Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2006

Περι μισαλλοδοξίας και νηφαλιότητας: η διαχωριστική γραμμή

1. Ο νηφάλιος, φιλελεύθερος και ορθλογιστής/ανθρωπιστής είναι ανεκτικός απέναντι στον "διαφορετικό", στις θέσεις των αντιφρονούντων και ποτέ φανατικός. Αν είναι οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, δεν βλέπει με κακό μάτι το γείτονά του που ανήκει σε άλλη ομάδα. Αν ψηφίζει ένα δημοκρατικό κόμμα, δεν σκάει ιδιαίτερα που ο συνάδελφός του ψηφίζει άλλο. Αν αγαπάει το χι μυθιστόρημα ή την ψι μουσική, δεν αισθάνεται καθόλου άσχημα με τους άλλους που έχουν άλλα γούστα, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα προσπαθήσουνε να του επιβάλλουν τα δικά τους. Αν ανήκει σε μια εθνότητα, δεν "φοβάται" τις άλλες εθνότητες, δεν είναι ξενόφοβος. Τέλος, συνήθως ο νηφάλιος, φιλελεύθερος και ανεκτικός οθρολογιστής/ανθρωπιστής επικρίνει τα στραβά της κοινωνίας και της θετει υψηλούς στόχους (πολυ-πολιτισμός, ανοικτή κοινωνία, συνεχής εκδημοκρατισμός, επέκταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στους αποκλεισμένους κοινωνικά συμπολίτες κοκ).

2. Αντίθετα, οσοι έχουν φανατικά την αίσθηση του συνανήκειν σε μια ποδοσφαιρική ομάδα ή σε ένα πολιτικό κόμμα ή σε μια εθνότητα ή σε ένα δόγμα ή σε μια τεχνοτροπία ή σε μια νοοτροπία, όσοι δηλαδή είναι φανατικά προσηλωμένοι και μαντρωμένοι σε μια κάποια "ομάδα" πολιτικής ή φιλοσοφικής ή δογματικής ή φιλολογικής ή θρησκευτικής χροιάς, το πιθανότερο είναι να ΕΝΟΧΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ την ΑΛΛΗ ΘΕΣΗ, από την άλλη τοποθέτηση, απο την άλλη πολιτική προοπτική, από την άλλη θρησκευτική πίστη, από την άλλη εθνοτική προέλευση από την άλλη φιλολογική προσέγγιση από την "άλλη" γενικώς στάση.

Ετσι, ο φανατικός συνομιλητής, όντας ενοχλημένος απο τις θέσεις του "άλλου", βγάζει χολή, δικάζει προθέσεις, παρερμηνεύει θέσεις και προπάντων καταφεύγει σε χτυπήματα κάτω από τη μέση, προσβάλλει, σε λέει ανήξερο, σε λέει μοχθηρό, δεν επιχειρηματολογεί, δεν αντικρούει λογικά μια θέση, δεν προβαίνει σε νωπή αξιολόγηση της ζωής, όχι επειδή δεν μπορεί αλλά επειδή δεν θέλει, επειδή στόχος του είναι να τα βάλει με τον συνομιλητή του, να τον πληγώσει, καθώς ο ίδιος αισθάνεται πληγωμένος αφού του έθιξαν "τα ιερά και τα όσια" των ποδοσφαιρικών, πολιτικών, δογματικών, φιλοσοφικών, φιλολογικών, αισθητικών ή άλλων ΑΡΧΩΝ.

3. Ο φανατικός λοιπόν συνομιλητής αισθάνεται προσβεβλημένος απο την "άλλη" θέση. θλίβεται όταν την ακουει, υποφέρει και μόνο που νιώθει την ύπαρξή της, οργίζεται εξαιτίας της κι είναι έτοιμος να... ανταποδώσει!!! Συχνά μάλιστα γίνεται, παρά τη θέλησή του απάνθρωπος!

Εκεί θέλω να καταλήξω και εξηγούμαι:

Είναι τραγικό κάτι τέτοιο να το βλέπεις σε έναν γονιό που το παιδί του πάσχει από επιληψία (σαν την επιληψία της κόρης μας), που (προ ενός έτους) ήλθε σε μας για βοήθεια , που του προτείναμε την Κετογενική Δίαιτα και τον παρακαλεσαμε για λόγους ασφάλειας του παιδιού να μην απομακρύνεται πολύ από το σπίτι και από το νοσοκομείο (τα παρατεταμένα και ενεξέλεγχτα επεισόδια "καίνε" τον εγκέφαλο, του προκαλούν βλαβες κλπ ), που τον παρακαλέσαμε να σταματήσει για έναν διάστημα τα ταξίδια και τις επισκέψεις και τις παρακλήσεις σε απομακρυσμένα μοναστήρια, να μην ξυπνάει το παιδί χαράματα για να το πάει στη εκκλησία και να το καθηλώνει εκεί επι πολλές ώρες χωρίς λόγο, γιατί το πιο σημαντικό στα παιδιά με επιληψία είναι η ξεκούραση, το ευχάριστο περιβάλλον κι όχι το "κάτσε και σκάσε" σε ένα μονότονο περιβάλλον για το παιδάκι .

4. Ολες αυτές οι (δικές μας) παραινέσεις, προκάλεσαν αφάνταστο πόνο στο δύστυχο γονιό (μας μίσησε) που ένιωθε καλά μόνο όταν σκαρφάλωνε σε κάποιο μοναστήρι στα κορφοβούνια για να παρακολουθήσει μια παράκληση - λες και χάθηκαν οι εκκλησίες στην πόλη, λες και οι ιερομόναχοι είναι ανώτεροι λειτουργοί απο τους ιερείς που έχουν οικογένεια...

Ωσπου το παιδί έπαθε μια φοβερή κρίση (επόμενο ήταν) πολυ άσχημη, μακριά απο το νοσοκομείο... Και πάλι όμως, ο καημένος πατέρας δεν συνήλθε, δεν προβληματίστηκε, συνέχισε και συνεχίζει το βιολί του υπό την καθοδήγηση του "πνευματικού του πατέρα", ενός ημιμαθούς και μισαλλόδοξου ιερέα που δεν ξέρει τίποτε για την επιληψία, ή καλύτερα, που ξέρει για επιληψία όσα ξέραμε κι εμείς πριν αρρωστήσει το παδί μας (πάλι τίποτε) και ο οποίος έχει ρημάξει το παιδάκι στα ευχέλαια και τους εξορκισμούς. (Αν το παιδί ζήσει για χρονια, είναι βέβαιο ότι θα... καταχωριστεί και επισήμως στους δαιμονισμένους!!! Με τόσα βασανιστήρια και υποβολή, πώς να μην... "διαολιστεί" το παιδάκι "αύριο";)

Η σύζυγος τού ταλαίπωρου πατέρα, παρ΄ ότι κι η ίδια είναι θρησκοληπτη, άρχισε να φέρνει αντιρρήσεις. Μάταια, όπως. Κάθε φορά που αναφέρει το όνομά μας την αντικρούει ο εξ αγνοίας και θρησκοληψίας άστοχος πατέρας: "αν δεν γιατρέψει το παιδί μας ο θεός, θα το γιατρέψουν οι... άθεοι; "


Με θλίψη και αγάπη

Παράγραφος

ΥΓ. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα δικαστήριο για τους ανθρώπους αυτούς, να τους ταρακουνήσει, να τους καταδικάσει για πλημμελή φροντίδα; Αλλά και να υπήρχε, ποιος θα τολμουσε να κάνει κάτι τέτοιο; Εγώ πάντως, όχι. Θα έπρεπε να υπάρχει ένας θεσμός όπως αυτό που έγινε πρόσφατα στην Ελλάδα: "Ο συνήγορος του παιδιού" [ http://www.0-18.gr/gr/children/children_main_gr.htm ]. Μόνο ένας τέτοιος θεσμός θα μπορουσε να επιληφθεί άντίστοιχες υποθέσεις. Το "γραφείο ευημερίας" δεν έχει αντίστοιχη υποδομή.

15 σχόλια:

Debby είπε...

Δυστυχώς καμιά οργάνωση δεν θα μπορούσε να έχει ουσιαστικό ρόλο σε αυτά τα ζητήματα που άπτονται των προσωπικών πεποιθήσεων των γονιών και δεν έχουν να κάνουν με μια ξεκάθαρη κακοποίηση του παιδιού...

paragrafos είπε...

paragrafos said...
Debby said...
Δυστυχώς καμιά οργάνωση
----------------------------

Αγαπημένη μου debby,

έχεις απόλυτο δίκιο. Κι εμείς δεν θα ξέραμε τίποτε εάν οι γονείς αυτοί δεν μας είχαν ζητήσει αρχικά πληροφορίες. Και η γιατρός σήκωσε τα χέρια ψηλά. Δίχως την θέληση των γονιών...
Μερικές φορές η "παράλογη" αγάπη, γιατί το αγαπουν το παιδάκι, πνίγει τα παιδιά...

Πάντως το πρόβλημα δεν είναι αυτές καθεαυτές οι πεποιθήσεις, όσο οι ακραίες πεποιθήσεις. Το να πιστεύει κανείς στο θεό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απορρίψει την επιστήμη. Απεναντίας, η επιστήμη εκφράζει τις ανθρώπινες δυνατότητες και το χρέος που έχουμε, ενω από την πίστη στο θεό μπορεί κανείς να παρει δύναμη, να αντλησει αιδιοδοξία και να μην καταρρεύσει στα δύσκολα.


Σε φιλώ

με αγάπη

Α.

Ανώνυμος είπε...

Ειναι πολυ λυπηρο να βλεπεις ανθρωπους τυφλωμενους και παραδομενους σε "δαιμονες" που αυθαιρετα ονομαζουν "θεους", να ταλαιπωρουνται κατ'αυτον τον τροπο. Υπευθυνη και η εκκλησια που παραπλανει και αποπροσανατολιζει ευαλωτους ανθρωπους, θετοντας σε κινδυνο την ζωη τους(ή δικων τους ανθρωπων). Στο ονομα αυτου του ερμου του Θεου , που τον εχουν εκμεταλλευτει με τον χειριστο τροπο, εξακολουθουν αιωνες τωρα να διαπραττονται τα μεγαλυτερα εγκληματα στην ιστορια της ανθρωποτητας. Εδω ομως μπαινει ενα θεμα σχετικα με την ασφαλεια ενος ανηλικου παιδιου. Αν οι γονεις αδυνατουν να του προσφερουν ενα ασφαλες περιβαλλον, επειδη δεν γνωριζουν, δεν εχουν την ικανοτητα να αντιληφθουν κινδυνους, γενικα ειναι ανεπαρκεις . Τοτε δεν πρεπει να επεμβει η πολιτεια? Γνωριζω οτι μονο με καταγγελια σε εισαγγελεα μπορει να κινηθει η οποιαδηποτε διαδικασια. Και ποιος θα κανει την καταγγελια? Τετοια θεματα ευαισθητα που απτονται της ασφαλειας ανηλικων δεν θα επρεπε να ειναι υψιστης προταιρεοτητας? Μηπως ζηταω πολλα? Κι ομως εδω μιλαμε για τα αυτονοητα που εχουμε καταντησει να τα θεωρουμε "πολυτελεια".
Φιλοι μου νομιζω οτι αρκετα ταλαιπωρηθηκατε απο τις θρησκοληψιες. Απλα δεν σας αφορουν!!

cindaki είπε...

Αυτά είναι...
Μου θυμίζει κάτι που παίχτηκε στις ειδήσεις πρόσφατα, που ένα παιδάκι χρειαζόταν ιατρική παρακολούθηση, και οι γονείς το είχαν κλεισμένο σε ένα δωμάτιο. Το βγάζαν μόνο για να πάνε στην εκκλησία.

Και ζούμε στο 2006?...

Καλησπέρα καλή μου!!!

paragrafos είπε...

harrygreco said...
Θεωρητικα υπαρχει η εννοια της παραμελησης εποπτειας ανηλικου,της εκθεσης σε κινδυνο...Ο υποκειμενο δικαιου πρεπει να τα ξερει καλυτερα. Χρειαζεται βεβαια μηνυση απο καποιον για να κινηθει διαδικασια.
----------------------

Σας ευχαριστώ που μου το θυμήσατε.
Θα ψάξω να ρωτήσω τον ρωτήσω.

Πάντως υπάρχει ο Συνήγος του Παιδιού που επιλαμβάνεται τέτοιες υποθέσεις (στην Ελλάδα). Εμείς εδώ δεν έχουμε τέτοιον θεσμό - υπάρχει το "Γραφείο Ευημερίας" που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον Συνήγορο του Παιδιού.

http://www.0-18.gr/gr/children/children_main_gr.htm


Με αγάπη

Α.

paragrafos είπε...

tolitsa said...
Ειναι πολυ λυπηρο να βλεπεις ανθρωπους τυφλωμενους και παραδομενους
---------------------

Συμφωνώ απολύτως: λυπηρό, τραγικό και εξωφρενικό!!!

Στην Ελλάδα υπάρχει ο Συνήγορος του παιδιου (εδώ όχι)

Από τον ιστοχώρο του Συνήγορου του Παιδιου

http://www.0-18.gr/gr/children/children_main_gr.htm


Τι είναι ο Συνήγορος;

Ο Συνήγορος του Πολίτη είναι μία Ανεξάρτητη Αρχή που δημιουργήθηκε το 1997 για να προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών. Ελέγχεται μόνο από τη Βουλή των Ελλήνων και οι υπηρεσίες του είναι δωρεάν.
Ένα από τα τμήματα του Συνηγόρου του Πολίτη είναι ο Κύκλος Δικαιωμάτων του Παιδιού που έχει αναλάβει το ρόλο του Συνηγόρου του Παιδιού στην Ελλάδα. Λειτουργεί από τον Ιούλιο του 2003 και αποστολή του είναι να υπερασπίζει τα δικαιώματα των ανηλίκων, δηλαδή όλων των αγοριών και κοριτσιών έως 18 χρόνων.

Με αγάπη

Α.

paragrafos είπε...

Γράμμα-απόκριση

σε μια εκλεκτή φιλη που ύπογραμμίεζει εμφατικά τη διαφορά ανάμεσα στην πίστη αφενεός και στην θρησκολήψία αφετέρου, και στο καθήκον μας που έχουμε ως γονείς να καταφεύγουμε πρωτίστως στην επιστήμη κι οχι στην αστρολογία και τις δεισιδαιμονιες.
--------------------

Αγαπημένη μου Ε.,

Αν και σπανίως πηγαίνω στην εκκλησία, πηγαίνω σε όλα τα μνημοσυνα και συχνα πολύ συχνά στο κοιμητήριο. Πιστεύω στο θεο κάπως αόριστα. Τις ψυχές της μανουλας μου και του αδελφούλη μου, δεν έχω το σθένος να τις φανταστώ καπου στην ανυπαρξία, πεταμένες στο παγερό σκοτάδι του χάους.

Και στην Αγιά-Μαρινα προσεύχομαι κρυφά για τη κορούλα μας (προστάτις των παιδιών). Και τάματα έχω κάνει. Και το σταυρό που μας στείλατε από τα Ιεροσύλυμα το έχω κρεμάσει πάνω από το κρεβατάκι της.

Ομως, το τελευταίο πράγμα που θα έκανα είναι να την πηγαινοφέρνω στους παπάδες για εξορκισμούς και στα μοναστήρια για ευχέλαια, ειδικά στην κατάσταση που είναι. Τέλος, ούτε καν μας πέρασε ποτέ από το νου (όπως και σε σας) να υποκαταστήσουμε την θεραπεία που προτείνει η επιστήμη, με εξορκισμούς και γιατροφόφια της κακιάς ώρας.

Από την λανθάνουσα πίστη μου στο Θεό, αντλούσα δύναμη και κουράγιο (και αντλώ ακόμα) και προπάντων, αντλούσα και αντλώ πίστη και αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλά, άσχετα εάν πολλές φορές σκέφτομαι και το μοιραίο, επειδή η επιστήμη όχι μονο δεν το αποκλειει αλλά το επιβεβαιώνει με στατιστικές: πρόκειται για του "σουντεπ", (SUYDEP) έτσι προφέρουν το Σύνδρομο Αιφνιδίου Θανάτου που πλήττει άτομα με ιστορικό βρεφική και παιδικής επιληψίας. Είναι να μην προσεύχεσαι!

Με απέραντη αγάπη και εκτίμηση

Α.

An-Lu είπε...

Στο 13ο αιώνα είπαμε πως ζουν;;;
Πέρα από την κατάφωρη άρνηση του ορθού λόγου, δεν βλέπουν τη βελτίωση της κορούλας σας έναντι της στασιμότητας του δικού τους παιδιού;;;
Φοβάμαι πως δεν περνάει άμεσα από το χέρι σας, αλλά σίγουρα πρέπει να υπάρχουν κάποια νόμιμα μέσα αντίδρασης, σαν και αυτά που ανέφεραν πιο πάνω οι φίλοι μας...
Δεν έχω να προτείνω κάτι δυστυχώς, αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος ιδιωτικός φορέας τύπου "Χαμόγελο του Παιδιού" στην Κύπρο, ο οποίος θα μπορούσε να βοηθήσει....

paragrafos είπε...

sofi-k said...
Αυτά είναι...
Μου θυμίζει κάτι που παίχτηκε στις ειδήσεις πρόσφατα, που ένα παιδάκι χρειαζόταν ιατρική παρακολούθηση, και οι γονείς το είχαν κλεισμένο σε ένα δωμάτιο. Το βγάζαν μόνο για να πάνε στην εκκλησία.

Και ζούμε στο 2006?...

Καλησπέρα καλή μου!!!

09 Οκτώβριος, 2006 17:04
------------------------------

Καλημερα καλή μου,

Ειλικρινά σ΄ ευχαριστώ για την πληροφορία. Εάν μάλιστα μπορούσες να θυμηθείς πότε και πού συνέβη το περιστατικό, θα σε ευγνωμονούσα. Αν πάλι είναι κόπος, δεν πειράζει.

Ξέρεις, καλή μου, με την επιληψία είχα τραυματική εμπειρία πολύ προτού την γνωρίσω. Την καταθέτω στο πρώτο κείμενο που έγραψα εδώ μεσα, στο "Επιληψία, αγάπη μου", τον περασμένο Φεβρουάριο. Από τότε πέρασαν αρκετοί μήνες με πολλές εύχάριστες εκπληξεις. Ειχαμε και ελάχιστες δυσάρεστε, όπως πραγματικά ελάχιστες - άλλωστε, την καλοσύνη την εκτιμάμε περισσότερο όταν που και που σκονταφτουμε στην κακοήθεια.

Εν ευχαριστώ ήθελα να σου πω και πήρα φόρα

Με πολλή αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

An-Lu said...
Στο 13ο αιώνα είπαμε πως ζουν;;;
Πέρα από την κατάφωρη άρνηση του ορθού λόγου, δεν βλέπουν τη βελτίωση της κορούλας σας έναντι της στασιμότητας του δικού τους παιδιού;;;
Φοβάμαι πως δεν περνάει άμεσα από το χέρι σας, αλλά σίγουρα πρέπει να υπάρχουν κάποια νόμιμα μέσα αντίδρασης, σαν και αυτά που ανέφεραν πιο πάνω οι φίλοι μας...
Δεν έχω να προτείνω κάτι δυστυχώς, αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος ιδιωτικός φορέας τύπου "Χαμόγελο του Παιδιού" στην Κύπρο, ο οποίος θα μπορούσε να βοηθήσει....

10 Οκτώβριος, 2006 11:05
-----------------------------
Δυστυχώς δεν υπάρχει κατάλληλος φορέας προκειμένου να αποταθούμε σ΄αυτόν, έστω διακριτικά.

Επίσης, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω το κουράγιο να μπλέξω με δικαστήρια, εισαγγελείς και μήνήσεις. Που ν΄αφήσω το παιδί και να τρέχω; Τι δικαστήρια είναι στην άλλη άκρη της Λευκωσίας, αν συμβεί κάτι στο παιδί, την ώρα που εγώ είμαι εκεί, ποιος θα τρέξει;

Η λύση είναι ένας εθελοντής δικηγορος - θα το ψάξουμε.

Σ΄ευχαριστώ πολυ

με πολλή αγάπη

Α.

Artanis είπε...

Μόνο ένα έχω να πω:

Γκρρρρρρρρρρ!!!!

Ξέρεις τι εννοώ.

Artanis είπε...

@harry
Με τα δόντια και τα νύχια έξω...

Και εξηγώ:

Γεννήθηκα στον Καναδά όπου:
1) Το παιδί, μέχρι τα 16 του, ήταν στην δικαιδοσία της Πολιτείας. Δεν ανήκε στους γονείς, αλλά στο σύστημα υγείας της Πολιτείας.
Η υγεία του ήταν αυστηρά θέμα του κράτους και απόλυτα δωρεάν. Ο γονιός δεν είχε ΚΑΜΙΑ ανάμειξη -χρηματικά και ουσιαστικά-, από την στιγμή της γέννησης του παιδιού.

Όταν γεννήθηκα, και επιστρέψαμε από το μαιευτήρο στο σπίτι, επί ένα μήνα ερχόντουσαν νοσοκόμες -υπήρξαν προβλήματα στην γέννα- για να ελέγξουν την διαβίωσή μου και την τήρηση των κανόνων υγιεινής και διατροφής. Ο λόγος, όμως, δεν ήταν για τα προβλήματα της γέννας, αλλά γιατί η οικογένειά μου ήταν μετανάστες και πολύ απλά αυτή είναι η πολιτική που είχαν για τους μετανάστες που κάνουν παιδιά στον Καναδά. Πλήρης έλεγχος!

Όταν, στα δύο μου έβγαλα τον καρπό μου παίζοντας, έμεινα -προληπτικά- στο νοσοκομείο τρεις μέρες και οι γονείς μου δεν με είδαν. Γιατί; Διότι, ναι μεν ήταν ατύχημα, αλλά οι γιατροί ήταν υποχρεωμένοι να τσεκάρουν αν ήμουν θύμα οικογενειακής κακοποίησης.
Αφού επιβεβαίωσαν ότι ήταν όντως ατύχημα, ειδοποίησαν τους γονείς μου να με πάρουν. Και για ένα μήνα μετά, τρεις φορές την εβδομάδα, μας επισκέπτονταν κοινωνικοί λειτουργοί στο σπίτι για να το επιβεβαιώσουν διπλά.

Υπάρχουν πάρα πολλά δείγματα της πολιτικής του Καναδά υπέρ της σωματικής ΚΑΙ πνευματικής υγείας των παιδιών. Αλλά, νομίζω ότι το πνεύμα είναι λίγο πολύ σκιαγραφημένο από τα δύο παραπάνω.

Η χρήση του αόριστου χρόνου είναι, γιατί αυτή η κατάσταση ίσχυε πριν από 20-30 χρόνια στα σίγουρα. Απ΄ ότι έχω ακούσει, κάποιες παροχές έχουν κοπεί, όπως και το όριο ηλικίας έπεσε στα 13 ή 14 χρόνια, δεν είμαι σίγουρη.

Ο γονιός που περιγράφεις, paragrafos, θα είχε πάει φυλακή, την πρώτη στιγμή που θα αμελούσε την θεραπεία του παιδιού του. Δεν θα προλάβαινε καν να πατήσει το πόδι του σε εκκλησία, μοναστήρι, άγιο τόπο, λούνα παρκ, οπουδήποτε. Δεν θα προλάβαινε καν να το σκεφτεί. Όποιοσδήποτε του έκανε μία ανώνυμη καταγγελία, θα τον μπουζουριάζανε και δεν νομίζω ότι θα μπορούσε και να ξαναδεί το παιδί του. Πολύ απλά και κάθετα.
Και αυτό ισχύει και σήμερα.

Και η απορία της εβδομάδας: Για πιο λόγο ακριβώς επιστρέψαμε στην Ελλάδα
; Τότε φαινόταν σημαντικός ο λόγος. Εδώ και πολλά χρόνια, όχι...

paragrafos είπε...

@ Artanis said...

Καρδουλα, το σχόλιο αυτό θα το κάνω ποστ.

σ΄ ευχαριστώ
σ΄ ευχαριστώ
σ΄ ευχαριστώ

με πολλή αγάπη

Α.

andy dufresne είπε...

Οι οργανώσεις χρειάζονται ακόμα κι αν είναι αναποτελεσματικές τα πρώτα χρόνια λειτουργίας τους.

Με υπομονή κι επιμονή, μια μέρα θα σώσουν έστω και ένα παιδί.

Εγώ το βιολί μου: να αποδώσω εύσημα για το πρώτο μέρος του κειμένου.
Από φιλοσοφικής και λογοτεχνικής πλευράς.

Εύγε!

paragrafos είπε...

andy dufresne said...
Οι οργανώσεις χρειάζονται ακόμα κι αν είναι αναποτελεσματικές τα πρώτα χρόνια λειτουργίας τους
-------------------

Φίλε Αντυ, νομίζω ότι είμαι πολυ άπειρη και με το παραμικρό απογοητεύομαι. Κακώς. "Κι ένα παιδί να σώσουμε" όπως λες κι εσύ (λέει κι ο Τζιμ Αμπράχαμς) κι ένα παιδί να σώζουμε τη δεκατετία, αξίζει τον κόπο.

Οσο κι αν παραπονιέμαι, δεν πρόκεται να τα παρατήσω.

Με αγάπη

Α.

ΥΓ. Σ΄ευχαριστώ για την ενθάρρυνση.