...σε κείνον τον άγγελο που έφυγε...

Πρόπερσι το χειμώνα ξημεροβραδιάζαμε στο νοσοκομείο δίπλα στην κορούλα μας, πότε στο θάλαμο και πότε στην εντατική. Δεν τολμούσαμε να πάμε σπίτι ούτε λεπτό, γιατί έτσι που οι καημένοι οι ειδικευόμενοι είχανε κατατρυπήσει τα χεράκια της με τις σύριγγες, δεν εμπιστευόντουσαν πια οι άλλοι γιατροί τις φλεβίτσες της, και κατά τα παρατεταμένα επεισόδια καλούσαν επειγόντως, στην εντατική, ειδικούς παιδοχειρουργούς να σκάψουν τα ποδαράκια της πιο βαθιά, για να βρουν πιο μεγάλες και άθικτες αρτηρίες κι εκεί μέσα να ρίξουν βάλιουμ με σύνεση, για να περάσει η κρίση...

Ύστερα τυλίγανε το προσωπάκι της με σωληνάκια και μάσκες και το κορμάκι της με ένα σωρό ηλεκτρόδια (άλλα για την καρδιά κι άλλα για την αναπνοή και το οξυγόνο) που όλα μαζί κατέληγαν πίσω από κάτι άκαρδες οθόνες που βγάζαν ήχους διακεκομμένους και θλιβερούς, σαν το πονεμένο και μονότονο τραγούδι του γκιώνη... "Είναι πεισματάρα, θ΄ αντέξει και σήμερα", μάς καθησύχαζε με τρεμάμενη φωνή η φίλη μας παιδονευρολόγος...

Μια μέρα φέρανε στην εντατική κι ένα μωράκι, τόσο δα μικρούλι, μια ψυχούλα νεογέννητη κι όπως κοιτούσα το αγγελικό της προσωπάκι από το παράθυρο, το είδα να χάνεται κι αυτό πίσω από μάσκες κι επιδέσμους... Είχε σπασμούς από εγκεφαλίτιδα, είπαν...

Όμως, στη εντατική, από τις δώδεκα το βράδυ ως τις έξι το πρωί, οι πόρτες κλείνανε για τούς γονείς. Κι εμείς, μαζί με τους γονείς τής άλλης ψυχούλας, έπρεπε να τη βγάζουμε στις καρέκλες τών επισκεπτών και να κυνηγάμε τούς περαστικούς να κλείσουνε τα κινητά για να μην προκαλούν παρεμβολές στα μηχανήματα... Τι νύχτες κι εκείνες...

Όλος ο κόσμος, γιατροί, νοσηλευτές και προσωπικό ασφαλείας, μάς ήξερε πια με το μικρό μας όνομα και μας παραστεκότανε: "Μα, πάλι στην εντατική; Κουράγιο... υπομονή..".

Μια νύχτα τολμήσαμε να λείψουμε κι οι δυο μαζί - βγήκαμε να φάμε κάτι εκεί κοντά. Τι το θέλαμε! Μέσα στην κούρασή μου ξέχασα το κινητό κλειστό... Μπαίνοντας στο νοσοκομείο, έρχεται κατ΄ απάνω μας ο θυρωρός: "τρέξτε, πέθανε το κοριτσάκι τής εντατικής!". Η αϋπνία, η ασιτία και το σοκ με πέταξαν στο πάτωμα κι άνοιξε η μύτη μου. Ο καλός μου να μην ξέρει τι να κάνει, εγώ να του λέω να με πάρει μαζί του επάνω, εκείνος να φωνάζει για πρώτες βοήθειες, ξάφνου βρίσκομαι σε μια αναπηρική να με σπρώξουν κατά την εντατική -και το αίμα να τρέχει, αλλά ποιος νοιαζόταν... Ώρες ατελείωτες μέχρι να φτάσουμε, κι από την αγωνία είχα σχεδόν κουφαθεί, γιατί η καρδιά μου χτυπούσε εκκωφαντικά, απευθείας στο τύμπανο τού αριστερού αφτιού...

Ενώ αδημονούσαμε ν΄ ανοίξουν τις πόρτες, τόσα χρόνια, πρώτη φορά τον είδα να κλαίει σπαρακτικά κι απαρηγόρητα, κρατώντας μου το χέρι σφιχτά... Κι όταν μάς είπαν ότι πέθανε το άλλο κοριτσάκι, αγκαλιαστήκαμε και συνεχίσαμε να κλαίμε από αβάσταχτη χαρά και ασυγκράτητη θλίψη μαζί...

Εκεί ανήκω, σε κείνη τη μέρα, σε κείνον τον άγγελο που έφυγε αντί για μας...

Με αγάπη - και ειδικά για τον Yannis H.
Παράγραφος