Σαν σήμερα "στου Μόρφου" *

Δουλεύω όλη μέρα και μερικές φορές δεν προλαβαίνω να πω στον παππού ούτε καλημέρα. Σήμερα όμως σηκώθηκα από τα χαράματα και πήγα στην μπροστινή αυλή που έχει ωραία σκιά, για να πιουμε μαζί καφέ, περιμένοντας τον ταχυδρόμο που κατά τους υπολογισμούς μας μάλλον σήμερα θα έφερνε το φάκελο με τις φωτογραφίες από την Αμερική.

Σε λίγο άρχισαν να ουρλιάζουν οι σειρήνες. "Δεκαπέντε, σήμερα", λέει ο παππούς σκεφτικός. ΤΟΤΕ, τέτοια μέρα, ήταν στα χωράφια, στο Συριανοχώρι, πέντε μίλια έξω από τη Μόρφου, προς τον Καραβά μεριά, και τέτοια ώρα ήλθε κλαίγοντας η θεία για να του πει ότι έγινε πραξικόπημα, σκότωσαν τον Μακάριο και πως καλά θα κάνει να φύγει από τις ερημιές, γιατί κυκλοφοράνε πολλοί οπλισμένοι κι απ΄τις δυο παρατάξεις και μπορεί να μπλέξει.

Η αλήθεια είναι οτι στο χωριό είχε μονάχα τέσσερις μακαριακούς "Πυρκώτες" [από τον Πύργο Τηλλυρίας] οπλισμένους, που κάνανε σχέδια να μαζέψουνε τον κόσμο στη Μητρόπολη, να τους μοιράσουν καλάσνικοφ κι από εκεί να αντισταθούν στους πραξικοπηματίες. Την άλλη μέρα μαζεύτηκαν "καμιά διακοσσά" στην εκκλησία και άρχισαν να κουβεντιάζουν, να φωνάζουν, να τσακώνονται και να βρίζουν. Δεν συμφωνούσαν με τους τέσσερις. Δεν είχαν όπλα, παρά μονάχα κάτι κυνηγετικά. Αλλά και πάλι ήταν οικογενειάρχες. Ποιος μπορουσε να αφήσει την οικογένειά του για να τα βάλει με τους πραξιοπηματίες;

Φαίνεται ότι κάποιοι αντιμακαριακοί ειδοποίησαν τη Λευκωσία από πολύ νωρίς και προτού μεσημεριάσει έφτασε στο κέντρο του χωριού, έξω από τη Μητρόπολη, ένα άρμα με τέσσερις στρατιώτες μέσα, έξι επάνω κι έναν "καλαμαρά" [ελλαδίτη] αξιωματικό. Ο παππούς, η θεία και το σόι της μένανε απέναντι από τη Μητρόπολη και μαζί με τους άλλους γειτόνους, που είχανε βγει κι αυτοί στα μπαλκόνια τους, παρατηρούσαν σιωπηλοί τα γεγονότα.

Κατεβαίνει ο "καλαμαράς" και παραγγέλνει με το Μουχτάρη, στους εντός της εκκλησίας συγκεντρωμένους, να παραδώσουν τον οπλισμό τους αμέσως και να μην ανησυχούν, "λόγω τιμής" δεν θα συλληφθεί κανένας, δεν θα χάσουν τα όπλα τους, θα τους δοθεί απόδειξη και μετά από μέρες που θα ηρεμήσουν τα πνεύματα θα τους επιστραφούν. Οι διακόσιοι που ήταν μέσα στην εκκλησία, αρπάχτηκαν μεταξύ τους για τα καλά, στο τέλος όμως πειθάρχησαν. Ένας ένας, έβγαιναν, έδιναν το όπλο, έπαιρναν απόδειξη και έκαναν στο πλάι, κοιτάζοντας με περιέργεια μέσα στην εκκλησία, σαν και να περίμεναν ότι κάτι θα συμβεί.

Οι τέσσερις "Πυρκώτες" δεν βγήκαν έξω, ούτε παρέδωσαν τα όπλα, παρά πήδηξαν από ένα πλαϊνό παραθύρι και ταμπουρώθηκαν στο διπλανό σπίτι. Οταν είδαν ότι όλοι παρέδωσαν τα όπλα στην αστυνομία και το άρμα έβαλε μπροστά να φυγει, έριξαν προς τον αξιωματικό και τους στρατιώτες που ήταν πάνω στο άρμα. Ένας στρατιώτης έπεσε τραυματισμένος στο δρόμο, οι άλλοι πήδηξαν κάτω και κρύφτηκαν πίσω από το άρμα και ο πυργίσκος με το μπράουνικ γύρισε κι άρχισε να γαζώνει το σπίτι, αλλά ψηλά, προς τα κεραμίδια, όχι στο ψαχνό. Ο "καλαμαράς" φώναξε ότι αυτές ήτανε προειδοποιητικές βολές κι πως αν δεν παραδοθουν οι οπλισμένοι σε ένα λεπτό, θα κάνουνε το σπίτι κόσκινο. Οι τέσσερις παραδόθηκαν. Τους πήρε το άρμα και φύγανε. Ποιος ξέρεις τι ν΄ απέγιναν...

Πάνω στην ώρα ήλθε κι ο φάκελος με τις φωτογραφίες για να γλυκάνει λίγο τη θλίψη της μέρας, αλλά και τη χρόνια πίκρα που έχω μέσα μου.

Με αισιοδοξία

Κάπα

*Η ετυμολογία του ονόματος Μόρφου είναι αμφιλεγόμενη. Κατά την κυρίαρχη εκδοχή, το όνομα προέρχεται από τη λέξη Μορφώ, προσωνύμιο της θεάς Αφροδίτης. Κατά τα βυζαντινά χρόνια, επεκράτησε ο τύπος Θεομόρφου. Μετά την κατάληψη της Κύπρου από τους Φράγκους αυτοί, λόγω ιδιώματος, πρόφεραν Τεμόρφου και εξέλαβαν το τε ως το γαλλικό κτητικό μόριο ντε (de). Από αυτή την εκδοχή προέρχεται και το γεγονός ότι η Μόρφου συνήθως αναφέρεται στη γενική, π.χ. πάω στου Μόρφου.[http://el.wikipedia.org/wiki/Μόρφου]