Πάμε καλά

Η κατάσταση δεν χειροτέρεψε. Το παιδί είχε και έχει καλή διάθεση και αυτό γιατί την τελευταία βδομάδα πηγαίναμε, κάθε μέρα, στην πισίνα (είναι θερμαινόμενη). Εκεί να δείτε παιγνίδι και ξεφάντωμα! Παρακινδυνευμένο, θα μου πείτε, να την πηγαίνουμε σε κλειστούς χώρες. Πόσο όμως να αντέξει το παιδάκι στην κλεισμάρα;

Με το που αρχίσαμε, που λέτε, τη μεσημεριάτικη... πισίνα, τής έχει γίνει έμμονη ιδέα. Πριν κοιμηθεί το μεσημέρι, για την πισίνα μιλά. Μόλις ξυπνήσει το απόγευμα, το ίδιο. Αλλά και το βράδυ, πριν κοιμηθεί λέει με ύφος σοβαρό, σαν να πρόκειται για μια σπουδαία αποστολή και στόχο ζωής: "Αύριο θα πάμε να κολυμπήσουμε". Το πρωί βιάζεται να ξυπνήσει. Μάλλον έχει την εντύπωση ότι όσο πιο νωρίς ξυπνάει κανείς, τόσο πιο... γοργά μεσημεριάζει. Αμ δε!

Στη θάλασσα δεν έχουμε πάει ποτέ. Ξέρει όμως ότι πρόκειται για... στεριά που βρέχεται από... γαλάζιο νερό. Έτσι, μόλις αντίκρισε (μετά από πολυν καιρό) την πισίνα με τα γαλάζια της πλακάκια, άρχισε να φωνάζει: "στην παραλία, στην παραλία, πάμε γρήγορα να κολυμπήσουμεεε"! (Είναι ατάκα από κάποια παιδική εκπομπή)

Από τη δεύτερη μέρα που βάλαμε τα "μπρατσάκια", άρχισε να επιπλέει. Εν τω μεταξύ έχει μετατραπεί σε μεγάλο σατραπίσκο: όταν πατώνει ενοχλείται και θέλει να πάει στα βαθιά, "μέσα". Πάμε βαθύτερα, αιωρείται για λίγο και τότε φωνάζει, όσο πιο δυνατά μπορεί "βοήθειαααα, πνίγομαι!!!", που σήμαίνει ότι θέλει να πάει πάλι εκεί που πατώνει. (Τρομάζει τον κόσμο γύρω μας - εμείς γελάμε, όχι όμως και οι άλλοι που δεν λένε να συνηθίσουν την φωνάρα της...)

Και όταν έρχεται η ώρα να φύγουμε, δεν μπορουμε να την ξεκολλήσουμε από το νερό. Επι δέκα λεπτά διαπραγματευόμαστε... Την απειλώ ότι θα την πάρω στα χέρια να την βγάλω σηκωτή. Αυτό δεν της αρέσει και στο τέλος πείθεται να βγει, υπό τον όρο ότι δεν θα τη βοηθήσω, αλλά μόνη της θα ανέβει τα σκαλιά για να πάει στο μπουρνούζι της και την νταντά μας. Εγώ όμως την ακολουθώ, γιατί τα σκαλιά γλιστράνε, αυτή γκρινιάζει, εγώ υποχωρώ, εκείνη ανεβαίνει ένα σκαλί, πλησιάζω, με βλέπει, τσαντίζεται, υποχωρώ, ανεβαίνει άλλο ένα, και πάει λέγοντας. Μέχρι να την ντύσουν και να την ετοιμάσουν, ψιλοκολυμπάω κι εγώ ένα πεντάλεπτο. Κι ύστερα, για να φύγουμε θα πρέπει να την πάρω αγκαλίτσα μέχρι το αυτοκίνητο. Κουλουριάζεται επάνω μου και ακουμπάει το μάγουλό της στο λαιμό μου και νιωθω στην ανάσα της κατι σαν βαθύ "ευχαριστώ". Που και που μου λεει "σ΄ αγαπω, μπαμπά, σ΄ αγάπω πολυ".

Πάντως η τυχη μας δεν κράτησε πολυ. Χτες όλη νύχτα είχε ξερόβηχα. Ξενυχτίσαμε με το θερμόμετρο στο χέρι. Πυρετό, ευτυχώς, δεν είδαμε ακόμα, ούτε και κρίσεις. Της δίνουμε προληπτικά ένα αμερικάνικο σιροπάκι που είναι συμβατό με την Κετογενική Δίαιτα, το οποίο όλο και κάτι μαστουρωτικό έχει μέσα του, γιατι μόλις το πάρει η κορούλα μας, ζαβλακώνεται.

Οσο για πισίνα, του χρόνου πάλι... (Εκτός εάν γίνουμε γρήγορα καλά και ξεθαρρέψουμε.)



Με εκτίμηση

Κάπα


ΥΓ. Οι προετοιμασίες μας είναι σε πολυ καλό δρόμο. Σχεδόν τα έχουμε ταχτοποιήσει όλα. Η αναχώρηση είναι για τις 7 Μαϊου. Πρώτη φορά δίχως τη γιατρό μας, που σκοτώθηκε πέρσι τον Ιούνιο (ήταν 53 ετών). Βγήκε με κάτι συναδέλφους της από ένα Συνέδριο Επιληψίας στο Ζάγκρεπ και πήραν ταξί. Η δική μας γιατρός και ακόμη μία, η Διευθύντρια παιδονευρολογικής κλινικής της Πεντέλης, δεν επέστεψαν ποτέ (βαριά τρυματίστηκαν άλλοι δυο γιατροί).

Και να σκεφτεί κανείς ότι η γιατρός μας και καλη μας φίλη, μια ζωή φοβόταν τα ταξί. Από το Ρότσεστερ έφευγε πάντα με λεωφορείο το οποίο έκανε τρεις ώρες να φτάσει στο αεροδρόμιο της Μινεάπολης (ενώ το ταξί χρειάζεται μόλις 50 λεπτά). Είναι ζήτημα να πήρε τρεις φορές ταξί στη ζωή της, και ποτέ μόνη της, πάντα με κόσμο. Κι αυτή την φορά, με κόσμο ήταν στο ταξί...

Ήταν από χρόνια διαζευγμένη και τα δυο της παιδιά που έκαναν μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο, εξαρτώνταν σε πολύ μεγάλο βαθμό από το μισθό της...

Καλό ταξίδι, Γούλα...

Με παντοτινή αγάπη και ευγνωμοσύνη

Αντιγόνη, Κώστας και Μαρία-Φωτεινή

24 Μαρτίου 2009 Πάμε καλά . Η κατάσταση δεν χειροτέρεψε. Το παιδί είχε και έχει καλή διάθεση και αυτό γιατί την τελευταία βδομάδα πηγαίναμε, κάθε μέρα, στην πισίνα (είναι θερμαινόμενη). Εκεί να δείτε παιγνίδι και ξεφάντωμα! Παρακινδυνευμένο, θα μου πείτε, να την πηγαίνουμε σε κλειστούς χώρες. Πόσο όμως να αντέξει το παιδάκι στην κλεισμάρα; Με το που αρχίσαμε, που λέτε, τη μεσημεριάτικη... πισίνα, τής έχει γίνει έμμονη ιδέα. Πριν κοιμηθεί το μεσημέρι, για την πισίνα μιλά. Μόλις ξυπνήσει το απόγευμα, το ίδιο. Αλλά και το βράδυ, πριν κοιμηθεί λέει με ύφος σοβαρό, σαν να πρόκειται για μια σπουδαία αποστολή και στόχο ζωής: "Αύριο θα πάμε να κολυμπήσουμε". Το πρωί βιάζεται να ξυπνήσει. Μάλλον έχει την εντύπωση ότι όσο πιο νωρίς ξυπνάει κανείς, τόσο πιο... γοργά μεσημεριάζει. Αμ δε! Στη θάλασσα δεν έχουμε πάει ποτέ. Ξέρει όμως ότι πρόκειται για... στεριά που βρέχεται από... γαλάζιο νερό. Έτσι, μόλις αντίκρισε (μετά από πολυν καιρό) την πισίνα με τα γαλάζια της πλακάκια, άρχισε να φωνάζει: "στην παραλία, στην παραλία, πάμε γρήγορα να κολυμπήσουμεεε"! (Είναι ατάκα από κάποια παιδική εκπομπή) Από τη δεύτερη μέρα που βάλαμε τα "μπρατσάκια", άρχισε να επιπλέει. Εν τω μεταξύ έχει μετατραπεί σε μεγάλο σατραπίσκο: όταν πατώνει ενοχλείται και θέλει να πάει στα βαθιά, "μέσα". Πάμε βαθύτερα, αιωρείται για λίγο και τότε φωνάζει, όσο πιο δυνατά μπορεί "βοήθειαααα, πνίγομαι!!!", που σημαίνει ότι θέλει να πάει πάλι εκεί που πατώνει. (Τρομάζει τον κόσμο γύρω μας - εμείς γελάμε, όχι όμως και οι άλλοι που δεν λένε να συνηθίσουν την φωνάρα της...) Και όταν έρχεται η ώρα να φύγουμε, δεν μπορούμε να την ξεκολλήσουμε από το νερό. Επί δέκα λεπτά διαπραγματευόμαστε... Την απειλώ ότι θα την πάρω στα χέρια να την βγάλω σηκωτή. Αυτό δεν της αρέσει και στο τέλος πείθεται να βγει, υπό τον όρο ότι δεν θα τη βοηθήσω, αλλά μόνη της θα ανέβει τα σκαλιά για να πάει στο μπουρνούζι της και την νταντά μας. Εγώ όμως την ακολουθώ, γιατί τα σκαλιά γλιστράνε, αυτή γκρινιάζει, εγώ υποχωρώ, εκείνη ανεβαίνει ένα σκαλί, πλησιάζω, με βλέπει, τσαντίζεται, υποχωρώ, ανεβαίνει άλλο ένα, και πάει λέγοντας. Μέχρι να την ντύσουν και να την ετοιμάσουν, ψιλοκολυμπάω κι εγώ ένα πεντάλεπτο. Κι ύστερα, για να φύγουμε θα πρέπει να την πάρω αγκαλίτσα μέχρι το αυτοκίνητο. Κουλουριάζεται επάνω μου και ακουμπάει το μάγουλό της στο λαιμό μου και νιώθω στην ανάσα της κατι σαν βαθύ "ευχαριστώ". Που και που μου λεει "σ΄ αγαπώ, μπαμπά, σ΄ αγαπώ πολύ". Πάντως η τύχη μας δεν κράτησε πολύ. Χτες όλη νύχτα είχε ξερόβηχα. Ξενυχτίσαμε με το θερμόμετρο στο χέρι. Πυρετό, ευτυχώς, δεν είδαμε ακόμα, ούτε και κρίσεις. Της δίνουμε προληπτικά ένα αμερικάνικο σιροπάκι που είναι συμβατό με την Κετογενική Δίαιτα, το οποίο όλο και κάτι μαστουρωτικό έχει μέσα του, γιατί μόλις το πάρει η κορούλα μας, ζαβλακώνεται. Όσο για πισίνα, του χρόνου πάλι... (Εκτός εάν γίνουμε γρήγορα καλά και ξεθαρρέψουμε.) Με εκτίμηση Κάπα ΥΓ. Οι προετοιμασίες μας είναι σε καλό δρόμο. Σχεδόν τα έχουμε ταχτοποιήσει όλα. Η αναχώρηση είναι για τις 7 Μαΐου. Πρώτη φορά δίχως τη γιατρό μας, που σκοτώθηκε πέρσι τον Ιούνιο (ήταν 53 ετών). Βγήκε με κάτι συναδέλφους της από ένα Συνέδριο Επιληψίας στο Ζάγκρεπ και πήραν ταξί. Η δική μας γιατρός και ακόμη μία, η Διευθύντρια παιδονευρολογικής κλινικής της Πεντέλης, δεν επέστεψαν ποτέ (βαριά τραυματίστηκαν άλλοι δυο γιατροί). Και να σκεφτεί κανείς ότι η γιατρός μας και καλή μας φίλη, μια ζωή φοβόταν τα ταξί. Από το Ρότσεστερ έφευγε πάντα με λεωφορείο το οποίο έκανε τρεις ώρες να φτάσει στο αεροδρόμιο της Μινεάπολης (ενώ το ταξί χρειάζεται μόλις 50 λεπτά). Είναι ζήτημα να πήρε τρεις φορές ταξί στη ζωή της, και ποτέ μόνη της, πάντα με κόσμο. Κι αυτή την φορά, με κόσμο ήταν στο ταξί... Ήταν από χρόνια διαζευγμένη και τα δυο της παιδιά που έκαναν μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο, εξαρτώνταν σε πολύ μεγάλο βαθμό από το μισθό της... Καλό ταξίδι, Γούλα... Με παντοτινή αγάπη και ευγνωμοσύνη Αντιγόνη, Κώστας και Μαρία-Φωτεινή

TUESDAY, MARCH 24, 2009 We are doing well . We are not getting worse. Our little one was and still is in good spirits thanks to our daily visits to the swimming pool (a heated one) last week. What a fun! It might be risky taking her to indoor places, but for how long could she stand being constantly confined at home? . Well, since we started her noon sessions in the pool, she has become obsessed with the whole process! Before she gets her afternoon nap, she starts talking about the pool. When she gets up in the afternoon, she talks about the pool again. In the evening as well, before getting to sleep she becomes serious about it, and as if it was about a very important mission and a matter of a life time goal, she says in a sober manner “Tomorrow we shall go swimming”. She is anxious to wake up early in the morning. She probably thinks that the earlier one wakes up, the sooner noon comes. If only! . We have never been to the sea. She knows however that sea is about … a piece of land surrounded by … light blue water. So, when she saw for the first time (since quite long) the pool with its azure tiles, she started shouting: “to the beach, to the beach! Let’s go now to swiiimm”! (This is an expression from a kids TV show) . . During the second visit to the pool we put on our ‘swimmies’ (arm bands) and she started floating on the water. In the meantime, our daughter, has become a little tin god; she does not like being in shallow waters but she likes swimming in the deep part of the pool. There, in the ‘deep waters’, she is swimming for a while and then she starts yelling as loud as she can: “heeelp! I am drowning !!!”, which means that she wants to go back to the shallow part of the pool where she can touch the pool’s bottom. . And when the time to go has come, there is no way to take her out of the water. It takes a ten minutes negotiation session… I threaten her that I will just carry her out in my arms. She distastes that, and at the end she is persuaded to come out from the water, under the condition that I will not help her but she will climb up the stairs on her own to go to where her bathrobe and nanny are. I am however following her close by, as the stairs are slippery. She is complaining, I am stepping back, she goes up one step, I am going closer to her, she sees me, she gets upset, I am stepping back again, she goes up another step … and that’s how it goes on. As she is getting dressed and prepared, I am getting the chance to swim for five minutes. Afterwards, I am taking her into my arms to leave the swimming pool. She curls up around me, leaning her cheek on my neck as if she said deeply ‘thank you’. Once every now and then, she softly says to me “I love you dad, I love you so much”. . Our luck however did not last for long. Throughout last night she was coughing. We spent the whole night checking her body temperature. Luckily, there has been no fever, no seizure either. We are giving her an american syrup (as a preventive measure) which is compatible with Ketogenic Diet. This syrup seems to have some kind of a drug substance since as soon as our daughter takes it she looks dazed. . As for our visits to the swimming pool, well, they are suspended until next year… (Unless, we recover fast and we start going out again). . Respectfully, . Kapa . PC. Preparations for the trip to the US are also going well. We have almost everything arranged. Our departure has been set for the 7th of May. This is the first time that we leave without our doctor who was actually killed last June (she was 53 years old). She was in Zagreb with her colleagues, participating in a Conference on Epilepsy and she took a taxi at the end of the Conference. In the taxi it was our doctor and another doctor, the Director of the Neurological Clinic (of Penteli) for Children. They never came back (two more doctors were severely injured). . Our doctor and dear friend was always afraid of taxis. She would always leave Rotchester by bus, though it took her three hours to reach the airport (while it takes only 50 min by taxi). It should have not been more that three times that she had used a taxi in her life and never on her own. She would always get into a taxi with someone else, just like that last time… . She was divorced since several years and her two kids who are doing their postgraduate studies in London would depend much on her salary… . Bon Voyage, Youla! . Everlasting love and gratitude, . Antigoni, Costas and Maria-Foteini . Translated into English on March 26, 2009