Κυριακή 9 Ιουλίου 2006

Ενα ιμέιλ που με προβλημάτισε...

Προχτές έλαβα ένα ιμέιλ (από μια κυρία) που όχι μόνο με ξάφνιασε, επιπλέον με προβλημάτισε έντονα.

Έλεγε, πάνω-κάτω, ότι δεν συμμερίζεται καθόλου τις προσωπικές μου δυσκολίες. Αντιμετωπίζει, όσα διαβάζει εδώ μέσα (με εξαίρεση τα πληροφορικά και ενημερωτικά ποστ) ως "κείμενα", που έχουν όμως την δική τους αυτόνομη αλήθεια και ποσώς ενδιαφέρεται αν έχουν συμβεί σε μένα ή όχι.

Αλλά ακόμα κι όταν βλέπει εμένα μέσα σε αυτά τα "αυτοβιογραφικά" κείμενα, προτιμά να με φαντάζεται ως επινοημένο πρόσωπο, ως "ηρωίδα" τού ενός ή τού άλλου αφηγήματος, ως "ρόλο" μιας μυθοπλασίας και όχι ως αληθινό πρόσωπο που διαθέτει μια πραγματική ζωή και έχει βιώσει στο πετσί του όλα τούτα. Σημειώνει μάλιστα: <<κατά την γνώμη μου, αυτά που γράφετε θα μπορούσε να τα γράψει κι ένας καλός άντρας συγγραφέας ή ακόμα και μια γυναίκα που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το δράμα της "ηρωίδα" σας>>.

Και καταλήγει: <<Δεν είστε εσείς, κυρία μου, ο αληθινός πρωταγωνιστής στις ιστορίες που διεκτραγωδούνται εδώ μέσα. Είναι ο τρόπος που τα λέτε, το ύφος σας ή μάλλον η τέχνη σας, η οποία μερικούς μάς κερδίζει ως αναγνώστες και τελικά μας "αναγκάζει" να ταυτιστούμε με την "ηρωίδα" σας, άσχετα από το εάν αυτή είστε όντως εσείς>>.

Η εν λόγω ευγενέστατη κυρία δεν αρκέστηκε μόνο σε μια ουδέτερη "προσέγγιση": εκθείασε μέρικά κείμενά μου όπως επίσης επεσήμανε και τις δομικές ατέλειες ορισμένων άλλων - ένα δυο μάλιστα τα απέρριψε ως τερατουργήματα που με εκθέτουν ως συγγραφέα και με ευγένεια με προέτρεψε να τα αποσύρω, εδώ και τώρα... Μίλησε για "αρετές" όπως και για "ελαττώματα" και μου υπέδειξε τρόπους και τεχνάσματα για να αποφεύγω τις "κακοτοπιές".

Τέλος, με παρέπεμψε στις σελ. 49 και 50 του μυθιστορήματος του Αμος Οζ "Ιστορία αγάπης και σκότους", θυμίζοντάς μου ότι ο μεγάλος ισραηλινός συγγραφέας ζητάει από τον αναγνώστη κάτι παρόμοιο με εκείνο που κάνει και η ίδια ως αναγνώστριά μου: <<να μην ενδιαφέρεται γι΄ αυτόν που γράφει αλλά για εκείνα που γράφει, αν δηλαδή τα γραφόμενά του έχουν μια δική τους υπόσταση, αν ζουν σε έναν δικό τους πραγματικό χώρο...>>

Επειδή το ιμέιλ, της εν λόγω επιστολογράφου, είναι τεράστιο, αναγκάστηκα να το αποδώσω περιληπτικά. Αν η ίδια όμως αισθάνεται ότι την αδικώ, την παρακαλώ να μου στείλει (αφού επιμένει στην ανωνυμία της) ιμέιλ με τις παρατηρήσεις της κι εγώ θα προβώ πάραυτα στις όποιες "διορθρώσεις".

Είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι η ΚΡΙΤΙΚΗ της είναι καλόπιστη - δεν σας κρύβω ότι σε μεγάλο βαθμό τη βρήκα αρκούντως κολακευτική.

Δεν θα τοποθετηθώ κι ούτε θα αποκαλύψω την απαντητική μου επιστολή, σεβόμενη, αφενός το απόρρητο τής αλληλογραφίας και αφετέρου την επιθυμία τού άλλου να μην συναινέσει σε έναν "δημόσιο" διάλογο.

Το λόγο έχεις εσύ, φίλε επισκέπτη - χωρίς φόβο και πάθος. Κάθε καλόπιστη σκέψη σου, ευπρόσδεκτη. Και η σιωπή σου φυσικά, είναι ευπρόσδεκτη, καθότι ένα τέτοιο ζήτημα δεν συνάδει με τη χαρά του καλοκαιριού, τη θάλασσα, τις ακρογιαλές και τη γλύκα τής βραδυνής παρέας σ΄ ένα παραλιακό κεντράκι με σιγανή μουσική, εγκάρδια ατμόσφαιρα, κρασάκι και ανέμελη κουβέντα (όλα, δηλαδή, αυτά που μου λείπουν).

Με αγάπη - Παράγραφος

[Ενδέχεται, την ερχόμενη Πέμπτη, στις 13 Ιουλίου, ο αγαπημένος μου Νίκος Δήμου να φιλοξενήσει στο μλόγκ του ένα ακόμα διήγημά μου, "επετειακό" αυτή τη φορά. Αυτοαναφορικό, αυτοβιογραφικό ή μυθοπλαστικό; Εσείς θα κρίνετε. Εκτός εάν τελικώς η επιστολογράφος έχει δίκιο, οπότε το ερώτημα δεν έχει νόημα.]

* * *

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: Η ΔΩΡΕΑΝ ΔΙΑΝΟΜΗ ΤΩΝ DVDs (που αναφέρω στο προηγούμενο ποστ) ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ. Ήδη λάβαμε δώδεκα νέες διευθύνσεις. Αναμένουμε κι άλλες! Σπεύσατε! Παρακαλώ, στείλτε τώρα με ιμέιλ τη διεύθυνσή σας ή την ταχ. θυρίδα σας. Αφήστε τις ντροπές. Χάρη μάς κάνετε! Αναμένουμε!

45 σχόλια:

mary είπε...

κάτι που αγγίζει τη ψυχή μόνο μέσα από τη ψυχή μπορεί να βγει.

το πρώτο που'ρθε στο μυαλό μου διαβάζοντας το κείμενο αυτό, μέσα απ’τα δικά μου βιώματα που αγγίχτηκαν, ήταν πως σίγουρα η άγνωστη κυρία δεν πρέπει να έζησε πόλεμο σε παιδική ηλικία.

η δύναμη του λόγου σου παράγραφε μου, ταιριάζει απόλυτα στη δύναμη της ψυχής σου. σε χαίρομαι και σε ευχαριστώ που έχεις τη δύναμη να δίνεις στις δυνατές εμπειρίες ζωή.. ζωή και αγάπη.. ταυτόσημα είναι..

ο προβληματισμός σου δεν ξέρω που ακριβώς εστιάζεται, αλλά να πω ότι για μένα αυτό που κάνεις, το να ανοίγεις σε μας τον εαυτό σου, όχι μόνο το σέβομαι, το εκτιμώ και το θαυμάζω, αλλά μου δίνει τόσα πολλά όσα ίσως μόνο κάποιες καλές φιλίες να δίνουν. το ίδιο νιώθω με όσα blogoσπιτα είναι πραγματικά ανοικτά.

με πολλή αγάπη.

καλημέρα :)

glenn είπε...

Ή κανένας ανώμαλος/ανώμαλη είναι, ή ο σαλτάρω στο κενό σε νέα μετάλλαξη. Μη μασάς παράγραφε και συνέχισε αυτό που κάνεις.

paragrafos είπε...

@ mary


Αγαπημένη μου Mary,

εμείς έχουμε κοινα βιώματα και τραύματα, ίσως γι΄ αυτό, εσύ ειδικά "έχεις δικαίωμα" να με νιώθεις λίγο περισσότερο απ΄ό,τι με νιώθουν οι άλλοι που δεν έζησαν πόλεμο και προσφυγιά... Μπορεί κι εσύ να μην είσαι προσφυγοπούλα, όμως "είδες", βίωσες μέσα από τα μάτια των συμπολιτών μας, τι σημαίνει προσφυγιά.

σ΄ αγαπώ

Παράγραφος

paragrafos είπε...

glenn said...
Ή κανένας ανώμαλος/ανώμαλη είναι, ή ο σαλτάρω στο κενό σε νέα μετάλλαξη. Μη μασάς παράγραφε και συνέχισε αυτό που κάνεις.
---------------------------------
Δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο, φίλε glenn, γιατί η επιστολογράφος έδειξε ευγένεια.

Δεν θα ήθελα τουλάχιστον εγώ (εσείς είστε ελευθεροι να λέτε ο,τι πιστεύτε) να απαξιώσω τις θέσεις της γιατί θα ήταν εκ μέρους μου χτύπημα κάτω από τη μέση.

Από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να ξεχάσω ότι κάποιοι ελάχιστοι κάποιοι των υβριστών ξεκίνησαν από την ίδια "θεωρία" και να καταλήξουν...

Παραμένω, ωστόσο, καλόπιστη και ανοιχτή σε κάθε τοποθέτηση.

Σ΄ ευχαριστώ για την σταθερή συμπαράστασή και ενθάρρυνσή σου.

Με αγάπη

Παράγραφος

apousia είπε...

Ακόμα και ''εν όλω '' να το είχα μπροστά μου το mail της κυρίας,ομολογώ πως θα δυσκολευόμουν να το κατανοήσω.

Καταθέσεις ψυχής,βιωματική εμπλοκή σε εμπειρίες οδυνηρές και καταγραφή μιας πορείας ανηφορικής προς κορυφές, ''εν τη αναβάσειτων οποίων αποκάμει ως και η Ιστορία''.

Αυτά απαντούν στο blog σου.

Ε,σε όλα αυτά προκαλεί θυμηδία,να ψάχνουμε ''πρωταγωνιστές''.
Γιατί αυτά δεν είναι ρόλοι.
Αν παρά ταύτα,επιμείνουμε στην αναζήτηση πρωταγωνιστή,αυτή είναι η Ζωή.

Δηλαδή E Σ Υ !

Η φίλη σου.

Jason είπε...

Μη δίνεις σημασία.
Δε γράφεις για όλους. Γράφεις πάνω απ' όλα για σένα, γιατί θες να εκφράσεις αυτά που έχεις μέσα σου, και μετά για όλους αυτούς που σε νιώθουν και σε καταλαβαίνουν.
Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.
Και δεν υπάρχει κανένας λόγος.
Καλά κάνει και έχει πρόβλημα η κυρία με αυτά που γράφεις.

Ας μη σε διαβάζει λοιπόν.

Όταν για τον οποιονδήποτε λόγο δε σου αρέσει κάτι που κάνει κάποιος, μπορείς να απέχεις απ' αυτό με τον οποιονδήποτε τρόπο.
Η πρωτοβουλία αυτή του mail μόνο μικροπρέπεια δείχνει, κόμπλεξ και κακία.

"Η πρώτη μεγάλη επιβεβαίωση έρχεται από την πρώτη αρνητική κριτική που γράφεται για σένα από κάποιον που δεν έχει ιδέα για σένα και για το έργο σου..." (Noel Coward)

( = "Είμαι πλέον επιτυχημένος και οι κακοπροαίρετοι με ζηλεύουν..." )

Όλοι εμείς που επισκεπτόμαστε καθημερινά το blog σου μήπως και έχεις postάρει κάτι καινούριο, όλοι εμείς που σε έχουμε αγαπήσει μέσα από τις γραμμές που γράφεις για τη ζωή σου και όχι μόνο, όλοι εμείς το βλέπουμε κάπως διαφορετικά.

Μακάρι να συνεχίσεις έτσι. Ή και αλλιώς. Όπως εκφράζει ΕΣΕΝΑ.

paragrafos είπε...

@ apousia

Απουσία μου, αυτό δεν είναι απλώς ένα σχόλιο αλλά ποίηση ατόφια, βγαλμένη κατ΄ευθείαν από μια κατ΄εξοχήν ματωμένη καρδούλα
(τη δική σου), που βιώνει, με απίστεύτο θάρρος, την αβάσταχτη μελαγχολία τής διαρκούς ΑΠΩΛΕΙΑΣ μέσω της ηθελημένης συνεχούς μνημοσύνης που πασχίζει με νύχια και με δόντια να διακόψει τη ροή του χρόνου και να καταργήσει το θάνατο, έστω για λίγο...

σ΄ αγαπω

η φίλη σου

Α.

paragrafos είπε...

@ Jason

"(...)Όλοι εμείς που επισκεπτόμαστε καθημερινά το blog σου μήπως και έχεις postάρει κάτι καινούριο, όλοι εμείς που σε έχουμε αγαπήσει (...)"
------------------------

Αγαπητέ φίλε,
όταν, μετά από ένα χρόνο ηρεμίας, η κόρη μου, λίγο μετά τα εμβόλια, υπέστη ένα βαρύ επιληπτικό επεισόδιο, το οποίο βέβαια μάλλον περιμέναμε (είχαμε ενδείξεις και αγωνιούσαμε επί βδομάδες), όταν λοιπόν συνέβη αυτό, είπα ότι τα παρατάω. Ήδη όμως είχα υποστεί και κάποια φθορά εξαιτίας ενός "ανθρώπου" που με πλαστογραφούσε κλπ κλπ...

Αυτα τα δυο γεγονότα, δυστυχώς συνέπεσαν με αποτέλεσμα να χάσω το κουράγιο μου και να πω: στοπ, γεια σας.΄

Τότε ακριβώς συνέβη και ένα θαύμα: ένα κύμα αγάπης και συμπαράστασης, φανερής και ιδιωτική (ιμέιλ) αλλα και προσωπικής, με στήριξε, μου άνοιξε τα μάτια και ξαναείδα τον κόσμο όχι μέσα από την τραγικη βίωση της ασθένειας της κόρης μου αλλά μέσα από το χρεός μου να γίνω χρήσιμη στην κοινωνία κι αν καταφέρω να σωθεί ένα παιδακι από την φαρμακοανθεκτική επιληψία, ε, τότε θα έχω πάρει την... εκδίκησή μου για όλες τις αναποδιές που μου ήλθαν τα τελευταία χρόνια.

Η αγάπη σας με "γιάτρεψε" και με κάνει καλύτερο άνρθρωπο επειδή με απέσπασε ξανά από την εσωστρέφεια και τον εγωισμό του προσωπικού και οικογενειακού πονου.

Σ΄ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου προς εσένα και όλους τους άλους της μεγάλης δικτυακής ανθρπωπιάς.

Με πολλή εκτίμηση και αγάπη

Α.

paragrafos είπε...

Διευκρίνιση - οφειλη στην eleni63
--------------------------------

Σε ένα εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος και ύφους κινήθηκε η (αγαπητική και εγκωμιαστικότατη) κριτική μιας εκλεκτής φίλης και νυν εθελόντριας στο αγώνα μας, της eleni63, τόσο δημοσίως (στα σχόλια του διηγήματος που παρουσιάστηκε τις προάλλες στου ΝΔ) όσο και μέσω ιμέιλ.

Το συγκεκριμένο ιμέιλ τής eleni63 είναι υπέρ το δεον φιλικό και επομενο ήταν να το δεχτώ με κρυφό καμάρι και χαρά.

Όμως και η γενναιόδωρη eleni63 επιχειρεί κατά την ανάλυσή της, πάλι την απόσπαση των κειμένων από τον συντάκτη της άσχετα εάν με αυτά που λέει παρακάτω κοκκίνησα από συστολή και ευγνωμονύνη.

θέλω να πω, η πρώτη που επιχείρησε την εν λόγω "διάρρηξη" δεν ήταν η (αμφιλεγόμενη;) ανώνυμη κυρία της οποίας παρουσιάζω εδώ τις απόψεις της και τις θέτω στην κρίση σας.

Η πρώτη που επιχείρησε την "απόσπαση" του κειμενογράφου από το κείμενό του ήταν ένα πολύ αγαπητό πρόσωπο. Ως εκ τούτου αυτή η "αποστασιοποίηση" δεν είναι κατ΄ανάγκην κακοπροαίρετη, άσχετα εάν μπορεί να ιδωθεί και ως τέτοια.

Αυτός είναι και ο λόγος που έγινε το ποστ. Το θέτω στην κρίση σας επειδή το αντιμετωπίζω καλοπροαίετα. Αν θελήσει η ανώνυμη κυρία να παρέμβει είτε με σχόλια είτε με ιμέιλ, είμαστε στη διάθεσή της.

Πάντως, όλες οι απόψεις σας είναι ευπρόσδεκτες.


Με καλή πίστη και αγάπη

Παράγραφος

exilio είπε...

Δε θα σχολιάσω τη κριτική που έγινε..και καλύτερα..αν έπρεπε να γίνει πάνω σε τέτοιου είδους κείμενα.To ότι υπάρχει αυτή η ελευθερία λόγου...δεν νομίζω ότι θα έπρεπε πάντα να μας επηρεάζει.

Παράγραφε μας γλυκειά..γράφε όπως νιώθεις εσύ..άλλωστε αυτό που προσέχουμε εμείς..είναι η ουσία και ο τόσο ιερός σκοπός των κειμένων σου..

..η καρδούλα σου μιλάει.....μην είναι ματωμένη..

Με αγάπη
Το προβατάκι

andy dufresne είπε...

Επιτρέψτε μου να υπερασπιστώ την άποψη της επιστολογράφου.

Η paragrafos δεν είναι κατ'ανάγκη το ίδιο πρόσωπο με τον άνθρωπο που γράφει για λογαριασμό της.

Όπως ο andy δεν είναι κατ'ανάγκη ίδιος με εμένα.

Η δικτυακή σχέση σίγουρα ΔΕΝ αποκαλύπτει όλες τις πτυχές μας, ακόμα κι αν αυτό είναι επιδίωξη μας.

Το πόσο ίδιος είναι ο καθένας μας με το nick του το ξέρει μόνο ο ίδιος και πολλές φορές ούτε αυτός.

Αν κάποιος προσπαθεί να είναι ο εαυτός του στο δίκτυο, το γνωρίζει μόνον ο ίδιος.

Οπότε, αν αισθάνεται γνήσιος, μπορεί να χαίρεται ή να λυπάται για τις δικτυακές αντιδράσεις.

Νομίζω ότι η άποψη μου ταυτίζεται με αυτήν του Άμος Οζ, ακόμα περισσότερο για το διαδίκτυο.

Αγαπάω την παράγραφο για εκείνα που γράφει, το αν θα αγαπούσα τον άνθρωπο πίσω απ' αυτήν, θα το ξέρω αν και όταν γνωριστούμε προσωπικά.

Και κάτι τελευταίο.
Ένας αγαπημένος blogger με τον οποίο δεν γνωρίζομαι προσωπικά, ο kapsokalyvas, έγραψε πρόσφατα ένα ποστ για τον andy (μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ)

Έμεινα άφωνος όταν το διάβασα.

Συνειδητοποίησα

(α) πόσα δικά μου πράγματα έχω αφήσει να εννοηθούν ασυνείδητα, τα οποία ένας ευφυής άνθρωπος (όπως ο kapsokalyvas) μπορεί να διακρίνει και

(β) σε πόσα λανθασμένα συμπεράσματα μπορεί να καταλήξει ακόμα και ένας ευφυής άνθρωπος, αν δεν υπάρχει η προσωπική εμπειρία.


Mε απεριόριστη αγάπη και εκτίμηση,

andy

pwlina είπε...

Aγαπητή κυρία Α.,

με το που διάβασα κανα δυό απ'τα κείμενά σας (ξεκινώντας απ'το τέλος) όντως σκέφτηκα..."είναι καλοκαίρι μπορώ να βγω έξω να δω τους φίλους μου να πιω κρασάκι και να μην κάθομαι εδώ στο δωμάτιό μου μπροστά απ'τον υπολογιστή μου να διαβάζω κάτι τόσο στενάχωρο".Θα θελα λοιπόν να μη γράφατε τέτοια κείμενα...όχι για να μην τα διαβάζω εγώ...αλλά για να μην τα ζούσατε εσείς..και εκατομμύρια άνθρωποι σαν εσάς!Αλλά είναι αυτή η πλευρά της ζωής που δυστυχώς υπάρχει και δε μπορούμε να αγνοήσουμε.Αισθάνομαι λοιπόν δέσμια να μείνω εδώ μαζί σας και να μοιραστώ τον πόνο σας μήπως σαν απαλύνω έστω και στο ελάχιστο.Εύχομαι ο Θεός(ο δικός μου,ο δικός σας και όλου του κόσμου)να σας δίνει δύναμη καθημερινά και κουράγιο.Τέλος αυτό που ήθελα να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ για καθαρά εγωιστικούς λόγους...ευχαριστώ που μου μάθατε πως να αντιδρώ σε μια επιλιπτική κρίση.Δυστυχώς μετά λύπης μου συνειδητοποίησα ότι σε αντίστοιχη κατάσταση που είχα συναντήσει πριν χρόνια τα είχα χειριστεί όλα λάθος από άγνοια!(προσπαθούσα να ακινητοποιήσω την κοπέλα...δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο "κλειδωμένοι" ήταν όλοι της οι μυες!της έβαλα κουτάλι στο στόμα για να μη γυρίσει η γλώσσα της..της πέταγα νερό και της μίλαγα συνέχεια!)τα λέω σε σας και ειλικρινά ντρέπομαι σκεπτόμενη ότι μπορεί και να της έκανα μεγαλύτερο κακό(ευτυχώς απ'όσο ξέρω η κοπέλα είναι μια χαρά τώρα)αλλά τα αναφέρω όλα για να τα αποφύγει κάποιος που θα διαβάσει αυτό το ποστ.

Με απεριόριστη εκτίμηση,
Πωλίνα

paragrafos είπε...

@ FunKy_MouToN

Προβατάκι μου, κανονικά θα έπρεπε να λέγεσαι πάλλευκη καρδούλα.

Σ΄ αγαπώ

Παράγραφος

paragrafos είπε...

@ andy dufresne

Αγαπημένε μου Αντυ,

αυτή κι αν είναι ισοσθένεια!

Μου άρεσε πολύ η προσέγγιση σου και θα επανέλθω.

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

@ pwlina

Aγαπητή Πωλίνα,

δυστυχώς κι εμείς, όταν το παιδί μας έπαθε (πέντε μηνών περίπου) το πρώτο ισχυρό επιληπτικό επεισόδιο, αντιδράσαμε με τον ίδιο αδέξιο και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ τρόπο...

Εκείνη τη μέρα, το παιδί μας κινδύνεψε σοβαρά από την άγνοιά μας: ο άντρας μου το χτυπούσε στην πλάτη να συνέλθει, το ταρακουνούσε, του έδινε το φιλί της ζωής και άλλα και άλλα τραγικά και επικίνδυνα που παραλίγο να εντείνουν το επεισόδιο και να του προκαλέσουν μεγαλύτερη βλάβη στον εγκέφαλο.

Ειδικά εδώ στην Κύπρο, έχουμε στα σκαριά μια μεγάλη (φθινοπωρινή) εκστρατεία ενημέρωσης γύρω από την επιληψία.

Δεν θέλουμε να υποφέρουν άλλοι άνθρωποι όσο υποφέραμε εγώ και ο σύζυγός μου εξαιτίας της άγνοιάς μας!

ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ ΜΑΣ !

Χτες είχαμε το μνημόσυνο του αδελφού μου στην εκκλησία. Λίγο πριν το μνημόσυνο ένα επιδέξιος θεολόγος και ρήτορας μίλησε εξαντλητικά για τη θεραπείας του... δαιμονισμένου από τον... Χριστό...

Κι όταν λέμε στην "εκκλησιαστική γλώσσα" δαιμονισμένος, εννούμε επιληπτικός...

Πρόκειται να μιλήσω εκτενώς με ορισμένους Μητροπολίτες για το ζήτητημα με σκοπο να μην βομβαρδίζουν το ποιμνιο με ηλιθιόητες.

Σ΄αγαπώ

Παράγραφος

Ρωξάνη είπε...

Να το κάνεις αυτό paragrafos.

Είναι τόσες πολλές οι λέξεις που χρειάζονται επαναπροσδιορισμό, αλλαγή, ας ξεκινήσουμε από αυτές που διαστρεβλώνουν την αλήθεια και τη θίγουν.

Τον αδερφό σου να ξέρεις, τον έχω σκεφτεί πολλές φορές και τόσες ακριβώς έχω πονέσει.


Εύχομαι σύντομα να έρθει η ώρα που όνειρο και αλήθεια θα γίνουν ένα για σας. Το εύχομαι ολόψυχα.

(Σε όλους τους γονείς του κόσμου το εύχομαι που από την ίδια αιτία με τη δική σας -ή άλλη- υποφέρουν.)

Με την αγάπη μου.

paragrafos είπε...

Hliodendron said...

"Είναι τόσες πολλές οι λέξεις που χρειάζονται επαναπροσδιορισμό, αλλαγή, ας ξεκινήσουμε από αυτές που διαστρεβλώνουν την αλήθεια και τη θίγουν."
-------------------------

Πάρα πολλές, δυστυχώς, πάρα πολλές. Όσες και οι προκαταλήψεις μας.

Σε φιλώ

με αγάπη

Παράγραφος

An-Lu είπε...

Αγαπημένη Παράγραφε,
δεν ξέρω σε τι αποσκοπεί αυτός ο "διαχωρισμός" του γράφοντος από τα κείμενά του, τη στιγμή μάλιστα που για να κατανοήσει κανείς ένα κείμενο, είναι απαραίτητη η γνώση του βιωματικού υποβάθρου...
Στην περίπτωσή σου μάλιστα, ΕΣΥ είσαι το υπόβαθρο της ιστορίας σου και της περιπέτειας της ζωής σου... Δεν μπορώ να κρίνω, αλλά ούτε και να προβληματιστώ με τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα, τη στιγμή που υπάρχουν άλλες, πιο ουσιαστικές προτεραιότητες, όπως ο ΑΓΩΝΑΣ που δίνεις τα τελευταία χρόνια.
Με όλη μου την αγάπη,
ΑΛ

cindaki είπε...

Καλή μου Παράγραφε, όσο είμαστε εδώ, συνέχισε να γράφεις!

Σου στέλνω ένα φιλί για καλή βδομάδα!

mariospi είπε...

Όλες οι απόψεις έχουν το μερίδιό τους στην αλήθεια...

(Αντυ, εκείνο το κειμενάκι γράφτηκε ως συρραφή δικών μου και δικών σου στοιχείων, αλλά κι εγώ δεν ξέρω πόσων άλλων. Ελπίζω πολλών...)

paragrafos είπε...

@ andy dufresne

@ kapsokalyvas

Φίλε Άντυ, είχα υποσχεθεί να "επανέλθω" όμως ξαναδιάβασα το κείμενό σου και είδα ότι με κάλυψε απόλυτα, κι αν έλεγα κάτι απλως θα "σε" επαναλάμβανα.

Μετά ήλθε και φίλτατος kapsokalyvas και μας αποστόμωσε: ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι όλες οι τεκμηριωμένες και καλοπροαίερετες θέσεις δεν αντιπροσωπεύουν την "αλήθεια";

Οπότε ο ζήτημα πάει αλλού: στα περί αλήθειας και ψεύδους. Σταματάω όμως εδώ γιατί μάλλον θα η συζήτηση πάει σε βαθιά νερά.

Σας ευχαριστώ

με πολλή αγάπη και εκτίμηση

Παράγραφος

Eleni63 είπε...

Παράγραφε καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα. Για άλλη μια φορά μπήκα στο μπλογκ γεμάτη αγωνία μήπως και έγραψες κάτι καινούργιο. Περιμένω πώς και πώς! Τώρα θα μετράω τις μέρες μέχρι τις 13 Ιουλίου. Αυτό που διάβασα σήμερα πολύ ενδιαφέρον αλλά θα σου έλεγα πώς θάταν καλύτερο αυτές οι σκέψεις να μην σε σκοτίζουν. Το μυαλό σου καλύτερα να είναι καθαρό από σκόνες.
Μακάρι να ήμουν στην Κύπρο παρέα να πίναμε καμια σοδίτσα να μην ζηλεύει και το μικρό. Ολίγη κετονική δίαιτα θα μας έκανε καλό ούτως ή άλλως.
Τώρα περιμένω όλο χαρά...

paragrafos είπε...

@ An-Lu
Ο "διαχωρισμός", μου άρεσε αυτή η λέξη. Μου θύμισες κάτι που είπε ένας φίλος: αν διασπάσεις το νερό δεν θα πάρεις... νεράκι αλλά υδρογόνο και οξυγόνο που δεν ξεδιψάνε με τίποτε...
Παρένθεση: σχετικά με το DVD, σου έστειλα σήμερα ιμέιλ - ελπίζω να το έλαβες.

@ sofi-k
Σου στέλνω κι εγώ τα φιλιά μου, σοφή μου Sofi.
Παρένθεση: Δεν θυμάμαι αν σου έχω στείλει to DVD. Αν όχι, στείλε μου με ιμέιλ τη διεύθυνση σου προτού έλθει ο Αύγουστος και πιάσουνε οι άδειες..

@ Eleni63
Ελένη μου, μακάρι κάποτε να τη πιούμε την πιούμε τη ...σοδίτσα είτε εδώ είτε στην Αθήνα... μακάρι...
Δεν σκέφτομαι τόσο εμένα και το σύντροφό μου (που είμαστε κλεισμένοι μέρα-νύχτα στο σπίτι με το αιρκοντίσιον) όσο το παιδί που πληττει... Κάνουμε,βέβαια ό,τι μπορούμε, αλλά...
Για τις 13 Ιουλίου: ευελπιστώ στην επιείκειά σου.



Με πολλή αγάπη και εκτίμηση

Α.

exilio είπε...

Paragrafos..σήμερα έλαβα το dvd!Πάω τώρα να το δώ..
..σ'ευχαριστώ και πάλι..είσαι υπέροχη:)

Love u:*
Προβατάκιον

andy dufresne είπε...

Αγαπητοί paragrafos & kapsokalyvas.

Ναι, ο καθένας κι η αλήθεια του.

Εγώ είμαι αυτός που υπερασπίστηκα την άποψη της επιστολογράφου.

Απ' την άλλη θα συνταχθώ ΚΑΙ με τους σχολιαστές που λένε ότι με το να κοιτάς το δάχτυλο, χάνεις το δέντρο.

Ο ορθός λόγος οδηγεί στο σκεπτικισμό,
αλλά όποιος δεν τον υπερβεί και καταργήσει
γίνεται συναισθηματικά ανάπηρος.

Είναι το σχήμα της βουδιστικής παραβολής με τη σχεδία και το ποτάμι.

paragrafos είπε...

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ dvdS
-----------------------

Αύριο αποστέλλονται όλα τα dvds στις διευθύνσεις που λάβαμε έως και σήμερα. Μέχρι το τέλος αυτής της εβδομάδος, το πολύ αρχάς της άλλης, οι φάκελοι θα έχουν φτάσει στον προορισμό τους.

Η δωρεάν διανομή των dvds συνεχίζεται κανονικότατα. Αναμένουμε να μας στείλετε τις διευθύνσεις σας ή τις ταχ. θυρίδες σας κι εμείς θα ανταποκριθούμε αμέσως.

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων

με αγάπη

Α.

Memento aka a moment in life είπε...

καλο καλοκαιρι παραγραφε! να εισαι καλα ! να εισαστε ολοι καλα!

Finteias είπε...

Η ενδεχόμενη κατάκριση είναι ένα ακόμα απότοκο της δημοσιότητας που αποκτά κάποιος.

Αγαπητή φίλη, στη θέση σου δεν θα προβληματιζόμουν ιδιαιτέρως. Κάθε άποψη που δεν προσβάλλει είναι σεβαστή, αλλά όχι κατ' ανάγκη αποδεκτή.
Από όσο μπόρεσα να καταλάβω τη θέση της εν λόγω κυρίας, βρίσκω την προσέγγισή της μάλλον ευφυή, αλλά καταπιάνεται με ζητήματα που δεν είναι τα πλέον ουσιώδη.

Συνέχισε.

An-Lu είπε...

Αγαπημένη μου Παράγραφε,
έλαβα το μέηλ σου.
Όλα καλά!

paragrafos είπε...

Memento aka a moment in life said...
καλο καλοκαιρι παραγραφε! να εισαι καλα ! να εισαστε ολοι καλα!
-------------------------------

Σ΄ ευχαριστούμε αγαπητέ φίλε. Μετά από τέσσερα βασανιστικά καλοκαίρια, διανύουμε το πέμπτο, μάλλον ήρεμα - ελπίζω.

Με αγαπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

@ Φιντείας

Φίλε Φιντεία, ύστερα από τόση αγάπη και ανιδιοτελή συμπαράσταση που έχω εισπράξει εδώ μέσα ως άνθρωπος-μητέρα και σύζυγος, θα ήμουν αχάριστη αν δεν παρουσίαζα και μια "διαφορετική" θέση, έστω "ουδέτερη". Δεν ενοχλήθηκα, απλως παραξενεύτηκα και προβληματίστηκα με την καλή έννοια για το λόγο που αναφέρεις: έκρινα ότι είναι καλόπιστη θέση και μάλλον ευφυής. Το έαν είναι ανούσια ή όχι δεν θα το κρίνω εγώ επειδή είμαι άμεσα θιγόμενη και η γνώμη μου δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Περιττό να σου πω ότι συμφωνώ μαζί σου (σεβαστή άποψη αλλά όχι κατ΄ ανάγκην και αποδεκτή).

@ An-Lu

Σ΄ ευχαριστώ για την απόκριση. Η αναμονή στην προκειμένη περίπτωση είναι για καλό.

ΜΕ πολλή αγάπη και για τους δυο σας

Α.

Stavros Katsaris είπε...

Είμαι πραγματικά μπερδεμένος. Προσπαθώ εδώ και ώρα να βγάλω ένα συμπέρασμα από αυτήν την επιστολή και ειλικρινά δεν τα καταφέρνω.
Το μόνο που έχω να κάνω είναι να δώσω στην κυρία την δική μου απάντηση για την εμπειρία μου γνωρίζοντας εσένα.
Όταν σε πρωοσυνάντησα έσφιξε πραγματικά η καρδιά μου.Ύστερα πήρα κουράγιο από τον τρόπο που αντιμετώπισες την περιπέτεια σου. Ένιωθα και εξακολουθώ να νιώθω τεράστιο θαυμασμό για την γενναιότητα και την δύναμη που είχατε τόσο εσύ όσο και ο συζυγός σου.
Αργότερα ανακάλυψα και την σπάνια για την εποχή ευγένια και καλοσύνη που σε πλημμυρίζει.
Δεν είναι υπερβολικά αυτά που λέω. Βγαίνουν πραγματικά μέσα από την καρδιά μου.
Στη σημερινή εποχή που βασιλεύει η αβεβαιότητα και η καχυποψία είναι πραγματικά δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να καταλάβουν.
Ας είναι.
Υπάρχει η ευκαιρία για όλους τους ανθρώπους να επανορθώσουν!

Με εκτίμηση,

Σταύρος

paragrafos είπε...

@ harry reloaded

Κύριε Χάρρυ, ο πόνος είναι μεγάλο σχολείο. Αν δεν είχαμε τραβήξει όλα αυτά κι αν δεν είχαμε πάει στην Αμερική όπου και συναντήσαμε ορισμένους αυθεντικούς εθελοντές (δύο Έλληνες, έναν Ελληνοκύπριο και αρκετούς Αμερικανούς) δεν θα είχαμε το ΒΙΩΜΑ του εθελοντισμού. Εμείς γίναμε εθελοντές επειδή ευεργετηθήκαμε από αυτούς τους ανθρώπους (πριν, σκεφτόμασταν μόνο την τσέπη μας και τον ευατούλη μας) κι αφού δεν μπορουμε να το ανταποδώσουμε σε κείνους τους το ανταποδίδουμε, σύμφωνα με τις δυνατότητές μας, στην κοινωνία. (Ακόμα και τώρα ευεργετούμαστε από τον κο Αμπράχαμς.)

Θεωρώ του δότες μυελού ως τους πολυτιμότερους ανθρωπους στον πλανήτη, σύγχρονους ήρωες!

Ξέρετε τι πόνος είναι η παρακέντηση;;;;; Μάλλον θα το ξέρετε. Και μόνο που το σκεφτήκατε όμως και μόνο που είχατε το θάρρος να ομολογήσετε τη φοβία σας, σας καθιστά όμορφο άνθρωπο.

Εγώ ούτε που θα το σκεφτόμουνα να πάω για δότης μυελού. Ξέρω από την κόρη μου τον πόνο τής παρακέντησης...

Με αγάπη - Παράγραφος




@ Stavros Katsaris

Φίλε Σταύρο, κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει φτάνει να μην προσβάλλει και να είναι κάπως καλόπιστος. Η επιστολογράφος για την οποιά συζητάμε, μου έδωσε την εντύπωση ότι είναι καλόπιστος ανθρωπος. Απλώς έχει τη σκοπιά της, το δικό της τρόπο να βλέπει τα πράγματα. Επειδή όμως οι θέσεις της αναφέρονται σε μένα, γι΄ αυτό δεν πήρα και δεν θα πάρω θέση, αν και έχω εκφράσεις τις επιφυλάξεις μου και θεωρώ ότι τέτοιου είδους αποστασιοποιήσεις κάποτε γίνονται επικίνδυνες...

Με αγάπη - Παράγραφος

Giramondo είπε...

Η μόνη εξήγηση που θα μπορούσα να δώσω είναι ότι η κυρία που σας έγραψε την ηλεκτρονική επιστολή...παρασύρθηκε…πήγε να ασκήσει κριτική…με βάση τα ήδη υπάρχοντα λογοτεχνικά κριτήρια…σε ένα είδος κειμένων (αυτά των blog) που…είναι ιδιαίτερο.

Πραγματικά λοιπόν στην λογοτεχνία (διαβάζοντας τους τέσσερις βασικούς τρόπους διήγησης) μαθαίνουμε ότι ακόμα και αν μία αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο ο συγγραφέας δεν είναι σε καμία περίπτωση ο ήρωας του κειμένου.
Το «εγώ» δεν σημαίνει συγγραφέας!

Φυσικά και μπορούμε να υποθέτουμε ότι κάποια πράγματα τα έχει ζήσει ο συγγραφέας…δεν είναι όμως και απαραίτητο.

Ο κανόνας: «Το «εγώ» δεν σημαίνει συγγραφέας!» δεν ισχύει όμως απόλυτα για τις αυτοβιογραφίες. Οι ειδικοί επί του θέματος ξοδεύουν μπόλικο μελάνι για να αναλύσουν τις απόψεις τους στο πώς πρέπει να αντιλαμβανόμαστε το «εγώ» μιας αυτοβιογραφίας…ενώ παράλληλα θέτουν και άλλα θέματα γλωσσικά, συντακτικά, οπτική γωνία, ψυχολογία κλπ.

Με βάση λοιπόν το παραπάνω στα αυτοβιογραφικά κείμενα των blog…μπορεί ο καθένας να βλέπει το «εγώ» όπως θέλει…μπορεί να το ταυτίζει με το δημιουργό του … μπορεί και όχι.
Όπως και φυσικά ο κάτοχος ενός blog… μπορεί να χρησιμοποιεί το «εγώ» και να μιλάει για τη ζωή του, τις ανάγκες του και τις χαρές του…μπορεί όμως και να δημιουργεί ένα άλλο «εγώ» που να το φτιάχνει όπως φαντάζεται, θέλει και τον ευχαριστεί.

Αν λοιπόν την επιστολογράφο-κριτή την ευχαριστεί, για δικούς της λόγους, να μην ισχύει το: «εγώ» = παράγραφος είναι δικαίωμά της.

Εμένα για παράδειγμα με ευχαριστεί το: «εγώ» = παράγραφος και θαυμάζω την παράγραφο για όσα γράφει και πάνω απ’ όλα για όσα κάνει.

Φυσικά έχει δίκιο και ο andy dufresne όταν λέει ότι γνωρίζουμε μόνο αυτά που γράφει κανείς στο blog του και όχι το ίδιο το άτομο. Από την άλλη όμως και όταν γνωρίσουμε έναν άνθρωπο…δεν θα «δούμε» μόνο αυτά που θέλει…και αυτά που θα μας επιτρέψει;

Και μία ερώτηση ακόμα…αν βρίσκαμε τυχαία στο δρόμο, σ’ ένα παγκάκι, σε μία στάση μετρό ένα ημερολόγιο…δεν θα πιστεύαμε τα όσα διαβάζαμε; Τι μας κάνει εδώ τόσο καχύποπτους;

Με εκτίμηση και αγάπη

paragrafos είπε...

@ Giramondo

Διάβαζα, διάβαζα κι έλεγα να μην τελειώσει το σχόλιο. Τόσο μου άρεσε!

Είστε ευπρόσδεκτη και για περαιτέρω ανάνυση: απο την πλευρά μου είμαι αχόρταγη αναγνώστρια και μ΄αρέσει η θεωρία όπως την παρουσιάζεις. Είναι ολοφάνερο οτι την κατέχεις.

Με ευχαρίστηση και αγάπη

Παράγραφος

ΥΓ. Ο συνήγορς τους διαβόλου θά έλεγε οτι ακόμα και στο κλασικό "ημερολόγιο", που ίσως βρίσκαμε καπου πεταμένου, τίθενται ζητήματα όπως: αυθόρμητη συγκίνηση ή ξερή περιγραφή, επιλεκτική εστίαση και αποσιωπηση ή εσκεμμένη υπερβολή κ.ο.κ που θολωνουν την ταυτότητα του "αληθινού εγώ" τού συντάκτη του (εφόσον όντως υπάρχει κάτι τέτοιο). Αν μάλιστα το "ημερολόγιο" γράφεται με σκοπό κάποτε να δημοσιευθεί... δικαιώνεται η επιστολογράφος εκατό τοις εκατό.
Αυτά για λόγους "ισοσθένειας" όπως θα έλεγε και ο αγαπημενος μου ΝικόΔημος.

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Σ Τ Α Υ Ρ Ο

Κ Α Ι

Α Ν Ν Α

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΡΟΥΛΑΣ ΜΑΣ

ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Α. + Κ.

Eleni63 είπε...

καλή μου παράγραφε! παρότι σήμερα απλώς ανυπομονώ για το αυριανό σου ποστ θέλω σε σχέση με το σημείωμά μου για τους 4 σοφούς που συνάντησα να επισημάνω ότι προσωπικά δεν τους θεωρώ καθόλου άτυχους, στιγματισμένους και απόκληρους. Ούτε ορθολογικά σκεπτόμενη πιστεύω ότι είναι. Ατυχοι είναι όσοι δεν καταλαβαίνουν και στιγματισμένοι μόνον όσοι επιλέγουν το στιγμα ως τρόπο σκέψης και ζωής. Οι άλλοι είμαστε απλώς άνθρωποι και κάποιοι από όλους σοφοί.
Την κορούλα σου δεν τη γνώρισα ακόμη. Είμαι σίγουρη όμως ότι κατά μάνα κατά κύρη... Να τη χαίρεσαι και ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΩΝΗΣ
σου αφιερώνω το σημερινό μου πόστ!

Titika είπε...

Απόψεις υπάρχουν όσες και άνθρωποι. Και είναι όλες αποδεκτές, ειδικά όταν διατυπώνονται με σεβασμό.

Τις καλησπέρες μου σε όλους!

paragrafos είπε...

Eleni63 said...
"(...) Την κορούλα σου δεν τη γνώρισα ακόμη. Είμαι σίγουρη όμως ότι κατά μάνα κατά κύρη... Να τη χαίρεσαι και ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΩΝΗΣ
σου αφιερώνω το σημερινό μου πόστ! "
-------------------------
Αγαπητή eleni63,

Διάβασα το γλυκύτατό σου ποστ. Δεν έχω λόγια να σ΄ ευχαριστήσω για την αφιέρωση - άσε που και να μην το αφιέρωνες σε μένα ήταν σα να το έγραψες για μενα!!! ΈΤσι ένιωσα! (φιλά από μένα και την κορούλα μου)




Titika said...
Απόψεις υπάρχουν όσες και άνθρωποι. Και είναι όλες αποδεκτές, ειδικά όταν διατυπώνονται με σεβασμό."
---------------------------

Όπως θα έλεγε και ο kapsokalyvas, όλοι μας κάτι έχουνε να πούμε για την "αλήθεια".


Με αγάπη
Παράγραφος

Artanis είπε...

Παράγραφέ μου, διαβάζω το ποστ σου από την Κυριακή το βράδυ και όλες αυτές τις μέρες προσπαθούσα να καταλήξω κάπου, με ψυχραιμία και λογική, ώστε να μην αδικήσω κανέναν. Αν το ζητούμενο είναι η ισοσθένεια στην κριτική μας, θα προσπαθήσω να το ακολουθήσω, δεν ξέρω όμως αν θα το καταφέρω. Για να δούμε....

Καταρχήν, όταν κάποιος ΔΕΝ δηλώνει συγγραφέας, δεν μπορεί να κρίνεται ανάλογα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ΜΟΝΟ οι συγγραφείς έχουν δικαίωμα να γράφουν. Αλλά, μόνο τους συγγραφείς έχουμε την υποχρέωση να κρίνουμε-αν υπάρχει κάτι τέτοιο, γιατί κι εκεί έχω ενστάσεις. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε απλοί άνθρωποι που απλά εκφραζόμαστε με τον γραπτό λόγο.

Τα blogs τα φτιάχνει ο καθένας μας για διαφορετικούς λόγους, αλλά με μία κοινή συνιστώσα. Είναι ένα μέσο προσωπικής έκφρασης, για οτιδήποτε. Και βάζω μέσα τα πάντα, άσχετα με τι μας αρέσει να διαβάζουμε, ποιο είναι καλό ή καλύτερο και ποια απ’ αυτά «κακοποιούν» την γλώσσα μας, την αισθητική μας ή οτιδήποτε άλλο. Υπάρχουν και blogs που δεν μας αρέσουν και ΔΕΝ ασχολούμαστε.
Γιατί αν ασχοληθούμε και «επιτεθούμε», τότε γινόμαστε κακοήθεις. Αυτά για τους άγραφους νόμους ευγενείας του blogging και όποιος θέλει τους ακολουθεί, όποιος δεν θέλει, δέχεται και τις συνέπειες.

Αν κάνουμε κριτική κάπου ή σε κάποιον, τότε –για μένα- καλό είναι να ακολουθούμε τον δρόμο που υπαγορεύει η ευγένεια, η διακριτικότητα και το τακτ, τα οποία λένε, ότι καλό θα ήταν να μην παραβλέψουμε την προσωπική ιστορία του ανθρώπου που γράφει, είτε είναι το πραγματικό του πρόσωπο είτε όχι. Και αυτό, γιατί ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε την αλήθεια.
Άρα, ο ασφαλέστερος τρόπος αντιμετώπισης είναι να θεωρήσουμε ότι λέει αλήθεια, κι αν όχι, τι να κάνουμε...εκείνος χάνει.

Αυτά ως προς το τι μπορούμε να ξέρουμε για τον άνθρωπο πίσω από ένα μπλογκ, την χρησιμότητα των μπλογκ (πολύ γενικά), αλλά και την κριτική γραφής σε κάποιον που ΔΕΝ δηλώνει συγγραφέας.

Λέω να παρατήσω εδώ την ισοσθένεια και να συνεχίσω σαν φίλη σου και σαν άνθρωπος, γιατί έχω αρχίσει και φορτώνω πάλι. Συγγνώμη, γλυκιά μου...αλλά υπερισχύει η φιλενάδα μέσα.

Λέω, λοιπόν, ότι όταν κάποιου του έδειχναν το φεγγάρι, κοίταζε το δάχτυλο. Διότι, μπορεί η κριτική της φίλης μας συν-αναγνώστριας του μπλογκ σου, να είναι ολόσωστη, αλλά δεν παύει να κοιτάει το δάχτυλο την ώρα που απομακρύνεται από τον δρόμο του τακτ και της διακριτικότητας. Γιατί η ευγένειά της υφίσταται και δεν την αμφισβητώ. Όπως και τις καλές προθέσεις.
Όμως. Δεν μπορώ να κατανοήσω, πως μπορεί να σταθεί κάποιος στο ΠΩΣ γράφεις και όχι στο ΤΙ γράφεις. Δεν μπορώ να κατανοήσω την αναγωγή στην σφαίρα της φαντασίας των γεγονότων που έχεις περιγράψει στα κείμενά σου. Πως γίνεται να μην σε «συμμεριστεί» κάποιος όταν περιγράφεις τι ένιωθες όταν έβλεπες το παιδί σου, το σπλάχνο σου, να χτυπιέται σαν το ψάρι που σπαρταράει έξω από το νερό και του τελειώνει η ζωή; Την αγωνία σας για τη ζωή του; Την γενναιότητά της; Την γενναιότητά σας; Την κόλαση των νοσοκομείων και τις ελπίδες να τελειώνουν; Εκεί που ο θάνατος χτυπάει την πόρτα και του λες «Άντε στο διάολο, δεν θα πάρεις το παιδί μου». Και την κρυφή ένοχη σκέψη «Ή μήπως καλύτερα να ησυχάσει;» Και μετά το «Ο Χ Ι!!!». Και μετά οι νέες ελπίδες και το παιδί μας –γιατί έγινε η κόρη όλων μας, μέσα από τα μη συγγραφικά σου κείμενα- να γεννιέται ξανά μέσα από τις στάχτες της, σαν τον Φοίνικα. Και τα όνειρα, ένα-ένα, να γίνονται πραγματικότητα μέρα με τη μέρα.

Βλέπεις, Παράγραφέ μου, δεν έχεις γράψει ποτέ τα παραπάνω έτσι όπως τα έγραψα, αλλά δεν χρειάζεται κάποιος να είναι μάνα ή πατέρας για να σας «συμμεριστεί» ή να σας κατανοήσει ή σας συμπονέσει ή να πει μαζί σας το «ΟΧΙ». Χρειάζεται να νιώθει και να διαβάζει χωρίς να κρίνει. Είναι θεμιτή η κριτική, αλλά από ένα σημείο και μετά, δεν έχει να προσφέρει τίποτα αν δεν «συμμεριστείς». Αν δεν νιώσεις και αν δεν νιώθεις.

Ξέρεις και ξέρω και ξέρουμε όλοι οι φίλοι σου, ότι αν ήσασταν μίζεροι και μοιρολάτρες στην τραγωδία σας, δεν θα ασχολούμασταν μαζί σας παραπάνω από ένα ταπ-ταπ στον ώμο και μία κουβέντα συμπόνιας.

Όμως, η αξιοπρέπειά σας, το πείσμα σας, η αγάπη σας, η δύναμή σας, η σκέψη σας μας καθηλώνουν και μας δίνουν το παράδειγμα και πώς να ζούμε και πώς να σκεφτόμαστε ή μη. Σ’ ευχαριστώ για ό,τι μου έδωσες μέχρι τώρα.

Η Πολιτεία κομματιάζεται κάθε μέρα, μωρό μου...

Natalia Theodoridou είπε...

Είσαι μια αξιοθαύμαστη γυναίκα, γι' αυτό δε χωράει αμφιβολία. Μου θύμισες τη μητέρα σε μια ακόμα ταινία που αφορά ένα παρόμοιο θέμα, μια πειραματική θεραπεία που έχει πλέον σώσει χιλιάδες παιδιά: Το λάδι του Λορέντζο.
Από την άλλη, στο νετ ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα όπως θέλει και μπορεί, κι αυτό είναι δικό του θέμα. Πολλοί αρέσκονται στο να παίρνουν ξένες ταυτότητες, να υποκρίνονται ότι είναι κάποιοι άλλοι, κι εγώ δεν μπορώ να τους κατηγορήσω γι' αυτό. Η δική μου πείρα λέει ότι η ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολη, και δεν θα κρίνω κανέναν για το πώς αντέχει να την αντιμετωπίζει. Επομένως, ο καθένας μπορεί να ταυτίζεται ή όχι μ' αυτά που διαβάζει από τους virtual ανθρώπους που συναντά στο διαδίκτυο, να πιστεύει ή όχι, να αισθάνεται ή όχι. Πρόσφατα έπεσα πάνω σ' ένα blog που έμοιαζε άκρως βιωματικό, ο συγγραφέας όμως δηλώνει ότι πρόκειται για λογοτέχνημα χωρίς ίχνος συναισθηματικής εμπλοκής. Είναι ένα χάος, όμως το σημαντικό είναι που κάπου μέσα σ' όλον αυτόν τον κυκεώνα βρίσκουμε μικρούς θησαυρούς για να επικοινωνήσουμε. Δεν καταλαβαίνω τι έκανε τη συγκεκριμένη κυρία να μοιραστεί τη δική της οπτική, όμως καλά έκανε και τη μοιράστηκε, κι εσύ καλά έκανες και προβληματίστηκες, όπως καλά κάνεις κι αραδιάζεις την πραμάτεια της ψυχής σου στον πάγκο του κόσμου.
Όπως μπορεί ο καθένας, όπως αντέχει ο καθένας...

Με αγάπη,
Φιλομήλα

Giramondo είπε...

Αγαπημένη paragrafos ,

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Θα απαντήσω συντομότατα στο συνήγορο λοιπόν :)

Αν ποτέ έβρισκα ένα ημερολόγιο…δεν θα έθετα κανένα ερώτημα…πόσο μάλλον λογοτεχνικό…(ποιος είπε ότι κάθε ημερολόγιο είναι λογοτεχνία;)
Θα το διάβαζα σίγουρα, είμαι περίεργη τι να κάνω;, και κατά πάσα πιθανότητα θα πίστευα κάθε του λέξη…εκτός κι αν έλεγε ότι έζησε στο διάστημα για 3300 χρόνια!
Σπάνια γράφει κανείς στην πρώτη σελίδα… «θα το δημοσιεύσω» (εκτός ίσως από το «ημερολόγιο την Άννας Φρανκ») οπότε και δεν τίθεται, τουλάχιστον για μένα, θέμα τέτοιου είδους.

Φυσικά ο συνήγορος μπορεί να μου πει… «ναι κυρία μου…όμως τα «ηλεκτρονικά ημερολόγια»…γνωστά και ως blog δημοσιεύονται…δεν είναι το ίδιο!»

Εκεί απαντάει ο καθένας για τον εαυτό του… εξηγεί για ποιο λόγο δημοσιεύει αυτά που δημοσιεύει και ανάλογα με τους λόγους πορεύεται και ο «αναγνώστης»…διαβάζει δεν διαβάζει…πιστεύει δεν πιστεύει…ταυτίζει δεν ταυτίζει…ταυτίζεται δεν ταυτίζεται...κλπ…κλπ…

Και για να ξαναγυρίσω στο θέμα…εγώ δεν θυμάμαι να είπε ποτέ η paragrafos ότι τα κείμενά του blog της είναι κάτι άλλο από ημερολόγιο.

Όταν η paragrafos θα δηλώσει συγγραφέας…και θα μου πει ότι το παρακάτω κείμενο…δεν είναι κατάθεση ψυχής, αγωνίας, ζωής αλλά είναι λογοτεχνικό έργο…θα είμαι εκεί για λογοτεχνική κριτική.

Πάντα με αγάπη και εκτίμηση

paragrafos είπε...

Βλέποντας ΚΑΙ τα τρία τελευταία σχόλια των αγαπημενων μου

Artanis, φιλομηλα και giramondo

αισθάνομαι πλέον την ανάγκη να ευχαριστήσω την ανώνυμη επιστολογράφο επειδή τα (αποστασιοποιημένα) λόγια της στάθηκαν αφορμή να μου προσφέρουν οι επισκέπτες μου τοσο γόνιμα σχόλια σπάνιας ποιότητας, ευαισθησίας και αγάπης.

Οπότε περάσαμε απο τον προβληματισμό στην χαρά της ανάγνωσης και στην ψυχική ευφορία που τουλάχιστον εμένα μου πρόσφερε και μου προσφέρει η έμπακτη/έγγραφη ανιδιοτελής σας συμπαράσταση.


ευγνώμων και πάντα με αγάπη

Παράγραφος

Yannis H είπε...

Χμ... Λοιπόν, έβαλα όμορφη ιταλική μουσική (Lucio Dalla), το αγαπημένο μου καλοκαιρινό κοκταίηλ (βραζιλιάνικη caipirinha) και γράφω. Καθότι από τη μια λες πως το κείμενο αυτό «δεν συνάδει με τη χαρά του καλοκαιριού, τη θάλασσα, τις ακρογιαλιές και τη γλύκα της βραδυνής παρέας σ΄ ένα παραλιακό κεντράκι με σιγανή μουσική» (τα αναπληρώνω), αλλά και επειδή, η απάντησή μου αυτά ακριβώς αφορά. Γιατί αυτά ακριβώς τα πράγματα, αφορούν τα κείμενά σου.

Η κυρία έκανε λοιπόν λογοτεχνική κριτική. Καλοδεχούμενη, μακάρι να μου έκαναν κι εμένα (αν ήμουν αρκετά ψηλά ώστε να ασχοληθεί κάποιος μαζί μου σ’ αυτόν τον τομέα). Από την άλλη, τα κείμενά σου εδώ δεν είναι λογοτεχνικά, άσχετα αν είναι πολύ όμορφα και συχνά λογοτεχνικά δοσμένα. Πολλοί γράφουνε καλά στα blogs, λίγοι τόσο καλά όσο εσύ. Δεν μπαίνουμε όμως εδώ μέσα για να διαβάσουμε ευρηματικά γλωσσικά τεχνάσματα και εντυπωσιακές μεταφορές. Αυτά είναι η γαρνιτούρα, ή ίσως, είναι ο εκλεπτυσμός που δεν κρύβεται – πίσω από μια ιστορία ανθρώπου.

Δεν μας κέρδισε λοιπόν η συγγραφέας αλλά ο άνθρωπος (αναθεματισμένο αρσενικό άρθρο, που κάνει μια όμορφη κουβέντα φτωχότερη). Τώρα, το να προσεγγίσει μια κυρία κάποια κείμενα καρδιάς απλώς σαν κείμενα, με γεια της με χαρά της. Δεν υπάρχει αστυνομία ανάγνωσης. Μου θυμίζει βέβαια λίγο την ιστορία με κάποιον που του έδειχναν το φεγγάρι κι αυτός κοιτούσε το δάχτυλο – η κυρία κοιτάζει το μανικιούρ στο δάχτυλο, τα βραχιόλια, την κρέμα που χρησιμοποιεί. Πολύ πιθανόν να είναι άριστη αισθητικός και να έχεις κερδίσει από την κριτική της πάνω στο... δάχτυλό σου. Αλλά αυτή πάλι δεν θα έχει δει το φεγγάρι. Που πιθανόν και να μην την ενδιαφέρει να το δει. (Αυτό λέει κι η ίδια, απ’ ότι κατάλαβα, υπερασπίζεται το δικαίωμα του να βλέπει τα δάχτυλα, που δεν της αμφισβητεί κανένας – η δική σου αντίδραση είναι το θέμα).

Για μένα λοιπόν – και για πολλούς άλλους πιστεύω – η μεγάλη αξία στα κείμενά σου, ανεξάρτητα και ‘πάνω’ από τη λογοτεχνική, είναι η αμεσότητα, η ειλικρίνεια, το αληθινό, το ανθρώπινο και άλλα πολλά που θέλω να περιγράψω αλλά τώρα μου λείπουν οι λέξεις. Πάντως, είναι αυτά ακριβώς που δεν ψάχνει η κυρία, για την οποία το ‘πως’ είναι πιο σημαντικό από το ‘τι’.

Έρχομαι τώρα σ’ αυτά που έγραφες στο τέλος του post σαν αντίποδα των κειμένων σου: «τη χαρά του καλοκαιριού, τη θάλασσα, τις ακρογιαλιές και τη γλύκα της βραδυνής παρέας σ΄ ένα παραλιακό κεντράκι με σιγανή μουσική». Πρόκειται για στιγμές αμεσότητας, αληθινές κι ανθρώπινες. Είναι η μια πλευρά – εσύ γράφεις κυρίως για την άλλη, χωρίς να ξεχνάς διόλου την πρώτη. Και όχι τυχαία – γιατί όπως για σένα η τρυφερότητα και το Αληθινό διαχέεται και χαρακτηρίζει εξίσου τα θετικά και τα αρνητικά, αποτελεί στάση ζωής για σένα και αυτή χρωματίζει καταστάσεις (όσον αφορά τη στάση σου δεν τη χρωματίζουν αυτές), έτσι τραβάς κι εμάς με τον τρόπο σου: στο σύνολο, στο άσπρο και μαύρο, στο θετικό κι αρνητικό, στο γιορτινό και στο δάκρυ. Εγώ έτσι το βλέπω. Τώρα, αν μπορείς να μας τραβήξεις καλύτερα χάρη στην κριτική της κυρίας που σου αφιέρωσε τόσο εκτενές κείμενο, τόσο το καλύτερο για μας. Και για σένα.

«Ο καθείς και τα όπλα του» λέει ο Ελύτης – η κυρία έθεσε τα δικά της στην υπηρεσία σου. Εγώ θα την ευχαριστούσα και θα προχωρούσα.

Σταματώ εδώ γιατί είμαι με παρέα που πειράχτηκε από την ‘έλλειψη ενδιαφέροντος’, δίκαια ή άδικα - πάντως ήθελα να τα γράψω. Τώρα πάω να καλοπιάσω... :)

paragrafos είπε...

@ Yannis H

Αχ και νά ξερες σε τι δύσκολη ώρα με βρήκανε το όμορφά σου λόγια!!!


σ΄ ευχαριστώ

με απέραντη εκτιμηση και αγάπη

Α.