Χαιρετισμούς στον μπαμπά !

Όλο αυτό το τετράμηνο (όπου μάνα και κόρη είναι στις ΗΠΑ) δεν μίλησα καθόλου με το παιδί, επειδή μια-δυο φορές που το επιχείρησα (προ τριών μηνών) μόλις άκουσε τη φωνή μου στο τηλέφωνο, πάγωσε και ξέσπασε σε γοερό κλάμα. Είπαμε, λοιπόν, να μην υποβάλουμε το παιδί ξανά σε αχρείαστες συγκινήσεις, και την απουσία μου να την διαχειριστεί η μαμά όσο πιο λογικά και ψύχραιμα γίνεται, ελπίζοντας ότι το παιδί θα μιμηθεί το ύφος της, όπως και έγινε:

- Μαμά, θέλω τον μπαμπά.
- Καρδούλα μου, ο μπαμπάς είναι πολύ μακριά, στην Κύπρο. Δεν μπορούμε να τον δούμε. Θα του μιλήσουμε όταν επιστέψουμε.
- Εντάξει, μαμά! (Δείχνει ικανοποιημένη από την απάντηση και αμέσως τρέχει στα παιγνίδια της και ξεχνιέται.)

Τις τελευταίες δυο βδομάδες, το παιδί άρχισε να μιλάει "για τον μπαμπά", με το δικό της ξεχωριστό [δες και ΕΔΩ ] "πλάγιο λόγο":

- Κοίτα, μαμά, κοίτα έξω από το παράθυρο. Ένα κουνελάκι! [Μένουν σε ένα μικρό, ισόγειο διαμέρισμα και έξω από την μπαλκονόπορτα, πάνω στο γρασίδι, βλέπουν συχνά κουνελάκια, σκιουράκια και πουλάκια.]
- (Τρέχει η μαμά): Τι γλυκό κουνελάκι! Γεια σου, γεια σου, κουνελάκι, γεια σου! (Το κουνελάκι, κάθεται και τους κοιτάζει για λίγο – καθ΄ότι εξοικειωμένο με τον κόσμο.)
- Μαμά!
- Ορίστε, καλή μου!
- Το κουνελάκι περιμένει τη μαμά του και τον μπαμπά του!

Αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται τις τελευταίες μέρες συνεχώς. Τις προάλλες είδε, για παράδειγμα, ένα αγοράκι, στην παιδική χαρά, που έκλαιγε.
- Μαμά, το παιδάκι κλαίει! Θέλει τη μαμά του και τον μπαμπά του!

Σήμερα το πρωί, ήλθε ένα πουλάκι έξω από την μπαλκονόπορτα:
- Μαμά, έλα! Ένα πουλάκι!

Τρέχει η μαμά, αλλά δεν το πρόλαβε, οπότε ακούει την κόρη μας:
- Γεια σου, πουλάκι, γεια σου! Χαιρετισμούς στον μπαμπά !!!