Εκκλησία, θρησκεία και Επιληψία

---
Α. Η απόκρισή μου σε ένα επικριτικό ιμέιλ που έλαβα

Έλαβα ένα επικριτικό (όχι απαραιτήτως κακοπροαίρετο) ιμειλ που μεταξύ άλλων αναφέρει: "ειδικά εσείς που έχετε άρρωστο παιδί θα έπρεπε προσέχετε πώς μιλάτε για τον Προκαθήμενο και να προσεύχεστε κάθε μέρα για την υγεία του παιδιού σας".

Πρώτα-πρώτα, για τον Προκαθήμενο δεν μιλάω εγώ, αλλά τα έργα του. Θέλω να πω, ενώ η πεμπτουσία του Χριστιανισμού είναι η αγάπη, εκείνος αφήνει απέξω τους ομοφυλόφιλους (έχουν "κουσούρι") γιατί τάχα υπάρχει ρητή αναφορά στη Γραφή εναντίον τους.

Μα, η Γραφή καταφέρεται και εναντίον τών υπερφίαλων, μεγαλοσχημόνων λειτουργών τού οίκου τού θεού (Φαρισαίων) και όχι μόνο κατά τών ομοφυλοφίλων. Προς τι λοιπόν τα δυο μέτρα και τα δυο σταθμά;

Δεύτερον, τι σχέση έχει η κριτική κατά του Αρχιεπισκόπου με την προσευχή που μπορεί να κάνω ή να μην κάνω; Εκτός εάν θα πρέπει να προσεύχομαι και στον... Αρχιεπίσκοπο.

Τρίτον, η επίσημη Εκκλησία, εδώ και αιώνες, αφήνει να αιωρείται μια φριχτή, ρατσιστική, απεχθής και οδυνηρή μομφή για τα άτομα με επιληψία, που τα ωθεί στο περιθώριο της ζωής και της κοινωνίας: ότι τάχα είναι δαιμονισμένοι!!!

Στο συλλογικό μας υποσυνείδητο έχει εμφιλοχωρήσει ο φόβος προς τα συμπτώματα τής επιληψίας, ο οποίος όμως δεν είναι έμφυτος (φίλε Αντώνη). Αν ήταν έμφυτος, γιατί στην αρχαία Ελλάδα τα άτομα με επιληψία αντιμετωπίζονταν ως... θεόσταλτα και έχαιραν τιμών και στοργής; Σημειωτέον ότι τότε η επιληψία θεωρούνταν "ιερά νόσος", δηλαδή ευλογία!

Οι εξορκισμοί και όλα τα συναφή εκκλησιαστικά "εργαλεία" αφορούν στα άτομα με επιληψία ή άλλες νευρολογικές καταστάσεις όπως η έκσταση, η καταληψία και η γλωσσολαλία. [Πληροφορίες στην ενότητα Δ. του ποστ http://epilhpsia.blogspot.com/2006/08/blog-post.html ]

Αντί, λοιπόν, ο Προκαθήμενος να ασχοληθεί με το πώς θα βοηθηθεί ο μέσος πιστός να ζήσει εν αρμονία και αγάπη προς τον συνάνθρωπο, απαλλαγμένος από δεισιδαιμονίες και λανθάνοντες ρατσισμούς, αντί να πάρει δυο καλούς θεολόγους και να απαλλάξει από το στίγμα τους ομοφυλοφίλους και τα άτομα με επιληψία, αντί να πρωτοστατήσει στη εκστρατεία ανέγερσης τζαμιού από αγάπη προς τον αλλόδοξο συνάνθρωπο, αντί να ζητήσει συγγνώμη για τον ποταπό ρόλο της Εκκλησία κατά τον εμφύλιο και τη Χούντα, εκείνος προτιμά την... τουρκοφαγία και τον παπαφλεσσισμό (εντίνον τίνος;), την εθναρχία και τον καισαροπαπισμό.

Δεν κρίνουμε τον άνθρωπο, κρίνουμε τον εκπρόσωπο ενός τόσο ευαίσθητου θεσμού όπως η εκκλησία, κρίνουμε τον επικεφαλής ενός θεσμού ο οποίος υπηρετεί περισσότερο την εξουσία τής Εκκλησίας (προνόμια), παρά την ουσία της πίστης (αγάπη).

Κλείνω λέγοντας, ότι σύντομα στο μπλογκ μου θα φιλοξενήσω τις θέσεις (σε ποστ) γνωστών (συμπλόγκερς) γιατρών επιστημόνων, όπως πχ ο φίλος Αντώνης Λιόλιος και όχι μόνο, που θα τοποθετηθούν στο ζήτημα "Επιληψία και Δαιμονισμός".

Μακάρι στο ζήτημα αυτό η ενημέρωσή μου να είναι ελλιπής και να μου αποδείξουν ότι κανω λάθος.

ΜΕ αγάπη, Παράγραφος - Τετ Οκτ 04, 11:41:55 πμ
---
---

Β. Η αντίδραση του Νίκου Δήμου στο ιμέιλ που έλαβα

Nikos Dimou
said...paragrafos said...Ελαβα ένα επικριτικό (οχι απαραιτήτως κακοπροαίρετο) ιμειλ που μεταξύ άλλων αναφέρει: "ειδικά εσείς που έχετε άρρωστο παιδί θα έπρεπε προσεχετε πώς μιλάτε για τον Προκαθήμενο και να προσεύχεστε κάθε μέρα για την υγεία του παιδιού σας".

AΔΙΑΝΟΗΤΟ! Χρησιμοποιεί [εννοεί τον επιστολογράφο] την αρρώστια του παδιού ως εκβιαστικό μέσο. ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ! "Κοιτάχτε εσείς να τα έχετε καλά με τον Νονό, γιατί έχετε και πρόβλημα." ΑΗΔΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ!
---
---

Γ. Η θέση μου στο ερώτημα εάν "ο Θεός στέλνει την... επιληψία"

Έχω την εντύπωση ότι πολλοί καλόπιστοι, παραδοσιακοί χριστιανοί, για τους οποίους η πίστη είναι το πρωτεύον στη ζωή τους, δεν εκβιάζουν εκ του πονηρού όταν σου λένε, αν δεν πιστεύεις στο Θεό, χάθηκες κι εσύ και το παιδί σου. (Υπάρχουν βέεβαια και οι κατ΄επάγγελμα εκβιαστές που ζουν από την φοβία τού κοσμάκη). Άπλώς έχουν τον κακώς εννοούμενο "φόβο θεού", δηλαδή ζουν υπο την σκιάν ενός θεού εκδικητή, τιμωρού.

"Τόσα χρόνια και δεν έβλαψα άνθρωπο ποτέ μου, γιατί μου το έκανε εμένα αυτό ο θεός;", αναρωτιότανε μια φίλη με παιδάκι σε πολύ πιο άσχημη κατάσταση από το δικό μας.

Νόμιζε ότι ο Θεός την "τιμωρούσε για κάτι", ή ότι "δοκίμαζε την πίστη της" και άλλα παράλογα κατ΄ εμέ, αναμενόμενα όμως για έναν παραδοσιακό πιστό (μάλλον θρησκόληπτο) ο οποίος αισθάνεται ότι στο κέντρο τού σύμπαντος βρίσκεται η "θέληση τού Θεού" που "ξέρει καλά τι κάνει και γιατί το κάνει" (δογματική τελεολογία).

Η πίστη στον θεό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, έχει νόημα όταν είναι πρωτίστως πίστη στον Άνθρωπο, όταν δηλαδή έχει ως επίκεντρο τον Άνθρωπο, την αγάπη στον συνάνθρωπο, την αλληλεγγύη, το σεβασμό, την αποδοχή τού "άλλου", ακόμα και του απολωλότος προβάτου, και κυρίως όταν δεν συγκρούεται με τον επίσης ανθρωποκεντρικό Ορθό Λόγο, ο οποιος ως γνωστόν υπηρετεί την αξιοπρέπεια του ανθρώπου (π.χ. ανθρώπινα δικαιώματα).

Εδώ βίσκεται, νομίζω, η Λυδία λίθος για κάθε θρησκευτική ιεραρχία: ή είναι φωτισμένη (δηλ ενεργεί φιλάνθρωπα μέσω του Θεού) ή φανατική, άρα είναι δυνάμει απάνθρωπη. Μάλλον, δεν υπάρχει μέση λύση.

Με αγάπη, Παράγραφος - Τετ Οκτ 04, 01:14:25 μμ
---
---