Τρίτη 11 Απριλίου 2006

Στο δρόμο για τις ΗΠΑ...

Να την λένε "στρίγγλα" κι εκείνη να είναι μαζί μας άγγελος! Να την λένε "ανάποδη" κι εκείνη να μας συμπεριφέρεται σα μεγάλη μας αδελφούλα. Να τη λένε απρόβλεπτη κι εκείνη να σκίζεται για χάρη μας! Ε, άντε στο διάολο όλοι σας, κακοί, μοχθηροί, ζηλιάρηδες, μικρόψυχοι και τιποτένιοι συκοφάντες! Αλλά τέτοια κοινωνία είμαστε: φτύνουμε στην ανθρωπιά και την αφοσίωση.

Πώς θα ταξιδεύαμε όμως τόσες ώρες με το παιδί σε αυτήν την κατάσταση; Πλήρες αδιέξοδο. Έτσι, αποθρασυνθήκαμε και την παρακαλέσαμε, αν μπορεί, να μας συνοδεύσει. «Πολύ θα ήθελα, φτάνει να με καλύψει κάποιος στις εφημερίες», μας είπε και πετάξαμε στα ουράνια! Βρέθηκε και λύση και για τη φοβία μου με τα αεροπλάνα: ένα ζάναξ μια ώρα πριν τη πτήση κι ένα κατά τη διάρκεια, με λίγο τζιν τόνικ. Κανονική μαστούρα, δηλαδή!

Tο φέις κοντρόλ στην αμερικάνικη πρεσβεία δεν το γλιτώσαμε. Ούτε την ταλαιπωρία με την άθλια KLM, που άλλα υπέγραψε και τίποτε δεν έκανε απ΄ όσα υποσχέθηκε και όφειλε να πράξει για ένα άρρωστο μωρό τριών ετών, με νευρολογικά προβλήματα, που συνοδευόταν από γιατρό και νοσοκόμα. Δεν είχαμε που να βάλουμε τα οξυγόνα, τα μηχανήματα, το βαλιτζάκι με τα φάρμακα.

Μας δώσανε, βέβαια, τη δεύτερη θέση, αλλά είχαν επιτρέψει στους άλλους συνεπιβάτες να γεμίσουν τον τόπο με μικροαποσκευές. Ακόμα και ο διάδρομος ήταν κατειλημμένος, λες και βρισκόμασταν σε επαρχιακό λεωφορείο! Και τα γαϊδούρια (πλήρωμα και συνεπιβάτες, κυρίως ξένοι) παρ΄ ότι τους εξηγήσαμε ότι επιβάλλεται να έχουμε κοντά μας τα απαραίτητα για τις πρώτες βοήθειες, μάς γύρισαν την πλάτη! Με πλήγωσε η αναισθησία τους θανάσιμα... Αν και ψιλομαστουρωμένη, πήγα στην τουαλέτα κι έριξα κρυφά το κλάμα τής ζωής μου...

Ακριβώς μπροστά μας ήταν ένας κύριος. Τάχα ενοχλούνταν από το παιδί -που άγγιζε μερικές φορές με πόδι απαλά τη θέση του- και, συχνά χωρίς λόγο, σήκωνε το χέρι του πάνω από το κεφάλι και χτυπούσε το προσκέφαλό της θέσης του, νεύοντάς μας «σιωπή!». Εγώ ντρεπόμουνα ν΄ αντιδράσω, αλλά κι αυτός, δεν έπρεπε να δείξει λίγη κατανόηση, αφού ήξερε ότι το παιδί ήταν άρρωστο;

Απ΄ τα πολλά, η κορούλα μου τσαντίστηκε, ανασηκώνεται, κάνει λίγο μπροστά και τον πλακώνει στις σφαλιάρες! (Σου λέει, αφού χτυπιέται μόνος του, ας τον... βοηθήσουμε...) Εμείς δαγκώναμε τα χείλη μας, από ντροπή, αλλά και για να πνίξουμε το λυτρωτικό γέλιο μας! Εκείνος κατατρόμαξε κι ούτε που διανοήθηκε να μας ξαναπαρατηρήσει! Κάθε φορά που το θυμόμαστε, σκάμε στα γέλια.

17 σχόλια:

apousia είπε...

Το ίδιο θα σου πω που έγραψα και στο προηγούμενο post σου.
Γυρίζω τον χρόνο πίσω κι έτσι,ήμουν κι εγώ μαζί σου στο αεροπλάνο.
Περίμενα έξω από την τουαλέτα και συ με άφησες να σκουπίσω το δάκρυ σου..
Σε αγαπώ πάντα!
Κι επειδή αισθάνομαι-μπορεί λάθος- πως σε ''κούρασα'' πολύ τελευταία,για μια ακόμα φορά να σου ζητήσω συγγνώμη,και να σου πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

paragrafos είπε...

Απουσία μου,
τώρα είναι που θα τσακωθούμε!Φιλάκια!

ΜΕ αγάπη

Παράγραφος

Ggian είπε...

Αυτή την στιγμή κοιτάζω τον μικρό μου που ξαπλώνει και κοιτάει ΜΑΟΥΘΘΘ. Τρέχω να τον φιλήσω και μαζί με αυτόν και την κορούλα σου.

paragrafos είπε...

@ Άσχετος

Από την αγάπη για τα παιδιά μας, στην αγάπη για τα παιδάκι όλο του κόσμου!

Markos είπε...

χαχαχα
Λύτρωση οι ... σφαλιάρες της κόρης σου!!!
Την καλησπέρα μου.

Ggian είπε...

Για όσους δεν το ξέρουν, στην μωρουδίστικη γλώσσα της οικογενείας μου, ΜΑΟΥΘΘΘ είναι φυσικά ο Mickey Mouse!!
Και κάτι άσχετο. Δεν ξέρω αν στην Κύπρο έχετε κάτι παιδικά πολυκαταστήματα JUMBO BEBE. Πήγαμε να πάρουμε κάποια δώρα για το Πάσχα. Ο δεύτερος μου, με γυαλισμένα τα μάτια και σκυμμένο το κεφάλι άρχισε τις περιπλανήσεις του, γυρνώντας κάθε τόσο προς τα πίσω και λέγοντας μου:
- Να με ακολουθείθ να μην με χάθειθ, εντάκθει;
- Εντάξει, παιδί μου.

Έτσι, να τρέχετε και εσείς, μπροστά η κόρη σου και πίσω εσύ.

mickey είπε...

Μια και με ανέφερε ο "άσχετος", να πω ότι συχνά τα μικρά παιδιά έχουν ...ένστικτό - ο νοών νοείτω ;)

Υ.Γ. Ελπίζω να μην παρεξηγήθηκες από το σχόλιο που άφησα το βράδυ στου ΝΔ στο post με τα καλλυντικά. Δεν ήθελα να κάνω πλάκα, ήθελα απλά να δώσω μια σύντομη και κάπως "ποιητική" περιγραφή για την καθεμιά σας. Πραγματικά συγκινήθηκα όταν ήρθε η δικιά σου σειρά και όσα έγραψα τα εννοούσα...

paragrafos είπε...

@ mickey said...

Υ.Γ. Ελπίζω να μην παρεξηγήθηκες από το σχόλιο που άφησα το βράδυ στου ΝΔ στο post με τα καλλυντικά. Δεν ήθελα να κάνω πλάκα, ήθελα απλά να δώσω μια σύντομη και κάπως "ποιητική" περιγραφή για την καθεμιά σας. Πραγματικά συγκινήθηκα όταν ήρθε η δικιά σου σειρά και όσα έγραψα τα εννοούσα...

-----------------

Άντε κύριε Μίκη, λέτε να μην καταλαβαίνουμε από καλούς κι ευγενικούς κι ευαίσθητους ανθρώπους!
Κι εγώ συγκινήθηκα από το ποίημά σας και γι΄αυτό δεν μπόρεσα μετά να γράψω τίποτε! Μέσα σε δυο κουβέντες σας είδα με λυτρωτική θλίψη όλη την περιπέτεια της ζωή του παιδιού μου.

(Τώρα τελευταία πολλοί μου ζητούν συγγνώμη χωρίς λόγο! Να ξέρετε οτι αν παρεξηγηθώ και να θέλω δεν μπορώ να το βουλώσω με τίποτε! Όταν όμως συγκινούμαι, μαγκώνει η σκέψη μου... εξ΄ου και η σιωπές μου...)

Με απέραντη εκτίμηση και πολλή αγάπη

η φιλη σας

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Markos said...
χαχαχα
Λύτρωση οι ... σφαλιάρες της κόρης σου!!!
---------------------

Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπατε!!!
Και να σκεφτείτε το καημένο το παιδί ήταν με βάλιουμ για να ηρεμήσει λίγο ο εγκέφαλός του. Αλλά δεν άντεξε.

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Άσχετος said...
Για όσους δεν το ξέρουν, στην μωρουδίστικη γλώσσα της οικογενείας μου, ΜΑΟΥΘΘΘ είναι φυσικά ο Mickey Mouse!!
Και κάτι άσχετο. Δεν ξέρω αν στην Κύπρο έχετε κάτι παιδικά πολυκαταστήματα JUMBO BEBE.
---------------------
Μου ανοίξατε δουλειές πρωί-πρώι και παώ ... JUMBO με την κορούλα μου!

Καλημέρα σας!

Παράγραφος

An-Lu είπε...

Τελικά η ζωή έχει χιούμορ!!!!!! Εκεί που ήσασταν μέσα στην αγωνία και τη μαυρίλα σας, να πλακώνει η μικρή τον αγενή στα χαστούκια!!!!!!
Να 'σαι καλά και πάλι...και η μικρή φυσικά!

Artanis είπε...

Καλά του έκανε!

Φιλιά, Artanis

Υ.Γ. Περιμένω κάθε μέρα με ανυπομονησία τη συνέχεια!
Και μετά, και μετά;;;

paragrafos είπε...

@ Artanis

Φτάσαμε στην Αμερινή και θαμπωθηκαμε!

Το ξέρω ότι τα λέω μπερδεμένα, παρεμβάλλω άλλα κείμενα κι αυτό επειδή όταν κάθομαι να γραψω κατι στο χώρο του ημερολογίου, τελικά ξεφεύγω και γράφω αλλ΄ αντί άλλων. Βλέπεις, εδώ μέσα δεν μπορώ να τιθασεύσω την ψυχή μου. Την αφήνω να μιλάει με τη σειρά που θέλει εκείνη, με αποτέλεσμα, κάποτε να μπερδεύομαι κι εγώ! Ελπιλω, τελικά να βγαίνει κάποια άκρη απ΄ αυτά που λέω!

Την αγάπη μου σε σένα και στον καλό σου!

Παράγραφος

Artanis είπε...

Βγαίνει άκρη, απλώς είμαι από το χαρακτήρα μου ανυπόμονη. Αν δεν γνώριζα την παρούσα (όλο προς το καλύτερο)κατάσταση της ζωής σας, θα είχα πάρει το αεροπλάνο, θα έβγαινα Κύπρο και θα έψαχνα να σας βρω! Δεν θα άντεχα! Θα σας πήγαινα εγώ Αμερική ή όπου αλλού, αν δεν είχατε ήδη πάει!
Πάντως, η προσπάθεια ενημέρωσης για την ασθένεια της κόρης σας μέσω του blog, είναι μοναδική μέσα από τις ΔΙΚΕΣ σου διηγήσεις. Ο τρόπος που γράφεις είναι μοναδικός. Κι ας παρεμβάλλονται κομμάτια της ζωής σου, σκέψεις και συναισθήματα. Είναι πιό εύκολο για μας να καταλάβουμε όχι μόνο τί περάσατε και τί περνάτε, αλλά το πως το αντιμετωπίσατε και το αντιμετωπίζετε ακόμα.
Είναι ένα έργο με ιντερλούδια ή αλλιώς... με διαφημίσεις!
Καλή συνέχεια και καλό κουράγιο.

Φιλιά σε σένα, στο μπαμπά σας και την κοράκλα!
Artanis.

paragrafos είπε...

Artanis said...
(...) Πάντως, η προσπάθεια ενημέρωσης για την ασθένεια της κόρης σας μέσω του blog, (...)
Κι ας παρεμβάλλονται κομμάτια της ζωής σου, σκέψεις και συναισθήματα. Είναι πιό εύκολο για μας να καταλάβουμε όχι μόνο τί περάσατε και τί περνάτε, αλλά το πως το αντιμετωπίσατε και το αντιμετωπίζετε ακόμα.
(...)

-------------------------

Καλη μου φίλη, Αρτάνις,

Αν κατάφερα έστω και το ένα εκατοστό από αυτό που γράφεις πιο πάνω, τότε θα πρέπει να νιώθω ευτυχής! Μακάρι να κείμενά μου, εκτός από εσάς που με αγαπήσατε, να τα διαβάσουνε και οικογένειες που επλήγησαν από την επιληψία.

Δεν ξέρω ποια θα είναι η εξέλιξη της κορούλα μου. Ένα χρόνο, τώρα, πήγαίνει από το καλό στο καλύτερο. Κάθε μέρα κερδισει ένα κομμάτι της ζωής της από αυτήν που απώλεσε (άπό τότε που ήταν έξι μηνών μέχρι που έκλεισε τα τρία της χρόνια).

Διαβάζουμε συνεχώς και μελετάμε για την εξέλιξη παρόμοιων καταστάσεων. Βλέπουμε ότι σε μερικές περιπτώσεις όλα πήγαν καλά. Αλλού όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν.

Σε κάθε περίπτωση είμαι αποφασισμένη αυτό το ημερολόγιο να μην το σταματήσω ποτέ, ανεξάρτητα από το πως θα εξελιχθεί η κατάτασταση.

Αν όλα πάνε καλα, ε, τότε οι γονείς με επιληπτικά παιδάκια μάλλον θα κερδίσουν διαβάζοντας το ημερολόγιό μου. Αν όμως έλθει η άλλη εξέλιξη, τότε θα παίρνω εγώ κουράγιο βγαζοντας εδώ μέσα την πίκρα μου κι έτσι θα μπορώ να παραστέκομαι στην κορούλα μου ανανεωμένη, όπως πρέπει να είναι μια μανούλα σε τέτοιες περιστάσεις: αισιόδοξη, αποφασιστική, τρυφερή, λογική και απέραντα στοργική.

Με αγάπη

Παράγραφος

Ανώνυμος είπε...

χαχα


θυμάμαι όταν ταξίδεψα για αμερική συνέπεσα με μαμά δύο μωρών που δε σταμάτησαν να κλαίνε ούτε δευτερόλεπτο!! Και ας φόραγα ωτασπίδες ήταν ανυπόφορο... Αφού έβλεπα στον ύπνο μου ότι πέφτει το αεροπλάνο και οι επιβάτες φωνάζουν και ήταν τα μικρά!!

Φυσικά στη μαμά μόνο χαμόγελα έδινα...

paragrafos είπε...

Αντώνιος said...

χαχα

θυμάμαι όταν ταξίδεψα για αμερική συνέπεσα με μαμά δύο μωρών που δε σταμάτησαν να κλαίνε ούτε δευτερόλεπτο!! Και ας φόραγα ωτασπίδες ήταν ανυπόφορο... Αφού έβλεπα στον ύπνο μου ότι πέφτει το αεροπλάνο και οι επιβάτες φωνάζουν και ήταν τα μικρά!!

Φυσικά στη μαμά μόνο χαμόγελα έδινα...

21 Νοέμβριος, 2006 01:51
----------------------------

Καλημερά και πολλά φιλιά και από εμάς!

Με αγάπη

Παράγραφος