Σάββατο 13 Μαΐου 2006

...σε κείνον τον άγγελο που έφυγε...

Πρόπερσι το χειμώνα ξημεροβραδιάζαμε στο νοσοκομείο δίπλα στην κορούλα μας, πότε στο θάλαμο και πότε στην εντατική. Δεν τολμούσαμε να πάμε σπίτι ούτε λεπτό, γιατί έτσι που οι καημένοι οι ειδικευόμενοι είχανε κατατρυπήσει τα χεράκια της με τις σύριγγες, δεν εμπιστευόντουσαν πια οι άλλοι γιατροί τις φλεβίτσες της, και κατά τα παρατεταμένα επεισόδια καλούσαν επειγόντως, στην εντατική, ειδικούς παιδοχειρουργούς να σκάψουν τα ποδαράκια της πιο βαθιά, για να βρουν πιο μεγάλες και άθικτες αρτηρίες κι εκεί μέσα να ρίξουν βάλιουμ με σύνεση, για να περάσει η κρίση...

Ύστερα τυλίγανε το προσωπάκι της με σωληνάκια και μάσκες και το κορμάκι της με ένα σωρό ηλεκτρόδια (άλλα για την καρδιά κι άλλα για την αναπνοή και το οξυγόνο) που όλα μαζί κατέληγαν πίσω από κάτι άκαρδες οθόνες που βγάζαν ήχους διακεκομμένους και θλιβερούς, σαν το πονεμένο και μονότονο τραγούδι του γκιώνη... "Είναι πεισματάρα, θ΄ αντέξει και σήμερα", μάς καθησύχαζε με τρεμάμενη φωνή η φίλη μας παιδονευρολόγος...

Μια μέρα φέρανε στην εντατική κι ένα μωράκι, τόσο δα μικρούλι, μια ψυχούλα νεογέννητη κι όπως κοιτούσα το αγγελικό της προσωπάκι από το παράθυρο, το είδα να χάνεται κι αυτό πίσω από μάσκες κι επιδέσμους... Είχε σπασμούς από εγκεφαλίτιδα, είπαν...

Όμως, στη εντατική, από τις δώδεκα το βράδυ ως τις έξι το πρωί, οι πόρτες κλείνανε για τούς γονείς. Κι εμείς, μαζί με τους γονείς τής άλλης ψυχούλας, έπρεπε να τη βγάζουμε στις καρέκλες τών επισκεπτών και να κυνηγάμε τούς περαστικούς να κλείσουνε τα κινητά για να μην προκαλούν παρεμβολές στα μηχανήματα... Τι νύχτες κι εκείνες...

Όλος ο κόσμος, γιατροί, νοσηλευτές και προσωπικό ασφαλείας, μάς ήξερε πια με το μικρό μας όνομα και μας παραστεκότανε: "Μα, πάλι στην εντατική; Κουράγιο... υπομονή..".

Μια νύχτα τολμήσαμε να λείψουμε κι οι δυο μαζί - βγήκαμε να φάμε κάτι εκεί κοντά. Τι το θέλαμε! Μέσα στην κούρασή μου ξέχασα το κινητό κλειστό... Μπαίνοντας στο νοσοκομείο, έρχεται κατ΄ απάνω μας ο θυρωρός: "τρέξτε, πέθανε το κοριτσάκι τής εντατικής!". Η αϋπνία, η ασιτία και το σοκ με πέταξαν στο πάτωμα κι άνοιξε η μύτη μου. Ο καλός μου να μην ξέρει τι να κάνει, εγώ να του λέω να με πάρει μαζί του επάνω, εκείνος να φωνάζει για πρώτες βοήθειες, ξάφνου βρίσκομαι σε μια αναπηρική να με σπρώξουν κατά την εντατική -και το αίμα να τρέχει, αλλά ποιος νοιαζόταν... Ώρες ατελείωτες μέχρι να φτάσουμε, κι από την αγωνία είχα σχεδόν κουφαθεί, γιατί η καρδιά μου χτυπούσε εκκωφαντικά, απευθείας στο τύμπανο τού αριστερού αφτιού...

Ενώ αδημονούσαμε ν΄ ανοίξουν τις πόρτες, τόσα χρόνια, πρώτη φορά τον είδα να κλαίει σπαρακτικά κι απαρηγόρητα, κρατώντας μου το χέρι σφιχτά... Κι όταν μάς είπαν ότι πέθανε το άλλο κοριτσάκι, αγκαλιαστήκαμε και συνεχίσαμε να κλαίμε από αβάσταχτη χαρά και ασυγκράτητη θλίψη μαζί...

Εκεί ανήκω, σε κείνη τη μέρα, σε κείνον τον άγγελο που έφυγε αντί για μας...

Με αγάπη - και ειδικά για τον Yannis H.
Παράγραφος

24 σχόλια:

Dormammu είπε...

.........


Δεν υπάρχουν λόγια.

Artanis είπε...

..........

>ο<

andy dufresne είπε...

Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις, εσύ και η οικογένειά σου, νιώθω σαν να σας γνωρίζω.

Με κάνεις να νιώθω πιο άνθρωπος κάθε φορά που σε διαβάζω.

Πολύτιμη.

silk123 είπε...

γραφω και σβηνω και τελικα καταλαβαινω οτι δεν ξερω τι να πω.
με αγαπη

mary είπε...

Δεν θα πάψω να το λέω. Όποτε σε διαβάζω νιώθω να έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου. Μια δύναμη αγγελική γεμίζει τη ψυχή

Σ’ευχαριστώ από καρδιάς

Markos είπε...

Nα πω ότι μου λύθηκαν τα γόνατα;
Ως αντίδραση, αλλά και από αγάπη, σας χαρίζω ένα μεγάλο χαμόγελο.
Να είναι όμορφη η ημέρα σας.

Yannis H είπε...

Σ' ευχαριστώ.

Nemertes είπε...

Εναλλαγή συναισθημάτων. Η απόγνωση και μετά η λύτρωση. Χαμογέλα. Ή μικρή από τον ουρανό θα το ήθελε πολύ. :)

apousia είπε...

Εκείνον τον άγγελο,ας τον συνοδέψει έστω και αναδρομικά και το δικό μας δάκρυ..
Κι εσένα η αγάπη,η λαχτάρα και η παντοτινή και μόνιμη έγνοια μας!
Η φίλη σου.

hardrain είπε...

από το άλφα ως το ωμέγα...


......................
......................
......................

maika είπε...

..ένα δάκρυ και από μένα για εκείνο αλλά και για όλα τα άλλα αστεράκια .. που δεν τα κατάφεραν...

με πολλή αγάπη

ηω-λιθικός είπε...

..........και εγώ τελίες παρόλο που δεν το συνηθίζω , πάντα εχεις τον τρόπο σου να μας κάνεις να νιώθουμε πόσο ανθρωποι είμαστε

Περί κουζίνας και όχι μόνο είπε...

Να πω και γω αυτό που είπαν οι περισσότεροι. Δεν ξέρω τι να πω.
Αρνούμαι να αφεθώ στη σκέψη οτι μπορεί - γιά οποιονδήποτε λόγο - μπορεί να χάσω το αγγελούδι μου μιά μέρα.
chanana, ναι. Ολα τα παιδάκια που πεθαίνουν κι'αυτά που δεν κατάφεραν να γεννηθούν, κάνουν παρέα εκεί πάνω. Δεν νιώθεις την αύρα που μας στέλνουν τα φτερουδάκια τους όταν παίζουν; :)))

paragrafos είπε...

chanana said...
Λες τα παιδιά που πεθαίνουν, να κάνουν παρέα μ' αυτά που δεν κατάφεραν να γεννηθούν;
--------------------------

κάπου εκει είναι όλα, και οι καρδούλες που δεν πρόφτασαν να δουν το φως
και οι καρδουλες που δεν το άντεξαν
και οι άλλες που έφυγαν αργότερα, αλλά ξαφνικά και προωρα και κλέψαν το δικό μας φως, τη χαρά μας...

Σας αγαπώ

Παράγραφος

Marina είπε...

Το μόνο που θα ήθελα να σου προσφέρω αυτή τη στιγμή είναι λίγες γαρδένιες απο τη γλάστρα μου, για την ευαισθησία και το κουράγιο σου

Το σωστό να λέγεται είπε...

Στην άβυσσο μεταξύ ύπαρξης και θανάτου δύο είναι οι εστίες απόλυτης αγάπης που απο στιγμή σε στιγμή μας φωτίζουν.

Πολλές φορές αθέλητα τις αγνοούμε παρασυρμένοι στο κυνήγι του "Εγώ και Τώρα", τυφλωμένοι στό μαυροσέντονο της Ύλης.

Η ανθρώπινη, Αγάπη χωρίς δεσμά, Μητρότητα, ένστικτο-δώρο του Θεού, αλλά και θέληση που βγαίνει απ΄τους χτύπους της καρδιάς μιάς Μητέρας.

...σε κείνον τον άγγελο που έφυγε...στον Θεό προσεύχομαι να ενωθούν ξανά Μητέρα και Παιδί,
άγγελοι πιά κι οι δυό,
περιτριγυρισμένοι απ΄του Θεού μας την Αγάπη και Φως αιώνιο, Μητέρα και Πατέρα των πάντων.

Ggian είπε...

Αχ Μανούλες της γης,

ΤΙ θα κάναμε χωρίς την αγάπη που απλόχερα μοιράζετε στην γη;

Σας ευχαριστούμε

Με πολλή αγάπη
Γιώργος

Finteias είπε...

Αν ήμουν κοντά σας εκείνη την ώρα, ή την ώρα της διήγησης, θα έσφιγγα το χέρι και των δυό σας.
Τώρα που είμαι αλλού τι να κάνω;

Νομίζω ότι σήμερα τα σχόλια θα γεμίσουν με τελείες γεμάτες από συναισθήματα.

..........................

Σας σκέφτομαι.

Φιντείας

maika είπε...

Mανούλα παράγραφε
Χρόνια πολλά!!!

Χρόνια πολλά και σε όλες τις μανούλες που συχνάζουν.. εδώ και σε όλες τις γυναίκες που θέλουν να γίνουν μανούλες!!!

Pink Panther είπε...

Χρόνια Πολλά, Καλά κι Ευτυχισμένα ΜΑΝΟΥΛΑ Παράγραφε.

Είστε αξιοθαύμαστοι, εσύ κι ο σύζυγός σου.
Σκέφτομαι τα δικά μου, που με την παραμικρή ιωσούλα ρουτίνας, τρέχουμε & ξενυχτάμε σαν τρελλοί...

Εύχομαι ολόψυχα, η κορούλα σας να "ζουζουνίζει" στο σπίτι & να σας τρελλαίνει με τις σκανταλιές της.

Και γιατρό να ξαναχρειαστεί, όταν θα γίνει κι αυτή μανούλα.

Με πολύ αγάπη κι ενδιαφέρον, καλή δύναμη κι ακόμα καλύτερη συνέχεια.

Titika είπε...

Ένα δάκρυ και μια αγκαλιά από μένα.

An-Lu είπε...

...........
και μια αγκαλιά και από μένα....

Stavros P (isisdoros) είπε...

Μακάρι να γεμίσει ο κόσμος με μάνες σαν εσένα!

paragrafos είπε...

Όσες φορές κι αν προσπάθησα να πω κάτι σαν αντισχόλιο στα όμορφα λόγια σας, δεν τα κατάφερα...

Ξεπερασα αρκετές τραυματικές εμπειρίες του πρόσφατου παρελθόντος. Κάποιες όμως με συνθλίβουν ακόμα. Εκείνο το μωράκι, αχ εκείνη η ψυχούλα... είχαμε δεθεί και με τους γονείς του...

...σας αγαπώ όλους

Παράγραφος