Πέμπτη 4 Μαΐου 2006

Όταν απαρνήθηκα, για λίγο, τη μανούλα...

Πάντα με θυμάμαι ντροπαλή, λες και γεννήθηκα με το γονίδιο τής αυθορμητης συστολής. Όταν μάς καλούσαν φίλοι και συγγενείς σε γάμους, γενέθλια, βαφτίσια και γιορτές, έβλεπα τούς άλλους που τρώγανε τόσες και τόσες λιχουδιές κι εγώ τίποτε. "Φάε κάτι, κόρη μου", επέμενε η μανούλα. "Μετά, μετά", τής έλεγα. Αλλά που; Με άφηνε η ντροπή ν΄απλώσω; Λες κι ένα αόρατο χέρι με κρατούσε μακριά και μια ψιθυριστή φωνή μού θύμιζε συνεχώς πως δεν έπρεπε, πως είναι κακό ή πως δεν αξίζω τέτοιες χαρές εγώ...

Κι όμως, μέσα μου έλυωνα από επιθυμία να γίνω κι εγώ ένα με τους άλλους, να μη διαφέρω, να γεύομαι τα φαγητά και τα γλυκά, τα αστεία και τα καμώματα, τα πειράγματα και την ανεμελιά τους. Τίποτε όμως από αυτά δεν μου έβγαινε φυσικά. Το παράξενο ήταν που κανείς δεν μου έλεγε και κακή κουβέντα και όλοι μ΄ αγαπούσαν χωρίς να κάνω τίποτε απολύτως για κείνους... Να είχα άραγε κερδίσει την αποδοχή τους επειδή φοβόμουνα και ντρεπόμουνα ακομα και να φάω ένα γκλυκό;

Και τ΄ αγόρια και τα κορίτσια με θέλαν στην παρέα τους κι ας παρέμενα δίπλα τους σιωπηλή και "ώριμη", δίχως να συμμετέχω στα παιγνίδια και χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Πάντα όμως χαμογελούσα σε όλους, όλους τούς αγαπούσα. Άλλωστε ένιωθα πως τούς χρωστούσα χάρη που με θέλανε δίπλα τους και που μου επέτρεπαν έστω και να τους βλεπω να παίζουν και να διασκεδάζουν. Και η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν όταν εγκάρδια με παρότρυναν: "έλα, έλα να παίξεις κι εσύ", κι ας μη πήγαινα κι ας απαντούσα, ως συνήθως, "σε λίγο"...

Μια μέρα αιφνιδιάστηκα σαν είδα στο καθρέφτη πόσο διέφερα από τα αγόρια. Και πολύ καιρό αργότερα, ντράπηκα αφάνταστα που ήθελα να βρεθώ στην αγκαλιά του Μ. και να νιώσω την αντρίκια στοργή του που, και μόνο η ιδέα της, ηλέκτριζε κάθε σπιθαμή τού κορμιού μου και ξεσήκωνε ρίγη ανείπωτα στη ραχοκοκαλιά μου. "Χριστέ μου! Τι ντροπή!" κρυφο-μονολογούσα, κι αμέσως άνοιγα τη μουσική δυνατά ή έπαιρνα ένα βιβλίο να ξεχαστώ.

Όσο περισσότερο τον σκεφτόμουνα τόσο πιο πολύ ρίζωνε μέσα μου η ενοχή που με παρέλυε: αισθανόμουνα ότι πρόδιδα την αγκαλιά τής μανούλας, την αγάπη της, τα φιλιά της. Κι όσο περισσότερο φούντωνε μέσα μου η επιθυμία να τον δω, να του μιλήσω, να χορέψουμε, τόσο πιο πολύ ξέπεφτε μέσα μου η συγκίνηση τής μητρικής στοργής που δεν μου χρειαζόταν τώρα πια, όσο πριν, και που ευχαρίστως θα την απαρνιόμουνα για χάρη των φιλιών του, τής αγκαλιάς του, τού κορμιού του...

Τον έβλεπα στα όνειρά μου να περπατάμε μαζί στην παραλία χέρι-χέρι, να κολυμπάμε μαζί γυμνοί και ξυπνούσα από ντροπή και ενοχές. Δεν είναι αυτά για μένα, εγώ είμαι καλό κορίτσι, δεν πρέπει να σφέφτομαι τέτοια πράγματα, "κι αν το μάθει η μαμά, τι θα νιώσει για μένα, για τη μοναχοκόρη της, δεν είναι σωστό, δεν πρέπει". Και το πρωί, που δεν την κοιτούσα στα μάτια, ρωτούσε επιμονα: "τι εχεις κορούλα μου, τι σου συμβαίνει;". Τι να της πω;

Μόνο όταν την είδα να κλαίει στο γάμο μου, από χαρά, έφυγαν από μέσα μου μεμιάς όλες οι ενοχές. "Μακάρι κόρη μου να μ΄έπαιρνε τώρα ο θεός, τώρα που σε βλέπω τόσο ευτυχισμένη!" μου σιγανοψιθύρισε, εκείνη τη μέρα, κι εγώ αμέσως την έσφιξα στην αγκαλιά μου, όπως τότε που ήμουνα παιδί, και ξανάνιωσα, όπως τότε που ήμουνα κορούδα, εκείνη την πρώτη στοργή που για λίγα χρόνια είχα απαρνηθεί.

Με αγάπη

Παράγραφος

14 σχόλια:

mary είπε...

πάλι κατασυγκινήθηκα..

μια τέτοια περιγραφή μόνο απ'την ψυχή μπορεί να βγει.. δεν έχω διαβάσει πιο όμορφο κομμάτι που να περιγράφει την τρυφερότητα στη σχέση μάνας και κόρης και την πορεία προς την ωρίμανση. Υπέροχο!!!

ευχαριστώ

Memento aka a moment in life είπε...

καλημερα σας... ουδεν σχολιο !!! το κειμενο μιλαει μονο του. Με συγκινησατε παλι, και πανω που σκεφτομουνα χθες το βραδυ οτι πρεπει καποια στιγμη να πω στους γονεις μου οτι τους αγαπω πολυ πολυ !!! Ειδικα τωρα που εμεινα μονος μου εδω στην αγγλια, και μου λειπουν ολοι ! Καλημερα και παλι ! να εισαστε παντα καλα, και να μας μιλατε ... ακουμε εμεις.

φιλακια στην κορουλα σας

Finteias είπε...

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι και οι καλές προθέσεις γίνεται να δημιουργήσουν ενοχές.
Όσο γλυκειά και γεμάτη αυτοθυσία μπορεί να είναι μια μητέρα, κάποιες φορές οδηγεί το παιδί της στο να πει ότι αν δεν δει αυτή την αγκαλιά ως την μία και μοναδική τότε θα προδώσει την αγκαλιά της μανούλας, όπως έγραψες.
Στο τέλος όμως, ο τρώσας και ιάσεται. Το κλάμα της μητέρας στο γάμο έδειξε την άλλη πλευρά των πραγμάτων.
Πρέπει λοιπόν όλοι να σκεφτόμαστε το πώς θα μεταδώσουμε και τα καλύτερα αισθήματά μας.
Από την άλλη πλευρά, να μην παρεξηγούμε εύκολα ανθρώπους που δεν έχουν την άριστη επικοινωνιακή ικανότητα, αλλά βρίθουν ευγενικών αισθημάτων.
Τα συμπεράσματα από αυτό το post είναι διδακτικά και για τις σχέσεις μεταξύ των ενηλίκων.

Παράγραφε, παρακολουθούμε την ιστορία όπως εξελίσεται με ενδιαφέρον.
Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι γράφεις αφιλοκερδώς. Μέσα σε ένα χρόνο από τώρα, το blog σου θα είναι ένα μικρό βιβλίο με δομή και συνέχεια.
Κάποιοι στη θέση σου θα σκεφτόταν το οικονομικό κέρδος. Εσύ χαρίζεις.
Δεν είναι λίγο.

apousia είπε...

Διάβασα το εξαίρετο σχόλιο του Φιντεία!Τα είπε όλα.
Θα το δω από άλλη σκοπιά.
Θυμάσαι το στίχο,
''είμαι ζωντανός επειδή σε αγάπησα?''
Ε,η μανούλα σου,παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε κυρίως σαν σύζυγος,ήταν τυχερή και η πιο ευτυχισμένη μάνα,γιατί αξιώθηκε την αγάπη σου,τη φροντίδα σου,τη λαχτάρα σου,αξιώθηκε μια τέτοια κόρη!
Και είμαι σίγουρη,πως είδε αυτό το post,και πλημμυρισμένη χαρά και συγκίνηση,αγκάλιασε το γιο της,να το διαβάσουν μαζί...

Η φίλη σου.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπερα.
Με τετοια κειμενα μας κανετε πιο
πλουσιους.Σας ευχαριστουμε.
Φιλια στη κορου σας.

Ανώνυμος είπε...

Τοσο καιρο διαβαζω τα κειμενα σου και μολις σημερα προσδιορισα τα συναισθηματα που μου δημιουργουν.
Θα δανειστω μια προταση απο μια ταινια που τα λεει ολα.

Διαβαζοντας τα κειμενα σου μου ερχεται η λαχταρα να γινω καλυτερος ανθρωπος

Με εκτιμηση

Σταυρος

Markos είπε...

Τυχερή η μητέρα σας.
Και άξια μάνα.
Και τα δυο επειδή είχε εσάς κόρη.

maika είπε...

..από ρόδο βγαίνει ρόδο λοιπόν!!!
η υπέροχη μάνα και η υπέροχη κόρη!!

με πολλή πολλή αγάπη

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή paragrafos τον παντρεύτηκες τελικά τον Μ. ή ήτανε απλά ένας εφηβικός έρωτας?

paragrafos είπε...

Anonymous said...
Δηλαδή paragrafos τον παντρεύτηκες τελικά τον Μ. ή ήτανε απλά ένας εφηβικός έρωτας?
----------------------------
Ήταν ένας εφηβικός έρωτας ή καλύτερα μια εμμονή μονόπλευρη και δίχως ανταπόκριση. Παιδιά ήμασταν τότε, ερωτευόμασταν τον... έρωτα. Τι πιο όμορφο!

Μετά ήρθανε σπουδές και χαθήκαμε. Χρόνια αργότερα ετυχε και ψευτοανασυγκροτήθηκε η παλιά παρέα (στο εξωτερικό) -λέω κάτι γι΄αυτό στο παστ της 20ης Μαρτίου ("Η αληθινή ζωή"). Η συνέχεια βρίσκεται στο ποστ της 27ης Μαρτίου ("Μισή προσευχή").

Δεν πρέπει να είμαι αχάριστη. Με τον σύζυγό μου ζήσαμε στον παράδεισο για τρία χρόνια. Μετά ήλθανε τα βάσανα. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έλθουνε ακόμα χειρότερα. Γιατί, τελικά ευτυχία δεν είναι τόσο το να ζει κάποιος χαρούμενος, αλλα΄το να ζει χωρίς πόνο. Είμαι περίεργη να δω στο καλο μου επιφυλάσσει ακόμα το μέλλον.

ΜΕ εκτίμηση και αγάπη

Παράγραφος

Debby είπε...

Πόση καταπιέση μας δημιουργούν οι γονείς μας τελικά είτε το θέλουν είτε όπως στην περίπτωση σου γίνεται αυτό αθελα τους.
Που να ήξερε και εκείνη τι είχες μέσα στο μυαλό σου?
Αλλά έρχετε πάντα η μέρα που διαπιστώνεις ότι ένας γονιός που πραγματικά αγαπάει το παιδί του χαίρεται όταν το βλέπει ευτυχισμένο, άσχετα με το τι είναι αυτό που του δίνει την ευτυχία...

Yannis H είπε...

Ο ανώνυμος «Σταύρος» είπε κάτι πολύ σωστό: «Διαβαζοντας τα κειμενα σου μου ερχεται η λαχταρα να γινω καλυτερος ανθρωπος.»

Σου είχα γράψει κι εγώ κάτι παρόμοιο. Ολόκληρη σκέψη στο θέμα :) Ποτέ δεν το έστειλα… Έλεγα, άστο, πολλά είπα ήδη – γίνομαι κουραστικός και σιροπάτος.

Και να που το βλέπω, έχεις την ίδια επίδραση και γεννάς παρόμοιες σκέψεις σε άλλους.

paragrafos είπε...

Debby said...
Πόση καταπιέση μας δημιουργούν οι γονείς μας τελικά είτε το θέλουν είτε όπως στην περίπτωση σου γίνεται αυτό αθελα τους.
------------------------

Δυστυχώς έχετε δίκιο. Από ένα σημείο όμως και πέρα στο χέρι μας είναι να επαναστατήσουμε με τον τρόπο μας. Μπορούμε να τους αγαπάμε χωρίς απαραίτητα να συμφωνούμε μαζί τους...

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Yannis H said...

Σου είχα γράψει κι εγώ κάτι παρόμοιο. Ολόκληρη σκέψη στο θέμα :) Ποτέ δεν το έστειλα… Έλεγα, άστο, πολλά είπα ήδη – γίνομαι κουραστικός και σιροπάτος.
---------------------

Κύριε Γιαννη,
αν θέλετε να στείλετε ένα κείμενο αγάπης να το κάνετε. Άλλωστε πολλά από αυτά θα τα διαβάσει (ευχομαι κάποτε και αν όλα πανε καλά), η κόρη μου και είμαι βεβαία ότι δεν θα την ενοχλήσει καθόλου.

Μετα το θάνατο της μητέρα μου, βρήκα πολλές ευχαριστήριες επιστολές (προς εκείνη) από άγνωστά μου άτομα για κάποιες καλές της πράξεις που έκανε και πρωτοβουλίες που ανέλαβε, παρ΄ όλη τη φτώχεια της. Δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα πολύ και μέσα μου έχω και μια περηφάνια...

Άλλωστε, κύριε Γιάννη, εσάς σας εκτιμώ και για έναν ακόμα λόγο: μερικές φορές διαφωνήσατε μαζί μου ή και εκφράσατε διαφορετικές απόψεις από τις δικές μου. Έτσι τα λόγια της αγάπης σας που έμμεσα ήδη διατυπώσατε, είναι για μένα τίτλος τιμής.

Με πολλή-πολλή εκτίμηση και αγάπη

Παράγραφος