Τρίτη 18 Απριλίου 2006

Από τους εφιάλτες στον παράδεισο...

Είναι, λέει, δυο γιατροί και τρεις νοσοκόμες πάνω από την κορούλα μας που δεν είχε χρονιάσει ακόμα. "Κρατήστε την γερά μη σας ξεφύγει και της κάνω ζημιά!", προστάζει ο γιατρός που ετοιμάζεται με μια σύριγγα να τρυπήσει τη σπονδυλική της στήλη. Με τρεμάμενα χέρια και σχισμένη ψυχή, τής χαϊδεύω το μαγουλάκι κι ενόσω με κοιτάζει στα μάτια, τα ουρλιαχτά της φτάνουν στον ουρανό: "μη μανούλα, μη μανούλα μου, μην τους αφήσεις γλυκιά μου μανούλα, μη!".

Όπως κάθε νύχτα, έτσι και χτές ξύπνησα ιδρωμένη, με το μαξιλάρι μουσκεμένο από δάκρυα, με το σπαραχτικό της κλάμα ν΄ αντηχεί ακόμα στ΄ αφτιά μου και με το απαρηγόρητο παράπονο στο νου: αφού εκείνη η παρακέντηση (στην Λευκωσία) ήταν αχρείαστη, γιατί την έκαναν στο παιδάκι μου που ήταν ήδη τόσο βασανισμένο; Γιατί;

Ο άλλος εφιάλτης άρχισε μετά τον πρόσφατο θάνατο τής μανούλας: Είμαι, λέει, έξω από το σπίτι, μακριά, και η κορούλα μου στο κρεβατάκι της σπαράσσει, όπως τότε στην παρακέντηση, κι εγώ τρέχω, τρέχω να τη φτάσω, να τη βοηθήσω, αλλά η απόσταση μεγαλώνει και όσο πλησιάζω τόσο περισσότερο αργώ. Με τα πολλά φτάνω στο κρεβατάκι της, την αγκαλιάζω, «μη κλαις κορούλα μου», ηρεμεί. Πλησιάζω το προσωπάκι της και τι βλεπω; τη μανούλα μου...

Κάποτε αυτοί οι δυο εφιάλτες σμίγουνε και ξυπνώ με ταχυπαλμία και κρίση πανικού. Συνέρχομαι κάπως στην αγκαλίτσα τού μπαμπά μας: "Δεν είναι τίποτε καλή μου, πέρασε πια ο εφιάλτης, πέρασε, δε θα ξανάρθει", ψιθυρίζει τρυφερά, προσέχοντας μη ξυπνήσει την κορούλα μας. (Κοιμόμαστε όλοι μαζί. Πρέπει, γιατί έτσι και πάθει κάποιο επεισόδιο στον ύπνο της και δεν το πάρουμε χαμπάρι...)

Αυτό το βασανιστήριο που τής έκαναν στην Λευκωσία, δεν θα το ξεπεράσω ποτέ, ειδικά μετά που είδα (στο Μέιγο Κλίνικ) πώς πρέπει να γίνεται μια παρακέντηση. Εκεί ο εκλεκτός γιατρός μας και σπάνιος άνθρωπος, μάς ανέλυσε διεξοδικά την αναγκαιότητα των γενετικών εξετάσεων στη διερεύνηση τών "χι" και "ψι" συνδρόμων. Όταν είδε ότι έχασα το χρώμα μου, με άγγιξε απαλά στην πλάτη και χαμογελώντας στοργικά με καθησύχασε: "Και στην κόρη μου, αυτό θα έκανα. Να μην ανησυχείτε καθόλου, δεν θα νιώσει τίποτε το παιδί. Σας το υπογράφω".

Μια ώρα πριν, τής έδωσαν ένα χαπάκι, με σκοπό να διαγραφεί από τη μνήμη της τυχόν αρνητική εμπειρία, αν προέκυπτε. Απλώσανε και μια ειδική αλοιφή (τοπική αναισθησία) στη σπονδυλική της στήλη. Μπήκαμε στο εργαστήριο (χάρμα οφθαλμού) που έμοιαζε με καμπίνα διαστημοπλοίου. Έκατσε η κορούλα μου μπροστά σε μια επίπεδη οθόνη με το αγαπημένο της DVD. Από αριστερά, εγώ τής κρατούσα το ένα χεράκι και από δεξιά, το άλλο χεράκι το κρατούσε η νταντά και νοσοκόμα της, η δεύτερη μανούλα της εδώ και τρία χρόνια.

Η κορούλα μας να βλέπει Μπάρνυ και να γελά, στην πλατούλα να μη νιώθει τίποτε κι εμένα να με στηρίζει ειδική ψυχολόγος τού νοσοκομείου προκειμένου να μη μεταβιβάσω την τραυματική μου εμπειρία και αγωνία στο παιδί που, καθ΄ όλη τη διάρκεια τής επέμβασης, διασκέδαζε αμέριμνο!

Μπορεί στον ύπνο μου να βλέπω την κόλαση, όταν όμως ξυπνώ, ευγνωμονώ τον παράδεισο τού Μέιγιο Κλινικ (Mayo Clinic): από την κόλαση τής νύχτας στον παράδεισο τής ημέρας. Λίγο είναι;

33 σχόλια:

apousia είπε...

Ας προσθέσω κι εγώ και όλοι μας,την οφειλόμενη ευγνωμοσύνη στους γιατρούς αυτούς,που ''ποτέ από το χρέος μη κινούντες'',δεν ξέχασαν πλάι στην επιστημονική τους επάρκεια,να βάλουν και την ανθρώπινη προσέγγιση,να ''δουν'' και να προλάβουν τον σωματικό πόνο ενός μωρού,να ''δουν'' και να καταστείλουν αν όχι εξαφανίσουν,την ψυχική οδύνη των γονιών!

Την αγάπη μου ακόμα μια φορά,και νοερά το δικό μου χάδι,εκείνη την άγρια ώρα της νύχτας,που οι εφιάλτες γυρνούν...

paragrafos είπε...

Ο γιατρός από το Τζων Χοπκινς ήταν περισσότερο της... στατιστικής: σου λέει, τι να τους κάνω εγώ αυτούς; Χαμένη περίπτωση. Θα τους φέρω εδώ, γατρειά δεν θα δουν και θα μου ρίξουν τα στατιστικά! (Δυστυχώς ο στατιστικές στις ΗΠΑ σκοτώνουν κι ανασταίνουν...)

Οι γιατροί από το Μέιγιο Κλινικ μαθαίνουν να κυνηγάνε τα δύσκολα. Βέβαια τους βοηθάει η πρωτοποριακή τεχνολογία και τα... διαστημικά τους ερευνητικά κέντρα, γιατί κατά βάσιν το Μειγιο Κλίνικ είναι ερευνητικό κέντρο. Για να εξυπηρετούνται ο ασθενείς, υπάρχει διπλα το τεράστιο ξενοδοχείο, όχι πέντε άλλα δεκαπέντε αστέρων, συγγνώμη νοσοκομείο ήθελα να πω. Τι περιβάλλον, τι ευκολίες, τι οργάνωση, τι σεβασμός, τι ευγένεια, τι, τι, τι!

Και τώρα το μέγα ερώτημα: αν δεν ήταν το άντρας μου αυτός που είναι, αν δεν είχαμε αυτές τις δουλειές που έχουμε, αν δεν είχαμε τις οικονομίες του παππού και μια κάποια περιουσιούλα, αν δεν είχαμε Τις διασυνδέσεις, θα φτάναμε ποτε εκεί;

Πάντως εκεί γνώρισα και πάμφωχους ασθενείς αμερικανούς που τους χορηγούσε το επίλεψι σοσάιτυ. Για να μη νομίζουν μερικοί ότι στις ΗΠΑ οι φτωχοί είναι του χαμού (δηλ. παραπεταμένοι), όπως λέμε κι εμείς εδώ.

Αγαπημένη μου Απουσία,έχω την εντύπωση ότι έρχεσαι συχνά από τη Λευκωσία μας. Ελπίζω σύντομα να συνέλθω και να μπορεσω κάποτε να σε συναντήσω από κοντά και να τα πουμε. Πρέπει όμως πρώτα να νιώσω λίγο καλά: να σταματήσω να κλαίω στα καλά καθούμενα, να μη με πιάνει το μαράζι και να με καθηλώνει. Ποιος τη θέλει τέτοια παρέα; Κι εγώ δε ΜΕ θέλω τέτοια παρέα!

Σιγά-σιγά θα τα καταφέρω και θα τα πούμε. Ήταν να μη ξεκινήσω. Τώρα που ξεκίνησα, ξέρω ότι θα φτάσω εκεί που πρέπει.

Καλός ο θρήνος και λυτρωτικός, έχει όμως και η ζωή το μερτικό της στη... ζωή!

Σ΄ αγαπώ

Καλή μας Ανάσταση

Παράγραφος

(Και πάλι σε υπέρευχαριστώ για το σχόλιο στο ημερολόγιο του κυρίου Τάκη Αλεβάντη)

Ανώνυμος είπε...

Ένας φίλος μου έστειλε ένα mail. Αποφάσισα ότι θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί με όλους εσάς μόνο μέσα από το blog της Παραγράφου. Αγαπητή Παράγραφε, αν για οποιοδήποτε λόγο διαφωνείτε, θα το αποσύρω άμεσα!


ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ !

Πολλές φορές στην ζωή μας, σαν συνειδητοί Χριστιανοί, επικαλούμεθα τον Θεό και τούς Αγίους Του.

Αυτό λοιπόν έκανε και μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις της πριν δύο χρόνια, για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευχαιμία.

Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.

Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους.

Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο μοναστήρι τής Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της.

Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ.

Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.

Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα.

Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφτεί πως δεν είναι ιατρός.

Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις.

Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου.

Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του.

Έτσι και έγινε.
Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.

Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου.

Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση.

«Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε:

«Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»

Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα.

Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν.

Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί...

Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα, ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.

Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).

Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν.

Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας.

Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους.

Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής.

" Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο "

Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.

Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας.

paragrafos είπε...

Orestis Eniote said...
Ένας φίλος μου έστειλε ένα mail. Αποφάσισα ότι θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί με όλους εσάς μόνο μέσα από το blog της Παραγράφου. Αγαπητή Παράγραφε, αν για οποιοδήποτε λόγο διαφωνείτε, θα το αποσύρω άμεσα!
-------------------------

Δεν διαφωνώ για κανένα λόγο και σας παρακαλώ να αφήσετε το σχόλιό σας.

Μην εκπλαγείτε όμως εάν ακούστε δύσπιστα ή και κακεντρεχή σχόλια από άλλους, από τους οποίους ωστόσο ζητώ αυτοσυγκράτηση για χάρη του άρρωστου παιδιού που σώθηκε.

Μάλιστα, εμείς που δεν έχουμε και τόση πίστη μέσα μας, θα μπορούσαμε να εικάσουμε πως αν δεν υπήρχε το αμερικάνικο νοσοκομείο και ο γιατρός, η Αγία-Μαρίνα δεν θα είχε και πολλά πράγματα να κάνει δίπλα στο παιδί.

Με σεβασμό και αγάπη και απέραντη χαρά για την γατρεια του παιδιού


Καλή Ανάσταση σε σας

και κυρίως σε όλα τα ταλαίπωρα παιδακια του κόσμου που δεν έχουν τη δυνατότητα να ευεργετηθούν είτε απο την Αγια-Μαρίνα είτε από την επιστήμη.

Και πάλι με αγαπη

Παράγραφος

Artanis είπε...

Το δάκρυ σου στο μάγουλό μου και το γέλιο μου στα χείλη σου. Οι εφιάλτες σου στο ξύπνιο μου και τα όνειρά μου στον ύπνο σου. Η δύναμή μου δική σου και η υγειά μου στο παιδί σου.
Να μπορούσα μόνο να στα δώσω...


Με αγάπη
Artanis

paragrafos είπε...

@ Artanis

Φταίω εγώ μετά που βάζω τα κλάματα;


Με απέραντη αγάπη

Παράγραφος

cindaki είπε...

@paragrafos
Κλάψε καλή μου...Δεν ξέρω τί έχεις περάσει,είμαι πολύ νέα στην παρέα σας,αλλά το κλάμα θα σε βοηθήσει.Είσαι τυχερή που έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου!Ή ίσως πάλι να είναι αυτός ο τυχερός και να το έχει καταλάβει!Κι εμείς οι υπόλοιποι τυχεροί που σε γνωρίζουμε!!!

Πριν από πολλά χρόνια,παιδάκι κι εγώ,είχα υποβληθεί στη δοκιμασία της παρακέντησης.Εγώ δεν ήμουν τόσο τυχερή...Οι γονείς μου με έναν μισθό,οι γιατροί χωρίς να νοιάζονται και πολύ (εγώ έτσι το εξέλαβα μες στην παιδική ψυχούλα μου) και ακόμα ξυπνάω από εφιάλτες,νομίζοντας πως ξαναζώ εκείνες τις στιγμές...Μόνο που εκτός από εφιάλτης,ήταν δυστυχώς κομμάτι του παρελθόντος μου...
Την αγάπη μου στην οικογένειά σου.
Είσαι πολύ όμορφος άνθρωπος και δεν χρειάζεται να σε γνωρίσει κανείς πολύ καλά για να το καταλάβει!

apousia είπε...

Ναι καλή μου,έρχομαι σχεδόν κάθε έξι εβδομάδες,έστω και από Παρασκευή μέχρι πρωί Δευτέρας.
Περισσότερο παραμένω τα Χριστούγεννα,το Πάσχα και το καλοκαίρι.Συνολικά,τέσσερις μήνες το χρόνο περίπου,είμαι εκεί.Μακάρι να μπορούσα για πάντα!
Είναι η δουλειά μου που δεν το επιτρέπει και την αγαπώ πολύ,,δεν υπάρχει αντίστοιχη σχολή ακόμα,μα πάνω απ'όλα ο Μάρκος,που ''κοιμάται'' εδώ!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα,ούτε εγώ είμαι έτοιμη,μα σου λέω από τώρα:
Καλήν αντάμωση!
Η φίλη σου.

Artanis είπε...

Έλα, να κλάψουμε μαζί. Με παρέα είναι πιο εύκολο. Συγγνώμη, αν ήταν "βαρύ". Κλαίω ξανά, όπως όταν διάβαζα το κείμενό σου και σε "έβαζα" στους πόρους μου. Ξέρεις, εσύ.
Συγγνώμη.

Η φίλη σου
Artanis

heinz είπε...

"Και τώρα το μέγα ερώτημα: αν δεν ήταν το άντρας μου αυτός που είναι, αν δεν είχαμε αυτές τις δουλειές που έχουμε, αν δεν είχαμε τις οικονομίες του παππού και μια κάποια περιουσιούλα, αν δεν είχαμε Τις διασυνδέσεις, θα φτάναμε ποτε εκεί;
"

Μάλλον όχι. Αλλά νοιώσε χαρά, που στην περίπτωσή σου είναι έτσι. Σκέψου, αν δεν ήταν....

Από τη καρδιά μου, τις καλύτερες ευχές σ' όλη σου την οικογένεια!!

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Διάβασα τα δύο τελευταία κείμενά σου και μου φαίνονται τόσο ψυχρά τα τελευταία δικά μου. Οτι και να γίνει ο άνθρωπος είναι στο επίκεντρο μα ένα μικρό παιδί βαθιά στο πυρήνα.
Με εκτίμηση Βασίλης Ζαρείφης.

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Θα διαβάσω και τα άλλα.Το χρειάζομαι.
Ευχαριστώ.

Debby είπε...

Τι αγωνία θα πρέπει να πέρασες...
Μου θύμισες ένα συχνό παιδικό εφιάλτη που έβλεπα όντας παιδί και ξυπνούσα τρομαγμένη. Χωρίς κάποιο φανερό λόγο. Ευτυχώς, έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μου συνέβει τελευταία φορα.
Κάθε φορά που χρειάστηκα γιατρό πάντα μα πάντα χρειάστηκε να τα σκάσω γερά, και από όλους όσους γνώρισα μόνο ένας ήταν αυτός που αισθάνθηκα ότι κατα κάποιο τρόπο "έσκυψε" στο πρόβλημα μου , και με είδε όχι απλώς σαν ασθενή αλλά και ΑΝΘΡΩΠΟ.
Και πόσες θεραπευτικές ιδιότητες έχει ένα φιλί, μια κουβέντα, ένα χάδι... Ολα αυτά είναι σαν χιλιάρες αντιβιώσεις για τους αρρώστους και σαν εμβόλια για τους υγιείς...

lemon είπε...

Καλή μου, εχω καιρό να έρθω, πάλι εδω μέσα μου σηκώνεται η τρίχα, κλαίω, κάθε φορά διώχνεις κάθε τι ψεύτικο απο τη ζωή μου, και μου θυμίζεις οτι πάνω απ όλα είμαστε άνθρωποι.
Το βλέπεις, πως βγάζεις έναν άλλο εαυτό απο όλους μας? δεν υπερβάλλω, μην το παραβλέπεις αυτό, να το χαίρεσαι! Εμείς ΣΕ θέλουμε για παρέα μας-το βλέπεις...
Σ αγαπώ πολύ.

paragrafos είπε...

Σου άφησα και δυο λογάκια για το ταξίδι κι ένα τραγουδακι για τις έναστρες νύχτες της Λευκωσίας μας. Θα τα βρεις στο ημερολόγιό σου.

Πάντως το σκυλάκι σου και το σκυλάκι μας έχουνε συγγένεια που θα τη ζήλευε ακόμα και ο Χάρρυ!

Σε φιλώ

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

sofi-k said...
"Πριν από πολλά χρόνια,παιδάκι κι εγώ,είχα υποβληθεί στη δοκιμασία της παρακέντησης.(...) και ακόμα ξυπνάω από εφιάλτες,νομίζοντας πως ξαναζώ εκείνες τις στιγμές...Μόνο που εκτός από εφιάλτης,ήταν δυστυχώς κομμάτι του παρελθόντος μου..."
----------------------
Όταν διάβασα τα λόγια σου, ήρθα αμέσως στο ημερολόγίο σου. Κι από χτες, τώρα βρήκα τη δύναμη να ελθω εδώ. Τι να σου πω... Θυμάμαι τη κόρη μου, σκέφτομαι κι εσένα και... Σύγγνώμη που δεν μπορώ να συνεχίσω... (Ελπίζω να τα καταφέρω άλλη μέρα)

Για την ώρα σου στέλνω ένα φιλί πασχαλινό και αναστάσιμο μαζί με την αγαπη μου και τις ευχές μου για υγεία και ευτυχία!

Ξανά με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

@ Artanis said...
Έλα, να κλάψουμε μαζί. Με παρέα είναι πιο εύκολο. Συγγνώμη, αν ήταν "βαρύ". Κλαίω ξανά, όπως όταν διάβαζα το κείμενό σου και σε "έβαζα" στους πόρους μου. Ξέρεις, εσύ.
Συγγνώμη.

Η φίλη σου
Artanis
-------------------------------

Αγαπημένη μου Φίλη Artanis,

Κάθε φορά που έρχομαι στο ημερολόγιό σου, παίρνω τεράστια δύναμη και τσαμπουκά! Αυτά δεν τα έχω, τα βρίσκω όμως στα λόγια σου και μου αρέσουν. Τελικά έχει μεγάλο βάθος και πλάτος η ψυχή σου: χωράει και την παλικαριά και το δάκρυ, και το χιούμορ και τη θλίψη κι όλα μαζί μέσα περήφανα κα τρυφερά μαζί!

Αρχίζω να ζηλεύω την καταγωγή σου! (Αλήθεια, από πού είσαι;)


Εγώ σ΄ ευχαριστώ για τη δύναμη που μου δίνεις. Καλά να περνάτε κι εσύ κι ο καλός σου!

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

@ heinz

Αντεύχομαι ολόψυχα υγεία ευτυχία και καλή ανάσταση αν την πιστεύετε σε σας και τους δικούς σας!

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

padrazo said...
"Οτι και να γίνει ο άνθρωπος είναι στο επίκεντρο μα ένα μικρό παιδί βαθιά στο πυρήνα."
-------------------------

Μακάρι, κύριε Βασίλη, να χωνέψουμε όλη η ανθρωπότητα τα λόγια σας. Τότε θα μπορέσουμε να φέρουμε τον παράδεισο στη γη μας!

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Debby said...

"Κάθε φορά που χρειάστηκα γιατρό πάντα μα πάντα χρειάστηκε να τα σκάσω γερά, και από όλους όσους γνώρισα μόνο ένας ήταν αυτός που αισθάνθηκα ότι κατα κάποιο τρόπο "έσκυψε" στο πρόβλημα μου , και με είδε όχι απλώς σαν ασθενή αλλά και ΑΝΘΡΩΠΟ.
Και πόσες θεραπευτικές ιδιότητες έχει ένα φιλί, μια κουβέντα, ένα χάδι... Ολα αυτά είναι σαν χιλιάρες αντιβιώσεις για τους αρρώστους και σαν εμβόλια για τους υγιείς..."
--------------------------

Καλή μου Debby,

έχουμε ένα χρόνο τώρα που πάμε καλά. Αν όλα συνεχιστούν έτσι μέχρι την ερχόμενη άνοιξη, τότε θα επιχειρήσουμε στην Αμερική τη σταδιακή διακοπή της θεραπευτικής δίαιτας και ο θεός βοηθός.

Δυστυχώς εχεις απόλυτο δίκαιο: τα χρήματα είναι άκρως απαραίτητα για την υγεία μας. Η ανθρωπιά όμως δεν αγοράζεται κι ούτε πούλιέται πουθενα! Και τυχερός όποιος την εισπράξει από άλλους και άξιος αν την ανταποδώσει σε άλλους!

Με αγάπη

Παράγραφος

Artanis είπε...

paragrafos said...
"Αρχίζω να ζηλεύω την καταγωγή σου! (Αλήθεια, από πού είσαι;)"

Από τη μαμά μου, τη γιαγιά μου και ιδιαίτερη πατρίδα μου ο παππούκος μου που με μεγαλώσανε.
Αλήθεια, αυτή την ωραία τύπισα που περιγράφεις, που την είδες; ;-)
Και τώρα να δούμε αν θα βγάλεις άκρη:
1/4 Σμυρνιά, 1/4 Αραβανίτισα, 1/4 Πελοπονήσσια, 1/4 Θεσσαλονικιά. Γεννημένη στο Μόντρεαλ, μεγαλωμένη από τα 4 στα Εξάρχεια! Αν καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα, γράψ' το μου και μένα, γιατί εγώ δεν τα έχω καταφέρει! :-)

padrazo said...
"Οτι και να γίνει ο άνθρωπος είναι στο επίκεντρο μα ένα μικρό παιδί βαθιά στο πυρήνα."
Two thumbs up!

paragrafos είπε...

Artanis said...
"μεγαλωμένη από τα 4 στα Εξάρχεια"
-----------------------

Τώρα κατάλαβα! Βομβίστρια, διαδηλώτρια με τσαγανό!

Με αγάπη

Παράγραφος

Finteias είπε...

Είναι πραγματικά δυστύχημα η πραγματικότητα να γεννά τέτοιους εφιάλτες.

Αγαπητή φίλη, κράτησε την τελική πραγματικότητα (Mayo) που ήταν η ευεργετική για την κόρη και για τη μάνα.

"Αν ήταν η κόρη μου στη θέση της κόρης σας, αυτό θα έκανα"

Αυτό είναι ένας χρυσός κανόνας ιατρικής δεοντολογίας κι όπως βλέπουμε κάπου γίνεται (όχι μόνο στα βιβλία).

Εύχομαι η καθημερινή πραγματικότητα, που διαψεύδει τον εφιάλτη, το ξύπνημά σου όπως λες, να διώξει μια για πάντα το βασανιστήριο του παρελθόντος.

Όχι Παράγραφε. Μην αφήσεις τη σκιά του ονείρου να σκοτεινιάσει όλες τις ελπίδες κι όλον τον αγώνα.
Να θυμάσαι ότι ο αγώνας σου έχει αποκτήσει θεατές.
Λίγο είναι;
(όπως τελειώνεις κι εσύ)

Finteias είπε...

@ Artanis

Artanis, το 1/4 από τα 4 επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα.

Το ποιό είναι θα σου το πω άλλη φορά.

Εσύ ποιό πιστεύεις ότι είναι;

Artanis είπε...

@paragrafos
ΣΟΥΣ! Μας διαβάζουν....
Τα λέμε στη γιάφκα...
Το παρασύνθημα άλλαξε...

@Φιντείας...Finteias
Τί μου κάνεις, βρε doctor my doctor!
Μέχρι να μου απαντήσεις, θα πεθάνω από την περιέργεια...
Δεν μπορώ να φανταστώ...δεν το έχω σκεφτεί ποτέ...τα 2/4 ήταν καθάρματα και τα 2/4 μια χαρά παιδιά...ποιό απ' όλα...δεν θα κοιμηθώ τώρα...
...ένα σχόλιο με πολλές τελείτσες....και δύο θαυμαστικά....

Ggian είπε...

Καλή Ανάσταση σε όλη την οικογένεια σου, από τα βάθη της καρδιάς μου.

paragrafos είπε...

lemon said...
" Εμείς ΣΕ θέλουμε για παρέα μας-το βλέπεις..."

---------------------------

Λεμονάκι μου γλυκό, η δική σου παρέα από πολύ νωρίς μου έδειξε το δρόμο του θάρρους στην τρυφερότητα! Τα πρώτα μαθήματα τα πήρα από το ημερολόγιό σου!

Χρόνια πολλά με αγάπη και υγεία!

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Άσχετος said...
Καλή Ανάσταση σε όλη την οικογένεια σου, από τα βάθη της καρδιάς μου
----------------------

Καλή Ανάσταση και σε σας (ελπίζω να πήρατε το γράμμα μου)

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

lemon said...
Το βλέπεις, πως βγάζεις έναν άλλο εαυτό απο όλους μας? δεν υπερβάλλω, μην το παραβλέπεις αυτό, να το χαίρεσαι! Εμείς ΣΕ θέλουμε για παρέα μας-το βλέπεις...
Σ αγαπώ πολύ.

--------------------------
Δυστυχώς ότι σε βρουν τα βαριά στη ζωή, καταλαβαίνεις ότι πολλά άλλα "μικρά" δεν αξίζουν τον κόπο.

Αξίζει όμως ένα τόσο μεγάλο τίμημα;

Κι εγώ σ΄αγαπώ καλή μου!

Παράγραφος

lemon είπε...

Δεν ξέρω αν αξίζει το τίμημα...
Ξέρω όμως αυτά που βλέπω και αυτά που νιώθω. Αυτά έχω απτά μπροστά μου, αυτά πιστεύω.
Ξέρω οτι κάθε, μα κάθε φορά εδω μέσα κλαίω. Οχι απο πόνο καλή μου, αλλά πολύ συγνα απο αγαλίαση. Γαληνεύει η ψυχή μου οταν βλέπω οτι ναι, υπάρχει τρυφερότητα στον κόσμο, υπάρχουν άνθρωποι που προσέχουν να πατούν ελαφριά μην πονέσουν κατα λάθος τον διπλανό τους...
Και δεν εννοώ μόνο εσένα, εννοώ κι όλους όσους μπαίνουν εδώ, σαν να τους μεταδίδεις την ευγένεια και την αγάπη που υπάρχει μέσα σου, σαν να τους βγάζεις το καλύτερό τους. Και μας εκπλήσεις, μ αυτό που μας βγάζεις καλή μου, ξέρε το.
Οχι, δεν υπερβάλλω, ούτε κολακεύω. Κλαίω και είμαι ευτυχισμένη.
:)

paragrafos είπε...

lemon said...
Γαληνεύει η ψυχή μου οταν βλέπω οτι ναι, υπάρχει τρυφερότητα στον κόσμο, υπάρχουν άνθρωποι που προσέχουν να πατούν ελαφριά μην πονέσουν κατα λάθος τον διπλανό τους...
Και δεν εννοώ μόνο εσένα, εννοώ κι όλους όσους μπαίνουν εδώ
--------------------------


Αυτό είναι το καλο με το μπλογκ, μπορούμε κι εμείς να κλάψουμε μόνοι μας χωρίς να ντρεπόμαστε για τα δάκρυά μας, και κάποιες από τις ευαίσθητες ψυχές που μας επισκέπτονται έχουν το κουράγιο να κλάψουν μαζί μας. Γιατί εκεί είναι η πραγματική δύναμη. Ο "άλλος" που δεν μας ξέρει βρίσκει το κουράγιο να μας παρασταθεί! Αυτό δεν το περίμενα! Ήταν και είναι η πιο όμορφη έκπληξη της ζωής μου!

Κι εσύ λεμονάκι μου είσαι μια από τις ψυχές που υπεραγαπώ

Με πολλή αγάπη

η φίλη σου

Παράγραφος

Ein Steppenwolf είπε...

Orestis Eniote said... (18 Απρίλιος, 2006 13:20)
Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.


Σχόλιο άπιστο και κακεντρεχές

Αυτοί που έβγαλαν αυτό το παραμύθι δεν σέβονται ούτε την Ιατρική ούτε τον ασθενή και την οικογένειά του.

Η προσωπική γιατρός του Ανδρέα δεν θα είχε έρθει σε επαφή με τους Αμερικανούς γιατρούς πολύ καιρό πριν την εγχείρηση; Είναι δυνατόν ο χειρούργος ν' ακολουθούσε σα μαθητούδι τις οδηγίες μιας άγνωστης που 'σκασε μύτη απ' το πουθενά;

Οι ιστορίες με θαύματα του Παπαδιαμάντη είναι από κάθε άποψη ανώτερες.

Εμφανίζεται η Αγία κάπου κάπου και στα χειρουργεία των κυπριακών νοσοκομείων;

paragrafos είπε...

Ein Steppenwolf said...

Εμφανίζεται η Αγία κάπου κάπου και στα χειρουργεία των κυπριακών νοσοκομείων;
---------------------

Μακάρι να εμφανιζόταν. έΤσι θα είχαμε λιγότερους νεκρούς...

Με αγάπη

Παράγραφος