Διεκδικώντας κρατική βοήθεια...

Η απόφαση ελήφθη: πάμε στις ΗΠΑ για όσο χρειαστεί και όσο αντέξουν τα οικονομικά μας. Υποθηκεύσαμε (δεύτερη υποθήκη) το σπίτι μας και το οικόπεδο. Βάλαμε στην άκρη 150.000 δολάρια. Nα δούμε τι θα πει και η γιατρός. "Ξέρει την κατάσταση. Βλέπει ότι το πειραματικό φάρμακο, που με τόσους κόπους έρχεται από Γαλλία, δεν προσφέρει τίποτε. Αν ήταν δικό της το παιδί, τι θα έκανε;" - είπε ο καλός μου και ξεκινήσαμε.

Πλησιάσαμε τόσους και τόσους και όλοι μας αποθάρρυναν: "αποκλείεται να συνεννοηθείτε μαζί της. Είναι απρόβλεπτη, είναι προσβλητική, δε νοιάζεται, εκρήγνυται χωρίς λόγο, μπορεί να θιχτεί από την πρωτοβουλία σας..." Και τι δεν μας είπανε. Όταν χτυπήσαμε την πόρτα τού γραφείου της, εγώ ένιωσα ότι είχε έλθει η μέρα της Κρίσεως! Έτρεμα ολόκληρη από την αγωνία. Τα χέρια και τα πόδια μου παγώσαν, τα δόντια μου χτυπούσαν και στο πρόσωπο εύκολα εύκολα διακρίνονταν συσπάσεις άγχους και απελπισίας.

Εκείνος ψύχραιμος, καλότροπος, ευγενικός, τής έδωσε να καταλάβει ότι την σέβεται και πως αναγνωρίζαμε το ενδιαφέρον της για το παιδί μας, ότι, επιπλεον, της ήμασταν και υποχρεωμένοι αφού πολλές νύχτες το επισκέφτηκε στην εντατική, αν και δεν ήταν εφημερία, και πως τώρα ζητάμε την συμπαράστασή της, ένα παραπεμπτικό.

Και όχι μόνο διαψεύστηκαν οι κασσάνδρες, όχι μόνο δεν της κακοφάνηκε που της ανακοινώσαμε την απόφασή μας να παμε στο Μέιγιο Κλίνικ (Mayo Clinic), αλλά αμέσως έφτιαξε και το σχετικό έγγραφο. "Η εισήγησή, δυστυχώς, θα εξεταστεί από ομάδα ανώτατων γιατρών και λειτουργών, που συνήθως το παίζουνε σκληροί κι δεν θα έβλαπτε κάποιος να τους προσεγγίσει...", μας προειδοποίησε και μας άνοιξε τα μάτια ταυτόχρονα.

Αυτό ήταν: πέσαμε με τα μούτρα στα μέλη τής επιτροπής. Αρχηγοί κομμάτων, βουλευτές τής συμπολίτευσης και τής αντιπολίτευσης, υπουργοί Εσωτερικών, Υγείας, Οικονομίας, έπαρχοι, διοικητές οργανισμών, γενικοί διευθυντές και υποδιευθυντές υπουργείων. Σε τρεις μέρες ήλθε η απάντηση, παραλάβαμε τα σχετικά έγγραφα, επικοινωνήσαμε με τη Πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, εστάλησαν οι εγγυήσεις στο νοσοκομείο (για νοσήλια έως και 200.000 δολάρια!), επιβεβαιώσαμε το ραντεβού για τις τόσες Μαΐου με το νοσοκομείο, βγάλαμε τα εισιτήρια, τοιμάσαμε τις αποσκευές, αλλά δεν μας κολλούσε ύπνος:

Πρώτον γιατί έχω φοβία με τα αεροπλάνα και δεύτερον για το πώς στην ευχή θα ταξιδεύαμε μια ολόκληρη μέρα, με τόσες ώρες αναμονής στο Άμστερνταμ, τη στιγμή που οι κρίσεις τού παιδιού ήταν ανεξέλεγκτες πια (κάθε λίγο και λιγάκι ξημεροβραδιάζαμε στην εντατική) κι ένα παρατεταμένο επεισόδιο πιθανόν να του προκαλούσε ανήκεστο βλάβη.