της πετούσαν μικροαντικείμενα, την έφτυναν στα μούτρα, την στόλιζαν με ό,τι χυδαίο μπορεί να φανταστεί άνθρωπος. Εκείνη όμως συνέχισε απτόητη, μέχρι που κάποια, αγριεμένη συμφοιτήτρια, την πεταξε κάτω. Την ώρα που έσκυψα να τη βοηθήσω, τη λυπήθηκα τόσο πολύ που άρχισα να κλαίω...
Πρόσφατα (πριν τέσσερα χρόνια, στα βαφτίσια τής κορούλας μου), όταν θυμηθήκαμε το περιστατικό, μάς είπε ότι υπέμενε όσα υπέμενε εκείνο το φριχτό απόγευμα, επειδή έπαιρνε θάρρος από τη δική μου συμπαράσταση... "Ποτέ δεν έπαψα να σ΄ ευγνωμονώ", μας είπε συγκινημένη.
Πέντε μήνες μετά, όταν η κορούλα μου αρρώστησε, η Έλλη εξαφανίστηκε. Η Έλλη τών παιδικών και φοιτητικών μου χρόνων, η ηρωίδα φίλη μου, που διερρήγνυε τα ιμάτιά της για τον άνθρωπο και την αριστερά, που ουδέποτε έχανε την ευκαιρία να με ευγνωμονεί, σαν έμαθε ότι η κορούλα μου είναι επιληπτική, ούτε που θέλει να μας ξαναδεί...
"Πικραινόμενη εν εαυτώ"
Παράγραφος
34 σχόλια:
Κι εμένα με ενοχλούσαν τέτοια περιστατικά κάποτε. Δεν κρύβω ότι εκνευριζόμουν. προσπαθώ να θυμάμαι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Με κάποιους συμπορευόμαστε, κάποιοι άλλοι προτιμούν να φύγουν. Έγω δεν θα έφευγα. Δεν θα κρατούσα όμως κακία σε όσους το αποφάσισαν. Θα θεωρούσα περισσότερό ότι έτσι ήταν η φύση τους. Αδύναμη.
Ούτως ή άλλως, με τον τρόπο που πικοινωνούμε τόσο καιρό, ξέρεις ότι μπορεί να έχασες μια φίλη, βρήκες όμως κάποιους άλλους.
Συμφωνώ με τον dorm και προσθέτω κάτι ακόμα. Τα λόγια, ακόμα και όταν υπάρχουν άμεσες αντιδράσεις, είναι εύκολα, οι πράξεις όχι τόσο.
Ανακάλυψα όμως και κάτι άλλο από την ιστορία σου: ότι είχες δύναμη και ενέπνεες τους γύρω σου από νωρίς....
Οι φίλοι που κάποτε δέθηκαν μαζί μας και μετά, σε ένα άλλο κάποτε έστριψαν από τη γωνία τοίχο –τοίχο κολλημένοι με την πλάτη στα ντουβάρια, απλά μετανάστευσαν, είναι ξενιτεμένοι σε ένα κάποιο Άλλο, Αλλού.
Μια αδιόρατη μα καθοριστική μετατόπιση στο εσωτερικό τους σύμπαν τους εκτόξευσε σε άλλη από την Κοινή Διάσταση.
Δεν πειράζει. Αλήθεια, Δεν Πειράζει. Ότι κενό γεννιέται, αφήνει χώρο στο καινούργιο πλήρωμα.
@ Dormammu
@ An-Lu
@ Δυων Ανατελλων
Είναι από τα ζητήματα στα οποία δεν έχω πολλά να πω εκτός από το ότι με βοηθάτε πολύ, και κυρίως, στην προκειμένη περίπτωση, με βοηθάτε να βγάλω από μέσα μου πρώτα την πίκρα (δεν ξέρω αν θα έλθει η συγχώρεση). Βέβαια, δεν είναι σωστό να είμαι τόσο μνησίκακη, μα δεν μπορώ να προσποιηθώ τη μεγαλόψυχη...
Μια φωνή μέσα μου έρχεται και ξανάρχεται: "ποιος το περίμενε αυτό από την Ελλη που ήμασταν αγαπημένες σαν αδελφούλες;". Γι΄αυτό πικραίνομαι. Δεν με νοιάζει και τόσο που το ίδιο έπραξαν κάποιοι άλλοι, ξώπετσοι φίλοι και γνωστοί. Για την Ελλη, με πείραξε. Βλέπετε, ήταν ο δικός μου άνθρωπος.
Και πιο πολύ με πλήγωσε ο λόγος, η αιτία: μορφωμένος άνθρωπος (τόσα πανεπιστήμια βγάλαμε) και ήταν τόσο δύσκολο να μάθει ότι δεν κινδύνευε απο την επιληψία τής κορούλα μας, ότι η επιληψία δεν είναι μεταδοτική;
Αλλά και πάλι, να κρύβεται και να φτάσω εγώ στο σημείο ν΄ ανησυχώ μήπως της έτυχε κάτι. Και να παίρνω τηλεφωνο σπίτι της και πότε η πεθερά της και πότε ο άντρας της να με καθησυχάζουν ότι είναι μια χαρά και πώς μόλις επέστρεψε σπίτι θα μου τηλεφωνούσε. Κι αυτό δεν έγινε μια και δυο.
Κι εδώ δεν ούτε Αθήνα ούτε Λονδίνο για να χάνεσαι εύκολα. Πέντε άνθρωποι είμαστε όλοι κι όλοι οι παλιοι γνωστοί στη Λευκωσία.
''Aυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί..
Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά, παιδιά που μεγαλώνουν,
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών.
Πηγαίνει μέσα στους δρόμους,ποτέ δεν πλαγιάζει,
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης, μηχανή μιας απέραντης οδύνης.
Άλλοι τον άκουσαν να μιλά
μοναχό καθώς περνούσε,
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.
Τον συνηθίσαμε,είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ'το τρένο
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή.
Τον συνηθίσαμε,δεν αντιπροσωπεύει τίποτε
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι'αυτόν γιατί δεν βρίσκω
τίποτε που να μην το συνηθίσατε.
Προσκυνώ.''
Γλυκιά μου φίλη,κράτα τις παπαρούνες στα δικά σου μάτια,αυτές είναι ο πλούτος σου.
Και τις σπασμένες μορφές του καθρέφτη,άσε τις!
Μέχρι εκεί μπόρεσαν...
ισως απλα δεν νιωθει αρκετα δυνατη για να σas συμπαρασταθει... δωσε της χρονο! και στο κατω κατω, -συμφωνα μ'αυτα που εχω δει εγω μεσα απο τη ψηφιακη μου γνωριμια με σας- δικο της το χασιμο! μην πικραινεστε αδικα... μακαρι ολες οι πικρες του κοσμου να ειχαν τις ριζες τους σε τετοια περιστατικα... θα ειμαστε λιγοτερο πικραμενοι! να ειστε καλα και να πιστευετε σε σαs και στην δυναμη της αγαπης σας!
Αν αντί για:
"σαν έμαθε ότι η κορούλα μου είναι επιληπτική, ούτε που θέλει να μας ξαναδεί"
ήταν γραμμένο:
"σαν έμαθε ότι η κορούλα μου είναι ..., ούτε που θέλει να μας ξαναδεί"
και μου ζητούσε κάποιος να φανταστώ το τι θα είχε αυτή η κορούλα που η "καλή φίλη" δεν θέλει να βρίσκεται μαζί της, θα πίστευα ότι μιλάμε για άλλες εποχές, όπου η π.χ. φυματίωση, ή η λέπρα ήταν αίτιο απομόνωσης άτυχων ανθρώπων.
Αλλά η επιληψία;
Με συγχωρείτε, αλλά ποιό είναι το μορφωτικό επίπεδο της "φίλης";
Για επιδημία επιληψίας δεν έχω διαβάσει πουθενά.
Αν η "φίλη" σας με βγάλει αδιάβαστο, καλώς να ορίσει η "νέα γνώση" μέσα μου.
Ειλικρινά, πολλά από τα πράγματα που γράφετε μου θυμίζουν άλλες εποχές.
Στη θέση σας θα ζητούσα τον λόγο από τη "φίλη" για την απουσία της.
Βλέπω, πάντως ότι η φίλη Απουσία αναπληρώνει αρκετά την απουσία της "φίλης".
Υ.Γ.Σχετικά με το ερώτημά σας για το ανέβασμα της απάντησής μου στο σχετικό σας σχόλιο στο blog μου, να σας πω ότι έχω ανεβάσει την απάντησή μου στο δικό μου blog. Μπορείτε να την αντιγράψετε άνετα.
Το mail, όμως, είχε έναν προσωπικό χαρακτήρα. Εκεί γράφω περισσότερα κι ας μείνουν εκεί. Κυρίως η αναφορά σε άλλους.
Αν σας ικανοποιεί αυτό που ανέβασα στο blog μου, ως έχει, πάρτε το.
Πολύ αγαπητή μου Παράγραφος,
(Απόσπασμα από τη βιογραφία ενός μπαρμπα-Τάσου, πλανόδιου μανάβη στη Ν. Μάδυτο Θεσσαλονίκης)
Μικρός, όταν ήμουνα, δεν οργιζόμουνα καθόλου ούτε έβλεπα κακό ή αδικία... Να, ένας πήρε την κομπίνα στο χωράφι του ενώ εγώ είχα πει πιο μπροστά να έλθουν στο δικό μου χωράφι. Αυτοί όμως τον ξεγέλασαν και πήγε σ’ αυτούς. Έ... αλωνίζει το δικό τους. Δεν ήλθε στο δικό μου. Το βράδυ εκείνο, όμως, πιάνει ένα χαλάζι, καταστροφή! Εγώ, τι να κάνω; Για να μην φωλιάσει μέσα μου το κακό, πήγα και θέρισα το χόρτο, αυτουνού δηλαδή που με ξεγέλασε, στα κρυφά. Για να μπορώ να τον φέρνω μετά στο μυαλό μου χωρίς κακία. Κι έφυγα, αφού θέρισα το χόρτο τους, χαράματα μη με δουν.
Και σε ερωτώ. Ήταν χαζός λες ο μπαρμπα-Τάσος; Γιατί πήγε και θέρισε το χόρτο; Θα σου πω ακόμη μια ιστορία και μετά θα σου δώσω την απάντηση.
Κάποτε, ένας πήγε στο Άγιο Όρος. (Ωχ, άρχισα πάλι τα σκοταδιστικά μη με μαρτυρήσεις δίπλα) και ρωτούσε τους ασκητές που συναντούσε για το τι ήταν το πιο σημαντικό πράγμα. Όλοι του απαντούσαν φυσικά η αγάπη. Αυτός, ως ειλικρινής άνθρωπος που ήταν το σκέφτεται λίγο και μονολογεί. Αλίμονο μου. Σίγουρα, αναγνωρίζω ότι η αγάπη είναι το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο, δεν χρειάζομαι μάλιστα λογικές αποδείξεις, για μένα η αγάπη είναι μια αλήθεια που τη ζεις και δεν χρειάζονται λογικές αποδείξεις. Αλλά δυστυχώς δεν έχω την τέλεια αγάπη που ονειρεύομαι, για τον συνάνθρωπο μου. Επίσης δεν έχω αγάπη για τον Θεό, καθώς και αγάπη για προσευχή. Τι να κάνω τώρα; Αναγνωρίζω όμως την ανωτερότητα της αγάπης. Και καταλήγει: θα κάνω σαν να έχω αγάπη. Και τελειώνει η διήγηση: 30(!!) χρόνια μετά, το Άγιο Πνεύμα του έδωσε το δώρο της αγάπης.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Σκέψου έναν κύκλο. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε στην περίμετρο του κύκλου και στο κέντρο ο Θεός - Αγάπη. Σκοπός μας είναι να πηγαίνουμε προς το κέντρο. Κι όσο πλησιάζουν οι ακτίνες προς το κέντρο, τόσο πλησιάζουν και οι ακτίνες μεταξύ τους. Κάποιος μπορεί να είναι πιο κοντά στο κέντρο, άλλος πιο μακριά. Στο κέντρο για να μπούμε, δηλαδή να ενωθούμε με το Θεό, να φτάσουμε στην τέλεια αγάπη, αυτό είναι δώρο Θεού. Εμείς όμως ΕΧΟΥΜΕ χρέος να στοχεύουμε στο κέντρο.
Ο μπαρμπα-Τάσος, φτωχούλης καθώς ήταν και περίμενε να ταΐσει την οικογένεια του με τη σοδειά, μετά τον πειρασμό που τον βρήκε, πήγε και θέρισε το χόρτο του άλλου προκειμένου να καταπολεμήσει έμπρακτα την τσατίλα που τον έπνιγε, να δείξει στον εαυτό του και στο Θεό ότι ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ να χτυπήσει κέντρο. Προφανώς δεν τον αγαπούσε αυτόν που τον αδίκησε με όλη του την καρδιά. Συμπεριφέρθηκε όμως σαν να είχε αγάπη.
Και συνεχίζει ο μπαρμπα-Τάσος
Μόνο ο αναμάρτητος Χριστός είναι το φως. Χριστέ μου, μην φεύγεις απ’ την καρδιά μας. Θέλει όμως καλοσύνη. Να χαίρεσαι όταν σε κατηγοράνε. Το κατηγόριο είναι καλό γιατί είναι σαν να γίνεται ένα φαγάκι και ρίχνεις μέσα και λίγο αλατάκι. Τότε καταλαβαίνεις αν συχωράς τον άλλον. Εκεί φαίνεται η αξία του πιστεύοντα. Να σε κατηγοράνε και να κρύβεσαι σε κρυφό μέρος να παρακαλάς γι’ αυτόν, να τον σώσει.
Και τελειώνω με το θάνατο του μπαρμπα-Τάσου
Μετά τις απανωτές εισαγωγές σε νοσοκομεία, λίγο καιρό πριν πεθάνει, έλεγε, η αρρώστια καλό πράγμα είναι. Σε βοηθά να μην αγανακτάς, να είμαστε υπέρ-ευχαριστημένοι που βρεθήκαμε σ’ αυτό το έργο, να δοξάζουμε τον Θεό, δόξα σοι ο Θεός! δισεκατομμύρια φορές δόξα σοι, κι έκλαιγε... λέγοντας- Άγιος ο Θεός! Ο αναμάρτητος Χριστός, τι θέλει από μας; Χριστιανά τα τέλη. Ήλθε στον κόσμο να σώσει αμαρτωλούς. Να παρακαλάμε τον φύλακα άγγελο, που θα έλθει εκείνη την ώρα, να μας προφυλάξει από τα πονηρά πνεύματα μην μας πάρουν... Αχ, Θεέ μου, σώσε με! Αχ, Θεέ μου, σώσε με! Ελεήμων, ελέησον με ο Θεός! Η Παναγία, που είναι σα μια μάνα, να μας δεχτεί στην αυλή των προβάτων... Κι ενώ πονούσε τόσο πολύ ο ίδιος, σαν να του πριόνιζαν το γαγγραινιασμένο πόδι, είχε και την δύσπνοια απ’ την καρδιακή ανεπάρκεια, παρακαλούσε για άλλους. Τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, έλεγε Αχ, Θεέ μου, σώσε την ανθρωπότητα! Θεέ μου, σώσε την ανθρωπότητα! Δε θέλω τίποτ' άλλο, δώσε μου την δύναμη και το κουράγιο τ’ όνομα σου να ‘χω στην καρδιά μου...
Πέθανε στο νοσοκομείο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, όπου είχε γίνει και νέα εισαγωγή ξημερώματα Δευτέρας 30 Αυγούστου 2004, χωρίς να χάση καθόλου τις αισθήσεις του. Ζήτησε απ’ τη γυναίκα του, να της ασπαστεί τα χέρια, που τον φρόντισαν τόσο καιρό, κι άφησε με ειρήνη το πνεύμα του.
Αγαπητή μου Παράγραφος,
και μόνο που σε πειράζει ότι νοιώθεις κάποια μνησικακία, μην παραξενεύεσαι αν σου πω ότι σε λίγο θα ακούσεις
BULLS EYE!!!
Καλή μου, μου επιτρέπεις να πω κι εγω κάτι που μάλλον είναι πιο απλοική διατύπωση της άποψης του ασχετου-πολύ?
Μπορεί η φίλη σου να στεναχωριέται τόσο πολύ που σούτυχε αυτό, που να μην μπορεί να σε κοιτάξει στα μάτια, να φοβάται οτι θα δεις το οίκτο μέσα της, και δεν θέλει να είναι οίκτος αυτό που νιώθει για σένα. Με τον εαυτό της τάχει, όχι με σένα.
Μπορεί-αν δεν έχει ήδη παιδιά-να τηw πέρασε απο το νου κακιά σκέψη για σένα-άθελά της (και αυτό στο λέω γιατί δεν έχω παιδιά, και προσπαθώ να πνίξω το "γιατί αυτή και όχι εγώ" προς το θεό, που αναβλύζει μέσα μου όταν βλέπω οικογένειες και παιδιά, προσπαθώ και το ντρέπομαι, αλήθεια σου λέω), μπορεί λοιπόν να νιώθει τώρα οτι σε μάτιαξε, οτι σούκανε κακό, και να ντρέπεται, πάλι με τον εαυτό της τάχει.
Μπορεί να περνάει κάτι εξίσου τρομερό στη ζωή της, να μην περνάει καλά με τον άντρα ή τους γονείς της, ή με τη δουλειά της, και τα προβλήματα όπως ξέρεις (ή μαλλον, ξέχασα σε ποιάν μιλάω, για σένα καλή μου δεν ισχύει αυτό)...τα προβλήματα συνήθως κλείνουν τον άνθρωπο σ ένα εγωιστικό κουκούλι, και νιώθει τόσο πόνο που δεν θέλει ούτε να ξέρει για τον πόνο ή τις ζωές των άλλων...
Τα λέω αυτά, γιατί δεν πιστεύω οτι ο άνθρωπος αλλάζει τόσο πολύ. Αν ήταν έτσι όπως λές καλή και αγωνίστρια η φίλη σου, υπάρχει λόγος που είναι αλλιώς τώρα, η εξήγηση οτι φοβάται την αρρώστια είναι κάπως απλοική για μένα..
Μην πληγώνεσαι, μέσα στα τόσα σου, έχεις να υπομείνεις κι αυτό, ενα χαλικάκι επιπλέον στο βάρος που σηκώνεις. Δεν πειράζει, στο είπα κι άλλη φορά οτι για μένα ο σύντροφος είναι αυτό που μετράει. Αν εκεί είχες πρόβλημα, δεν θα είχα λόγια. Αν όμως αυτός είναι δίπλα σου, τότε μπορείς να αντέξεις τα υπόλοιπα, έτσι νομίζω εγώ.
Σε γενικές γραμμές, βρίσκω το σχόλιο του άσχετου-πολύ για την αγάπη, θαυμάσιο, θα ήθελα να την συζητήσω κάποτε αυτή την αγάπη, που βγαίνει μέσα απο τον πόνο. Το ποστ μου με το ποίημα του κυρίου Χριστιανόπουλου είναι λίγο σχετικό, αλλά έχω κι άλλα να πω.
Σιγά σιγά, εδώ είμαστε.
Δεν είμαι πολύ καλά τελευταία, και προσπαθώ λίγο να απαγκιστρωθώ απο το κομπιούτερ και να δω την έξω ζωή, γιαυτό δεν εμφανίζομαι πολύ..
Σου στέλνω την αγάπη μου.
Αγαπητή μου lemon,
Πόση λεπτότητα κρύβεται πίσω από αυτά τα μπορεί … μπορεί… μπορεί…
Σκληρός ο αγώνας της ζωής.
Κάποιοι κάποτε λιποψυχούν...
Δύσκολο και για τους όρθιους και για τους "πεσμένους", να κοιταχτούν στα μάτια.
Μένει στον όρθιο να συνεχίσει τον αγώνα και για τους δυο.
Και για να σηκώσει τον πεσμένο.
Ξέρω πολλούς φίλους που εξαφανίστηκαν σε αρρώστειες και σε ατυχήματα και σε δυσκολίες. Ξέρω και φίλους που δεν μπόρεσαν να αντέξουν και την ευτυχία μας, το να μας τύχει μια καλή δουλειά, ένας ωραίος δεσμός, μια επιτυχία του παιδιού μας κλπ... Κια αισθανθήκαμε τη ζήλεια.
Πιστεύω πρέπει να θυμόμαστε τα καλά από τις φιλίες μας και όχι τα άσχημα, γιατί αλλιώς-και αυτό είναι το παράδοξο, εμείς οι ίδιοι ταλαιπωρούμαστε με μνησικακίες και αγωνίες, γιατί με πρόδωσε δεν θαταν αληθινός φίλος κλπ.
Στο τέλος δε κατηγορούμε και τον εαυτό μας, του τύπου έπρεπε να είχα καταλάβει... Ή σταματάμε να εμπιστευόμαστε ανθρώπους, και αυτό μας κάνει κακό.
Για την ΄Ελλη, σου έδωσε αυτό που μπορούσε. Τόσο μπορούσε.
Για σένα, το σκοτεινότερο σημείο της νύχτας είναι ακριβώς πριν ξημερώσει.
@ silk123
"Πιστεύω πρέπει να θυμόμαστε τα καλά από τις φιλίες μας και όχι τα άσχημα, γιατί αλλιώς-και αυτό είναι το παράδοξο, εμείς οι ίδιοι ταλαιπωρούμαστε με μνησικακίες και αγωνίες"
----------------------
Φαίνεται πως αυτή η στωική προσέγγιση που εισηγείστε, ίσως είναι και η πιο ενδεδειγμένη για τη περίπτωσή μας αλλά και γενικώς για τη στάση μας απέναντι στις ανθρώπινες σχέσεις. Πρέπει να αισθανόμαστε ότι δεν μας χρωστάει κανείς τίποτε. Ακόμα κι εκείνος με τον οποιο ζήσαμε μια ζωή και φάγαμε ψωμί κι άλάτι...
Βέβαια, κάτι τέτοιο προϋποθέτει έντονη φιλοσοφική προπαρασκευή και γενναιοψυχία που θα μας κάνει να δούμε με κατανόηση φιλάνθρωπη τα στραβά ανθρωπων με τους οποίους ζήσαμε μια ζωή κι έφυγαν στα καλά του καθουμένου (και κυρίως όταν εμείς τους είχαμε ανάγκη για ένα λόγο ενθαρρυντικό). Στο κάτω-κάτω κι εμείς αυριο μπορεί να κάνουμε το ίδιο σε κάποιον άλλο...
Σας ευχαριστώ
Με αγάπη
Παράγραφος
@ chanana
Σ΄ ευχαριστώ που ο καλός σου λόγος έγινε αφορμή να ανακαλύψω το ημερολόγιό σου!!!
Με αγάπη
Παράγραφος
@ apousia
Γλυκειά μου Απουσιά, μ΄ αγαπάς τόσο πολύ που προτίμησες να αφήσεις έξω την κρυφή αιτία του σπασμένου καθρέφτη:
"(...) Κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες [και οι φιλίες, αγάπες δεν είναι;]
Σαν κι αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
Στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα (...)"
Προτίμησες να μιλήσεις για μάς με . Μου υπέδειξε με την αισθαντική επιλογή σου ότι πως έτσι πρέπει να κανουμε. Ν΄ αφήσουμε τους σπασμένους καθρέφτες της ζωής μας γιατί όπως λές (με φιλόσοφη αγάπη) "μέχρις εκεί μπόρεσαν".
Κάτι ξέρεις κι εσύ!
Σε φιλώ
Παράγραφος
Memento aka a moment in life said...
ισως απλα δεν νιωθει αρκετα δυνατη για να σas συμπαρασταθει... δωσε της χρονο!
--------------------
Είμαι απολύτως βέβαιη ότι η Ελλη μου (έτσι τη νιώθω ακόμα) δεν θα διαβάσει ποτέ αυτές τις σελίδες του ηλεκτρονικού μου ημερολογίου. Αν όμως καποτε πέσει πάνω τους και κυρίως αν μελετήσει με ειλικρίνεια τα δικά σας σχόλια, θα σας ευγνωμονεί.
Ειδικά εσας, Memento aka a moment in life, θα σας λατρέψει κι ύστερα μπορεί κι εγώ να την ξανανιώσω φίλη μου...
Σας ευχαριστώ
Με αγάπη
Παράγραφος
@ asxetos_poly
@ lemon
Με προβληματίσατε έντονα. Θα επανέλθω!
Με αγάπη
Παράγραφος
Κάποτε ένας άνθρωπος που σήμερα δεν έχουμε ιδιαίτερες επαφές μου είχε πει κάτι που του είχε πει ο πεθερός του: "Μην θυμώνεις με κάποιον που δεν έχει τις δυνατότητες να ανταποκριθεί σε αυτά που εσύ του έδωσες και σε αυτά που περιμένεις να σου δώσει." Όταν τα τσουγκρίσαμε αντί να μαλώσω μαζί του, του υπενθύμισα αυτά τα λόγια τα οποία δεν σταμάτησα ποτέ να θυμάμαι.
Δεν ξέρω αν τον προβλημάτισα αυτό που ξέρω είναι πως είμαι ήρεμος και έχω την συνειδησή μου καθαρή.
Ελπίζω να βοήθησα λιγάκι.
Έχω πληγωθεί αρκετές φορές από φίλους και είναι δύσκολο συναίσθημα.
Φιλικά!
Stavros Katsaris said...
Ελπίζω να βοήθησα λιγάκι.
Έχω πληγωθεί αρκετές φορές από φίλους και είναι δύσκολο συναίσθημα.
-----------------------
Τη μέρα που αυθόρμητα (γιατί όλα μου τα κείμενα είναι αυθόρμητα γραμμένα) έγραψα αυτά τα λόγια για την Ελλη, δεν ένιωσα καλύτερα. Ένιωσα πολύ χειρότερα. Σε σημείο που μ΄έπιασε το στομάχι μου και το στόμα μου γέμισε αύθες κι ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω, ούτε καφέ να πιω.
Εξεπλάγην επίσης από τα σχόλια όλων σας! Από τη μεγαλοψυχία σας, η οποία ομολογώ ότι μου λείπει. Τελικά είμαι κάπως μικροψυχος άνθρωπος, αυτό πρέπει να το αλλάξω, και μπορώ να το αλλαξω χάρη στη βοήθεια που μου προσφέρατε όλοι σας!
Παράγραφος
Paragraphos said:@
Εξεπλάγην επίσης από τα σχόλια όλων σας!Από τη μεγαλοψυχία σας, η οποία ομολογώ ότι μου λείπει. Τελικά είμαι κάπως μικροψυχος άνθρωπος, αυτό πρέπει να το αλλάξω, και μπορώ να το αλλαξω χάρη στη βοήθεια που μου προσφέρατε όλοι σας!
Μιλώντας αποκλειστικά για τον εαυτό μου, έχω να σου πω το εξής: Μην νομίζεις ότι ευρισκόμενος στη θέση σου δεν θα σκεπτόμουν χειρότερα. Έξω από το χορό...
Ξέρεις, έχουμε ένα εξοχικό κοντά στη θάλασσα. Συγκατοικούμε τα καλοκαίρια με τα πεθερικά μου. Ψιλοδύσκολη κατάσταση, 6 εμείς και άλλοι 2, γέμισε το σπίτι, φασαρία, παρεξηγήσεις… τα γνωστά. Κάποτε λοιπόν, είπε κάτι η πεθερά μου που μ' έκανε ΠΥΡΑΥΛΟ!!! Ευτυχώς κρατήθηκα και δεν είπα τίποτα. Έβραζα όμως. Το σωστό το ήξερα. Το είχα διαβάσει. Είχα διαβάσει λοιπόν πως σε τέτοιες περιπτώσεις μπορείς να λες την εξής ευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε τον - την τάδε και κατόπιν ελέησε εμένα!!! Δοκίμασα να το εφαρμόσω. Αμ δε!!! Μάλλον προς κατάρα έφερνε αυτή η ευχή. Γιατί να μου πει έτσι; Στον άλλο της τον γαμπρό θα τολμούσε να τα πει αυτά; Και πολλά άλλα, πόλεμος κανονικός. Τι να έκανα λοιπόν; Πήρα ένα βιβλίο να διαβάσω μήπως και ηρεμήσω. Και κατά τύχη βρέθηκε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τίτλο "Επιστολές" του Γέροντος Παϊσίου. Το ανοίγω και κατά τύχη(; τώρα για να το ξαναβρώ έκανα γύρω στα 25 λεπτά) πέφτω πάνω στο εξής:
"Οι άνθρωποι, που έχουν αγάπη και καλοσύνη, μοιάζουν με τους Αγγέλους, που μεταφέρουν χαρά και αγαλλίαση, όπου και αν βρεθούν"
Έπαθα την πλάκα μου. Φλας κανονικό. Για στάσου λέω, μήπως φταίω εγώ; Για να μετρηθούμε λέω μέσα μου. Έχω φτιάξει ένα δικής μου επινόησης μετρητή καλοσύνης. Ο μετρητής αυτός είναι πολύ απλός. Για πόσα άτομα θα μπορούσε κάποιος να δώσει και την ζωή του; Η απάντηση φυσικά αυτονόητη. Έφαγα 12 γκολ (παιδιά, εγγόνια κ.λ.π) και έβαλα 7. Κέρδισε η πεθερά μου. Και έρχεται και η χαριστική βολή ως σκέψη. Ρε συ, τι λέει στο ευαγγέλιο;
«αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. 4 όστις ουν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτός εστιν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών.»
Μαλώνω, το παιδί μου, και αμέσως είναι έτοιμο να ριχτεί στην αγκαλιά μου το επόμενο λεπτό, αγαπώντας με χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς όρους, χωρίς γιατί. Άραγε αν γίνω και εγώ σαν ένα από τα εγγονάκια της δεν θα απολαύσω την ίδια αντιμετώπιση; ΕΥΤΥΧΩΣ δεν της είπα τίποτα.
Προς Θεού, μην με παρεξηγήσεις με αυτά που σου γράφω, εσύ αισθάνεσαι ενοχές και θλίψη (στομάχι κ.λ.π), εγώ απλώς αισθανόμουν «ΚΟΡΟΙΔΟ ΓΑΜΠΡΕ». Απλά φαντάζομαι μια συνάντηση λείπει για να μεταφέρεις χαρά και αγαλλίαση
Με αγάπη Γιώργος
@ paragrafos
Νομίζω ότι ήμουν ο μόνος μη μεγαλύψυχος στο σύνολο των σχολίων.
Εκφράζω την γενικότερη δυσαρέσκειά μου για κάθε κοινωνική προκατάληψη, χωρίς υπόβαθρο. Αυτό, διότι οριμένες από αυτές τις προκαταλήψεις μπορεί και να έχουν.
Αλλά η συγκεκριμένη όχι.
Το ξαναλέω. Η επιληψία δεν είναι νόσος μεταδοτική.
Α, Παράγραφε. Αν περάσεις από μένα, υπάρχει ένα σχόλιο που σε αφορά (efrosini).
Καλησπέρα.
Φιντείας...Finteias said...
@ paragrafos
"Νομίζω ότι ήμουν ο μόνος μη μεγαλύψυχος στο σύνολο των σχολίων.
Εκφράζω την γενικότερη δυσαρέσκειά μου για κάθε κοινωνική προκατάληψη, χωρίς υπόβαθρο. Αυτό, διότι οριμένες από αυτές τις προκαταλήψεις μπορεί και να έχουν.
Αλλά η συγκεκριμένη όχι.
Το ξαναλέω. Η επιληψία δεν είναι νόσος μεταδοτική."
------------------------
Κύριε Φιντεία,
στη δική σας περίπτωση δεν ετέθη ζήτημα μεγαλοψυχίας αλλά επιστημονικής δεοντολογίας. Σωστά είπατε ότι η επιληψία είναι αυτό κι αυτό και σωστά επίσης αντιδρασατε αυστηρά προς εκείνους που θεωρούν την επιληψία... λέπρα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο..
Θα αντιγράψω παρακάτω το σχόλιό από το μπλογκς σας αν και θα προτιμούσα να κάνω παραπομπή.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σχολια ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΣΤ ΤΟΥ ΦΙΝΤΕΙΑ (πήγαίνετε καλύτερα να τη διαβασετε στον δικό του μπλογκ. Εδώ τα επισυνάπτω επειδη τα θεωρώ κι εδώ πολύτιμα):
paragrafos said...
Κε Φιντεία, βλέπω, τηρήσατε την υπόσχεσή σας να μιλήσετε για την ειδικότητά σας.
Δεν θέλω να σας βάλω σε περιπέτεις ούτε να σας κάνω ν΄ ανοίξετε δουλειές για χάρη μου (ξέρω πόσο ευγενικός άνθρωπος είστε), αλλά εάν με την πρώτη ευκαιρία μάς μιλήσετε ειδικά για την επιληψία, από την πλευρά του ειδικού, θα σας ευγνωμονούσα.
Ειρήσθω εν παρόδω να σημείωσω ότι οι επιληπτικοί στην αρχαία ελλάδα έχαιραν μεγάλης εκτίμησης, αγάπης και αποδοχής! Άλλωστε η επιληψία ήταν γνωστή ως "ιερά νόσος". (Βέβαια ο Ιπποκράτης πρώτος θα μιλήσει για ασθένεια και καταρρίψει το μύθο της ιερότητάτης)
Εν πάση περιπτώσει, στην αρχαία ελλάδα (δεν ξέρω τι συνέβαινε σε άλλους πολιτισμούς) υπήρχε μια θετική προκατάληψη καθώς οι επιληπτικοί αντιμετωπίζονταν ως εξαιρετικές φανερώσεις-εκδηλωσεις του θείου στο άνθρωπο! Τους θεωρούσαν κυριολεκτικά ευ-δαίμονες (όχι μεταφορικά που σημαίνει ευτυχείς), με την έννοια ότι καταλαμβάνονται από τη "θεία χάρη" θα λέγανε σήμερα οι χριστιανοί.
Όταν όμως ήλθε ο χριστιανισμός, δαιμονοποίησε τις θεότητες του αρχαιοελληνικού πανθέου, μετονομάζοντάς τους σε διαβόλους, φορείς δηλαδή του κακού και βασικούς υπαίτιους για την κακοδαιμονία του ανθρώπου.
ΈΤσι, απο τη θετική προκατάληψη, κοινωνική αποδοχή και αγάπη που απολάμβαναν οι επιληπτικοί, τώρα με το χριστιανισμό περάσαμε στην πιο φριχτη προκατάληψη: είναι Δαιμονισμένοι, άρα μιαροί, άρα αποβράσματα, άρα επικίνδυνοι, άρα αποβλητέοι, άρα πρέπει να συνιστούν όνειδος και τιμωρία για την οικογένεια που τους έχει: στη πυρά!
Και στο Ευαγγέλιο γίνεται λόγος για δαιμόνια και άλλα τινά (τα οποία, πολύ πριν βασανιστεί η κορούλα μου από επιληψία τα θεωρούσα κουταμάρες - πολύ περισσότερο μετά). (Αν θυμάστε, στο πρωτο μου ποστ -Επιληψία, αγάπη μου- κάνω λόγο για μια "δαιμονισμένη" τάχα, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ!)
Παράλληλα με το "δαιμονισμένος" κινείται και το "σεληνιασμένος". Πρόκειται για φυσιοκρατική μετάλλαξη του "δαιμονισμένος" η οποία ωστόσο συνοδεύεται απο αρνητικές ή και υποτιμητικές συνδηλώσεις.
Συνοψίζω: Η αρχαιοελληνική κοινωνία είχε χρησιμοποιήσει το "μύθο" για να περιθάλψει με στοργή τους ταλαίπωρους επιληπτικούς.
Με το χριστιανισμό όμως, οι επιληπτικοί ερίφθησαν στην κόλαση της καθημερινότητας: ακόμα και μέχρι πριν λίγα χρόνια τους είχαν δεμένους με αλυσίδες και τους έσερναν από πανηγύρι σε πανηγύρι κι από άγιο σε άγιο για να ξορκίσει τάχα από μέσα τους τα δαιμόνια.
Σήμερα υπάρχει ακόμα η προκατάληψη και ο δικαιολογημένος φόβος που νιωθει όποιος δει τους σπασμούς του επιληπτικού: φόβος για το άγνωστο, το πρωτόφαντο, φόβος υποσυνείδητος (ρε μπας κι είναι όντως δαιμονισμένος;), φόβος πραγματικός (βλέπουμε κάποιον που δείχνει να πεθαίνει!), φόβος για την ευθύνη μας απέναντι σε αυτους τους ανθρώπους.
Οι σπασμοί που παθαίνει (πάθαινε, ήθελα να πω!) η κορούλα μου είναι κυρίως μυοκλονικοί: μοιάζουν δηλαδή με μια συνηθισμένη λιποθυμία.
Δυο κουβέντες ξεκίνησα να πω και βγήκαν χιλιες δυο!
Με αγάπη
Παράγραφος
10:45 πμ
Φιντείας...Finteias said...
Σχετικά με την ιερά νόσο είχα αναφερθεί, αν θυμάμαι καλά, σε ένα από τα πρώτα σχόλιά μου στο blog σας. Είχα πει και για τον Jackson, νομίζω.
Λυπάμαι που είχατε τέτοιες εμπειρίες από ανθρώπους που στην επιεικέστερη περίπτωση θα χαρακτήριζα "χριστιανικόμορφους".
Είναι κρίμα. Για τον χριστιανισμό που έτυχε τέτοιων εκπροσώπων και για όλα τα θύματα μιας τέτοιας εκπροσώπησης (όπως η κάθε οικογένεια πάσχοντος).
Η εμπειρία μου είναι διαφορετική.
Συναναστράφηκα με χριστιανούς που έλεγαν τα ακριβώς αντίθετα πράγματα.
Μου κάνει θλιβερή εντύπωση το ότι υπάρχουν άνθρωποι που ενώ υποστηρίζουν ότι η ίδια η ύπαρξή μας είναι δώρο του Θεού, εν τούτοις νιώθουν υπερήφανοι για την δική τους "υγιή" ύπαρξη, λες και είναι δικό τους κατόρθωμα.
Περί της διαστρεβλώσεως του χριστιανικού νοήματος από προβληματικούς ανθρώπους πολλά μπορούν να ειπωθούν.
Γιατί;
Μεγάλα και αναπάντητα "γιατί" πολλές φορές μου ήρθαν στο νου, χωρίς απάντηση.
Πώς μπορεί κάποιος να σταυρώνει τον συνάνθρωπό του εν ονόματι Εκείνου που σταυρώθηκε;
Δεν είναι γραμματικό το φαινόμενο (ενεργητική και παθητική φωνή), αλλά ουσιαστικό, θεμελιώδες.
Δεν είμαι σε θέση να σας δώσω χριστιανικές νουθεσίες.
Αν συναντήσατε τέτοια πράγματα, έχετε δίκιο. Λυπάμαι μόνο.
Συνεχίστε να γράφετε.
Χαίρομαι που βλέπω την ολοένα και αυξανόμενη απήχηση των κειμένων σας.
Όσο μπορώ θα τονίζω στο δίκτυο και στην καθημερινότητα, την αλήθεια που λέει ότι ο επιληπτικός είναι ένας απολύτως λειτουργικός και κοινωνικός άνθρωπος. Λίγες δραστηριότητες θα πρέπει να αποφεύγει (αναλόγως της μορφής) για το δικό του, καλό.
Για τους άλλους δεν εγκυμονείται ΚΑΝΕΝΑΣ κίνδυνος.
Με πολλές ευχές για τη διαρκή βελτίωση της υγείας του παιδιού σας.
11:57 πμ
efrosini said...
Μόλις σήμερα διάβασα την ιστορία (εν συντομία) της παραγράφου. Συγκινήθηκα, όπως κάθε φορά επι τόσα χρόνια που είμαι γιατρός συγκινούμαι όταν βλέπω τον ανθρώπινο πόνο. Δεν κατάφερα να γίνω "επαγγελματίας" και να βλέπω τον πόνο απόμακρα, σαν κάτι που δεν έχει σχέση μ' εμένα. Βέβαια εκείνη τη στιγμή που μ' έχουν ανάγκη λειτουργεί μόνο το μυαλό μου γιατί εκείνη τη στιγμή δεν πρέπει το συναίσθημα να επηρεάσει την κρίση μου. Οταν όμως περάσουν οι δύσκολες ώρες, κάθομαι και ακούω την ιστορία του καθενός γιατί νιώθω ότι πέρα απο τις γνώσεις μου έχουν ανάγκη και τη συμπαράσταση μου, εκείνο το "δεν είσαι μόνος". Τελικά ο Θεός κάτι δίνει και κάτι παίρνει. Σε σένα έδωσε ένα υπέροχο σύντροφο κι ένα παιδί με επιληψία, σε άλλους ή ας πουμε σε μένα, έδωσε τρια υπέροχα κατάγερα παιδιά αλλά όχι αγάπη και σύντροφο. Ο καθένας το μαρτύριό του, αυτό τον καθαγιάζει. Πριν κάποια χρόνια είχα χάσει τα πάντα, υγεία, πατέρα, έρωτα (έτσι πίστευα, κανένας δεν μου έδινε ούτε μια πιθανότητα και κατάφερα να τους διαψεύσω όλους. Μόνο τα παιδιά μου να ναι καλά, μόνο αυτό παρακαλάω!
6:41 μμ
Nα σε ευχαριστήσω ακόμα μια φορά,
για όλα!
Σ'ευχαριστώ που υπάρχεις!
apousia said...
Nα σε ευχαριστήσω ακόμα μια φορά,
για όλα!
Σ'ευχαριστώ που υπάρχεις!
----------------------------
Αγαπημένη μου Απουσία,
έχω την αίσθηση ότι για όλα υπάρχει η κατάλληλη ώρα,
φτάνει να μην Ξεχνάμε όσα πρέπει να θυμόμαστε,
όσα έχουμε καθήκον να θυμόμαστε,
όσα η ψυχή μας οφείλει να μη λησμονεί,
όσα το χρέος και το φιλότιμο επιβάλλουν να μη διαγράψουμε ποτέ από το νου και την καρδιά μας, είτε καλά είναι αυτά (για να ευγνωμομονούμε τους ευεργέτες) είτε άσχημα (για να αντιμετωπίζουμε τους υβριστές αποτελεσματικά και να προστατεύουμε άλλα θύματα).
Να που ο χρόνος λειτουργεί κάποτε και υπέρ των καλών ανθρώπων, υπέρ των ευγενικών ψυχών.
ΜΕ αγάπη
Παράγραφος
Orestis Eniote said...
@παράγραφος
Έχεις σκεφτεί ποτέ το γεγονός να μην άντεχε η ίδια να σε βλέπει να υπομένεις τόσο πόνο μετά από τόσες πολλές και όμορφες αναμνήσεις που έχει από τα τόσα χρόνια που γνωρίζεστε;
---------------------
Κύριε Ορέστη, δεν είμαι καλός άνθρωπος. Είμαι μνησικακη, το ξέρω. Παρ΄ όλα αυτά όλοι εδώ μέσα με βοηθήσατε να συνειδητοποιήσω το μεγάλο μου αυτό ελάττωμα (το οποιο τελικά αποβαίνει εις βάρος μου).
Μπορεί να έχετε δίκιο. Δεν ξέρω όμως να λέω ψέματα. Ναι, έκανα το πρώτο βήμα: δεν της κρατάω κακία, ούτε πικραίνομαι πια. Θ΄ αρχίσω μάλιστα να συγχωρώ σιγά-σιγά. Αλλά για την ώρα δεν έχω ανοιχτή αγκάλη. Και δε νομίζω ότι η φίλη μου ή Ελλη θα ξαναγίνει μέσα μου Η Φίλη μου η Έλλη που ήταν κάποτε.
Τουλάχιστον η πληγή πήρε να κλείνει. ΘΑ μείνει όμως ουλή. Για καιρό...
Σας ευχαριστώ
Με αγάπη
Παράγραφος
aphrodite said...
αχ μωρέ παράγραφε,
"Ασχετο: για την mild κατάθλιψη παίρνεις τίποτε, κάτι έστω φυτικό?"
-------------------------
Τα αντικαταθλιπτικά που πήρα στην αρχή έφεραν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το αναμενόμενο. Επειδή μου προκαλούσαν υπνηλία, μεγάλωνε μέσα μου η αγωνία μήπως πάθει η κορουλα μου καμιά κρίση το βράδυ ή το μεσημέρι που κοιμόμαστε...
ΈΤσι, ναι μεν το σώμα μου έπεφτε σε κάποια ηρεμία, η οποία υπο κανονικές συνθήκες θα με βοηθούσε, ωστόσο μέσαμ μου υπέφερα περισσότερο επειδή στα τόσα δεινά προστέθηκε κατι το στρες για το λόγο που σου εξήγησα.
Νόμίζω, ένας καλός γιατρός, που ξέρει και να οικογενειακά μας και τα ψυχολογικά μας, έχει λυσεις να προτείνει. Εγώ διάλεξα έναν πιο δύσκολο δρόμο: αυτόν της μακροχρόνιας ψυχοθεραπείας και ψυχανάλυσης (γνωσιακή μέθοδος). Ήταν λύση ανάγκης. Έπρεπε να έχω και το νου μου μην πάθει κάτι η κορούλα μου. Αυτό κι αν είναι... αντικαταθλιπτικό φάρμακο!!!
Παρά ταύτα, συχνά-πυκνά (που λένε) με πιάνει ένα μάγκωμα. Δεν μπορώ να "ταράξω", ούτε ένα βήμα δεν μπορώ να κάνω. Με το ζόρι όλα και μ΄ένα ασήκωτο βάρος στο στέρνο. Εκείνες τις ώρες νομίζω πως άν αφήσω τον ευατό μου να αναστενάξει με την ψυχή του, θε πεταχτεί έξω και η καρδιά μου...
Δεν ξέρω τι εικόνα δίνω εδώ μεσα με αυτά που λέω. Μέσα μου υποφέρω πολυ. Ξέρω ότι ο πονος που έχω δεν θα φύγει ευκολα. Μπορεί και να μη φύγει ποτε. Αγωνίζομαι όμως να φτιάξω αντίβαρα, αντιπερισπασμούς. Και το καταφέρνω. Λέω μέσα μου: ναι, νιώθω έτσι, άσχημα.Δεν πρέπει όμως να αφεθώ, να παρουσιαστώ έτσι στην κορουλα μου που αμέσως με καταλαβαίνει." Πολεμάω μέσα μου, πεισμώνω, προπαρασκευάζομαι συναιθσηματικά, κατεβαίνω, πάω στο δωμάτιο των παιγνιδιών της, παίζουμε, βγάζουμε φωτογραφίες με γκριμάτσες, κυνηγιόμαστε με το σκυλάκι, γελάμε, οπότε νιώθω προσώρας καλύτερα.
Μεγάλη κουβέντα άνοιξα. Με την πρώτη ευκαιρία θα μπορούσα να σου περισσότερα. (Αληθεια, γιατί δεν ανοίγει κι εσύ ένα ημερολόγιο, με ένα ποστ... διαρκεία, μόνο και μόνο για να τα λέμε κάπως πιο ... ιδωτικά;)
Σε φιλώ
Με αγάπη
Παράγραφος
Φιλία:
Η συναισθηματική σύνδεση δύο ανθρώπων.
Φίλος μου:
Ο συνοδοιπόρος μου.
Η άλλη πλευρά του νομίσματος που μας δένει.
Το στήριγμά μου.
Το χέρι που με πιάνει από τα μαλλιά και με σώζει από τον πνιγμό.
Η αποθήκη μου.
Η ματιά που καταλαβαίνει ό,τι θέλω να πω.
Ο άνθρωπος που θ' αφήσει το εγώ του και θα ενδυθεί εμένα για να κατανοήσει κάθε μου κύτταρο.
Το φίλτρο της καθημερινότητάς μου.
Οι αισθήσεις μου και οι λογική μου, όταν εγώ δεν μπορώ να τις δουλέψω.
Ο τρίτος ώμος για το κουβάλημα της ζωής.
Η πιο σκληρή κρίση για το άτομό μου. Αν δεν μου τα ψάλλει ο φίλος μου, ποιός θα τα ψάλλει;
Σε καμία περίπτωση ίδιος με μένα.
Είμαι φίλη:
Ακριβώς όπως παραπάνω. Και με πολλά άλλα. Με όλο μου το είναι. Με τον οδηγό: Δεν κριτικάρω, αλλά κρίνω.
Συμβιβάζομαι:
Με τίποτα λιγότερο. Ή όλα ή τίποτα. Αυτό δεν είναι μικροψυχία. Είναι αυτό που αξίζουν όλοι.
Το έχω δώσει και καταπατήθηκε οικτρά. Και ακόμα γλείφω τις πληγές μου μέσα στη φωλιά μου. Κι αυτό μες στο παιχνίδι, τί να κάνουμε.
Πένθησα για τη φιλία μου, παράγραφε, και τη σέβομαι. Κι ό,τι υπέροχο ζήσαμε παρέα το φυλάω στο θυσαυροφυλάκιο.
Και μετά από το κλάμα...πάμε γι άλλα.
Φιλιά, Αρτάνις
Το προηγούμενο comment μου αφιερώνεται στην Ι.Κ..
Αλλά όχι σ' εκείνους τους φίλους που απλώς οι "παράλληλες γραμμές της ζωής μας" απέκτησαν μεγαλύτερες αποστάσεις.
Αυτοί οι φίλοι είναι μοναδικοί. Μπορεί να μην είμαστε ο ένας στη ζωή του άλλου, αλλά αν συμβεί κάτι, πηδούν στο πρώτο αεροπλάνο, αυτοκίνητο, σύννεφο και βρίσκονται δίπλα μας σε χρόνο de-te. Σε καλό ή σε κακό. Χαρά ή λύπη.
Σ' όλους αυτούς στέλνω την αγάπη μου και τα φιλιά μου.
Και σε σένα, παράγραφε, τη μεγαλύτερη αγκαλιά του κόσμου.
Να μην ξεχάσεις να θυμάσαι (αχ, apousia, έδωσες ρέστα στο τελευταίο σου post) ότι η συγχώρεση δεν έρχεται από τη μεγαλοψυχία, αλλά από την αγάπη μας. Κι ότι αν το ποτήρι ραγίσει, ούτε σπάει ούτε ξανακολλά. Παραμένει ραγισμένο. Άρα είτε το σπας και το ξανακολλάς είτε το σπας και το πετάς.
Σκληρό;
Ναι.
@ Artanis
Κράτησα μέσα αυτούς τους θυσαυρούς σου:
"Πένθησα για τη φιλία μου, παράγραφε, και τη σέβομαι. Κι ό,τι υπέροχο ζήσαμε παρέα το φυλάω στο θυσαυροφυλάκιο. Και μετά από το κλάμα...πάμε γι άλλα."
"η συγχώρεση δεν έρχεται από τη μεγαλοψυχία, αλλά από την αγάπη μας"
Με αγάπη
Παράγραφος
Γιατί νομίζεις ότι η φίλη σου δεν έχει επαφή; Ειλικρινά, μήπως είναι μπλοκαρισμένη από πόνο και νομίζει ότι δεν μπορεί να σου προσφέρει και ίσως σου κάνει κακό; Είναι μια άποψη...
Με την ευκαιρία, το mail σου με αρνείται - έχω στείλει την απάντηση ίσα με δέκα φορές και όλο παίρνω την απάντηση:
This is the Postfix program at host promitheas1.cytanet.com.cy.
I'm sorry to have to inform you that your message could not
be delivered to one or more recipients. It's attached below.
For further assistance, please send mail to "postmaster"
ΥΓ. Το γράφω κι αυτό εδώ: ταπεινή μου γνώμη είναι ότι παρα-ασχολείσαι με τον σαλτάρω. Ο άνθρωπος είναι άρρωστος... χωρίς τα ελαφρυντικά ενός άρρωστου (είναι και συνειδητός).
@ aphrodite
Νά ΄σαι καλά Αφροδίτη μου. Κάθε φορά που διαβάζω κείμενά σου παίρνω το καλύτερο αντικαταθλιπτικό - και χωρίς παρενέργειες!
Εν τω μεταξύ, δεν ξέρω αν το έχεις προσέξει: τα κείμενά σου κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση από τα δικά μου. Θέλω να πω, εσύ μπορείς να ξεκινήσεις από κάτι δύσκολο και τελικά κλείνεις μέσα σε γιορτινή ατμόσφαιρα ενώ εγώ συνήθως σας κάνω την καρδιά περιβόλι.
Σ΄ αγαπώ
Παράγραφος
@ Yannis H
Κύριε Γιάννη, δεν ξέρω πια αν τη θεωρώ φίλη μου. Ξέρω όμως ότι και η δική σας η παρέμβαση με βοηθάει να γίνω λιγότερο μνησίκακη. Αμποτες ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο, θα πάρουμε και το δρόμο για την κατανόηση και τη συγχωρεση.
Αλλά, τριάμησι χρόνια τώρα, τι διάολο κόμπος είναι αυτός; (Βλέπετε που σας λέω; Είμαι μνησίκακη! Υπάρχει και ο εγωισμός του πονεμένου, ας μη το ξεχνάμε!)
Με αγάπη
Παράγραφος
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΣΑς Εστειλα ιμέιλ εγώ πριν λίγο. H διεύθυνσή μου είναι paragrafos@cytanet.com.cy. To λάβατε;
Αγαπητή Παράγραφος, δεν πήρα τίποτα - ίσως να υπάρχει πρόβλημα στο δικό μου mail (αν και παίρνω κανονικά από άλλους).
Θα ενεργοποιήσω έναν παλιό λογαριασμό, μέχρι αύριο.
Δημοσίευση σχολίου