Γράμμα από την Αμερική

Καρδιά μου,

Αυτήν την ώρα ξέρω ότι δουλεύεις και δεν σου τηλεφωνώ για να μη σε διακόψω πάλι. Δυστυχώς εμείς είμαστε πάλι ξύπνιες από τη μία και μισή το πρωί. Παρόλο που το παιδί νιώθει κουρασμένο και ζητά να πάει για ύπνο, μόλις ξαπλώσουμε λίγο, ξαφνικά πετάγεται και σηκώνεται όρθια. Αυτό γίνεται έξι με εφτά φορές μέχρι τις 5 το πρωί, οπότε ξυπνά για καλά κι εμείς αρχίζουμε τη διαδικασία της πρωινής ρουτίνας: γάλα, φάρμακα, κέτοκαλ κλπ. Γύρω στις 7 και μισή πέφτει τέζα και κοιμάται για καμιά δυο ώρες. Πάλι καλά να λες…

Η αϋπνία της επιδεινώθηκε πολύ τις τελευταίες 3 μέρες που διπλασιάσαμε τη δόση του καινούριου φαρμάκου. Αποτέλεσμα: όλη μέρα ήταν σα ζόμπι, δεν είχε όρεξη να κάνει απολύτως τίποτα και ο τρόμος της ήταν και παραμένει τόσο πολύς, όσο ποτέ. Χτες ενημέρωσα τη γραμματέα του γιατρού, εκείνη αμέσως του τηλεφώνησε και σε μισή ώρα ειδοποιηθήκαμε να επιστρέψουμε στην αρχική δόση του φαρμάκου. Θα δούμε λοιπόν από σήμερα αν υπάρξει διαφορά.

Όσο για τις κετόνες της είναι πολύ χαμηλές, λόγω του ότι κατεβήκαμε ακόμα ένα επίπεδο στη δίαιτα και ίσως και γι΄ αυτό το παιδί νιώθει. (Αν το σκεφτείς, επί 5 σχεδόν χρόνια, ο οργανισμός του ήταν εθισμένος στις κετόνες!) Είναι πολλές οι αλλαγές, θα δούμε. Ίσως πάλι φταίει λίγο και ο καιρός. Η θερμοκρασία έπεσε ξαφνικά στο μηδέν! Ακόμα κι εμείς έχουμε έντονο πονοκέφαλο! Δεν μας πιάνει κανένα παυσίπονο! Πόσω μάλλον το παιδί…

Πάντως χτες της πήρα καινούριους μαρκαδόρους και κάτι είδη χειροτεχνίας, δοκιμαστικά, να δω αν της αρέσουν- και ασχολήθηκε αρκετή ώρα, παρόλο που το καημένο δεν έσωνε. Το έβλεπα που… προσπαθούσε να θέλει να παίξει και να χαρεί... Θα της πάρω και άλλα είδη να έχει να φτιάχνει πράγματα! Δεν μπορώ να τη βγάλω έξω με τόση παγωνιά και ούτε τολμώ να την πάω στο Μολ με τόσα άρρωστα παιδιά εκεί. Άσε που ανακοινώθηκε ότι στο Ρότσεστερ των 100 χιλιάδων ψυχών πέθαναν 28 άτομα από τη γρίπη των χοίρων! Πανικός! Κανείς δεν διευκρίνισε αν αυτοί ήταν ευάλωτοι ασθενείς του νοσοκομείου ή κάτοικοι του Ρότσεστερ. Πανικός σου λέω, κρύβεται ο κόσμος (κι εμείς μαζί) από το φόβο του! Τι βλάκες, θεέ μου! Χάθηκε μια διευκρίνιση!

Αυτές τις τρεις μέρες ξόδεψα κάμποσα για χειμωνιάτικα. Πήρα για όλες μας βαριά παλτά, μπότες ζεστές, σκούφους μάλλινους και με γούνα ως τα αφτιά, αδιάβροχα, ένα φτυάρι για το χιόνι, αλυσίδες για το αυτοκίνητο! Παναγιά μου, τι κρύο είναι αυτό και τι βροχή! Ασταμάτητη! Αμ, αυτός ο βοριάς που έρχεται από την Αλάσκα, μόλις σε χτυπήσει, νομίζεις ότι σε τρυπάνε με σίδερα! Ακόμη και οι ντόπιοι τον μισούν!   

Προ ημερών γιορτάσαμε τα ενενηκοστά έβδομα γενέθλια της κυρίας Ρίτας, που μένει δίπλα, και βγάλαμε κάμποσες αναμνηστικές φωτογραφίες. Τις εμφάνισα, διάλεξα δύο, τις καλύτερες, τις έβαλα σε κάτι ωραίες θήκες, που αγόρασα χτες, και τις χάρισα στην κα Ρίτα. Έκλαιγε σα μωρό από τη χαρά της! Μου είπε πως όταν φύγει από αυτόν τον κόσμο (σύντομα, λέει) η  πρώτη της αποστολή είναι να μιλήσει στο Θεό για την μικρή μας και μικρή της πριγκίπισσα που λατρεύει! Κι η κορούλα μας όμως την υπεραγαπάει. Μόλις τη δει, τρέχει πάνω της, την αγκαλιάζει και τη φιλά. (Μια μέρα παραλίγο να την ρίξει κάτω τη φτωχή.)    Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ταιριάξανε κι αγαπηθήκανε τόσο τρυφερά, μια γριούλα σχεδόν εκατό χρονών κι ένα παιδάκι άρρωστο και πολύ ιδιότροπο! Ίσως η μια να "βρήκε" το παιδί και το εγγονάκι που ποτέ δεν είχε και πάντα ονειρευόταν, κι η άλλη τη γιαγιά που δεν πρόλαβε να γνωρίσει. Ποιος ξέρει…

Την ακούω που με φωνάζει να κάνουμε ζυμαράκια. Σε φιλώ. Τηλεφωνιόμαστε αργότερα

Μααααα-κιααααα! που λέει κι η κορούλα μας!