Όταν απαρνήθηκα, για λίγο, τη μανούλα...

Πάντα με θυμάμαι ντροπαλή, λες και γεννήθηκα με το γονίδιο τής αυθορμητης συστολής. Όταν μάς καλούσαν φίλοι και συγγενείς σε γάμους, γενέθλια, βαφτίσια και γιορτές, έβλεπα τούς άλλους που τρώγανε τόσες και τόσες λιχουδιές κι εγώ τίποτε. "Φάε κάτι, κόρη μου", επέμενε η μανούλα. "Μετά, μετά", τής έλεγα. Αλλά που; Με άφηνε η ντροπή ν΄απλώσω; Λες κι ένα αόρατο χέρι με κρατούσε μακριά και μια ψιθυριστή φωνή μού θύμιζε συνεχώς πως δεν έπρεπε, πως είναι κακό ή πως δεν αξίζω τέτοιες χαρές εγώ...

Κι όμως, μέσα μου έλυωνα από επιθυμία να γίνω κι εγώ ένα με τους άλλους, να μη διαφέρω, να γεύομαι τα φαγητά και τα γλυκά, τα αστεία και τα καμώματα, τα πειράγματα και την ανεμελιά τους. Τίποτε όμως από αυτά δεν μου έβγαινε φυσικά. Το παράξενο ήταν που κανείς δεν μου έλεγε και κακή κουβέντα και όλοι μ΄ αγαπούσαν χωρίς να κάνω τίποτε απολύτως για κείνους... Να είχα άραγε κερδίσει την αποδοχή τους επειδή φοβόμουνα και ντρεπόμουνα ακομα και να φάω ένα γκλυκό;

Και τ΄ αγόρια και τα κορίτσια με θέλαν στην παρέα τους κι ας παρέμενα δίπλα τους σιωπηλή και "ώριμη", δίχως να συμμετέχω στα παιγνίδια και χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Πάντα όμως χαμογελούσα σε όλους, όλους τούς αγαπούσα. Άλλωστε ένιωθα πως τούς χρωστούσα χάρη που με θέλανε δίπλα τους και που μου επέτρεπαν έστω και να τους βλεπω να παίζουν και να διασκεδάζουν. Και η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν όταν εγκάρδια με παρότρυναν: "έλα, έλα να παίξεις κι εσύ", κι ας μη πήγαινα κι ας απαντούσα, ως συνήθως, "σε λίγο"...

Μια μέρα αιφνιδιάστηκα σαν είδα στο καθρέφτη πόσο διέφερα από τα αγόρια. Και πολύ καιρό αργότερα, ντράπηκα αφάνταστα που ήθελα να βρεθώ στην αγκαλιά του Μ. και να νιώσω την αντρίκια στοργή του που, και μόνο η ιδέα της, ηλέκτριζε κάθε σπιθαμή τού κορμιού μου και ξεσήκωνε ρίγη ανείπωτα στη ραχοκοκαλιά μου. "Χριστέ μου! Τι ντροπή!" κρυφο-μονολογούσα, κι αμέσως άνοιγα τη μουσική δυνατά ή έπαιρνα ένα βιβλίο να ξεχαστώ.

Όσο περισσότερο τον σκεφτόμουνα τόσο πιο πολύ ρίζωνε μέσα μου η ενοχή που με παρέλυε: αισθανόμουνα ότι πρόδιδα την αγκαλιά τής μανούλας, την αγάπη της, τα φιλιά της. Κι όσο περισσότερο φούντωνε μέσα μου η επιθυμία να τον δω, να του μιλήσω, να χορέψουμε, τόσο πιο πολύ ξέπεφτε μέσα μου η συγκίνηση τής μητρικής στοργής που δεν μου χρειαζόταν τώρα πια, όσο πριν, και που ευχαρίστως θα την απαρνιόμουνα για χάρη των φιλιών του, τής αγκαλιάς του, τού κορμιού του...

Τον έβλεπα στα όνειρά μου να περπατάμε μαζί στην παραλία χέρι-χέρι, να κολυμπάμε μαζί γυμνοί και ξυπνούσα από ντροπή και ενοχές. Δεν είναι αυτά για μένα, εγώ είμαι καλό κορίτσι, δεν πρέπει να σφέφτομαι τέτοια πράγματα, "κι αν το μάθει η μαμά, τι θα νιώσει για μένα, για τη μοναχοκόρη της, δεν είναι σωστό, δεν πρέπει". Και το πρωί, που δεν την κοιτούσα στα μάτια, ρωτούσε επιμονα: "τι εχεις κορούλα μου, τι σου συμβαίνει;". Τι να της πω;

Μόνο όταν την είδα να κλαίει στο γάμο μου, από χαρά, έφυγαν από μέσα μου μεμιάς όλες οι ενοχές. "Μακάρι κόρη μου να μ΄έπαιρνε τώρα ο θεός, τώρα που σε βλέπω τόσο ευτυχισμένη!" μου σιγανοψιθύρισε, εκείνη τη μέρα, κι εγώ αμέσως την έσφιξα στην αγκαλιά μου, όπως τότε που ήμουνα παιδί, και ξανάνιωσα, όπως τότε που ήμουνα κορούδα, εκείνη την πρώτη στοργή που για λίγα χρόνια είχα απαρνηθεί.

Με αγάπη

Παράγραφος