Χτες το βράδυ, μόλις την ανέβασα για ύπνο, άρχισε να παραπονιέται ότι θέλει να κοιμηθεί "κάτω". Μετά ότι ήθελε νερό και φαγητό. Ήταν παράξενα κακόκεφη. (Πώς να μην είναι με τόσα σκληρά φάρμακα που παίρνει...) Την πήγα κάτω, ήλθε και ο αγαπημένος. Ανησυχήσαμε λιγάκι. "Κάτω" μέναμε συνήθως τις δύσκολες ώρες, τότε που δεν ξέραμε αν θα ξημερώσει...
Την έβαλε στο μεγάλο καροτσάκι, τη σκέπασε με την κουβερτούλα που της αρέσει και κάθισε δίπλα της απαλά. Με το δεξί του χέρι τύλιξε τρυφερά τον αριστερό της καρπό. Ύστερα έσκυψε, ακούμπησε τον αριστερό του βραχίονα στο γόνατό του κι έβαλε απαλά το μάγουλό του στο στήθος της, όπως "τότε" που δεν είχαμε "μηχανάκι" για τους χτύπους τής καρδιάς κι έπρεπε να στεκόμαστε εκεί για να ξέρουμε πότε λιποθυμά και πότε όχι...
"Μείνε, μπαμπά, μείνε", είπε με παράπονο.
Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους δυο μήνες δεν τον βλέπει τόσο συχνά όσο θα ήθελε. Εκείνος δουλεύει πιο πολύ απ΄ό,τι συνήθως. Πλησιάζει η νέα άνοιξη και πρέπει να ετοιμαστούμε για το μεγάλο ταξίδι...
"Κοιμήσου, καλή μου, κοιμήσου", της είπε. Κι αμέσως την είδα που τού χάιδεψε λίγο τα μαλλιά και μετά έγειρε σα βαρκούλα προς την πλευρά που βγαίνουν μονάχα όνειρα παραδεισένια. Άκουγα κι εγώ την ανάσα της, όχι όμως όπως "τότε" που είχα ασκήσει το αφτί για να ξέρω αν οξυγονώνεται η καρδούλα της σωστά.
Άκουγα, τώρα, την γαλήνια ανάσα της κι ένιωθα να βρίσκομαι σε κείνη την παραλία τών παιδικών μου χρόνων, όπου ξάπλωνα στην άμμο κι άφηνα τον φλοίσβο των κυμάτων να κυλά στα πνευμόνια μου σαν τρυφερός εραστής...
«Κοιμήσου ψυχούλα μου, κοιμήσου...» της είπα από μέσα μου και πήρα να την νανουρίζω όπως έκανε με μένα η μανούλα:
Aγεράκι τα φτερά σου για λίγο κόψε...
Φόβον έχω το γιαλό μην ανασάνει,
τι εδώ πα στο φεγγαρόλουστο λιμάνι
μια βαρκούλα αποκοιμήθηκεν απόψε.
Λαγαρή και φωτερή η θωριά της πέφτει
στων νερών τον ολοκάθαρο καθρέφτη
και θαρρείς πως είδε όνειρο η καημένη
απ΄ ανέμους κι από κύμα αποσταμένη.
Nα γελούν οι φαντασίες εμάς μονάχα!
Nά που αράζει σε νησάκια διαμαντένια,
σε ουρανούς φωτοχυμένους λάμνει ― τάχα.
Mην ξυπνήσει απ’ το ταξίδι έχω έγνοια...
Με αγάπη - Παράγραφος
.
36 σχόλια:
Η Susan Axelrod που ειναι μητερα επιληπτικού παιδιού ίδρυσε το Citizens United for Research in Epilepsy το 1998. Μαζί τους πήγε και Χιλαρυ κλιντον που επεισε το Κονκρεσσο για μεγαλύτερη χρηματοδοτηση στην ερευνα.
Σημερα η αισιοδοξία βασιλεύει:
Το αρθρο λεει τα εξης:
However, recent advances in genetics, molecular biology, imaging techniques, and bioengineering have paved the way for attacks on epilepsy's cause as well as its symptoms, says Daniel H. Lowenstein, an epilepsy researcher at the University of California, San Francisco.
"In the past, cure has been seen as a distant objective," says Lowenstein. "We are finally making some real headway."
Πανάσχημη said...
Η Susan Axelrod που ειναι μητερα επιληπτικού παιδιού ίδρυσε το Citizens United for Research in Epilepsy το 1998. Μαζί τους πήγε και Χιλαρυ κλιντον που επεισε
-----------------------
Καλη μου Πανωραία,
Στις ΗΠΑ κυρίως αλλά τώρα τελευταία και στην Ευρώπη φαίνεται η επιληψία να γνωρίζει μεγάλες ήττες και αυτό χάρη στην έρευνα.
Η μεγάλη ελπίδα όμως βρίσκεται στις ΗΠΑ. Εκεί η έρευνα μοιράζει χειροπιαστή ελπίδα.
Σ΄ αγαπώ και σε φιλώ
Α.
To κείμενό σου μιλάει στην ψυχή, μυρίζω αγάπη, στοργή ανακατεμένες με άγχος κι αγωνία.
Κάθε φορά που βγαίνει ο ήλιος πρέπει να θυμόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε γι αυτό.
Καλημέρα.
An itan oloi oi goneis san esas kai ton sizigo sas, tha zousame s ena kosmo omorfo, idaniko.
Sas filo
Δεν ξέρω να προσεύχομαι, αλλά θα βρώ τρόπο να ενώσω τις ευχές μου με τόσες άλλες, ανθρώπων σας αγαπημένων.
Να είστε όλοι όλο και καλύτερα.
Πως είναι να είσαι εκεί ολόκληρος για τον άλλον, να σε τραβάει η νυστα, η ανάγκη να πιείς ένα ποτήρι νερό, να χαθείς στις σκέψεις σου αμέριμνος, κι εσύ να επιμένεις να είσαι εκεί για τον άλλον, γιατί είναι η μόνη πράξη που η καρδιά βρίσκει 'λογική'. Αν μπορούσε αυτό να το νοιώσει για μια ολόκληρη μέρα, στο συκώτι, τα έντερα και τα πνευμόνια του ο φονιάς, ο στρατηγός, ο γιατρός, ο opinion maker, ο καθένας μας που εύκολα σηκώνει το δάχτυλο να πει μάθημα όταν το κεφάλαιο είναι το μίσος και ο θάνατος, ...δεν ξέρω, δεν λέω σίγουρα...αναρωτιέμαι! Ξέρω όμως σίγουρα ότι το εκπαιδευτικό σύστημα του Θεού μας απέτυχε, ώρα για σύνταξη, αν ακούτε μεγαλοδύναμε! Συνήθως παιδεύει όσους ήδη ξερούν αρκετά γράμματα! Εκτός κι αν, αν, υπάρχει και αυτή η εκδοχή, βάζει σε όλους παρόμοια ύλη και απλά κάποιοι ''πετάνε το τετράδιο στη σόμπα''. Δεν ξέρω.
andy dufresne said...
To κείμενό σου μιλάει στην ψυχή, μυρίζω αγάπη, στοργή ανακατεμένες με άγχος κι αγωνία.
Κάθε φορά που βγαίνει ο ήλιος πρέπει να θυμόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε γι αυτό.
Καλημέρα.
11 Δεκέμβριος, 2006 22:34
------------------------------
Φίλε Αντη, καλη σου μέρα!
Φέτος το παιδί δεν ζει σε τόσο προστατευμένο περιβάλλον όπως πέρυσι. Πέρυσι δεν την πηγαίναμε πουθενά για να μην αρρωστήσει, ανεβάσει πυρετό και έχει σπασμούς πάλι.
Φέτος ξεθαρρέψαμε. Την βγάζουμε έξω με μέτρο, την πηγαίνουμε στη λιμνούλα, σε ήσυχους παιδότοπους, κάνει παρέα με το πρωτάκι της νταντάς μας με αποτέλεσμα να είναι μονίμως ψευτοκρυολογημένη και βραχνιασμένη.
Πυρετούς όμως δεν είχαμε ακόμα και ενώ παλαιότερα το παραμικρό κρυολογημα πυροδοτούσε σπασμους, για την ώρα όλα δείχνουν καλά. Λέμε "δείχνουν" επειδή το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα θα το μάθουμε τον Απρίλη. Εξ ου και η αγωνία μας.
Η ερχόμενη άνοιξη θα είναι καθοριστική. Από εκεί θα εξαρτηθεί και η μετέπειτα ζωή της κορουλας μας, αν θα πάει σχολείο ή όχι...
Οταν είχαμε θέσει το ζήτημα αυτό (αν θα πάει νηπιαγωγείο ή όχι) προ δύο ετών, στο τότε γιατρό μας στο Μέιγιο (λιγο μετά που άρχισε να αποδίδει η δίαιτα) εκεινος μας κοίταξε αυστηρά και είπε "τώρα έπιασε η δίαιτα, δεν ξέρουμε όμως τι θα γίνει λίγο αργότερα, δεν ξέρουμε πια θα είναι η εξέλιξη. Άλλες είναι οι προτεραιότητές σας τώρα και όχι το νηπιαγωγείο".
Τώρα πλέον εκθέτουμε το παιδί (σταδιακά) στην φυσιολογική ζωή ενός τετράχρονου. Άλλωστε μας το ζητάει επίμονα, μας παρακαλάει, το διεκδικεί, το απαιτεί με καθιστικές απεργίες:θέλει άλλα παιδάκια, θέλει παιγνίδι, θελει ζωή...
σε φιλώ
με αγάπη
Α.
apotinedra said...
An itan oloi oi goneis san esas kai ton sizigo sas, tha zousame s ena kosmo omorfo, idaniko.
Sas filo
11 Δεκέμβριος, 2006 22:42
-------------------------------
Σας ευχαριστούμε για την ενθάρρυνση.
Εχω όμως την αίσθηση ότι οι περισσότεροι γονείς στην αρχή, τότε δηλαδή που τα μωρα δείχνουν απίστευτα ευάλωστα, είναι σαν κι εμάς. Μετά, όταν φανεί ότι το μωρό τους είναι υγιές, έρχεται η συνήθεια. Συνηθίζουν οι άνθρωποι την αίσθηση ότι το παιδί τους είναι υγιές, δεν αγωνιούν, με αποτέλεσμα αυτή η ρουτίνα να επιβάλλει μια πιο ορθολογική συμπεριφορά που δείχνει ξένη προς την αρχική ενθουσιώδη αγαπητική έγνοια και αφοσίωση.
Στο Μακάρειο Νοσοκομείο, παρατηρώ συχνά τους γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες. Οι περισσότεροι μοιάζουμε μεταξύ μας. Τα πρόσωπά τους τείνουν να αποπνέουν τα ίδια ανάμικτα συναισθήματα: αγάπη, στοργή, καθήκον, χρόνια κόπωση και λίγη (;) πικρία για την σκληρή τύχη που τους έλαχε ένας τέτοιος ες αεί γολγοθά.
Από όλους εκείνους τους γονείς με τους οποιους τόσο συχνά συναντιόμαστε, μονάχα εμείς τολμάμε, που και που, να χαμογελάμε βιαστικά και αμέσως το κόβουμε για να μη φανούμε ιερόσυλοι.
Από εκείνους τους γονείς μάθαμαμε να αγαπάμε την κουρούλα μας και να αναπιόμαστε μεταξύ μας.
Σας φιλώ
Με αγάπη - Παράγραφος
ΥΓ. Μιλήστε, όταν μας θυμάστε, στους μαθητές σας και για τα "άλλα" παιδιά. Δεν είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν, να αγαπούν, να κατανοούν και να αποδεχονται την διαφορετικότητα. Από μας περιμένουν να το μάθουν. Είμαι όμως σίγουρη, ότι ήδη θα το έχετε πράξει.
Με ευγνωμοσύνη και αγάπη
Παράγραφος
harrygreco said...
Ποιου ειναι το ποιημα ? Τα λογοτεχνηματα μενουν ασχολιαστα.
11 Δεκέμβριος, 2006 23:12
-------------------
Το ποίημα (το άκουσα από τη μητέρα μου) δεν είναι ολόκληρο. Λείπει μια στροφή. Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι είναι του Παπαντωνίου. Η μητέρα μου (λόγω επαγγέλματος) ήξερε πάρα πολλά ποιήματα που τα σιγανοψιθύριζε (φαινομενικά χωρίς λόγο) και τραγούδια κι έτσι τα έμαθα κι εγώ. Δεν θυμόταν όμως τους δημιουργούς. Σκεφτείτε ότι μόλις πριν μερικούς μήνες έμαθα (από τον ΝικόΔημο) ότι "η φλαμουριά" (που την περνούσα για παραδοσιακό... νεοελληνικό τραγούδι) είναι... γερμανικό δημοτικό τραγούδι!
Η νεοελληνική λυρική ποίηση είναι η μεγάλη μου παρηγοριά. Οπως λεέι και ο Καβάφης:
"Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως, που κάπως ξέρεις από φάρμακα· νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω."
Με αγάπη
Α.
anke said...
.....Δώσε καρδιά μου στο παιδί
τον πιο γλυκό σου χτύπο
για να του κάνει συντροφιά
μες σε βροχή και συννεφιά
όταν εγώ θα λείπω.......
γεια σας αγαπημενοι μας φιλοι.
11 Δεκέμβριος, 2006 23:48
-----------------------
Καρδουλα μου, σας φιλώ όλου σας!
Σε περιμένει και μια μικρή έκπληξη.
Αν σου πω περισσότερα, δεν θα είναι έκπληξη!!!
Σας αγαπάμε και σας σκεφτόμαστε πάντα.
πολλά φιλιά από Ολους μας σε Ολους σας!!!
με απέραντη αγάπη
Α.
Τώρα πλέον εκθέτουμε το παιδί (σταδιακά) στην φυσιολογική ζωή ενός τετράχρονου. Άλλωστε μας το ζητάει επίμονα, μας παρακαλάει, το διεκδικεί, το απαιτεί με καθιστικές απεργίες:θέλει άλλα παιδάκια, θέλει παιγνίδι, θελει ζωή...
Μηπως η κόρη σου εννοει αυτο? Από περιεργεια ρωτω, δεν υπαινίσσομαι τιποτα.
Δειξε το λινκ σε παρακαλω παραγραφε στον γιατρο, να δεις που πρωτος αυτος θα μπει στο αεροπλάνο.
Παράγραφε, καλή-καλή τύχη στο να μείνει μακριά από παιδικές αρρώστιες...
Είτε πάει σχολείο, είτε όχι, είμαι βέβαιος ότι θα βρείτε τον τρόπο.
Και παρέες να έχει και παιχνίδια να παίζει και να κάνει όσα περισσότερα πράγματα μπορεί.
Φιλιά πολλά,
andy
Ας είναι όλες οι νύχτες της κόρης σας γαλήνιες, όπως η παραλία των παιδικών χρόνων που περιγράφεις.
Εύχομαι να διαβάζουμε συνεχώς posts με περιεχόμενο τη στοργή και τη γαλήνη αυτού που διαβάσαμε σήμερα.
Σας θυμάμαι.
Φιντείας
proinos said...
Δεν ξέρω να προσεύχομαι, αλλά θα βρώ τρόπο να ενώσω τις ευχές μου με τόσες άλλες, ανθρώπων σας αγαπημένων.
Να είστε όλοι όλο και καλύτερα.
12 Δεκέμβριος, 2006 00:08
---------------------------------
Ολο και καλύτερα!!!
Τι πιο όμορφη ευχή!
Καλυτερα κι από προσευχή!
Σας ευχαριστούμε
με πολλή αγάπη
Α.
Zontas said...
Πως είναι να είσαι εκεί ολόκληρος για τον άλλον, να σε τραβάει η νυστα, η ανάγκη να πιείς ένα ποτήρι νερό, να χαθείς στις σκέψεις σου αμέριμνος, κι εσύ να επιμένεις να είσαι εκεί για τον άλλον, γιατί είναι η μόνη πράξη που η καρδιά βρίσκει 'λογική'.(...)
12 Δεκέμβριος, 2006 02:41
------------------------------
Οι ορθολογιστές το λένε "καθήκον", οι ποιητές "αγάπη" κι εσείς "η μόνη πράξη που η καρδιά βρίσκει λογική"!!!
Να την λοιπόν η λογική της καρδιάς!
Σας ευχαριστούμε
με πολλή αγάπη
Α.
Πανάσχημη said...
Τώρα πλέον εκθέτουμε το παιδί (σταδιακά) στην φυσιολογική ζωή ενός τετράχρονου. Άλλωστε μας το ζητάει επίμονα, μας παρακαλάει, το διεκδικεί, το απαιτεί με καθιστικές απεργίες:θέλει άλλα παιδάκια, θέλει παιγνίδι, θελει ζωή...
Μηπως η κόρη σου εννοει αυτο? Από περιεργεια ρωτω, δεν υπαινίσσομαι τιποτα.
Δειξε το λινκ σε παρακαλω παραγραφε στον γιατρο, να δεις που πρωτος αυτος θα μπει στο αεροπλάνο.
12 Δεκέμβριος, 2006 14:02
--------------------------
Καρδούλα, μας έχει ανάψει καημούς μεγάλους!!! Και όχι μόνο αυτό! Εκεί που πριν ούτε που το σκεφτόμασταν να ταξιδεψουμε χωρίς γιατρούς, τώρα αρχίζουμε και το μελετάμε και λέμε αν όλα πάνε καλά την άνοιξη, ίσως θα πρέπει να τραβήξουμε κατά τα μέρη σου!!!
Πολλά φιλιά με περισσότερη αγάπη
Α.
ΥΓ. Σήμερα ήλθε μια ειδοποιήση από το κεντρικό ταχυρδομείο και αυριο θα πάμε να δούμε τι ήλθε. Λες; Λες η επιμονή σου να ανταμείφθηκε;
Yannis H said...
Παράγραφε, καλή-καλή τύχη στο να μείνει μακριά από παιδικές αρρώστιες...
12 Δεκέμβριος, 2006 17:18
-------------------------------
Φίλε Γιάννη, το μεγάλος στοιχημα είναι πλέον οι... αρρώστιες! Αυτή τη βδομάδα είναι συνεχως κρυολογημένη και δεν είχαμε ούτε έναν σπασμό. Υπό άλλες συνθήκες θα ήμασταν στην εντατική. Δεν ξέρω αύριο τι μας ξημερώνει. Σημασία όμως έχει ότι Σημερα είμαστε καλά! Αυτά για το απλό κρυολόγημα. Για τις ιώσεις όμως, τρέμει η ψυχή μας.
Σ΄ ευχαριστούμε πάρα πολύ
σε φιλώ με αγάπη - Α.
andy dufresne said...
Είτε πάει σχολείο, είτε όχι, είμαι βέβαιος ότι θα βρείτε τον τρόπο.
Και παρέες να έχει και παιχνίδια να παίζει και να κάνει όσα περισσότερα πράγματα μπορεί.
Φιλιά πολλά,
andy
12 Δεκέμβριος, 2006 19:46
---------------------------
Στις πλούσιες χώρες της ευρώπης υπάρχουν σχολεία για τα παιδιά με επιληψία, σχόλεια εξοπλισμένα με όλα τα απαραίτητα (πρώτες βοήθειες, μόνιμος γιατρός και νοσοκόμες). ΈΤσι τα παιδάκια χαίρονται τη ζωή τους και οι γονείες δεν έχουν να φοβούνται ότι...
Εμείς εδώ, μισό νησί είμαστε, ούτε 750 χιλιάδες ψυχές. Πού τα κονδύλια για κάτι τέτοιο... Είναι όμως μεσα στους στόχους του Συνδέσμου. Κάποτε, ίσως τα καταφέρουμε.
σε φιλώ με αγάπη - Α.
Φιντείας said...
Ας είναι όλες οι νύχτες της κόρης σας γαλήνιες, όπως η παραλία των παιδικών χρόνων που περιγράφεις.
Εύχομαι να διαβάζουμε συνεχώς posts με περιεχόμενο τη στοργή και τη γαλήνη αυτού που διαβάσαμε σήμερα.
Σας θυμάμαι.
Φιντείας
13 Δεκέμβριος, 2006 00:02
---------------------------
Φίλε Φιντεία, καλη σου μέρα! Οφείλω να σου ομολογήσω ότι τους τελευταίους τρεις μήνες, που συμμετέχουμε ενεργά στον Κυπριακό Σύνδεσμο, έχουμε χάσει πολλή από την αθωότητα και την τρυφερότητά μας. Τώρα που έγιανε λιγάκι η κορούλα μας (και λόγω των υποχρεώσεών μας είμαστε ενεργά στελέχη του Κυπριακού Συνδέσμου - λεπτομέρειες στο "άλλο μπλογκ") τρέχουμε και για άλλα παιδιά με γονείς φτωχούς και αγράμματους που δεν ξέρουν τα δικαιώματά τους και τους αγνοεί η γραφειοκρατία.
Αυτή η εξέλιξη με συντάραξε. Δεν πρόκειται πλέον για μας, αλλά για άλλους που αγωνιούν όπως εμείς, αλλά δεν ξέρουν ούτε τον τρόπο ούτε... Ετσι συχνά ερχόμαστε σε ρήξη με τη γραφειοκρατία. Στεναχώριες, απογοητεύσεις, συγκρούσεις, νίκες, ήττες, γαϊδουριά, όλα τα ζήσαμε και τα ζουμε τον τελευταίο καιρό.
Πληρωνουμε το τιμημα της εμπλοκής μας στα κοινά.
Σαν την κορουλα μας (που άρχισε να ζει σε κανονικές συνθήκες) ήλθε και η δική μας σειρά να εκτεθούμε στις "φύσιολογικές, κοινωνικές συνθήκες".
Για να δουμε! θα παραμείνουμε άνθρωποι; Γιατί είναι εύκολο να συμπεριφέρεσαι ανθώπινα και να έχει μαλακή καρδιά όταν ζεις σε μια γυάλα. Τώρα που είμαστε "έξω" τι θ΄ απογίνουμε άραγε;
Σε φιλώ
με πολλή αγάπη
Α.
Αντε και θα σου φτιάξω και σπανακοπιτα. Ως και ο Γκουφυ μου μιλαει από τοτε που του πηγα κομματι.
@ paragrafos
Το όνειρο ποτέ δεν μένει αλώβητο από την πραγματικότητα.
Όσο πιο δυνατό και αγνό είναι, όμως, τόσο και λιγότερο θα πληγωθεί.
Σας έχω εμπιστοσύνη.
Γλυκιά μου, δεν μπορείς να φανταστείς την χαρά μου, όταν σε διαβάζω και σας φέρνω στο μυαλό σε εικόνες. Έχουν περάσει τόσοι μήνες από τότε που βρεθήκαμε εδώ μέσα και τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ και τόσο έντονα.
Αυτό που με κάνει περήφανη να λέω ότι σας γνώρισα και σας γνωρίζω είναι ότι όλα τα έχετε καταφέρει με την αγάπη, την θέληση και την αποφασιστηκότητά σας.
Η μασκώτ μας έχει απίστευτη θέληση και την έχει πάρει από τους δύο δυναμικούς γονείς της.
Παραγραφούλα μου, δεν πειράζει κι αν δεν πάει νηπιαγωγείο.
Όπως είπε και ο άντυ, θα τα μάθει από σας.
Συγγνώμη, που έλειψα τόσο, καλή μου. Θα τα πούμε από το μέιλ, σύντομα.
Σας φιλώ
οοοοοοκ.
"αποφασιστηκότητά"->ναι, καλά....
πάμε πάλι: "αποφασιστικότητα"
much better...
Δώσε ένα φιλάκι από μένα στο αγγελούδι μας και ξύπνα το μόνο για να δει τον ήλιο να ανατέλει και να χαίρεται!
Αγάπες μου...
Σ ευχαριστούμε γιατη ματιά που μας επέτρεψες σε αυτή τη σκηνή... :-)
paragrafos said...
"Τώρα πλέον εκθέτουμε το παιδί (σταδιακά) στην φυσιολογική ζωή ενός τετράχρονου. Άλλωστε μας το ζητάει επίμονα, μας παρακαλάει, το διεκδικεί, το απαιτεί με καθιστικές απεργίες:θέλει άλλα παιδάκια, θέλει παιγνίδι, θελει ζωή..."
Όταν στο γιο μας είχε κληρώσει ένα ιδιαίτερα επίμονο κοκτέιλ από απανωτές ιώσεις (που ευτυχώς έχει μείνει στη μνήμη σαν κακό όνειρο που είδαμε πριν καιρό) πέρασαν εβδομάδες για να τον βγάλουμε από το σπίτι. Θυμάμαι ότι πήγαμε σε μια παιδική χαρά. Τον έβαλα στην κούνια κι αυτός κοιτούσε με λαχτάρα το παιδάκι στην διπλανή κούνια, λες και δεν είχε ξαναδεί άνθρωπο ποτέ του...
Είσαστε σε δύσκολη φάση, γιατί και η ανάγκη της κοινωνικοποίησης είναι πολύ ισχυρή. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια. Εύχομαι η άνοιξη να έρθει για σας όπως πρέπει: ανθισμένη και γενναιόδωρη.
Πανάσχημη said...
Αντε και θα σου φτιάξω και σπανακοπιτα. Ως και ο Γκουφυ μου μιλαει από τοτε που του πηγα κομματι.
13 Δεκέμβριος, 2006 14:29
---------------------------
Αχ τι μου κάνεις! Δυστυχώς το στομάχι μου είναι μονίμως ευάλωτος.
Φιντείας said...
Όσο πιο δυνατό και αγνό είναι, όμως, τόσο και λιγότερο θα πληγωθεί.
13 Δεκέμβριος, 2006 17:34
--------------------------
Σήμερα είχα μια μεγάλη κόντρα με το υποργείο. Εγώ παλεύω με ευγένεια. Μετά αναλαμβάνει άλλος... και ούτε ψύλλος στον κόρφο τους...
anke said...
και μονο τα λογια σας ειναι ενα δωρο για μας, αλλα δεν μπορω να πω μου αρεσουν και οι εκπληξεις.
-------------------------
Νά δικά σας λόγια, για μενα είναι ένα διαρκές βάλσαμο!
Σας φιλώ
Με πολλή αγάπη
Α.
Να σας ζήσει και να είναι πάντα καλά και ευτυχισμένη και να είστε κι εσείς καλά να την καμαρώνετε.
harrygreco said...
Το " μουχτι " ειναι τουρκικο ή αραβικο ? Καλυτερα να πηγαινουμε τα θεματα 1-1,πολιτικα-κοινωνικα,ωστε στα πολιτικα να μπαινω γερά.
15 Δεκέμβριος, 2006 20:16
----------------
Το μουχτιν και το τζάμπα είναι τουρκικά (ίσως αραβικά δάνεια) ενώ το δωρεάν είναι... αλβανικό!
:))
πολλά φιλιά
Α.
Artanis said...
Γλυκιά μου, δεν μπορείς να φανταστείς την χαρά μου, όταν σε διαβάζω και σας φέρνω στο μυαλό σε εικόνες. Έχουν περάσει τόσοι μήνες από τότε που βρεθήκαμε εδώ μέσα και τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ και τόσο έντονα.
Αυτό που με κάνει περήφανη να λέω ότι σας γνώρισα και σας γνωρίζω είναι ότι όλα τα έχετε καταφέρει με την αγάπη, την θέληση και την αποφασιστικότητά σας.
Η μασκώτ μας έχει απίστευτη θέληση και την έχει πάρει από τους δύο δυναμικούς γονείς της.
Παραγραφούλα μου, δεν πειράζει κι αν δεν πάει νηπιαγωγείο.
Όπως είπε και ο άντυ, θα τα μάθει από σας.
Συγγνώμη, που έλειψα τόσο, καλή μου. Θα τα πούμε από το μέιλ, σύντομα.
Σας φιλώ
14 Δεκέμβριος, 2006 12:24
-----------------------------
Καλησπέρα, καρδουλα μου!!!
Αυτοί οι μήνες, πράγματι ήταν πολυ αποκαλυπτικοί για αρκετούς από εμάς.
Για κάποιους, πάλι (για τη Μαρίνα) ήταν ακομα πιο σκληροί!
Υγεία, καλη μου, υγεία να έχουμε και όλα παίρνουν το δρόμο τους!
Αλλωστε, κάθε μέρα ξημερώνει νέες ελπίδες!
σε φιλώ με απέραντη αγάπη
Α.
Eleni63 said...
Δώσε ένα φιλάκι από μένα στο αγγελούδι μας και ξύπνα το μόνο για να δει τον ήλιο να ανατέλει και να χαίρεται!
14 Δεκέμβριος, 2006 13:17
--------------------------
Θα της δώσω δέκα φιλάκια απο την φιλη μας την Ελένη με τις όμορφες καρτουλες!!!
σ΄ ευχαριστουμε, σε φιλώ
με πολλή αγάπη - Α.
An-Lu said...
Αγάπες μου...
Σ ευχαριστούμε γιατη ματιά που μας επέτρεψες σε αυτή τη σκηνή... :-)
14 Δεκέμβριος, 2006 13:45
-----------------------------
Καλη μου An-Lu, σ΄ευχαριστουμε, πρώτα-πρώτα για τις χειρόγραφες ευχές σας και σου ευχόμαστε κι εμείς υγεία, πάνω απ΄όλα, υγεία!
Οσο για τη σκηνή που μοιράστηκα μαζί σας, ένα έχω να πω: νιώθω περήφανη που μοιράστηκα και μοιράζομαι στιγμές της ζωής μου με ανθρώπους όπως εσύ!!!
σε φιλώ, με πολλη αγάπη - Α.
harrygreco said...
Μαλλον αραβοτουρκικα. Οι αληθινοι αρχαιοι μας προγονοι κληροδοτησαν σε μας & το λεξιλογιο τους. Μεχρι σημερα,λογω...αντιπαθειας προς το εθνος των Κυπριων δεν ειχα ασχοληθει ιδιαιτερα με την εθνικ καταγωγη τους. Απο τοτε που εμαθα το συνθημα των αριστερων Κυπριων " γ*μω το εθνος σας " ,τους... συμπαθησα. Απο πρωτες
--------------------------
Κε Χάρρυ, απ΄ ό,τι βλέπω είστε... μελετημένος!!!
Οσο για τον σύνθημα των "αριστερών Κυπρίων", προσωπικά τέτοιους χουλιγκάνους [γιατί τους λέτε "αριστερους και με προσβάλλετε; έτσι είναι οι αριστεροι; μισαλλόδοξοι και βίαιοι;] πρέπει να τους βάζουν φυλακή, γιατί το πρόβλημα δεν είναι η λεκτική βία σε βάρος άλλων, αλλά το γεγονός ότι μαζί με τα αισχρά τους συνθήματα, πετάνε τουβλα και πέτρες και όποιον πάρει ο χάρος!
Αυτός ο πετροπόλεμος (πολύ διαδεδομένος ανάμεσα σε όλους του χούλιγκας κάθε... ιδεολογικής απόχρωσης) έστειλε, τις προάλλες, ένα φαντάρο (ορφανό παιδί, προστάτη πολυμελούς οικογενείας) που ήταν περαστικός, στο νοσοκομειο με κρανιοεγγεφαλικές κακώσεις, οι οποίες μάλλον, λένε οι γιατροί, θα του προκαλέσουν και μετατραυματική επιληψία...
Η πείρα της ζωής, κύριε Χαρρυ, λέει οτι η λεκτική βία ουκ έρχεται μονη...
Εν πάση περιπτώσει, η κυπριακή αριστερά εχει μια αδιαμφισβήτητη ειρηνιστική παράδοση και αποστρέφεται και τη λεκτική βία και την φυσική.
Οχι "κύπριοι αριστεροί", κύριε Χάρρυ, αλλά χουλιγκανς, δηλαδή παρατημένα παιδάκια του δρόμου, μάλλον αγράμματα, άνεργα, συχνά μαστουρωμένα και βίαια, δηλαδή δυστυχισμένα.
Με αγάπη
Α.
mpampakis said...
Όταν στο γιο μας είχε κληρώσει ένα ιδιαίτερα επίμονο κοκτέιλ από απανωτές ιώσεις (που ευτυχώς έχει μείνει στη μνήμη σαν κακό όνειρο που είδαμε πριν καιρό) πέρασαν εβδομάδες για να τον βγάλουμε από το σπίτι. Θυμάμαι ότι πήγαμε σε μια παιδική χαρά. Τον έβαλα στην κούνια κι αυτός κοιτούσε με λαχτάρα το παιδάκι στην διπλανή κούνια, λες και δεν είχε ξαναδεί άνθρωπο ποτέ του...
Είσαστε σε δύσκολη φάση, γιατί και η ανάγκη της κοινωνικοποίησης είναι πολύ ισχυρή. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια. Εύχομαι η άνοιξη να έρθει για σας όπως πρέπει: ανθισμένη και γενναιόδωρη.
14 Δεκέμβριος, 2006 15:18
---------------------
Με τι λαχτάρα κοιτάζει και η δική μας τα άλλα παιδάκιa!
Ξέρετε, εμείς έχουμε κι άλλη μια δυσκολία: δεν τρώμε φανερά στο σπίτι επειδή το παιδί τρέφεται από ένα σκεύασμα με λίγα γραμμάρια φαγητό την ημέρα και δεν πρέπει να βλέπει τι τρώμε εμείς...
Οταν λοιπόν βλέπει άλλα παιδάκια να τρώνε, τα κοιτάζει σαν εξωγήινα...
Πηγαίνουμε σε μια τεχνητή λιμνούλα και ταϊζουμε κάτι γαϊδουράψαρα που σε λίγο θα κυνηγάνε τις... παπιες!
Δίνουμε κομμάτι κομμάτι το ψωμί στην κορούλα μας και έπεται το κάτωθι τελετουργικό:
προσποιείται πως θα το φάει, με κοιτάζει στα μάτια, λέει κοφτά με χρώμα, "όχι, δεν πρέπει" και μετά πετάει το ψωμί στις πάπιες και τα... ελεφαντόψαρα.
Μέτά από το τόσες φορές, μόλις τα ψάρια και οι πάπιες ακούσουν "Οοοχι, δεν πρέπει!", τσακίζονται να μας υποδεχθούν!
Με πολλή αγάπη
Παράγραφος
ΥΓ. Υγεία σας εύχομαι και σε σας και στην οικογένεια και στο αγοράκι σας!!!
harrygreco said...
Προσωπικα,βρισκω την λεκτικη βια να ειναι το αναχωμα του πολιτισμου εναντιον της βιας με εργα. Δεν ηξερα οτι γινονται πετροπολεμοι & βιαιοπραγιες
-----------------------
Κε Χάρρυ, η λεκτική βία είναι βία και μάλιστα πολυ άσχημη. Συνήθως σκοπό έχει προσβάλει την αξιοπρέπεια του θύματος, να το εξευτελίσει.
Στα πλαίσια, μάλιστα, της οικογένειας, η χρονια λεκτική βία καταστρέφει ψυχές και ψυχούλες.
Η λεκτική βία είναι εκδήλωση μίσους και απεχθειας. Αλλο η σάτιρα, το καλπροαίρετο σκώμα και η λεπτή ειρωνεία κι άλλο το βρισίδι και τα "ξετίμασταμα".
Ο πατέρας μου ήταν τέτοιος άνθρωπος. Ολο βδισίδι και κακό. Εξ ου και η αποστροφή που αισθάνομαι προς τους γονείς και τους ανθρώπους γενικότερο που κακοποιουν λεκτικά (δλδ ψυχικά) άλλους ανθρώπους και κυρίως τα παιδιά τους.
Με πολλή αγάπη
Α.
Τι να πω βρε paragrafos.........?
εύχομαι εκεί που βρίσκεστε να νοιώθετε τη παρηγοριά Θεού και ανθρώπων και ίσως ελαφρύνει λίγο ο "πόνο" σας!
Αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο!
Η ανθρωπινή λογική δεν δίνει διέξοδο στα πολλά «γιατί» σας , αλλά η καρδιά μπορεί να τα εξηγήσει όλα!!
Καλό κουράγιο!
(έχω και εγώ εμπειρία με οστεοσάρκωμα αλλά δόξα τω Θεώ πάμε καλά!)
ξετίμασμα - ξετιμάσματα
Jason said...
Να σας ζήσει και να είναι πάντα καλά και ευτυχισμένη και να είστε κι εσείς καλά να την καμαρώνετε.
15 Δεκέμβριος, 2006 03:14
-------------------------------
Σας ευχαριστουμε για τις ευχές σας!!!
Κι εμείς σας ευχομαστε υγεία και ευτυχία!!! και σε σας και στα αγαπημένα σας πρόσωπα! Και ό,τι άλλο ποθείτε, σας ευχόμαστε να το βρείτε!
Με πολλή αγάπη
Παράγραφος
paramethorios said...
Τι να πω βρε paragrafos.........?
εύχομαι εκεί που βρίσκεστε να νοιώθετε τη παρηγοριά Θεού και ανθρώπων και ίσως ελαφρύνει λίγο ο "πόνο" σας!
Αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο!
Η ανθρωπινή λογική δεν δίνει διέξοδο στα πολλά «γιατί» σας , αλλά η καρδιά μπορεί να τα εξηγήσει όλα!!
Καλό κουράγιο!
(έχω και εγώ εμπειρία με οστεοσάρκωμα αλλά δόξα τω Θεώ πάμε καλά!)
16 Δεκέμβριος, 2006 10:48
--------------------------
Σας ευχαριστούμε πάρα πολυ για την συμπαράσταση κι ευχόμαστε σε σας και στην οικογένειά σας υγεία, υγεία, υγεία και ευτυχία!!!
Με απέραντη αγάπη
Παράγραφος
Δημοσίευση σχολίου