Εκείνον τον καιρό τα τουρκικά αεροπλάνα γυρόφερναν πάνω από το νησί. Ο ανύπαρκτος στρατός μας υποχωρούσε κακήν κακώς κι εμείς ο κόσμος (χιλιάδες κόσμος, μια ατελείωτη ουρά σκυθρωπών κι αλαφιασμένων οδοιπόρων) φεύγαμε όπως-όπως για να γλιτώσουμε από βιασμούς και εκτελέσεις, γιατί έτσι μας λέγανε οι άλλοι που ερχόντουσαν από την Κερύνεια. Τραβούσαμε κατά το βουνό Τρόοδος. Ολοι μαζί, ο ένας πιο δυστυχισμένος από τον άλλο κι εμείς οι μικρότεροι φοβισμένοι από την απελπισία που βλέπαμε στα μάτια των μεγάλων.
Τα ορεινά γεμίσανε ανθρώπους και ανθρώπους που μήτε να φάνε είχανε μήτε να πιούνε μήτε να κοιμηθούνε και φυσικά πουθενά τόπος να κανεις την ανάγκη σου. Επρεπε να πας κάπου παράμερα κι ακόμα παρα πέρα. Πήγα κι εγώ σ΄ ενα απόμακρο μέρος γιατί ντρεπόμουνα πολυ. Ξάφνου ακούω, πίσω από κάτι χαλάσματα, ένα θόρυβο παράξενο. Κάτι ανάμεσα σε πνιχτή φωνή ανθρώπου και ξεψυχισμένη κραυγή ζώου. Μια σκιά άρχισε να με πλησιάζει. Κοκκάλωσα.
Βλέπω ένα όρθιο φάντασμα, μέσα στη βρόμα και τα κουρέλια, να σέρνει το πόδι του και να βρυχάται, ν΄ απλώνει τα σκεβρωμένα δάχτυλά του με κατι νύχια τεράστια, γαμψά και κατάμαυρα, να με κοιτάζει κατάματα με ένα πρόσωπο λες και το είχανε σκαμμένο και τυλιγμένο στο χώμα από χρόνια...
Εκανε να ΄ρθει πιο κοντά, μα το ένα πόδι του πλάσματος δεν προχωρούσε γιατι το κρατουσε μια αλυσίδα σκουριασμένη κι ένας χαλκάς χωμένος στο κρέας από χρόνια χρόνια. Γλίτωσα, σκέφτηκα κι ένα ένα βήμα πίσω πέφτοντας στη φωνιά μιας γριάς που βγήκε από τα χαλάσματα και μου ένευσε: "Κόρη, φύε που΄τζιαμαί, εν δαιμονισμένη!!!" Τότε τα χρειάστηκα πραγματικά γιατί με μιάς το πλάσμα έπεσε χαμαί κι άρχισε να ουρλιάζει και να χτυπιέται... κι ακόμα τρέχω...
Ακόμα τρέχω... Τα χρόνια πέρασαν. Γεννήθηκε το παιδί μου. Στους έξι μήνες διαγνώσθηκε γενικευμένη επιληψία. Πάθαινε σπασμούς και χτυπιόταν σαν το πλάσμα που φοβήθηκα τότε πάνω στα βουνά.
Αχ και να γυρνούσε πίσω το ρολόι, ν΄ αγκάλιαζα το παιδάκι εκείνο όπως τώρα την κορούλα μου!!!
37 σχόλια:
Το αγκαλιάσατε σήμερα εκείνο το παιδάκι του τότε...Ίσως τόσο ζεστά όσο την κορούλα σας!Εγώ,όσο κι αν σας φανεί παράξενο,να σας ευχαριστήσω από καρδιάς,για κείνη τη φράση στην Κυπριακή διάλεκτο,ένα γλωσσικό ιδίωμα,που,σίγουρα,είναι η γλώσσα του Θεού..
Καλό μήνα και ό,τι καλύτερο για το παιδί και το τρυφερό μέλλον του!
apousia said...
Το αγκαλιάσατε σήμερα εκείνο το παιδάκι του τότε...Ίσως τόσο ζεστά όσο την κορούλα σας
----------------------
Σας ευχαριστώ θερμά!
Συγκλονιστικό...Είθε η Ευτυχία να είναι το μοναδικό σας μέλλον...
Μυθωδός said...
Είθε η Ευτυχία να είναι το μοναδικό σας μέλλον...
--------------
Είθε και σε σας και σε μας και σ΄ όλον το κόσμο!
Σας ευχαριστώ.
Να μη στενοχωριέστε και να μη νιώθετε ενοχές. Εξάλλου ήσασταν παιδάκι κι εσείς τότε.
Το αγκαλιάσατε νοερά σήμερα όπως σημείωσε και η apousia. Και είμαι σίγουρος ότι προσφέρετε και θα προσφέρετε πολλές ειλικρινείς, ζεστές, ανακουφιστικές και χρήσιμες αγκαλιές σε παιδάκια που το χρειάζονται.
Υγεία σε σας και στην κορούλα σας. Καλό μήνα.
Διαβάζοντας τέτοια μηνύματα καταλαβαίνω την απίστευτη δύναμη που έχουν μερικοί άνθρωποι...
Συγχαρητήρια για τη νέα αρχή!
μας αγγιξατε τρυφερα στο σχολιο σας στο βλογακι το κ.Δημου. και αγκαλιασατε το "θεριο" γραφωντας γι'αυτο στο κειμενο του post σας.
Καλο μηνα, αλλα προπαντων καλη μερα!
να την χαιρεστε την κορουλα σας σας
Τα λόγια σας είναι δύναμη.
Ανταποδίδω την επίσκεψή σας.
Το post που γράψατε εδώ είναι ακόμη καλύτερο από το comment στον τόπο που έχουμε τις τακτικές συναντήσεις μας.
to viennezos
Από καιρό έψαχνα να βρω έναν ακόμα τρόπο για να συμπαρασταθώ στις οικογένεις που πάσχουν εξαιτίας της επιληψίας.
Γιατί όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, η βαριά επιληψία και κυρίως η παιδική, είναι τρομακτική δοκομασία για τους γονείς (τα περισσότερα ζευγάρια χωρίζουν).
Απευθύνομαι όμως και στους άλλους, του ευτυχείς, που έχουν την υγειά τους κι αυτοι και τα παιδάκια τους.
Κάτι να μάθουν. Είναι ντροπή στον εικοστό πρώτο αιώνα να αντιμετωπίζονται (έμμεσα) ακόμα οι επιληπτικοί ώς ... δαιμονισμένοι!
Ο Ιπποκράτης τον 5ο π.Χ. αιώνα είχε ονομάσει την επιληψία "ιερά νόσο" και έγραψε το σχετικό βιβλίο (περί ιεράς νόσου) όπου αντιμετωπίζει την επιληψία ως μια νόσο όπως οι άλλες.
Ο H. Jackson το 1873 έδωσε τον ορισμό της επιληψίας με όρους της ιατρικής.
Ούτε ο πατέρας της ιατρικής, ούτε οι σύγχρονη επιστήμη βλέπει δαίμονες στο πρόσωπο του επιληπτικού.
Η λεγόμενη "κοινή γνώμη", μερικές φορές δεν καταλαβαίνω τι θέλει για να πεισθεί
Πρέπει όμως να ομολογήσουμε ότι η κλασική περίπτωση των επιληπτικών σπασμών συγκλονίζει και τον πιο καλόπιστο και τον πιο ανθρωπιστή.
Εκείνη την ώρα νομίζεις ότι ο άνθρωπος που σπαρταράει μπροστά σου, φτάνει στο τέλος του.
Δικαιολογημένα λοιπόν ο κόσμος τρομάζει, αφού δεν του τυχαίνει κάθε μέρα να βλέπει ανθρώπους ... που μοιάζουν ετοιμοθάνατοι!
Θα επανέλθω όμως...
Καλή αρχή και από μένα και συγχαρητήρια για τον αγώνα και το κουράγιο σας. Το σχόλιό σας στο blog του Νίκου Δήμου ήταν πολύ συγκινητικό και ανθρώπινο και σκέφτηκα αρχικά να το σχολιάσω εκεί. Είπα όμως να ρίξω πρώτα μια ματιά στο προφίλ σας και διάβασα το ακόμα πιο ανθρώπινο post που γράψατε. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να γράψω. Ίσως απλά, ότι με την αγάπη που δείχνετε στην κόρη σας και την απόφασή σας να γράψετε για αυτό, βοηθάτε όλα τα παιδιά του κόσμου είτε τα συναντήσετε είτε όχι.
Χαίρομαι πολύ για τη βελτίωση της υγείας της κορούλας σας. Εύχομαι σύντομα να γίνει τελείως καλά και να χαίρεστε πάντα την οικογένειά σας!
Καλησπέρα και καλώς ήρθατε!,
Υπάρχει θεραπεία για την επιληψία, δε ξέρω αν το γνωρίζετε...
Υπάρχει ένας καθηγητής νομίζω στην Αθήνα είναι που εφαρμόζει μια καινούργια μέθοδο και -επιβαιβεωμένο αυτό απο μια γνωστή μου κοπέλα με επιληψία- κάνει ΘΑΥΜΑΤΑ!
Μπορώ να σας βρώ συγκεκριμένες πληροφορίες, τηλέφωνα, διευθύνσεις, ίσως και την κοπέλα που έπασχε και τώρα είναι καλά (άλλος άνθρωπος!)
Στείλτε αν θέλετε ένα email στο kourkoubin-blog@yahoo.com
Καλή δύναμη
kourkoubini said...
Καλησπέρα και καλώς ήρθατε!,
Υπάρχει θεραπεία για.....
Στου Νίκου Δήμου το μπλόγκ έγραψα, με αφορμή την ΑΝΟΙΞΗ το παρακάτω σχόλιο (ευχαριστώ για τις πληροφορίες, σύντομα θα τα ξαναπούμε ελπίζω):
paragrafos said...
Η άνοιξη του 2003 ήταν σκέτη απελπισία: ο Μάρτης έγδραρε και τη ψυχή μας κι ο σκληρόκαρδος Απρίλης πέτρωσε την απελπισία μας. Ήμασταν άμαθοι ακόμα στον πόνο. Κι ο Αθηναίος παιδονευρολόγος μας κοιτούσε αμήχανος: "Τι να σας πω; Δεν ξέρω..."
Την άνοιξη του 2004, προσώρας αναθαρρήσαμε λιγάκι. Και ξανά στη δυστυχία.
Ώσπου ήλθε ο χειμώνας του 2005: κάθε μέρα το παιδί πάθαινε δέκα, είκοσι τριάντα και σαράντα μικρά επιληπτικά επεισόδια. Μια μέρα σταματήσαμε να μετράμε: ξεπερασε τα εκατό. Στην Αγγλία και τη Γαλλία οι σοφοί σηκώσανε τα χέρια ψηλά.
Και την άνοιξη του 2005 πήγαμε στην κατηραμένη Αμερική. Στις άκαρδες ΗΠΑ. Στους αιμοδιψείς Αμερικάνους, στους δολαριολάγνους, στους εκμεταλλευτές, στους υλόφρονες και επαρμένους, στους φτασμένους με τα τέλεια μηχανήματα, με τα ντοκ-ντογκς (εκπαιδευμένα λαμπραντόρ που επισκέπτονταν τα άρρωστα παιδάκια πο αγαπούσανε τους σκύλους). Κι έξω από κάθε δωματιάκι-παλατάκι κι ένα pc που επικοινωνούσε με τους πάντες και τα πάντα γύρω από την πάθηση του παιδιού. Ένας παράδεισος για τα άρρωστα παιδιάκια.
Δεν μας κοιτούσαν σαν τους άθλιους Γάλλους γιατρούς και νοσοκόμους με μισό μάτι (σάμπως και δεν τους χρυσοπληρώσαμε και του ΑΦΙΛΟΞΕΝΟΥΣ Γάλλους;)
Ούτε σαν τους καλότροπους και τυπικούς εγγλέζους που εκτός από άπρακτη ευγένεια δεν είχαν τίποτε άλλο να μας κεράσουν. (και τους χρυσοπληρώσαμε κι αυτούς)
Έπρεπε να παμε στην αναθεματισμένη pax americana κι εκεί βρήκαμε όχι μονο τους επιστήμονες του εισκοστού ΔΕΥΤΕΡΟΥ ευρωπαϊκού αιώνα, αλλά και τους σπάνιους ανθρώπους της παλιάς καλής ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. (Αγωνιστείτε μας έλεγαν). Και σώσανε το παιδί μας.
Η άνοικη του 2005 ήταν όλα μαζί τα καλοκαιρια της παιδικής μου ηλικίας, όλες οι χαρές του κόσμου συμπυκνωμένες, όλα τα ξέγνοιαστα χαμόγελα των παιδιών της υφηλίου γύρω μου. Αυτή άνοιξη ήλθε ξανά και φέτος (με πολύ σύντομους ενδιάμεσους χειμωνίσκους)
Αυτήν την άνοιξη είδα και στις γλυκύτατες φωτογραφίες σας, κύριε Νίκο.
με αγάπη
Παράγραφος
12:58 μμ
Ομολογώ πως δεν είμαι συχνός θαμώνας στο blog του ΝΔ, απλά ρίχνω ματιές αραιά και πού.
Κρίμα να υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης της πάθησης και να μην έχει ήδη διαδωθεί σ'ολο το κόσμο... κρίμα για τα παιδιά που δεν έχουν ένα θυσαυροφυλάκιο πισω τους για ταξίδια στην Αμερική και θεραπείες..
Πραγματικά ανακουφίστηκα και χάρηκα όταν διάβασα οτι σώθηκε το μικρό σας.
Όταν γίνεσαι γονιός, τα βλέπεις όλα με άλλο μάτι, τους άλλους γονείς, τα άλλα παιδιά και τις όποιες καταστάσεις. Άθελα σου ταυτίζεσαι με τον γονέα απέναντι σου και ταυτίζεις το παιδί σου με το άλλο παιδάκι. Αυτό κάνω έγω τουλάχιστον, και αν εγώ νιώθω πως έχω τσακιστεί με τα όσα διαβάζω, πως θα νιώθει ο ίδιος ο γονέας που τα περνάει..
Τα δύσκολα λοιπόν περάσανε και τη Δευτέρα θα βγείτε με τη μικρούλα σας να πετάξετε και σεις τον αετό και να κόψετε ένα κλαδί αμυγδαλιάς! :)
Σήμερα ανοιξες τα χέρια της μάνας, και έβαλες μέσα σου όλα τα παιδιά του κόσμου, είτε γεννήθηκαν τυχερά είτε όχι.
Κι ακόμα περισσότερο έδειξες σε εμάς πως να αγκαλιάζουμε και τα δικά μας παιδιά, μα και τα άλλα που είναι δίπλα μας και χρειάζονται κι αυτά το χάδι μας.
Για όλα αυτά, και για ακόμα περισσότερα σε ευχαριστούμε...
kourkoubini said...
...ένα θυσαυροφυλάκιο πισω τους για ταξίδια στην Αμερική και θεραπείες..
...Πραγματικά ανακουφίστηκα και χάρηκα όταν διάβασα οτι σώθηκε το μικρό σας.
...Δευτέρα θα βγείτε με τη μικρούλα σας να πετάξετε και σεις τον αετό...
*******************************
Κακά τα ψέματα: δίχως την περιουσία του παππού δεν θα ήμασταν εδώ τώρα.
Είναι ολοφάνερο ότι συμμερίζεστε τη χαρά μας και σας αγαπώ. Από την άλλη, να σας πω ότι κερδίσαμε μια μεγάλη μάχη, κι εύχομαι την πιο κρίσιμη. Τον πόλεμο δεν τον κερδίσαμε ακόμα.
Γι΄ όλα αυτά θα σας μιλήσω. Είναι τόσα πολλά. Κάθε φορά που γράφω κάτι βουρκώνω. Προσπαθώ λοιπόν να τα λέω σιγά-σιγά και να μην παρασύρομαι πολύ. Έχω όμως σκοπό να μιλήσω σε βάθος για την επιληψία της κορούλας μου, για το πώς επέδρασε και επιδρά στη ζωή μας.
Το χρωστάω σε όλα τα παιδάκια και τους γονείς που έχουν παρόμοιες δυσκολίες.
Μα πιο πολύ το χρωστάω και στους ευτυχείς γονείς με τα υγιή παιδάκια.
Ας μην περιμένουμε τα παιδάκια μας να αρρωστήσουν για να τα λατρέψουμε!!!
Με αγάπη
Παράγραφος
Η άνοιξη του 2005 ήταν όλα μαζί τα καλοκαιρια της παιδικής μου ηλικίας, όλες οι χαρές του κόσμου συμπυκνωμένες, όλα τα ξέγνοιαστα χαμόγελα των παιδιών της υφηλίου γύρω μου. Αυτή άνοιξη ήλθε ξανά και φέτος
Δεν ξέρω τι να πώ...
Γράφετε πολύ όμορφα, χάρηκα πολύ που σας γνώρισα σήμερα.
Δεν το περίμενα ποτέ, εσείς άραγε? τόσοι ξένοι, να κλαίμε μαζί σας, ποιός είπε το ίντερνετ άψυχο, ποιός?
Κι αυτός ο παππούς, κύτα τι χρειάστηκε για να αποκαλύψει την αγάπη που έκρυβε μέσα του...καλά κάνετε και στέκεστε κοντά του, απο αγάπη γιαυτό που είναι τελικά, όχι απο ευγνωμοσύνη, είναι πεπερασμένος ο χρόνος του, πιο πολύ απ τον δικό μας...
Ναι, να επανέλθετε, να μας τα πείτε , εδώ θάμαστε.
@ lemon
Αγαπητό λεμονάκι, έχω ένα γατάκι ίδιο με αυτό της φωτογραφίας σας, μόνο που είναι... 8 χρόνια μεγαλύτερο. Το λενε Κανελίνο. Αν και δεν έχει καμία σχέση με τον άλλο μου γάτο, το Σωκράτη (εκείνος δεν ήταν γάτος, ήταν άνθρωπος), ωστόσο τον αγαπώ κι αυτόν και τον φροντίζω.
[Εχω γράψει για ιστορία για το γάτο μου το Σωκράτη. Δες στο ποστ του Νίκου Δήμου "Αγωνίζεται μονος". Του είχα στείλει την ιστόριούλα με ιμέιλ και εκείνος την αφιέρωσε στον Τσιρίδα, σαν επιτύμβιο.]
Η κορούλα μου χαίρεται να τον βλέπει, εκεινος όμως τη ζηλεύει! Το παράξενο ξέρεις πιο είναι; ότι ο Κανελίνος έγινε φίλος με το σκυλάκι που αποκτήσαμε πρόσφατα (ένα λαμπραντόρ). Όταν συναντιούνται, φιλιούνται.
Η κορούλα μου έχει μανία με τα ζωάκια. Έχει ανακαλύψει όλα τα σκυλάκια της γειτονιάς. Όλα την αγαπούνε. Ακόμα και τα διαολοσκυλα (κάτι άγρια τέρατα μέχρις εκεί πάνω!) όταν τη βλέπουν γίνονται κουτάβια!!!
Φιλιά
Παράγραφος
to lemon
Καλό μου λεμονάκι, για να μην τρέχεις, τελικά έφερα εδώ το κείμενο που είχαστε στείλει στο Νίκο Δήμου για το γάτο μου το Σωκράτη.
---------
Nikos Dimou said...
Σαν επιτύμβιο στον Τσιρίδα αντιγράφω μία ιστορία που μου έστειλε σήμερα με email μία κυρία από την Κύπρο:
Είχα ένα γατάκι που έμοιαζε με τον Tσιρίδα, μόνο που ποτέ δεν τσίριζε, ποτέ δεν παραπονιότανε, πάντα με κοιτούσε στα μάτια, ποτέ δεν ζητούσε τίποτε, συνεννοούμασταν μe τo βλέμμα, όλη η γειτονιά τον αγαπούσε, όλοι τον κλάψαμε, ακόμα κι εκείνοι που παλιότερα βάζανε δηλητήρια στους γάτους.
Ήταν διακριτικός, αξιοπρεπής, τον φωνάζανε όλοι με το όνομά του ("Σωκράτη") Σωκράτης όνομα και πράγμα! Σοφός γάτος, κυνηγιάρης (αν και στειρωμένος), σπιτικός, φιλειρινιστής, αγαπητός ακόμα και στους σατραπόγατους, μόλις τον ανταμώνανε, τον μύριζαν στη μύτη και αφήνανε τόπο να περάσει.
Τεσσάρων έτων αρρώστησε: καρκίνος στο στομάχι. Επί ένα μήνα τού συμπαραστεκόμασταν όλη η γειτονιά, αφού αντί να κρυφτεί (όπως κάνουν συνήθως οι ετοιμοθάνατες γάτες)προτιμούσε να επαναλαβμάνει τη βόλτα του με το ζόρι. Έσερνε τα πίσω πόδια του, είχε καταντήσει σκιά του ευατού του, δεν μπορούσε πια ν΄ ανεβαίνει τα πεζούλια, πάντα όμως τα κατάφερνε με τη βοήθεια πότε ενός παιδιού που τον έπαιρνε στα χέρια και τον άφηνε με αγάπη στο πεζούλι του, πότε με τη βοήθεια μιας γιαγιάς που του άνοιγε την καγκελόπορτα, αφού πια δεν μπορούνε να την παρακάμψει, πότε τον βοηθούσε να περάσει το δρόμο η οικιακή βοήθός στο απομακρυσμένο σπίτι και πότε εκείνος ο γεράκος συνταξιούχος που τον περνούσε για δικό του γάτο!!!
Εκείνες τις μέρες, έπαιρνα άδεια από τη δουλειά, τον ακολουθούσα συχνά στις βόλτες του, τον έβλεπα που όλο και περισσότερο σερνόταν και βογγούσε κι ο γιατρός κουνούσε το κεφάλι, ο πεθερός μου, με τα μάτια θολά, ούτε ν΄ ακούσει για ευθανασία, απ΄ τα πολλά συγκατάνευσε. Ο Σωκράτης άφησε τη κληρονομιά του. Γνωρίστηκα με όλους τους γείτονες. Κι ενώ το πρώτο καλοκαίρι που ήλθα στη γειτονιά, μύριζε ο τόπος από τα φαρμακωμένα γατάκια, μετά το μαρτύριο του Σωκράτη ουδείς διανοήθηκε να το ξανακάνει.
Ο Σωκράτης που ήταν στειρωμένος, έφυγε δίνοντας έκτοτε ζωή στη γειτονιά: σε ανθρώπους που χρόνια δε μιλούσαν μεταξύ τους και στις γατούλες που έλειψε να εξαφανιστούν από τα πέριξ.
6:06 μμ
Είναι φορές, που τα λόγια μικραίνουν γίνονται ένα τίποτα, μοιάζουν με σκόνη ενοχλητική. Κι όσο πιο πολύ ψάχνεις να βρεις τις λέξεις, τόσο πιο πολύ τα ''λόγια'' είναι ανόητα.
Δεν έχω άλλο να σας πω, παρα πως Σας διάβασα. Πως έκανα άσκηση Ανάγνωσης πάνω στο γραφτό σας και σας ευχαριστώ για αυτό απο την καρδιά μου.
Διάβασα το αρχικό κείμενο για την κόρη σου. Ένας συγγενής μου ειχε επιληψία όταν ήταν μικρός, αλλα μεγαλώνοντας του πέρασε. Τον είχε βοηθήσει ένας έλληνας γιατρός στο St Thomas Hospital στο Λονδίνο.
Πάντως σε καταλαβαίνω και σου εύχομαι καλή δύναμη.
Υ.Γ. Ένα καλό αποτέλεσμα ήταν ότι επειδή φοβόταν να μην τον πιάσει κρίση ενώ ήταν σε δημόσιο χώρο, έγινε πολύ προσεκτικός κάτι που τον βοήθησε να γίνει - όταν μεγάλωσε - ένας σοβαρός, μετρημένος, επιστήμονας σε αντίθεση με πολλούς νέους της γενιάς του.
Takis Alevantis said...
Διάβασα το αρχικό κείμενο για την κόρη σου. Ένας συγγενής μου...
---------------------
Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Όμως σας ευχαριστώ για τη συμπαράσταση.
Καλημερα.
Ξεκινησα την ηλιολουστη Κυριακη μου
στο Χολαργο απο τον ΝΔ και ειδα
τα ομορφα τραγουδια που μας θυμισατε.Ναστε καλα και να χαιρεστε
την κορακλα σας.
Anonymous said...
"Καλημερα.
Ξεκινησα την ηλιολουστη Κυριακη μου
στο Χολαργο απο τον ΝΔ και ειδα
τα ομορφα τραγουδια που μας θυμισατε.Ναστε καλα και να χαιρεστε
την κορακλα σας."
-------------------
Ευχαριστώ για την καλημέρα σας. Μακάρι να ήξερα κι άλλα τραγούδια, και κυρίως αυτά που αγαπάτε, να σας τα θυμίσω και αυτά, να γίνει η κυριακή σας ακόμα πιο φωτεινή, και η καρδιά σας πιο χαρούμενη για να πιάσουν και οι ευχές σας!
Με αγάπη
Παράγραφος
----------------------------
Οιδίπα said...
"Καλημέρα σας,
να είναι καλά το παιδάκι σας και να είστε και 'σεις, εύχομαι όλα να πάνε καλά. Μια χάρη: θα μπορούσαμε να μιλήσουμε mailικώς όποτε και εφόσον βρείτε χρόνο? Ευχαριστώ"
------------------------
Ακολουθώντας το νικ σας έφτασα σε ένα ημερολόγιο που είχε την εξής διεύθυνση mkilan@hotmail.com [και η οποία μάλλον δεν ανήκει σε σας, αλλά σε κάποιο άτομο γνωστό σας].
Σε αυτήν τη διεύνση έστειλα το παρακάτω μήνυμα:
Είμαστε στη διάθεσή σας. Προτού καν δω αν έχετε ανοιχτό ημερολόγιο, έσπευσα να σας πω ότι μέσα από τις τραγικές εμπειρίες μας έχουμε διδαχθεί τόσα, για την περίπτωση του παιδιού, και για τον χειρισμό τέτοιων καταστάσεων, απο πλευράς γονέων, που είναι κρίμα να μην τα μοιραστούμε με συνανθρώπους μας και ιδίως με εκείνους που ίσως έχουν παρόμοιες δυσκολίες με μας.
Με αγάπη
Παράγραφος
Υ.Γ Εάν τελικώς δεν έχετε άμεση πρόσβαση στην παραπάνω διεύθυνση,μπορείτε να επανέλθετε εδώ για να δούμε πώς θα συνεννοηθούμε.
Σας ευχαριστώ και πάλι
"Κάθε φορά που γράφω κάτι βουρκώνω." κι εγώ κάθε φορά που σε διαβάζω βουρκώνω...και μπαίνω στη θέση της μάνας μου, όταν με έτρεχε -μόνη της- στα νοσοκομεία για διάφορους -σοβαρούς- λόγους κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας. Όταν αποφασίζουμε να παλέψουμε κάτι, βρίσκουμε κουράγιο, αντοχή και δυνάμεις που δεν γνωρίζαμε ότι διαθέτουμε.
An-Lu said...
" Όταν αποφασίζουμε να παλέψουμε κάτι, βρίσκουμε κουράγιο, αντοχή και δυνάμεις που δεν γνωρίζαμε ότι διαθέτουμε"
--------------------
Η αλήθεια είναι ότι βγήκαν από μέσα μας δυνάμεις απίστευτες! Τι ξενύχτια ατελείωτα μέσα στην αγωνία, τι αεροπορικά ταξίδια ατελείωτα μέσα στην αγωνία και τι αγωνία μέσα στην αγωνία και άγχος και πονοκέφαλοι και απανωτά άλλα θανατικά αγαπημένων μας... Τουλάχιστον ας τα βλέπουν αυτά οι άλλοι που έχουν υγιή παιδάκια για να μη ξεχνούν τι έχουν!!!
Με αγάπη
Παράγραφος
@ FILIKOS
Εγώ σας ευχαριστώ που εσείς τολμήσατε και καταθέσατε την ψυχή σας! Γιατί ουσιαστικά είστε ο μόνος που το έπραξε δημοσίως έστω και με νικ. Οι αλλοι φοβούμενοι τις προκαταλήψεις μας, προτιμούν το ιμέιλ.
Σας ευχαιριστώ για την εμπιστοσύνη
Με ευγνωμοσύνη και αγάπη
Παράγραφος
Στα 5 μου αντιμετώπησα το ίδο πρόβλημα. Τώρα στα 20 το έχω κιόλας ξεχάσεις έχω πάνω απο δεκαετία να πάρω φαρμάκα και υπάρχει μόνο σαν ανάμνηση.Κουράγιο
Είστε τυχερός!
Υγεία σας ευχόμαστε!
Ευχαριστούμε για τη συμπαράσταση!
Με αγάπη
Α.
Θεέ μου!
Η εκστρατεία που αναλάβατε, για την ενημέρωση του κόσμου και άρσης του 'στίγματος', πάει τόσο μακριά, όσο έδειξες!
Κάποιος μπορεί να έχει περάσει τη ζωή του αλυσοδεμένος στα βουνά, σαν ντροπή από θεούς κι ανθρώπους...
Σκέφτομαι, στην Ελλάδα τουλάχιστον, το νιάξιμο ή η καθαρή αντιμετώπιση οποιουδήποτε 'διαφορετικού' είναι άγνωστη έννοια. Οι μεν διαδηλώνουν γιατί δεν θέλουν κοντά στο σπίτι τους μονάδα απεξάρτησης, οι δε γιατί δεν θέλουν ψυχιατρείο. Προχθές, στο Λαγκαδά (σχεδόν προάστειο της Θεσσαλονίκης) οι κάτοικοι διαδήλωναν γιατί δεν θέλανε να γίνει γηροκομείο για άτομα που υπήρξαν ασθενείς ψυχιατρείου (και τελείωσαν το στάδιο θεραπείας) επειδή κοντά υπάρχει σχολείο. Θα κινδύνευαν τα παιδιά...
Έλεγαν μάλιστα να χτιστεί στη μέση του πουθενά, σε χωράφι που θα παραχωρούσαν αυτοί δωρεάν.
Αναλογικά, κι εσύ σ' ένα τέτοιο 'χωράφι' βρέθηκες τότε.
Yannis H said...
Θεέ μου!
Η εκστρατεία που αναλάβατε, για την ενημέρωση του κόσμου και άρσης του 'στίγματος', πάει τόσο μακριά, όσο έδειξες!
-------------------------
Φίλε Γιάννη,
είναι τόσο έντονο το στίγμα στην Νήσο που ώθησε εναν γνωστό κύπριο νευρολόγο να αναφωνήσει σε συνέντευξή του (προ δυο εβδομάδων): "η επιληψία δεν είναι δαιμονισμός"!!!!
Τώρα που βγήκε νέος Αρχιεπίσκοπος θα πάει επιτροπή να τον δει και να του ζητήσει να βοηθήσει με μια ανακοίνωση. Θα δεχθεί; (Οπως και νά ΄χει, θα σας ενημερώσω με χωριστό ποστ)
Με πολλή αγάπη
Α.
Σας ευχόμαστε υγεία!!!
Με αγάπη
Παράγραφος
Δημοσίευση σχολίου