Μεγαλώσαμε στη στέρηση. Την ένιωθα παντού γύρω μου. Μόλις που τα βγάζαμε πέρα. Γιατί δεν έφτανε που είχαμε χάσει τα πάντα και ξεκινήσαμε, στον προσφυγικό καταυλισμό, τη ζωή από το μηδέν, έπρεπε η μανούλα τα πληρώνει και τα χρέη που είχαμε κάνει για το σπίτι, το οποίο όμως τώρα δεν είχαμε... Οι έξυπνοι και οι κομματάρχες δεν πλήρωναν μία κι έτσι, όταν πολύ αργότερα χαρίστηκαν τα προ του ΄74 δάνεια, εμείς ήμασταν από τους ελάχιστους που τα είχαμε ξοφλήσει! "Αξίζει η τιμιότητα κόρη μου, αξίζει, ακόμα κι όταν χάνεις", μονολογούσε η μανούλα. (Να το πίστευε άραγε;)
Εμείς λοιπόν, επί σειρά ετών τη βγάζαμε με τα άκρως απαραίτητα. Και αυτά πολλές φορές μάς έλειπαν. Πού λεφτά για παιγνίδια και κούκλες! Μια μέρα όμως η μανούλα, με πήρε αποφασιστικά από το χέρι και πήγαμε στα μαγαζιά. Έμεινα άφωνη! "Κάπως έτσι θα είναι ο παράδεισος" σκέφτηκα, αγκαλιάζοντας με τα μάτια μου όλα εκείνα τα αμέτρητα παιγνίδια, τούς χαμογελαστούς ανθρώπους και τα τρισευτυχισμένα παιδάκια που πηγαινοερχόντουσαν.
"Διάλεξε κόρη μου και πάρε αυτό που σου αρέσει"!, πρόσταξε με αποφασιστική τρυφερότητα η μανούλα. Την καρδιά μου την είχε κλέψει μια μεγάλη, αγγελικά πανέμορφη, ξανθιά κούκλα, αλλά δεν είχα το κουράγιο να τη ζητήσω. "Εθ θελω τίποτε μαμμα" της είπα. "Άλλη φορά". Εκείνη όμως κατάλαβε...
Είναι μια Μπάρμπι που την έχω ακόμη πάνω στο γραφείο και με κοιτάζει με ξεθωριασμένα μάτια και ταλαίπωρα ρούχα. Αν όμως την προσέξεις καλά, νιώθεις ακόμα και σήμερα να ζωντανεύει πίσω από τα μαλλιά της όλο εκείνο το ευτυχισμένο και βουερό ανθρωπομελίσσι που το έχω φυλαγμένο στο μυαλό, σαν όαση στην ερημία τών παιδικών μου χρόνων.
Με νοσταλγία
Παράγραφος
[Σχόλιο που έκανα στο blog τού αγαπημένου μου ΝΔ, την 27η Απριλίου 2006]
26 σχόλια:
Τώρα θα ήθελα να προβληματιστώ αγαπητή φίλη.
Στη σημερινή εποχή της αφθονίας, πόσα παιδιά πλουσίων χωρών θα δουν τη βιτρίνα ενός καταστήματος με παιχνίδια και θα πουν "Κάπως έτσι θα είναι ο παράδεισος";
Αναρωτιέμαι πολλές φορές για το αν η συγκίνηση είναι δυσκολότερη στην εποχή που τα αγαθά βρίσκονται "εύκολα και γρήγορα" κατά τη βαριά επιταγή των διαφημίσεων.
Τελικά τι είναι πολυτιμότερο; Ο πλούτος της τσέπης ή των συγκινήσεων;
Ένα σημερινό παιδί για να αισθανθεί αυτό που αισθάνθηκες και να διατηρήσει αυτό το συναίσθημα για τόσα χρόνια, όπως εσύ, δεν ξέρω τι να χρειάζεται.
Τελικά ακόμα κι ο πλούτος έχει μέσα του μια άλλη φτώχεια.
Καλησπέρα
Μα κι εγώ Φιντεία μου, τι νομίζεις, στοχάζομαι; Δεν στοχάζομαι. Αφηνω απλώς τα βιώματα μου να μιλούν. Μάλλον παραμιλώ.
Η ανάλυση μπορεί να ξεκινήσει τώρα και απ΄ ό,τι βλεπω είναι ανοιχτή προς πασα κατεύθυνση. Αλλά, ας μη σας προκαταλάβω.
Κι όμως για τα στερημένα μου μάτια, η αλήθεια είναι ότι τότε αντίκρισα τον παράδεισο!
Αλλά τώρα, μάλλον ποιητική είναι ματιά μου και νοσταλγική, με φόντο όμως την κατανάλωση; Τι να σας πω κι εγώ. Ψάχνομαι.
Με αγάπη
Παράγραφος
Υ.Γ. Ωραία το είπατε, αλλά ισχύει και αντίστροφα: κάποτε και η φτώχεια κρύβει μέσα έναν κάποιον πλούτο, αλλιώτικο όμως...
Θα απαντούσα στο Φιντεία,κανένα παιδί.Κανένα,σήμερα,στις κοινωνίες της αφθονίας.Αλλού...
Πώς είναι ο Παράδεισος?
Ποιός ξέρει?
Εδώ στη γη,έχει το χαμόγελο του μωρού σου,την αγκαλιά του συντρόφου σου,τη λάμψη που παίρνουν τα μάτια του παππού,όταν το μωρό τρέχει στην αγκαλιά του,και -γιατί όχι-τη γεύση που έχει το δάκρυ που αφήνεις για κείνους που έφυγαν...
Με άπειρη αγάπη,
η φίλη σου.
Αναφέρθηκα σε μια απορία που εξέθεσα στο blog του κυρίου ΝΔ...Διέγραψε ό,τι έγραψα ως άσχετο με το θέμα....Η απορία μου είχε να κάνει με το ότι ορισμένα ελληνικά blogs στο blogspot εμφανίζονται το τελευταίο 24ωρο με κινέζικους χαρακτήρες και ρωτούσα τους επισκέπτες του αν γνώριζαν κάτι...
πάντως τον υπερασπιστήκατε καλύτερα κι απ' ό,τι θα έκανε ο ίδιος για τον εαυτό του...Να μια ισχυρή παρότρυνση που του δώσατε για να συνεχίσει το βλογ
kyriaz said...
Αναφέρθηκα σε μια απορία που εξέθεσα στο blog του κυρίου ΝΔ...Διέγραψε ό,τι έγραψα ως άσχετο με το θέμα....Η απορία μου είχε να κάνει με το ότι ορισμένα ελληνικά blogs στο blogspot εμφανίζονται το τελευταίο 24ωρο με κινέζικους χαρακτήρες και ρωτούσα τους επισκέπτες
---------------------------
Να σας πω, ξέρω κάποιον, τον Μικη, που είναι αυθεντία σε αυτά τα πράγματα. Πηγαίνετε στο προηγούμενο ποστ του δικού μου μπλογκ κι εκεί θα βρειτε το όνομά του. Μετά γράψτε του ένα ιμέιλ και είμαι σίγουρη ότι θα σας απαντήσει, αρκεί να ξέρει! Μη νομίζετε ότι έχουμε πολλές γνώσεις στα ηλεκτρονικά. Εγώ μόλις που μπορώ και κινούμαι εδώ μέσα.
Με αγάπη
Παράγραφος
Paragrafos:
Αξίζει η τιμιότητα κόρη μου, ακόμα κι όταν χάνεις" μολογούσε η μανούλα. (Να το πίστευε άραγε;)
Πίστεψε με, αν δεν τα πίστευε δεν θα ήσουν ο άνθρωπος που είσαι τώρα. Ο άνθρωπος που σε χαιρόμαστε όλοι εμείς από μακριά, και οι δικοί σου από κοντά.
Η δική μου όαση ήταν μια.... μερέντα (ναι καλά διαβάσατε μια μερέντα) και ένα walkie-talkie(που όμως τελικά επιστρέψαμε γιατί φάνηκε πολύ ακριβό στον πατέρα μου).
Τώρα, για το αν τα σημερινά παιδιά χαίρονται με τα παιχνίδια, η γνώμη μου είναι πως όχι, σπάνια χαίρονται και για λίγο. Αυτό όμως που παρατήρησα είναι πως στα δύο μεγαλύτερα από τα 4 παιδιά μου αυτό που τους έχει μείνει ως όαση είναι κάποιες στιγμές που ζήσαμε μαζί κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών μας, που κάναμε κάποια ταξίδια μαζί αλλά και πηγαίναμε μαζί για ψάρεμα. Ο πρώτος θυμάται όταν ήταν 4 ετών που πιάσαμε μαζί ένα χταπόδι και κάποιες ζαργάνες και ο δεύτερος ακόμη χορεύει και τραγουδάει νησιώτικα μόλις βλέπει τις φωτογραφίες που βγάλαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε στις Κυκλάδες. Βλέπω πως στα σημερινά παιδιά η όαση τους, είναι ο χρόνος ο πραγματικός που τους αφιερώνουμε. Αυτό είναι που τους λείπει περισσότερο από όλα και όχι τα υλικά.
Συνέχεια από τα παραπάνω...
και φαντάζομαι πως το δωμάτιο της κορούλας σου είναι γεμάτο παιχνίδια. Μάλλον δεν θα χαίρεται και τόσο πολύ. Από χρόνο όμως, εεε; Εδώ δεν πρέπει να μιλάμε για μια απλή όαση αλλά για το δέλτα του Νείλου. Έτσι δεν είναι; Τυχερή η κόρη σου, που έχει τέτοια μανούλα.
Το καλύτερο δώρο..?
Υγεία. Το εύχομαι κάθε μέρα για όλους μας.
Με εκτίμηση.
Π.
Άσχετος said...
Paragrafos:
Αξίζει η τιμιότητα κόρη μου, ακόμα κι όταν χάνεις" μολογούσε η μανούλα
-------------------------
Έχω την εντύπωση ότι αυτη η "τιμιότητα" ήταν αχρείαστη... Άλλο η τιμιότητα απέναντι στον Ανθρωπο κι άλλο απέναντι στις τράπεζες που χωρίς ντροπή ζητούσαν λεφτά από τους πρόσφυγες για δάνεια που έκαναν προ του 74 τη στιγμή που στα σπίτια πια έμεναν Τουρκοι έποικοι ή τουρκοκύπριοι!
ΜΕ αγάπη
Παράγραφος
Dormammu said...
Το καλύτερο δώρο..?
Υγεία.
------------------
Να μας το λέτε συνέχεια γιατί ο άνθρωπος είναι αχάριστος. Πρέπει να χασει την υγεία του για να την εκτιμήσει!
Με αγάπη
Παράγραφος
θυμάμαι πως ήθελα πάρα πολύ μια ραπτομηχανή παιγνίδι.. ήταν τέσσερις λίρες από τον 'Μαύρο'.. τον παράδεισο (κατάστημα) των παιγνιδιών.. πρέπει να ήμουν 8-9 χρονών.. η μαμά μου δεν μου την πήρε.. έλεγε πως δεν έκανε για μένα.. ένιωθα πως το έβλεπε υποτιμητικό ή κάτι.. κι όμως εκείνη είχε τη δική της ραπτομηχανή.. εγώ δεν απέκτησα ποτέ ραπτομηχανή.. ..δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση.. αλλά ούτε και να μαγειρέψω δεν ξέρω..
αυτό που ήθελα να πω με το πιο πάνω, είναι πως από όσο σέ έχω γνωρίσει απ’τα γραφόμενα σου μέχρι τώρα, φαίνεται πως είχες πραγματική μητρική φροντίδα όταν ήσουνα μικρή. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό για να μπορέσεις να πολεμήσεις ότι σου έρχεται στο τώρα.
:)
mary said...
αυτό που ήθελα να πω με το πιο πάνω, είναι πως από όσο σέ έχω γνωρίσει απ’τα γραφόμενα σου μέχρι τώρα, φαίνεται πως είχες πραγματική μητρική φροντίδα όταν ήσουνα μικρή
--------------------------
Οι αναποδιές της ζωής μας είχαν δέσει πάρα πολυ. Εκείνη είχε βρει σε μένα μια μικρή φίλη που την υπεραγαπούσε κι εγώ ένα μεγάλο στήριγμα που το χρειαζόμουνα. Πάντως και οι δυο είμασταν πολυ άτυχες στη ζωή μας, δεν κύλησε η ζωή μας και τόσο ευχάριστα. Δεν ζήσαμε αυτό που ο πολύς ο κόσμος ζει: την ρουτίνα! Αυτό είναι το όνειρό μου: η ρουτίνα, η πλήξη, η ανία. Να μην έχω δηλαδή σφοδρές έγνοιες στο κεφάλι μου και να βαριέμαι που δεν έχω σπουδαία πράγματα να κάνω!
Με αγάπη
Παράγραφος
Να 'ναι καλά η κόρη σου.
Να 'σαι καλά εσύ.
Πρώτη φορά σε "επισκέπτομαι".. Με συγκίνησες αφάνταστα.
Καλημέρα, γλυκιά μου!
Σκεφτόμουν, έχοντας μια παρόμοια εμπειρία(μανούλα-μπάρμπι), ποια είναι τελικά η όαση ή η χαρά του παιδιού, αν θες. Το παιχνιδάδικο ή το χέρι της μαμάς στο παιχνιδάδικο;
Δεν στερήθηκα τα παιχνίδια. Μάλιστα, στην εγωιστική ηλικία των τριων-τεσσάρων ετών, όταν με πιάνανε οι εγωισμοί μου ("όχι, δεν θα παίξει κανένα παιδάκι με τα πολλάάά μου παιχνίδια μου, ΕΓΩ, όμως, θα παίζω με τα δικά τους") η μάνα μου λάμβανε δραστικότατα μέτρα διαπαιδαγώγησης. Και σκληρά, μάλιστα.
Αργότερα, τη Μπάρμπι την ήθελα σαν τρελή. Και δεν τη ζητούσα, γιατί έβλεπα τη μάνα μου να τα βγάζει πέρα, μόνη της, με τα χίλια ζόρια. Και ήμουν 7 χρονών.(γιατί λένε ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν;). Τη μέρα, λοιπόν, που μου είπε "σου έχω μια έκπληξη. θα πάμε για ψώνια!" και πήραμε την πολυπόθητη κούκλα, τη θυμάμαι ακόμα. Αργότερα, έμαθα ότι τα λεφτά τα μάζευε μήνες, από την ημέρα που με είδε να "ξερογλείφομαι" για την Μπάρμπι μπροστά από τη βιτρίνα. Της είπα ότι το είχα καταλάβει. Και από εκείνη την ημέρα θυμάμαι, μετά από 21 χρόνια, τη χαρά της και τον ενθουσιασμό της, που βάλαμε και μια Μπάρπι στην οικογένεια! Δεν θυμάμαι ότι πήρα τη Μπάρμπι. Θυμάμαι ότι είδα τη μαμά μου να μεταμορφώνεται σε Μπάρμπι. (στη μελαχρινή έκδοση, βέβαια).
Τελικά, δεν ήταν η Μπάρμπι ή το παιχνιδάδικο η χαρά μου. Ήταν η μαμά-Μπάρμπι μου.
Σε φιλώ
Artanis
Υ.Γ.
Τα e-mail μου τα πήρες; Απλώς τσεκάρω, αν τα έστειλα σωστά.
@ Artanis
Αγαπημένη μου Artanis, σε υπερ-υπερ-υπερ-υπερευχαριστώ!
Δεν ξέρω αν μπορώ να σου στείλω ιμέιλ, αν έχει δικό σου ιμέιλ, αν ισχύει κάποιο ιμέιλ γιατί έμαθα ότι αλλάζεις σέρβερ ή κάτι τέτοιο. Αναμένω.
Μακάρι, καλή μου Artanis, να μπορέσουμε κι εμείς "αύριο" να αγαπηθούμε τόσο απο τα παιδάκια μας!
Με πολλή-πολλή αγάπη
Παράγραφος
Η κοράκλα σου θα σε αγαπήσει ακόμα παραπάνω απ' αυτό. Είμαι σίγουρη.
Όσο για το e-mail, ισχύει η διεύθυνση που έχω στο profile μου. Από την ίδια σου έστειλα τα δικά μου. Απλώς είχα πρόβλημα να στείλω συννημένα αρχεία. Περιμένω νέα σου.
Πάρα πολλά φιλιά!!!
Artanis
Artanis said...
(...)
Όσο για το e-mail, ισχύει η διεύθυνση που έχω στο profile μου. (...) Περιμένω νέα σου
-------------------
Καλη μου Αρτάνις, σου έστειλα και ιμέιλ ευχαριστήριο και σου άφησα ευχαριστήρια σχόλια στο μπλογκ σου!
Με πολλή Αγάπη
Παράγραφος
Πάντως δεν είναι και λίγα τα παιδιά των σημερινών μεγαλουπόλεων, που ακόμα στέκονται μπροστά σε μια βιτρίνα και βλέπουν "τον παράδεισο" εκεί.
Την καλησπέρα μου.
Gnorisa to blog sou meso tis kalis mas Artanis kai eno to diavazo taktika, den exo vrei to tharos na grapso. Xypnisan toses polles paidikes anamniseis apo ayto sou to post, pou apofasisa na katapoio to aisthima tou pareisaktou kai na tis moirasto mazi sou:
Thymithika xronia foveris anexias, opou mazevame se mikres plastikes sakoulitses ta kermata pou emenan stis tsepes mas -draxmes kai talirakia. Me aytes tis sakoules sto xeri, pigename sto super-market kai psonizame ta aparaitita. Ayto pou mou xarise ayti i empiria einai mia strofi apo tin athootita stin ntropi. Den eniotha asxima pou mazevame draxmes, mexri pou ta aidiasmena prosopa ton "synanthropon" mas kai oi gemates lypisi maties tous me *emathan* na ntrepomai... Ti thlivero! Kapou ekei spaei i paidikotita mas... Ayto pou thymamai pano ap'ola einai i ntropi sta matia tou patera mou, o opoios paraxorouse to ergo tis pliromis kerma-pros-kerma se emas kai tin mitera mou, perimenontas siopilos parapera, ittimenos apo tin pragmatikotita tis zois.
Den xero omos ti einai poio tragiko... Ayti i eikona, i i eikona enos paidiou tou dimotikou pou krata ena yper-panakrivo kinito kai ametrites sakoules me psonia? Nomizo to deytero...
Se filo kai sygnomi gia tin polylogia. Kalos se vrika.
Filomila said...
Να 'ναι καλά η κόρη σου.
Να 'σαι καλά εσύ.
-----------------------
Κι εσύ, καλή μου, να είσαι καλά. Όπως είπε κι η Μαίρη πιο πριν, η υγεία (σωματική και ψυχική) είναι το αγαθό που προέχει όλων!
Με αγάπη
Παράγραφος
@ takis
Είναι κρίμα που ένας Άνθρωπος μετην ποιότητα τη δική σας δίσταζε τόσο καιρό να γράψει. Είναι κρίμα που μας στερήσατε τόσον καιρό την ευγένεια, την ειλικρίνεια και τους προβληματισμούς σας.
Όλα αυτα κι ένας λόγος παραπάνω που είστε γνωστός της Artanis (την οποία υπεραγαπώ) επιβάλλουν να τα λέμε πιο συχνά.
Η στέρηση η δική σας, που περιγράφετε, ήταν πολύ διαφορετική απο τη δική μου, γιατί εσείς είχατε τουλάχιστον έναν καλό πατέρα, έστω να λυπάται που δεν μπορούσε να βοηθήσει όσο θα ήθελε. Εγώ όμως είχα έναν πατέρα που ήταν μονιμως απών κι όταν ήταν παρών το μόνο που έκανε ήταν να βρίζει και να ξυλοφορτώνει τη μητέρα και τον αδελφό μου. Από μια άποψη λοιπόν, και σε σχέση με μένα, ήσασταν προνομιούχος!
ΜΕ πολλή-πολλή αγάπη
Παράγραφος
@ Markos
Υπάρχει κι εκεί παράδεισος, ακριβέ μου κύριε Μάρκο, φτάνει να μάθουμε στα παιδάκια μας το μέτρο (να λέμε και κανένα "όχι" και να εξηγούμε υπομονετικα) αλλιώς ο κορεσμός τους θα καταντήσει στέρηση.
Με αγάπη
Παράγραφος
Φιντείας...Finteias said...
"Αναρωτιέμαι πολλές φορές για το αν η συγκίνηση είναι δυσκολότερη στην εποχή που τα αγαθά βρίσκονται "εύκολα και γρήγορα" κατά τη βαριά επιταγή των διαφημίσεων.
Τελικά τι είναι πολυτιμότερο; Ο πλούτος της τσέπης ή των συγκινήσεων;"
--------------------------
Έχεις δίκαιο, φίλτατε Φιντεία. Γιατί ακόμα κι αν γεμίσουμε δέκα τετράγωνα με παιγνίδια και βάλουμε το παιδί μας μέσα και δεν είμαστε ως γονείς όπως πρέπει (με λειψή επικοινωνία, αγάπη, επαφή και στοργή) πάλι σε κόλαση θα ζει.
Με πολλή αγάπη
Παράγραφος
Καλό Μήνα, με Υγεία πάντα και χρόνο γι αυτούς που αγαπάμε.
An-Lu said...
Καλό Μήνα, με Υγεία πάντα και χρόνο γι αυτούς που αγαπάμε.
-------------
Σ΄ ευχαριστώ, καλή μου!
Ειδικά αυτήν την βδομάδα θα μας χρειαστούν και οι ευχές σας και οι προσευχές σας.
Με αγάπη
Παράγραφος
Δημοσίευση σχολίου