Περι μισαλλοδοξίας και νηφαλιότητας: η διαχωριστική γραμμή

1. Ο νηφάλιος, φιλελεύθερος και ορθλογιστής/ανθρωπιστής είναι ανεκτικός απέναντι στον "διαφορετικό", στις θέσεις των αντιφρονούντων και ποτέ φανατικός. Αν είναι οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, δεν βλέπει με κακό μάτι το γείτονά του που ανήκει σε άλλη ομάδα. Αν ψηφίζει ένα δημοκρατικό κόμμα, δεν σκάει ιδιαίτερα που ο συνάδελφός του ψηφίζει άλλο. Αν αγαπάει το χι μυθιστόρημα ή την ψι μουσική, δεν αισθάνεται καθόλου άσχημα με τους άλλους που έχουν άλλα γούστα, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα προσπαθήσουνε να του επιβάλλουν τα δικά τους. Αν ανήκει σε μια εθνότητα, δεν "φοβάται" τις άλλες εθνότητες, δεν είναι ξενόφοβος. Τέλος, συνήθως ο νηφάλιος, φιλελεύθερος και ανεκτικός οθρολογιστής/ανθρωπιστής επικρίνει τα στραβά της κοινωνίας και της θετει υψηλούς στόχους (πολυ-πολιτισμός, ανοικτή κοινωνία, συνεχής εκδημοκρατισμός, επέκταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στους αποκλεισμένους κοινωνικά συμπολίτες κοκ).

2. Αντίθετα, οσοι έχουν φανατικά την αίσθηση του συνανήκειν σε μια ποδοσφαιρική ομάδα ή σε ένα πολιτικό κόμμα ή σε μια εθνότητα ή σε ένα δόγμα ή σε μια τεχνοτροπία ή σε μια νοοτροπία, όσοι δηλαδή είναι φανατικά προσηλωμένοι και μαντρωμένοι σε μια κάποια "ομάδα" πολιτικής ή φιλοσοφικής ή δογματικής ή φιλολογικής ή θρησκευτικής χροιάς, το πιθανότερο είναι να ΕΝΟΧΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ την ΑΛΛΗ ΘΕΣΗ, από την άλλη τοποθέτηση, απο την άλλη πολιτική προοπτική, από την άλλη θρησκευτική πίστη, από την άλλη εθνοτική προέλευση από την άλλη φιλολογική προσέγγιση από την "άλλη" γενικώς στάση.

Ετσι, ο φανατικός συνομιλητής, όντας ενοχλημένος απο τις θέσεις του "άλλου", βγάζει χολή, δικάζει προθέσεις, παρερμηνεύει θέσεις και προπάντων καταφεύγει σε χτυπήματα κάτω από τη μέση, προσβάλλει, σε λέει ανήξερο, σε λέει μοχθηρό, δεν επιχειρηματολογεί, δεν αντικρούει λογικά μια θέση, δεν προβαίνει σε νωπή αξιολόγηση της ζωής, όχι επειδή δεν μπορεί αλλά επειδή δεν θέλει, επειδή στόχος του είναι να τα βάλει με τον συνομιλητή του, να τον πληγώσει, καθώς ο ίδιος αισθάνεται πληγωμένος αφού του έθιξαν "τα ιερά και τα όσια" των ποδοσφαιρικών, πολιτικών, δογματικών, φιλοσοφικών, φιλολογικών, αισθητικών ή άλλων ΑΡΧΩΝ.

3. Ο φανατικός λοιπόν συνομιλητής αισθάνεται προσβεβλημένος απο την "άλλη" θέση. θλίβεται όταν την ακουει, υποφέρει και μόνο που νιώθει την ύπαρξή της, οργίζεται εξαιτίας της κι είναι έτοιμος να... ανταποδώσει!!! Συχνά μάλιστα γίνεται, παρά τη θέλησή του απάνθρωπος!

Εκεί θέλω να καταλήξω και εξηγούμαι:

Είναι τραγικό κάτι τέτοιο να το βλέπεις σε έναν γονιό που το παιδί του πάσχει από επιληψία (σαν την επιληψία της κόρης μας), που (προ ενός έτους) ήλθε σε μας για βοήθεια , που του προτείναμε την Κετογενική Δίαιτα και τον παρακαλεσαμε για λόγους ασφάλειας του παιδιού να μην απομακρύνεται πολύ από το σπίτι και από το νοσοκομείο (τα παρατεταμένα και ενεξέλεγχτα επεισόδια "καίνε" τον εγκέφαλο, του προκαλούν βλαβες κλπ ), που τον παρακαλέσαμε να σταματήσει για έναν διάστημα τα ταξίδια και τις επισκέψεις και τις παρακλήσεις σε απομακρυσμένα μοναστήρια, να μην ξυπνάει το παιδί χαράματα για να το πάει στη εκκλησία και να το καθηλώνει εκεί επι πολλές ώρες χωρίς λόγο, γιατί το πιο σημαντικό στα παιδιά με επιληψία είναι η ξεκούραση, το ευχάριστο περιβάλλον κι όχι το "κάτσε και σκάσε" σε ένα μονότονο περιβάλλον για το παιδάκι .

4. Ολες αυτές οι (δικές μας) παραινέσεις, προκάλεσαν αφάνταστο πόνο στο δύστυχο γονιό (μας μίσησε) που ένιωθε καλά μόνο όταν σκαρφάλωνε σε κάποιο μοναστήρι στα κορφοβούνια για να παρακολουθήσει μια παράκληση - λες και χάθηκαν οι εκκλησίες στην πόλη, λες και οι ιερομόναχοι είναι ανώτεροι λειτουργοί απο τους ιερείς που έχουν οικογένεια...

Ωσπου το παιδί έπαθε μια φοβερή κρίση (επόμενο ήταν) πολυ άσχημη, μακριά απο το νοσοκομείο... Και πάλι όμως, ο καημένος πατέρας δεν συνήλθε, δεν προβληματίστηκε, συνέχισε και συνεχίζει το βιολί του υπό την καθοδήγηση του "πνευματικού του πατέρα", ενός ημιμαθούς και μισαλλόδοξου ιερέα που δεν ξέρει τίποτε για την επιληψία, ή καλύτερα, που ξέρει για επιληψία όσα ξέραμε κι εμείς πριν αρρωστήσει το παδί μας (πάλι τίποτε) και ο οποίος έχει ρημάξει το παιδάκι στα ευχέλαια και τους εξορκισμούς. (Αν το παιδί ζήσει για χρονια, είναι βέβαιο ότι θα... καταχωριστεί και επισήμως στους δαιμονισμένους!!! Με τόσα βασανιστήρια και υποβολή, πώς να μην... "διαολιστεί" το παιδάκι "αύριο";)

Η σύζυγος τού ταλαίπωρου πατέρα, παρ΄ ότι κι η ίδια είναι θρησκοληπτη, άρχισε να φέρνει αντιρρήσεις. Μάταια, όπως. Κάθε φορά που αναφέρει το όνομά μας την αντικρούει ο εξ αγνοίας και θρησκοληψίας άστοχος πατέρας: "αν δεν γιατρέψει το παιδί μας ο θεός, θα το γιατρέψουν οι... άθεοι; "


Με θλίψη και αγάπη

Παράγραφος

ΥΓ. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα δικαστήριο για τους ανθρώπους αυτούς, να τους ταρακουνήσει, να τους καταδικάσει για πλημμελή φροντίδα; Αλλά και να υπήρχε, ποιος θα τολμουσε να κάνει κάτι τέτοιο; Εγώ πάντως, όχι. Θα έπρεπε να υπάρχει ένας θεσμός όπως αυτό που έγινε πρόσφατα στην Ελλάδα: "Ο συνήγορος του παιδιού" [ http://www.0-18.gr/gr/children/children_main_gr.htm ]. Μόνο ένας τέτοιος θεσμός θα μπορουσε να επιληφθεί άντίστοιχες υποθέσεις. Το "γραφείο ευημερίας" δεν έχει αντίστοιχη υποδομή.