Κάθε φορά που τα άλλα παιδάκια την κορόδιευαν και γελούσαν σε βάρος της, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να τους λέει, "μη γελάς, μη γελάς!". Εκείνα, βέβαια, γελούσαν ακόμα πιο πολύ, σαν καταλάβαιναν ότι το γέλιο τους την ενοχλεί. Κι εκείνη, με περισσότερο παράπονο, επαναλάμβανε μάταια: "μη γελάς, Στέφανε, μη γελάς Κωνσταντίνε!!"



Κι αφού δεν μπορουσε πια να κάνει παρέα με τα παιδάκια του σχολείου, τι επινόησε; Φωτογραφίες. Έτυχε και είχαμε βγάλει, σε μια μικρή εκδρομή, πολλές φωτογραφίες με τα παιδάκια της τάξης της, κι έτσι μπορούσαμε να τις δουμε στο πισί με την ησυχία μας: "Αυτός είναι ο Στέφανος, εκείνη η Εφη, αυτός ο Κωνσταντίνος, δίπλα ο Αντρέας" κλπ.

Εκεί, στο αλμπουμ μέσα, βυθιζόμασταν με τις ώρες και μιλούσαμε για τα μαύρα μαλλιά τους, τα κόκκινα μάγουλα, τα δοντάκια που δεν τους λείπανε, τα παπούτσια τους, τα βιβλία τους κοκ.

Επιτέλους, ειχαμε βρει ένα τρόπο να κάνουμε παρέα, δίχως να γελάνε σε βάρος μας. Παρέα εξ αποστάσεως.

Με αισιοδοξία και αγάπη

Κάπα