Από τους εφιάλτες στον παράδεισο...

Είναι, λέει, δυο γιατροί και τρεις νοσοκόμες πάνω από την κορούλα μας που δεν είχε χρονιάσει ακόμα. "Κρατήστε την γερά μη σας ξεφύγει και της κάνω ζημιά!", προστάζει ο γιατρός που ετοιμάζεται με μια σύριγγα να τρυπήσει τη σπονδυλική της στήλη. Με τρεμάμενα χέρια και σχισμένη ψυχή, τής χαϊδεύω το μαγουλάκι κι ενόσω με κοιτάζει στα μάτια, τα ουρλιαχτά της φτάνουν στον ουρανό: "μη μανούλα, μη μανούλα μου, μην τους αφήσεις γλυκιά μου μανούλα, μη!".

Όπως κάθε νύχτα, έτσι και χτές ξύπνησα ιδρωμένη, με το μαξιλάρι μουσκεμένο από δάκρυα, με το σπαραχτικό της κλάμα ν΄ αντηχεί ακόμα στ΄ αφτιά μου και με το απαρηγόρητο παράπονο στο νου: αφού εκείνη η παρακέντηση (στην Λευκωσία) ήταν αχρείαστη, γιατί την έκαναν στο παιδάκι μου που ήταν ήδη τόσο βασανισμένο; Γιατί;

Ο άλλος εφιάλτης άρχισε μετά τον πρόσφατο θάνατο τής μανούλας: Είμαι, λέει, έξω από το σπίτι, μακριά, και η κορούλα μου στο κρεβατάκι της σπαράσσει, όπως τότε στην παρακέντηση, κι εγώ τρέχω, τρέχω να τη φτάσω, να τη βοηθήσω, αλλά η απόσταση μεγαλώνει και όσο πλησιάζω τόσο περισσότερο αργώ. Με τα πολλά φτάνω στο κρεβατάκι της, την αγκαλιάζω, «μη κλαις κορούλα μου», ηρεμεί. Πλησιάζω το προσωπάκι της και τι βλεπω; τη μανούλα μου...

Κάποτε αυτοί οι δυο εφιάλτες σμίγουνε και ξυπνώ με ταχυπαλμία και κρίση πανικού. Συνέρχομαι κάπως στην αγκαλίτσα τού μπαμπά μας: "Δεν είναι τίποτε καλή μου, πέρασε πια ο εφιάλτης, πέρασε, δε θα ξανάρθει", ψιθυρίζει τρυφερά, προσέχοντας μη ξυπνήσει την κορούλα μας. (Κοιμόμαστε όλοι μαζί. Πρέπει, γιατί έτσι και πάθει κάποιο επεισόδιο στον ύπνο της και δεν το πάρουμε χαμπάρι...)

Αυτό το βασανιστήριο που τής έκαναν στην Λευκωσία, δεν θα το ξεπεράσω ποτέ, ειδικά μετά που είδα (στο Μέιγο Κλίνικ) πώς πρέπει να γίνεται μια παρακέντηση. Εκεί ο εκλεκτός γιατρός μας και σπάνιος άνθρωπος, μάς ανέλυσε διεξοδικά την αναγκαιότητα των γενετικών εξετάσεων στη διερεύνηση τών "χι" και "ψι" συνδρόμων. Όταν είδε ότι έχασα το χρώμα μου, με άγγιξε απαλά στην πλάτη και χαμογελώντας στοργικά με καθησύχασε: "Και στην κόρη μου, αυτό θα έκανα. Να μην ανησυχείτε καθόλου, δεν θα νιώσει τίποτε το παιδί. Σας το υπογράφω".

Μια ώρα πριν, τής έδωσαν ένα χαπάκι, με σκοπό να διαγραφεί από τη μνήμη της τυχόν αρνητική εμπειρία, αν προέκυπτε. Απλώσανε και μια ειδική αλοιφή (τοπική αναισθησία) στη σπονδυλική της στήλη. Μπήκαμε στο εργαστήριο (χάρμα οφθαλμού) που έμοιαζε με καμπίνα διαστημοπλοίου. Έκατσε η κορούλα μου μπροστά σε μια επίπεδη οθόνη με το αγαπημένο της DVD. Από αριστερά, εγώ τής κρατούσα το ένα χεράκι και από δεξιά, το άλλο χεράκι το κρατούσε η νταντά και νοσοκόμα της, η δεύτερη μανούλα της εδώ και τρία χρόνια.

Η κορούλα μας να βλέπει Μπάρνυ και να γελά, στην πλατούλα να μη νιώθει τίποτε κι εμένα να με στηρίζει ειδική ψυχολόγος τού νοσοκομείου προκειμένου να μη μεταβιβάσω την τραυματική μου εμπειρία και αγωνία στο παιδί που, καθ΄ όλη τη διάρκεια τής επέμβασης, διασκέδαζε αμέριμνο!

Μπορεί στον ύπνο μου να βλέπω την κόλαση, όταν όμως ξυπνώ, ευγνωμονώ τον παράδεισο τού Μέιγιο Κλινικ (Mayo Clinic): από την κόλαση τής νύχτας στον παράδεισο τής ημέρας. Λίγο είναι;