Στο δρόμο για τις ΗΠΑ...

Να την λένε "στρίγγλα" κι εκείνη να είναι μαζί μας άγγελος! Να την λένε "ανάποδη" κι εκείνη να μας συμπεριφέρεται σα μεγάλη μας αδελφούλα. Να τη λένε απρόβλεπτη κι εκείνη να σκίζεται για χάρη μας! Ε, άντε στο διάολο όλοι σας, κακοί, μοχθηροί, ζηλιάρηδες, μικρόψυχοι και τιποτένιοι συκοφάντες! Αλλά τέτοια κοινωνία είμαστε: φτύνουμε στην ανθρωπιά και την αφοσίωση.

Πώς θα ταξιδεύαμε όμως τόσες ώρες με το παιδί σε αυτήν την κατάσταση; Πλήρες αδιέξοδο. Έτσι, αποθρασυνθήκαμε και την παρακαλέσαμε, αν μπορεί, να μας συνοδεύσει. «Πολύ θα ήθελα, φτάνει να με καλύψει κάποιος στις εφημερίες», μας είπε και πετάξαμε στα ουράνια! Βρέθηκε και λύση και για τη φοβία μου με τα αεροπλάνα: ένα ζάναξ μια ώρα πριν τη πτήση κι ένα κατά τη διάρκεια, με λίγο τζιν τόνικ. Κανονική μαστούρα, δηλαδή!

Tο φέις κοντρόλ στην αμερικάνικη πρεσβεία δεν το γλιτώσαμε. Ούτε την ταλαιπωρία με την άθλια KLM, που άλλα υπέγραψε και τίποτε δεν έκανε απ΄ όσα υποσχέθηκε και όφειλε να πράξει για ένα άρρωστο μωρό τριών ετών, με νευρολογικά προβλήματα, που συνοδευόταν από γιατρό και νοσοκόμα. Δεν είχαμε που να βάλουμε τα οξυγόνα, τα μηχανήματα, το βαλιτζάκι με τα φάρμακα.

Μας δώσανε, βέβαια, τη δεύτερη θέση, αλλά είχαν επιτρέψει στους άλλους συνεπιβάτες να γεμίσουν τον τόπο με μικροαποσκευές. Ακόμα και ο διάδρομος ήταν κατειλημμένος, λες και βρισκόμασταν σε επαρχιακό λεωφορείο! Και τα γαϊδούρια (πλήρωμα και συνεπιβάτες, κυρίως ξένοι) παρ΄ ότι τους εξηγήσαμε ότι επιβάλλεται να έχουμε κοντά μας τα απαραίτητα για τις πρώτες βοήθειες, μάς γύρισαν την πλάτη! Με πλήγωσε η αναισθησία τους θανάσιμα... Αν και ψιλομαστουρωμένη, πήγα στην τουαλέτα κι έριξα κρυφά το κλάμα τής ζωής μου...

Ακριβώς μπροστά μας ήταν ένας κύριος. Τάχα ενοχλούνταν από το παιδί -που άγγιζε μερικές φορές με πόδι απαλά τη θέση του- και, συχνά χωρίς λόγο, σήκωνε το χέρι του πάνω από το κεφάλι και χτυπούσε το προσκέφαλό της θέσης του, νεύοντάς μας «σιωπή!». Εγώ ντρεπόμουνα ν΄ αντιδράσω, αλλά κι αυτός, δεν έπρεπε να δείξει λίγη κατανόηση, αφού ήξερε ότι το παιδί ήταν άρρωστο;

Απ΄ τα πολλά, η κορούλα μου τσαντίστηκε, ανασηκώνεται, κάνει λίγο μπροστά και τον πλακώνει στις σφαλιάρες! (Σου λέει, αφού χτυπιέται μόνος του, ας τον... βοηθήσουμε...) Εμείς δαγκώναμε τα χείλη μας, από ντροπή, αλλά και για να πνίξουμε το λυτρωτικό γέλιο μας! Εκείνος κατατρόμαξε κι ούτε που διανοήθηκε να μας ξαναπαρατηρήσει! Κάθε φορά που το θυμόμαστε, σκάμε στα γέλια.