Ήμουνα και δεν ήμουνα δεκαοχτώ χρονών, όταν είπα για πρώτη φορά "θέλω ν΄ αλλάξω τον κόσμο" κι αμέσως άρχισα να συντάσσω τη δική μου "Πολιτεία" που θα εξασφάλιζε αγάπη, ισότητα και αλυπία (α-λύπη).
Στο πρώτο άρθρο τού συντάγματος τής "Πολιτείας" μου, θεοποιούσα τον έρωτα: κάθε ψυχή οφείλει να έχει ένα βωμό μεσ΄στην καρδιά της και μόλις χαράζει, προτού κινήσει τον κόσμο να απαντήσει, να θυσιάζει φθόνο, ζήλια, ιδιοτέλεια κι αρπαγή. Κι ύστερα να φωνάζει τρεις φορές υψώνοντας τα χέρια της στα ουράνια: θεέ μας Έρωτα, σε προσκυνώ και στήλη άλατος να γινώ αν σήμερα δε νιώσω αγάπη μέσα μου, αν δεν αγκαλιαστώ με άντρες, γυναίκες και παιδιά κι αν δε φιλήσω με στοργή τα μάτια τους, ευχόμενη στ΄ αλήθεια καλή τους μέρα.
Στο δεύτερο άρθρο, όριζα πως τα σχολειά είναι αχρείαστα και ότι από δω και πέρα μονάχα ένα σχολειό χρειαζόμαστε: τη γνήσια συναναστροφή και την συζήτηση στην αγορά, στις πλατείες, σε χωριά, πόλεις και πολιτείες, μια ατέρμονη κουβέντα, όπου ο καθένας μας θα περιμένει τη σειρά του (στην παρέα του) να μιλήσει και δεν θα νοιάζεται τόσο γι αυτά που λένε οι άλλοι, παρά μονάχα για το πώς μιλάνε, αν είν΄τα λόγια τους σπαθιά ή ευωδία, αν στάζει η γλώσσα τους οξύ ή παρηγόρια, αν κρύβει η σκέψη τους έγνοια για τον άλλον ή αδιαφορία.
Όμως, εκείνο τον καιρό, συνέπεσε να ταραχτώ από μι΄ αγάπη άγονη κι όταν μαθεύτηκε πως εκείνος κάποια άλλη είχε στο νου του, ένιωσα την πολιτεία μου να γκρεμίζεται με πάταγο. Στους βωμούς μου τώρα θυσίαζα αγάπη και ήθελα τον κόσμο σιωπηλό για πάντα, μην τύχει κι ακουστεί τι ένιωθα και με ρωτήσει κάποιος γιατί έχω μέσα μου οργή, κακία και μίσος.
Τότες άρπαξα με μιας την "Πολιτεία" μου και χίλια κομμάτια έκαμα τα άρθρα της κι έδωσα την υπόσχεση, πρώτα ν΄ αλλάξω εγώ κι ύστερα, για τον κόσμο, βλέπουμε...
Με αγάπη
Παράγραφος
44 σχόλια:
Παράγραφε,
"Τότες άρπαξα με μιας την "πολιτεία" μου και χίλια κομμάτια έκανα τα άρθρα της κιι έδωσα την υπόσχεση, πρώτα ν΄ αλλάξω εγώ κι ύστερα βλέπουμε..."
...αλλά δεν άλλαξες! Δεν το βλέπεις??? Ευτυχώς δεν άλλαξες.
Έμαθες κάτι. Δεν άλλαξες, απλώς απόκτησες εμπειρία.
Αλλά η πολύτιμη πολιτεία σου είσαι συ. Κι όταν γράφεις (και υποθέτω κι όταν δεν γράφεις) σηκώνεται και εκφράζεται.
Ευτυχώς!
Έλα, φόρτωσε! Συγγνώμη, αλλά πρέπει να φύγω σκαστή και δεν θα προλάβω. Όταν μπορέσω, θα σου γράψω ήρεμα, ό,τι σκέφτομαι. Μέχρι τότε, σου στέλνω ένα e-mail και να θυμάσαι ότι σε σκέφτομαι.
Artanis
Και αυτό που γράφει ο heinz,είναι σωστό.Απόλυτα σωστό!
Μα κι όταν αλλάζουμε εμείς,γιατί κρίνουμε πως έτσι πρέπει,πάλι,ο κόσμος είναι που αλλάζει!
Ο κόσμος που είναι απέραντος μα και μικρός για να χωράει μέσα μας,για να γράφεται σε κάθε κύτταρο του είναι μας!
Το φως,το σκοτάδι,οι ήχοι κι οι σιωπές,τα χρώματα,τα μάτια των ανθρώπων,όλα αυτά χτίζουν,γκρεμίζουν και ξαναχτίζουν κόσμους μέσα μας!
Κι αλλάζουμε,μένοντας ίδιοι μέσα στην αλλάγή!
Η φίλη σου!
Μακάρι να άλλαζαν όλοι όπως άλλαξες εσύ.
Θα είμασταν πολύ καλύτεροι!
Τώρα εξηγούνται όλα.
Τέτοια δύναμη που έχεις από κ΄που πρέπει να την αντλείς.
Σήμερα διαβάζοντας αυτό κατάλαβα!
Ευχές
Φιλικά
κάπου οχι κ΄
heinz said...
"...αλλά δεν άλλαξες! Δεν το βλέπεις??? Ευτυχώς δεν άλλαξες"
Αγαπητέ φίλε, με κολακεύει πολύ η ερμηνεία που δίνετε. Πάρα πολύ. Θα το δεχτώ ως εκδήλωση φιλοφρόνησης και γενναιόδωρης προσέγγισης και ερμηνείας του εν λόγω αποσπάσματος.
Με πολλή-πολλή αγάπη και για τη συμπαράσταση
Παράγραφος
Artanis said...
" Όταν μπορέσω, θα σου γράψω ήρεμα, ό,τι σκέφτομαι."
Αγαπημένη μου φίλη, εκλεκτή μου φίλη Atranis,
το γεγονός ότι βρέθηκε ένας άνθρωπος να μιλήσει άσχημα δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει και να σκάσουμε. Άλλωστε τα υβριστικά πυροτεχνήματα εκ του μακρόθεν και από άτομα ανυπόληπτα ενοχλούν όσο και το πέταγμα ενός κουνουπιού στο απέναντι οικόπεδο.
Μη χαλάς τη ζαχαρένα σου καλη μου φίλη, άλλωστε σε χρειάζομαι για μάχες αληθινές!
Με πολλή-πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη
Παράγραφος
apousia said...
Και αυτό που γράφει ο heinz,είναι σωστό.Απόλυτα σωστό!
Μα κι όταν αλλάζουμε εμείς,γιατί κρίνουμε πως έτσι πρέπει,πάλι,ο κόσμος είναι που αλλάζει!
Ο κόσμος που είναι απέραντος μα και μικρός για να χωράει μέσα μας,για να γράφεται σε κάθε κύτταρο του είναι μας!
Το φως,το σκοτάδι,οι ήχοι κι οι σιωπές,τα χρώματα,τα μάτια των ανθρώπων,όλα αυτά χτίζουν,γκρεμίζουν και ξαναχτίζουν κόσμους μέσα μας!
Κι αλλάζουμε,μένοντας ίδιοι μέσα στην αλλάγή!
---------------------------
Τι να πώ, λατρευτή μου Απουσία, τι να πρωτογευτώ από αυτήν την ποιητική πανδαισία που τόση τέχνη έκλεισε μέσα σε ένα τοσο σεμνό σχόλιο!!!
Σ΄ αγαπώ
Παράγραφος
paragrafos said...
"Αγαπητέ φίλε, με κολακεύει πολύ η ερμηνεία που δίνετε".
Αγαπητή παράγραφος, δεν με ξέρετε καλά. ΠΟΤΕ δεν λέω κάτι που δεν πιστεύω. Καμμιά κολακεία.
Με πολύ σεβασμό και αγάπη,
Heinz
Καλέεεεε! Ολόκληρο σχόλιο-μαμούθ, να το βλεπουν όλοι σου έκανα σοτυ ΝΔ, και δεν το έχεις μεταφέρει ακόμη εδώ? Χμ, μάλλον θα περίμενες να σβήσεις τις πρωϊνές αηδίες... Ωραία, τώρα που όλα είναι καθαρά κι ωραία, στο μεταφέρω εγώ! Φιλιά γλυκειά μου! Σ'αγαπώ!!!
04.05.06 (Στο "Forum των Νέων")
Καλημέρα παράγραφε (κοίτα να έχουμε δουλειές, αλλά με το που γράφει η παράγραφος, προοοο-σοχή!)
Ολα μες την ευαισθησία, πιάνεις μια πρόταση και την κανεις ουράνιο τόξο, από τη μία το σύννεφο απ'όπου πηγάζει, έτοιμο για μπόρα, κι από την άλλη το κασσελάκι με τον θησαυρό, μια καρδιά μάλαμα που επιτέλους βρήκε το βάλσαμο...
Οπως όμως είναι δύσκολο να βρεις τον θησαυρό στην άκρη του ουράνιου τόξου, καθώς κάθε φορά που πας να πλησιάσεις, το ουράνιο τόξο έχει μετατοπιστεί λίγο, έτσι και για το βάλσαμο... Χλωμό να το πώ? Δύσκολο να το πω? Πάντως υπάρχει το ρημάδι το βάλσαμο (όσο θα υπάρχουν ουράνια τόξα!)
Ενα μόνον: καλό ν'αλλάζουμε για τους άλλους, είναι μέρος της αποστολής μας, να τους παραχωρούμε το δικαίωμα να μας αφήνουν το σημάδι τους, αν το αξίζουν. Και είναι κομματάκι και της δικής τους αποστολής, να μας βοηθήσουν να δούμε πράγματα μέσα μας και ν'αλλάξουμε.
Ομως το να φτιάχνουμε μονίμως το σχήμα μας στη μορφή του εκμαγείου που μας δίνει ο άλλος, είναι σχιζοφρένεια - ο καθένας μας δίνει ένα καλούπι να γεμίσουμε με τον εαυτό μας, προκειμένου να είμαστε πιο δεκτοί κι αρεστοί, κι άρα ελπίζουμε αγαπημένοι. Αλλά στο τέλος το μόνο που κάνουμε είναι αντί να φτιάξουμε έναν όμορφο, αξιαγάπητο εαυτό, να φτιάχνουμε έναν καθρέφτη καταθρυμματισμένο, για να χωρέσει όλες τις προδιαγραφές που μας πετάν δεξιά & αριστερά...
Θέλει θάρρος να είσαι εσύ, και ναι, να γυαλίζες το πετράδι σου, να λάμψει το "πολύτιμο" από κάτω, να ξεχωρίσει από τις χαντρούλες και τα καθρεφτάκια τα πανηγυριώτικα...
Θέλει ταγιάρισμα (σκληρή δουλειά)για να λάμπει το διαμάντι μας (αλλιώς είναι σκέτος, κακοσουλουπωμένος άνθρακας), με ρέγουλα όμως, ίσα να φαίνεται η λάμψη. Ετσι και το παρακάνουμε, δε θα μείνει τίποτε, θα κονιορτοποιηθεί όλο το διαμάντι!
Δε θα γίνει ποτέ του μπριγιάν, δε θα κοσμήσει ποτέ του τίποτε, δε θα χωρέσει ποτέ του την αντανάκλαση ουράνιου τόξου, δε θα αντιφεγγίσει η λάμψη του σε κανένα μάτι, δε θα ευφράνει η θέα του καμμία ψυχή... Ποτέ!
Θρυμματισμένος καθρέφτης... Οση ξυλοταινία και να βάλεις για να τον κολλήσεις, να μην πέφτει στο πάτωμα, σβήνουν τα φώτα και τι μένει μετά γι'αυτόν? Ούτε καν οι μυριάδες αντανακλάσεις της μέρας... Τι έχει από πίσω? Τίποτα, σκέτο τοίχο, ούτε καν κάποιο βάθος, ένα στήριγμα, ένα ακουμπηστήρι. Καρφί & σοβάς...
Με πολλή αγάπη, να είσαι πάντα διαμάντι, με το ουράνιο τόξο μέσα του (και βάλσαμο γύρω-γύρω :-), κι όχι καθρέφτης-θρύψαλλα, ν' αντανακλάς μόνο τους άλλους!
11:27 πμ
@ Stavros Katsaris
Κύριε Σταύρο, μερικές φορές όταν περιβάλλεται κανείς από λίγες καλές ψυχές, θέλοντας και μη, αποφεύγει την κακία, του είναι ξένη και ανυπόφορη.
Μεγάλη βοήθεια τα καλά αγαπημένα πρόσωπα!
Με αγάπη
Παράγραφος
heinz said...
"Αγαπητή παράγραφος, δεν με ξέρετε καλά. ΠΟΤΕ δεν λέω κάτι που δεν πιστεύω. Καμμιά κολακεία."
---------------------------
Και βέβαια το ξέρω. Όμως συμβαίνει κάποτε να κολακευόμαστε (ειδικά μια γυναίκα) από την αγάπη τών άλλων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εκείνοι που μας αγαπούν θέλουν να χαϊδεύψουν τ΄ αφτια μας.
Μ΄ εκτίμηση κι αγάπη
Παράγραφος
@filos
Αλλά το παιδί ζει από θαύμα της Παναγίας και του π.Παισίου…(το παιδί είχε επίσκεψη στη διάρκεια του κώματος που είχε πέσει μετά από χημειοθεραπεία).
Αληθώς ανέστη ο Κύριος. Θα ήθελες μήπως να μοιραστείς αυτήν σου την εμπειρία; Με ενδιαφέρει πολύ. (Για να καταλάβεις τον δεύτερο μου γιο τον ονομάσαμε Σπυρίδωνα - Παΐσιο)
@Παράγραφε
Πόσο με αναπαύει να συναναστρέφομαι με ψυχές καλοπροαίρετες και αγαθές. Εκεί είναι η δύναμη και η δυναμική της καλής αλλαγής και όχι αλλού.
χαρηκα πολυ που σας αρεσει το ημερολογιο μου... αλλα ακομη περισσοτερο γιατι μου δινετε τις πιο καλες ευχες. Σας ευχαριστω πραγματικα μεσα απο την καρδια μου , για ολα! Καλη σας νυχτα και ευχομαι να ειστε παντα καλα και παντα τοσο μεγαλοψυχη! Ποσες πολιτειες δεν εχουμε κανει κι εμεις χιλια κομματια...
Επιπλεον σημερα καταλαβα οτι εχω αποκτησει μια πολυ καλη φιλη εστω και διαδυκτιακα!
Ο heinz συμπληρώνει πολύ καλά.
Αυτό που άλλαξε ή προστέθηκε είναι η αντίληψη των δυσκολιών για την υλοποίηση μιας τέτοιας πολιτείας.
Η ιστορία των περισσότερων επαναστάσεων δείχνει καθαρά το ότι η απομάκρυνση ενός ηγεμόνα που χαρακτηρίσθηκε κακός, από έναν άλλον δεν ήταν παρά μια αλλαγή διαχειριστού εξουσίας. Συντόμως αποδείχθηκε ότι η κατάσταση παρέμεινε ίδια. Δεν είχε προηγηθεί η απαραίτητη εσωτερική αλλαγή.
Δεν νομίζω ότι η "Πολιτεία" έγινε χίλια κομμάτια. Ίσα, ίσα, τώρα η "Πολιτεία" έχει περισσότερες ελπίδες να γίνει πραγματικότητα, έστω και με λίγους κατοίκους.
Υ.Γ. Μπήκα στο blog της Απουσίας. Επειδή δεν είχα πρόσβαση σε υπολογιστή το τελευταίο 24ωρο, έμαθα από 'κει το τι έγινε. Οι ενοχλημένοι γίνονται ενοχλητικοί.
Το ξεχνάμε. Ο καθένας τη δουλειά του.
Η καλύτερη άμυνα απέναντι στο θράσος όταν μάλιστα βρίσκεται πίσω από την ανανδρία της ανωνυμίας είναι το πέρασμά του στην ανυπαρξία.
Μη φοβάσαι Παράγραφε.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ - ευχαριστίες:
Μέσα σε εκείνους και εκείνες που με υπερασπίστηκαν, οφείλω να συμπεριλάβω τον ΝικόΔημο και την Απουσία. Μάλιστα η Απουσία μου έχει και ειδικό ποστ-αφιέρωμα στην ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ κατά της παράφρονος απανθρωπιας.
Αξίζει να το επισκεφτείτε:
http://mtheofilou.blogspot.com/
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:
---------
Ο γνωστός παράφρων έρχεται συνεχώς από εδώ και αφήνει νέα περιττώματα. Επειδή αδυνατώ να είμαι 24 ώρες το 24ωρο σε επιφυλακή, σας παρακαλώ, όταν βλέπετε τα παράφρονα και υβριστικά του σχόλια, να τα παρακάμπτετε, να τα περιφρονείτε μέχρι να τα διαγράψω.
Με συγχωρείτε για την ταλαιπωρία
Με αγάπη
Παράγραφος
.... το μεγαλείο της ψυχής σου,το καλύτερο σχολείο για όλους μας!!
με πολλή πολλή αγάπη
Anonymous said...
Καλέεεεε! Ολόκληρο σχόλιο-μαμούθ, να το βλεπουν όλοι σου έκανα σοτυ ΝΔ, και δεν το έχεις μεταφέρει ακόμη εδώ? Χμ, μάλλον θα περίμενες να σβήσεις τις πρωϊνές αηδίες... Ωραία, τώρα που όλα είναι καθαρά κι ωραία, στο μεταφέρω εγώ! Φιλιά γλυκειά μου! Σ'αγαπώ!!!
--------------------------
Αγαπημένη μου Αφροδίτη, καλή μου φίλη,
και βέβαια πρόσεξα από τη αρχή το σχόλιό σου στου ΝικόΔημού και σου άφησα αντισχόλιο. Αλλά μετά έπρεπε να έλθω εδώ να ταχτοποιήσω λίγο τα πράγματα...
Αγαπημένη μου Αφροδίτη, γράφεις στο όμορφο σχόλιό σου: "Ενα μόνον: καλό ν'αλλάζουμε για τους άλλους, είναι μέρος της αποστολής μας, να τους παραχωρούμε το δικαίωμα να μας αφήνουν το σημάδι τους, αν το αξίζουν. Και είναι κομματάκι και της δικής τους αποστολής, να μας βοηθήσουν να δούμε πράγματα μέσα μας και ν'αλλάξουμε.
Ομως το να φτιάχνουμε μονίμως το σχήμα μας στη μορφή του εκμαγείου που μας δίνει ο άλλος, είναι σχιζοφρένεια - ο καθένας μας δίνει ένα καλούπι να γεμίσουμε με τον εαυτό μας, προκειμένου να είμαστε πιο δεκτοί κι αρεστοί, κι άρα ελπίζουμε αγαπημένοι. Αλλά στο τέλος το μόνο που κάνουμε είναι αντί να φτιάξουμε έναν όμορφο, αξιαγάπητο εαυτό, να φτιάχνουμε έναν καθρέφτη καταθρυμματισμένο, για να χωρέσει όλες τις προδιαγραφές που μας πετάν δεξιά & αριστερά..."
--------------------
Μου άρεσε πολύ που έπιασες τα άκρα και τα ζωγράφισες με χρώματα έντονα. Απο τη μια να παίρνουμε κάτι απο΄εκείνους που αξίζουν και από την άλλη ο κίνδυνος να χάσουμε τον ευατό μας αν στην προσπάθειά μας να μας αγαπήσουν οί άλλοι γίνουμε αρλεκίνοι και γεμίσει η ψυχή μας ξένα σώματα και βλέμματα αλλότρια.
Πράγματι, στην δεύτερη περίπτωση δεν αξίζει τον κόπο.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη περίπτωση: να μείνεις αυτή που είσαι, να μην ενδώσεις στα "αντιφεγγίσματα" αλλά να πρέπει να προσαρμοστείς σε εντελώς αντίξοες συνθήκες για λόγους καθήκοντος και χρέους...
Σ΄ αγαπώ πολύ
η φίλη Σου
Παράγραφος
Έχεις δίκιο: η επανάσταση ξεκινά από μέσα μας.
Πρώτα θα καταπνίξεις τον εσωτερικό φασίστα και μετά θα πολεμήσεις τον εξωτερικό.
Αλλιώς θα γίνεις σαν κι αυτόν.
Και μην ασχολείσαι με συμπλεγματικούς ανθρώπους. Ο χρόνος είναι πολύτιμος. Αφιέρωσέ τον σ' αυτούς που αγαπάς.
filos said...
Καλησπέρα και Χρίστος Ανέστη…
Είναι λίγες μέρες που σας επισκέφτηκα πρώτη φορά…ας είναι καλά ο καλός μου φίλος ο Guerrero 762…..
Αλήθεια πόσο καλύτερη και πιο προσιτοί γινόμαστε μέσα από το πόνο….μ΄ αρέσουν πολύ οι συνομιλίες σας και σας διαβάζω με ενδιαφέρον…
Είμαι και γω paragrafos ομοιοπαθής!!!
Πριν 7 χρόνια είχα τον αγαπημένο μου ανιψιό με χοντροβλαστικό οστεοσάρκωμα!!
Μας έδωσαν από την Αμερική (Memorial- Houston…boston) επιβίωση στα 15%..
--------------------------
Ευχαριστήστε, σας παρακαλώ, εκ μέρους μου τον φίλος σας Guerrero 762 που είχε την καλοσύνη να μας γνωρίσει. Αν λάβω υπόψη μου και την κρίση την αγαπημένης μου "Απουσίας" ο φίλος σας είναι καλό παιδί.
Μακάρι το θεός που πιστεύτε και οι ευχές όλων των καλών ανθρώπονω να βοηθήσουν το παιδί, το ανιψάκι σας, που απ΄ό,τι βλέπω το αγαπάτε πολύ.
Με αγάπη κι θερμές ευχαριστίες
Παράγραφος
@ Άσχετος
Σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα και εγκάρδια λόγια σας.
Με αγάπη
Παράγραφος
εξαιρετικό.
Τι να πω.
Αν άλλαξες, πόσες σελίδες και άρθρα να έχει άραγε η "πολιτεία" σου τώρα;
Mου επιτρέπεις να το βάλω link στην στήλη που έχω με ένα post Που προτείνω καθε μέρα. Είναι υπέροχο.
Την αγάπη μου.
Και ύστερα πήρες τα κομμάτια της "Πολιτείας" σου και άρχισες ν' αλλάζεις τον κόσμο, αφού, μόλις χαράξει, θυσιάζεις το φθόνο, τη ζήλια, την ιδιοτέλεια και την αρπαγή στο βωμό της καρδιάς σου.
Και ύστερα αγκαλιάζεσαι με άντρες, γυναίκες και παιδιά και φιλάς με στοργή τα μάτια τους, ευχόμενη στ΄ αλήθεια καλή τους μέρα.
Και μετά πας στο μοναδικό σχολειό και συναναστρέφεσαι και συζητάς σε μια κουβέντα δίχως τελειωμό, καθώς ο καθένας περιμένει τη σειρά του(στην παρέα του) να μιλήσει και νιάζεσαι για το πώς μιλάει,ο ένας και ο άλλος, αν είν΄τα λόγια του σπαθιά ή ευωδία, αν έχει η γλώσσα του οξύ ή παρηγόρια, αν έχει η σκέψη του έγνοια για τον άλλον ή έχθρα.
Και μαζί με το σύντροφό σου, το παιδί σου γίνατε ένα ολόκληρο και συνεχίζετε και αλλάζετε παρέα, χέρι-χέρι.
Και μας δώσατε την πολιτεία, να την κάνουμε κι εμείς κομμάτια, για να μάθουμε ν' αλλάζουμε. Γιατί δεν μπορώ να την κρατάω ολόκληρη στα χέρια μου, γνωρίζοντας τί καλό θυσίασα στο δικό μου βωμό. Την κάνω κομμάτια και σε ακολουθώ.
Γιατί είσαι και είστε οικογένεια παράδειγμα για όλους μας εδώ. Και σου τη δίνω πίσω για να τη δώσεις κι αλλού.
Όπως είπαν και οι φίλοι συνbloggers, δεν βλέπεις ότι η "Πολιτεία" σου υπάρχει;
Με σεβασμό και φιλία
Artanis
Xνούδι said...
Mου επιτρέπεις να το βάλω link στην στήλη που έχω με ένα post Που προτείνω καθε μέρα.
---------------------
Δεν σου επιτρέπω να με ξαναρωτήσεις αν σου επιτρέπω!!!
Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ημερολόγιό μου όπως θελεις.
Σε εμπιστεύομαι απόλυτα αγαπημένο μου Χνούδι!!!
Μη με ξαναρωτήσεις τίποτε σχετικό, θα με στεναχωρέσεις.
Φιλιά στην κορουλα σου.
Με απέραντη αγάπη
Παράγραφος
Artanis said...
Και ύστερα πήρες τα κομμάτια της "Πολιτείας" σου και άρχισες ν' αλλάζεις τον κόσμο, αφού, μόλις χαράξει, θυσιάζεις το φθόνο, τη
--------------
Όλο κάτι τέτοια μου κάνεις και θολώνουν τα μάτια μου...
Σ΄ αγαπώ
Παράγραφος
Κον Αντώνιο Λιόλιο
Ευχαριστώ ολόψυχα τον κύριο Αντώνιο Λιόλιο για το γενναιόδωρο ιμέιλ του.
Με αγάπη και ευγνωμοσύνη
Παράγραφος
Την Πολιτεία σου την έφτιαξες κι'ας μην είναι γραπτή. Και είναι υπέροχη και τρυφερή και δίκαια, όπως ακριβώς είσαι και συ. :)))
Ε, δεν αντέχω, άλλο! Το μεσημεριανό e-mail, που σου έστειλα, γύρισε πίσω. Τί συμβαίνει;
Έχεις κάποιο antispam;
Τα νεύρα μου!!!!!
Σε ποια διεύθυνση το στέλνεις, καρδουλα μου;
Σ' αυτήν.
paragrafos@cytanet.com.cy
Από το profile σου.
Χέϋυυ! Τελειώνει η βδομάδα :) όλα πήγαν μια χαρά :))))))
Καλό βράδυ από εμένα :)
με τις ευχές και την αγάπη μου :)
mary said...
Χέϋυυ! Τελειώνει η βδομάδα :) όλα πήγαν μια χαρά :))))))
----------------
Μαίρη μου, ο ενθουσιασμός σου αντήχησε σε ολόκληρη τη Λευκωσία! Αυτή τη φορά ήμασταν τυχεροί! Το επόμενο εμβόλιο που θα γίνει αυτή τη βδομάδα, δεν έχει παρενέργειες. Άντε να δούμε!
Σ΄ αγαπώ
Παράγραφος
Αγαπητή Κυρία,
Παρακολουθώ (μέσω της γυναίκας μου η οποία σας απέστειλε σχετικό e-mail) την περιπέτειά σας και μπορώ να καταλάβω τον πόνο σας, επειδή υπήρξα και γω κάποτε ομοιοπαθής. Εξαιτίας άλλης ασθένειας.
Η σύγκριση, νομίζω, που κάνετε μεταξύ Ευρωπαίων και Αμερικανών χρειάζεται κάποιο σχολιασμό. Έχει βαθειές ρίζες ο Διαφωτισμός στην Ευρώπη και το καρτεσιανό ergo για τους Ευρωπαίους σπάει τα κόκκαλα της όποιας αισιοδοξίας. Νομίζω ότι είναι και μια αντίληψη και φιλοσοφία ζωής. Εκτός από τον αδιέξοδο αγώνα και πέρα απ΄ αυτόν και πάνω απ΄ αυτόν, υπάρχει η λύτρωση και το Αξιοπρεπές όριο. Επιτέλους, το Τέλος.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ: Η Αμερικάνικη αντίληψη με την ενθάρρυνση του Don' t give up δίνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Όχι άτοπης όμως! Αλλά, συνδυασμένης με αυτόν τον ακαταπόνητο - έστω και δολλαριολάγνο - πειραματισμό, αφήνει περιθώρια και ελπίδες για τη Νίκη και τη Σωτηρία.
Η Ευρωπαϊκή αντίληψη είναι αποφασισμένη να σεβαστεί τα φυσικά όρια και να μην τα παραβιάσει. Η Αμερικανική, ίσως και λίγο τυχοδιωκτικά, φλερτάρει με την ουτοπία και την προκαλεί ανοιχτά. Λίγο ενδιαφέρει εάν αυτό γίνεται από κερδολατρία. Το περιθώριο του Θαύματος, ΕΔΩ υπάρχει. Στην Ευρώπη, όχι!
Και η ουτοπία είναι πάντοτε μια πρόκληση και ένα κίνητρο όχι μόνο για να γυμνάσουμε τις διαθεσιμότητες μας ή να δαπανήσουμε τα ψυχικά μας αποθέματα, αλλά και για να αναμετρηθούμε με το Αδύνατο. Που στην περίπτωση των Αμερικανών αναζητείται από την έρευνα, έστω την ιδιοτελή, τόσο έντονα όμως ιδιοτελή που να προκαλεί το Αδύνατο και, ενίοτε, τελικά να το ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΝΕΙ!
Η ελπίδα μου στηρίζεται στην πολεμοκάπηλη Αμερική, την τόσο αντιφατική, που καθημερινά σκορπίζει Θάνατο πλανητικά, αλλά που από την άλλη βάσιμα κυνηγάει το ΟΝΕΙΡΟ. Μου θυμίσατε την ταινία του Κουστουρίτσα "Arizona Dream".
Παρακολουθώ, όσο αντέχω, την περιπέτειά σας και δεν θα πω ότι προσεύχομαι για την κόρη σας, καθότι άθεος. Αλλά να ξέρετε ότι αν και αντιαμερικανός πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο κι ότι, κάποτε, θα φάμε και κουφέτα!
Υ.Γ. Το τηλέφωνό μου για οποιαδήποτε μορφή ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ βοήθειας (γιατί η αλληλεγγύη, θεωρητικά, είναι δεδομένη και συνήθως ανέξοδη) το έχετε, ήδη, από τη γυναίκα μου. Δοκιμάστε να το χρησιμοποιήσετε.
Anonymous said...
Αγαπητή Κυρία,
Παρακολουθώ (μέσω της γυναίκας μου η οποία σας απέστειλε σχετικό e-mail) την (...)
------------------------------
Αγαπητέ κύριε Ανώνυμε (για τους άλλους - επώνυμε για μένα),
ζητώ την άδειά σας να μεταφέρω το σχόλιό-κείμενό σας, αυτούσιο, σε ανεξάρτητο ποστ, για γενικότερη συζήτηση και προβληματισμό.
ΜΕ συγχωρείτε για το θάρρος μου. Δεν θα ήθελα να σας φέρω σε δύσκολή θέση.
Επιμένω, όμως, ότι το σχόλιο-κείμενό σας αξίζει να παρουσιαστεί σε ξεχωριστό ποστ, όπως είναι ή και με όποιες δικές σας τυχόν προσθαφαιρέσεις επιθυμείτε, αν επιθυμείτε.
Με ειλικρινή σεβασμό
βαθιά εκτίμηση
και εγκάρδια αγάπη
Παράγραφος
Καλημέρα, γλυκιά μου!
Μόλις σου έστειλα e-mail. Θα είμαι σε υπολογιστή μάλλον το βράδυ. Μόλις διαβάσεις αυτό το σχόλιο, σβήσε το. Αλλιώς θα αυτοκαταστραφεί 20΄΄, αφού το διαβάσεις!
Σε φιλώ!
Artanis said...
Καλημέρα, γλυκιά μου!
-------------------
Μα, πώς είναι δυνατό να επιτρέψω στην "καλημέρα" να αυτοκαταστραφεί;
Καλήμέρα και από μένα (αν και μεσημέριασε)
σε φιλώ
Παράγραφος
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ - ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ?
Ολα καλά? Αμαν τι αγωνία - διάβασα ότι τώρα θα έχετε και το επόμενο, αλλά χωρίς παρενέργειες αυτό...
Να μου το φιλήθειθ το μω(ρ)ουλίνι θου!
(Η δικιά μου η μικρή χτες είπε για πρώτη φορά το "ρο"... κι αντί να κάνω τούμπες, το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι πάει, μου φεύγει και τούτη... Μαμά γερνάω!)
Δεν έχω αντίρρηση...
Anonymous said...
Δεν έχω αντίρρηση...
--------------------------
σας ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ!
aphrodite said...
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ - ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ?
Ολα καλά? Αμαν τι αγωνία - διάβασα ότι τώρα θα έχετε και το επόμενο, αλλά χωρίς παρενέργειες αυτό...
--------------------------
ΑΦροδίτη μου, αγαπημένη μου Αφροδίτη, καρδούλα μου,
όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Έτσι παθαίνουμε κι εμείς τώρα και μακάρι στο μέλλον να έχουμε συνέχεια τέτοιες αγωνίες, εντελώς ανώδυνες για το παιδι.
Επι δυομισι χρόνια, είχαμε ΜΙΑ αγωνία ασταμάτητη. Εκατοντάδες επιληπτικά επεισόδια, καποια μάλιστα τράβηξαν πέραν των δυο ωρών επειδη οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν σωστή φλεβα (τις είχαν σπάσει όλες) στα χεράκια και στα ποδαράκια... και δεν μπορούσαν να της χορηγήσουν ενδοφλεβίως βάλιουμ για να ημερήσει ο εγκέφαλός της κορούλα μας... Έχω γράψει σχετικό ποστ (Μια ιστρορία τρόμου...)
Μακάρι στο εξής...
Σ΄ αγαπώ πολυ
Παράγραφος
Ηθικό δίδαγμα....Δηλ.ο κόσμος δεν αλλάζει??????
velis the priest said...
Ηθικό δίδαγμα....Δηλ.ο κόσμος δεν αλλάζει
--------------------
Να σας πω την αλήθεια, το μόνο που έκανα ήταν να γράψω αυτά νιώθω. Στη συνέχεια με εξέπληξαν οι προσεγγίσεις και ο τοποθετήσεις αρκετών σχολιαστών φίλων και αγνώστων.
Δεν μπορώ να απαντήσω στο ερώτημά σας. Γιατί δεν δοκιμάζετε εσείς να δώσετε τη δική σας εκδοχή για τον κόσμο σας και τον κόσμο;
Με αγάπη
Παράγραφος
Δημοσίευση σχολίου