Η επίμονα εξοντωτική αγάπη (αφιερωμένο στον ΝικόΔημο)

Ήμουνα δεκαπεντάχρονο παλικαράκι όταν φιλοξενήθηκα, ψηλά στην ορεινή Ευρυτανία, σε μια φιλοχουντική, χριστιανική κατασκήνωση. Για να φτάσεις εκεί πάνω, δεν υπήρχε δρόμος αμαξωτός. Λίγο μετά τον Αη-Βλάση και πολύ πριν τα Καραμανέικα, σε άφηνε το λεωφορείο στη μέση της δημοσιάς, σε ένα σημείο απ΄ όπου ξεκινούσε ένας κατσικόδρομος που μετά βίας τον κατάφερναν τα φορτωμένα ζωντανά.

Ακολουθώντας τον, μετά από μια ή και δύο ώρες σκληρής ανάβασης, έφτανες σε ένα πλάτωμα περικυκλωμένο από πανέμορφα, θεόρατα έλατα. Δεξιά έβλεπες, παράλληλα, τον έναν μετά τον άλλον, μια σειρά από εφτά-οχτώ μακρόστενους, τσιμεντοπλινθόκτιστους κοιτώνες με κόκκινα ελενίτ και ασοβάτιστους τοίχους, αριστερά ένα μεγάλο κίτρινο από τη σκόνη γήπεδο και στο βάθος, ανάμεσά τους, τη στεγασμένη τραπεζαρία που χρησίμευε για αναγνωστήριο το πρωί, άλλα και για χώρος υποδοχής τών επισκεπτών τής Κυριακής.

Το μονοπάτι συνέχιζε την ανηφοριά, σύντομα περνούσε μπροστά από τη «Βρύση του Παπαγιώργη» και σε μισή ώρα κατέληγε στ΄ "Αλώνια". Για να σκαρφαλώσεις όμως προς τα "Ταμπούρια του Καραϊσκάκη", έπρεπε να έχεις φτερά στα πόδια, γιατί η διαδρομή ήταν κατατεμαχισμένη από τους όλμους τού εμφυλίου και ανά πάσα ώρα και στιγμή κινδύνευες να βρεθείς στο κενό ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τσακισμένα χέρια και πόδια (και πώς να σε κατεβάσουνε από εκεί πάνω σακατεμένο…).

"Παραπάνω", δεν υπήρχε. Από εκείνη την κορυφή, κοιτώντας δυτικά, έβλεπες σε... αεροφωτογραφία τον κάμπο πλημμυρισμένο από τα νερά τού Αχελώου και του Αγραφιώτη (Τεχνητή Λίμνη των Κρεμαστών), και σε... μικρογραφία την τεράστια Γέφυρα τής Τατάρνας, της οποίας, λέγανε με καμάρι οι ντόπιοι, το μοναδικό τόξο είχε μήκος σχεδόν 200 μέτρα -αλήθεια, ψέματα, θα σας γελάσω.

Μια Κυριακή, αφού είδε και απόειδε η καημένη η μάνα μου, έφτασε μέχρι την… τραπεζαρία, όπου και έγειρε στο πάγκο εξουθενωμένη. Με το που με είδε από μακριά, δίχως να σηκωθεί, ύψωσε τα χέρια της και περίμενε, όπως περιμένουν ή καλύτερα, όπως ικετεύουν αγκαλίτσα τα εγκαταλειμμένα μωράκια τού ορφανοτροφείου από τους σπάνιους επισκέπτες τών θαλάμων...

Κι εγώ με το πολύ μυαλό, θέλοντας να την… ευχαριστήσω, της πρότεινα να πάμε… ψηλότερα για να… χαρεί τη θέα. Είδε τον ενθουσιασμό μου, δάγκωσε τα χείλη και συγκατάνευσε.

Στη «Βρύση του Παπαγιώργη» σωριάστηκε για πρώτη φορά.
«Δεν μπορώ άλλο, ψυχή μου. Απόστασα...»
-"Λίγο ακόμα, μαμά».

Και ήταν τόση η αγάπη της, που συνέχισε μέχρι τα «Αλώνια», όπου και κατέρρευσε ολοκληρωτικά. Ο τυφλός ενθουσιασμός μου όμως επέμεινε: "πάμε μέχρι τα Ταμπούρια!».

Έριξε μια ματιά κατά την ξεκοιλιασμένη από το χρόνο και τις οβίδες (του εμφυλίου) αετοράχη, που στεκότανε στα ουράνια σαν από θαύμα, και με ένα βλέμμα γελαστό, αλλά απίστευτα καταβεβλημένο και πονεμένο, αναστέναξε σχεδόν δακρυσμένα: «Αχ, αγόρι μου, γλυκό μου αγόρι, δεν με πάνε άλλο τα πόδια μου…».

Τρυφερά

Κάπα

ΥΓ. Αφιερωμένο στον αγαπημένο μας ΝικόΔημο – με αγάπη