Δυστυχώς, στο σχολείο τα παιδάκια την περιφρονούν πλέον ανοιχτά και γελάνε με το μεθυσμένο βάδισμά της. Δεν συγκινήθηκαν, τα καημένα, ούτε όταν τις προάλλες έπεσε και μπήκαν τα γυαλιά ηλίου κάτω από το φρύδι της (τώρα έχουμε ράμματα) και γέμισε ο τόπος αίματα, ούτε όταν είχε ένα γενικευμένο επεισόδιο στο προαύλιο και την πήραμε πάνω στο φορείο.
Τίποτε δεν τα συγκινεί. Απεναντίας, κάθε μέρα ανακαλύπτουν και νέα της κουσούρια. Χτες ανακάλυψαν και το τρέμουλό της και άρχισαν να το μιμούνται επιδεικτικά και να σκάζουν στα γέλια φωναχτά, ακόμα και μπροστά μας. Πρέπει να είναι πολύ αστείο, στα μάτια τους, το να βλέπεις ένα εφτάχρονο κοριτσάκι να περπατάει σαν γέρος μεθυσμένος που έχει πάρκινσον. Δεν τα αδικώ.
Δεν φταίνε όμως τα παιδάκια που γελάνε μαζί της ή που δεν συμπονούν τους τραυματισμούς ή τις επιληπτικές της κρίσεις και λιποθυμίες.
Δεν φταίει κανείς για τη θλίψη της κορούλας μας, γι΄ αυτήν την πρώτη της βαθιά πληγή, που μήτε να την ράψουμε μπορούμε, μήτε να την περιθάλψουμε. Κανείς δεν φταίει...
Με αγάπη
Παράγραφος
| .
Τετάρτη, 4 Φεβρουαριου 2009 . . Κατάλαβε ότι τα παιδάκια στο σχολείο την χλευάζουν συστηματικά και δεν θέλει να ξαναπάει. Προτιμάει το σπίτι, την αποδοχή, τη ζεστασιά. Εδώ που την αγαπάμε όλοι μας, όπως ακριβώς είναι, με τις δυσκολίες της, τις απαιτήσεις της, την ταλαιπωρία της.
.
. Παράγραφος | WEDNESDAY, FEBRUARY 04, 2009 . The First Wound . She has realized that the other kids at school laugh at her systematically and she does not want to go school anymore. She prefers staying at home, being accepted. She prefers the warmth of home. She prefers staying here with us who love her just as she is, with her obscurity, her demands and her troubles. . Unfortunately, kids at school look down upon her, with no cnstrain at all, and laugh at her ‘drunken’ walk. The poor little kids were not even touched the other day when she fell over and had broken glasses stuck into her eyebrow (now she has stitches) while blood was spilled all over the place; they were not even touched when she had a generalized epileptic episode at the school yard and she was taken on a stretcher. . Nothing touches them. On the contrary, every day they discover a new fault of hers. Yesterday, they found out of her tremor and they started imitating her, laughing loudly even in front of us. Watching a seven year old girl walking like an old drunken man with Parkinson must seem very funny before their eyes. I do not blame them. . The kids are not to blame for laughing at her, for not feeling sympathetic with her on her injures and epileptic crises or when she faints. . There is no one to blame for our little girl’s sorrow, for that first, deep wound of hers, a wound that we cannot stitch, nor nurse. No one is to blame… . With Love, . Paragraphos Translated into English on March 31, 2009 |
40 σχόλια:
Ψαξτε για αθραυστους φακους γυαλιων,αν υπαρχουν,ή σκεφτειτε να καλυψετε τα υπαρχοντα γυαλια με διαφανη μεμβρανη 3Μ ( Scotchguard),σαν αυτη που βαζουν στις βιτρινες για να συγκρατουν τα θραυσματα...
Θα κανετε δικη σας πατεντα.
Οσο για το χλευασμο,ειναι τελικα θεμα αγωγης & παιδειας...
Ολα τα παιδια,ολων των λαων,εχουν πρωτογονα χαρακτηριστικα...
Ολοι χλευασαμε τα παιδια που ηταν κοντα,
χοντρα,
ασχημα,
με ρωτατισμο,
με τσευδισμα,
με τικ,
με γυαλια,
με σιδερακια,
δειραμε τα αδυναμα
ή
φαγαμε ξυλο απο τα δυνατοτερα.
Homo homini lupus...
Εκει πρεπει να επεμβαινουν οι γονεις & να τα εκπολιτιζουν...
Δεν φταίει κανείς για τη θλίψη της κορούλας μας, γι΄ αυτήν την πρώτη της βαθιά πληγή, που μήτε να την ράψουμε μπορούμε, μήτε να την περιθάλψουμε. Κανείς δεν φταίει...
***
Με συγχωρείτε αλλά τον ένοχο τον γνωρίζουμε και είναι ο γονιός! Αυτός ο μεγάλος φασίστας που εξέθρεψε τον μικρό φασίστα ο οποίος ξεδιάντροπα ειρωνεύεται, χλευάζει και περιθωριοποιεί το δικό σας αδύναμο παιδί!
Αυτός ο απάνθρωπος, ο ανεγκέφαλος που δεν φρόντισε να διδάξει στο παιδί του (στα 7 του χρόνια!) σεβασμό για κάθε πρόβλημα του συμμαθητή του και που παρέλειψε να του δώσει να καταλάβει πως είναι πάρα πολύ εύκολο - και για κείνο το ίδιο - να έρθει κάποια στιγμή σε ίδια ή και σε χειρότερη μοίρα...
Και κείνος ο κάφρος μόνο τότε θα μπορούσε να αισθανθεί τον πόνο σας. Όταν το κακό που χτύπησε τη δική σας πόρτα χτυπούσε και τη δική του. Το έχω ευχηθεί πολλές φορές για πολλούς. Για ταξιτζήδες που αρνιόντουσαν να μας μεταφέρουν, για δασκάλους που δυσφορούσαν, για εσωτερικές που μας εγκατέλειπαν, για φίλους που εξαφανίζονταν, για συγγενείς που παρέλειπαν τα στοιχειώδη, για όλους όσοι φρόντιζαν με κάθε τρόπο να αισθανόμαστε μονίμως μειονεκτικοί, μονίμως χρεωμένοι...
Λυπάμαι τόσο μα τόσο πολύ.
Χαιρετισμούς απ΄ όλους.
Νομίζω ότι θα έπρεπε να μιλήσει η δασκάλα στα παιδιά και να τους εξηγήσει ότι δεν πρέπει να κοροιδεύουν. Επίσης καλό θα ήταν αν μπορεί να γίνει μια συζήτηση - ενημέρωση στους γονείς έτσι ώστε να μιλήσουν στα παιδιά τους. Πιστεύω ότι αν κάποιος εξηγήσει στα παιδιά και τους πει να αναρωτηθούν αν δεν μπορούν να έχουν τον έλεγχο των χεριών τους ή ότιδήποτε άλλο πως θα αισθάνονταν. Νομίζω ότι θα μπαίνανε κατά κάποιο τρόπο στην θέση της κορούλας σας και θα είχαν περισσότερο ευαισθησία.
Σας παρακολουθώ συχνά από εδώ και συμπάσχω μαζί σας έστω κι αν δεν γράφω σχόλιο. Δεν γράφω γιατί ειλικρινά δεν ξέρω τι να γράψω. Τι να πω. Είναι τέτοιος ο αγώνας σας που νιώθω ότι ότι και να πω, θα είναι λίγο.
Κουράγιο και καλή δύναμη εύχομαι. Κρατάτε γερά.
Φιλιά Ισμήνη
[ένα σχόλιο που ήλθε με ιμέιλ από μια πολύτιμη φίλη μας]
Kalimera,
Simera eixa poiitiki diathesi kai eixa arxisei to email mou me 'Kalimera, kai Simera agapimena Keimena!'
Eipa omos prin synexiso to email na diabaso prota to blog sas gia na matho neotera kai mou efyge kathe poiitiki diathesi.
Ta paidia einai... protogona stis ekfraseis kai symperifores tous polles fores. Ostoso, niotho μια antifasi metaksi Paidikis Afeleias kai Xleuasmou tis iaforetikotitas. To ena logika prepei na apokleiei to allo. Δεν ειναι τόσο 'αθωα' αυτή τη παιδικη ..απερισκεψια, δυστυχως. Τα παιδιά βλέπουν και αντιλαμβάνονται πρώτα από όλους μας την διαφορετικότητα ή και το πρόβλημα αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι υπάρχει κάτι 'αθώο' στο να περιγελάσουν. Μπορεί να κοιτάξουν, να "κολήσουν" το βλεμμα τους καπου ή σε καποιον, αλλά αυτό απέχει απο συμπεριφορές/εκφρασεις κοροϊδίας.
- Ιστορια όπως μου την είπε μια δασκαλα Γυμνασιου: Μιλουσαμε και μου είπε οτι στο Γυμνασιο της έχει έναν μαθητη ο οποίος έχει μια σπανια ασθενεια. Βρισκεται σε καροτσακι, το σώμα του υποστηρίζεται και δεν μπορει να κρατησει κανενα του άκρο. Οταν στην 1η Γυμνασιου ήρθε η μητερα του να τον γραψει στο Σχολειο, ο Γυμνασιαρχης δεχθηκε το παιδι χωρις καμια δευτερη σκεψη. Μαλιστα καθε χρονο η ταξη του παιδιού μεταφερεται στο ισογειο του σχολειου απο τους αλλους οροφους για να μπορει ο μαθητης να μπαινει στην ταξη με το καροτσακι του, αφού δεν μπορεί να ανέβει σκάλες και το κτίριο είναι παλιό.
Ξερεις κάτι; μου είπε η δασκάλα. Νομίζω ότι από τότε που ήρθε αυτό το παιδί στο σχολείο γίναμε όλοι μας καλύτεροι. Και οι δάσκαλοι και οι μαθητες. Και μάλιστα η τάξη που είναι μέσα ο μαθητής μας αυτός, είναι η καλύτερη τάξη που είχα ποτέ. Τα παιδιά βάζουν τα βιβλία του στην τσάντα του, τον βοηθούν όταν χρειάζεται, είναι διακριτικά όταν πρέπει. Αν και ο μαθητής μας είναι πάντα 'μαζεμένος', δεν βγαίνει συχνά έξω στα διαλείμματα, προτιμά να μένει στην τάξη.
Θα υπάρξει και για την κόρησ σας λοιπον μια τέτοια τάξη. Ισως με τα μεγαλύτερα παιδιά να είναι τα πράγματα καλύτερα?
Σας φιλώ - ευχές
Το προηγουμενο σχόλιο, στην πραγματικότητα, είναι ένα ιμέλ που λαβαμε από μια παλιά και πολυτιμη φίλη.
"Μια παλιά φίλη" είναι το νικ της, το οποίο το έδωσε η αφεντιά μου, αφού πρώτα ζήτησε τη γνώμη της.
Από το περιστατικό που αναφέρει η φίλη μας, έχω αφαιρέσει, για ευνόητους λόγους, "τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα".
Την ευχαριστούμε θερμά.
Με εκτίμηση και αγάπη
Κάπα
Εύστοχος ο τίτλος... Αλλά τί κάνει η δασκάλα, το σχολείο? Ναι, δεν αντιμετωπίζονται αυτά στην βάση του "ποιός φταίει", αλλά δεν μπορούν να μείνουν και στην τύχη τους. 'Οχι μόνον για την Μαρία-Φωτεινή, αλλά για τα ίδια τα άλλα παιδιά: θ' απομείνουν με την κακή ή ανύπαρκτη επιρροή των δικών τους γονιών? Καλό κουράγιο...
Δεν νομίζω να χλευάζουν εξάχρονα παιδιά. Μία απλή περιέργεια τα διακατέχει, και το γέλιο μπορεί κανείς να το ερμηνεύσει με ποικίλους τρόπους. Εξάχρονα παιδιά είναι αγνά, το γέλιο πιο αγνό. Αυτό που χρειάζεται η κόρη σας, αλλά πρωτίστως οι γονείς, είναι μία δύναμη να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Μία αυτοπεποίθηση, ένα θάρρος. Ο κλασσικός ψυχολόγος θα πει, το πρόβλημα το έχουν οι γονείς και όχι η μικρούλα. Η θλίψη των γονιών μεταδίδεται στο παιδί. Σκέψεις του είδους «αχ το κακόμοιρο, τι θα απογίνει αν εμείς θα πάψουμε να υπάρχουμε» είναι καταστροφικές. Μετά από μέρες που θα εγκλιματιστεί στο περιβάλλον, πολύ γρήγορα θα στρώσουν τα πράματα, και τα παιδιά θα αγνοούν τα «κουσούρια» της. Αρκεί και η μικρή να μπορέσει να προσαρμοστεί και μην τους τα υπενθυμίζει συνεχώς. Τότε θα υπάρξει πραγματικό πρόβλημα. Εξάλλου, καλύτερα είναι να την κοροϊδεύουν, παρά να την λυπούνται συνεχώς «το κακόμοιρο, κρίμα δεν είναι». Ο χλευασμός σε κάνει δυνατό, ενώ η λύπηση συνεχώς σε εξασθενεί. Σε λίγο θα κάνει φίλες. Ότι δεν της πολύ αρέσει το σχολείο είναι ένα φυσικό φαινόμενο σχεδόν σε όλα τα παιδιά. Αυτής της ηλικίας, και σε μεγαλύτερες ηλικίες ακόμα περισσότερο. Μη δίνεται σημασία σε αυτό. (Εύχομαι να μην μίλησα απότομα, πέραν κάποιου σημείου).
Αγαπητοί φίλοι,
σας ευχαριστούμε πάρα πολυ, μα πάρα πολυ για τα σχόλιά σας και για τις συμβουλές σας.
Με εκτίμηση - Κάπα
Αγαπητέ/ή xyz,
Υπαρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην χλεύη και την περιέργεια και την γνωρίζουμε.
Ακόμη, το δίλημμα δεν είναι χλεύη ή λύπηση, αλλά αποδοχή της διαφορετικότητας ή απόρριψη (δηλ ρατσισμός).
Τέλος, δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε όταν λέτε:
"(...) τα παιδιά θα αγνοούν τα «κουσούρια» της. Αρκεί και η μικρή να μπορέσει να προσαρμοστεί και μην τους τα υπενθυμίζει συνεχώς."
Το παιδί δεν θα πάψει να περπατάει μεθυσμένα (παρενέργεια του τομάξ), ούτε να παραπατάει (έχει ανίατη αστάθεια), ούτε να λιποθυμάει, και να παθαίνει κρίσεις αραιά και που (πάσχει από βαρύτατη φαρμακοναθεκτική επιληψία και Ντραβαί), ούτε να τρέμει (και από χρόνια καταπληξία) ούτε να μιλάει ασύντακτα (δυσλεξία, δυσαρθρία).
Τι προσαρμογή, λοιπόν, ζητάτε από ένα παιδί με ειδικές ανάγκες και πώς περιμένετε να μην "τους τα υπενθυμίζει συνεχώς" τα "κουσούρια" του;
Ισως πάλι να μην αντιλήφθηκα τι εννοείτε και να σας παρεξήγησα.
Σας ευχαριστούμε για τις διευκρινίσεις που θα μας δώσετε.
Με εκτίμηση
Κάπα
"(...) τα παιδιά θα αγνοούν τα «κουσούρια» της. Αρκεί και η μικρή να μπορέσει να προσαρμοστεί και μην τους τα υπενθυμίζει συνεχώς."
Να ‘σται σίγουροι ότι τα παιδιά θα τα αγνοήσουν πολύ σύντομα. Αυτά τα «κουσούρια» θα είναι πασιφανές, βεβαίως, αλλά δεν θα τα δίνουν σημασία. Ήθελα να πω, να μην είναι θλιμμένη, να αναζητά την παρέα και το παιχνίδι, στα πλαίσια που μπορέσει. Ίσως χρειαστεί και ψυχολογική υποστήριξη. Επιμένω να λέω ότι το πρόβλημα το έχουν κυρίως οι γονείς. Εσείς οι γονείς της μικρούλας μεταδίδεται την θλίψη σας και χρειαζόσαστε εξίσου και μη πω σε μεγαλύτερο βαθμό ψυχολογική υποστήριξη και αντίστοιχη φαρμακευτική αγωγή.
@ xyz:
Με συγχωρείτε αλλά είστε, εντελώς, εκτός τόπου εκτός χρόνου.
Τα γραφόμενά σας αποδεικνύουν όχι μόνο ότι ποτέ δεν αντιμετωπίσατε παρόμοιο πρόβλημα στον στενό ή ευρύτερο συγγενικό ή κοινωνικό κύκλο σας αλλά και το ότι δεν διαθέτετε και τις κατάλληλες υποδοχές ώστε να αντιληφθείτε πόσο δύσκολος και πολυμέτωπος είναι αυτός ο αγώνας.
Ιδιαιτέρως δε όταν, αναφερόμενος στους γονείς ατόμου με ειδικές ανάγκες, εσείς εισηγείσθε "δύναμη" για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, "μία αυτοπεποίθηση, ένα θάρρος"!
Περιοριστείτε να εκφράσετε την αγάπη σας...
Ο Κ σας απήντησε επαρκώς επιτρέψτε όμως και σε μένα ένα ερώτημα: Πού το βρήκατε γραμμένο ότι "ο χλευασμός σε κάνει δυνατό, ενώ η λύπηση συνεχώς σε εξασθενεί"?
Το μόνο που μπορεί να δυναμώσει έναν άνθρωπο, οποιονδήποτε άνθρωπο, είναι η αγάπη και η αποδοχή. Και όταν λέμε "αποδέχομαι" εννούμε αποδέχομαι αυτό που είσαι και όχι αυτό που φαντασιώνομαι ότι είσαι, πολλώ δε μάλλον ΑΥΤΟ που θα σε αναγκάσω ΕΓΩ να ΕΙΣΑΙ ("να μην τους υπενθυμίζει τα κουσούρια της").
Πάλι καλά, δηλαδή, που δεν προτείνατε να τους ζητήσει το παιδί και "συγγνώμη" επειδή υπάρχει!!
Στο μέλλον κάποια -έστω και ελάχιστα- παιδιά θα καταλάβουν τι είχαν κάνει και θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι από τις ενοχές για το τι έκαναν στη Μαρία-Φωτεινή σας (και δυστυχώς μάλλον η πλειοψηφία τους θα παραμείνει άπονη). Κρίμα που το να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι "περνάει από τη ράχη" (λόγω ενοχών)ανθρώπων που πληρώνουν τη βελτίωσή μας. Εύχομαι να μιλήσει σύντομα η δασκάλα ή όσοι από τους γονείς δεν είναι ασυνείδητοι στα παιδιά του σχολείου της Μαρίας-Φωτεινής. Και πάνω από όλα εύχομαι να συναντήσει ανθρώπους που -είτε από τη φύση τους είτε από την παιδεία που τους δόθηκε είτε έστω και από ενοχές προς κάποιον τρίτο (που αδικήθηκε στο παρελθόν, αλλά δυστυχώς καθόλου δε θα τον "αποζημιώσει" η κατοπινή βελτίωση του θύτη του, όπως και με την κορούλα σας- θα έχουν συναίσθηση του πόσο εύθραυστη είναι η υγεία -και η ψυχή- του καθενός μας.
Φιλικά
Γεωργία από Αθήνα
Είχα και εγώ ένα πρόβλημα με την κόρη μου, αν και όχι σε αυτό το βαθμό. Από τα ένδεκά της χρόνια έως τα 18 φορούσε νάρθηκα για την σκολίωση. Δεν είναι βέβαια το ίδιο, αλλά στην αρχή μας έπιασε κατάθλιψη, το πώς θα κυκλοφορεί και αν την κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά στο σχολείο. Δεν κρύβεται ο νάρθηκας, και η παραμόρφωση του σώματος είναι εμφανείς. Ανατρέξαμε σε ειδικούς, και μεταδίδω ότι μας έμαθαν. Το πρόβλημα το είχαμε εμείς, ότι το παιδί.
«Περιοριστείτε να εκφράσετε την αγάπη σας...»
Ας το έχει δεδομένο, αλλά… φοβάμαι δεν θα βοηθήσει ούτε στο παραμικρό.
Ο/Η xyz είπε...
Είχα και εγώ ένα πρόβλημα με την κόρη μου, αν και όχι σε αυτό το βαθμό. Από τα ένδεκά της χρόνια έως τα 18 φορούσε νάρθηκα για την σκολίωση. Δεν είναι βέβαια το ίδιο, αλλά στην αρχή μας έπιασε κατάθλιψη, το πώς θα κυκλοφορεί και αν την κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά στο σχολείο. Δεν κρύβεται ο νάρθηκας, και η παραμόρφωση του σώματος είναι εμφανείς. Ανατρέξαμε σε ειδικούς, και μεταδίδω ότι μας έμαθαν. Το πρόβλημα το είχαμε εμείς, ότι το παιδί.
06 Φεβρουάριος, 2009 21:57
--------------------
Αγαπητή/έ μας φίλη/ε,
Ευχόμαστε, ολόψυχα, τώρα η κορούλα σας να είναι καλά. Φαίνεται ότι περάσατε κι εσείς τις δυσκολίες σας ως οικογένεια. Και έχετε δίκιο όταν λέτε πως και οι γονείς χρειάζονται ψυχολογική ή και ψυχιατρική βοήθεια.
Φαίνεται, επίσης, ότι η κορούλα σας, ευτυχώς, είχε μόνον ένα ορθοπεδικό πρόβλημα και πως ο νάρθηκας της τονιζε τη "διαφορετικότητα". Ευτυχώς που δεν είχε κάποια νευρολογική ανίατη ασθένεια ή νοητική υστέρηση.
Εμείς, ως εκπαιδευτικοί που είμαστε και οι δύο, έχουμε επίγνωση των δυσχερειών που αντιμετωπίζει η κορούλα μας. Κι όσο και αν μας διαβεβαιώνουν οι γιατροί ότι το παιδί μας δεν έχει νοητική καθυστέρηση, ότι απλώς έχει μια κάποια καθυστέρηση στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων του, εμείς νομίζουμε ότι μάλλον έχει μία κάποια ήπια νοητική υστέρηση, ή τέλος πάντως, μια κάποια εγκεφαλική δυσλειτουργία (και λόγω των φαρμάκων) που δεν της επιτρέπουν να εξελίξει το λόγο και την κίνηση σύμφωνα με την ηλικία της.
Πιστέψτε μας, ότι το παιδί μας γύρισε από την κόλαση. Επί τρία χρόνια, τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής της ήταν ζωντανή-νεκρή. Οι δυσκολίες που περνάει τώρα είναι μηδαμινές μπροστά σε εκείνες που πέρασε και περάσαμε.
Απλώς, φέρνουμε στη μνήμη μας το πόσο ανεκτικοί είναι οι αμερικανοί του Ρότσεστερ, φέρνουμε στο μυαλό μας την αγάπη και την άνευ όρων αποδοχή που της δείχνανε μικροί και μεγάλοι στο Ρότσεστερ και μας πονάει που οι συμπατριώτες μας εδώ δεν έχουν αντίστοιχη βιωμένη αντιρατσιστική αγωγή.
Πέρσι μείναμε έξι μήνες (πρόπερσι τρεις μήνες) στο Ρότσεστερ (κοντά στη Μινεάπολη της Μιννεσότα)και πρόσφατα φιλοξενήσαμε εδώ έναν από τους πολλούς φίλους που γνωρίσαμε εκεί και μας στάθηκαν δίπλα καλύτερα από γονείς και αδέλφια! Τον ρωτήσαμε για την αβίαστη ανεκτικότητα που έχει εκεί όλος ο κόσμος (τουλάχιστον απέναντί μας) και μας είπε (με λίγη περηφάνια) πως αυτήν την αντιρατσιστική και φιλάνθρωπη συμπεριφορά την έχουν κυρίως οι πλούσιοι και φτωχοί Αμερικανοί με κουλτούρα "μεσοδυτική" που ζουν σε σχετικά όχι μεγάλες πολεις.
Το ότι σήμερα στην πατρίδα μας υπάρχει ρατσισμός και τον βιώνει το παιδί μας, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία εμείς ως γονείς να κάνουμε έναν αγώνα, όχι τόσο υπέρ της κορούλας μας, αλλά κατά του ρατσισμού γενικώς, έναν αγώνα ενάντια σε πάσης φύσεως κοινωνικές διακρίσεις.
Σας ευχαριστούμε για την αγάπη και τη συμπαράσταση
Με εκτίμηση και αγάπη
Κάπα και Αλφα
Αγαπητοί μας φίλοι,
μελετώντας τα σχόλιά σας ήλθαμε σε επαφή με τη σοφία της πείρας της ζωής, επειδή όλων τα σχόλια έχουν μέσα τους βιώματα, άλλα φανερα κι άλλα κρύφά και όλων σας τα σχόλια από το πιο τρυφερά έως ακόμα και τα "ρεαλιστικά" μας δίνουν ενα μάθημα ζωής.
Ο harrylogy
με τον συνήθη ωμό ρεαλισμό του, επεσήμανε τον έμφυτο σε όλους μας ρατσιμό και τον αγώνα που πρέπει να γίνει μεσω της παιδείας, αν θέλουμε κάποτε να γίνουμε άνθρωποι.
Η δυναμική και ευαίσθητη Betty
(με τους πολλούς αγώνες, κοινωνικούς και οικογενειακούς στην πλάτη της) είχε το θάρρος να ξύσει και δικές της πληγές και να μας θυμίσει τη μεγάλη δύναμη ή γαϊδουριά που κρύβει μεσα τους το παράδειγμα των γονιών και η διαπαιδαγώγηση ή η απαιδευσία των παιδιών.
Η Ismini,
με την αφοπλιστική της ειλικρίνεια άγγιξε τις ευθύνες του σχολείου όταν έγραψε: "Νομίζω ότι θα έπρεπε να μιλήσει η δασκάλα στα παιδιά και να τους εξηγήσει", ενώ με τις ευχές και τη συμπαράστασή της άγγιξε και τις καρδιές μας.
Η mia-palia-fili,
με την οποία γνωριστήκαμε πριν 18 χρόνια κάτω από άλλες συνθήκες μισής ευτυχίας και χαράς και μισής θλίψης και απογοήτευσης, η παλιά μας φίλη, εκόμισε από την τέχνη της το πρότυπο της δασκάλας, μας θύμισε ότι εκεί που η κοινωνία και η πολιτεία κοιμάται, εκεί μπορούν οι φωτισμένοι παιδαγωγοί να αφυπνίσουν την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μέσα από τον παράδειγμα και τη συμμετοχική έγνοια για τον συνάνθρωπο.
Η φίλη μας athanasia
αναρωτιέται και προβληματιζει και μας για το τι μέλλει γενέσθαι, όχι τοσο για τα διαφορετικά παιδια, αλλα για τα "άλλα", τα φυσιολογικά! Ανησυχεί μήπως δεν ξεφύγουν από την ατελέσφορη επιρροή των δικών τους γονιών και μείνουν τελικά στη ζωή με μισή καρδιά και ανάπηρα αισθήματα.
Ο/Η xyz
έχει τη δική του πληγή, την αγαπημένη του κορούλα που κάποτε υπέφερε μαζί της και από εκεί προσπάθησε να βοηθήσει με το δικό του τρόπο, δίνοντας έμφαση στην αποφασιστικότητα των γονιών να μην υποκύψουν σε συναισθηματισμούς, αλλά να πολεμήσουν δίπλα στα παιδιά τους με αξιοπρέπεια. Αυτά νομίζω ότι ήθελε να πει, άσχετα από το εάν τα λεγόμενά του άφησαν περιθώρια για περεξηγήσεις. Εάν "έφταιξε" σε κάτι, είναι ότι ευτυχώς η κορούλα του δεν είχε κάποια πολυ σοβαρή νευρολογική ή ψυχιατρική δυσκολία. Εάν "έφταιξε" σε κάτι, είναι ότι ευτυχώς δεν του έτυχε ένα παιδί με πολύπλεκες, ειδικές ανάγκες! Από την καρδιά μας του ευχόμαστε να είναι τώρα καλά η κορούλα του και όλη η οικογένειά του.
Η Γεωργία από την Αθήνα,
με το περιεκτικό της σχόλιο έθιξε το ζήτημα της γνώσης μέσω της οδύνης. Ηξερα ότι η γνώση είναι οδύνη, με τα λόγια της συνειδητοποιήσαμε ότι κάποτε η οδύνη και η ενοχή μπορούν να οδηγήσουν στη γνώση και την ανθρωπιά, την αποδοχή και την αλληλεγγύη.
Μεγάλο σχολείο για μας αυτά τα σχόλια!
Σας ευχαριστούμε ξανά.
Με εκτίμηση
Κάπα
Παντως χρειαζεται σαβουαρ μπλογκαιρ,οχι με το καλημερα σας να σου λενε οτι...χρειαζεσαι φαρμακα...
Η ουσια ειναι καθε εμποδιο να βγαινει σε καλο...
Το κλιμα στο σχολειο μπορει να αντιστραφει...
Γεια σε ολους σας,
Κ & Α θέλω να σας συγχαρώ και να σας ευχαριστήσω γιατί από εσάς πάίρνω αφάνταση δύναμη. Έχω και εγώ μια κορούλα 18 μηνών με βρεφικούς σπασμούς και ψυχοκινητική καθυστέρηση. Κλαίω και μόνο στην ιδέα ότι όταν μεγαλώσει μπορεί να την κοροϊδεύουν οι συνομίλικοι της γιατί θα είναι διαφορετική από αυτούς και αυτό θα πληγώνει την ίδια όπως πληγώνει και τη Μαρία Φωτεινή. Τα παιδιά μας το μόνο που θέλουν είναι αγάπη και φροντίδα. Κουράγιο σε όλους μας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Γεια σε ολους σας,
Κ & Α θέλω να σας συγχαρώ και να σας ευχαριστήσω
---------------------
Κι εμείς σας ευχαριστούμε πολύ!
Θα θέλαμε να ξέρετε ότι είμαστε στο πλευρό σας!
Ένα πράγμα θα σας πούμε: αν προ επτά ετών ξέραμε για την επιληψία όσα γνωρίζουμε τώρα, το παιδί μας δεν θα είχε όλα αυτά τα προβλήματα. Θα ήταν σε πολυ καλύτερη κατάσταση.
Η ψυχοκινητική καθυστέρηση οφείλεται στις επιληπτικές κρίσεις. Τώρα ξέρουμε πώς θα μπορουσαμε να τις ελέγχξουμε. Τότε δεν ξέραμε, ούτε εμείς ούτε οι γιατροί μας.
Ευχόμαστε εσείς να βρείτε σύντομα τρόπο ελέγχου των κρίσεων. Αν θέλετε βοηθεια, επικοινωνήστε μαζί μας, το συντομότερο δυνατόν, στην ηλ διεύθυνση: paragrafos@cytanet.com.cy.
Με εκτίμηση και αγάπη
Κάπα και Άλφα
Κ & Α ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Προς το παρόν είμαστε σε δοκιμασία φαρμάκων, τώρα είμαστε στο Topamax, μετά από vigabatrin, depakine, steroids, και νομίζω ότι πάμε καλά.
Αν χρειαστώ κάτι περισσότερο να είστε σίγουροι ότι θα σας ενοχλήσω.
Φιλικά Άννα
Συγγνώμη για το καθηστερημένο σχόλιο. Μόλις τώρα σας ανακάλυψα. Έχω ένα γιο με Asperger που φοιτά σε κανονικό σχολείο. Όταν επρόκειτο να πάει στην Α΄Δημοτικού είχαμε μεγάλο άγχος για το πως θα τον αντιμετωπίσουν τα άλλα παιδιά. Ο Δάσκαλός του όμως που ήταν έμπειρος & ευαίσθητος άνθρωπος κατόρθωσε να αναδείξει κάποια θετικά στοιχεία του παιδιού και βρήκε ευκαιρία να μιλήσει για τη διαφορετικότητα σε μαθητές 6 χρονών. Έφερε φωτογραφίες, σχεδόν αφίσες, από ανάπηρα παιδιά ανέφερε το σύστημα Μπράιγ και τη γλώσσα των κωφών και μίλησε για παιδιά μικρούς ήρωες που πρέπει να έχουν τα "κανονικά" ως πρότυπο για το θάρρος τους. Κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα θετικό κλίμα μέσα στην τάξη. Ο διπλανός του γιού μου του κούμπωνε συχνά το μπουφάν. Πολλά παιδιά είχανε προστατευτική συμπεριφορά απέναντί του. Τώρα φοιτούν όλα μαζί στην Δ΄Δημοτικού. Το θετικό κλίμα διαρκεί ακόμη από τότε. Το πρώτο μας μέλημα είναι το παιδί να μην αλλάξει συμμαθητές. Πηγαίνουμε στο ίδιο σχολείο αν και μετακομίσαμε. Το συμπέρασμα είναι ότι εμείς οι μεγάλοι πρέπει να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας. Ο Δάσκαλος πρώτα και όλοι οι γονείς να ακολουθούν, παίρνωντας παράδειγμα από τέτοιους δασκάλους - πρότυπα. Σας εύχομαι ολόψυχα το καλύτερο για τη Μαρία Φωτεινή και σας εκφράζω τον ειλικρινή σεβασμό και θαυμασμό μου.
Χριστίνα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Κ & Α ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Προς το παρόν είμαστε σε δοκιμασία φαρμάκων, τώρα είμαστε στο Topamax, μετά από vigabatrin, depakine, steroids, και νομίζω ότι πάμε καλά.
Αν χρειαστώ κάτι περισσότερο να είστε σίγουροι ότι θα σας ενοχλήσω.
Φιλικά Άννα
12 Φεβρουάριος, 2009 08:38
--------------------
Ξέρουμε κάπως τον κο Κοβάνη. Αν χρειαστείτε κάτι, μη διστάσετε!
Ευχόαμαστε όλα να πάνε καλά!
φιλικά
Κάπα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Συγγνώμη για το καθηστερημένο σχόλιο. Μόλις τώρα σας ανακάλυψα.
-------------------
Αγαπητή Χριστίνα, σας ευχαριστουμε πάρα πολυ για το σχόλιό σας. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι οι φωτισμένοι και ευαίσθητοι παιδαγωγοί είναι το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο στον ρατσισμο, η πιο ρεαλιστική ελπίδα για εμπέδωση της γνήσιας ανθρωπιάς, όχι αυτής του οίκτου που πληγώνει, αλλά εκείνης της αλληλεγγύης που στηρίζει.
Με εκτίμηση
Κάπα
Tώρα δεν ξέρω αν φταίνε τα παιδάκια ή αν φταίνε οι μεγάλοι που τους δίδαξαν τι σημαίνει χλευασμός και πώς γίνεται...Απ'όσο ξέρω κανείς δεν γεννιέται παντογνώστης..
Αν κάνω λάθος διορθώστε με.
Οταν ακομα και αυτοι που προσλαμβανονται να μορφωσουν τα παιδια μας-σας-τους ειναι οι ίδιοι κοινωνικα αμορφωτοι...
και οταν σε τετοια ανηθικα κρουσματα χλεβασμου απεναντι σε ενα αλλο παιδακι δεν καλουν αμέσως τους γονεις και δεν προβαινουν σε απαραιτητες και σωστες ενέργειες, τότε νομιζω οτι δεν θα μπορεσουμε ΠΟΤΕ να γίνουμε Ανθρωποι και απλα θα παραμένουμε ΖΩΑ με ανεπτυγμενο εγκεφαλο!!!!!
Πληρωμένα γραμματια ειναι ολα... οταν το κακο καλως η κακως χτυπησει και την δικη τους πορτα... τότε ίσως και να δουνε διαφορετικα!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Tώρα δεν ξέρω αν φταίνε τα παιδάκια ή αν φταίνε οι μεγάλοι που τους δίδαξαν τι σημαίνει χλευασμός και πώς γίνεται...Απ'όσο ξέρω κανείς δεν γεννιέται παντογνώστης..
Αν κάνω λάθος διορθώστε με.
13 Φεβρουάριος, 2009 17:2
---------------------
Αγαπητέ/ή ανώνυμε/η,
σας ευχαριστούε για το σχόλιο και τον προβληματισμό. Συμφωνώ ότι είναι ευθύνη των μεγάλων να διδάξουν (με το παράδειγμά τους) την αποδοχή της διαφορετικότητας. Αλλιώς τι να σου κάνουν τα καημένα τα παιδάκια;
Με εκτίμηση
Κάπα
Blogger Ο/Η Sad_Vampiress είπε...
Οταν ακομα και αυτοι που προσλαμβανονται να μορφωσουν τα παιδια μας-σας-τους ειναι οι ίδιοι κοινωνικα αμορφωτοι...
-----------------------------
Αγαπητή μας φίλη, δυστυχώς συμφωνούμε μαζί σας ότι οι δάσκαλοι φέρουν μεγάλη ευθύνη. ΘΑ περίμενε κανείς από τους δασκάλους του 21ου αιώνα άλλες ευθαισθησίες και ανάλογες πρωτοβουλίες. Στο κάτω κατω το πανεπιστήμιο τους έχει μιλήσει εκτενώς για τις ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση.
Κακά τα ψέματα: άλλο το βίωμα και άλλο η πληροφορία...
Πάντως, έχουμε μια εξέλιξη, κάπως θετική, με τη δασκάλα του παιδιού μας και μόλις κατασταλάξει το περιστατικό μέσα μας, θα σας το αφηγηθούμε.
Με εκτίμηση
Κάπα
Κι όμως φταίνε! Και οι γονείς
και οι δάσκαλοι. Κι επειδή τους γονείς δεν μπορέίς να τους αλλάξεις αν είναι ανάξιοι να λέγονται γονείς, μια σωστή δασκάλα με τα σωστά λόγια θα έκανε τα παιδάκια να καταλάβουν να νιώσουν και να φερθούν όπως πρέπει : με σεβασμό στη φίλη τους που έτυχε να είναι διαφορετική.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι τα παιδιά μας είναι απο γένεση αναίσθητα τέρατα, Εμείς φταίμε έτσι τα μάθαμε.
Νομίζω επειγόντως πρέπει να μιλήσετε στη δασκάλα. Υπάρχει χρόνος και η κορούλα να αισθανθεί μέλος της ομάδας αλλά και η ομάδα να δέχεται το κοριτσάκι ως έχει.
Καλή δύναμη !
Αγαπητέ Κάπα ο κ. Κοβάνης που ανέφερες ποιος είναι?
Ευχαριστώ
Άννα
Κάπα
15 Φεβρουάριος, 2009 15:10
Anonymous Ανώνυμος said...
Κι όμως φταίνε! Και οι γονείς
και οι δάσκαλοι. Κι επειδή τους γονείς δεν μπορέίς να τους αλλάξεις αν είναι ανάξιοι να λέγονται γονείς, μια σωστή δασκάλα με τα σωστά λόγια θα έκανε τα παιδάκια να καταλάβουν να νιώσουν και να φερθούν όπως πρέπει : με σεβασμό στη φίλη τους που έτυχε να είναι διαφορετική.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι τα παιδιά μας είναι απο γένεση αναίσθητα τέρατα, Εμείς φταίμε έτσι τα μάθαμε.
Νομίζω επειγόντως πρέπει να μιλήσετε στη δασκάλα. Υπάρχει χρόνος και η κορούλα να αισθανθεί μέλος της ομάδας αλλά και η ομάδα να δέχεται το κοριτσάκι ως έχει.
Καλή δύναμη !
18 Φεβρουάριος, 2009 16:42
-----------------
Αγαπητέ/ή φίλε/η,
συμφωνούμε απολύτως στο ρόλο που οφείλει να παίξει ο δάσκαλος και σύντομα να του μιλήσουμε, όταν το παιδί πάει πάλι σχολειο, γιατί τώρα κρυολογήσαμε...
Σας ευχαριστούμε για τη συμπαράσταση
Με εκτίμηση
Κάπα
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Αγαπητέ Κάπα ο κ. Κοβάνης που ανέφερες ποιος είναι?
Ευχαριστώ
Άννα
20 Φεβρουάριος, 2009 15:21
------------------
Αγαπητή Αννα,
ο Κοβάνης είναι ο Διευθυντής Παιδονευρολογικής κλινικής στο ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ και πρόεδρος της Ελληνική Εθνικής Ένωσης κατά της Επιληψίας.
Πάντα στη διάθεσή σας
Με εκτίμηση
Κάπα
Δεν καταλαβαίνω τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί στο όλο θέμα.
Είναι δυνατόν μια μαθήτρια να απομακρύνεται από το σχολείο, και οι υπεύθυνοι της εκπαίδευσης να μην αντιδρούν;
"Πρέπει να είναι πολύ αστείο, στα μάτια τους, το να βλέπεις ένα εφτάχρονο κοριτσάκι να περπατάει σαν γέρος μεθυσμένος που έχει πάρκινσον."
Ρωτώ: είναι αστείο και για τους δασκάλους; αυτοί τι κάνουν;
"Δεν φταίει κανείς για τη θλίψη της κορούλας μας"
Για την ασθένεια ναι, αλλά για τη χλεύη φταίνε και κυρίως οι μεγάλοι, αν μένουν άπραγοι.
Δεν ξέρω ποιά είναι η συχνότητα των κρίσεων, αλλά δεν έχω δει επιληπτικό αγράμματο, λόγω επιληψίας, εκτός αν υπάρχει συνοδός παθολογική κατάσταση, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Αν η κατάσταση χρήζει φοίτησης σε σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες (θα το πιστοποιήσουν οι θεράποντες γιατροί) τότε αυτό είναι επιβεβλημένο.
Μεγάλωσα σε επαρχία. Κάποτε κάποιος μαθητής έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Βρέθηκε κάποιος καθητηγής και μας είπε: "έπρεπε να ντρέπεστε όλοι γι' αυτό".
Δεν είχε δίκιο. Τα σοβαρά νοσήματα δεν πρέπει να αποδίδονται εύκολα στο περιβάλλον. Μας ευαιθητοποίησε όμως! Υπήρξε μια επέμβαση από τον χώρο των εκπαιδευτικών!
"Τίποτε δεν τα συγκινεί"
Μα γιατί επικεντρωνόμαστε στα παιδιά; Πρέπει οι μεγάλοι, οι δάσκαλοι να αφιερώσουν ώρες πάνω στη μετάδοση μιας σωστής συμπεριφοράς προς ένα τέτοιο παιδί από τα υπόλοιπα.
Ειλικρινά, αυτά που περιγράφετε Παράγραφε και Κάππα θα έπρεπε να είναι εξωπραγματικά για την εποχή μας.
Περιμένω νέο post με το θέμα της στάσης των υπευθύνων για το όλο ζήτημα. Μια τέτοια κατάσταση δεν επιτρέπεται να είναι αληθινή.
Ο φίλος από τα παλιά (σας διαβάζω)
Φιντείας
Ο/Η Finteias είπε...
Δεν καταλαβαίνω τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί στο όλο θέμα.
-----------------------
Φίλε Finteia, ευχαριστουμε για το σχόλιό σας.
Δυστυχώς στην Κύπρο δεν υπάρχει σχολείο για παιδιά με "ήπια καθυστέρηση". (δεν ξέρω αν υπάρχει στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη). Υπάρχει μόνο ένα σχολείο (ο θεός να το κάνει σχολείο) για "παιδιά με ειδικές ανάγκες". Στην πραγματικότητα εκεί πηγαίνουν όλα τα παιδιά με βαριά νοητική υστέρηση και χίλια μύρια προβληματα.
Τα υπόλοιπα παιδιά που έχουν ήπια νοητική υστέρηση, πρέπει να πάνε στα συνηθισμένα σχολεία. Και έτσι γίνεται. Μόνο που εκεί δεν υπάρχει η κατάλληλη προετοιμασία για τα παιδιά που είναι "διαφορετικά".
Για παράδειγμα, τα παιδιά με κινητικά προβλήματα συχνά είναι καθηλωμένα μέσα στις τάξεις τους (ούτε στην τουαλέτα δεν πανε - δεν υπάρχουν τουαλέτες για αναπήρους ή δεν λειτουργούν) γιατί δεν ενδιαφέρεται κανείς να φτιάξει τις απαιτουμενες υποδομές. Οι γονείς τους, από την άλλη, τα πηγαίνουν σχολειο από τα άγρια χαράματα, όσο πιο νωρίς γίνεται για να μην "βλέπει ο κόσμος". ΈΤσι βιώνουν την αναπηρία των παιδιών τους, ως ντροπή... Και κρύβονται.
Οταν οι γονείς των υγιών παιδιών, που έχουν απλώς κινητικά προβλήματα, αντιμετωπίζουν τη διαφορετικότητά των παιδιών τους με αυτόν τον τρόπο, φανταστείτε πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία τα άλλα ανήμπορα παιδιά και μάλιστα αυτά που πάσχουν από επιληψία...
Ξέρω ότι σε πολλά από τα δημοτικά μας γίνεται καλή δουλειά υπέρ των "διαφορετικών" παιδιών. Αρκετοί δάσκαλοι αγκαλιάζουν αυτά τα παιδιά και με τον παράδειγμά τους κατευθύνουν και τους μαθητές προς το σωστό δρόμο. Η δική μας δασκάλα δεν έχει τέτοια παιδεία - είναι μάλλον εξαίρεση, αν και πρόσφατα συγκλονίστηκε από το επεισόδιο που είχε το παιδί...
Από καιρό ήθελα εγώ να πάω να τη βάλω στη θέση της, να διεκδικήσω τα αυτόνότητα, αλλά η μανουλα μου είπε ότι θα το αναλαβει αυτή. Δεν παραεμπιστεύεται την... ψυχραιμία μου...
Έλεγα, λοιπον, ότι αρκετοί δάσκαλοι στα Δημοτικά καταφέρνουν και ενσωματώνουν τα διαφορετικά παιδιά. Αυτά τα παιδια στη συνέχεια πάνε Γυμνάσιο... Δεν ξέρω τι γίνεται στην Ελλάδα, εδώ πάντως η κατάσταση στα Γυμνάσια και τα Λύκεια, είναι α π ε λ π ι σ τ ι κ ή, ως προς αυτό το ζήτημα.
Κανένας καθηγήτης δεν ασχολείται σοβαρά με τη διαφορετικότητα, και οι πιο πολλοί μαθητές συμπεριφέρονται στα διαφορετικά παιδιά με απίστευτη βαναυσότητα. Η κοροϊδία και η σφαλιάρα πέφτει σύννεφο...
Εν ολίγοις, αν γλιτώσεις από το τσακάλι (δημοτικό), θα σε φάει ο λύκος Γυμνάσιο). Αποτέλεσμα: τα παιδιά με ήπια καθυστέρηση στο τέλος κλείνονται στο σπίτι τους. Δεν μαθαίνουν τίποτε και συχνά τα στέλνουν σε ιδρύματα για να τα ξεφορτωθουν...
Αυτή είναι η κατάσταση. Αυτή είναι η αληθεια. Η δικτατορία της υγιούς πλειονότητας εδώ στη Νήσο τσακίζει κόκκαλα.
Με εκτίμηση
Κάπα
ΥΓ. Το πιο οδυνηρό είναι το... πάρκιν: οι ανάπηροι που έχουν αυτοκίνητα, γυρνάνε σαν την άδικη κατάρα, γιατί τα πάρκιν τους είναι μονίμως κατειλημμένα, αφού η πολιτεία (τροχαία) αδιαφορεί συστηματικά (και ως γνωστόν η ατιμωρηρία φέρνει και την γαϊδουριά).
Θεέ μου...
......δεν ξέρω τι να πω...(για την ώρα τουλάχιστον)
Γεια σας φίλοι Κ & Α & ΜΦ
Ο αγώνας σας συνεχίζεται και το γνωρίζεται πολύ καλά.
Ψηλά το κεφάλι και να κοιτάτε την καλή πλευρά των πραγμάτων.
Η Νάντια (αν θυμάμαι καλά το όνομα) είναι μαζί σας ή εγκατέλειψε.
Μια ζεστή αγκαλιά στο μικρό παπάκι από μένα.
Ο/Η gnik είπε...
Γεια σας φίλοι Κ & Α & ΜΦ
Ο αγώνας σας συνεχίζεται και το γνωρίζεται πολύ καλά.
Ψηλά το κεφάλι και να κοιτάτε την καλή πλευρά των πραγμάτων.
Η Νάντια (αν θυμάμαι καλά το όνομα) είναι μαζί σας ή εγκατέλειψε.
Μια ζεστή αγκαλιά στο μικρό παπάκι από μένα.
22 Φεβρουάριος, 2009 16:30
-----------------------------
Γειά σου φίλε Ν.
Βλέπω ακόμα το θυμάσαι το "μικρό παπάκι"!
Η νταντά μας, η Ντιάνα, είναι ακόμα μαζί μας και αναντικατάστατη. Θα πάει και αυτή τη φορά στις ΗΠΑ (όπως πάντα με διπλό μισθό - και λίγα είναι). Συμφώνησε.
Της πρότεινα από τώρα να της κάνω μία γενναία αύξηση (σχεδόν 2000 το μήνα) με την υποχρέωση να έρχεται στις ΗΠΑ όποτε τη χρειαζόμαστε και για όσο καιρό πρέπει. Υπό κανονικές συνθήκες στις ΗΠΑ πρέπει να μένουν τουλάχιστον 3 μήνες το καλοκαίρι.
Μόνον όταν υπάρχει χρόνος διαθέσιμος, μπορεί ο γιατρός να ρυθμίσει την ιατροφαρμακευτική περίθλαλψη του παιδιού: κάθε δευτέρα πρωί γίνεται αιμοληψία και το μεσημέρι πηγαίνουν στο ραντεβού με το γιατρό κι εκείνος (που εν τω μεταξύ έχει μελετήσει τα δεδομένα) λέει κάντε αυτό ή εκείνο. Έτσι κάθε βδομάδα "διοθρώνεται" και αναπροσαρμόζεται η φαρμακευτική αγωγή
τόσο βάσει της κλινικής εικόνας του παιδιού (η μανούλα κρατάει ημερολόγιο ακριβείας γύρω από τη φυσιολογία και τη συμπεριφορά του παιδιού)
όσο και βάσει τον αιματολογικών δεδομένων, ας πούμε.
Πρότεινα, λοιπόν, στην νταντά μας αυτό το γενναίο μισθό (χώρια το "δώρο" των Χριστουγένων και την άδεια), με τη διαφορά ότι στις ΗΠΑ, για εκεινο το τρίμηνο, δεν θα παίρνει διπλό μισθό, αλλά το 2χίλιαρο (ευρώ) συν 500 δολ μηνιαίως για τα μικροέξοδά της εκεί.
Βεβαια, την έχουμε τόση ανάγκη που αν μας ζητήσει 2 χιλιάδες το μήνα και διπλούς μισθούς, δεν θα αρνηθούμε. Εκτός εάν εν τω μεταξύ πτωχεύσουμε, κάτι που δεν νομίζω να συμβεί τώρα σύντομα.
Εύχομαι να είστε όλοι σας καλά.
Με εκτίμηση
Κάπα
Η βοηθος βρηκε τον Παραδεισο σε σας...
Στη Ρωσια,θα εβγαζε,αν εβγαζε,
$ 400/μηνα...
Παμε ενα αποκριατικο ποστ,με εθιμα Τσιπρέικα,να ευθυμησουμε...
Δεν φταίει κανείς λέτε... Κάποιος φταίει. Δεν ξέρω ποιος - το νιώθω αλλά δεν το συνειδητοποιώ.
Δημοσίευση σχολίου