Δυο χρόνια χωρίς κρίσεις, δυο χρόνια ευτυχίας, που όμως δεν την χαιρόμαστε όσο θα θέλαμε, με τόση ταλαιπωρία γύρω μας. (Βέβαια, προσπάθησαν, και φέτος να μας την στερήσουν τα εξοντωτικά εμπόδια που όρθωσε η γραφειοκρατία του Υπουργείου Υγείας, μα δεν πειράζει )
Δύο χρόνια ευτυχίας που τα οφείλουμε στο σεμνό γιατρό μας, στον Δρα Κόταγκαλ, ο οποίος (όπως πληροφορηθήκαμε προ ημερών), σύμφωνα με επίσημες και ανεξάρτητες αμερικάνικες αξιολογήσεις, συγκαταλέγεται στους ελάχιστους κορυφαίους παιδονευρολόγους του κόσμου! Την οφείλουμε όμως και στον παππού τον Πέτρο και στο οικόπεδό του που άντεξε τόσα και τόσα δάνεια επί δανείων και υποθήκες επί υποθηκών… Την οφείλουμε και στην αυταπάρνηση την μανούλας μας που την αγαπάει όλος ο κόσμος και μας στηρίζει.Πάντως, κακά τα ψέματα, δίχως χρήματα δεν γίνεται τίποτε, ειδικά όταν έχεις παιδί με βαριά και ανίατη αρρώστια, αφού, (όπως λέει κι ο Όσκαρ Ουάιλντ, που μιλάει για ευτυχία) ναι μεν τα λεφτά δεν σου χαρίζουνε υγεία, αν έχεις όμως κάποια χρήματα, μπορείς να αγοράσεις κάμποση υγεία...
Γι΄ αυτό και τούτες τις δύσκολες μέρες, η σκέψη μας είναι κοντά στα άρρωστα παιδάκια από την Ελλάδα, που μέχρι πριν τρία χρόνια αγόραζαν υγεία μαζί μας στο Μέιγιο, ήταν φιλαράκια μας, μας κάνανε παρέα και μας δίνανε κουράγιο την ώρα της μεγάλη μας απελπισίας. Αυτά τα παιδάκια, έκτοτε έχουν αφεθεί αβοήθητα, άλλο στην Καρδίτσα, άλλο στη Ρόδο κι άλλα στην Αθήνα και την Πάτρα, αναμένοντας το μοιραίο...
Αυτή είναι η ζωή μας, για την τώρα, αντιφατική και ειδικά φέτος μας τη θυμίζει έντονα η Μαρία-Φωτεινή που ζητάει επίμονα ένα της παλιό φιλαράκι:
-Θέλω την Αγγελίνα
-Δεν μπορεί να έλθει η Αγγελίνα, καλή μου. Είναι μακριά…
-Όχι, τη θέλω!
-Είναι πολύ μακριά…
-Να πάμε στην Αμερική, να τη βρούμε
-Είναι πολύ πιο μακριά... με τους αγγέλους...
